คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #24 : ขอบ..ใจ6.2 (ราศีตุลย์-Libra)
Romantic Movement
Series: จักรราศี
Title: ขอบ..ใจ6.2 (ราศีตุลย์-Libra)
Warning: เรื่องนี้มีแววไม่เกิน10 ตอน(มั้งคะ) ฮา เป็นเรื่องสั้นที่ยาวดีจริงๆ
ลองฟังเพลง say you love me(เพลงที่อยู่หน้าแรกของบทความอ่ะค่ะ) ดูเน่อ ตังค์ว่ามันเข้ากับตุลย์พายจริงๆ นะเออ ฮ่าาาา http://www.youtube.com/watch?v=7OJSZqMkumc&feature=BFa&list=ULzDDuVrYDxkw&index=9 หรือจิ้มตามลิงค์นี้ก็ได้ค่ะ ได้อารมณ์เพื่อนสนิทคิดไม่ซื่อมากมาย^ ^
ภาสุเอนกึ่งนั่งกึ่งนอนกับพนักเตียงพลางกะพริบตาปริบๆ มองคนที่นั่งหล่ออยู่ที่ขอบเตียง ก่อนอ้าปากเมื่อช้อนมาจ่อชิดติด
“ไม่ไปโรงพยาบาลเหรอ?” เสียงที่ยังคงแห้งแต่ดีกว่าเมื่อวานถามบุรุษพยาบาลจำเป็นที่กำลังป้อนข้าวป้อนน้ำให้ตนอย่างตั้งใจ
“แลกเวรแล้ว”
นั่นทำให้ร่างโปร่งถึงบางอ้อ อยากพยักหน้าหงึกๆ รับอยู่หรอก แต่กลัวมึนเห็นเพดานหมุนเอาเปล่าๆปลี้ๆ จึงทำได้เพียงตอบรับในคอแล้วรับข้าวต้มอีกคำเข้าปากอย่างว่าง่าย แต่มันอดไม่ได้จริงๆ พับผ่าสิ
“แลกเวรบ่อยๆ ระวังเหอะเพื่อนตัวจะเกลียดแล้วเอาไปนินทา ทีนี้พอเจ้านายตัวได้ยินแล้วจะไม่พอใจแถมถ้าเจ้านายเขาหมั่นไส้ตัวอยู่เขาก็ไล่ตัวออก”
ตุลาถอนหายใจหน่าย “จินตนาการตัวบรรเจิดซะจนผู้กำกับหนังไซไฟยังยอมแพ้นะเราว่า”
ร่างบางกว่าตวัดตาค้อนแต่ก็ยังละเลียดข้าวต้มที่อีกฝ่ายป้อนก่อนตาเหลือก
“ไม่เป็นไร ถ้าตกงาน เราค่อยมาเกาะให้ตัวเลี้ยง”
บร๊ะเจ้า ก่อนตัดสินใจอะไรถามกูบ้างอะไรบ้างก่อนก็ดูดีนะตุลย์น้อยกลอยสวาท
“ถ้าอยากกัดก้อนเกลือกินกะเราก็แล้วแต่ตัว”ว่าแล้วก็แยกเขี้ยวเมื่อพ่อของลูกหัวเราะหึหึในลำคอซะงั้น
“อยู่กับตัวถึงต้องกัดก้อนเกลือกินเราก็ยินดี” ร่างบางแทบสำลักน้ำที่กำลังดูดพรืดอย่างกระหาย
สัสตุลย์ที่รักยิ่งครับ ทีหลังจะปล่อยของอะไรมาดูความพร้อมของกูบ้างเตรียมตั้งรับหรือยัง ถ้าถูกพ่นน้ำใส่หน้าอย่าหาว่าหล่อไม่เตือน
นัยน์ตาเรียวตวัดมองคนข้างเตียงอย่างแค้นเคืองก่อนหรุบลงมองนิ้วตัวเอง แก้มขาวร้อนจนรู้สึกได้
อย่ามองอย่างนี้ดิ ถ้าหัวใจวายตายจะมาหลอกมึงทุกคืนจริงๆ นะเออ
ตาคมๆ คู่นั้นน่ะมองที่อื่นบ้างก็ได้ อย่ามองกูมากเกินไปเดี๋ยวหัวใจจะทะลุออกมาทางปาก
มึงปล่อยของบ่อย กูก็สาวแตกบ่อยจนเกินหน้าเกินตาอิเจ๊เอ็มมี่แล้วนะมึง
ปั๊ด!! ยังยังไม่หยุด เดี๋ยวพ่อจับปล้ำ
“ตัวเอาของไปเก็บได้แล้วไป๊ เราจะนอน” มือเรียวคว้าผ้าห่มขึ้นเตรียมคลุมโปงเต็มอัตราถ้าไม่ติดมือหนึ่งที่ยึดข้อมือเขาเอาไว้
“อย่ามาเนียน ตัวยังไม่ได้กินยา!”
สามวันเขาก็กลับมาทำงานได้ตามปกติ แต่ปาเข้าไปอาทิตย์กว่ากว่าจะรู้สึกว่าหายดีจนไปรับตาเพชรกลับมาอยู่ด้วยกันได้
ทุกอย่างในชีวิตเขาเหมือนจะกลับมาปกติ แต่...ไม่ปกติ!
