คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #28 : Romantic (another side) Baby goodnight
Romantic (another side)
Title: Baby goodnight
Rating: PG-15 ตั้งเรทไม่เป็นเหมือนกันเด้อค่ะ 555+, romantic, psycho, angst
A/N: รู้ว่าสั้นเลยส่งตอนพิเศษมาช่วยแก้สถานการณ์ก่อน ฮา
รักด้วยเลือด ไม่ชอบเลือดอย่าอ่านเด้อค่ะ เรื่องนี้เป็นanother side ของromantic movement มันเป็นความรักอีกด้านหนึ่งดังนั้นมันจึงออกจะฉีกแนวไปนิด ย้ำอีกครั้งanother side จริงๆ นะ
เรื่องหมอตุลย์กะน้องพายจะพามาต่อเร็วๆนี้ค่ะ แต่คงกำหนดไม่ได้ ขอโทษจริงๆ นะคะ เรื่องนี้ให้น้องเพชรโผล่แวบออกมาพร้อมหม่าม๊าก่อนก็แล้วกันนะคะ รักในรอยใจมาต่อแน่ๆ ค่ะ เจอพลอตเก่าที่เคยแต่งไว้แล้วบ้าง ขอบคุณทุกๆ คนที่ยังอ่านนะคะ ถึงตังจะหายหัวไปนานแต่สตางค์รักทุกๆ คน^^
Intro:
เรียวนิ้วแกร่งลากไล้ผะแผ่วบนแก้มขาว
นัยน์ตาคมฉายแววภาคภูมิใจหนักหนา
สวย....สวยเหลือเกินศศินของฉัน
....สวย......
........สวย....จนอยากเก็บไว้ไม่อยากให้ใครได้เห็น....
เก็บไว้ข้างกายเป็นของฉัน...ของฉันแค่คนเดียว....
.....ของฉัน....นิรันดร์..........
ริมฝีปากอุ่นพรมจูบลงบนลำคอระหง ลาดไหล่นวล แผ่นอกบาง ขบเม้มตีตราเป็นรอยจ้ำ
ทุกๆ อย่างในตัวศศินช่างน่าหลงใหล
......น่าหลงใหล....เคลิบเคลิ้มราวต้องมนต์เสน่ห์.....
นิ้วเรียวเกลี่ยแพขนตาหนาทาบทับนาบสนิทหยอกเย้า ริมฝีปากสวยยักยิ้มบาง
....หลับตา.......หลับเถอะที่รัก.......
.....หลับให้สนิท.....หลับในอ้อมกอดของฉัน.....
วงแขนอบอุ่นกระหวัดร่างโปร่งแนบอกกว้าง หวงแหนทะนุถนอมราวของล้ำค่า
เป็นของฉัน
อยู่กับฉัน
อย่าจากฉันไปไหน
คืนนี้...หลับด้วยกันเถอะที่รัก
คืนนี้...ไม่มีดาว
คืนนี้...ไม่มีพระจันทร์
คืนนี้...ท้องฟ้ามืดสนิท
คืนนี้...อากาศหนาว
แต่คืนนี้ทีธัชไม่เหงา
แต่คืนนี้ทีธัชมีศศินในอ้อมกอด
ริมฝีปากบางประทับหน้าผากมนอ่อนโยน เสียงทุ้มแผ่วกระซิบชิด
“Baby goodnight…”
xxxxxxxxxxxxxxxxxxBABY GOODNIGHTxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx
คืนนี้...หมู่ดาวที่เคยส่องแสงระยิบกลับอับแสง
คืนนี้...พระจันทร์ดวงโตเล่นซ่อนหาในกลุ่มเมฆทึบ
คืนนี้...ท้องฟ้าสีหมึกมืดสนิทโดดเดี่ยว
คืนนี้...อากาศหนาวยะเยือก ลมเย็นพัดหวีดหวิวกระทบหน้าต่าง
แต่....คืนนี้ทีธัชไม่เหงา
มือหนาเกลี่ยปอยผมเส้นละเอียดทัดหูขาวอ่อนโยน
คืนนี้มีคนที่เขารัก
ให้มืด
ให้เงียบ
ให้หนาวกว่านี้เพียงใด
ทีธัชไม่หวั่น
ขอแค่มีศศิน
แค่ศศินเท่านั้นที่ทีธัชไม่มีวันปล่อยมือ
ถึงต้องตายศศินก็ต้องเป็นของเขา ของทีธัชคนเดียวเท่านั้น!!
