คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Truly madly deeply 3 (ราศีมีน-Pisces)(จบ)
Romantic Movement
Series: จักรราศี
Title: Truly madly deeply 3 (ราศีมีน-Pisces)
คฤหาสน์ทรงยุโรปในสมัยยุคกลางบนพื้นที่กว่าสิบเอเคอร์อาจสวยถูกตาตรีเนตรในสองสามวันแรก
สถาปัตยกรรมในอิตาลีอาจสวยถูกใจในสองสามวันหลัง
แต่....เวลาหนึ่งเดือน....ก็มากพอที่จะทำให้เบื่อ
ร่างโปร่งพลิกกายไปมาบนเตียงใหญ่แล้วถอนหายใจเฮือก
โว้ย!!! อยากกลับบ้าน
จะหนีก็ถูกจับได้ซะทุกครั้ง
ยิ่งมานึกดูดีๆ เอกสารอะไรก็ไม่มีติดตัวสักอย่าง
ถ้าหนีออกไปจากคฤหาสน์นี้ก็คงไม่ต่างอะไรจากต่างด้าวหนีเข้าแดน
เวรจริงๆ หายมานานขนาดนี้ไม่รู้จะถูกไล่ออกหรือยัง
บอสนัดประชุมตั้งแต่เดือนที่แล้วป่านนี้ยังไม่โผล่หัวไปให้เห็น สงสัยไอ้เวลาเขาจามบอสคงกำลังด่าย้อนโคตร
แล้วเจ้กับไอ้รัญอีกล่ะคงตามหาให้ควัก
เจ้าประคู้ณ!!
ร่างโปร่งยกมือขึ้นพนมท่วมหัว
ขอให้ไม่มีผีห่าซาตานตนใดดลใจให้เจ้หรือไอ้รัญเอารูปเขาไปลงคอลัมน์คนหายในหนังสือพิมพ์ด้วยเถ๊อะ สาธุ!!!
คนหล่อยังไม่อยากแจ้งเกิดทางลัด!
“นั่นทำอะไร?”
เสียงทุ้มนุ่มที่ดังฝ่าเข้ามาในความมืดเล่นเอาตรีเนตรสะดุ้ง มือบางควานหาสวิตซ์โคมไฟเหนือหัวเตียง
แสงไฟสลัวส่องให้เห็นร่างสูงคุ้นตาของเดรโกนิส
ร่างโปร่งถอนหายใจอีกเฮือก
เอาวะ! คนดีกว่าผี!!
อย่างน้อยเห็นลางไม่ดียังเอาของทุ่มใส่กบาลได้ฟะ
“เข้ามาทำไม?” คำถามห้วนสนิท
“นอน” คนตอบตอบสั้นพอกันพลางปลดกระดุมเสื้อนอน
“ก็ไปนอนห้องตัวเองเซ่ เฮ้ย! แล้วนั่นถอดเสื้อทำไมน่ะ?”
“ก็นี่ล่ะห้องฉัน” เสียงทุ้มกลั้วหัวเราะ
นัยน์ตาสีนิลเบิกกว้างมองดอนหนุ่มเหมือนผีหลอก
“อย่าล้อเล่นน่า ทำไมบางคืนนายไม่เข้ามานอน?”
“บอกกี่ครั้งแล้วcara คนอย่างฉันไม่เคยล้อเล่น” เจ้าตัวตอบพลางทำเสียงจิ๊จ๊ะขัดใจ
“แล้วที่ถาม อยากให้ฉันมานอนกับนายทุกคืน?”
“ไม่ใช่โว้ย!! อย่ามากอดนะ แล้วเสื้อน่ะจะถอดทำไม๊?”
