คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #18 : ขอบ...ใจ1 (ราศีตุลย์-Libra)
Romantic Movement
Series :จักรราศี
Title: ขอบ...ใจ (ราศีตุลย์-Libra)
A/N:สารภาพตามตรงว่าระหว่างแต่งนิยายตอนนี้ตังค์กำลังบ้าฟิคบิ๊กแบงคู่เทมป์จีเข้าขั้นโคม่า ระหว่างแต่งดันนึกไปถึงฟิคที่เคยอ่านซะได้(ซึ่งมันค่อนข้างหวานแหววสักนิดระดับน้ำตาลในเลือดตังค์จึงค่อนข้างสูง) พอมาอ่านทวนหาคำผิดกลายเป็นว่ากลิ่นมันทะแม่งๆ แปลกๆ ตั้งแต่ต้นเรื่องแฮะ แต่ถ้าให้แก้ก็ไม่รู้จะแก้ตรงไหนอีก ฮา รักคนอ่านค่ะ : สตางค์
Warning: เรื่องนี้มีการใช้ภาษาที่ค่อนข้างจะกันเองไปสักนิด ผู้อ่านโปรดพิจารณาด้วยนะคะ
Summary:
ภาสุคลี่ยิ้มบาง นัยน์ตาคู่สวยสบนัยน์ตาคู่คมหลังเลนส์สีใส
“มึงเป็นเพื่อนที่ดีว่ะ” ถึงแม้กูจะดีๆ ชั่วๆ
มึงมันเหมาะกับการเป็นที่ปรึกษา เป็นหัวหน้าครอบครัวฉิบหาย
“กูรู้”
ภาสุย่นจมูกหมั่นไส้
“กูไม่มีทางเป็นอย่างที่อิเจ๊เอ็มมี่พูด”
แต่ถ้ากูต้องมีผอสระอัวหรือโดนกดจริงๆ กูจะเก็บมึงไว้เป็นตัวเลือกแรกเลยว่ะ
************
“กูอยากเลี้ยงเด็กไว้ว่ะตุลย์” ภาสุเอ่ยหลังตัดสินใจ
“อยากทำอะไรก็ทำ เรื่องของมึงกูไม่เกี่ยว”
“มึงจะทิ้งกู?” ภาสุถามเสียงกล่าวหาราวภรรยาท้องที่สามีไม่รับผิดชอบ
“ไม่เป็นไรนะน้องพรุน ป๊ะป๋าตุลย์เขาทิ้งหนูแต่หนูยังเหลือพ่อพายคนหล่อน้า”
“ลูกมึงชื่ออะไรนะ?”
“ไม่ใช่ลูกกู ลูกเรา ชื่อน้องพรุน” ร่างบางตีขลุมเอาร่างสูงเป็นพวก
“น้องพรุน?”
“เออ เพราะไหม? กูอุตส่าห์เอาชื่อมึงกับกูมาผสมกันไหนๆ มึงก็ต้องเป็นป๊ะป๋าของน้องพรุนอยู่แล้ว”
มือหนายกขึ้นกุมขมับ “ใครบอกว่ากูจะเป็นพ่อให้ลูกมึง”
“เฮ้ย ตุลย์มึงนี่ความจำสั้นว่ะ กูบอกว่ามึงน่ะเป็นป๊ะป๋าส่วนตำแหน่งพ่อน่ะของกู”
“ป๊ะป๋า?”
“อือ มึงชื่อตุลย์กูชื่อพายรวมกันก็ได้พรุนกับตาย ทีนี้ชื่อหลังมันฟังดูอัปมงคลกูเลยเอาชื่อแรก”
ราศีตุลย์ (17 ต.ค.- 16 พ.ย.)
