ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : First Kiss
ตอนที่ 3 : First Kiss
“ขี้โกงชะมัด เอ้าๆ กินก็กิน งั่มๆๆๆ”ฉันตักเค้กเข้าปากไปแล้ว ว๊าว อร่อยจังเลยง่ะ
ฉันกินเค้กหมดภายใน 5 นาที จะให้ฉันเรียกว่ากินหรือสวาปามดีอ่ะ อิอิ ก็เค้กเปื้อนปากฉันหมดเลยอ่ะ หน้าอายจังต่อหน้านายตัวแสบซะด้วย
“ค่อยๆกินก็ด้ายมินเจ ฉันไม่แย่งเธอกินหรอกกลัวเค้กบินหนีหรือไง ดูสิเปื้อนปากหมดแล้ว”
“ก็มันอร่อยนี่ ทำไงได้อ่ะ ช่วยไม่ได้นายไม่อยากกินเองนี่ อร่อยนะ”
“เวลาเธอกินนี่น่ารักดีนะ”
“>.< ” อย่าชมได้ม๊า อายนะเนี่ย
และแล้ว อุว้าว ฮานซองดึงฉันเขาไปจูบอย่างจังเลย กรี๊ดๆๆๆๆ เจ้าชายจูบช้านนนนน ฉันผลักเค้าออกอย่างรวดเร็ว
“>.< ทำอะไรของนายอ่ะ ตาบ้า”
“เค้กนี่อร่อยจริงๆด้วย ฉันไม่อยากแย่งเธอกินเลยขอกินที่ปากเธอแทนไง ฮ่าๆๆ”
ตาบ้านี่ ฉันไม่ให้อภัยนายแน่ๆเฟิร์สคิสของช้านนไปแล้ว มันไปแล้วทำไงดีอ่ะ แงๆๆ T^T
“โอ๋ๆๆอย่าร้องนะ เธออย่าบอกนะว่านี้เป็นจูบแรกของเธอ”
-_-“ ก็ใช่น่ะสิ นายนะนาย ฮือๆๆ ต้องรับผิดชอบด้วย”
“อุ....ก็ได้งั้นฉันจะพาเธอไปสวนสนุกเป็นการชดใช้ก็แล้วกันนะ”
ตายแล้ว ฉันเกือบลืมแน่ะ ว่าพี่โทรมาฉันต้องรีบกลับไปท้องเสียที่บ้าน
“เออ..ฮานซอง เอาไว้วันหลังก็ได้นะฉันจะกลั......”
ฉันพูดยังไม่ทันขาดคำนายตัวแสบก็ลากตัวฉันมาที่สวนสนุกซะแล้ว เอาแต่ใจตัวเองจังเลย ฮึ้ยยย
“เราเล่นอะไรกันดีล่ะ มินเจ รถไฟเหาะมั๊ย”
“ไม่อาววว ฉันไม่ชอบอ่ะ”
“เอะน่านะ นิดเดียวเอง ไปกัน”
“ฮานซอง”ฉันเรียกชื่อเขาเสียงดัง จนเขาสะดุ้ง
“เฮือก อะ..อะไรเหรอ มินเจ”
“ฉันขอร้องเถอะนะฉันไม่ชอบจริงๆอย่าเล่นเลย แล้วฉันเพิ่งจะกินเค้กมาด้วยอ่ะ เด๊วมันจะไม่ไหวน่ะ”
“อืมม ใช่ ฉันลืมไป ขอโทดด้วยนะมินเจ งั้นเธอนั่งรอฉันก่อนนะ ฉันจะไปซื้ออะไรเย็นๆมาให้ดื่ม”
เขาวิ่งไปอย่างรวดเร็ว.............................นานจังทำไมยังไม่มาอีกนะ ฮานซอง หรือว่าเขาเป็นอะไร ทำไงดีเป็นเพราะฉันแท้ๆ ทำไงดี โทรศัพท์ไง เอ๊ะๆๆโทรศัพท์ฉันอยู่กับเขานี่นา ทำไงดีอ่ะ แงๆๆ
