ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ~ # วันซวยของฉัน #~
\" กว่าฝันฉันจะกลายเป็นจริง ๆ ที่ก็คนอย่างเธอจะต้องรัก ... \" นี่คือเพลงที่ฉันแต่งเองแหละ ฉันเป็นคนแต่งเพลงของวง
Just Like ! มีนามปากกาว่า \' เมกิ \' ฉันคือ มิจิโกะ เรียวกิ เป็นสาวเปรี้ยวแต่ใจอ่อนไหว ฉันเป็นคนที่ต้องนั่งแต่งเพลงให้กับวง
Just Like ! ทุกวันเวลา พูดง่าย ๆ ก็คือ ตลอด 24 ชั่งโมงแต่มันก็ไม่ทำให้ฉันหนักใจหรอก เพราะการแต่งเพลงเป็นสิ่งที่ฉันชอบ
เป็นชีวิตจิตใจ
\" พี่ไปโรงเรียนได้แล้ว \" เรียวมะตะโกนเรียกฉัน เขาเป็นน้องชายสุดที่ร๊าก ~~ ของฉัน
\" โอ๊ย ! กำลังนึกเพลงได้แล้วเชียว ไอ้น้องบ้า \" ฉันพูดพึมพำกับตัวเองเบา ๆ
\" เร็วดิพี่ \" เรียวมะตะโกนขึ้นมาอีกครั้ง [ เจ้านี่กลัวไปโรงเรียนสายน่ะ ]
\" รู้แล้ว ~~ \" ฉันพูดแล้วลงไปข้างล่าง ตอนนี้ฉันรู้สึกโกรธน้องตัวแสบของฉันมาก คนกำลังแต่งเพลงได้แล้วเชียว เวนกำ T_T
\" ไปแล้วนะครับแม่ \" เรียวมะพูดพร้อมสวัสดีแม่ แล้วเรียวมะก็ออกไปรอข้างนอก
\" ไปแล้วนะค่ะแม่ \" ฉันพูดพร้อมสวัสดีแม่ แล้วฉันก็ตามเรียวมะไป
\" แฮ่ก ... แฮ่ก ... รอด้วยสิ \" ฉันวิ่งตามเรียวมะ ก็ไอ้น้องตัวแสบไม่ยอมรอฉันเลย
\" ก็อยากชักช้าเองหนิ \" เรียวมะพูด แล้วทำหน้าตาทะเล้นใส่ฉันด้วย
\" หิวน้ำอะ ขอซื้อนำก่อนนะ \" ฉันบอกเรียวมะ แล้วเดินเข้าไปซื้อน้ำมากิน
\" อืม เร็ว ๆ นะ \" เรียวมะพูด แล้วเราก็ไปโรงเรียนกัน อืม ! ฉันกับเรียวมะอยู่โรงเรียนเดียวกันน่ะ
\" เออ ! เรียวมะวันนี้พี่นัดกับริวไว้น่ะ นายกลับเองได้นะ \" ฉันบอกเรียวมะ
\" พี่บอกตรง ๆ นะ ผมไม่ชอบมันเลย \" เรียวมะพูดด้วยความไม่พอใจ เรียวมะเค้าไม่ชอบเซนริวเพราะอะไร ฉันก็ไม่รู้หรอกนะ
แต่สองคนเจอกันทีไรก็จะทะเลาะกันทุกที ไม่เรียวมะเริ่มก่อน ก็ริวเริ่มก่อน ฉันล่ะเบื่อ -_- ที่ต้องมานั่งดูสองคนนี้ทะเลาะกัน
ทกวัน
\" เรียวกิ ทางนี้ \" คิเคียวเพื่อนสนิทของฉันพูดขึ้น แล้วกวักมือเรียกฉันไปที่โต๊ะ
\" หวัดดีจ้า ~ ทุกคน \" ฉันพูดทักทายเพื่อน
\" ทุกคนที่ไหนล่ะ มีฉันคนเดียวย่ะ \" คิเคียวพูดแกล้วฉัน แป่ว ~~ หน้าแตกเลยเรา -_- เจื่อนแล้วเจื่อนอีก
