ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : First Love
ตอนที่ 2 : First Love
“ มาแล้วคร้าบบบบ น้ำส้มของสุดที่รักแล้วก็นำแดงของเพื่อนสุดที่รัก” ฮานซองพูดออกมาหน้าตาเฉยเหมือนกับเป็นความจริงซะอย่างนั้น
“ เอ๊ะ..มะกี้นายพูดอะไรน้ะฮานซอง O.o” มิยวนถามฮานซองอย่างจริงจัง
“ก็บอกว่าน้ำส้มของที่รักแล้วก็น้ำแดงของเพื่อนสุดที่รักไงล่ะทำไมหรอ -_-?”
“นี่นายอย่าบอกน้ะว่านายชอบมินเจ”
“ช่ายยยย...ฉันชอบมินเจทำไมหรอ”
ฉันกำลังดูดน้ำอยู่เกือบจะสำลักแน่ะ
“เห็นมั๊ยล่ะมินเจ ฉันบอกแล้วว่าฮานซองต้องชอบเธอ”
“เอ่อ....จริงด้วย ดีจังเนอะ แฮ่ๆๆๆ” ทำไงได้ล่ะรับมือไม่ทันนี่
“ยังมีหน้ามาแฮ่ๆๆ อีกน้ะ ยินดีด้วยน้ะมินเจที่เธอได้เจ้าชายมาเป็นของเธอแล้ว”
“นี่ๆพวกเธอเจ้าชงเจ้าชายอะไรกัน ทำไมฉันไม่รู้เรื่องเลยล่ะ” ฮานซองถามพวกเราอย่างสงสัย
“ใช่ๆ นายไม่รู้ใช่มั๊ยว่าสาว ร.ร. นี้เค้าเห็นนายเป็นเจ้าชายน่ะ แล้วยัย มินเจ ก็เห็นว่านายเป็นเจ้าชายด้วยน้ะ”
“อ๋อ.....เข้าใจแล้วมินเจจ่างั้นเรามารักกันเถอะน้ะ” ฮานซองพูดด้วยท่าทางเจ้าเล่ห์
“เอ่อ..จ๊ะ เรามารรักกันน้ะเอ๊ยไม่ใช่เราไปเรียนกันเถอะน้ะถึงเวลาเรียนแล้ว” โอ้วววววม้าย >.< นี้เป็นความจริงหรือนี่ เจ้าชายชอบฉัน
ฉันยังตื่นเต้นกับเรื่องที่เกิดขึ้นไม่หายเลยทำให้เรียนไม่ค่อยรู้เรื่องเท่าไหร่ เฮ้อออออออ วันนี้เป็นวันที่เยี่ยมหรือแย่กันแน่เนี่ย
“ มินเจ มินเจ ฮานซองเรียกฉัน ”
“ หือ...ทำไมหรอ ”
“หมดชั่วโมงแล้ว กลับบ้านกันเถอะ”
“หรอหมดแล้วเหรอ ไปซิกลับบ้านกัน”
พูดไม่ทันขาดคำ ฮานซองจับแขนฉันแล้ววิ่งออกไปจากห้องเรียนแต่ เอ๊ะ!!ถ้าหมดเวลาแล้วทำไมเพื่อนไม่ลุกกันล่ะ ฉันดูนาฬิกาที่ข้อมือ อ๊ายยย.......ตายแล้วนี่แค่บ่ายโมงครึ่งเองนี่ แล้วจะกลับยังไงล่ะ ยังไม่หมดชั่วโมงเรียนเลย ฮานซองลากฉันมาถึงหน้า ร.ร.พอดีแต่ดีนะที่ลุงยามหลับเลยไม่รู้เรื่องไม่งั้นเป็นเรื่องแน่
“แฮ่กๆ...ฮานซองนี่นายจะทำอะไรเนี่ย ฉันเหนื่อยจัง”
“ก็พาเธอกลับบ้านไงเล่า ถามได้”