“รอนานมั๊ยมินเจ แฮ่กๆๆๆๆ เหนื่อยจังเลยอ่ะ”
“นี่นายหายไปไหนมาอ่ะ ฉันรอตั้งนานนะ นึกว่านายเป็นอะไรไปซะอีกอ่ะ ถ้านายเป็นอะไรไปฉันจะทำไง โทรศัพท์ฉันก็อยู่กับนาย ติดต่อก็ไม่ได้ นายนี่จริงเลย ชอบทำให้ฉันเป็นห่วงอยู่เรื่อยเลย”
“ฉันขอโทษนะมินเจ เธอใส่ฉันมาเป็นชุดเลย ฟังฉันอธิบายก่อนได้ม๊า”
นายนี่ยังจะมาอธิบายอีกสงสัยไปหาสาวอื่นมาแน่ๆเลยฮึ้ยยยย ตาบ้าเห็นฉันเป็นอะไรนะ
“ฟังนะ มินเจฉันไปซื้อน้ำมาให้เธอกิน”แล้วเขาก็ยื่นขวดน้ำมาให้ฉัน ว๊าวๆ นี่มันน้ำพันซ์นี่ สีสวยจังเลย
“ฉันน่ะไปซื้อน้ำพันซ์อยู่ใกล้ๆมันไม่มีก็เลยต้องไปซื้อข้างนอกอ่ะ”
“แล้วทำไมต้องเป็นน้ำพันซ์ด้วยอ่ะ ฉันกินน้ำเปล่าธรรมดาก็ได้นี่”
“ไม่ได้หรอกนะ คนสวยต้องคู่กับอะไรที่สวยๆสิ เธอนะมีค่ามากนะรู้มั๊ยของธรรมดามันไม่เหมาะกับเธอหรอก”
ว๊าววว เจ้าชายของเรากับมาอีกครั้ง ทำไมนะเขาถึงชอบพูดให้เราอายอยู่เรื่อยเลย แต่ก็ดีเขาน่ารักดีอ่ะ เอาใจใส่เราด้วยถึงแม้ว่าจะเอาแต่ใจก็ตาม เหมือนอย่างกับว่าเราเป็นเจ้าหญิงเลยแน่ะ (นังมินเจนี่น่ะ ถ้าฉันไม่แต่งแล้วเธอจะได้เป็นเหรอ ไม่รู้จักบุญคุณเลย เฮ้อออ)
“โทรศัพท์ฉันล่ะ พี่ฉันโทรมาอีกมั๊ย ฉันต้องตายแน่ๆเลย”
“นี่โทรศัพท์ของเธอไม่มีใครโทรมาเลยแล้วเธอจะเอาไปทำไมล่ะ”
จริงๆแหะ มันทำไมเงียบไปอย่างนี้ล่ะ แปลกจัง เฮ้ยยย ตาบ้า
“นายปิดเครื่องทำไมล่ะ แล้วพี่ฉันจะโทรมายังไงเล่า”อีตานี่ฮึ้ยยยย
“อ้าวเหรอ แฮะๆๆๆฉันขอโทดน่ะไม่อยากให้เสียงโทรศัพท์มารบกวนเวลาสนุกอ่ะ แง”
“เฮ้ออ ช่างมันเหอะ ฉันยอมนายแล้วล่ะ”
“ทำไมถอนหายใจแรงนักล่ะ เบื่อเหรอ แต่ฉันมีความสุขมากที่สุดเลยน่ะ”
เอาอีกแล้ว ฉันเริ่มใจอ่อนกับนายนี่อีกแล้ว
“มินเจ ไปกันเถอะ เราไปหาอะไรเล่นกันนะ” เขายื่นมือมาให้ฉันจับ ทำไงได้เจ้าชายยื่นมาแล่วนี่ เอาวะ!?ไปก็ไปฉันเลยยื่นมือไปให้เขาจับแล้วพร้อมจะวิ่ง แต่ เอ๊ะทำไมไม่วิ่งล่ะแล้วทำไมรู้สึกเหมือนมีอะไรเย็นๆที่นิ้วของฉัน