\" เออ ... ใช่ \" ฉันพูดงง ๆ พร้อมเกาหัว
\" ฮ่า ๆๆ \" คิเคียวหัวเราะอย่างสะใจ T_T โดนแกล้วอีกแล้วเรา
\" ขึ้นห้องเรียนกันเถอะ \" ฉันพูดขัดยัยคิเคียวที่หัวเราะเป็นบ้าเป็นหลังอยู่
\" อืม ! อืม ! แต่ขำว่ะ ฮ่า ๆ \" คิเคียวพูดแล้วขำต่อ < บ้าหรือเปล่า > -_- - ^ -
----------- ------ ---------------- เรียน ๆ แล้าก็เรียน ---------------- --------- ------------
วันนี้อาจารย์ไม่อยู่ แต่ดันให้งานอย่างจะไปบวชชี อาจารย์ฉันมีฉายาว่า \' โซโนะ \' ดุ ไม่สวย ขี้บ่น แก่ [ เฮ้ย ! ไม่มีอะไร
ทำหรือไง มานั่งบ่นอาจารย์ตัวเอง บ้ารึเปล่าเรา ]
\' กริ๊ง ~~ \' เสียงบอกหมดเวลากลับบ้านดังขึ้น นักเรียนทุกคนเฮฮากันใหญ่
\' ถ้าไม่ทำงานก็นอนไม่ค่อยได้กินข้าวเช้า เปิดดู ... \' เสัยงโทรศัพท์ฉันดังขึ้น
\" ฮัลโหล \"
( ฮัลโหล )
\" ริวหรอ \"
( อืม ! )
\" มีไรหรอ \"
( เออ... เรียวกิมาเจอกันที่ร้านหน้าโรเงรียนหน่อยนะ )
\" อืม \"
( แล้วเจอกัน )
ตู๊ดตู๊ดตู๊ด ... แล้วฉันก็เดินไปหน้าโรงเรียนเพื่อข้ามถนนไปร้านที่นัดริวไว้
โครม ! รถคันนั้นชนฉัน ( ที่สะโพก ) ตอนนี้ฉันลงไปกองกับพื้นแล้ว
\" โอ๊ย ! เจ็บจัง \" ฉันร้องออกมาด้วยความเจ็บ
ปัง !!! \" เป็นอะไรหรือเปล่าครับ \" เสียงผู้ชายคนหนึ่งดังขึ้น
\" นาย ! \" ฉันพูดขึ้นเมื่อเห็นชายคนนั้น
\" เธอ ! \" เค้าก็เช่นเดียวกับฉัน [ สงสัยเป็นลูกพ่อแม่เดียวกัน นิสัยพอ ๆ กัน ]
\" ขับรถไม่ดูตาม้าตาเรือ \" ฉันว่าเค้าคนนั้น
\" เธอนั้นแหละมัวแต่คิดเพลงห่วย ๆ อยู่รึไง \" เออ .. เขา คือ โคอิชิ โซมะ นักร้องนำวง Just Like ! คู่อริฉันเองแหละ
เจอหมอนี่ทีไร ทะเลาะกันทุกที
\" นายว่าเพลงฉันว่าอะไรนะ ห่วยเหรอ งั้นก็แต่งเพลงได้เลย เดี๋ยวพรุ่งนี้ ฉันจะไปกรอกใบลาออกเอง \" ฉันพูดด้วยความโมโห
กล้าว่าฉันก็ต้องเจอแบบนี้แหละ ฮ่า ๆๆ ^.^
\" ป่ะ เดี๋ยวฉันทำแผลให้ \" โซมะยื่อมือมาให้ฉันจับ
\" ไม่ต้อง \" ฉันพูด < ทำเชิด >
\" ไม่ต้องทำเป็นอวดเก่งน่ะ \" โซมะพูดแล้วอุ้มฉันขึ้นรถ
\" ว้าย ! ปล่อยนะ \" ฉันพูด ฉันพยายามดิ้นตัวออกจากเขา
\" หุบปาก ! เข้าไป \" โซมะจับฉันยัดใส่รถ [ อีตาบ้า ] ปัง !!!
