ตอนที่ 5 : Hospital
"ไม่มีอะไรผิดปกติค่ะคุณพ่อ น้องอาจจะแค่ต้องการการพักผ่อนมากกว่านี้อีกนิดหน่อย แต่เรื่องโรคทางประสาทหรืออาการป่วยอะไรนี่ไม่ต้องเป็นห่วงค่ะ หมอเช็คดูแล้วน้องก็ปกติดี แต่ถ้าไม่มั่นใจยังไงหมอจะให้ยาบำรุงเล็กน้อยไปทานนะคะ"
คุณหมอสาวท่าทางน่าเชื่อถือพูดด้วยน้ำเสียงน่าฟัง ก่อนจะหันไปพิมพ์คีย์บอร์ดด้วยท่าทางคล่องแคล่ว
"ถ้าน้องมีอาการอีกยังไงก็ให้รีบพามานะคะ เดี๋ยวหมอจะเช็คแบบละเอียดให้อีกที" เธอหันมายิ้ม
"ครับ ขอบคุณครับ"
ชายวัยกลางคนกล่าวขอบคุณแพทย์หญิง ก่อนจะลุกขึ้นและออกจากห้องไปพร้อมกับลูกสาว
"เธอใช้เวลาไหนไปเรียนพิมพ์ดีดให้คล่องขนาดนั้นน่ะ" เซฟไฟร์พูดอย่างอึ้งๆหลังจากเดินออกมา เธอคิดว่าเธอพิมพ์เร็วแล้ว แต่มองๆแล้วเธอเทียบกับคุณหมอคนเมื่อกี้ไม่ติดเลยสักนิด
"นั่นคือสิ่งที่ลูกสังเกตเวลาเข้าห้องตรวจหรอ?" ชายร่างสูงมองลูกสาวด้วยความงุนงง
"ก็แบบว่า คนเรียนหมอจะไปมีเวลาฝึกใช้คอมฯซะที่ไหนล่ะ? ไม่ใช่หรอคะ?" เธอตอบด้วยสีหน้าที่งงกว่า ทำเอาบิดาเงียบไปนานหลายนาที
"เอาล่ะ ก่อนกลับบ้านอยากจะแวะร้านไอศกรีมหรือว่า-"
"ร้านหนังสือ!" เด็กสาวพูดขึ้นโดยไม่ต้องคิด เรียกเสียงหัวเราะจากบิดาได้อย่างไม่ต้องสงสัย
"ฮะฮะฮะ โอเค โอเค ตามที่สัญญา" เขายื่นกำปั้นให้ลูกสาวด้วยสีหน้ายิ้มๆ
"ตามที่สัญญา" เธอชนกำปั้นกับเขาแล้วยิ้มตอบ
ทั้งๆที่ควรจะเป็นอะไรที่ดี แต่ช่วงเวลาครอบครัวก็ไม่ได้มีให้รื่นเริงมากนัก
ยังไม่ทันจะได้เดินออกจากโรงพยาบาล เสียงกริ่งฉุกเฉินก็ดังขึ้นจนน่าปวดหู ไฟสีแดงสาดไปทั่วทั้งจุดลงทะเบียนและโถงทางเดิน แพทย์พยาบาลรวมถึงผู้ป่วยทั้งหลายต่างรีบลุกขึ้นหันซ้ายหันขวาขึ้นดูว่าเกิดอะไรขึ้น เสียงดังก้องระเบิดออกจากกลุ่มคนที่แตกตื่น
"เกิดอะไรขึ้นคะ?!" เซฟไฟร์ตะโกนถามพ่อ เพราะดูเหมือนว่าเสียงพูดปกติของเธอคงจะถูกกลบไปในเสียงต่างๆเป็นแน่
"พ่อก็ไม่แน่ใจ อยู่ใกล้ๆพ่อไว้" อดีตเจ้าหน้าที่รักษากฎระเบียบกวักมือให้ลูกสาวเข้ามาใกล้ๆเขาพลางส่องสายตาไปยังทั่วห้องใหญ่
เซฟไฟร์เงียบไป ก่อนจะกระตุกแขนผู้เป็นบิดา