“ว๊าววววววว แหวนนี่นา ฮานซองนายไปเอามาจากไหนอ่ะ”
“ฉันให้เธอน้ะ ฉันว่ามันเหมาะกับเธอดี ฉันวิ่งไปซื้อมาเมื่อกี้แหละ อิอิ”
“แต่มันแพงมากนะ ฉันรับไว้ไม่ได้หรอก”ฉันปฏิเสธเขาพร้อมกับจะถอดแหวนออก ลืมบอกค่ะ เขาสวมแหวนให้ฉันที่นิ้วนางข้างซ้ายด้วยแหละ อิอิ ฉันเป็นเจ้าสาวของเขาแล้ว ฮี่ๆเอิ๊กๆ
“อย่าถอดนะมินเจ เอาเป็นว่าฉันให้เธอที่ฉันขโมยจูบแรกเธอมาแล้วกัน ดีมะ” เขาพูดพร้อมทำหน้าทะเล้น ^_^
“งั้นเหรอ ก็ได้แต่มันแพงมากเลยนะ”ฮี่ๆในใจน่ะฉันนะอยากได้มากเลยอ่ะ มันสวยมากเลยน้ะเย้วๆๆๆๆ
“แล้วนายมีอะไรจะบอกฉันเหรอ หืมม นายยังไม่ได้บอกฉันเลยนะ ขี้โกงนี่นา”
“อ้อ...ใช่ฉันจะบอกเธอว่า….”
อิโนะ อิโนะ อิโนะ เสียงโทรศัพท์ฉันมาอีกแล้ว ฉันภาวนาอย่างเดียวขออย่าให้เป็นพี่ชายฉันโทรมาเลย เย้ๆดีใจจังเลยมินโจโทรมา ฮ่าๆๆแฮ่ๆๆพี่ชายฉันนั่นเองเอาไงดี
“ฮัลโหลล” ฉันกรอกเสียงลงไปในโทรศัพท์
“มินเจ นี่เธออยู่ไหน พี่เป็นห่วงเธอมากเลยรู้มั๊ย”
“อ้อ..พี่ไม่ต้องเป็นห่วงนะค้ะ หนูออกมาซื้อยาแก้ท้องเสียน่ะเดี๊ยวก็กลับแล้วล่ะ แล้วพี่อยู่ไหนล่ะค้ะ”
“พี่อยู่บ้านแล้วรอเธออยู่กลับมาเร็วๆนะ หรือจะให้พี่ไปรับ”
“มะ....ไม่ต้องค่ะจะถึงบ้านแล้วล่ะ บายค่ะพี่ เดี๊ยวเจอกันนะค้ะ”เฮ้อออ ค่อยยังชั่ว
ฉันวางสายพี่ชายสุดที่รักไปแล้ว พี่จะรู้รึเปล่าน้าว่าฉันมากับฮานซองเนี่ย ถ้าพี่รู้ฉันจะโดนว่ามั๊ยเนี่ย คงไม่หรอกพี่ฉันไม่ใช่คนโหดร้ายขนาดนั้นแต่จะมีใครรู้มั๊ยว่าพี่ฉันเคยเป็นนักเลงอันธพาล ป่าเถื่อนขนาดนั้นด้วยล่ะแต่ทำให้พี่เลิกเป็นได้เพราะอะไรฉันก็ยังไม่รู้สาเหตุ
“เอ่อ........ฮานซอง ฉันต้องกลับแล้วล่ะแล้วไว้เจอกันพรุ่งนี้น้ะ” ฉันบอกฮานซองอย่างหมดหวังเพราะจริงๆแล้วฉันอยากอยู่ต่อกับเค้ามากๆเลยล่ะ
“อืมมมมมมม ไม่เป็นไร เธอรีบกลับบ้านเถอะเดียวพี่เธอจะเป็นห่วงเอาน่ะ” ฮานซองบอกกับฉันด้วยแววตาเศร้า
