เชลยรักเจ้าสาวทะเลทราย วางแผงแล้ว สนพ ธราธร

ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ

บทนำ

             เปลือกตาของหญิงสาวเปิดออกจากการหลับไหล อรอุมาฝันว่าเธอกำลังเดินทางอยู่ในความฝันอันยาวนานและแสนเหนื่อยล้า ทว่ายามที่มองไปรอบกายทุกอย่างกลับแปลกไป ที่นี่ที่ไหน ทำไมถึงมีแต่ความร้อนอบอ้าว ไม่มีชั้นหนังสือ ไม่มีตู้เสื้อผ้า ไม่มีโต๊ะเขียนหนังสือ จะมีก็เพียงห้องที่ทันสมัยภายใต้ผ้าใบขึงตึงทรงแปดเหลี่ยมแปลกตา แล้วยังที่นอนที่เธอนอนนี่อีก นี่มันไม่ใช่เตียงหลังเล็กขนาดกำลังดิ้นได้เสียหน่อย มันกว้างจนเหมือนจะนอนได้สามคนสบายๆ

                ร่างเพรียวโผเผลุกขึ้น ไม่ต้องหยิกตัวเอง อรอุมาก็รู้ว่าไม่ได้ฝันไป รังสิมันต์ทำได้อย่างที่พูดไว้จริงๆ เขาพาเธอมาที่นี่ทั้งที่เธออธิบายไปตั้งมากมายว่ามันน่าจะเป็นเรื่องเข้าใจผิด ข่าวนั้นไม่ได้มีต้นตอมาจากเธอ แต่ผู้ชายคนนั้นฟังเธอเสียที่ไหน หญิงสาวเดินไปเปิดประตูแล้วเลิกชายผ้าใบออกไปก็จะเห็นทะเลทรายรายล้อม แล้วเมื่อมองฝ่าแสงสว่างจ้าออกไปก็เห็นกระโจมหลังใหญ่ที่ปลูกเรียงสลับกับกระโจมหลังเล็กอีกหลายสิบหลัง

                “ที่นี่มันคือที่ส่วนไหนของโลกกันเนี่ย”

                สิ่งเดียวที่คิดได้ในเวลานี้คือหนี แม้ไม่รู้ว่าจะหนีไปไหนก็ตาม สองขาที่ยืนได้อย่างมั่นคงก้าวออกไปจากกระโจมอย่างระมัดระวัง ดวงตามองไปไม่วางใจนัก อรอุมาไม่รู้ว่ารังสิมันต์จะทำอะไรต่อไป นั่นแหละปัญหาใหญ่ เขาอาจจะพาเธอมาฆ่าหมกทะเลทรายแล้วกลับไปประเทศไทยบอกทุกคนว่าไม่รู้ไม่เห็นต่อการหายไปของเธอก็ได้

                “ฝันไปเถอะ ฉันไม่ยอมมาตายกลางทะเลทรายเพราะนายหรอก” หญิงสาวบ่นพึมกับตัวเอง

                แต่ก็แปลกไม่น้อยที่ไม่มีใครออกมาจากกระโจมนั่นก็หมายความว่าไม่มีคนอยู่หรือไม่ก็ออกไปอยู่นอกกระโจมกันหมดแล้ว ช่างเถอะ นี่แหละโอกาสของเธอแล้ว

                วิ่ง!

                อรอุมาวิ่งไปข้างหน้าที่ไร้สิ่งปลูกสร้าง เป็นเพียงทะเลทรายว่างเปล่า แต่มันไม่สำคัญ ขอให้ได้ออกไปจากที่นี่ก่อน ถึงจะต้องไปตายเอาดาบหน้าก็เสี่ยงที่จะลอง ดีกว่าต้องมารอวันตายจากผู้ชายที่เธอแค่ต้องการสัมภาษณ์เขาเท่านั้น แย่ที่สุด

