[fic marvel] Stealer,,(oc)

ลำดับตอนที่ #1 : Stealer| 01

Stealer| 01

เธอรักเงิน..

เพราะเงินเป็นทุกอย่างให้เธอ ไม่ว่าจะเป็นการที่ให้คนสรรเสริญเธอราวกับเป็นพระเจ้า มีคนค่อยดูแลเอาใจใส่เธอไม่ขาดและอำนาจมากมาย

ทุกคนต่างอยากเขาหาเธอ ไม่ใช่เป็นเธอแต่เป็นเพราะเงิน

ผลการเรียนเป็นตัวชี้ว่าเธอควรได้ความสนใจตั้งแต่เป็นเด็ก พ่อและแม่สอนเธอเสมอว่าหากเธอสอบตกแปลว่าเธอโง่และขี้เกียจ เธอจึงเขี้ยวเข็นตนเองไม่ว่าจะยากสักเพียงใด 

ไม่ว่าเธอจะทำผิดแค่ไหนขอให้มีเงินและผลการเรียนที่เยี่ยมยอดนี่ก็ไม่มีใครสารารถมากแตะตัวเธอได้ แต่ทว่า..

มารดาผู้ที่ให้กำเนิดเด็กสาวอัจฉริยะอย่างเธอได้กำเนิดสิ่งมีชีวิตใหม่ขึ้น แล้วเรียกมันว่าน้องชายให้เธอ พวกเขาดูใจมากเลยล่ะเธอรู้..เธอรู้ดีเลยล่ะ หลังจากที่ได้รู้ว่ามีชีวิตสายเลือดเดียวกับเธอ พวกเขาก็เริ่มทิ้งขวางไม่เอาใจใส่ ปล่อยให้เธอรับเกียรติบัตรโง่ๆ ตอนวันจบปีการศึกษาระดับประถมด้วยตัวคนเดียวแล้วไปดูแลเจ้าตัวอัปลักษณ์พึ่งคลอดนั้น

ท่ามกลางวายตาสมเพชของเพื่อนร่วมชั้นที่หมั่นไส้เธอมานานแสนนาน เธอก็ได้แต่เข้าไปร้องไห้ในห้องน้ำตาบวมแดง ถามคำถามในหัวซ้ำๆ ไม่เข้าใจ

เธอยังไม่ดีพอใช่ไหม..

จนสุดท้ายเธอกลับมาบ้านโดยที่ทำสีหน้าปกติราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น ทั้งที่เธอกลับมาพวกเขายังไม่ยอมอยู่ห่างมันเลย เพียงแต่ชายตามาทางเธอแล้วถามว่า ’กลับมาแล้วหรอ’

จากเด็กสาวผู้เป็นที่หนึ่งของบ้านและครอบครัวต้องแบ่งพื้นที่ให้ผู้มีชื่อว่าน้องชายสายเลือดแท้ๆ ของเธอเอง 

ทุกอิริยาบทของคนที่เธอเรียกเสมอว่า ครอบครัว นั้นได้แต่รุมเด็กคนนั้นจนเธอเอียน

อยากขยาดเสียเต็มทน เหอะ 

ถึงเธอจะพยายามเสียเท่าไหร่ ผลการเรียนจะดีเลิศแค่ไหน เธอพยายามทำตามทุกอย่างที่พวกเขาอยากให้เป็น อย่างที่พวกเขาคาดหวัง เด็กสาวเล็กๆ คนหนึ่งพร้อมที่จะเติมเต็มความปรารถนาให้เพียงแค่หวังอย่างเดียว

กลับมาสนใจเธอเหมือนเดิมได้ไหม กลับมาสนใจเธอคนเดียว 

ให้เธอเป็นที่หนึ่งคนเดียว

แต่ทว่า..เธอเหมือนจะขอมากเกินไปสินะ 

หลายปีผ่านมาผลการเรียนเธอเริ่มตกต่ำตามสภาพจิตใจที่แหลกเหลว เพื่อนร่วมห้องต่างกลั่นแกล้ง ครูบาอาจารย์ต่างเริ่มปล่อยปละละเลยเธอ เพราะการมีสมาชิกในบ้านเพิ่มแถมเศรษฐกิจตกต่ำจนไม่มีใครอยากยุ่งด้วย

อย่างที่เธอบอก..เงินคือทุกอย่าง

แต่ในความโชคร้ายก็ยังมีความโชคดีหลังเธอได้ทำคะแนนตกต่ำ ทำให้พ่อแม่สนใจเธอบ้าง ถึงมันจะเป็นการดุด่าไม่เข้าใจว่าเด็กอัจฉริยะแต่ก่อนหายไปไหนแถมเปรียบเทียบกับฟินน้องชายเธอว่าเขาเรียนเก่งเพียงใด

สิ่งพวกนี่ที่กล่าวมาไม่ได้ทำเธอเศร้าหรือโมโหแม้แต่น้อย เด็กสาววัยรุ่นคนนี้กลับดีใจซักอีก หลายปีมาแล้วที่เธอไม่ได้รับความสนมากเท่านี้!