เขาเกือบเสียศศินไป
เพราะความประมาทไม่ใส่ใจ
เด็กน้อยของเขาจึงเกือบกลายเป็นของคนอื่น
แค่คิดว่าคนน่ารักที่เขาเฝ้าถนอมมานานปีกำลังซุกซบหลับใหลในอ้อมกอดของชายอื่น แค่ความคิดยังทำให้เขาแทบคลั่ง
ถ้า...คนร่างโปร่งต้องกลายเป็นของคนอื่นจริง เขาคงทนไม่ไหว
เราเคยรักกันมาก
จนบัดนี้....ทีธัชมั่นใจ เขายังรัก ยังรักศศินมากเหมือนเคย
แต่ทีธัชไม่แน่ใจ
ศศินยังรักเขาหรือเปล่า?
กี่วันต่อกี่วันที่ศศินไม่รับโทรศัพท์
กี่วันต่อกี่วันที่ศศินหลบหน้า
มันทำให้ทีธัชอดสงสัยไม่ได้
เรายังรักกันใช่ไหม?
แต่...ความทรมานของทีธัชก็หมดลง
คืนนี้เขามีศศินในอ้อมกอด
เมื่อเขาเลือก เลือกที่จะไปหาพบหน้าศศิน
ศศินเป็นผู้ชายร่างเล็กโปร่งบางราวจะปลิวหายหากลมแรงพัดกรรโชก ดวงหน้าน่ารักประดับด้วยรอยยิ้มหวานอวดลักยิ้มสวยบนสองข้างแก้ม นัยน์ตาเรียวรีระยับพราวยามหัวเราะ ไฝใต้ตาซ้ายเม็ดเล็กๆ ยิ่งทำให้คนตัวเล็กดูยั่วได้อย่างไม่ได้ตั้งใจ
คนที่เขารักกำลังหัวเราะท่ามกลางกลุ่มเพื่อนอย่างร่าเริง
คนตัวบางไม่ได้คิดถึงทีธัชเลยใช่ไหม?
ไม่เคยคิดถึงกันเลยใช่หรือเปล่า?
มีแค่เขาคนเดียวใช่ไหมที่คิดถึงแทบบ้า?
ร่างโปร่งยกมือเรียวโบกลาเพื่อนแยกเดินออกมาจากกลุ่ม ทั้งๆ ที่ยังหัวเราะคิกคักอารมณ์ดี
อารมณ์ดีแม้ไม่ได้รับโทรศัพท์ของเขา
ยังหัวเราะได้แม้ไม่ได้เจอหน้ากัน
ไม่มีเขาชีวิตของศศินก็ยังปกติดีใช่ไหม?
เขาไม่เคยมีค่าในสายตาของศศินเลยใช่หรือเปล่า?
“ศิน!” เขาไม่รู้ว่าเสียงเขามันสั่นแค่ไหน
ร่างโปร่งเจ้าของชื่อชะงักก่อนผินหน้ากลับมา
ดวงหน้าได้รูปซีดเผือดเพียงเห็นหน้าทีธัช ดวงตาคู่สวยเบิกกว้างตกตะลึง
ขาของร่างโปร่งถูกตรึงอยู่กับที่ราวถูกสะกด
ทีธัชไม่รู้...ขาของเขาสั่นหรือเปล่ายามก้าวเดินเข้าใกล้คนใจร้าย
เขารู้เพียงมันคล้ายจะไร้เรี่ยวแรงจนแทบทรุดเมื่อได้รู้ว่าคนตัวเล็กไม่เคยแคร์เขาเลย
แต่.....