“กลับอะไรกันนี่ยังไม่หมดชั่วโมงเรียนเลยนี่” ฉันถามแบบไม่รู้เรื่อง
“นี่ เอาเป็นว่าฉันพาเธอกลับก่อนแล้วกันนะ หรือเรียกอีกอย่างว่าโดดเรียนไง” ฮานซองตอบหน้าตาเฉย
“เอ๊ะ..โดดเรียน..เอ๊ะ...โดด...ว๊าย...โดดเรียน ตั้งแต่เกิดมาฉันยังไม่เคยโดดเรียนเลยนะ ไม่ซิไม่เคยคิดที่จะโดเลยล่ะ”
“อือ..เอาเป็นว่าในฐานะแฟนใหม่ฉันนี้เป็นการต้อนรับเข้าสูชีวิตคู่ของเราแล้วกันนะจ๊ะที่รัก”
“อืม...โอเค เอ๊ะ...ชีวิตคู่อะไรกันเราเป็นสามีภรรยากันเหรอ”
“หืมมม เธอนี่จะบ้าเหรอฉันหมายถึงเราเป็นแฟนกันน่ะ เข้าใจมั๊ยเธอนี่ อินโนเซนท์จังเลย เฮ้อ แต่นี่เพิ่งบ่ายโมงกว่าๆเองอ่ะฉันขี้เกียจกลับบ้านนะ ไปหาที่นั่งคุยกันดีกว่า”
“เฮ้อ...นายนี่จริงๆเลยไหนบอกจะพาฉันกลับบ้านไงล่ะ ไม่ทำตามสัญญานี่”
“มินเจ...เธอนี่ใสซื่อจัง ฉันพาเธอโดดเรียนออกมาไม่ใช่จะกลับบ้านนะนี่เป็นข้ออ้างต่างหากล่ะ”
อิโนะ อิโนะ อิโนะ เสียงโทรศัพท์ฉันดังขึ้น มิยวนโทรมา
“ฮัลโหลลลลลลล”
“นี่มินเจ ครูบอกว่าพี่ชายมาตามหาเธอที่ห้องเรียน เค้ามีเรื่องจะคุยกับเธอ”
“เอ๊ะ...ตายล่ะ พี่มินโจมาตามหาฉัน ฉันต้องตายแน่ๆเลย”
“เอาไงดีล่ะ”
“บอกพี่ว่าฉันท้องเสียไปเข้าห้องน้ำอยู่ สงสัยโดนส้วมดูไปแล้วมั้ง”
“เอางั้นเหรอ O.o นี่เธอจะบ้าเหรอ เบ๊อะจังเธอนี่เอาเป็นว่าฉันจะบอกว่าเธอท้องเสียแล้วกันเลยขอกลับไปนอนรอที่บ้านก่อนนะ”
“จ้า >.< ขอบ.......O.o”
ฉันพูดไม่ทันจบก็มีคนมาดึงโทรศัพท์ฉันไป เอ๊ะ หรือว่าจะเป็นขโมย เอ๊ะ ไม่ใช่นี่ฉันหันไปเห็นฮานซองกำลังกดโทรศัพท์ฉันอยู่
“เฮ้ นี่นายจะทำอะไรเนี่ย”
“ก็วางสายไง คุยอะไรนานจัง เสียเวลาสนุกหมด”
อิโนะ อิโนะ อิโนะ เสียงโทรศัพท์ของฉันดังขึ้น เอ๊ะๆๆ ไม่ใช่นี่ฉันเห็นนายตัวแสบล้วงกระเป๋าใช่แล้ววว เสียงโทรศัพท์ของฮานซองนั่นเอง เค้าใช้เสียงเดียวกับฉันเลย ฉันว่าเสียงโทรศัพท์ของฉันไม่ซ้ำใครแล้วนะเพราะมันเก่ามาก และคงมีฉันคนเดียวที่ใช้ในเกาหลีเนี่ย แต่ทำไมเสียงเหมือนกันเลยล่ะ
“นี่มินเจ นี่เบอร์ฉัน ฉันเมมเบอร์ให้แล้วและตั้งแต่นี้ไปฉันจะโทรหาเธอทุกวัน เข้าใจ ถ้าฉันไม่โทรไปเธอต้องโทรมา”
