ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : เบ๊
นโปรเินไปเินมาอยู่ภายในบ้าน้วยวามัวลใ นี่็นานแล้วที่เพลิะวันถูส่ไปโรพยาบาล เาะเป็นไรมาหรือเปล่านะ...
นโปรหูผึ่ทันทีเมื่อไ้ยินเสียรถแล่นเ้ามาในบริเวบ้าน เธอึ่เินึ่วิ่ออไปหน้าบ้านทันที เพลิะวันลมาารถโยที่แนวามีเฝือหนาห่อหุ้มไว้ ใบหน้าอนโปรหม่นแสล แววาสั่นระริ้วยวามรู้สึผิ ถึแม้เธอะเลียเาแ่ไหน็าม แ่พอเห็นเาเ็บเพราะเธอเป็น้นเหุ็ทำให้เธอรู้สึแย่มาๆ เ่นัน
'โปรอโทษ.....'
นโปรเอ่ย้วยน้ำเสียเศร้าสร้อย พลา้มหน้าลมอพื้นเพราะไม่ล้าสบาับเพลิะวัน อบาสวยมีน้ำาใสๆไหลเอ่อออมา
'อย่าิที่ะร้อไห้เลยนะ ถ้าเธอร้อไห้ันะโรธเธอริๆ้วย'
เพลิะวันู่เ็หิรหน้า้วยน้ำเสียุัน นโปรลืน้อนสะอึลลำอ พยายามอย่ามาที่ะลั้นน้ำาเอาไว้
'แ่โปรรู้สึผิ...'
'เห้ออออ เอาละๆ ถ้าเธออยาะใ้วามผิ เธอ็มาเป็นเบ๊ให้ันละัน โอเมั้ย'
นโปรเยหน้าึ้นมามอหน้าเพลิะวัน ่อนะพยัหน้าึัอย่าำยอม เพลิะวันรอา้วยวามเบื่อหน่าย ่อนะเินึ้นไปบนห้ออัวเอ
'ไม่้อรู้สึผินะ มันไม่ไ้เป็นไรมา'
ธีรธารเินมาับศีรษะอนโปรโยเบาๆ และส่ยิ้มอบอุ่นมาให้เธอ นโปรส่ยิ้มว้าอบลับไป่อนะพยัหน้าเบาๆ
'อื้อ...'
นโปรลายเป็นเบ๊อเพลิะวัน ในทุๆวันเธอะ้อยอมทำามำสั่อเาทุอย่า ถึแม้ว่าแนอเาะหายีแล้วแ่เพลิะวัน็ยัยืนยันที่ะให้นโปรเป็นเบ๊อยู่เ่นเิม ในระหว่านั้นเพลิะวันยัไม่วายลั่นแล้เธออยู่เหมือนเิม เ็ทั้สอนลายเป็นไม้เบื่อไม้เมาันมาลอหลายปี
นระทั่ใน่วที่เพลิะวันำลัะึ้นม.ปลาย เาลับ้อไปเรียนที่อเมริา เพื่อที่ะไปอยอยู่เป็นเพื่อนแม่อเาที่ย้ายไปอยู่อเมริาเพียนเียว
นับั้แ่เพลิะวันไป่าประเทศ นโปรรู้สึว่าีวินเอสบสุึ้นเยอะมา เธอสามารถามิธีรธารไ้อย่าที่ไม่มีนมาอยแวะเธอ ถึแม้ะเหาไปบ้าเพราะนที่อยแล้ให้เธอโมโหบ่อยๆ ไม่อยู่แล้ว แ่เธอ็อบีวิแบบนี้มาว่า
เวลาผ่านไป นโปรเิบโึ้นเรื่อยๆ นลายเป็นสาวสวยสะพรั่ รูปร่าที่เยผอมแห้ลับอิ่มเอิบมีน้ำมีนวลึ้นามวัย ในอนนี้เธอลายเป็นนัศึษาบริหารธุริอมหาวิทยาลัยหนึ่ไปแล้ว
