Forest of Memories [ Fic Creepypasta ]

ตอนที่ 15 : Halloween special : Really good makeup

          " ทริค ออร์ ทรีท! "

     เสียงเจี๊ยวจ๊าวของเด็ก ๆ ในยามค่ำคืนของวันปล่อยผีดังเข้ามาในบ้านเมื่อคุณแม่เปิดประตูออก แม้บ้านของเธอจะค่อนข้างอยู่ลึกและไม่เป็นทางผ่านของใคร แต่เหล่าเด็ก ๆ ทั้งหลายก็หาทางขึ้นมาขอขนมที่นี่ได้อยู่ทุกปี

          " แหม! แต่งตัวน่ากลัวกันจังเลยนะจ๊ะ ไหนดูสิ.. ผีผ้าคลุม แวมไพร์ แล้วก็แม่มด! แย่แล้วสิ น่ากลัวอย่างนี้ก็ต้องยอมให้ขนมซะแล้ว! "

     ลิเลียหรือคุณแม่ของเธอกล่าวด้วยน้ำเสียงร่าเริง ก่อนจะมอบลูกกวาดหนึ่งกำมือเต็ม ๆ ให้กับพวกเขาทีละคน เด็ก ๆ ตาลุกวาวพลางกล่าวขอบคุณและพากันวิ่งไปยังบ้านต่อ ๆ ไป

          " เดินทางกันดี ๆ นะจ๊ะ! "

     เสียงหวานของหญิงสาวดังขึ้นตามหลังพวกเขาไป ก่อนที่เธอจะปิดประตูบ้านเข้ามาและเติมลูกอมลงในชามสีดำรูปแมงมุมตัวใหญ่ วันนี้คุณแม่สวมหมวกแม่มดและชุดเดรสสีดำดูสง่างาม เซฟไฟร์มองมารดาที่กำลังมีความสุขพลางขมวดคิ้ว

          " ไม่ต้องทำหน้าแบบนั้นเลยนะเซฟิร่า เราคุยกันแล้วนี่นา "

     เสียงนุ่มหวานเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นหน้าบอกบุญไม่รับของลูกสาว มือเรียวขาวยังคงจัดจานขนมแจกอยู่ต่อไป

          " แต่ยังไงหนูก็คิดว่าแม่ควรจะออกไปเดินบ้างนี่ แม่แต่งตัวซะสวยขนาดนี้แต่ดันไม่ยอมออกไปไหนเลยเนี่ยนะ "

          " แม่ก็อายเป็นนะ อายุปูนนี้แล้วยังจะแต่งตัวรัด ๆ ออกไปไหนอีก มีหวังโดนพ่อเขม่นแน่ ลูกไปเดินเล่นเผื่อแม่ด้วยก็แล้วกัน "

     เซฟไฟร์ขมวดคิ้วอีกครั้ง ไม่เห็นว่าจะน่าอายตรงไหนในเมื่อชุดนั้นดูเข้ากับเธอมากกว่านางแบบคนไหนเสียอีก แถมแม้แม่จะแสดงออกว่าชอบเทศกาลนี้ขนาดไหน เธอก็ไม่เคยที่จะออกไปเดินเที่ยวเล่นในวันฮาโลวีนเลยสักครั้ง

          " แล้วนี่ไมจะมากี่โมงล่ะ แม่จะได้เตรียมแบ่งขนมไว้ให้ "

          " ช่วงสองทุ่มได้มั้งคะ เห็นบอกว่าอยากไปดูงานประกวดคอสตูม "

     เด็กสาวตอบเอื่อย ๆ ขณะนั่งขดอยู่บนโซฟาตัวนุ่ม นิ้วเรียวยกมือถือขึ้นใช้ส่องเมคอัพบนหน้าของตนพลางเหลือบมองลูกโป่งสีแดงที่มุมห้อง ปีนี้เธอแต่งเป็นตัวตลกปีศาจจากเรื่องอิท ที่จริงเธอก็ไม่ได้ถูกใจอะไรมันนักหรอก แค่เพราะผมสีแดงทำให้แต่งได้ง่ายขึ้นในงบที่น้อยลงก็เท่านั้นเอง

          " อ้าว ยังไม่ได้ออกไปหรอกหรอ "

