ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    Romantic Movement(YAOI)

    ลำดับตอนที่ #23 : ขอบ..ใจ6.1 (ราศีตุลย์-Libra)

    • เนื้อหานิยายตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 808
      3
      16 ส.ค. 54

    Romantic Movement

    Series: จักรราศี

    Title: ขอบ..ใจ6 (ราศีตุลย์-Libra)

    Warning: เรื่องนี้น่าจะจบที่10 ตอน(มั้งคะ) ฮา เป็นเรื่องสั้นที่ยาวดีจริงๆ

     

     

                    เสียงนาฬิกาปลุกกริ๊งลั่นเล่นเอาภาสุปวดจี๊ดไปถึงขั้วสมอง      

     

                    มือเรียวกระเสือกกระสนตบปุลงไปบนปุ่มหยุด แล้วตกห้อยลงข้างเตียงอย่างสิ้นท่า

     

                    ละอองฝนเมื่อวานคงทำพิษเข้าให้แล้ว

     

                    ตุลย์...

     

                    ตุลย์ เสียงแหบพร่าเรียกดังขึ้น ก่อนไอแห้งๆ

     

                    มือบางอีกข้างควานหาอีกคนบนเตียงแต่ก็พบเพียงความว่างเปล่า...

     

                    ลืมไป...เมื่อเย็น เขากับตุลาสวนทางกัน

     

                    เขากลับจากไซต์งานต่างจังหวัดมันออกไปโรงพยาบาล

     

                    ไม่มีเวลาได้ทักทายกันด้วยซ้ำ  มีเพียงโพสต์อิทสีแสบที่มันแปะไว้ว่าโรงพยาบาลมีเคสด่วน

     

                    ดี....ที่ตาเพชรยังอยู่บ้านแม่

     

                    ไม่งั้นถ้าลูกติดหวัดล่ะยุ่งแน่   ตัวพ่อมันคงแทบงับหัว

     

                    คิดๆ ดู  เดี๋ยวนี้ตาเพชรอยู่บ้านแม่มากกว่าอยู่กับพวกเขาอีกแฮะ

     

                    ชักกลุ้มตงิดๆ ถ้าโตขึ้นแล้วตาเพชรดันนิสัยเหมือนเขา

     

                    คิ้วเรียวขมวดมุ่นเมื่อรู้สึกปวดเมื่อยทั่วร่างกายแถมกะโหลกก็ปวดเหมือนกับจะร้าวออกเป็นเสี่ยงๆ

     

                    ไม่สบายนี่เขาต้องทำอะไรบ้างวะ?

     

                    กินยา....

     

                    ลุกไม่รอด....แถมไม่อยากกิน...เก็บไว้ก่อนละกัน

     

                    หาหมอ...

     

                    ลุกไม่รอด....ขี้เกียจ....คอยก่อน  เดี๋ยวหมอมันก็กลับมาเอง

     

                    อ้อน...

     

                    อยู่คนเดียว...ไม่มีใครให้อ้อน...กลับมาเมื่อไหร่ค่อยอ้อน

     

                    ไม่อาบน้ำ....

     

                    อันนี้โอเค...นอนแบ็บแบบนี้ใครมันจะบ้าไปอาบ  ไม่ได้ขี้เกียจเลยเหอะ สาบานได้..

     

                    เช็ดตัว...

     

                    คอย...กลับมาเช็ดตัวให้

     

                    มีอะไรอีกไหมอ่ะที่ต้องทำ?

     

                    เออ...เกือบลืมไป

     

                    ต้องลางานนี่หว่า...

     

                    วันนี้ต้องเอาความคืบหน้าที่ไซต์พรีเซนต์ซะด้วย  ป่านนี้ชะรอยไอ้ตรีมันคงเตรียมกินหัว

     

                    ว่าแล้วก็ต้องโทรหามันในทันใด

     

                    มือเรียวที่ตกห้อยร่องแร่งข้างเตียงต้องพยายามกระเสือกกระสนควานบนโต๊ะข้างหัวเตียงอีกครั้ง  เมื่อพบเจ้าตัวก็กำก่อนกระทำคล้ายลากโทรศัพท์มือถือขึ้นมาวางข้างตัว

     