ผู้ชายราศีตุลย์
หนุ่มเจ้าเสน่ห์ ภายนอกดูเป็นคนใจเย็น ใจดี อัธยาศัยดี แต่จริง ๆ แล้วเป็นคนดุ อารมณ์ร้อน เป็นคนละเอียดรอบคอบ ช่างเลือก ไม่ชอบตัดสินใจอะไรฉาบฉวย มีโลกส่วนตัวสูง การแต่งกายจะเรียบง่าย สบาย ๆ แต่ประณีตเหมาะสม เป็นคนพูดตรง ๆ ชอบแสดงความรักผ่านดวงตา หากรักใครแล้วจะกลายเป็นคนโรแมนติก และเขามีเหตุผล 108 มาฉุดรั้งคนที่เขารักไว้หากคนคนนั้นจะจากเขาไป หากอยากให้เขาสะดุดคุณ คุณต้องเป็นคนที่มีเหตุผล มีความเป็นผู้ใหญ่ ที่สำคัญต้องไม่โอ้อวด
ผู้หญิงราศีกรกฏ
สาวอารมณ์อ่อนไหว เก็บอารมณ์ไม่เป็น เป็นสาวช่างฝัน น้อยใจง่าย ร้องไห้เก่ง ในเรื่องความรักเธอเป็นคนขี้กลัวและขี้หึงเธอจึงเลือกที่จะตามติดคนที่เธอรักไปทุกที่ เป็นคนรักเดียวใจเดียว หากเธอรักใครเธอทำให้ได้ทุกอย่างแต่หากเธอรู้ว่าเขานอกใจเธอก็พร้อมที่จะตัดเขาออกไปแบบตัดเป็นตัดตายไม่ไว้ไมตรีอีก หากคุณคิดที่จะรักเธอคุณต้องแสดงให้เธอเห็นว่าคุณเป็นคนจริงใจ อบอุ่น และพร้อมที่จะเป็นผู้นำให้เธอ ที่สำคัญคุณจะต้องไม่รำคาญเวลาที่เธอตามติดเป็นคุณไปไหน
เนื่องจากความผิดพลาดบางประการตังค์จะนำมาแก้ให้เมื่อหาข้อมูลทั้งหมดทั้งมวลเจอ
*โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน เรื่องนี้เป็นเพียงเรื่องที่แต่งขึ้นเพื่อความบันเทิงเท่านั้น ไม่เกี่ยวข้องกับบุคคล สถานที่ หรือเหตุการณ์ที่มีอยู่จริง หากมีบางส่วนพาดพิงถึงผู้ใดก็ต้องขออภัยไว้ ณ ที่นี้ด้วย
วีออซเทาหม่นปราดเข้าเทียบระแนงรั้วไม้สีขาว นัยน์ตาเรียวล้อมกรอบด้วยแพขนตาหนาเหลือบลงมองกระดาษโน้ตลายคิกขุที่เรียงพรืดด้วยตัวอักษรสวยเป็นระเบียบ ก่อนตวัดสายตาขึ้นมองป้ายเหนือประตูรั้วเป็นเชิงเปรียบเทียบ
‘หมู่บ้าน วรศิริ’
ก็มาถูกหมู่บ้าน
‘12/3’
เออ ตรง!!
‘มีเถาพวงชมพูพันเหนือรั้วด้านซ้าย’
เออ ใช่!!
‘10 โมง’
มือเรียวขยับขึ้นดูนาฬิกาเรือนโปรด
แค่มาสาย ‘ไม่กี่ชั่วโมง’ ตุลามันคงไม่ด่าเขาหรอกนะ
ร่างสูงโปร่งก้าวลงจากรถแสนรัก มือขาวคว้ากล้องถ่ายรูปตัวบางกับสมุดเล่มเล็กจากคอนโซล
เหอะ ลองด่าสิ พ่อได้ด่ากลับให้ปะไร
คนเพิ่งกลับจากต่างจังหวัดยังไม่ได้หลับได้นอนต้องอุตส่าห์ถ่อสังขารมาหา
ต้องขอบคุณอย่างซาบซึ้งสำนึกบุญคุณสิถึงจะถูก!
เสียงโหวกเหวกตะโกนเรียกนอกรั้วเป็นผลให้คนตัวสูงชะงักจากการสำรวจต้นไม้ใบหญ้าชะโงกหน้าออกไปมองเจ้าของเสียง
ร่างสูงเปิดประตูรั้วให้ภาสุก่อนกลับไปสนใจมะม่วงฟ้าลั่นต้นใหญ่
ร่างโปร่งที่อ้าปากเตรียมด่ากลับหากเพื่อนรักเริ่มก่อนจึงหุบฉับ
คิ้วเรียวที่ขมวดมุ่นแทบเป็นปมคลายออก ร่างบางถอนหายใจหน่าย
ไม่น่าคิดว่าไอ้ตุลย์มันจะด่าให้เปลืองเซลล์สมองเลยพับผ่าสิ ในเมื่อคนอย่างมันไม่เคยด่าถ้าไม่เหลืออด แถมมันคงชินกับการที่เขามักมาสายกว่านัดสักหนึ่งชั่วโมงเป็นอย่างต่ำแล้วกระมัง มันเลยเอาแต่สนใจต้นมะม่วง
และอันที่จริงจะว่าไป ตุลามันก็ไม่ได้ผิดอะไรเลยสักนิด ในเมื่อมันนัดเขาเอาไว้ตั้งแต่อาทิตย์ที่แล้วด้วยซ้ำ
เขาก็แค่หงุดหงิดและพาลไปกับมันก็แค่นั้น
แต่....เขาก็ไม่ผิด!