     เสียงทุ้มของคุณพ่อดังขึ้นอย่างประหลาดใจเมื่อเขาเดินขึ้นมาจากห้องใต้ดินและพบว่าลูกสาวยังนอนเล่นอยู่บนโซฟาทั้ง ๆ ที่แต่งตัวเสร็จแล้ว

          " ไมยังไม่มาน่ะค่ะ " เซฟไฟร์ตอบกลับพลางเลื่อนหน้าฟีดบนอินเตอร์เน็ตไปมา " ปีนี้พ่อไม่แต่งหรอ "

     ชายผมบลอนด์พยักหน้าเบา ๆ ให้คำตอบที่ได้ ขายาวแกร่งใต้กางเกงสีทึบก้าวตรงไปที่ห้องครัวเพื่อล้างมือและชงกาแฟ

          " ไม่ล่ะ ตอนนี้พ่อขอทุ่มเทให้กับดวงตาแห่งทะเลทรายก่อนดีกว่า "

     เสียงของคุณพ่อดูมีความสุขเมื่อพูดถึงนาฬิกาทรายไม้ของเขา เมื่อลาออกจากการเป็นตำรวจมาเขาก็เพิ่งมารู้ตัวว่าตัวเองชอบแกะสลักไม้ แถมยังทำได้ดีอีกด้วย

          [ ปิ๊งป่อง—ง ]

     เสียงออดหน้าบ้านดังขึ้นอีกครั้ง คุณแม่ซึ่งกำลังเก็บถุงลูกอมหลากสีอยู่จึงรีบวางมือจากสิ่งที่ทำและคว้าถาดรูปแมงมุมเดินออกไปทันที ความเงียบเข้ามาปกคลุมห้องนั่งเล่นอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่เซฟไฟร์จะพูดขึ้น

          " บางทีพ่อก็น่าจะลองโน้มน้าวให้แม่ออกไปข้างนอกวันฮาโลวีนบ้างนะ "

          " พ่อรู้.. แต่มันก็ช่วยไม่ได้น่ะนะ "

     คำพูดต่อท้ายของพ่อทำให้เธอประหลาดใจ และคงจะถามออกไปแล้วว่า ทำไมหรอคะ ถ้าเกิดไม่ได้ถูกเสียงของคุณแม่เรียกไปเสียก่อน

          " เซฟไฟร์ ไมมาแล้วนะลูก "

     เมื่อได้ยินดังนั้น เธอจึงยันตัวขึ้นจากโซฟาและคว้าลูกโป่งสีแดงเดินตรงไปที่หน้าบ้านทันที

          " ขอโทษที่ให้รอนะ! พอดีมีปัญหากับชุดนิดหน่อยน่ะ "

     ไมพูดขึ้นเมื่อเห็นเพื่อนสาวเดินออกมา วันนี้เธออยู่ในชุดโจรสลัดเต็มยศ เส้นผมสีน้ำตาลม้วนเป็นลอนยิ่งทำให้ดูคล้ายกันเข้าไปใหญ่ แม้แต่กระเป๋าที่สะพายมาเองก็ทำจากผ้าสาก ๆ ที่สีดูกลืนกันไปชุดอย่างเข้ากัน

          " ไม่เป็นไรหรอก งั้นไปกันเถอะ "

     เซฟไฟร์ตั้งท่าจะเดินออกมาจากตัวบ้านพลางจูงเพื่อนสาวมาด้วย แต่แล้วเสียงเรียกของคุณแม่ก็ดังขึ้นรั้งไว้อีกครั้ง

          " เดี๋ยวสิ! ไมจ๊ะ เอาอันนี้ไปแบ่งกับคุณแม่ด้วยนะ ฝากบอกด้วยว่าน้าลองสูตรที่เธอให้มาแล้ว มันเยี่ยมมากเลยล่ะ "

     หญิงสาวผมบลอนด์คว้าถุงคุกกี้สีน้ำตาลที่โต๊ะด้านข้างและยื่นให้เด็กสาวด้วยรอยยิ้ม ไมทำตาโตและยิ้มตอบ

          " ขอบคุณค่ะคุณนายเดวิด! แม่ต้องชอบแน่ ๆ แต่หนูก็ไม่มั่นใจเหมือนกันว่าจะถึงมือแม่รึเปล่า "

     ลิเลียหัวเราะเบา ๆ อย่างพอใจ ไมเก่งเรื่องเอาใจผู้ใหญ่เสมอ

          " แล้วของลูกสาวล่ะคะแม่ "