“อื้อ...งั้นบายน้ะ ฉันไปล่ะรีบกลับบ้านน้ะ ฉันเป็นห่วง”
“อื้อ......เหมือนกันน้ะถ้าถึงบ้านแล้วฉันจะโทรหาน้ะ” ฮานซองบอกฉันพร้อมกับเดินจากไป
เอ๊ะทำไมฮานซองต้องทำหน้าเศร้าๆด้วยล่ะทั้งที่ฉันกับเค้ามีเวลาอยู่ด้วยกันอีกตั้งนาน เฮ้ออออออออออ กลับบ้านดีกว่าเดี๊ยวพี่จะดุเอา
ลัล ลัล ล้า ลัล ลัล ล้า ฉันเดินกลับมาจะถึงบ้านแล้ว ฉันก็เลยดูแหวนที่นิ้วของฉัน ว้าวววววววมันช่างสวยอะไรขนาดนี้ ดูซิ มันส่องประกายแวววับ สวยจัง แต่เอ๊ะ ทำไมตอนนั้นฮานซองทำท่าไม่สนใจแหวนเลย แต่ฮานซองกลับรู้ว่าฉันชอบวงนี้เพราะจริงๆแล้วแหวนในร้านนั้นมีตั้งหลายวง ฉันชักเริ่มสงสัยแล้วซิ เอ๊ะ O.o อะไรสลักอยู่บนแหวนน่ะ ว้าววววรูปแมวน้อยคิตตี้ ฉันชอบจังเลย ฉันชอบคิตตี้มากเลยน้ะที่ห้องของฉันเป็นสีชมพูแล้วก็มีแต่ตุ๊กตาคิตตี้เต็มไปหมด ขนาดกางเกงในตัวโปรดของฉันยังเป็นลายคิตตี้เลยล่ะ ฉันเดินมาถึงหน้าบ้านพยายามทำหน้าให้เหมือนคนท้องเสียที่สุด เอาล่ะเข้าไปล่ะน้ะ
“ กลับมาแล้วค่า” ฉันตะโกนขนาดเดินเข้ามาในบ้าน
“กลับมาแล้วหรอยัยตัวแสบ” หว้า เสียงใครนะ ทำไมหน้ากลัวขนาดนี้ ใช่แล้วค่ะเสียงพี่ชายฉันเอง
“อื้อ....กลับมาแล้ว เฮ้อออ ไม่ไหวเลยอุตส่าห์จะตั้งใจเรียนซะหน่อยดันท้องเสียขึ้นมา” -_-“ ฉันพูดแก้ตัวไว้ก่อน
“แล้วหมอเค้าบอกว่าเป็นอะไรมากมั๊ย” พี่ถามฉันอย่างมีเลศนัย
“อ๋อ...........หมอบอกว่าแค่ท้องเสียนิดหน่อยน่ะ แฮ่ะๆๆๆ”
“หรอ แล้วไหนยาล่ะเอามาดูซิ” พี่ถามฉันอีกครั้ง
“เอ่อ..........” ตายแล้วซิฉันลืมไปว่าฉันไม่ได้ซื้อยามาด้วยแง้ๆๆๆตายแน่เลย O.o “อ๋อยาหรอสงสัยจะตกตอนวิ่งกลับมาล่ะมั้ง เดี๊ยวฉันกลับไปเอาก่อนน้ะ”
“ไม่ต้องหรอก อย่าโกหกพี่เลยน่ะมินเจ แน่ใจหรอว่าไปหาหมอมาน่ะ”
“เอ่อ....จริงซิ” ฉันตอบพี่อย่างระแวง
“หรอ....หมอของเธอชื่อฮานซองใช่มั๊ย” พี่พูดพร้อมกับทำหน้าตาหน้ากลัวมากเลยล่ะ
“ ตามพี่มานี้มินเจ........” พี่เรียกฉันให้ตามเข้ามาในห้อง