                    นัยน์ตาฉ่ำด้วยพิษไข้ปรือขึ้นมองพลางใช้นิ้วเรียวจิ้มๆ ลงบนปุ่มเล็กๆ

     

                    เสียงเรียกสายที่ดังลอดผ่านลำโพงว่าดังแล้วแต่เสียงตะโกนด่าของคู่สายยามรับนี่...ช่างดังกว่ามากมาย  เล่นเอาร่างโปร่งต้องขดตัวคว้าหมอนมาปิดหูกันเลยทีเดียว

     

                    มุดหัวอยู่ที่ไหนไอ้พาย

     

                    อยากจะตอบว่ามุดหัวอยู่ใต้หมอน  แต่ก็กลัวว่าจะเป็นการเกรียนพี่ตรีเนตรที่เคารพของน้องพายเกินไป  จึงทำได้เพียงส่งเสียงแหบเซ็กซี่ไปตามสาย

     

                    อยู่ใต้โต๊ะมึงมั้งสัส!” ตามด้วยกระแอมเล็กๆเหมือนนายกอบต.เตรียมหาเสียง  

     

                    อ้าวอยู่ใกล้ๆ ก็ไม่บอก... แว่วเสียงมันงึมงำเหมือนคนไอคิวต่ำเตี้ยเรี่ยดินมาตามสาย

     

                    ห่า!! มึงโกหกกู!!”

     

                    เออ... เอากับมัน

     

                    มึงดูดีๆดิ เนี่ยกูนั่งมองหัวแม่ตีนมึงอยู่เนี่ยเจ็บคอแล้วไม่เจียมจึงต้องไอจนลูกกระเดือกแทบหลุดพอเป็นพิธี

     

                    ตะกวด!! มึงอยู่หนายยยยยย?ไอ้ตรีเนตรคล้ายคนสติหลุดเต็มที

     

                    แหม...ถามหาตะกวดยิ่งกว่าจาพนมถามหาช้างกูอยู่หนายยยเชียวนะมึง

     

                    อยู่ห้อง...

     

                    ตื่นสายเรอะ...รีบมาให้ว่อง...อีกสองชั่วโมงบอสเรียกเข้าห้องเล็กว่ะ

     

                    ห้องเล็กมิใช่ห้องปรุงเส้นเล็กน้ำตกแต่อย่างใด  แต่มันคือห้องประชุมเล็กที่มีไว้เพื่อพรีเซนต์แผนงานภายในหรือส่วนตัว

     

                    ไม่สบาย...ลุกจากเตียงไม่ไหว...แหมเสียงเซ็กซี่เสมอต้นเสมอปลายจริงๆ กู

     

                    ปลายสายเงียบจนภาสุต้องนิ่วหน้าแปลกใจ

     

                    ตรี...

     

                    อย่าเงียบสิวะ ใจไม่ดี 

     

                    มึง....

     

                    จะพูดไรก็พูดเหอะ มาเป็นคำงี้กูค้างคา

     

                    มึง...มีไอ้นั่นแล้วเหรอวะ...

     

                    เสียงมันเหมือนคนกลั้นหายใจถาม

     

                    แล้วต้องกลั้นหายใจตอบมันไหมเนี่ย

     

                    มีอะไร?

     

                    ก็ไอ้นั่นน่ะ

     

                    วะ  ไอ้นั่นน่ะมันอาร๊ายยย

     

                    มันหมายถึงไอ้แอ๊บโดมิไนซ์ชิ้นนี้มันเยี่ยมมากเลยค่ะจอร์จเรอะ

     

                    ก็ไอ้นั่นน่ะ  ที่มันเล่นจนมึงไม่สบายแถมยังลุกจากเตียงไม่รอดอีก บรรยายซะเร็วปรื๋อเชียวนะเอ็ง

     

                    ภาสุถอนหายใจเฮือก  จะพูดแค่ว่าเชื้อหวัดนี่มึงจะตายห่าเหรอวะไอ้ตรี

     

                    อือ ตอบสั้นๆ แต่ได้ใจความ

     

                    เงียบ....เงียบอีกแล้ว...ไม่ไหวจะเคลียร์จริงๆ พับผ่าสิตัวตรี

     

                    มึงบอกบอสด้วยนะ ตัวพายจะได้นอนต่อ

     

                    เดี๋ยว...