“ เอ่อ...” ฉันยังไม่ทันพูด ฮานซอง ก็ลากฉันไปแถวโซลซะแล้ว โห!!!!ในโซลนี้มีแต่ร้านของน่ารักๆทั้งนั้นเลยแต่เอ๊ะ แถวนี้อันธพาลยิ่งเยอะๆอยู่ด้วยฉันจะโดนรุมมั๊ยเนี่ย เอ๊ะ แหวนวงนั้นสวยจังอยากไปดูอ่ะ >.< แต่คงไม่ได้เพราะนายผมทองนี้ลากฉันยังกับท่อนซุงแน่ะ
“มองอะไรยัยเบ๊อะ มองอะไรอยู่หรอ” น่านนนนน -_- คราบซาตานหายไปแล้ว
“ อ๋อ..........มองแหวนน่ะน่ารักดีแต่คงแพงไม่มีตังค์ซื้อหรอก”
“หรอ....อือ ไปเหอะ ข้างหน้าก็ถึงแล้ว”
ฮานซองลากฉันมาถึงร้านอาหาร โหร้านนี้หรูจังเลย สงสัยจะแพงมาก
“นี่ ฮานซอง นายพาฉันมาที่นี้มีตังค์หรอ”
“ ไม่ต้องจ่าย”
“เอ๊ะ....O.o หรือว่านายจะชิ้งอ่ะ”
“จะบ้าหรอฉันไม่ใช่โจรน้ะ แล้วร้านนี้ก็เป็นของพ่อฉันน่ะ”
“โห..........พ่อนานท่าทางจะรวยเนอะ”
“ฉันก็รวยเหมือนกันน้ะ อิอิ >.<” ดูซิ เค้าหัวเราะน่ารักจัง
ฮานซองพาฉันเดินเข้ามาในห้อง VIP แต่ระหว่างที่เราเดินเข้ามานั้น มีแต่คนก้มหัวให้ฉันทั้งนั้นเลยอ่ะ ทำไมเค้าถึงก้มให้ฉันล่ะ (นี้หลงตัวเองอีกแล้วนังมินเจเค้าก้มให้ฮานซองย่ะไม่รู้เรื่องเลย)
พอเดินมาถึงห้อง VIP พี่สาวคนนึงก็พูดขึ้น
“สวัสดีค่ะ คุณหนูเชิญค่ะ”
อ๋อ...จริงๆแล้วน้าๆป้าๆพวกนี้ก้มให้ฮานซองนี้เอง ฉันก็คิดซะเวอร์เลย (ย่ะ เพิ่งรู้หรอยะ)
ฮานซองจับมือฉันมานั่งที่เก้าอี้ เค้าดูเป็นสุภาพบุรุษมากเลยล่ะ >.<
“ เอ่อ.... นายพาผู้หญิงมาที่นี้กี่คนแล้ว” ฉันถามเค้าด้วยความอยากรู้
“หือ...กี่คนไม่สำคัญ แต่ฉันรักเธอน้ะ มินเจ” ฮานซอง พูดพร้อมกับส่งสายตาอ่อนโยนมาทางฉัน เย้ๆๆๆๆ เจ้าชายกลับมาแล้ว
“นายนี้เอาอีกแล้ว แกล้งฉันอีกแล้ว”
“ก็ฉันจำไม่ได้นี่ เอาเป็นว่าเธอเป็นคนสุดท้ายละกัน”
“หึ....หึ....หึ สงสัยจะเยอะมากล่ะซิ” ฮานซองไม่ตอบแต่กับทำแววตาเศร้าๆ นี้ฉันไปพูดสะกิดแผลใจเค้ารึเปล่าน้า
“นี้มินเจ เธอหิวรึยังฉันจะได้สั่งให้”
“ไม่อ่ะ ฉันอยากทานเค้กมากวกว่า >.<” แฮ่ะๆๆๆ เค้กสตรอเบอร์รี่ฉันชอบที่สุดเลย