     เซฟไฟร์เอ่ยถามมารดาด้วยสีหน้าอ้อนวอนแบบปลอม ๆ หญิงสาวทำสีหน้าครุ่นคิดก่อนจะพูดขึ้นอย่างไม่คิดอะไรมาก

          " ไว้ของลูกสาวแม่ค่อยเก็บเศษที่เหลือไว้ให้ก็แล้วกัน "

     เจ้าของผมแดงเบ้ปากพลางใช้มือจับแขนเพื่อนสาวให้เดินออกมาจากตัวบ้าน ลิเลียและไมหัวเราะให้กับพฤติกรรมของเธอ เสียงเตือนให้ดูแลตัวเองดังลับหลังมาเมื่อท้าวทั้งสองคู่ก้าวเดิน

     . . .

     โจรสลัดและตัวตลกเดินมาจนถึงบริเวณที่งานเริ่มคึกคัก ไฟประดับสีขาวดำส้มม่วงถูกประดับประดาไว้รอบ ๆ ตัวของพวกเธอ ผู้คนในชุดคอสตูมเดินเพ่นพ่านให้ความรู้สึกถึงงานเทศกาล

          " ทีนี้เข้าใจรึยังล่ะว่าทำไมฉันไม่ใส่ชุดคลุมของแม่มา "

     เซฟไฟร์กล่าวกับเพื่อนสาวเมื่อมาถึงที่ที่คนพลุกพล่าน เมื่อครู่ตอนที่กำลังเดินมา ไมเอาแต่บ่นเรื่องว่าทำไมเธอถึงไม่ใส่ชุดคลุมนักพยากรณ์ที่ดูสวยและเข้ากันกว่ามา แม้จะพยายามอธิบายแล้วเพื่อนสาวลูกครึ่งแดนอาทิตย์อุทัยคนนี้ก็ไม่ยอมฟังเลยสักนิด

          " แต่ก็ยกขึ้นไว้ได้นี่พวกชายเสื้อน่ะ ถือว่าเอาของที่ไม่ได้ใช้แล้วมาทำให้เกิดประโยชน์ไง! "

     เด็กสาวถอนหายใจเหนื่อย ๆ ใส่หน้าอีกฝ่าย หากต้องการจะเถียงแล้วไมก็ไม่เคยแพ้เลยจริง ๆ

     แม่ของเธอ สมัยก่อนที่จะคลอดคิวมัส เคยเป็นนักพยากรณ์มาก่อน ลิเลียเรียนศาสตร์เกี่ยวกับธรรมชาติและการทำนายมาจนถลำลึกเข้าไปกับเรื่องเหนือธรรมชาติ แต่เมื่อแต่งงานกับคุณพ่อและกลายเป็นแม่คน เธอก็เริ่มออกห่างจากเรื่องแนวนั้น.. เท่าที่เห็นน่ะนะ..

          " อ๊ะ! งานจะเริ่มแล้วนี่ ไปกันเถอะเซฟ! "

     ไมกระตุกแขนของเธอพลางออกวิ่งไปยังบริเวณจัดการประกวด ผมลอนสีแดงบนใบหน้าของตัวตลกสะบัดไปมาตามแรงลมขณะที่ทั้งสองเบียดตัวเข้าไปในฝูงชน

          " ทำไมต้องมาใกล้ขนาดนี้ล่ะเนี่ย.. โอ๊ย- "

     เด็กสาวบ่นอุบอิบเมื่อโดนเพื่อนสาวลากข้อมือให้เบียดเสียดกับฝูงชนเข้ามาที่หน้าเวที ก่อนจะส่งเสียงร้องขึ้นมาเมื่อรู้สึกว่าโดนเหยียบเท้า ไม่เข้าใจเลยว่าทำไมถึงจะมีใครอยากมาเบียดกับกองทัพมนุษย์เพื่อดูคนอื่นใส่ชุดสวย ๆ เดินวนไปมาบนเวทีกัน

     ดวงตาสีเขียวบึงเหลือบมองเพื่อนสาวที่ดูจะมีความสุขสุด ๆ และไม่สนใจในข้อเท็จจริงที่ว่าอาจจะมีโจรล้วงกระเป๋าอยู่แถวนี้เลยสักนิด ยังไงก็คงต้องอยู่ช่วยดูแลล่ะนะ..