\" เชอะ ! \" ฉันเชิดหน้าใส่เขา โซมะส่ายหัวเพราะอะไรน่ะหรอ ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน
เอี๊ยด ... หัวฉันไปโขกกันรางรถหน้าดังโป๊ก !
\" โอ๊ย ! นายจะรีบไป...ที่ไหน \" ฉันเงยขึ้นมาพูดว่าอีตาโซมะ ตอนนี้ฉันกับเขามาอยู่ที่ลานจอดรถของโรงแรมเชวมิล ที่ตั้งอยู่ใจ
กลางเมือง มันสวยมาก แต่เอ๊ะ ! ...
\" นายพาฉันมาที่นี่ทำไม \" ฉันถามด้วยความงง
\" ก็พามาทำแผลไง \" โซมะพูดอย่างมีเล่ห์นัย
\" ทำแผลบ้านนายพามาโรงแรม ถ้านายไปเมืองนอก ไม่ต้องไปขึ้นเครื่องที่ทะเลเลยหรือไง \" ฉันพูดประชดตานั่น
\" ฮ่า ๆๆ \" โซมะหัวเราะออกมาอย่างสะใจ ^o^ ^.^ ^o^
\" ขำอะไรของนายยะ \" ฉันพูดถามโซมะ เมื่อเห็นอาการของเขา
\" ก็ขำเธอไง \" เขาตอบอย่างไม่กลัวสายตาฉัน ^o^ ^.^ ^o^
\" ตาบ้า \" ฉันว่าเขา < โซมะ>
\" ไป ! \" โซมะดึงฉันลงมาจากรถ แล้วพาฉันขึ้นลิฟท์ในโรงแรมขึ้นไปชั้น 10 คือ ... มันสูงน่ะ
\" นี่นายทำไมห้องนายอยู่สูงจัง \" ฉันถามโซมะ ขณะที่เดินตามเขาไป
\" ทำไม \" โซมะถามด้วยความสงสัย
\" อ๋อ ! ฉันนึกว่านายกลัวน้ำท่วมซะอีก \" ฉันพูดแกล้งนายโซมะ
\" เธอนี่จริง ๆ เล่ย \" โซมะพูดแล้วทำหน้าเซ็ง
\" นายหมายความว่าไง \" ฉันถามเขา [ น่าหมั่นไส้ว่ะ ]
แอ๊ด ! เขาเปิดประตูห้องใครก็ไม่รู้ อ๋อ ! ห้องเขาเองแหละ แฮะ ^.^
\" ไปนั่งที่โซฟาก่อนไป \" โซมะพูด
\" อืม ! \" ฉันตอบเขา แล้วถอนสังขารลากขาตัวเองไปนั่งที่ตัวเองไปนั่งที่โซฟา
\" ดื่ม อะไรมั้ย \" โซมะถามฉัน
\" ขอ น้ำเปล่าแล้วกัน \" ฉันตอบโซมะ
\" อืม ! ได้ รอแป๊บ \" โซมะพูดแล้วเข้าไปในครัว ห้องเขากว้างมาก สวยด้วย \' สวย แฮะ แต่ทำไมหมอนั่นไปนานจัง \' ชักแปลก
ใจ แล้วฉันก็ตัดสินใจเดินไปดูหมอนั้นในครัว
\" โซมะ ๆ นายอยู่ไหนอะ เอ๊ะ ! \" ฉันพูดแล้วเดินเข้าไปในครัวเรื่อย ๆ แล้วฉันก็ไปสะดุดอะไรเข้า
\' ZZZ zzz ZZZ \' เสียงอะไรน่ะ ฉันก้มลงดูที่เท้าฉัน
\" นี่ นาย นาย นายเป็นอะไรน่ะ \" ฉันถามแล้วเขย่าตัวเขา
\" ZZZ zzz ZZZ \" หลับนี่เอง ไอเราก็นึกว่าเป็นอะไร เฮ้ย ! ตกใจแทบแย่ขาก็เจ็บ ไหนบอกจะทำแผลให้ไง เออ ! ใช่ หมอนี่