หลัาเลิเรียนนโปรเินออมารอที่หน้าะ หิสาวย้อมือึ้นูเวลาพลามวิ้วเล็ๆ วันนี้เธอมีนัับพี่ธีไปินเ้ร้านั เพื่อเป็นารลอที่เธอทำะแนนสอบลาภาไ้เป็นที่ 1 อเ
นระทั่รถยน์ันหรูแล่นมาอหน้าะบริหารธุริอมหาวิทยาลัยื่อั หิสาว็ระบายยิ้มออมาทันที เธอรีบปรี่เ้าไปเปิประูรถและเ้าไปนั่ในรถอย่าร่าเริ
'รอนานมั้ย'
เสียทุ้มอธีรธารัึ้น เามอใบหน้าสวยหวานอหิสาวที่นั่อยู่้าน้า ่อนะส่ยิ้มอบอุ่นไปให้เธอ นโปรส่ยิ้มว้ามาให้ายหนุ่มหน้าาหล่อเหลา้าน้าอย่าประบประแ
'ไม่นาน่ะ'
เสียหวานเอ่ยึ้น ธีรธารมอวามน่ารัน่าเอ็นูอน้าน้า นอใไม่ไหว้อเอื้อมมือไปยี้ศีรษะเธอ้วยวามหมั่นเี้ยว
'พี่ธี ผมโปรยุ่หมแล้ว'
นโปรเอ่ยเสียระเ้าระอ เธอถือวิสาสะเ้าไปอแนอธีรธารพลาส่สายาอออ้อนไปให้เา
'โปรหิวเ้แล้วอ่าาาา'
ธีรธารยิ้มว้าออมา่อนะเหยียบันเร่ออัวไปาะอหิสาว ลอทานโปรเอาแุ่ยเื้อยแ้วเี่ยวับเมนูเ้ที่เธออยาินในวันนี้มาลอทา โยมีธีรธารยิ้มน้อยๆ อยู่้าน้า
เมื่อมาถึร้านเ้ื่อั นโปรวิ่เ้าไปในร้านอย่าระือรือร้น เธอลมือสั่เ้ที่เธออยาินมาหลาหลายอย่า
เมื่อเ้มาเสิร์ฟแล้ว นโปรัารเ้รหน้าที่วาอยู่เ็มโ๊ะ้วยอย่าเอร็อร่อย โยมีธีรธารลอบมอสีหน้าที่บ่บอว่าน้อสาวัวน้อยอเามีวามสุมามายนาไหน รอยยิ้มสว่าเิ้าอเธอเป็นเรื่อเยียวยาิใที่เหนื่อยล้าอเาไ้เป็นอย่าี
แววาอธีรธารวูบไหวยามไ้มอใบหน้าสวยหวานอเธอที่ำลััเนื้อเ้เ้าปา วิปรีมสีาวเลอะรมุมอบปาอเธอ ธีรธารเอื้อมมือไปเ็ริมฝีปาให้หิสาวอย่าเผลอไผล
'อ๊ะ...'
นโปรร้อออมา้วยวามใที่อยู่ๆ ธีรธาร็เอื้อมมือมาเ็ปาให้เธอ เสียร้ออเธอึสิอธีรธารให้ลับมา ่อนะระแอมเบาๆหนึ่ที
'อร่อยมั้ย'
'อร่อยมาๆเลย่ะ โปรอยาลอินอีหลายๆรส แ่อนนี้โปริว่าไม่น่าะยัเ้าไปไหว อิ่มนท้อะแแล้ว่ะ'
'สั่ไปินที่บ้าน็ไ้'
'ไม่เอาอ่ะ่ะ โปรอยาินหลายอย่าเินไป ลัวินไม่หมแล้วมันะเสียะ่อน เสียายแย่เลยแบบนั้น'
'สั่ไปเถอะ เี๋ยว็มีน่วยิน'
'ใรันะ พี่ธีไม่อบินอหวานนี่ะ ส่วนุอาไม่้อพูถึเลย'
'เพลิไ..'