          " อึก.. "

     เซฟไฟร์ขมวดคิ้วพลางส่งเสียงออกมาเบา ๆ เธอไม่ค่อยถูกกับฝูงคนจำนวนเยอะ ๆ ที่เอาแต่เบียดเสียดกันไปมาสักเท่าไหร่

          ถ้าออกไปหายใจหายคอสักพักก่อนจะเป็นอะไรไหมนะ..

     เมื่อคิดได้ดังนั้นมือขาวจึงกระตุกแขนโจรสลัดสาว ถึงแม้จะต้องกระตุกอยู่หลายทีก็เถอะ

          " ฉันออกไปข้างนอกแปปนะ มีอะไรก็โทรมาแล้วกัน แค่แปปเดียวแหละ "

          " โอเค! เปิดโหวตเมื่อไหร่ฉันจะโทรไปเรียกนะ แต่ถ้าไม่ไหวก็อย่าฝืนล่ะ ฉันอยู่ตรงนี้ได้ ไม่เป็นไรหรอก! "

     เซฟไฟร์เงียบไปก่อนจะพยักหน้าให้ ต่อให้ไม่หายดีแต่ถ้าดีขึ้นแล้วเธอก็ต้องกลับมาดูไมอยู่ดีนั่นล่ะ..

     . . . . .

     ชุดตัวตลกสีขาวทำให้เธอดูค่อนข้างเด่นในความมืดที่มีเพียงไฟประดับจากที่ต่าง ๆ ให้ความสว่าง เซฟไฟร์เดินออกจากบริเวณที่คนพลุกพล่านมาแล้วแต่ก็ยังรู้สึกไม่ค่อยดี เธอแกว่งแก้วพลาสติกสีแดงในมือไปมาขณะหยุดพิงที่มุมตึกแห่งหนึ่ง ที่จริงหากเดินไปอีกนิดก็จะมีม้านั่งให้ แต่เธอคงไม่อยากไปรบกวนคู่รักที่กำลังจูบกันอย่างดูดดื่มที่ม้านั่งตรงข้ามกันหรอกนะ

     เด็กสาวเงยหน้าขึ้นเพื่อพ่นลมออกเบา ๆ อากาศหนาวขึ้นทุกที ทั้ง ๆ ที่ฤดูใบไม้ร่วงก็สวยมากขนาดนี้แท้ ๆ ทำไมช่วงเวลาที่สร้างความสุขได้ถึงผ่านไปเร็วจังนะ

     เซฟไฟร์ก้มหน้าลงถอนหายใจอีกครั้ง น้ำฟักทองนี่ใส่บรั่นดีลงไปผสมรึไงเนี่ย ทำไมถึงรู้สึกกรึ่ม ๆ เหมือนจะเมาแบบนี้

     ของเหลวอึกสุดท้ายไหลลงลำคอของเธอ แก้วปาร์ตี้สีแดงถูกทิ้งลงถังขยะสีเขียวเข้มในทางเดินผ่าน พลันดวงตาประหลาดก็สะดุดเข้ากับชายหนุ่มในฮู้ดสีดำที่ยืนอยู่ตรงข้ามกับเธอในอีกฝั่งถนน ทั้งหน้ากากสีน้ำเงินและหมึกสีดำที่ไหลออกจากดวงตาหน้ากากของเขาก็ช่างดูสมจริง สมจริงเสียจนทำเอาเธอชะงักไปครู่หนึ่งเลยด้วยซ้ำ

     เซฟไฟร์ตั้งใจจะเดินผ่านไปหากไม่ได้รู้สึกว่าถูกจ้องมอง เธอหันขวับกลับไปทางชายหนุ่มคนนั้นอีกครั้ง แต่เพราะรูตาขนาดใหญ่บนหน้ากากของเขาจึงทำให้เธอไม่รู้ว่าดวงตาของเขามองไปทางไหน แต่ร่างของเขาหันหน้าไปคนละทางกับเธอ.. บางทีเธอก็คงจะคิดไปเองนั่นล่ะ

     ทันใดนั้นเมื่อหันหน้ากลับไปทางเดิม ร่างเล็กของเพื่อนสาวในชุดโจรสลัดก็เดินมาหาพอดี เด็กสาวขมวดคิ้วเบา ๆ  เธอไม่คิดว่าการโหวตจะจบลงรวดเร็วขนาดนี้