     

                    เอ๊า...รั้งกูไว้แต่เสือกไม่พูดต่อ เดี๋ยวกดตัดสาย

     

                    แล้วเป็นไงบ้าง..เอิ่ม...ครั้งแรกใช่ไหม? เสียงมันเสือกปนห่วง

     

                    ทีหลังกูขอห่วงปนเสือกได้ป่ะ  มันน่าจะทำให้ซาบซึ้งมากกว่านะ

     

                    อยากจะบอกมันว่าไม่ได้เป็นไข้ครั้งแรกในชีวิต แต่คิดไปคิดมาอีกทีนี่เป็นไข้ครั้งแรกในรอบปีเลยนี่หว่าเลยเออออกับมันไปงั้น ก่อนบรรยายอาการ ก็เมื่อยไปทั้งตัวอ่ะ  เหมือนข้อต่อมันจะหลุด  แถมเหนียวตัวด้วย

     

                    ทั้งที่แอร์เย็นแต่เหงื่อกลับออกจนเตียงชื้น

     

                    ตรีเนตรหัวเราะแห้งๆ 

     

                    งั้นมึงพักผ่อนเหอะ  เดี๋ยวกูบอกบอสให้ว่าแล้วมันก็วางสายไปในทันใด

     

                    ทีกูจะวางมึงรั้ง  แต่มึงวางเนี่ยไม่เหลือเวลาให้กูรั้งเลยใช่ไหม?

     

                    นิ้วเรียวจิ้มๆ เบอร์ที่ต้องการก่อนกดโทรออกอีกครั้ง  

     

                    อยากนอนก็อยากอยู่หรอกนะ

     

                    แต่อุตส่าห์ใช้เสียงแหบเสน่ห์คุยเป็นวรรคเป็นเวรกับไอ้ตัวไร้ประโยชน์อย่างไอ้ตรีได้ตั้งนานแล้วทำไม๊ทำไมคนหล่อหัวดีอย่างภาสุจะโทรหาตัวช่วยบ้างไม่ได้

     

                    ว่าไงพาย? ปลายสายเป็นเสียงทุ้มนุ่มแบบที่เสียงแหบๆ ของภาสุเทียบไม่ติดแต่แปลกที่เขาอยากจะฟังใกล้ๆ นิ้วเรียวจึงจิ้มเปลี่ยนโหมดแล้วดึงโทรศัพท์มือถือมาแนบหูแทน

     

                    ตุลย์....เสียงแหบยิ่งแหบเมื่อเจ้าตัวเพิ่งฝอยกับเพื่อนอย่างไม่เจียมสังขาร

     

                    เท่านั้นเสียงนุ่มๆ ของตุลาก็ถามอย่างเป็นห่วงและก็เท่านั้นทำนบน้ำตาของภาสุก็ไหลบ่าลงนองสองแก้มเนียน

     

                    สงสัยต่อมน้ำตาของเขามันมีน้ำตาค้างสต็อคไว้เยอะ ช่วงนี้เขาถึงได้ร้องได้ร้องดี

     

                    เราไม่สบาย.... ว่าแล้วก็สะอื้นฮัก

     

                    ปวดหัว... ปิดชุดด้วยการไอแบบคอมโบเซ็ตแถมท้ายให้คนฟังยิ่งร้อนใจ

     

                    หนาว...

     

                    กลับมาเร็วๆ นะ มือเรียวเช็ดน้ำตาป้อยๆ เหมือนเด็กสามขวบ

     

                    อือ...เอาโจ๊กฮ่องกงด้วยนะอยากกิน สั่งแล้วกดวางอย่างว่อง

     

                    นัยน์ตาฉ่ำน้ำปรือหลับด้วยความเพลียก่อนปิดสนิทในที่สุด

     

     

     

     

                    ความเย็นที่ลากผ่านทั่วแผ่นอกและระเรื่อยต่ำลงไปทำให้ภาสุกะพริบตาถี่  นัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มเยิ้มด้วยพิษไข้ปรือมองมือใหญ่ต้นเหตุที่ทำให้เขาตื่น        

     

                    ตุลย์... กว่าเสียงจะหลุดออกจากคอแต่ละคำช่างยากลำบาก

     