“ขี้โกงชะมัด เอ้าๆ กินก็กิน งั่มๆๆๆ”ฉันตักเค้กเข้าปากไปแล้ว ว๊าว อร่อยจังเลยง่ะ
ฉันกินเค้กหมดภายใน 5 นาที จะให้ฉันเรียกว่ากินหรือสวาปามดีอ่ะ อิอิ ก็เค้กเปื้อนปากฉันหมดเลยอ่ะ หน้าอายจังต่อหน้านายตัวแสบซะด้วย
“ค่อยๆกินก็ด้ายมินเจ ฉันไม่แย่งเธอกินหรอกกลัวเค้กบินหนีหรือไง ดูสิเปื้อนปากหมดแล้ว”
“ก็มันอร่อยนี่ ทำไงได้อ่ะ ช่วยไม่ได้นายไม่อยากกินเองนี่ อร่อยนะ”
“เวลาเธอกินนี่น่ารักดีนะ”
“>.< ” อย่าชมได้ม๊า อายนะเนี่ย
และแล้ว อุว้าว ฮานซองดึงฉันเขาไปจูบอย่างจังเลย กรี๊ดๆๆๆๆ เจ้าชายจูบช้านนนนน ฉันผลักเค้าออกอย่างรวดเร็ว
“>.< ทำอะไรของนายอ่ะ ตาบ้า”
“เค้กนี่อร่อยจริงๆด้วย ฉันไม่อยากแย่งเธอกินเลยขอกินที่ปากเธอแทนไง ฮ่าๆๆ”
ตาบ้านี่ ฉันไม่ให้อภัยนายแน่ๆเฟิร์สคิสของช้านนไปแล้ว มันไปแล้วทำไงดีอ่ะ แงๆๆ T^T
“โอ๋ๆๆอย่าร้องนะ เธออย่าบอกนะว่านี้เป็นจูบแรกของเธอ”
-_-“ ก็ใช่น่ะสิ นายนะนาย ฮือๆๆ ต้องรับผิดชอบด้วย”
“อุ....ก็ได้งั้นฉันจะพาเธอไปสวนสนุกเป็นการชดใช้ก็แล้วกันนะ”
ตายแล้ว ฉันเกือบลืมแน่ะ ว่าพี่โทรมาฉันต้องรีบกลับไปท้องเสียที่บ้าน
“เออ..ฮานซอง เอาไว้วันหลังก็ได้นะฉันจะกลั......”
ฉันพูดยังไม่ทันขาดคำนายตัวแสบก็ลากตัวฉันมาที่สวนสนุกซะแล้ว เอาแต่ใจตัวเองจังเลย ฮึ้ยยย
“เราเล่นอะไรกันดีล่ะ มินเจ รถไฟเหาะมั๊ย”
“ไม่อาววว ฉันไม่ชอบอ่ะ”
“เอะน่านะ นิดเดียวเอง ไปกัน”
“ฮานซอง”ฉันเรียกชื่อเขาเสียงดัง จนเขาสะดุ้ง
“เฮือก อะ..อะไรเหรอ มินเจ”
“ฉันขอร้องเถอะนะฉันไม่ชอบจริงๆอย่าเล่นเลย แล้วฉันเพิ่งจะกินเค้กมาด้วยอ่ะ เด๊วมันจะไม่ไหวน่ะ”
“อืมม ใช่ ฉันลืมไป ขอโทดด้วยนะมินเจ งั้นเธอนั่งรอฉันก่อนนะ ฉันจะไปซื้ออะไรเย็นๆมาให้ดื่ม”
เขาวิ่งไปอย่างรวดเร็ว.............................นานจังทำไมยังไม่มาอีกนะ ฮานซอง หรือว่าเขาเป็นอะไร ทำไงดีเป็นเพราะฉันแท้ๆ ทำไงดี โทรศัพท์ไง เอ๊ะๆๆโทรศัพท์ฉันอยู่กับเขานี่นา ทำไงดีอ่ะ แงๆๆ