เขาอาจจะเป็นคนผิดเองที่ไม่มีเวลาให้ศศิน
เดือนก่อนงานของเขายุ่งมาก ยุ่งเสียจนไม่มีเวลาโงหัวขึ้นมาโทรศัพท์หาศศิน ยุ่งเสียจนไม่มีเวลามาหาคนร่างบาง
เขาไม่ใส่ใจศศินก่อนแล้วจะผิดอะไรถ้าจะถูกศศินเมินใส่บ้าง
มือใหญ่จับมือเล็กเย็นเฉียบขึ้นกอบกุมแต่กลับถูกสะบัดออกไม่ไยดี
นัยน์ตาคู่คมเจ็บปวดราวถูกทำร้าย
“อย่ามาจับ!” เสียงเล็กตวาดแหว ขาเรียวก้าวถอยหวาดระแวง
“ศิน...”
“อย่ามาเรียกชื่อ!” เรือนร่างบอบบางสั่นทะเทิ้มไปทั้งร่าง
“ทำไมไม่รับโทรศัพท์ธัชล่ะศิน ไม่คิดถึงกันบ้างหรือไง?” เสียงทุ้มตัดพ้อ ร่างเล็กสอดส่ายสายตาซ้ายขวาคล้ายต้องการหาช่องทางหนีแต่มือใหญ่กลับเอื้อมคว้าแขนเรียวกุมกระชับมั่น
“ฉันไม่รู้จักนาย!”
ทีธัชหน้าหมองเพียงได้ยินคำตัดรอนไม่ถนอมน้ำใจ
ทั้งๆ ที่ศศินก็น่าจะรู้ว่าเขาทำงาน ทำไมต้องโกรธขนาดนี้ด้วย เขาไม่เคยมองใครคนอื่นนอกจากคนตรงหน้า ทำไมแค่นี้ต้องไม่เข้าใจ
“ธัชทำงาน ทำไมศินไม่ฟังธัชอธิบายบ้าง”
“นายมันบ้า อย่ามายุ่งกับฉัน” ศศินสะบัดแขนออกแต่มือหนากลับรัดแน่นราวปลอกเหล็ก ยิ่งสะบัดแรงท่อนแขนขาวก็ยิ่งปรากฏรอยแดงช้ำน่ากลัว
“ศินฟังธัชบ้างได้ไหม? อย่าเอาแต่หนีธัชสิคนดี” เสียงนุ่มอ้อนวอนน่าสงสาร
หยาดน้ำใสคลอดวงตาคู่สวย “นายจะเอายังไงกับฉัน แค่นี้ชีวิตของฉันก็ถูกนายทำร้ายมามากพอแล้ว”
“ศิน...”
“หยุดซักทีได้ไหม ได้โปรดหยุดซักที...” น้ำตาหยดแล้วหยดเล่าไหลอาบแก้มเนียน
ร่างสูงอึดอัดในอกจนแทบหายใจไม่ออก น้ำตาของศศินมันทำให้เขารู้สึกเหมือนค่อยๆ จมดิ่งลงไปใต้น้ำลึก
“..ศิน...” ตอนนี้เขาพูดอะไรไม่ออกแล้วจริงๆ
“นายหายไปก็ดีอยู่แล้ว จะกลับมาทำไม!” ร่างโปร่งสะอื้นฮักฟูมฟาย
รังเกียจเขามาก?
เกลียดเขามาก?
“ฉันมีคนรักแล้ว! อย่ามายุ่งกับฉันอีก!!”
ร่างหนายืนนิ่งราวถูกสาป
คนรักของนายคือฉัน
ถ้าไม่ใช่ฉัน ใครที่ไหนกันเป็นคนรักของนาย
“ใคร?” นี่เสียงเขาหรือ?