ร่างใหญ่โอบกระชับร่างเล็กกว่าแน่นเข้าจนมือเรียวต้องเลื่อนมาทุบไหล่หลังร่างสูง
“อยู่นิ่งๆ น่า เนตร ไม่งั้นจะปล้ำ”
ตรีเนตรหยุดกึก เดรโกนิสหัวเราะจนคนซุกซบรู้สึกถึงแรงกระเพื่อม
มือเรียวหยิกหมับบนท่อนแขนแกร่งอย่างหมั่นไส้ ก่อนจะเริ่มดิ้นออกจากอ้อมกอดแกร่งที่เขาชักจะคุ้นกับมันมากขึ้นจนน่ากลัว
ดอนหนุ่มฝังทั้งจมูกและปากลงบนแก้มนุ่มหนักๆ เป็นการแกล้ง แล้วหัวเราะในคออย่างถูกใจกับท่าทางฮึดฮัดของร่างโปร่ง
“หนึ่งการทำร้ายร่างกายต่อหนึ่งการลวนลาม กฎนี้เข้าท่านะว่าไหม? Cara”
“เข้าท่า....ท่าจะบ้าน่ะสิ” ร่างโปร่งพึมพำ
ร่างสูงผลักตรีเนตรลงก่อนจะตามขึ้นไปคร่อมทับ
“หนึ่งคำด่าต่อหนึ่งเสียงคราง ก็ท่าจะดี” เสียงทุ้มกลั้วหัวเราะ
“ให้ตายสิ!!” ร่างเล็กสบถพลางผลักร่างสูงให้ออกไปจากตัว
เดรโกนิสผละออกไป นอนตะแคงทับแขนข้างหนึ่งส่วนมืออีกข้างหนึ่งส่งมาไล้แก้มขาว
มือบางปัดมือใหญ่ออก
“คุณส่งผมกลับบ้านเดี๋ยวนี้นะ”
“คงไม่ได้นะ cara” น้ำเสียงแสร้งลังเลเป็นเชิงล้อเลียน
“โว้ย!! พามาได้ก็ต้องพากลับได้เซ่” ร่างบางตะคอก
“พากลับน่ะได้ แต่ไม่อยากให้กลับ” ร่างสูงกวนประสาทเสียงเรียบ
นัยน์ตาสีถ่านพราวระยับมองลูกแมวน้อยจอมรั้น แต่....น่ารัก
ตรีเนตรถลึงตาพรืด ก่อนกุมขมับ
“จะเอายังไงกับผม?” น้ำเสียงหมดหวัง
“ปวดหัวหรือcara เอายาหน่อยไหม?” ประโยคนั้นดูคล้ายห่วงใยเสียเต็มประดา
“อือ เอามาเลย เอามาทั้งขวด”
“Ok. เนตร เรามาพูดแบบจริงจังกันก็ได้ เงยหน้าด้วย ฉันไม่ชอบพูดกับคนที่หลบตา”
ร่างบางถอนหายใจเฮือก นัยน์ตาสีนิลตวัดขึ้นสบนัยน์ตาสีถ่านอย่างเสียไม่ได้
“เหตุผลที่ฉันไม่ส่งนายกลับเพราะนายเป็นเมียฉัน นายคือมิสซิสคอร์ลาโซ”
“ขอโทษเถอะนะที่ต้องขัด ผมเป็นผู้ชาย รู้จักไหมคำว่ามิสเตอร์น่ะมิสเตอร์”
“Ok. มิสเตอร์ยังไงนายก็เป็นเมียฉัน เป็นคนที่ฉันมีเซ็กส์ด้วยอยู่ดี หรือไม่จริง?”
ตรีเนตรสะอึก หน้าแดงเรื่อ
“โอ๊ย!! ผมไม่ได้เป็นคนที่มี เอ่อ...อ๊ะอ่าอ๊ะ กับคุณคนเดียวสักหน่อย ให้ตายหน้าตาอย่างคุณต้องผ่านมาเยอะแล้วแหง”
คิ้วเข้มขมวดมุ่น
“อ๊ะอ่าอ๊ะ?”
“เอ่อ...หมายถึง..ป๊ะเท่งป๊ะน่ะ” คนอธิบายตีสีหน้าอิหลักอิเหลื่อ
“cara พูดมาซะทีไอ้คำอุบาทว์ๆ ของนายพวกนั้นมันหมายความว่าอะไร?”
“ก็...เซ็กส์ไงเว้ย เมค ลัฟน่ะเก็ทยังวะ...อุ๊บ!!”
เอี้ย!!!
ร่างบางสบถในใจเมื่อเห็นท่าทางกลั้นหัวเราะของร่างสูง
มันรู้ตั้งแต่แรก แต่หลอกให้อธิบายนี่หว่า
“เพราะนายบริสุทธิ์ไงเนตร ตระกูลคอร์ลาโซให้เกียรติสาวบริสุทธิ์เสมอ ถ้าหัวหน้าตระกูลรุ่นไหนพรากพรหมจรรย์ของหญิงสาว หัวหน้าตระกูลรุ่นนั้นต้องรับเธอเป็นนายหญิงของคอร์ลาโซ”
“พระเจ้า! ผมบอกกี่ครั้งแล้ว ผมเป็นผู้ชาย!! อ้อ! แล้วอยากจะบอกอีกอย่างนะ ผมนอนกับผู้หญิงมานับไม่ถ้วนแล้วโว้ย!!!”