“รอนานมั๊ยมินเจ แฮ่กๆๆๆๆ เหนื่อยจังเลยอ่ะ”
“นี่นายหายไปไหนมาอ่ะ ฉันรอตั้งนานนะ นึกว่านายเป็นอะไรไปซะอีกอ่ะ ถ้านายเป็นอะไรไปฉันจะทำไง โทรศัพท์ฉันก็อยู่กับนาย ติดต่อก็ไม่ได้ นายนี่จริงเลย ชอบทำให้ฉันเป็นห่วงอยู่เรื่อยเลย”
“ฉันขอโทษนะมินเจ เธอใส่ฉันมาเป็นชุดเลย ฟังฉันอธิบายก่อนได้ม๊า”
นายนี่ยังจะมาอธิบายอีกสงสัยไปหาสาวอื่นมาแน่ๆเลยฮึ้ยยยย ตาบ้าเห็นฉันเป็นอะไรนะ
“ฟังนะ มินเจฉันไปซื้อน้ำมาให้เธอกิน”แล้วเขาก็ยื่นขวดน้ำมาให้ฉัน ว๊าวๆ นี่มันน้ำพันซ์นี่ สีสวยจังเลย
“ฉันน่ะไปซื้อน้ำพันซ์อยู่ใกล้ๆมันไม่มีก็เลยต้องไปซื้อข้างนอกอ่ะ”
“แล้วทำไมต้องเป็นน้ำพันซ์ด้วยอ่ะ ฉันกินน้ำเปล่าธรรมดาก็ได้นี่”
“ไม่ได้หรอกนะ คนสวยต้องคู่กับอะไรที่สวยๆสิ เธอนะมีค่ามากนะรู้มั๊ยของธรรมดามันไม่เหมาะกับเธอหรอก”
ว๊าววว เจ้าชายของเรากับมาอีกครั้ง ทำไมนะเขาถึงชอบพูดให้เราอายอยู่เรื่อยเลย แต่ก็ดีเขาน่ารักดีอ่ะ เอาใจใส่เราด้วยถึงแม้ว่าจะเอาแต่ใจก็ตาม เหมือนอย่างกับว่าเราเป็นเจ้าหญิงเลยแน่ะ (นังมินเจนี่น่ะ ถ้าฉันไม่แต่งแล้วเธอจะได้เป็นเหรอ ไม่รู้จักบุญคุณเลย เฮ้อออ)
“โทรศัพท์ฉันล่ะ พี่ฉันโทรมาอีกมั๊ย ฉันต้องตายแน่ๆเลย”
“นี่โทรศัพท์ของเธอไม่มีใครโทรมาเลยแล้วเธอจะเอาไปทำไมล่ะ”
จริงๆแหะ มันทำไมเงียบไปอย่างนี้ล่ะ แปลกจัง เฮ้ยยย ตาบ้า
“นายปิดเครื่องทำไมล่ะ แล้วพี่ฉันจะโทรมายังไงเล่า”อีตานี่ฮึ้ยยยย
“อ้าวเหรอ แฮะๆๆๆฉันขอโทดน่ะไม่อยากให้เสียงโทรศัพท์มารบกวนเวลาสนุกอ่ะ แง”
“เฮ้ออ ช่างมันเหอะ ฉันยอมนายแล้วล่ะ”
“ทำไมถอนหายใจแรงนักล่ะ เบื่อเหรอ แต่ฉันมีความสุขมากที่สุดเลยน่ะ”
เอาอีกแล้ว ฉันเริ่มใจอ่อนกับนายนี่อีกแล้ว
“มินเจ ไปกันเถอะ เราไปหาอะไรเล่นกันนะ” เขายื่นมือมาให้ฉันจับ ทำไงได้เจ้าชายยื่นมาแล่วนี่ เอาวะ!?ไปก็ไปฉันเลยยื่นมือไปให้เขาจับแล้วพร้อมจะวิ่ง แต่ เอ๊ะทำไมไม่วิ่งล่ะแล้วทำไมรู้สึกเหมือนมีอะไรเย็นๆที่นิ้วของฉัน