“งั้นเอาเค้กสตรอเบอร์รี่แล้วกัน” ฮานซองสั่งขึ้นมาอย่างคล่องแคล่วเหมือนเค้ารู้ใจฉันซะอย่างนั้น
“เอ๊ะ....O.o นายรู้ได้ยังไงว่าฉันชอบเค้กสตรอเบอร์รี่น่ะ”
“ เดาน่ะ ไม่รู้ว่าจะฟลุ๊คจริงๆ”
“ใช่หรอไม่ใช่นายชอบเองหรอกหรอถึงสั่งน่ะ” ฉันถามเค้าด้วยสายตามีเลศนัย
“จะบ้าหรอ ก็ผู้หญิงส่วนมากชอบสตรอเบร์รี่กันนี้ ก็เลยสั่ง”
“หรอ....” แต่ฉันไม่สนใจคำพูดของฮานซองเท่าไหร่ ฉันนั่งดูบรรยากาศในห้องนี้ สวยดีแหะมันเป็นสีชมพูดูน่ารักจังเลยอ่ะ
“ นี่...ฮานซองนายเล่าเรื่องนายให้ฉันฟังหน่อยสิ ” ฉันพูดทำลายความเงียบในห้องสุดหรูนี่
“เฮ้อ....เธอจะอยากรู้ไปทำไม มันไม่ดีหรอก” ฮานซองตอบพร้อมกับเอามือเสยผมที่ปกหน้าเค้าอยู่ ว้าวววววมันช่างเท่ห์จริงๆเลยอ่ะ
อิโนะ อิโนะ อิโนะ เสียงโทรศัพท์ใครหว่า ก็มันเหมือนกันทั้งคู่นี้ แต่แล้วฮานซองก็หยิบโทรศัพท์ฉันมากด
“อ๊ายยยยยยยย โทรศัพท์ฉันดังนี้แล้วนายไปกดวางทำไมล่ะ”
“ก็มันหนวกหูนี่ วางซะเลย อ่อๆๆ นายมินโจอะไรโทรมาน่ะ”
อ๊ายยยยยยยยยยย O.o นั้นพี่ชายฉันนี่ทำไงดีล่ะฉันต้องตายแน่เลย
“นายตัวแสบ ฉันจะไม่ให้อภัยนายเด็ดขาด” ฉันนั่งเงียบตลอดจนพี่สาวคนเดิมเอาเค้กสตรอเบอร์รี่มาเสริฟ์
“ว้าวววววววว >.< น่าทานจัง” ฉันมองเค้กอย่างไม่กล้าละสายตา
“นี่......หายงอนแล้วหรอมินเจ” ฮานซองพูดแนวทะเล้น
“อื้อ....หายแล้วล่ะเห็นเค้กแล้วหายเลยล่ะ” ฉันน่ะจะใจอ่อนกับของกินอยู่เรื่อยเลย เฮ้อออ เราทำไมเห็นแก่กินอย่างนี้ อิอิ
“งั้นทานให้อร่อยนะ ฉันจะนั่งดูเธอ ถ้าเธอทานเสร็จแล้วฉันมีเรื่องจะเล่าให้ฟัง”
“หืมม อะไรเหรอเล่าให้ฉันฟังก่อนได้ม๊า อยากรู้อ่ะ”
“ไม่ได้ เธอต้องกินให้หมดก่อนฉันถึงจะเล่าให้เธอฟัง นะนะ”
ทำหน้าน่ารักอีกแล้ว ใจอ่อนอีกแล้วเรา
“ มาแล้วคร้าบบบบ น้ำส้มของสุดที่รักแล้วก็นำแดงของเพื่อนสุดที่รัก” ฮานซองพูดออกมาหน้าตาเฉยเหมือนกับเป็นความจริงซะอย่างนั้น
“ เอ๊ะ..มะกี้นายพูดอะไรน้ะฮานซอง O.o” มิยวนถามฮานซองอย่างจริงจัง
“ก็บอกว่าน้ำส้มของที่รักแล้วก็น้ำแดงของเพื่อนสุดที่รักไงล่ะทำไมหรอ -_-?”