เดรโกนิสยักไหล่ “ไม่มีปัญหา ตราบใดที่ฉันเป็นผู้ชายคนแรกและจะเป็นคนเดียวที่มีเซ็กส์กับนาย นายก็มีคุณสมบัติของคุณนายคอร์ลาโซครบถ้วน!”
โอ้แม่เจ้า!!! ไอ้ตรีอยากตาย!!
เสียงห้ามล้อบาดหูดังขึ้นในเช้าของวันหยุดที่ร่างสูงตัดสินใจ(บังคับ)ชวนร่างบางออกมานั่งทานอาหารเช้าบนระเบียงกว้าง
ราล์ฟถอนหายใจเฮือกตวัดสายตาสบกับเอียนที่เริ่มจะยิ้มไม่ออกได้แต่กลอกตาไปมา
ประตูระเบียงเปิดออกพร้อมเสียงโวยวายของผู้เฝ้านอกประตูและเสียงแหลมๆ ที่ตรีเนตรไม่คุ้นหู
สาวสวยหุ่นนางแบบเธอเดินนวยนาดเข้ามาด้วยส้นเข็มสีแดงเพลิงส่งให้ร่างสูงโปร่งดูระเหิดระหง
แม่เจ้าโว้ย!!
ตรีเนตรอุทานในใจ นัยน์ตาสีนิลจับจ้องยังทรวงอกอวบที่เปิดรำไรจากเสื้อสายสปาเกตตี้สีเลือดแทบถลน
เสียงกระแอมจากชายหนุ่มที่นั่งตรงข้ามเรียกสายตาให้ตวัดกลับมามอง
นัยน์ตาสีนิลสบนัยน์ตาสีถ่านดุจัดก่อนยิ้มแหย แล้วก้มลงจัดการอาหารเช้าเบื้องหน้าต่อ
เออว่ะ สงสัยคนนี้พี่ท่านหวง
แล้วทำไมใจต้องเจ็บแปลบด้วยวะ
หรืออยู่ดีกินดีเกินไปเลยเป็นโรคหัวใจ
. ดูสิ...เริ่มหายใจไม่ออกอีกแล้ว
“เดรกขา จะใจดำไม่ชวนซิสซี่ทานของเช้าหน่อยหรือคะ” เสียงหวานออดอ้อน เรียวเล็บเคลือบด้วยสีเดียวกับชุดจิกลงบนไหล่แกร่งน้อยๆ
ร่างสูงเพียงยิ้มเล็กน้อยตามมารยาทแต่ไม่ได้ตอบรับหรือปฏิเสธ
แน่นอนสาวเจ้าก็คิดว่าตอบรับแหง เลยดึงเก้าอี้ตัวข้างๆ มาชิดกับเก้าอี้ของดอนคอร์ลาโซแล้วนั่งกระแซะแบบไม่อายฟ้าอายดิน
คิ้วเรียวของร่างบางขมวดมุ่น
ใช่แน่ๆ ต้องเป็นโรคหัวใจแหงๆ มันปวดอีกแล้ว
“เอากาแฟแบบเดรกขามาให้ฉันที่นึงด้วยนะ” เสียงใสห้วนสั่งหญิงวัยกลางคนที่ตรีเนตรเพิ่งมารู้ทีหลังว่าเธอเป็นหัวหน้าแม่บ้าน
แขนเรียวสอดเข้ากอดรัดแขนแกร่งจงใจนำร่างเบียดประชิด
เดรโกนิสเขย่าเกือบกระชากแขนออก แต่ราวกับมือแม่เจ้าประคุณจะฝึกมาจากสำนักตุ๊กแกเพราะเธอยังคงฉีกยิ้มหวานแถมเพิ่มแรงกอดได้อย่างไม่สะทกสะท้านแรงสะบัด
ร่างบางตีหน้าประดักประเดิด
นี่ตกลงกูอยู่ผิดที่ หรือไอ้คู่ที่อยู่ตรงข้ามมันอยู่ที่ผิดวะ
มือเรียวยกถ้วยชาขึ้นซดโฮกจนสำลัก
นัยน์ตาสีมรกตของสาวสวยตวัดมองเหยียดหยาม
“บ้านนอก”
นัยน์ตาสีนิลเบิกกว้าง
“คุณว่าไงนะ?”
“ไร้มารยาท”
นิ้วเรียวยกขึ้นแคะหู
“ขออีกครั้งได้ไหมครับ?”