                    คนตัวสูงส่งเสียงเบาๆ ในลำคอเป็นเชิงถาม  พลางวางผ้าขนหนูชุบน้ำลงบนขอบอ่างแก้วใบไม่ใหญ่นัก 

     

                    ไหนโจ๊กอ่ะ? จะเสียงหายก็ยอม...ก็อยากกิน

     

                    เปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน

     

                    ร่างโปร่งผงกหัวรับ แต่ก็ต้องนิ่วหน้าเมื่อรู้สึกความเย็นแล่นปราดเข้าทักทายต้นขาและบริเวณที่ไม่ควรเจอความหนาวเย็น 

     

                    ตัวทำอะไรน่ะ?

     

                    เปลี่ยนเสื้อผ้าให้ตัวไง

     

                    แล้วตัวเปลี่ยนกกน.ให้เราด้วยเรอะ!!” เมื่อไม่เจียมกำลังเสียงตัวเองอนิจจาภาสุจึงต้องขดตัวไอจนลูกกระเดือกเต้นแซมบ้า

     

                    แล้วตัวจะหมักหมมไว้เนี่ยนะ  เสียงทุ้มดุ

     

                    ภาสุอยากเอาหัวมุดหมอนให้มันรู้แล้วรู้รอด  อย่างตุลานี่หน้ามันด้านเกินเยียวยาแล้วใช่ไหม

     

                    พายยกสะโพกขึ้นสิ....

     

                    หือ?

     

                    ตัวนอนนิ่งๆ แล้วเราจะสอดเข้าไปได้ยังไง

     

                    นั่น...แค่จะใส่กางเกงให้กูมึงยังติดเรทฉ.ได้อีกนะมึง

     

                    เคยมีคนบอกไหมว่าตัวหน้าด้าน เสียงแหบๆ ถามอย่างอดไม่ได้

     

                    เรียวนิ้วแกร่งที่กำลังติดกระดุมเสื้อนอนให้ร่างบางชะงัก

     

                    มีแต่คนบอกว่าเราหน้าบางกว่าตัวนะ

     

                    อยากตะโกนว่าตรงไหนให้มันลั่นบ้าน

     

                    แต่ติดที่กล่องเสียงมันเตือนว่า อย่านะพุทโธ อย่านะธัมโม  ไม่งั้นจะหายไปแล้วไปลับไม่กลับมานะจริงๆ นะสังโฆ 

     

                    ที่พอทำได้จึงมีเพียงหลับตาข่มจริตข่มเสียงให้นุ่มนิ่มทำตัวเป็นน้องขมดงผู้ดี ตัวมันยั่วให้เราบ้า

     

                    ไอ้คนยั่วให้บ้าหัวเราะนุ่มๆ ตามสไตล์มัน ตัวมันก็ยั่วเราเหมือนกันนั่นล่ะ แล้วริมฝีปากอุ่นๆ ก็ประทับลงบนหน้าผากของภาสุ  ตัวไม่รู้หรอกว่าตัวยั่วเราไว้แค่ไหน...

     

                    เดี๋ยวเราไปเอาโจ๊กมาให้  ตัวจะได้กินยา

     

                    เพียงยินเสียงปิดประตู  ร่างโปร่งก็ลืมตาพลัน  มือเรียวยกขึ้นแตะบนหน้าผากเหมือนคนเพ้อ  ดวงหน้าเห่อร้อนแถมความร้อนยังลามเหมือนพิษร้ายไปถึงหัวใจจนมันเต้นถี่อกแทบทะลุ 

     

                    แล้วไอ้ความหวานเลี่ยนๆ ที่เข้ามาแทนที่ความขมปร่าของลิ้นนี่ล่ะ  มาจากไหน?

     

                    วุ้ย!!!

     

                    คนหล่ออยากจะกรี๊ดให้สาวแตก

     

                    ตุลย์เอ๊ยยยกูรู้แล้วทำไมมึงถึงได้ตำแหน่งหนุ่มในฝันหลายปีซ้อนที่มึงอยู่มหาลัย

     

                    แต่....ขอได้ไหม...อย่ามาใช้ท่าทางนี้กับกู

     

                    เห็นแล้วมันมันเขี้ยวอยากลากไปฟัดในซอกจริงๆ สิวะ พับผ่าสิ!!          

                   

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×