คนที่ผิดน่ะ หม่าม๊าต่างหาก!
ถ้าคุณแม่ที่รักไม่คะยั้นคะยอให้เขาไปดูตัว เขาก็คงไม่ต้องบ้าจี้ขอให้บอสส่งไปทำงานต่างจังหวัดหรอก เหอะ
ร่างเพรียวถอนหายใจอีกเฮือก
ตุลามันใจเย็นในบางเรื่อง แทนที่จะด่าเขามันเลยเอาแต่สนใจต้นมะม่วง
มันสนใจแต่ต้นมะม่วง!
คิ้วเรียวขมวดใหม่ตามลักษณะคนเจ้าอารมณ์
“ทำบ้าอะไรวะ? ตุลย์” อดไม่ได้จนต้องถามจริงๆ สิพับผ่า อย่าบอกกูนะว่ามึงชอบต้นมะม่วงต้นนี้จนอยากได้ไปนอนกอดน่ะ
“ดู” สั้นๆ ได้ใจความจนภาสุอยากจะบ้า
“เออ รู้ว่าดูแต่ดูทำเพื่อ หาหวยไปแทงงวดหน้าเรอะ”
“ถ้าจะเอาเจ้านี่ไว้สักต้น ดีไหม?”
“หือม์?” เพื่อนครับ เพื่อนยังไม่เก็ท มึงได้โปรดอธิบายกูก่อนเถอะแล้วค่อยถาม
“กูชอบให้มีต้นไม้ต้นใหญ่รอบๆ บ้าน มันดูสบายตา”
ภาสุมองต้นมะม่วงแสนรักของตุลาที่แทบจะอยู่ติดมุมรั้วสลับกับมองตัวบ้าน
“ถ้าชอบจะไว้ก็ได้ ต้นมันห่างกับตัวบ้านเยอะอยู่ รากมันคงไม่ถึงบ้าน”
“เออ งั้นเอาต้นนี้ไว้ ส่วนที่เหลือก็แล้วแต่”
มือบางเปิดสมุดก่อนจดสิ่งที่ไอ้คุณเพื่อนต้องการ
“นี่ถ้ามึงจะเอาบ้านนี้เป็นเรือนหอ กูคงแนะนำให้มึงเพิ่มชิงช้าใต้ต้นไม้ด้วยว่ะ แบบว่าจะได้เอาไว้หวานกับที่รักแถมยังเอาไว้ให้ลูกเล่นได้อีก”
“งั้นเอา” ตุลาเอ่ยเรียบก่อนยิ้มบางเมื่อเห็นอาการอึ้งปนเหวอของเพื่อนที่คบกันมาตั้งแต่อนุบาล
“ถึงโสดกูก็เล่นชิงช้าเป็น”
คนฟังแยกเขี้ยวรับ ก่อนดินสอไม้ตราม้าสีชมพูสลับเทาแท่งสั้นกุดจะชี้ไปยังบริเวณรอบบ้าน
“แถวนั้นถ้าจะเอาพวกไม้ดอกหอมๆ มาปลูก โอเคไหม?”
“แล้วแต่เถอะ กูไม่ค่อยมีหัวทางด้านนี้”
ตุลาเดินนำภาสุเข้าไปในบ้าน
“ให้ช่างเขามาทาสีข้างนอกเสร็จตั้งแต่อาทิตย์ที่แล้ว”
บ้านเป็นบ้านเดี่ยวสองชั้นตัวบ้านทาด้วยสีครีมทั้งหลังมีโรงรถที่น่าจะจอดรถได้สักสองคันข้างๆ
ประตูกระจกแบบสองบานกรอบประตูเป็นไม้ถูกผลักออกโดยเจ้าของบ้าน
ถ้ามีม่านถักลายสวยๆ น่าจะเข้ากับประตูนี่แฮะ ตุลามันชอบสีเรียบๆ สบายๆ งั้นถ้าจะให้เข้ากับสีบ้านสีก็น่าจะเป็นสีครีมไม่ก็ขาว
ห้องกว้างโล่งไร้เฟอร์นิเจอร์ ด้านหนึ่งของผนังเป็นประตูกระจกแบบบานเลื่อนเมื่อมองผ่านออกไป ต้นมะม่วงต้นโปรดของตุลาก็อยู่ในคลองสายตา
ถ้าผูกชิงช้าสักด้านแล้วจัดชุดโต๊ะไว้ข้างนอกสักชุดก็น่าจะดี เงาของต้นไม้น่าจะพอให้ไปนั่งเล่นได้
...ม่านถักสวยๆ กับบานเลื่อน
ระหว่างเดินคนตัวเล็กกว่าก็จดยิกๆ ไปตลอดสลับกับถ่ายรูป จนครบทุกส่วนในบ้าน
“เดี๋ยวกูจัดการแต่งแบบที่มึงชอบให้ แต่ค่างานขอห้องสักห้องแล้วกัน”
“แล้วคอนโดมึง?”
