คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ความลับที่ยังไม่ปรากฏ
"มีไรคุยกันข้างนอกก็ได้ไมเห็นต้องคุยในห้องเลย" ฉันบอกพี่
"ไม่ได้ !!!เราต้องคุยกันสองคนเท่านั้น" พี่บอกฉัน
จานนั้นพี่ก็ฉุดกระชากลากถูฉันเข้ามาถึงในห้องจนได้
"เฮ้อ!!!พี่ถามจริงเหอะว่าเธอไม่รู้อะไรจริงๆหรอเรื่อง คิม ฮานซองน่ะ"
"อืมมม รู้ซิ รู้ว่าเค้าย้ายเข้ามาเรียนที่นี้วันแรก แล้วพ่อเค้าก็รวยด้วย" ฉันตอบพี่หน้าตาซื่อ -_-" แล้วพี่ก็ทำหน้ายยังกะยักษ์จะกินฉันซะงั้น
"ฟังนะมินเจ เธอรู้ใช่มั๊ยว่าพี่เคยเป็นนักเลงมาก่อน"
"(- -)(_ _)" ฉันพยักหน้าตอบพี่
"แล้วเธอรู้มั๊ยว่าทำไมพี่ถึงเลิกเป็น"
"(-- )( --)" ฉันส่ายหน้าก็ไม่รู้จริงๆนี่
"เธอนี้เป็นน้องภาษาอะไรเนี้ย รู้มั๊ยว่าเธอกำลังจะฆ่าตัวเองน่ะ ฟังนะมินเจ..."
อิโนะ อิโนะ อิโนะ พี่พูดไม่ทันจบเสียงโทรศัพท์ฉันก็ดังขึ้น ตายล่ะ ฮานซองโทรมาเอาไงดี ตอนนี้พี่มองฉันแบบเมื่อกี้อีกแล้ว แล้วพี่ก็ดึงโทรศัพท์ฉันไปรับหน้าตาเฉย
"นายมีธุระอะไรกับน้องสาวฉัน" พี่กรอกเสียงห้วนๆลงไปในโทรศัพท์
"เออ..ฉันเองทำไมกลัวฉันมาเอาน้องสาวแกไปอีกคนหรอ เหมือนที่ฉันแย่งฮีจินไปจากแกไง"
ฮานซอง พูดอะไรสักอย่างฉันได้ยินไม่ค่อยถนัด แต่รู้สึกว่าจะมีชื่อพี่ ฮีจิน ด้วยนะว่าแต่ ฮานซองมาเกี่ยวอะไรด้วยล่ะ
"เรื่องมันจบไปแล้วแกจะมาย้ำหาซากอะไรว้ะ แล้วแกมีธุระอะไรกับยัยเบ๊อะนี้" พี่พูดอะไรก็ไม่รู้ หยาบคายจังคำว่า ยัยเบ๊อะเนี้ย
"ก็ มินเจเป็นแฟนฉัน ฉันจะโทรหาไม่ได้หรอไง"
"แกว่าอะไรนะ มินเจเป้นแฟนแกตั้งแต่เมื่อไหร่" พี่พูดพร้อมกับมองหน้าฉันแบบเมื่อกี้อีกแล้ว
"ก็วันนี้แหละ แล้วฉันก็ได้ นั้นมินเจด้วยนะ" ฮานซองพูดเสร็จก็วางสาย
"เฮ้ย!!! ได้อะไรวะพูดดีๆนะเว้ย วางทำไมวะ"
พี่โวยวายแล้วพร้อมจะขว้างโทรศัพท์แต่ฉันเข้าไปดึงแขนพี่ไว้ พี่สะบัดแขนฉันออก แล้วพี่ก็เดินออกไปพร้อมกับโยนโทรศัพท์ไว้ข้างๆฉัน
นี้มันเรื่องอะไรกันทำไมไม่มีใครบอกฉันเลย ฉันนอนร้องให้อยู่อย่างนั้น จนตื่นมาอีกที ตอนนี้ 5 ทุ่มแล้ว ฉันหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูเวลา
"ว๊ายยย ตายล่ะ 23 สายไม่ได้รับ ใครกันนะขยันโทรมาจัง"
ฉันกดดูเบอร์ เอ๊ะ ฮานซอง ...อืม ฮานซองว๊าย ฮานซอง โทรมาทำไมตั้งหลายรอบ ฉันเลยดทรกลับไปหาฮานซอง