“ต่ำ!”
ชัดแล้วไอ้ตรีเอ๋ย สาวเจ้าเขาด่าแกว่ะ
ร่างบางมองหน้าเซซาเรียนอีกครั้งก่อนถอนหายใจเฮือกด้วยความเสียดาย
คนสวยแต่ปากเสียงี้ ไอ้ตรีไม่รับประทาน
ริมฝีปากสีสดเผยอเตรียมด่ากลับแต่ก็ต้องหุบฉับเมื่อมีเสียงอื่นแทรก
“กรุณาให้เกียรติตรีเนตรด้วย เขาเป็นคนของผม”
“กะอีแค่ลูกน้องคนนึงคุณต้องไปแคร์อะไรมากมายคะเดรก?” เสียงใสขัดใจ
ร่างสูงสลัดแขนเรียวออกไม่ไยดีเมื่อเจ้าหล่อนเผลอ แล้วก้าวปราดเข้าไปโอบร่างบางจากด้านหลัง ริมฝีปากบางประทับหนักลงบนแก้มนิ่ม
“เขาไม่ได้เป็นลูกน้อง แต่เขาเป็นภรรยาผม เป็นคุณนายคนใหม่ของคอร์ลาโซ” เสียงทุ้มต่ำ นัยน์ตาสีถ่านหรี่ลงคุมเชิง
“ผู้ชายท่าทางเซ่อๆ อย่างนี้เนี่ยนะคะ” เสียงกรีดแหลมเกือบดังขึ้นพร้อมๆ กับเสียงเก้าอี้ล้มลงกระทบพื้นหินอ่อนราคาแพง
“มิสฮาล์ลกรุณาให้เกียรติคนของผมด้วย” น้ำเสียงทุ้มปนแววข่มขู่
“ทำไมคะ? ทำไมต้องเป็นมัน?”
“ถ้าผมทำอะไรไม่เหมาะสมคุณโทษผมไม่ได้นะมิสฮาล์ล ผมในฐานะสามีมีหน้าที่ที่ต้องให้เกียรติภรรยา และกำจัดอะไรก็ตามที่หมิ่นเกียรติเขา”
“เดรก!” เซซาเรียนอาละวาด เธอทนไม่ได้ที่เห็นเดรโกนิสปกป้องใคร “คุณรักซิสซี่และซิสซี่ก็รักคุณ คุณต้องแต่งกับซิสซี่สิ ถึงจะถูก”
“ไม่...มิสฮาล์ล ผมไม่เคยรักคุณ” ประโยคนั้นเน้นเสียงหนัก “ถึงตอนนี้ผมจะยังไม่เจอเนตร ผมก็ไม่มีทางแต่งกับคุณ ผมจะรอรอจนกว่าวันที่จะได้เจอเนตร”
“คุณมันบ้า!”
มือเรียวตบแต่งอย่างดีคว้าแก้วน้ำบนโต๊ะขว้างเฉียดศีรษะดอนหนุ่มเพียงเสี้ยวเซนฯ
นัยน์ตาสีถ่านลุกวาบ “กรุณาออกไปจากบ้านผมเดี๋ยวนี้ ก่อนที่ผมจะไม่ไว้หน้าพ่อคุณมิสฮาล์ล”
“ไม่! ซิสซี่ไม่ไป!!”
ร่างระเหิดระหงพุ่งประชิดร่างบางที่ยังคงเอ๋อหันหน้ากลับไปกลับมาคล้ายมองวิมเบิลดันนัดชิง
มือเล็กตวัดตบฉาดบนแก้มขาวจนหน้าหัน “สำส่อน!! ไร้ยางอาย!!” แล้วตวัดซ้อนอีกฉาดบนแก้มอีกด้าน “หน้าด้าน!! ไม่มีปัญญาหาหรือไง ถึงต้องมาแย่งเดรกของฉัน”
ก่อนมือเล็กจะตวัดลงมาอีกครั้งข้อมือของเธอก็ถูกยึดตามด้วยฝ่ามือหนาฟาดฉาดลงบนแก้มเธอเต็มแรง
ร่างระหงแบบบางถลาร่วงราวนกปีกหัก
นัยน์ตาสีมรกตช้อนขึ้นมองหน้าดอนหนุ่มด้วยความไม่เข้าใจ
“เดรก...คุณกล้าตบซิสซี่” เสียงใสครางเลื่อนลอยก่อนแหว “คุณตบซิสซี่เพราะมัน!”