ร่างเพรียววิ่งกระหืดกระหอบด้วยความร้อนใจ หอบเหนื่อยแทบขาดใจ เหงื่อออกเต็มฝ่ามือแล้วเมื่อหันกลับไปมองตามเสียงที่ได้ยินแว่วผ่านหู ดวงตากลมโตก็เบิกกว้างเมื่อรังสิมันต์ควบม้าตามมาทางนี้ เธอมั่นใจว่าเขาคงไม่ได้ออกมาขี่ม้าเล่นแน่ๆ

                ให้ตายเถอะ! เธออยากมีม้าแบบเขาสักตัวจริงๆ

                อรอุมาหยุดวิ่งเมื่อเห็นๆ อยู่แล้วว่าไม่มีประโยชน์ ยังไงแรงม้าก็มากกว่าแรงวิ่งของคนอยู่แล้ว สู้ยืนอย่างสง่าผ่าเผยไว้รอต่อรองกับรังสิมันต์ดีกว่า  โดยมีเงื่อนไขว่าถ้าเขาจะยอมฟังเธอ

                รังสิมันต์มองเจ้าของร่างเพรียวที่กอดอกหน้าบึ้งยืนรอเขา ทั้งที่เมื่อครู่ยังวิ่งหนีแทบเป็นแทบตาย ทั้งๆ ที่เขายังไม่ได้คิดว่าจะจัดการอะไรกับผู้หญิงร้ายๆ ที่แสนโกหกหลอกลวงคนนี้ เสียทีที่นิยมชมชอบในความทรนงตัวเอง แต่แล้วก็ไม่ต่างจากนักข่าวคนอื่นๆ

                “สนุกพอหรือยัง?”

                “คุณพาฉันมาที่นี่ทำไม ฉันก็บอกไปแล้วไงว่าฉันไม่ได้ทำแบบนั้น” หญิงสาวเชิดหน้าตอบ อย่าคิดว่าเธอจะยอมก้มหน้าให้เพราะเรื่องที่ถูกกล่าวหา

                ไม่เข้าใจจริงๆ ว่ารังสิมันต์จะทำแบบนี้ทำไม ถ้าสืบว่าเรื่องข่าวนั้นเธอเป็นคนทำก็ฟ้องกันให้สิ้นเรื่องไปสิ แต่คงยากล่ะ ในเมื่อเธอไม่ได้ทำเสียหน่อย แต่ทำไมเขาคิดว่าเธอทำ

                “เร็วไปที่จะพูดอย่างนั้น” พร้อมกับที่บอกร่างสูงบนอาชาตัวใหญ่ก็ตวัดแขนลงเกี่ยวเอวของหญิงสาวขึ้นไปนั่งไพล่บนหลังม้าในชั่วพริบตา

                อรอุมาเบิกตากว้างไม่นึกว่ารังสิมันต์จะแข็งแรงจนน่ากลัวขนาดนี้ รู้หละว่าเขาเป็นผู้ชายที่ชอบออกกำลังกลายสัปดาห์ละ 3 วัน วันละ 2 ชั่วโมง แต่ก็ไม่คิดว่าร่างเธอจะเบาจนเกี่ยวติดมือมาง่ายๆ แบบนี้ แต่นั่นไม่ใช่เรื่องสำคัญเท่าที่เขาบ่ายหน้ากลับไปยังกระโจมซึ่งเรียงเป็นตับอีกครั้ง ตอนนี้เธอควรตกใจได้แล้วหรือยัง?

                “แล้วคุณจะเสียใจที่ทำแบบนี้”

                ใบหน้าเรียบกระด้าง สายตาคมวาวก้มลงมองใบหน้าที่ถือดีไม่มีความตื่นตระหนก ทว่าดวงตาคู่นั้นกลัวไหวระริกปิดเร้นความกลัว ตอนนี้คงรู้แล้วล่ะสิว่าเริ่มกลัวได้แล้ว แต่เขาจะทำอย่างไรกับผู้หญิงคนนี้ตลอดการสัมภาษณ์ที่คงใช้เวลานานกว่ากำหนดอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ ตราบใดความจริงยังไม่ปรากฏ เขาก็จะกักขังเพื่อไม่ให้อรอุมาได้กลับไปทำร้ายใครได้อีก