เร้
นโปรทำ้อนที่ำลััเ้เ้าปาร่วหล่นทันทีเมื่อไ้ยินื่อเ้ารรมนายเวรอัวเอ สีหน้าเหลอหลาอเธอทำให้ธีรธารหลุหัวเราะออมาอย่าเสียไม่ไ้
'เา.....ลับมาแล้วเหรอะ'
'ใ่ อนนี้ะอยู่บ้านแล้วมั้'
'ฮืออออออ ีวิอโปรบแล้วแน่ๆเลย่ะพี่ธี ฮือออ ทำยัไีๆๆ'
'ไม่หรอ อนนี้เพลิมันโแล้ว มันไม่แล้โปรเหมือนอนเ็ๆแล้วล่ะ'
'นแบบนั้นเอาแน่เอานอนไ้ที่ไหนันะ แล้ว....เาะลับมาอยู่นานมั้ยะ โประไ้เรียมใไว้'
'ลับมาอยู่ถาวรน่ะ มันเรียนบพอี ป๊าเลยเรียมา่วยานที่บริษัท'
'เห้ออออออ บัน...ีวิที่สบสุอโปร ปรียา'
หิสาววา้อนล้วยสีหน้าหอยเหา ิใอเธอห่อเหี่ยวราวับพรุ่นี้ะเป็นวันโลแ แ่ิว่า้อลับไปเอหน้าพามารอย่าเพลิะวัน เธอ็แทบะัลิ้นายเสียรนี้
'ป่ะ ลับันเถอะ เย็นมาแล้ว'
'อยู่่ออีหน่อยไม่ไ้เหรอะพี่ธี โปรไม่อยาลับบ้าน...'
'ิะหลบล่ะสิ'
'ยัไวันนี้เธอ็้อเอมันอยู่แล้ว ลับ้าลับเร็ว็มี่าเท่าัน ป่ะ...ลับันเถอะ'
ธีรธารเินไปุแนอนัวเล็ออาร้าน ท่ามลาเสียร้อโหยหวนอนโปรไปลอทา
ยิ่ใล้ถึบ้านมาเท่าไหร่ ิใอนโปรยิ่ไม่สบ ราวับว่ารถันนี้ำลัพาเธอเ้าไปหาวามายที่รออยู่ที่บ้าน
เมื่อถึบ้านแล้ว นโปรเินามหลัธีรธารไปอย่าเียบเียบ เมื่อเินมาถึโ๊ะทาน้าว ทันในั้นเสียัมปนาท็เอ่ยึ้นเสียันเธอสะุ้ัวโยน
'ไม่รู้เวลาันหรือไ! ันับป๊ารอทาน้าวนานแล้วนะ'
นโปร่อยๆ ยื่นใบหน้าออไปาแผ่นหลัอธีรธาร วาลมโ้อไปยัายหนุ่มร่าสูที่นั่อยู่้าๆ อาเโ วามริบอเาวัมามอเธอ ทำให้หิสาวรู้สึประหม่าน้อลืนน้ำลายลออึให่
ใบหน้ามเ้มมีส่วนล้ายพี่ธีอยู่บ้านิหน่อย ิ้วมเ้มพาเียรับับใบหน้าอเาไ้พอิบพอี วายาวรีราวับนเหยี่ยว มูโ่เป็นสันมนผู้หิอย่าเธอ้ออิา รับับริมฝีปาหยัลึสีมพู ทำให้ายหนุ่มรหน้าลายเป็นผู้ายที่มีใบหน้าหล่อเหลานหาัวับไ้ยา เธอิว่าพี่ธีหล่อมาแล้ว แ่ไม่ิเลยว่าพอโึ้นเพลิะวันะหล่อเหลาไ้ถึเพียนี้
นโปรหูผึ่ทันทีเมื่อไ้ยินเสียรถแล่นเ้ามาในบริเวบ้าน เธอึ่เินึ่วิ่ออไปหน้าบ้านทันที เพลิะวันลมาารถโยที่แนวามีเฝือหนาห่อหุ้มไว้ ใบหน้าอนโปรหม่นแสล แววาสั่นระริ้วยวามรู้สึผิ ถึแม้เธอะเลียเาแ่ไหน็าม แ่พอเห็นเาเ็บเพราะเธอเป็น้นเหุ็ทำให้เธอรู้สึแย่มาๆ เ่นัน
'โปรอโทษ.....'