“มากกว่านี้ผมก็กล้า!!” เสียงทุ้มตะคอก
นัยน์ตาคู่คมเย็นเยือก ดวงหน้าแกร่งเย็นชา แต่มือหนากลับลูบแก้มตรีเนตรอ่อนโยน
“ซิสซี่จะฟ้องพ่อ! คุณรังแกซิสซี่”
ร่างสูงยักไหล่ไม่แยแส“เชิญสิ ผมไม่ได้ห้าม ผมเชื่อว่าพ่อคุณคงฉลาดพอที่จะรู้อะไรควรทำไม่ควรทำ”
เซซาเรียนพยุงกายขึ้นอย่างยากลำบาก “คิดหรือคะเดรก ว่าซิสซี่จะปล่อยให้มันเชิดหน้าชูคอข้างคุณอย่างมีความสุข”
“คุณลองแตะเนตรดูแม้แต่ปลายเส้นผมสิ ผมสาบาน! ผมจะทำให้คุณได้รู้จักกับคำว่านรก!”
เสียงแหลมหัวเราะหยัน “ทำอะไรคะ? คุณจะฆ่าซิสซี่?”
เรียวปากบางหยักยิ้มหยัน นัยน์ตาคู่คมฉายแววสมเพช“ผมได้ข่าวว่าธุรกิจขายเนื้อสดของเพื่อนคนหนึ่งกำลังไปได้รุ่ง มันคงไม่ปฏิเสธหากผมจะส่งสินค้าดีๆ ไปให้มันสักชิ้น หรือคุณคิดว่าไง? มิสเซซาเรียน ฮาล์ล”
“คุณขู่ซิสซี่? คุณอยากมีปัญหากับพ่อ?”
“คุณเป็นแค่ลูกเมียน้อยไม่ใช่หรือ? พ่อคุณเขาคงไม่คิดแลกอนาคตของแฟมิลี่กับแค่ลูกสาวหนึ่งคนจากเจ็ดคนหรอก” ประโยคนั้นเรียบแต่คนฟังกลับรู้สึกราวถูกตบอีกฉาด
“ราล์ฟ เอียนส่งมิสฮาล์ลด้วย แล้วประกาศกับคนอื่นๆ ของเรา คอร์ลาโซ วิลล่าไม่ต้อนรับ เซซาเรียน ฮาล์ล!”
“เดรโกนิส คอร์ลาโซ คุณมันบ้า! คุณมันโง่!! คุณมันงี่เง่า!!”
หญิงสาวกรีดเสียงอีกครั้งก่อนกระแทกเท้าออกไป ก่อนไปเธอยังไม่วายกราดสายตาอาฆาตให้ทุกคนถ้วนหน้า
ตรีเนตรยังคงอึ้ง
แม่เจ้า! ถ้าสาวสวยร้ายอย่างนี้ทุกคน ชาตินี้ไอ้ตรีไม่ขอมีแฟนสวย!
“โอ๊ย!!!!!” ร่างบางสะดุ้งเฮือกร้องลั่นจนคนนั่งข้างหน้าเสีย
“โอ๋ cara ทนหน่อยนะ เจ็บจิ๊ดเดียวเอง” เสียงทุ้มอ้อน
นัยน์ตาสีนิลตวัดค้อน
เจ็บจิ๊ดเดียวบ้านเอ็งเซ่ มีป้านแดงๆ บนหน้าไม่พอ ยังมีรอยขูดจากเล็บเจ้าหล่อนอีก
คอยดูนะ...ถ้าไอ้ตรีหมดหล่อ ไอ้ตรีจะบุกไปปล้ำแม่ตุ๊กตากระเบื้องเคลือบนั่นซะให้เข็ด
ริมฝีปากร้อนประทับเบาๆ บนก่อนตีสีหน้าปุเลี่ยน
“กลิ่นยาที่ทานี่มันฉุนแปลกๆ หรือเปล่า cara”
“ไม่แปลกหรอกน่า”
“ฉันไม่ชอบกลิ่นมันแฮะ” ร่างสูงบ่นงึมงำ
ตรีเนตรทอดมองวงหน้าแกร่งที่กำลังตีหน้าบูดก่อนแย้มรอยยิ้มอ่อนโยน
หวาน....จนใจคนมองกระตุก
ร่างบางสะดุ้งรู้สึกตัวเมื่ออีกฝ่ายส่งยิ้มกว้างกลับมาให้ไม่เหลือมาดโหดเหมือนอยู่ต่อหน้าเซซาเรียน
หัวใจเต้นผิดจังหวะ จนต้องยกมือขึ้นมากุม
นัยน์ตาคู่สวยสบนัยน์ตาสีถ่านแล้วความรู้สึกประหลาดก็วิ่งปราด
ความรู้สึกอยากกอด
ความรู้สึกอยากจูบ
ความรู้สึกอยากเป็นเจ้าของ.....อยากครอบครอง
ร่างโปร่งส่ายหัว ดวงหน้าขาวซีดเผือด
ไม่! เป็นไปไม่ได้! นี่เขากำลังหลงรักผู้ชายด้วยกัน!