“แล้วคอนโดมึง?” ภาสุย้อนถาม
ตุลายักไหล่
“เก็บไว้ มันใกล้โรงพยาบาล เผื่อขี้เกียจกลับบ้าน”
ภาสุพยักหน้าหงึก “เออ งั้นกูก็เก็บไว้”
“ช่วยทำซุ้มให้พวงชมพูด้วยได้ไหม หรือจะจัดให้มันพันรั้วยังไงก็ได้แต่อย่าให้รก”
“มึงสั่งซะอย่างกับกูเป็นคนสวน” เจ้าของร่างเพรียวบ่นอุบพลางผลักประตูรั้วออกไปข้างนอกก่อนหันรีหันขวาง
“รถมึงอยู่ไหน?”
“คอนโด”
“วันนี้เข้าโรงพยาบาลหรือเปล่า?”
“เข้าเย็น ถ้าไม่โทรตามก่อน”
“กินข้าวเที่ยงยังวะ?”
“ยัง...กุญแจ...เดี๋ยวขับให้” มือหนายื่นออกไปรับ
“ขับเองได้น่า”
“เอามา” เสียงเรียบเริ่มเจือแววบังคับ
“บอกว่ากูขับเองได้” น้ำเสียงเริ่มหงุดหงิดก่อนต้องยอมแพ้เมื่อสบนัยน์ตาคู่ดุของคุณเพื่อน
“สั่งกูนะ สั่งกูเข้าไป เออ กูมันตัวเล็กกว่า กูมันแห้งกว่า กูมันตี๋กว่า กูมันหล่อกว่า” ร่างโปร่งบ่นหงุงหงิงพลางกระแทกตัวเข้าไปนั่งในรถ
คนโดนประชดหัวเราะเบาๆ ก่อนร่างสูงจะโน้มตัวลงอิงกับขอบประตู มองสำรวจดวงหน้าขาวสะอ้าน เรียวนิ้วแกร่งยกขึ้นไล้ใต้ตาคนตัวบางแผ่วๆ
“ใต้ตาคล้ำ” น้ำเสียงติดดุ
“อ้อ เพิ่งสังเกตเห็นกูเรอะ นึกว่าจะสนใจแต่ต้นมะม่วง” น้ำเสียงประชดแต่นัยน์ตาสวยกลับพราวระยับ
“ก็ตรงนี้ไม่มีต้นมะม่วง” เสียงทุ้มกลั้วหัวเราะ “ ไม่ได้นอนอีกแล้ว?”
“งานมันเร่งแถมนัดกับมึงไว้เลยรีบไปหน่อย”
“ทีหลังโทรมาเลื่อนก็ได้”
“มึงอย่าบ่นได้ไหม?” ภาสุตัดบทราวรำคาญแต่ริมฝีปากบางกลับคลี่ยิ้มจนเห็นลักยิ้ม
“กูขี้เกียจไปเลือกพวงหรีดให้มึงหรอกถึงได้บ่น” ตุลาพูดกลั้วหัวเราะมือหนาตบลงบนกลุ่มผมนิ่มเป็นเชิงหยอก
“เออ อย่างกับกูอยากได้ตายห่า”
“ม๊า ม๊าฟังพายนะ ฟังให้ชัดๆ พายไม่แต่ง!” เสียงนุ่มย้ำหนักกรอกลงไปในโทรศัพท์คล้ายต้องการให้ซึมลงไปลึกๆ ในกระดูกค้อน ทั่ง โกลน ของพระมารดา
“โธ่พาย หม่าม๊าก็ไม่ได้หมายความว่าจะให้หนูแต่งเลยซักหน่อย ก็แค่ไปดูตัวถ้าถูกจงถูกใจก็ค่อยแต่ง” คุณนิภาออดมาตามสาย
มือบางจดยิกๆ ลงในกระดาษโน้ตแผ่นเล็กก่อนยื่นส่งให้ตรีเนตรเพื่อนร่วมงานที่ต้องทำโปรเจคท์เดียวกัน