          " โหวตเสร็จแล้วหรอ? เร็วจังเลยนะ "

          " เปล่าหรอก ไม่ได้โหวตน่ะ มีคนสู้กันตรงแถว ๆ เวที กว่าการ์ดจะห้ามได้ก็ทำเอางานกร่อยไปเลย ไม่โหวตแล้ว! "

     ไมกล่าวด้วยน้ำเสียงไม่พอใจพลางกอดอกเหมือนเด็ก ๆ เซฟไฟร์หัวเราะให้กับท่าทีของเพื่อนสาวพลางเอ่ยปากถาม

          " แล้วนี่เราจะเดินกันต่อสักหน่อยไหม หรืออยากจะกลับเลย? "

          " อืม~ เดินก่อนก็แล้วกัน ฉันอยากได้เสื้อรูปผีผ้าคลุมกับอะไรสักอย่างไปฝากคุณแม่น่ะ "

     เจ้าของผมแดงพยักหน้าหงึกหงักแล้วเดินกลับไปทางเก่าพร้อมเพื่อนสาว โดยพยายามไม่สนใจความรู้สึกที่ว่ากำลังถูกจ้องมองอยู่จากสายตาคู่เดิม

     . . .

     [ ตุบ ]

          " อะ- ขอโทษ.. ค่ะ.. "

     เสียงดังตุบเกิดขึ้นเบา ๆ เมื่อตัวตลกสาวคุยกับเพื่อนเพลินจนลืมมองทางและชนเข้ากับชายคนหนึ่งที่หัวมุมถนน เด็กสาวรีบกล่าวขอโทษ แต่เมื่อเงยหน้าขึ้นหัวใจก็เหมือนจะหยุดเต้นไปชั่วขณะ

          " ชิ เดินมองทางหน่อยสิฟะ "

     ชายที่ทาผิวขาวสบถขึ้น เซฟไฟร์มองไปที่เมคอัพของเขาอย่างทั้งตกใจและประหลาดใจ ทั้งสีดำเหมือนรอยไหม้รอบ ๆ ตาและผมสีถ่านนั่นก็ดูสมจริงจนไม่น่าเชื่อ และสิ่งที่คงจะทำให้เธอหัวใจวายตายแน่ ๆ หากพบกับเขาตอนกลางดึกคนเดียว รอยกรีดที่ยกยิ้มขึ้นจากริมฝีปากนั่น มันดูเหมือนจริงมากเสียจนเขาอาจจะแลบลิ้นผ่านออกมาได้ด้วยซ้ำ

     เมื่อเสื้อฮู้ดสีขาวของเขาลับสายตาไปทางที่เธอจากมา เด็กสาวก็หันไปหาเพื่อนของตนทันที

          " ...เธอเห็นเมื่อกี้ใช่ไหม.. "

          " ...อื้อ.. "

     ไมตอบกลับเสียงแผ่ว อาจจะเพราะตกใจเหมือน ๆ กับเธอ

     เซฟไฟร์ยกมือขึ้นทาบอกเบา ๆ แล้วถอนหายใจ รู้สึกเหมือนหัวใจจะกระเด้งออกมาจากตัวเลย

          " . . . "

     เมื่อเดดแอร์ผ่านไปสักพัก เด็กสาวทั้งคู่ก็หัวเราะออกมาพร้อมกันดั่งว่าเรื่องที่เพิ่งผ่านมานั้นตลกที่สุดในชีวิต

          " โอ๊ย เราน่าจะขอวิธีทำเมคอัพแบบนั้นมาบ้างนะ! "

     ไมกล่าวขึ้นพลางหัวเราะจนท้องแข็ง หายากมากที่จะมีคนแต่งหน้าให้เธอตกใจได้ขนาดนี้

          " ฉันรู้! หรือไม่บางที.. นั่นอาจจะเป็นปากจริง ๆ ที่ถูกกรีดออกของเขาก็ได้นะ~ "

     เซฟไฟร์หัวเราะก่อนจะกดเสียงให้ต่ำเหมือนกำลังเล่าเรื่องผี พลางทำมียื่นเหมือนปิศาจแล้วหันไปหาไม พลันทั้งคู่ก็หลุดหัวเราะออกมาพร้อมกันอีกครั้ง

          คนสมัยนี้แต่งหน้ากันได้เก่งจริง ๆ ...

==============

Happy Halloween!