มันเกิดขึ้นตั้งแต่เมื่อไหร่ เขาไม่รู้
มารู้ตัวอีกทีความรู้สึกนี้มันก็ล้นจนเอ่อ
เขา....ตรีเนตรหลงรักเดรโกนิส!
หลงรักคนที่ไม่ควรหลงรัก
แม้ดอนหนุ่มจะตกปากรับคำอย่างไรเขาก็ไม่มีวันเชื่อ
คนอย่างเดรโกนิส คอร์ลาโซน่ะหรือจะมารักผู้ชายธรรมดาๆ อย่างเขา
สักวัน....ถ้าร่างสูงเบื่อเขาขึ้นมาล่ะ จะทำยังไง? จะไม่เสียใจกว่านี้หรือ?
ไม่! จะให้เกิดเรื่องอย่างนั้นไม่ได้
ที่ผ่านมาเพราะเขาปล่อยตัวปล่อยใจเกินไป
ต่อไปนี้เขาต้องกลับมาเป็นคนเดิม
กลับมาเป็นคนเดิมที่นิยมหม้อสาว
คนเดิม...ที่ไม่ได้หลงรักดอนแห่งอิตาลี!
นัยน์ตาสีนิลหลุบต่ำ ก่อนหลับลงซ่อนแววรวดร้าว
“พรุ่งนี้ส่งผมกลับบ้านด้วย”
เสียงใคร? ตรีเนตรสงสัย ทำไมถึงเย็นชาขนาดนี้?
“ไม่!” เสียงทุ้มปฏิเสธหนัก
“ต้อง! เพราะผมไม่มีวันรักคุณ”
ไม่มีมันวันรัก.....ได้มากกว่านี้
“งั้นฉันจะขังนายไว้จนกว่านายจะรักฉัน!” เสียงตวาดห้วนแม้นัยน์ตาจะรวดร้าว
“คุณไม่ได้ยินหรือไง? ผมบอกแล้วผมไม่มีวันรักคุณ!” ร่างบางปฏิเสธเสียงกร้าว
“ฉันก็จะขังนายไว้ชั่วชีวิต!!” ประโยคนั้นไร้แววลังเล
“คุณมันเห็นแก่ตัว!”
เห็นแก่ตัวที่มาทำให้รัก และต่อไปก็คงจากไปไม่ไยดี
“คุณ
ร่างสูงเเสยะยิ้มเหี้ยม “ไม่มีวันนั้นแน่ cara” มือแกร่งกระชากคอเสื้อของตรีเนตรจนร่างบางต้องลงจากเตียงวิ่งตามขายาวๆ ของร่างหนา
“พูดสิ...นายรักฉัน นายสัญญาจะอยู่กับฉันจนกว่าเราจะตายกันไปข้างหนึ่ง” เสียงทุ้มสั่ง
“ไม่!! ผมไม่พูด!” ร่างโปร่งเม้มปากแน่นทั้งๆ ที่นัยน์ตาหวาดหวั่นมองการกระทำของร่างสูงอย่างไม่เข้าใจ
มือหนาไขน้ำลงอ่าง นัยน์ตาคู่คมฉายแววร้าวราน อ้อนวอน
“ได้โปรดcara ได้โปรด...สัญญามา”
ร่างบางเมินหน้าหลบ “ขอโทษ ผมสัญญาไอ้สิ่งที่ผมทำให้ไม่ได้ไม่ได้”
“cara....”
“ไม่!!”
ไม่มีวันสัญญาเด็ดขาด คนอย่างตรีเนตรไม่เคยผิดสัญญาและไม่เคยสัญญาไอ้สิ่งที่เป็นไปไม่ได้
“นายบังคับให้ฉันต้องทำ...” เสียงทุ้มพึมพำ ก่อนมือแกร่งจะกระชากศีรษะของร่างบางลงกดน้ำ!