“ไม่! ไม่เอา” ภาสุปฏิเสธไม่เหลือเยื่อใยพลางถลึงตาพรืดใส่เพื่อนร่วมงานจอมกวนตีนที่กำลังกลั้นหัวเราะกึกกัก
“หนูธิดาเธอน่ารักจริงๆ นะ จะไม่ไปเจอหน่อยเหรอจ๊ะ”
“ถ้าม๊าชอบเธอนักก็แต่งเองเสียเลยสิครับ”
“แหมจะดีเหรอ ม๊ามีป๊าแล้วนา”
ร่างโปร่งแทบอยากทิ้งตัวลงไปนั่งกับพื้นให้มันรู้แล้วรู้รอด
“ผมต้องทำงานแล้วครับ รักม๊านะครับ บาย” นิ้วเรียวกดตัดสายฉับแสดงท่าทางลูกอกตัญญูเต็มขั้น
เขาต้องคอยฟังคุณแม่ที่รักกรอกหูมาสามชั่วโมงจนอยากจะบ้า
ไม่รู้พระมารดาที่เคารพไปหามาจากไหนนักหนา คู่ดูตัวอาทิตย์เว้นอาทิตย์ไม่เคยซ้ำราย
จะว่าแม่เขาอยากได้หลานมากจนขนาดจับเขาแต่งงานก็ไม่น่าใช่
ในเมื่อท่านก็ได้เป็นคุณย่าไปแล้วเมื่อสองปีก่อนโดยเจ้าก๊อตเด็กชายก๊อตซิลล่าหลานชายหัวแก้วหัวแหวนผลผลิตของพี่ภีมพี่ชายคนโตของเขา แล้วนี่ยังไม่นับเด็กหญิงมดตะนอยหลานสาวสุดเลิฟที่ภูมิใจนำเสนอโดยพี่ภูพี่ชายคนกลาง
แล้วแม่ต้องการอะไรจากเขาวะ?
“แม่หาคู่ดูตัวให้เรอะ?”
นัยน์ตาคมสวยตวัดมองร่างบางๆ ของไอ้คนถามที่มันอัญเชิญตัวเองลงนั่งบนเก้าอี้ตรงข้ามโต๊ะเขา
“ทำไมยังไม่ไปทำงานทำการวะ?” น้ำเสียงหงุดหงิดคล้ายเริ่มหาที่ระบาย
“มึงลืมจดเบอร์โทรหัวหน้าไซต์ให้กู”
“เออ ขอโทษ”
ตรีเนตรเบิกตากว้าง นัยน์ตาสีนิลฉายแววล้อเลียน
นี่ขนาดมึงขอโทษนะนั่น ยังกระแทกเสียงใส่กูได้อีก
“ทำไมมึงไม่หาแฟนไปให้แม่มึงดูสักคนวะ?”
“มึงพูดอย่างกับแฟนหาง่ายเหมือนกล้วยหอมนะไอ้ตรี”
“มันก็หาได้ไม่ยากขนาดนั้นหรอกน่า อย่างกูกับน้องนิ่มงี้ เจอหน้าครั้งแรกกูก็รักเขาแล้วว่ะ”
ภาสุเบะปาก
เอะอะอะไรก็น้องนิ่มน้องนิ่ม กูฟังบ่อยๆ กูก็เอียนเป็นนะมึงก่อนนัยน์ตาคมสวยจะเริ่มสำรวจเพื่อนร่วมงานร่างเพรียว
เส้นผมเส้นเล็กดำสนิทตัดซอยสไลด์ได้ทรง ดวงหน้าขาวใส หน่วยตาสีนิลคู่สวย จมูกโด่งได้รูปรับกับรูปหน้า ริมฝีปากอิ่มเต็มสีสด
ดูดีๆ ไอ้ตรีมันก็สวย...
“ไอ้ตรี....”
“หือม์?”
“มึงมาเป็นแฟนกูไหม เดี๋ยวกูโทรไปนัดแม่ก่อน”
คนฟังชะงักก่อนหลุดหัวเราะก๊ากจนคนเสนอหน้ามุ่ยไม่สบอารมณ์
“ขำห่าจวกอะไร?”
ตรีเนตรชี้ตัวเองสลับกับภาสุพลางเอ่ยกลั้วหัวเราะ “มึงกับกูเนี่ยนะเป็นแฟนกัน?”