เมื่อวานมีคอนเสริ์ตหนิ สงสัยพึ่งกลับมาจากค่าย [ น่าสงสัย T_T ] แบร่ ~~ ปล่อยไว่นี่แหละ เอ๊ะ !!! ไม่ดี ๆ แล้วฉันก็พยายาม
ดึง ลาก ฉุด กระชาก เขาไปในห้องนอนเขา
\" ว้าย ! \" ฉันค่อย ๆ วางเขาลงบนเตียง แล้วฉันก็ซุ่มซ่ามร่วงลงไปพร้อมกับเขา โอ๊ย หนักก็หนัก [ ~= เวนกำ =~ ] แล้วฉันก็เอา
เขานอนดีดี แล้วเอาผ้ามาเช็ดตัวให้เขา { ทำไมเราต้องทำดีกับหมอนั้นด้วนนะ เซ็ง ~~ เห็นว่าเป็นคนร้องเพลงของฉันะ ถึงทำให้
ไม่งั้นปล่อยให้เป็นปอดบวมตายอยู่ในห้องครัวนั้นแหละ } และในไม่นานฉันก็เช็ดตัวให้เขาเสร็จ เฮ้ย ! ทำไมมันเหนื่อยอย่างนี้เนี่ย
โอ๊ย ! ง่วงจะตายอยู่แล้ว แล้วไม่นานฉันก็หลับไป หลับเหมือนคนกำลังเฝ้าคนไข้แน่ะ ก็ฉันนอนข้างเตียง ส่วนหมอนั้นนอนบน
เตียง ^.^
****************************************************************************
ตอนที่ 1 มาแล้วค้า เรื่องนี้พลอยจะไม่มีทางให้เพื่อน ๆ ว่าได้หลอก ว่าเรื่องมันสั้นอย่างโน้น สั้นอย่างนี้
อ่านกันให้ระเบิดไปเลยค่ะ เม้นให้พลอยด้วยน้าค้า
Just Like ! มีนามปากกาว่า \' เมกิ \' ฉันคือ มิจิโกะ เรียวกิ เป็นสาวเปรี้ยวแต่ใจอ่อนไหว ฉันเป็นคนที่ต้องนั่งแต่งเพลงให้กับวง
Just Like ! ทุกวันเวลา พูดง่าย ๆ ก็คือ ตลอด 24 ชั่งโมงแต่มันก็ไม่ทำให้ฉันหนักใจหรอก เพราะการแต่งเพลงเป็นสิ่งที่ฉันชอบ
เป็นชีวิตจิตใจ
\" พี่ไปโรงเรียนได้แล้ว \" เรียวมะตะโกนเรียกฉัน เขาเป็นน้องชายสุดที่ร๊าก ~~ ของฉัน
\" โอ๊ย ! กำลังนึกเพลงได้แล้วเชียว ไอ้น้องบ้า \" ฉันพูดพึมพำกับตัวเองเบา ๆ
\" เร็วดิพี่ \" เรียวมะตะโกนขึ้นมาอีกครั้ง [ เจ้านี่กลัวไปโรงเรียนสายน่ะ ]
\" รู้แล้ว ~~ \" ฉันพูดแล้วลงไปข้างล่าง ตอนนี้ฉันรู้สึกโกรธน้องตัวแสบของฉันมาก คนกำลังแต่งเพลงได้แล้วเชียว เวนกำ T_T
\" ไปแล้วนะครับแม่ \" เรียวมะพูดพร้อมสวัสดีแม่ แล้วเรียวมะก็ออกไปรอข้างนอก
\" ไปแล้วนะค่ะแม่ \" ฉันพูดพร้อมสวัสดีแม่ แล้วฉันก็ตามเรียวมะไป
\" แฮ่ก ... แฮ่ก ... รอด้วยสิ \" ฉันวิ่งตามเรียวมะ ก็ไอ้น้องตัวแสบไม่ยอมรอฉันเลย