ร่างเล็กกว่ากระเสือกกระสนดิ้นรนเพื่อที่จะเงยหน้าขึ้นสูดอากาศแต่ก็พ่ายแพ้แก่ร่างหนา มือบางทั้งหยิกทั้งข่วนบนแขนแกร่งจนเลือดซิบแต่ร่างสูงก็ยังคงไม่สนใจ นัยน์ตาคู่คมแดงก่ำเหมือนคนร้องไห้จับจ้องเพียงร่างโปร่ง
เมื่อเห็นตรีเนตรเกือบถึงขีดสุด ร่างสูงก็ลดแรงกดให้ร่างบางได้เงยหน้าขึ้นมาสูดลมหายใจ
“สัญญาสิ cara” เสียงทุ้มระโหยแผ่วเหมือนคนขาดอากาศ
“แค่ก..ม...ไม่... อึ๊กก” เสียงปฏิเสธปนเสียงหอบหายใจก่อนจะขาดหายเมื่อร่างสูงออกแรงกดอีกครั้ง
“cara ได้โปรด....สัญญามา...” ร่างสูงร้อนรน ดวงหน้าแกร่งขาวซีด
และร่างบางก็ปฏิเสธ
อีกครั้งที่ศีรษะได้รูปถูกกดให้จมลงไปในสายน้ำก่อนถูกกระชากขึ้น
อีกครั้ง.....
อีกครั้ง.........
อีกครั้ง.............
และ.....อีกครั้ง......
เดรโกนิสกระสับกระส่าย แต่ก็จำเป็นต้องทำ ทุกครั้งที่เห็นร่างโปร่งทรมาน เขาแทบบ้า!!
“อย่าดื้อ แค่พูดคำเดียวนะเนตร พูดสิสัญญา” เสียงทุ้มสั่นเครือ
นัยน์ตาสีนิลแดงก่ำเพราะน้ำตวัดมองดวงหน้าของคนพูดก่อนประหลาดใจ
เดรโกนิสกำลังร้องไห้?
เขาตาฝาดหรือเปล่า?
มือเรียวเอื้อมไปสัมผัสแก้มของร่างสูง หยาดน้ำอุ่นๆ รินรดลงบนหลังมือขาว
ดอนหนุ่มกำลังร้องไห้...ร้องไห้จริงๆ
“...อือ...แค่ก...แค่ก...ร..ร้อง...ทำ...ไม......แค่ก...”
“สัญญาสิเนตร แค่นี้พูดหน่อยไม่ได้หรือ?” เสียงทุ้มอ้อนวอน
ลมหายใจที่เคยถี่กระชั้นเริ่มกลับเข้าที่แม้จะยังแสบจมูกปวดไปทั้งอกหรืออ่อนเพลีย นัยน์ตาสีนิลสบนัยน์ตาสีถ่านราววัดใจก่อนตัดสินใจ
ถ้าอะไรจะเกิดมันก็ต้องเกิด....คำนี้ก็ได้ยินมาตั้งนานแล้ว
จะผิดอะไรถ้าคนอย่างตรีเนตรจะลองเอามาใช้ดูสักครั้ง
“สัญญา...ผมจะอยู่กับคุณจนกว่าคุณจะไม่ต้องการผม”
I want to stand with you on a mountain
I want to bathe with you in the sea
I want to lay like this forever
until the sky falls down on me
มือแกร่งดึงร่างบางเข้าแนบอก แล้วลูบหลังไหล่ปลอบประโลม
“ขอโทษ...ขอโทษที่ต้องทำอย่างนี้...” เสียงทุ้มเครือ
“cara ถึงฉันจะไม่ได้เป็นคนที่ดีนัก อาจไม่ใช่คนที่นายเคยฝันถึง เป็นคนเผด็จการชอบบังคับสารพัด ฉันอาจขี้หึง ไม่มีเหตุผล แต่จำไว้... ทั้งร่างกาย หัวใจ ทุกอย่างมันภักดีแค่นายคนเดียวเท่านั้น นายคือทุกๆ อย่างของฉัน และฉันจะเป็นทุกๆ สิ่งที่นายต้องการ....ฉันสัญญา...”
I'll be your dream.
I'll be your wish.
I'll be your fantasy.
I'll be your hope.
I'll be your love.
Be…..