“เออ เหมาะสมจะชัก กูหน้าหล่อๆ กับมึงตัวบางๆ หน้าหวานๆ”
คนถูกบรรยายลักษณะหยุดหัวเราะทำหน้าตาอิหลักอิเหลื่อพิกล
“มึงเนี่ยนะหล่อ”
“เออ” ถึงจะมีตาชั้นเดียวกับแก้มบวมๆ ก็เหอะ กูก็หล่อตี๋อินเทรนด์นะเออ
“งั้นถ้ามึงหล่อ กูก็หล่อว่ะ”
“บ้านมึงสิ ว่าแต่มึงจะไปหาแม่กูกับกูไหม?”
ตรีเนตรถอนหายใจหน่าย ก่อนจะหันไปเรียกและกวักมือเรียกเพื่อนร่วมงานที่อยู่ไม่ไกลนัก
“มึงเรียกเจ๊เอ็มมี่มาทำเอี้ยไรวะ?” ภาสุกระซิบถาม
‘เจ๊เอ็มมี่’ หากเป็นหญิงสาวร่างดีอวบอั๋นหุ่นบะละฮึ่มแล้วล่ะก็ภาสุคงไม่รู้สึกสยิวกิ้วไขสันหลังจนขนลุกซู่ แต่เธอคือสตรีเหล็กรูปร่างสูงใหญ่ดีหนึ่งประเภทหนึ่งแถมยังชอบแอบจับก้นเขานี่สิจะไม่ให้เครียดยังไงไหว
“ถ้าเจ๊แกเชื่อว่ากูกับมึงเป็นแฟนกันได้ กูจะไปหาแม่มึงกับมึงเย็นนี้”
“มึงสัญญา”
“กูสัญญา”
“ว่าไงหนุ่มๆ เรียกเจ๊หลงรักเจ๊แล้วเหรอจ๊ะ” น้ำเสียงแตกพร่ากระชากวิญญาณมาพร้อมการขยิบตาแบบเซ็กซี่ นอทตี้ บิทชี่
ภาสุยิ้มแหย
“ผมแค่ไม่ชอบที่เจ๊แอบจับก้นไอ้พาย” ตรีเนตรเริ่มเรื่องแต่คนถูกใส่ในเรื่องสะดุ้งเฮือก
“แหม น้องตรีก็...หึงเจ๊ก็ไม่บอก ต่อไปเจ๊จะจับแค่ของตรีก็ได้ คิกคิก”
ตรีเนตรหน้าเริ่มซีดกลืนน้ำลายเอื๊อก
“ผมไม่ชอบที่เจ๊แอบจับกันไอ้ตรีเหมือนกัน”
“แหมๆ อย่าแย่งกันสิจ๊ะ เดี๋ยวเจ๊ตัดสินใจไม่ถูก” ว่าแล้วอมรก็กระพริบแพขนตาปลอมปริบๆ
ภาสุสูดลมหายใจลึกก่อนเอ่ยเสียงเข้ม
“ผมกับไอ้ตรีเป็นแฟนกัน”
หน่วยตาที่ล้อมรอบด้วยขนตาปลอมหนาราวดงกกเบิกกว้าง
“โอ้ว มายก๊อด ใครรุกใครรับยะเนี่ย?”
“น้ำหน้าอย่างนี้รุกใครเขารอดด้วยเหรอยะ”
สองหนุ่มกะพริบตาปริบๆ
รุก? รับ?
“อย่ามาโกหกเจ๊เลยย่ะ” แล้วนิ้วใหญ่ของเจ๊เอ็มมี่ก็จิ้มหน้าผากของภาสุกับตรีเนตรแทบหงายเงิบ
“หน้าอย่างพวกหล่อนมันกดใครเขาไม่ขึ้นหรอกย่ะ มันมีแต่โหงวเฮ้งโดนคนอื่นกด!”
จบด้วยประโยคชวนอึ้งก่อนเจ้าหล่อนจะเดินสะบัดหน้าบิดสะโพกจากไป
‘.....โดนคนอื่นกด....มันมีแต่โหงวเฮ้งโดนคนอื่นกด.....มันมีแต่โหงวเฮ้งโดนคนอื่นกด......’