\" ก็อยากชักช้าเองหนิ \" เรียวมะพูด แล้วทำหน้าตาทะเล้นใส่ฉันด้วย
\" หิวน้ำอะ ขอซื้อนำก่อนนะ \" ฉันบอกเรียวมะ แล้วเดินเข้าไปซื้อน้ำมากิน
\" อืม เร็ว ๆ นะ \" เรียวมะพูด แล้วเราก็ไปโรงเรียนกัน อืม ! ฉันกับเรียวมะอยู่โรงเรียนเดียวกันน่ะ
\" เออ ! เรียวมะวันนี้พี่นัดกับริวไว้น่ะ นายกลับเองได้นะ \" ฉันบอกเรียวมะ
\" พี่บอกตรง ๆ นะ ผมไม่ชอบมันเลย \" เรียวมะพูดด้วยความไม่พอใจ เรียวมะเค้าไม่ชอบเซนริวเพราะอะไร ฉันก็ไม่รู้หรอกนะ
แต่สองคนเจอกันทีไรก็จะทะเลาะกันทุกที ไม่เรียวมะเริ่มก่อน ก็ริวเริ่มก่อน ฉันล่ะเบื่อ -_- ที่ต้องมานั่งดูสองคนนี้ทะเลาะกัน
ทกวัน
\" เรียวกิ ทางนี้ \" คิเคียวเพื่อนสนิทของฉันพูดขึ้น แล้วกวักมือเรียกฉันไปที่โต๊ะ
\" หวัดดีจ้า ~ ทุกคน \" ฉันพูดทักทายเพื่อน
\" ทุกคนที่ไหนล่ะ มีฉันคนเดียวย่ะ \" คิเคียวพูดแกล้วฉัน แป่ว ~~ หน้าแตกเลยเรา -_- เจื่อนแล้วเจื่อนอีก
\" เออ ... ใช่ \" ฉันพูดงง ๆ พร้อมเกาหัว
\" ฮ่า ๆๆ \" คิเคียวหัวเราะอย่างสะใจ T_T โดนแกล้วอีกแล้วเรา
\" ขึ้นห้องเรียนกันเถอะ \" ฉันพูดขัดยัยคิเคียวที่หัวเราะเป็นบ้าเป็นหลังอยู่
\" อืม ! อืม ! แต่ขำว่ะ ฮ่า ๆ \" คิเคียวพูดแล้วขำต่อ < บ้าหรือเปล่า > -_- - ^ -
----------- ------ ---------------- เรียน ๆ แล้าก็เรียน ---------------- --------- ------------
วันนี้อาจารย์ไม่อยู่ แต่ดันให้งานอย่างจะไปบวชชี อาจารย์ฉันมีฉายาว่า \' โซโนะ \' ดุ ไม่สวย ขี้บ่น แก่ [ เฮ้ย ! ไม่มีอะไร
ทำหรือไง มานั่งบ่นอาจารย์ตัวเอง บ้ารึเปล่าเรา ]
\' กริ๊ง ~~ \' เสียงบอกหมดเวลากลับบ้านดังขึ้น นักเรียนทุกคนเฮฮากันใหญ่
\' ถ้าไม่ทำงานก็นอนไม่ค่อยได้กินข้าวเช้า เปิดดู ... \' เสัยงโทรศัพท์ฉันดังขึ้น
\" ฮัลโหล \"
( ฮัลโหล )
\" ริวหรอ \"
( อืม ! )
\" มีไรหรอ \"
( เออ... เรียวกิมาเจอกันที่ร้านหน้าโรเงรียนหน่อยนะ )
\" อืม \"
( แล้วเจอกัน )
ตู๊ดตู๊ดตู๊ด ... แล้วฉันก็เดินไปหน้าโรงเรียนเพื่อข้ามถนนไปร้านที่นัดริวไว้
โครม ! รถคันนั้นชนฉัน ( ที่สะโพก ) ตอนนี้ฉันลงไปกองกับพื้นแล้ว
\" โอ๊ย ! เจ็บจัง \" ฉันร้องออกมาด้วยความเจ็บ