‘everything’
ตรีเนตรซุกลงบนอกแกร่งสงบนิ่งดุจรอฟังคำที่เหลือ
“Ti amo, cara mia (ฉันรักนายที่รักของฉัน) ”
แว่วเสียงถอนหายใจเบาๆ ของร่างบาง
“เดรก ผมอยากกลับบ้าน” เพียงสัมผัสถึงอาการเกร็งของร่างที่ใช้เป็นหลักซบร่างโปร่งก็ต้องหัวเราะคิก
“คุณจะไปกับผมก็ได้นี่ แล้วค่อยกลับมาที่นี่ด้วยกัน”
ริมฝีปากร้อนแนบลงบนหน้าผากขาวฉาบฉวย
“ได้ตามที่คุณขอมา cara”
ตรีเนตรยิ้มหวานซ่อนรอยเคียดแค้น
ไอ้รัญ!! มึงเตรียมล้างคอรอได้เลย กูจะกลับไปกระทืบให้จมดิน
ไอ้เอี้ย!! แช่งไรไม่แช่ง เสือกแช่งให้กูมีผัว
แล้วเป็นไง?
เอี้ยสาดสาด!!!!
...................................................................END..........................................................................
A/N: เรื่องนี้คาดว่าน่าจะมีตอนพิเศษตอนที่ตรีเนตรกลับไปกระทืบอรัญ (มั้งคะ)
A/N2: เรื่องนี้จริงๆ มันต้องยาวกว่านี้เพียงแต่ตังค์สำนึกได้ว่ามันเป็นเรื่องสั้นจึงต้องตัดพล๊อตออกซะกระจุยกระจาย เฮ้อ~ เสียดาย(พล๊อต)จัง
////////////////////////////////////////*****************---------------------------////////////////*******--------
แถม......
ประเทศไทย
สองวันหลังจากที่ตรีเนตรหายตัวไป
อรัญกระแทกโทรศัพท์ปังใหญ่ ปากยังคงสบถไม่หยุด คิ้วเข้มขมวดมุ่น นัยน์ตาตี่ๆ เริ่มฉายแววขุ่น
เอี้ยตรี แมร่ง! หายศีรษะไปไหนของมึงวะ จะบอกกูก่อนก็ไม่มี เจ้มึงเป็นห่วงมึงจะตายห่าแล้วนะโว้ย
หายหัวไปนานๆ เดี๋ยวกูก็จับมึงแทงบัญชีหายสาบสูญซะให้มันรู้แล้วรู้รอด!
ผ้าปูเตียงห้อง 1009 หรือแม้แต่สิ่งของอื่นๆ ล้วนเป็นระเบียบอยู่ในแบบเดิม จนคนมองปราดเดียวก็ดูออก
ไอ้เอี้ยนั่นมันยังไม่ได้เข้าห้อง!
จะติดหญิงก็กรุณาบอกเพื่อนบอกฝูงก่อนสิฟะ
ไม่ใช่ตามก้นหญิงไปดิกๆ ขนาดห้องที่กูเปิดให้มึงยังไม่เข้า
ตามหามึงก็ต้องตามหา
งานการกูก็ต้องทำ
อย่าให้กูหามึงเจอนะ ไอ้ตรี
กูจะหาผัวให้มึง ดูซิมึงจะแรดออกอีกไหม
หนอย...เสือกมาคร่ำครวญ ถูกแฟนทิ้ง
อย่างกับมึงรักเขาเสียเต็มประดานะไอ้หอก
น้ำหน้าอย่างมึงน่ะแค่เจอสาวสวยให้ท่า มึงก็พร้อมที่จะไปลั้นลากับเขาแล้วล่ะวะ
อรัญยกหูโทรศัพท์ ดวงหน้ายังคงเคร่งเครียด
“คุณพัฒน์...” เสียงทุ้มเอ่ยเรียกชื่อเลขา
“ติดต่อบก.หนังสือพิมพ์....ให้ที” ร่างสูงนิ่งฟังที่ปลายสายพูด
“อือ...ก็ดี งั้นติดต่อมาให้หมดทั้งหนังสือพิมพ์กีฬา หนังสือพิมพ์ท้องถิ่น”
หนุ่มตี๋พิงกับขอบโต๊ะ
“บอกพวกเขา ผมอยากให้ลงตามหาคนหายให้หน่อย...พรุ่งนี้...รูปของคนที่จะให้ลงจะส่งไปที่สำนักพิมพ์ ขอกรอบใหญ่ๆ ชัดๆ สะดุดๆ ตาด้วยนะ จะเรียกเท่าไหร่ก็ได้เดี๋ยวผมจ่ายให้ เออ...เพื่อนผมหาย....”
ความคิดเห็น