นโปรเอ่ย้วยน้ำเสียเศร้าสร้อย พลา้มหน้าลมอพื้นเพราะไม่ล้าสบาับเพลิะวัน อบาสวยมีน้ำาใสๆไหลเอ่อออมา
'อย่าิที่ะร้อไห้เลยนะ ถ้าเธอร้อไห้ันะโรธเธอริๆ้วย'
เพลิะวันู่เ็หิรหน้า้วยน้ำเสียุัน นโปรลืน้อนสะอึลลำอ พยายามอย่ามาที่ะลั้นน้ำาเอาไว้
'แ่โปรรู้สึผิ...'
'เห้ออออ เอาละๆ ถ้าเธออยาะใ้วามผิ เธอ็มาเป็นเบ๊ให้ันละัน โอเมั้ย'
นโปรเยหน้าึ้นมามอหน้าเพลิะวัน ่อนะพยัหน้าึัอย่าำยอม เพลิะวันรอา้วยวามเบื่อหน่าย ่อนะเินึ้นไปบนห้ออัวเอ
'ไม่้อรู้สึผินะ มันไม่ไ้เป็นไรมา'
ธีรธารเินมาับศีรษะอนโปรโยเบาๆ และส่ยิ้มอบอุ่นมาให้เธอ นโปรส่ยิ้มว้าอบลับไป่อนะพยัหน้าเบาๆ
'อื้อ...'
นโปรลายเป็นเบ๊อเพลิะวัน ในทุๆวันเธอะ้อยอมทำามำสั่อเาทุอย่า ถึแม้ว่าแนอเาะหายีแล้วแ่เพลิะวัน็ยัยืนยันที่ะให้นโปรเป็นเบ๊อยู่เ่นเิม ในระหว่านั้นเพลิะวันยัไม่วายลั่นแล้เธออยู่เหมือนเิม เ็ทั้สอนลายเป็นไม้เบื่อไม้เมาันมาลอหลายปี
นระทั่ใน่วที่เพลิะวันำลัะึ้นม.ปลาย เาลับ้อไปเรียนที่อเมริา เพื่อที่ะไปอยอยู่เป็นเพื่อนแม่อเาที่ย้ายไปอยู่อเมริาเพียนเียว
นับั้แ่เพลิะวันไป่าประเทศ นโปรรู้สึว่าีวินเอสบสุึ้นเยอะมา เธอสามารถามิธีรธารไ้อย่าที่ไม่มีนมาอยแวะเธอ ถึแม้ะเหาไปบ้าเพราะนที่อยแล้ให้เธอโมโหบ่อยๆ ไม่อยู่แล้ว แ่เธอ็อบีวิแบบนี้มาว่า
เวลาผ่านไป นโปรเิบโึ้นเรื่อยๆ นลายเป็นสาวสวยสะพรั่ รูปร่าที่เยผอมแห้ลับอิ่มเอิบมีน้ำมีนวลึ้นามวัย ในอนนี้เธอลายเป็นนัศึษาบริหารธุริอมหาวิทยาลัยหนึ่ไปแล้ว
หลัาเลิเรียนนโปรเินออมารอที่หน้าะ หิสาวย้อมือึ้นูเวลาพลามวิ้วเล็ๆ วันนี้เธอมีนัับพี่ธีไปินเ้ร้านั เพื่อเป็นารลอที่เธอทำะแนนสอบลาภาไ้เป็นที่ 1 อเ