ไอ้ตรีมันมองหน้าเขาแปลกๆ ทุกครั้งที่เจอ มันทำหน้าเหมือนอยากจะถามแต่ก็กลายเป็นพะงาบๆ เหมือนปลาทองเมื่อเขาเลิกคิ้วรอคำถามของมัน เหมือนอย่างตอนนี้
หนุ่มตี๋ถอนหายใจหน่าย “มึงอยากพูดไรมึงก็พูดมาเหอะตรี กูรำคาญ”
ตรีเนตรสูดลมหายใจเข้าลึก “มึงมี...แล้วเหรอวะ”
ภาสุขมวดคิ้ว “มีอะไร”
“มีจุดจุดจุดน่ะ”
“มึงให้กูเล่นเกมเติมคำในช่องว่างเหรอ”
ไอ้คนหน้าสวยทำหน้าปั้นยาก มือเรียวแทบยกขึ้นเกาหัวให้รู้แล้วรู้รอด “มีไอ้นั่นน่ะ”
“หรือมึงเล่นเกมใบ้คำ”
“กูไม่คิดว่ามึงจะโง่”
อ้าว สัส อย่างนี้มีได้เสีย มึงพูดไม่เคลียร์ แล้วมีหน้ามาด่ากูอีกเหอะ
“มึงพูดรู้เรื่องมากเลยเหอะตรี กลับบ้านไปให้น้องนิ่มสอนก.ไก่ถึงฮ.นกฮูกใหม่ไป๊”
“ก็แค่ไอ้นั่นน่ะ ไอ้นั่น วู้ว แค่นี้มึงก็ไม่เข้าใจ”
“มึงอธิบายมาซักนิดได้ไหมว่าไอ้นั่นมึงหน้าตาเป็นยังไง กูจะได้ตอบได้ไอ้นั่นของมึงมันแอ๊บโดมิไนเซอร์คอลเลคชันไหน”
คราวนี้ไอ้ตรีแทบทึ้งผม “แล้วกูจะไปรู้ได้ไงวะวะว่าไอ้นั่นของมึงหน้าตายังไง”
“สัสแล้วเสร่อถามกูหาเผือก มึงบอกคำนิยามมาก็ได้ตรีกูเริ่มปวดตับกับคำถามมึงแล้วเหอะ”
“ดึ๊กดึ๊กดึ๋ย อ่ะมึงแบบว่ามันโป๊งโป๊งชึ่ง”
ภาสุเอียงคอคิด
“สามช่าเรอะมึง”
“โว้ย ไอ้ควายพาย”
“โว้ย ไอ้เอี้ยตรี”
“ฉันปวดตับกับพวกแกทั้งสองคนแหละย่ะ”
สองหนุ่มหันขวับคอแทบเคล็ด
“เจ๊!!! กลับจากไซต์แล้วเหอะ”
“มีลูกตาก็เบิ่งเข้าสิยะนังน้องพาย” ไม่ว่าเปล่ามือใหญ่ยังเอื้อมมาจกก้นภาสุกับตรีเนตรอีกคนละหมับเล่นเอาคนโดนจับสะดุ้งโหยงกระโดดห่างทันควัน
“เจ๊มาตั้งแต่เมื่อไหร่น่ะ”
“มาตั้งแต่จุดจุดจุดของแกนั่นล่ะ แกถามคำถามเป็นผู้เป็นคนมากอิตรี” เสียงทุ้มดัดประชด
“อย่าพูดมากเจ๊ ของฝากอยู่ไหน?” ภาสุรีบถาม ส่วนตรีเนตรแบมือเตรียมรับเรียบร้อย
อมรตวัดตาค้อนแต่ก็หยิบถุงของฝากออกมาให้ “ถุงนี้ของแกอิตรี นี่อันนี้ของแกอิพาย”
“โหเจ๊ ทำไมของไอ้พายมันถุงใหญ่กว่าอ่ะ” หนุ่มหน้าสวยรีบท้วงเมื่อเสียเปรียบ
“ก็ของแกมันคนเดียว แล้วถุงนี้เนี่ยของสองคน เออ นังน้องพายของในถุงนั่นฝากให้ผัวแกด้วยนะยะ บอกเขาด้วยว่าคนสวยคิดถึง”
ตรีเนตรเบิกตากว้างของฝากแทบร่วงจากมือ
กูว่าแล้ว!!
“ไอ้พายมึงมีผัว!!”
พรึบ!!!
“......”
“....”
สายตาทุกคู่จับจ้องยังร่างโปร่งที่แทบเอาหัวมุดคอนกรีต
ภาสุแทบเอาส้นเท้ายัดปากแดงๆ ที่ตะโกนออกมาให้หายแค้น
สัสตรี มึงตะโกนขนาดนี้ มึงไปลงหนังสือพิมพ์ประกาศให้กูด้วยก็ได้นะ คนอื่นเขาคงไม่รู้มากไปกว่านี้แล้วหรอก
ร่างบางกลอกตาก่อนจิกยังอมรที่ตีหน้าไม่รู้ไม่ชี้ “ก็บอกว่าพ่อของลูก ไม่ใช่ผัว”
มือขาวกระชากคอเสื้อตรีเนตรเข้ามาใกล้ “ฟังนะไอ้ตรี ฟังเน้นๆ กูไม่มีผัว กูมีแต่พ่อของลูก!”
จบคำประกาศร่างบางก็สะบัดออกจากออฟฟิศอย่างหงุดหงิด
“แล้ว...มันต่างกันตรงไหน” แว่วเสียงไอ้ตรีมารำไร
เอ๊ะ! พ่อของลูกก็พ่อของลูกสิ พวกนี้นี่ไม่เข้าใจพาย!!
Edit: ป๋อหลอ คุณลัคมาเร็วเคลมเร็วมากอ่ะ^ ^
ความคิดเห็น