ทีธัชประหลาดใจ ทำไมเสียงของเขาถึงแห้งแล้งได้ขนาดนี้
“มันไม่เกี่ยวกับนาย แต่จำใส่สมองประสาทกลับของนายไว้ซะ ฉัน-มี-คน-รัก-แล้ว!!!!!”
เกี่ยวสิ ทำไมจะไม่เกี่ยว
เขาอยากตะโกนใส่คนร่างโปร่งเหลือเกิน
แต่...ทำไม่ได้
แม้โกรธเพียงไรเขาก็ตวาดใส่คนที่กำลังร้องไห้แทบบ้าตรงหน้านี่ไม่ลง
แต่...ทำไม่ได้ยิ่งกว่าที่ปล่อยให้คนคนนี้หลุดมือไป
ศศินเกิดมาเพื่อเป็นของเขา
ของทีธัชเพียงคนเดียวเท่านั้น
ต่อให้เรื่องนี้ทีธัชจะมีส่วนผิด
แต่เขาไม่มีวันยอมให้เรื่องครั้งนี้ทำให้เขากับศศินต้องแยกทางกัน
ศศินไม่มีวันหนีออกไปจากเขาได้
ไม่มีวัน!!!
“...ฟังฉันอธิบายหน่อยได้ไหม...ได้โปรด...แค่ครั้งสุดท้าย...ฟังฉันซักหน่อยเถอะศศิน..”
ต่อให้ต้องคุกเข่าอ้อนวอน หากรั้งศศินไว้ได้เขาก็จะทำ
ไม่ว่าวิธีใด หากทำให้ศศินอยู่กับเขาได้เขาจะทำ!!!
และแล้ว...ศศินก็ไม่จากเขาไปไหน
......ศศินยังคงเป็นของเขา....ของเขา......
เรียวนิ้วแกร่งเปรอะเปื้อนของเหลวสีแดงไล้ผะแผ่วบนแก้มขาวซีดก่อแนวยาวสีสดตามรอยนิ้วลากผ่าน นัยน์ตาคมฉายแววภาคภูมิใจหนักหนา
สวยเหลือเกินศศินของฉัน
....สวย......
........สวย....จนอยากเก็บไว้ไม่อยากให้ใครได้เห็น....
เก็บไว้ข้างกายเป็นของฉัน...ของฉันแค่คนเดียว....
.....ของฉัน....นิรันดร์..........
ผ้าปูที่นอนสีสะอาดชุ่มโชกแดงฉาน
ริมฝีปากอุ่นพรมจูบลงบนลำคอระหงที่มีรอยเขียวจ้ำด้วยแรงบีบรัดของมือใหญ่ ลาดไหล่นวลเย็นชืด แผ่นอกบางอาบย้อมด้วยเลือด ขบเม้มตีตราเป็นรอยจ้ำ
ทุกๆ อย่างในตัวศศินช่างน่าหลงใหล ทุกๆ อย่างแม้กระทั่งเลือด....
แม้กระทั่งใบหน้าทรมานก่อนขาดลมหายใจก็ยังคงตราตรึง…..
......น่าหลงใหล....เคลิบเคลิ้มราวต้องมนต์เสน่ห์.....
มือหนาลูบลงบนเปลือกตาบางเบิกกว้างให้ดวงตาว่างเปล่าพริ้มหลับลง
นิ้วเรียวเกลี่ยแพขนตาหนาทาบทับนาบสนิทหยอกเย้า ริมฝีปากสวยยักยิ้มบาง
....หลับตา.......หลับเถอะที่รัก.......
.....หลับให้สนิท.....หลับในอ้อมกอดของฉัน.....