เจ๊อย่าเพิ่งไป มาเคลียร์กันก่อน
โดนกดเอี้ยไรวะเจ๊
แหมมันคาใจ
ภาสุสบตากับตรีเนตรที่นั่งหน้าซีดเป็นผีตายซากไม่ต่างกันก่อนหัวเราะแหย
“กูกลัวเป็นเหมือนไอ้ยามตี๋ กับไอ้สมชาย” เสียงไอ้ตรีเครือ
มือขาวตบบนไหล่บางเป็นเชิงปลอบ “มึงก็อย่ารื้อฟื้นสิวะ กลับล่ะกูต้องไปธุระต่ออีก” ก่อนคว้าม้วนกระดาษกับแฟ้มชิ่งออกจากออฟฟิศ
“ตุลย์ มึงจำเรื่องอิเจ๊เอ็มมี่ที่กูเคยเล่าให้ฟังได้เปล่า?” มือขาวหั่นสับปะรดเป็นชิ้นพอดีคำ
“อือ”
“คนที่ฟันธงใครเป็นเกย์แล้วแม่มเป็นจริงหมดน่ะ” จัดแจงวางเรียงลงบนจานใบใหญ่ที่มีแอปเปิ้ลและฝรั่งจัดไว้ก่อน
“อือ”
“กูกับไอ้ตรีโดนอิเจ๊นั่นฟันธงมาว่ะ” ประคองจานเข้าตู้เย็นก่อนผละไปคนไก่ตุ๋นมะระที่วางเคี่ยวบนเตาแก๊ส
“อือ”
“น้ำหน้าอย่างกูเนี่ยมันน่าโดนกดเหรอวะ” เอี้ยเอ๊ย...ถ้าเปลี่ยนจากโดนกดเป็นกดคนอื่นภาสุจะไม่เครียดเลยสักนิดพับผ่าสิเออ
“อือ”
“มึงตอบคำอื่นไม่เป็นแล้วหรือไงไอ้ตุลย์” ร่างโปร่งจิ๊ปากขัดใจ
ห่ะ จะปลอบกูซักนิดล่ะไม่มี ตอบหน้าตาเฉย อือ นี่ถ้ากูโดนกดแล้วท้องไม่มีพ่อกูจะให้มึงรับเป็นพ่อเด็กจริงๆ นะคอยดูสิ
แต่นั่นหมายความว่าถ้ากูโดนกดก่อนนั่นล่ะนะ
“อือ”
ไอ้อือครั้งนี้เนี่ย มันหมายความว่าไงฟะ หมายความว่าจะรับเป็นพ่อเด็กหรือกูโดนกด
ภาสุขมวดคิ้วฉับ ก่อนจะชะโงกออกไปมองตุลาที่กำลังอ่านเอกสารวิจัยทางการแพทย์
จากเครื่องคอมพิวเตอร์โน้ตบุ๊ก
“ตุลย์”
“อือ”
อืออีกแล้วพ่อแม่มึงสร้างกล่องเสียงมาให้มึงพูดเป็นคำเดียวเหอะ
“มึงได้ฟังกูบ้างไหมเนี่ย”
ตุลาเงยหน้าขึ้นมองคนที่ทำหน้าบึ้งตึงเดินเข้ามาเท้าสะเอวฉับค้ำหัวเขาทั้งๆ ที่ยังใส่ผ้ากันเปื้อนลายดอกทานตะวันสีเหลืองอ๋อย
“ฟังอยู่” ตอบก่อนกลับไปก้มหน้าก้มตาอ่านใหม่
มือขาวพับหน้าจอลงก่อนเลิกคิ้วเป็นเชิงท้าทายเมื่อนัยน์ตาคู่ดุหลังแว่นกรอบบางมองอย่างตำหนิ
“กูจิตตกจะตายห่า แล้วมึงตอบกูแค่ ‘อือ’ เนี่ยนะ” เสียงเริ่มสูงขึ้นตามอารมณ์วีนแตก
“ก็มึงจะให้กูตอบอะไร”
“อะไรก็ได้ที่มันดีกว่าอือน่ะ” ภาสุว่าพลางทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟาใกล้เพื่อนร่างสูง
“งั้นก็ไม่ต้องไปใส่ใจเรื่องบ้าๆ นั่น”
“มึงเรียกมันว่าเรื่องบ้าๆ”
“ฟังนะ ถ้ามึงคิดว่าชาตินี้มึงจะไม่เป็นเกย์ต่อให้ใครแช่งมึงยังไงมึงก็ไม่เป็น เข้าใจไหม?”
“แล้วถ้ากูเสือกไม่ได้เป็นเกย์แต่ดันชอบผู้ชายเฉยๆ”
คนฟังกะพริบตาปริบๆ
“กูก็ถามเผื่อไว้ก่อน มึงจำสมชายที่เคยทำโปรเจคท์เดียวกับกูได้ไหม?”
ตุลาพยักหน้า
“มันไปจีบน้องสาวเจ๊เอ็มมี่ อยู่ๆ เจ๊แกดันไปฟันธงว่าไอ้สมชายมันจีบน้องสาวเจ๊แกไม่ติดชัวร์เพราะโหงวเฮ้งไอ้สมชายมันชอบผู้ชาย”
“แล้ว?”