"เอ่อ.. พ่อคะ เราก็เสร็จธุระกันแล้ว เราออกไปข้างนอกแล้วโทรแจ้งสถานีตำรวจไม่ดีกว่าหรอ?" เด็กสาวมองรอบๆอย่างหวาดระแวง เธอรู้สึกถึงสิ่งบางสิ่งที่ไม่ดีเท่าไหร่จากในนี้
ชายผมบลอนด์ชั่งใจอยู่ชั่วครู เขาหันไปมองประตูทางออกสลับกับเสียงกริ่ง นิสัยที่ต้องช่วยประชาชนก่อนทุกอย่างยังคงหลงเหลืออยู่ แต่ไม่นานเขาก็คิดได้
"เอาล่ะ เราออกไปกันก่อนเถอะ" เขาจูงมือลูกสาวไปยังทางออก
คนกลุ่มหนึ่งก็คงคิดแบบเดียวกับพวกเขา พ่อลูกและอีกสามสี่คนตรงไปที่ทางออกของโรงพยาบาลอย่างเร่งรีบ นายตำรวจเก่าจูงมือลูกสาวพลางกดเบอร์ของเพื่อนซี้ในกรมไปด้วย
แต่เมื่อประตูกำลังเลื่อนเปิดออก เสียงบางอย่างก็ดังขึ้น
ครืดดดดดดดดดด
ปึง!!
ประตูเหล็กหนาสีเงินเลื่อนลงมาขวางไว้อย่างรวดเร็ว ทำให้ทุกคนต้องชะงักหยุดอยู่ที่หน้าทางออก
"ระบบรักษาความปลอดภัย?! ตอนนี้เนี่ยนะ?"
เซฟไฟร์ร้องขึ้น อะไรจะเหมาะเจาะพอดีเวลาได้ขนาดนี้
ผู้คนเริ่มแตกตื่นและโวยวายหนักขึ้น พยาบาลหลายคนพยายามเข้ามาบอกให้ทุกคนอยู่ในความสงบ แต่เหมือนจะไม่ได้ผลเท่าไหร่นัก
"นี่มันบ้าอะไร..." ชายร่างสูงสบถขึ้นเบาๆ ไม่มีเหตุร้ายอะไรเกิดขึ้น แต่กริ่งสัญญาณยังไม่หยุดร้อง แถมระบบกันผู้บุกรุกยังทำงานทั้งๆที่ไม่มีใครทำอะไรด้วยซ้ำ
ระลอกคลื่นของความโกลาหลยังคงซัดเข้ามาอย่างไม่หยุดยั้ง เสียงกรีดร้องด้วยความหวาดกลัวดังออกมาจากห้องตรวจหมายเลข2 ดึงความสนใจของทุกคนไปได้หมดจด
ไม่นานพยาบาลหญิงคนหนึ่งก็วิ่งออกมาจากห้องดังกล่าว ในตอนแรกเธอดูหวาดกลัวและอยู่ในอาการช็อค ก่อนจะตะโกนออกมาอย่างบ้าคลั่ง
"เขามาแล้ว!! เขามาแล้ว!!!!!"
เธอกรีดร้องออกมา โดยที่ไม่มีใครรู้ความหมายของมัน แต่สิ่งที่ทุกคนรู้ คือนั่นเป็นเหตุการก่อนที่ความเลวร้ายมหันต์จะเข้าโจมตี..
======================
ไรท์ Talk: *ถอนหายใจ* ตอนนี้สั้นไปมากๆเลยค่ะ ขอโทษนักอ่านทุกคนด้วยนะคะ;; เพราะคิดว่าถ้าเขียนต่อไปตอนจะต้องยาวเกินไปแน่ๆเลย เลยขออนุญาติตัดไปตอนหน้านะ~ ยังไงก็จะรีบอัพตอนต่อไปนะคะ! อาจจะช้าเพราะไรท์ขี้เกียจไปบ้าง ขอบคุณที่ติดตามค่ะ!
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
จร้าาา รอต่อไปนะะะะะะะะะะะะะะ