ปัง !!! \" เป็นอะไรหรือเปล่าครับ \" เสียงผู้ชายคนหนึ่งดังขึ้น
\" นาย ! \" ฉันพูดขึ้นเมื่อเห็นชายคนนั้น
\" เธอ ! \" เค้าก็เช่นเดียวกับฉัน [ สงสัยเป็นลูกพ่อแม่เดียวกัน นิสัยพอ ๆ กัน ]
\" ขับรถไม่ดูตาม้าตาเรือ \" ฉันว่าเค้าคนนั้น
\" เธอนั้นแหละมัวแต่คิดเพลงห่วย ๆ อยู่รึไง \" เออ .. เขา คือ โคอิชิ โซมะ นักร้องนำวง Just Like ! คู่อริฉันเองแหละ
เจอหมอนี่ทีไร ทะเลาะกันทุกที
\" นายว่าเพลงฉันว่าอะไรนะ ห่วยเหรอ งั้นก็แต่งเพลงได้เลย เดี๋ยวพรุ่งนี้ ฉันจะไปกรอกใบลาออกเอง \" ฉันพูดด้วยความโมโห
กล้าว่าฉันก็ต้องเจอแบบนี้แหละ ฮ่า ๆๆ ^.^
\" ป่ะ เดี๋ยวฉันทำแผลให้ \" โซมะยื่อมือมาให้ฉันจับ
\" ไม่ต้อง \" ฉันพูด < ทำเชิด >
\" ไม่ต้องทำเป็นอวดเก่งน่ะ \" โซมะพูดแล้วอุ้มฉันขึ้นรถ
\" ว้าย ! ปล่อยนะ \" ฉันพูด ฉันพยายามดิ้นตัวออกจากเขา
\" หุบปาก ! เข้าไป \" โซมะจับฉันยัดใส่รถ [ อีตาบ้า ] ปัง !!!
\" เชอะ ! \" ฉันเชิดหน้าใส่เขา โซมะส่ายหัวเพราะอะไรน่ะหรอ ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน
เอี๊ยด ... หัวฉันไปโขกกันรางรถหน้าดังโป๊ก !
\" โอ๊ย ! นายจะรีบไป...ที่ไหน \" ฉันเงยขึ้นมาพูดว่าอีตาโซมะ ตอนนี้ฉันกับเขามาอยู่ที่ลานจอดรถของโรงแรมเชวมิล ที่ตั้งอยู่ใจ
กลางเมือง มันสวยมาก แต่เอ๊ะ ! ...
\" นายพาฉันมาที่นี่ทำไม \" ฉันถามด้วยความงง
\" ก็พามาทำแผลไง \" โซมะพูดอย่างมีเล่ห์นัย
\" ทำแผลบ้านนายพามาโรงแรม ถ้านายไปเมืองนอก ไม่ต้องไปขึ้นเครื่องที่ทะเลเลยหรือไง \" ฉันพูดประชดตานั่น
\" ฮ่า ๆๆ \" โซมะหัวเราะออกมาอย่างสะใจ ^o^ ^.^ ^o^
\" ขำอะไรของนายยะ \" ฉันพูดถามโซมะ เมื่อเห็นอาการของเขา
\" ก็ขำเธอไง \" เขาตอบอย่างไม่กลัวสายตาฉัน ^o^ ^.^ ^o^
\" ตาบ้า \" ฉันว่าเขา < โซมะ>
\" ไป ! \" โซมะดึงฉันลงมาจากรถ แล้วพาฉันขึ้นลิฟท์ในโรงแรมขึ้นไปชั้น 10 คือ ... มันสูงน่ะ
\" นี่นายทำไมห้องนายอยู่สูงจัง \" ฉันถามโซมะ ขณะที่เดินตามเขาไป
\" ทำไม \" โซมะถามด้วยความสงสัย
\" อ๋อ ! ฉันนึกว่านายกลัวน้ำท่วมซะอีก \" ฉันพูดแกล้งนายโซมะ