“อีกสองวันมันควงหนุ่มมาอวดบอกว่าเป็นแฟนมัน”
ร่างสูงยังคงเงียบนิ่งฟังภาสุที่จิตตกถึงขั้นเริ่มทึ้งผมตัวเอง
“มันประกาศบอกชาวออฟฟิศว่ามันไม่ได้เป็นเกย์ มันแค่ชอบผู้ชาย...เอ่อ..บางคน”
“บังเอิญหรือเปล่า?”
“ตั้งหลายรายแล้วนะมึง ทั้งยามที่ชอบแซวอิเจ๊ เพื่อนกูที่แซวอิเจ๊ แม่มมีฉายาในวงการกันหมดทุกคนแล้วอ่ะ”
“งั้น...” ดวงหน้าแกร่งขรึม
“งั้น?”
“ให้กูตั้งฉายาให้ไหม? แพซซี่เป็นไง?” เสียงทุ้มติดกลั้วหัวเราะแต่คนฟังหัวเราะไม่ออก
“สัส กูไม่ขำ” หน้าขาวงอง้ำ เปลี่ยนจากทึ้งหัวตัวเองมาเป็นทึ้งหัวตุลาแทน มันจะได้รู้สึกเดือดร้อนเป็นกับเขาบ้าง
มือหนาดึงมือเรียวออกจากศีรษะก่อนมันจะทำเขาหัวล้านเป็นหย่อมๆ
“ไอ้เด็กเกเร นี่มันคอนโดกูนะเกรงใจกูหน่อยเหอะ” เสียงทุ้มบ่นไม่จริงจังนัก
“ของมึงก็เหมือนของกู ของกูก็เป็นของกู”
คนตัวใหญ่กว่าส่ายหัวระอาก่อนมือหนาทั้งสองข้างจะวางประกบลงบนแก้มนิ่มก่อนขยี้อย่างหมั่นไส้คนขี้กังวลเต็มแก่
“ฟังให้ดีๆ แล้วจำไว้...ไม่มีใครกำหนดอนาคตมึงได้ถ้ามึงไม่ต้องการมัน เข้าใจไหม?”
“กูไม่ต้องการ...” โดนกดแต่ถ้ากดคนอื่นพอไหว
“นั่นล่ะ ไม่ว่ามึงไม่ต้องการอะไร แค่มึงคิดว่าไม่ต้องการ ไม่จำเป็น แล้วมันจะกระโดดเข้ามาหามึงได้ยังไง” เสียงทุ้มอธิบายช้าราวพูดให้น้องน้อยตัวเล็กๆ ฟัง
ภาสุคลี่ยิ้มบาง นัยน์ตาคู่สวยสบนัยน์ตาคู่คมหลังเลนส์สีใส
“มึงเป็นเพื่อนที่ดีว่ะ” ถึงแม้กูจะดีๆ ชั่วๆ
มึงมันเหมาะกับการเป็นที่ปรึกษา เป็นหัวหน้าครอบครัวฉิบหาย
“กูรู้”
ภาสุย่นจมูกหมั่นไส้
“กูไม่มีทางเป็นอย่างที่อิเจ๊เอ็มมี่พูด”
แต่ถ้ากูต้องมีผอสระอัวหรือโดนกดจริงๆ กูจะเก็บมึงไว้เป็นตัวเลือกแรกเลยว่ะ
“เออ”
ร่างเพรียวกระตุกยิ้มเจ้าเล่ห์
น่านน มึงอุตส่าห์รับปากกูซะด้วย สัญญาแล้วอย่าคืนคำนะมึง
“มึงจัดโต๊ะนะ กูจะอาบน้ำ”
คิ้วเข้มเลิกนิดๆ “มึงจะค้าง”
“เออ พรุ่งนี้กูไปบรีฟโปรเจคท์ที่บริษัทใกล้ๆ ที่นี่อ่ะ”
คิ้วได้รูปขมวดนิดๆ
“มึงขายคอนโดแล้วย้ายมาอยู่กับกูเลยดีกว่าไหม?”
“ช่างมัน ทิ้งไว้อย่างนั้นล่ะ เผื่อเวลาพี่ภูพี่ภีมเมาจะได้มีที่ซุกหัวนอนก่อนกลับบ้าน”
“ก็แล้วแต่ อ้อ...พาย...”
“หือม์?”
“ถึงมึงจะชอบผู้ชายมึงก็เพื่อนกูเหมือนเดิม”
สัส!!! ย้ำจริ๊งงงง
เหอะถ้ากูชอบผู้ชาย กูจะชอบมึงนี่แหละวะ ประเดิมคนแรก!
ความคิดเห็น