นระทั่รถยน์ันหรูแล่นมาอหน้าะบริหารธุริอมหาวิทยาลัยื่อั หิสาว็ระบายยิ้มออมาทันที เธอรีบปรี่เ้าไปเปิประูรถและเ้าไปนั่ในรถอย่าร่าเริ
'รอนานมั้ย'
เสียทุ้มอธีรธารัึ้น เามอใบหน้าสวยหวานอหิสาวที่นั่อยู่้าน้า ่อนะส่ยิ้มอบอุ่นไปให้เธอ นโปรส่ยิ้มว้ามาให้ายหนุ่มหน้าาหล่อเหลา้าน้าอย่าประบประแ
'ไม่นาน่ะ'
เสียหวานเอ่ยึ้น ธีรธารมอวามน่ารัน่าเอ็นูอน้าน้า นอใไม่ไหว้อเอื้อมมือไปยี้ศีรษะเธอ้วยวามหมั่นเี้ยว
'พี่ธี ผมโปรยุ่หมแล้ว'
นโปรเอ่ยเสียระเ้าระอ เธอถือวิสาสะเ้าไปอแนอธีรธารพลาส่สายาอออ้อนไปให้เา
'โปรหิวเ้แล้วอ่าาาา'
ธีรธารยิ้มว้าออมา่อนะเหยียบันเร่ออัวไปาะอหิสาว ลอทานโปรเอาแุ่ยเื้อยแ้วเี่ยวับเมนูเ้ที่เธออยาินในวันนี้มาลอทา โยมีธีรธารยิ้มน้อยๆ อยู่้าน้า
เมื่อมาถึร้านเ้ื่อั นโปรวิ่เ้าไปในร้านอย่าระือรือร้น เธอลมือสั่เ้ที่เธออยาินมาหลาหลายอย่า
เมื่อเ้มาเสิร์ฟแล้ว นโปรัารเ้รหน้าที่วาอยู่เ็มโ๊ะ้วยอย่าเอร็อร่อย โยมีธีรธารลอบมอสีหน้าที่บ่บอว่าน้อสาวัวน้อยอเามีวามสุมามายนาไหน รอยยิ้มสว่าเิ้าอเธอเป็นเรื่อเยียวยาิใที่เหนื่อยล้าอเาไ้เป็นอย่าี
แววาอธีรธารวูบไหวยามไ้มอใบหน้าสวยหวานอเธอที่ำลััเนื้อเ้เ้าปา วิปรีมสีาวเลอะรมุมอบปาอเธอ ธีรธารเอื้อมมือไปเ็ริมฝีปาให้หิสาวอย่าเผลอไผล
'อ๊ะ...'
นโปรร้อออมา้วยวามใที่อยู่ๆ ธีรธาร็เอื้อมมือมาเ็ปาให้เธอ เสียร้ออเธอึสิอธีรธารให้ลับมา ่อนะระแอมเบาๆหนึ่ที
'อร่อยมั้ย'
'อร่อยมาๆเลย่ะ โปรอยาลอินอีหลายๆรส แ่อนนี้โปริว่าไม่น่าะยัเ้าไปไหว อิ่มนท้อะแแล้ว่ะ'
'สั่ไปินที่บ้าน็ไ้'
'ไม่เอาอ่ะ่ะ โปรอยาินหลายอย่าเินไป ลัวินไม่หมแล้วมันะเสียะ่อน เสียายแย่เลยแบบนั้น'
'สั่ไปเถอะ เี๋ยว็มีน่วยิน'
'ใรันะ พี่ธีไม่อบินอหวานนี่ะ ส่วนุอาไม่้อพูถึเลย'
'เพลิไ..'