วงแขนอบอุ่นกระหวัดร่างโปร่งแข็งทื่อแนบอกกว้าง หวงแหนทะนุถนอมราวของล้ำค่า
เป็นของฉัน
อยู่กับฉัน
อย่าจากฉันไปไหน
คืนนี้...หลับด้วยกันเถอะที่รัก
คืนนี้...ไม่มีดาว
คืนนี้...ไม่มีพระจันทร์
คืนนี้...ท้องฟ้ามืดสนิท
คืนนี้...อากาศหนาว
แต่คืนนี้ทีธัชไม่เหงา
แต่คืนนี้ทีธัชมีศศินในอ้อมกอด
ริมฝีปากบางประทับหน้าผากมนอ่อนโยน เสียงทุ้มแผ่วกระซิบชิด
“Baby goodnight…”
ตาคมพริ้มหลับลง ริมฝีปากบางหยักยิ้มอ่อนโยน
คนที่รักกำลังยิ้มหวานคล้ายกำลังรอเขา
....ศศิน....ยอมรับแล้วใช่ไหม....
นายเป็นของฉัน....ของฉันนิรันดร์.....
เราจะอยู่ด้วยกัน....ฉันเป็นของนาย....ของนาย....
ปัง!!!!!!!!
ทุกๆอย่างเหลือเพียงสีแดงฉานในค่ำคืนที่เงียบเหงา
....สีฉานฉาดกระเซ็นซ่านราวจะอาบย้อมสีพระจันทร์.....
......Baby goodnight……
เสียงจอแจของผู้คนประสานเสียงทีวีที่เปิดดังส่งผลให้คิ้วได้รูปขมวดมุ่น
ถ้าตลาดสดจะทำให้เขาหงุดหงิดได้มากอย่างนี้
ถ้าเสียงแต่ละเสียงมันจะน่ารำคาญได้ขนาดนี้พับผ่าสิเออ
หม่าม๊าก็อะไรกันนักกันหนากะอิแค่ปะป๊าบ่นว่าอยากกินผัดผักรวมมิตรนี่ทำไมถึงต้องลงทุนขนาดปลุกเขาออกมาผจญมลพิษทางเสียงขนาดนี้ด้วยเนี่ย
ร่างสูงบ่นในใจพลางสาวเท้าเข้าไปนั่งร้านกาแฟโบราณที่นัดแนะไว้กับคนเป็นแม่ นัยน์ตาคู่คมสอดส่ายไปทั่วก่อนปะกับหน้าจอทีวีที่ผู้สื่อข่าวสาวประจำช่องมากสีกำลังรายงาน
คิ้วคู่คมยิ่งขมวดมุ่นเมื่อได้ฟังข่าว
สังคมเดี๋ยวนี้มันก็มีแต่เรื่องอย่างนี้สินะ
นี่ขนาดเป็นผู้ชายเหมือนกันนี่มันยังไม่เว้นอีกเหรอวะ
“เพชรดูอะไรอยู่?”
ตฤณละสายตาออกจากจอแก้วไปยังผู้เป็นมารดาที่หอบถุงเข้ามาหา
“ข่าวไร้สาระน่ะม๊า” คนพูดว่าพลางยักไหล่ไม่ใส่ใจ
“ก็แค่เด็กผู้ชายโดนสตอล์กเกอร์ลักพาตัวไปฆ่าก็แค่นั้น กลับบ้านกันเถอะครับป่านนี้ป๊าชะเง้อคอยจนคอยาวแล้วมั้ง” ก่อนหอบหิ้วของแทนคนเป็นแม่เดินนำลิ่วออกจากร้านไปอย่างไม่ใส่ใจ
ก็แค่เด็กผู้ชายที่ชื่อศศินอะไรนั่นถูกสตอล์กเกอร์ที่ตามตื๊อลักพาตัวไปฆ่าก่อนไอ้โรคจิตนั่นจะระเบิดสมองตามก็แค่นั้น
ก็แค่นั้น....ไม่ให้เห็นจะน่าสนใจตรงไหน..
End
อ่านจบแล้วอย่าขว้างรองเท้าใส่ตังค์นะคะ TT เค้ากลัว
ความคิดเห็น