“ว๊าววววววว แหวนนี่นา ฮานซองนายไปเอามาจากไหนอ่ะ”
“ฉันให้เธอน้ะ ฉันว่ามันเหมาะกับเธอดี ฉันวิ่งไปซื้อมาเมื่อกี้แหละ อิอิ”
“แต่มันแพงมากนะ ฉันรับไว้ไม่ได้หรอก”ฉันปฏิเสธเขาพร้อมกับจะถอดแหวนออก ลืมบอกค่ะ เขาสวมแหวนให้ฉันที่นิ้วนางข้างซ้ายด้วยแหละ อิอิ ฉันเป็นเจ้าสาวของเขาแล้ว ฮี่ๆเอิ๊กๆ
“อย่าถอดนะมินเจ เอาเป็นว่าฉันให้เธอที่ฉันขโมยจูบแรกเธอมาแล้วกัน ดีมะ” เขาพูดพร้อมทำหน้าทะเล้น ^_^
“งั้นเหรอ ก็ได้แต่มันแพงมากเลยนะ”ฮี่ๆในใจน่ะฉันนะอยากได้มากเลยอ่ะ มันสวยมากเลยน้ะเย้วๆๆๆๆ
“แล้วนายมีอะไรจะบอกฉันเหรอ หืมม นายยังไม่ได้บอกฉันเลยนะ ขี้โกงนี่นา”
“อ้อ...ใช่ฉันจะบอกเธอว่า….”
อิโนะ อิโนะ อิโนะ เสียงโทรศัพท์ฉันมาอีกแล้ว ฉันภาวนาอย่างเดียวขออย่าให้เป็นพี่ชายฉันโทรมาเลย เย้ๆดีใจจังเลยมินโจโทรมา ฮ่าๆๆแฮ่ๆๆพี่ชายฉันนั่นเองเอาไงดี
“ฮัลโหลล” ฉันกรอกเสียงลงไปในโทรศัพท์
“มินเจ นี่เธออยู่ไหน พี่เป็นห่วงเธอมากเลยรู้มั๊ย”
“อ้อ..พี่ไม่ต้องเป็นห่วงนะค้ะ หนูออกมาซื้อยาแก้ท้องเสียน่ะเดี๊ยวก็กลับแล้วล่ะ แล้วพี่อยู่ไหนล่ะค้ะ”
“พี่อยู่บ้านแล้วรอเธออยู่กลับมาเร็วๆนะ หรือจะให้พี่ไปรับ”
“มะ....ไม่ต้องค่ะจะถึงบ้านแล้วล่ะ บายค่ะพี่ เดี๊ยวเจอกันนะค้ะ”เฮ้อออ ค่อยยังชั่ว
ฉันวางสายพี่ชายสุดที่รักไปแล้ว พี่จะรู้รึเปล่าน้าว่าฉันมากับฮานซองเนี่ย ถ้าพี่รู้ฉันจะโดนว่ามั๊ยเนี่ย คงไม่หรอกพี่ฉันไม่ใช่คนโหดร้ายขนาดนั้นแต่จะมีใครรู้มั๊ยว่าพี่ฉันเคยเป็นนักเลงอันธพาล ป่าเถื่อนขนาดนั้นด้วยล่ะแต่ทำให้พี่เลิกเป็นได้เพราะอะไรฉันก็ยังไม่รู้สาเหตุ
“เอ่อ........ฮานซอง ฉันต้องกลับแล้วล่ะแล้วไว้เจอกันพรุ่งนี้น้ะ” ฉันบอกฮานซองอย่างหมดหวังเพราะจริงๆแล้วฉันอยากอยู่ต่อกับเค้ามากๆเลยล่ะ
“อืมมมมมมม ไม่เป็นไร เธอรีบกลับบ้านเถอะเดียวพี่เธอจะเป็นห่วงเอาน่ะ” ฮานซองบอกกับฉันด้วยแววตาเศร้า
“อื้อ...งั้นบายน้ะ ฉันไปล่ะรีบกลับบ้านน้ะ ฉันเป็นห่วง”