เร้
นโปรทำ้อนที่ำลััเ้เ้าปาร่วหล่นทันทีเมื่อไ้ยินื่อเ้ารรมนายเวรอัวเอ สีหน้าเหลอหลาอเธอทำให้ธีรธารหลุหัวเราะออมาอย่าเสียไม่ไ้
'เา.....ลับมาแล้วเหรอะ'
'ใ่ อนนี้ะอยู่บ้านแล้วมั้'
'ฮืออออออ ีวิอโปรบแล้วแน่ๆเลย่ะพี่ธี ฮือออ ทำยัไีๆๆ'
'ไม่หรอ อนนี้เพลิมันโแล้ว มันไม่แล้โปรเหมือนอนเ็ๆแล้วล่ะ'
'นแบบนั้นเอาแน่เอานอนไ้ที่ไหนันะ แล้ว....เาะลับมาอยู่นานมั้ยะ โประไ้เรียมใไว้'
'ลับมาอยู่ถาวรน่ะ มันเรียนบพอี ป๊าเลยเรียมา่วยานที่บริษัท'
'เห้ออออออ บัน...ีวิที่สบสุอโปร ปรียา'
หิสาววา้อนล้วยสีหน้าหอยเหา ิใอเธอห่อเหี่ยวราวับพรุ่นี้ะเป็นวันโลแ แ่ิว่า้อลับไปเอหน้าพามารอย่าเพลิะวัน เธอ็แทบะัลิ้นายเสียรนี้
'ป่ะ ลับันเถอะ เย็นมาแล้ว'
'อยู่่ออีหน่อยไม่ไ้เหรอะพี่ธี โปรไม่อยาลับบ้าน...'
'ิะหลบล่ะสิ'
'ยัไวันนี้เธอ็้อเอมันอยู่แล้ว ลับ้าลับเร็ว็มี่าเท่าัน ป่ะ...ลับันเถอะ'
ธีรธารเินไปุแนอนัวเล็ออาร้าน ท่ามลาเสียร้อโหยหวนอนโปรไปลอทา
ยิ่ใล้ถึบ้านมาเท่าไหร่ ิใอนโปรยิ่ไม่สบ ราวับว่ารถันนี้ำลัพาเธอเ้าไปหาวามายที่รออยู่ที่บ้าน
เมื่อถึบ้านแล้ว นโปรเินามหลัธีรธารไปอย่าเียบเียบ เมื่อเินมาถึโ๊ะทาน้าว ทันในั้นเสียัมปนาท็เอ่ยึ้นเสียันเธอสะุ้ัวโยน
'ไม่รู้เวลาันหรือไ! ันับป๊ารอทาน้าวนานแล้วนะ'
นโปร่อยๆ ยื่นใบหน้าออไปาแผ่นหลัอธีรธาร วาลมโ้อไปยัายหนุ่มร่าสูที่นั่อยู่้าๆ อาเโ วามริบอเาวัมามอเธอ ทำให้หิสาวรู้สึประหม่าน้อลืนน้ำลายลออึให่
ใบหน้ามเ้มมีส่วนล้ายพี่ธีอยู่บ้านิหน่อย ิ้วมเ้มพาเียรับับใบหน้าอเาไ้พอิบพอี วายาวรีราวับนเหยี่ยว มูโ่เป็นสันมนผู้หิอย่าเธอ้ออิา รับับริมฝีปาหยัลึสีมพู ทำให้ายหนุ่มรหน้าลายเป็นผู้ายที่มีใบหน้าหล่อเหลานหาัวับไ้ยา เธอิว่าพี่ธีหล่อมาแล้ว แ่ไม่ิเลยว่าพอโึ้นเพลิะวันะหล่อเหลาไ้ถึเพียนี้
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น