"ฮัลโหล" ฮานซองรับสาย
"เอ่อ..เธอมีธุระอะไรกับฉันขอโทษนะที่ฉันไม่ได้รับสายเธอน่ะ"
"เธอเป็นอะไรรึปล่าว มินเจฉันขอโทษที่วางสายไปแบบนั้น"
"ฉันไม่เป็นไรขอแค่นายอธิบายทุกอย่างก็พอ"
ฮานซอง เงียบและก็ไม่ยอมอธิบายอะไรให้ฉันฟัง
"ฮานซอง นายเป็นไรรึปล่าว"
"เอ่อ..โทษทีนะมินเจ ฉันคงอธิบายให้เธอฟังไม่ได้หรอก ขอโทษด้วยนะ"
"ไม่เป็นไร ถ้านายไม่เต็มใจจะเล่า" ฉันบอก ฮานซอง ด้วยความเห็นใจ "ว่าแต่ตอนนี้นายอยู่ไหนน่ะ ทำไมเสียงดังจังเลย"
"อ๋อ ... ตอนนี้อยู่ที่ Club Blue Sky น่ะ กำลังนั้นกินกับเพื่อนที่ ฮองเจวอน อยู่เธอจะมาด้วยมั๊ยล่ะเดี๊ยวฉันจะเอารถไปรับ"
"เอ่อ...ไม่เอาดีกว่าฉันไม่ถนัดของพวกนี้น่ะ" (แต่ใจจริงก็อยากเจอหน้า ฮานซอง อยู่เหมือนกันน้ะ)
"งั้นเธอก็รีบเข้านอนแล้วกัน ฉันเป็นห่วงเธอนะ พรุ่งนี้ฉันจะรออยู่หน้าโรงเรียนนะ"
"อืม..บาย" ฉันวางสาย ฮานซอง ทำไมฉันถึงได้รู้สึกแบบนี้ เป็นห่วงเค้าอยากไปดูแลเค้า คืนนี้ฉันนอนไม่หลับเลยทำยังไงดี
++เช้าวันรุ่งขึ้น++
"ไปแล้วนะค้ะ" ฉันรีบเดินออกจากบ้านก่อนที่พี่ตัวแสบจะตามทัน
ฉันเดินมาเรื่อยๆคิดอะไรเรื่อยเปื่อยแล้วก็นึกขึ้นได้ว่า ฮานซอง รออยู่ที่หน้าโรงเรียนฉันรีบเร่งฝีเท้า วิ่งสุดชีวิต
ฉันเรื่มมองเห็นรัศมีผมทองของเค้าแล้ว และแล้ว ฉันก็เจอเค้าจนได้
"เป็นไงบ้าง ไม่ต้องรีบก็ได้นี้ก็ยังไม่สายเท่าไหร่" ฮานซอง พูดกับยิ้มเจ้าเล่ห์ "เอ๊ะ..หรือว่าเธออยากเจอฉันเลยรีบมา"
"เชอะ.. อย่าหลงตัวเองไปหน่อยเลย ฉันวิ่งหนีพี่ต่างหากล่ะเลยมาเจอนายเข้านี้ไง" (ความจริงไม่ใช่เลยสักนิด อิอิ)
"หรอ..งั้นเรารีบไปจากตรงนี้เถอะ เดี๊ยวพี่เธอจะมาเจอเข้า"
ฉันเดินกำลังจะเข้าโรงเรียนแต่ว่ามีคนมาฉุดแขนฉัน ว๊ายยย ทำไงดี ต้องเป็นคนโรคจิตแน่ๆเลย ฉันหันไปกำลังจะจัดการกับไอ้โรคจิต แต่ฉันต้องผิดหวังเพราะคนที่ดึงฉันไม่ใช่ใคร ฮานซอง นั้นเอง
"เธอจะไปไหนน่ะ มาทางนี้ตั้งหากเล่า"
"เธอจะพาฉันไปไหน ฉันจะเข้าโรงเรียน ปล่อยช้านนนน"
"เธอจะไปช่วยลุงยามเปิดประตูโรงเรียนหรองัย ตอนนี้เพิ่ง หกโมงเช้าเองนะ"
"ก็ช่าง หกโมงเช้าแล้วไง ฉันก็จะเข้าโรงเรียนเหมือนเดิม"
"หรือว่าเธอจะไปนั่งคอยมิยวนที่ห้องเรียนใช่มั๊ย แต่ระวังนะกำลังนั่งอยู่ดีๆได้ยินเสียงคนวิ่งเล่นทั้งๆที่ยังไม่มีคนมาเลยอ่ะ" ฉันไปล่ะ ไปหาอะไรอร่อยๆกินดีกว่า