\" เธอนี่จริง ๆ เล่ย \" โซมะพูดแล้วทำหน้าเซ็ง
\" นายหมายความว่าไง \" ฉันถามเขา [ น่าหมั่นไส้ว่ะ ]
แอ๊ด ! เขาเปิดประตูห้องใครก็ไม่รู้ อ๋อ ! ห้องเขาเองแหละ แฮะ ^.^
\" ไปนั่งที่โซฟาก่อนไป \" โซมะพูด
\" อืม ! \" ฉันตอบเขา แล้วถอนสังขารลากขาตัวเองไปนั่งที่ตัวเองไปนั่งที่โซฟา
\" ดื่ม อะไรมั้ย \" โซมะถามฉัน
\" ขอ น้ำเปล่าแล้วกัน \" ฉันตอบโซมะ
\" อืม ! ได้ รอแป๊บ \" โซมะพูดแล้วเข้าไปในครัว ห้องเขากว้างมาก สวยด้วย \' สวย แฮะ แต่ทำไมหมอนั่นไปนานจัง \' ชักแปลก
ใจ แล้วฉันก็ตัดสินใจเดินไปดูหมอนั้นในครัว
\" โซมะ ๆ นายอยู่ไหนอะ เอ๊ะ ! \" ฉันพูดแล้วเดินเข้าไปในครัวเรื่อย ๆ แล้วฉันก็ไปสะดุดอะไรเข้า
\' ZZZ zzz ZZZ \' เสียงอะไรน่ะ ฉันก้มลงดูที่เท้าฉัน
\" นี่ นาย นาย นายเป็นอะไรน่ะ \" ฉันถามแล้วเขย่าตัวเขา
\" ZZZ zzz ZZZ \" หลับนี่เอง ไอเราก็นึกว่าเป็นอะไร เฮ้ย ! ตกใจแทบแย่ขาก็เจ็บ ไหนบอกจะทำแผลให้ไง เออ ! ใช่ หมอนี่
เมื่อวานมีคอนเสริ์ตหนิ สงสัยพึ่งกลับมาจากค่าย [ น่าสงสัย T_T ] แบร่ ~~ ปล่อยไว่นี่แหละ เอ๊ะ !!! ไม่ดี ๆ แล้วฉันก็พยายาม
ดึง ลาก ฉุด กระชาก เขาไปในห้องนอนเขา
\" ว้าย ! \" ฉันค่อย ๆ วางเขาลงบนเตียง แล้วฉันก็ซุ่มซ่ามร่วงลงไปพร้อมกับเขา โอ๊ย หนักก็หนัก [ ~= เวนกำ =~ ] แล้วฉันก็เอา
เขานอนดีดี แล้วเอาผ้ามาเช็ดตัวให้เขา { ทำไมเราต้องทำดีกับหมอนั้นด้วนนะ เซ็ง ~~ เห็นว่าเป็นคนร้องเพลงของฉันะ ถึงทำให้
ไม่งั้นปล่อยให้เป็นปอดบวมตายอยู่ในห้องครัวนั้นแหละ } และในไม่นานฉันก็เช็ดตัวให้เขาเสร็จ เฮ้ย ! ทำไมมันเหนื่อยอย่างนี้เนี่ย
โอ๊ย ! ง่วงจะตายอยู่แล้ว แล้วไม่นานฉันก็หลับไป หลับเหมือนคนกำลังเฝ้าคนไข้แน่ะ ก็ฉันนอนข้างเตียง ส่วนหมอนั้นนอนบน
เตียง ^.^
****************************************************************************
ตอนที่ 1 มาแล้วค้า เรื่องนี้พลอยจะไม่มีทางให้เพื่อน ๆ ว่าได้หลอก ว่าเรื่องมันสั้นอย่างโน้น สั้นอย่างนี้
อ่านกันให้ระเบิดไปเลยค่ะ เม้นให้พลอยด้วยน้าค้า
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น