เธอจึงเริ่มปฏิบัติการทำคะแนนน้อยๆ ไปโชว์ผลคะแนนต่อหน้าพวกเขาด้วยสีหน้ามีความสุข นับวันเธอเริ่มทำคะแนนตกต่ำไปพร้อมกับกิจการครอบครัวที่เริ่มพังไม่เป็นท่า

ห้องหรูหราและบ้านใหญ่โตเป็นปราสาทบัดนี้ได้กลายเป็นรูหนูสกปรกเล็กๆ อยู่แค่หนึ่งคนยังจะเต็มกลืน แต่แอนเดรียน่าวัยสิบสี่ไม่เคยเสียใจแม่แต่น้อย เด็กสาววัยแรกรุ่นคนนี้ยิ้มปิติสุขราวกับคนบ้า

ชะตาของของแอนเดรียน่าผันเปลี่ยนจนน่าฉงน พระเจ้าคงจะชื่นชอบเธอเป็นพิเศษเลยล่ะเธอว่า

พ่อของแอนเดรียทนปัญหาชีวิตไม่ไหวจึงพึ่งตนไปกับสุราและยาเสพติด ญาติพี่น้องต่างหันหลังไม่ใยดี พวกเขาเองก็ไม่อยากแกว่งเท้าหาเสี้ยนหรอกใช้ไหมล่ะ

น่าขำ ตระกูลคอลลินด์อันโด่งดังได้ตกอับเพียงนี้ 

วันหนึ่งที่เหมือนเช่นเดิมทุกวัน พ่อเมา ทำร้ายร่างกายแม่ นำน้องชายเป็นเครื่องมือหาเงินแก่ครอบครัว และเธอสอบตกจนซ้ำชั้นวนลูปเป็นวงจรอุบาทแอนเดรียน่า คอลลินด์ เธอนำผลคะแนนให้พ่อและแม่เช่นเคย

อนินจา..น่าเสียดายที่มันไม่ได้ผลตอบรับมาเช่นเดิม

“แม่ พ่อ นี้ค่ะคะแนนหนู” ใบหน้าเนียนยิ้มกว้างวางใบคะแนนบนโต๊ะผุพัง

สองสามีภรรยาที่พึ่งดื่มเหล้ามาหมาดๆดูจากขวดแก้วมากมายวางเกลือนโต๊ะ และทุกคนคงรู้ว่าเธอคงจะเจออะไรเมื่อคนเมาอารมณ์ไม่ดีต้องเจอกับเด็กมีปัญหาคนนี้

“แก!! นังเด็กปีศาจ แกมันนังเด็กมีปัญหาไม่รู้จักโต!” พ่อพูดด้วยอารมณ์เกรี้ยวกราดทุบโต๊ะเกือบแหลกคามือ

“ฮรึก แกทำให้ฟินต้องตาย ทั้งหมดเป็นความผิดของแก” มารดาเธอพูดกล่าวโทษเธอน้ำตาคลอเบ้า ทั้งสองกล่าวพ่นโทษเธอไม่ขาดสายน้ำไหลไฟดับแอนเดรียน่าได้แต่ยืนนิ่งฟังสิ่งที่ทั้งสองพูด

ฟิน..ตายแล้ว

“ทั้งหมดมันเป็นเพราะแก ถ้าแกไม่โง่ฉันคงไม่ต้องลำบากแบบนี้!!” ชายผู้เคยทะนุถนอมเธอตั้งแต่เด็กกล่าวออกมาอย่างเหลืออด

“ที่รักดูสิ ม..มันกำลังยิ้ม” นิ้วแห้งยาวของนางคอลลินด์ชี้มายังแอนเดรียหรือบุตรคนเดียวของพวกเขานั้นกำลังยิ้มกว้างจาการจากไปของบุตรที่รัก เสียงเธอสั่นเทาไม่หยุดหย่อนแล้วพึมพัมกับตัวเองซ้ำๆ ว่า’ไม่ใช่ลูกฉัน’

ชายวัยกลางคนเลือดขึ้นหน้าคว้าขวดแก้วใกล้มือแล้วฟาดขวดลงกับโต๊ะอย่างแรงจนขวดเรียบๆ แตกครึ่งเป็นฟันแหลมน่ากลัว

 ตอนนี้พ่อเมื่อตอนนั้นช่างต่างราวฟ้ากับเหว เขาสติแตกไม่มีความยับยั้งช่างใจอะไรทั้งนั้น หากแต่เป้าหมายของเจ้าสิ่งนี้คือเด็กสาวตรงหน้านี่เอง “ถ้าแกยังจะมายิ้มเพราะน้องแท้ๆ ของแกตาย แกได้โดนนี่แน่” เขาขู่เธอเดินโซเซเข้ามาหา

อาจจะเป็นคนปกติที่ต้องกลัวและบอกให้อีกฝ่ายใจเย็นหาไม่ท้องคงถูกเสียบทะลุแน่

แต่คนนั้นกลับเป็นแอนเดรียน่า เธอยิ้มออกมากว้างกว่าเดิมพร้อมหยดน้ำใสไหลอาบแก้มนวลแล้วภวานาว่ายิ้มนี้คงจะเป็นยิ้มเดียวและยิ้มสุดท้ายในชีวิต เด็กสาวพร้อมรับแรงประทะและความเจ็บปวด ทว่ามันกลับไม่เป็นดังคิดอีกเช่นเคย

นัยน์ตาสีน้ำตาลลืมตาขึ้นพบว่าโลกนั้นหมุนจนน่าเวียนหัว เพียงเสี้ยววิสติเธอก็ดับวูบไป ไม่รับตอบสนองใดๆ อีกเลย

TBC.

#ยังไม่เเก้คำผิด