ฉันหยุดเดินทันทีแล้ววิ่งไปจับแขน ฮานซอง "เอ่อ..ฮานซองจ๋า ให้มินเจไปด้วยนะ มินเจไม่อยากอยู่คนเดียวอ่ะ"
"ทีอย่างเนี้ยมาทำอ้อนใหญ่เลยนะ ว่าแต่เราจะกินอะไรกันดี"
"อืม...ฉันอยากกินแซนวิชอ่ะ นายล่ะจะกินไร"
"กินเหมือนเธอน่ะแหละ จะได้ไม่ยุ่งยากดี"
เราทั้งคู่เดินไปที่แถวๆโซนอาหาร เพื่อที่จะซื้อแซนวิช แต่แล้วก็มีคนเดินมาชนฮานซอง
"โทดครับ ไม่เป็นรัยใช่มั๊ยครับ" ฮานซองขอโทษคนที่เค้าเดินชน
"พี่ฮานซอง นั้นพี่ฮานซองใช่มั๊ย" เด็กสาวหน้าตาน่ารัก พูดกับฮานซองพร้อมกับวิ่งมาเกาะแขน แต่ทำไมฉันถึงคุ้นๆกับเด็กคนนี้จังนะ
"อ้าว ฮีจุน มาทำรัยแถวนี้ ไม่ไปโรงเรียนหรอเราน่ะ" เอ๊ะ ฮีจุน นี้มันน้องสาวพี่ฮีจินนี้
"แล้วพี่ล่ะค้ะมาทำอะไรแถวนี้แล้วมากับใครไม่เห็นแนะนำให้รู้จักเลย"
"พี่มาซื้ออะไรกินนิดหน่อยน่ะ แล้วนี้ก็ ฮาน มินเจ เพื่อนพี่เอง"
"เอ๊ะ.. พี่มินเจน้องสาวพี่มินโจนี่ค้ะ" เด็กสาวหันหน้ามาคุยกับฉัน แต่ดูแววตาเธอไม่ค่อยเต็มใจสักเท่าไหร่ แล้วก้ดูมีสายตาที่แค้นๆยังไงก็ไม่รู้ "ไม่ได้เจอกันตั้งนานนะค้ะพี่มินเจ"
"จ้า...สบายดีมียจ๊ะฮีจุน" ฉันถามด้วยความเป็นห่วง เพราะว่าช่วงนี้ไม่ค่อยเจอพี่ฮีจินเท่าไหร่
"ก็ไม่ค่อยสบายเท่าไหร่หรอกค่ะ ตั้งแต่พี่ อุ๊บ..." ฮานซองเอามือปิดปากฮีจุนไว้
"เราไปกันเถอะ เดี๊ยวจะสายนะ พี่ไปก่อนนะฮีจุนเดี๊ยวว่างๆพี่จะโทรไปคุยด้วยนะ"
ฮานซองรีบพูดตัดบทฮีจุนทันทีเหมือนกับมีบางอย่างที่จะไม่ให้ฉันรู้
"เอ่อ...บายค้าพี่ฮานซอง พี่มินเจ" หลังจากที่ฮีจินเดินจากไปแล้วฮานซองก็ถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่
"เฮ้อออออออ"
"นายเป็นไรรึปล่าว เหมือนมีบางอย่างปิดบังฉันน้ะ"
"ป..ปล่าวนี้ ว่าแต่เราจะได้กินแซนวิชมั๊ยเนี้ย"
"นี้นายไม่ต้องเปลี่ยนเรื่องเลยนะ บอกมาซะดีๆ ทำไมนายถึงได้รู้จักพี่ฮีจินกับฮีจุน"
"เอาไว้วันหลังฉันจะเล่าให้เธอฟังแล้วกันนะ แต่ว่าตอนนี้พาฉันไปซื้อแซนวิชทีซิ"
"สัญญานะว่าจะเล่าให้ฉันฟัง" ฉันพูดแบบมีข้อแม้
"สัญญา"
หลังจากนั้นเราก็เดินไปซื้อแซวิชแต่ว่าแซนวิชหมดหาซื้อจนทั่วแล้วก็ไม่ จนกว่าซื้อแซนวิชได้ก็สายซะแล้วทำให้เราสองคนเข้าห้องเรียนสายทั้งคู่ ถูกอาจารย์ประจำวิชาโฮมรูมทำโทษหน้าห้อง
ความคิดเห็น