“อื้อ......เหมือนกันน้ะถ้าถึงบ้านแล้วฉันจะโทรหาน้ะ” ฮานซองบอกฉันพร้อมกับเดินจากไป
เอ๊ะทำไมฮานซองต้องทำหน้าเศร้าๆด้วยล่ะทั้งที่ฉันกับเค้ามีเวลาอยู่ด้วยกันอีกตั้งนาน เฮ้ออออออออออ กลับบ้านดีกว่าเดี๊ยวพี่จะดุเอา
ลัล ลัล ล้า ลัล ลัล ล้า ฉันเดินกลับมาจะถึงบ้านแล้ว ฉันก็เลยดูแหวนที่นิ้วของฉัน ว้าวววววววมันช่างสวยอะไรขนาดนี้ ดูซิ มันส่องประกายแวววับ สวยจัง แต่เอ๊ะ ทำไมตอนนั้นฮานซองทำท่าไม่สนใจแหวนเลย แต่ฮานซองกลับรู้ว่าฉันชอบวงนี้เพราะจริงๆแล้วแหวนในร้านนั้นมีตั้งหลายวง ฉันชักเริ่มสงสัยแล้วซิ เอ๊ะ O.o อะไรสลักอยู่บนแหวนน่ะ ว้าววววรูปแมวน้อยคิตตี้ ฉันชอบจังเลย ฉันชอบคิตตี้มากเลยน้ะที่ห้องของฉันเป็นสีชมพูแล้วก็มีแต่ตุ๊กตาคิตตี้เต็มไปหมด ขนาดกางเกงในตัวโปรดของฉันยังเป็นลายคิตตี้เลยล่ะ ฉันเดินมาถึงหน้าบ้านพยายามทำหน้าให้เหมือนคนท้องเสียที่สุด เอาล่ะเข้าไปล่ะน้ะ
“ กลับมาแล้วค่า” ฉันตะโกนขนาดเดินเข้ามาในบ้าน
“กลับมาแล้วหรอยัยตัวแสบ” หว้า เสียงใครนะ ทำไมหน้ากลัวขนาดนี้ ใช่แล้วค่ะเสียงพี่ชายฉันเอง
“อื้อ....กลับมาแล้ว เฮ้อออ ไม่ไหวเลยอุตส่าห์จะตั้งใจเรียนซะหน่อยดันท้องเสียขึ้นมา” -_-“ ฉันพูดแก้ตัวไว้ก่อน
“แล้วหมอเค้าบอกว่าเป็นอะไรมากมั๊ย” พี่ถามฉันอย่างมีเลศนัย
“อ๋อ...........หมอบอกว่าแค่ท้องเสียนิดหน่อยน่ะ แฮ่ะๆๆๆ”
“หรอ แล้วไหนยาล่ะเอามาดูซิ” พี่ถามฉันอีกครั้ง
“เอ่อ..........” ตายแล้วซิฉันลืมไปว่าฉันไม่ได้ซื้อยามาด้วยแง้ๆๆๆตายแน่เลย O.o “อ๋อยาหรอสงสัยจะตกตอนวิ่งกลับมาล่ะมั้ง เดี๊ยวฉันกลับไปเอาก่อนน้ะ”
“ไม่ต้องหรอก อย่าโกหกพี่เลยน่ะมินเจ แน่ใจหรอว่าไปหาหมอมาน่ะ”
“เอ่อ....จริงซิ” ฉันตอบพี่อย่างระแวง
“หรอ....หมอของเธอชื่อฮานซองใช่มั๊ย” พี่พูดพร้อมกับทำหน้าตาหน้ากลัวมากเลยล่ะ
“ ตามพี่มานี้มินเจ........” พี่เรียกฉันให้ตามเข้ามาในห้อง
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น