“นี่นายอย่าบอกน้ะว่านายชอบมินเจ”
“ช่ายยยย...ฉันชอบมินเจทำไมหรอ”
ฉันกำลังดูดน้ำอยู่เกือบจะสำลักแน่ะ
“เห็นมั๊ยล่ะมินเจ ฉันบอกแล้วว่าฮานซองต้องชอบเธอ”
“เอ่อ....จริงด้วย ดีจังเนอะ แฮ่ๆๆๆ” ทำไงได้ล่ะรับมือไม่ทันนี่
“ยังมีหน้ามาแฮ่ๆๆ อีกน้ะ ยินดีด้วยน้ะมินเจที่เธอได้เจ้าชายมาเป็นของเธอแล้ว”
“นี่ๆพวกเธอเจ้าชงเจ้าชายอะไรกัน ทำไมฉันไม่รู้เรื่องเลยล่ะ” ฮานซองถามพวกเราอย่างสงสัย
“ใช่ๆ นายไม่รู้ใช่มั๊ยว่าสาว ร.ร. นี้เค้าเห็นนายเป็นเจ้าชายน่ะ แล้วยัย มินเจ ก็เห็นว่านายเป็นเจ้าชายด้วยน้ะ”
“อ๋อ.....เข้าใจแล้วมินเจจ่างั้นเรามารักกันเถอะน้ะ” ฮานซองพูดด้วยท่าทางเจ้าเล่ห์
“เอ่อ..จ๊ะ เรามารรักกันน้ะเอ๊ยไม่ใช่เราไปเรียนกันเถอะน้ะถึงเวลาเรียนแล้ว” โอ้วววววม้าย >.< นี้เป็นความจริงหรือนี่ เจ้าชายชอบฉัน
ฉันยังตื่นเต้นกับเรื่องที่เกิดขึ้นไม่หายเลยทำให้เรียนไม่ค่อยรู้เรื่องเท่าไหร่ เฮ้อออออออ วันนี้เป็นวันที่เยี่ยมหรือแย่กันแน่เนี่ย
“ มินเจ มินเจ ฮานซองเรียกฉัน ”
“ หือ...ทำไมหรอ ”
“หมดชั่วโมงแล้ว กลับบ้านกันเถอะ”
“หรอหมดแล้วเหรอ ไปซิกลับบ้านกัน”
พูดไม่ทันขาดคำ ฮานซองจับแขนฉันแล้ววิ่งออกไปจากห้องเรียนแต่ เอ๊ะ!!ถ้าหมดเวลาแล้วทำไมเพื่อนไม่ลุกกันล่ะ ฉันดูนาฬิกาที่ข้อมือ อ๊ายยย.......ตายแล้วนี่แค่บ่ายโมงครึ่งเองนี่ แล้วจะกลับยังไงล่ะ ยังไม่หมดชั่วโมงเรียนเลย ฮานซองลากฉันมาถึงหน้า ร.ร.พอดีแต่ดีนะที่ลุงยามหลับเลยไม่รู้เรื่องไม่งั้นเป็นเรื่องแน่
“แฮ่กๆ...ฮานซองนี่นายจะทำอะไรเนี่ย ฉันเหนื่อยจัง”
“ก็พาเธอกลับบ้านไงเล่า ถามได้”
“กลับอะไรกันนี่ยังไม่หมดชั่วโมงเรียนเลยนี่” ฉันถามแบบไม่รู้เรื่อง
“นี่ เอาเป็นว่าฉันพาเธอกลับก่อนแล้วกันนะ หรือเรียกอีกอย่างว่าโดดเรียนไง” ฮานซองตอบหน้าตาเฉย
“เอ๊ะ..โดดเรียน..เอ๊ะ...โดด...ว๊าย...โดดเรียน ตั้งแต่เกิดมาฉันยังไม่เคยโดดเรียนเลยนะ ไม่ซิไม่เคยคิดที่จะโดเลยล่ะ”
“อือ..เอาเป็นว่าในฐานะแฟนใหม่ฉันนี้เป็นการต้อนรับเข้าสูชีวิตคู่ของเราแล้วกันนะจ๊ะที่รัก”
“อืม...โอเค เอ๊ะ...ชีวิตคู่อะไรกันเราเป็นสามีภรรยากันเหรอ”
“หืมมม เธอนี่จะบ้าเหรอฉันหมายถึงเราเป็นแฟนกันน่ะ เข้าใจมั๊ยเธอนี่ อินโนเซนท์จังเลย เฮ้อ แต่นี่เพิ่งบ่ายโมงกว่าๆเองอ่ะฉันขี้เกียจกลับบ้านนะ ไปหาที่นั่งคุยกันดีกว่า”
“เฮ้อ...นายนี่จริงๆเลยไหนบอกจะพาฉันกลับบ้านไงล่ะ ไม่ทำตามสัญญานี่”
“มินเจ...เธอนี่ใสซื่อจัง ฉันพาเธอโดดเรียนออกมาไม่ใช่จะกลับบ้านนะนี่เป็นข้ออ้างต่างหากล่ะ”
อิโนะ อิโนะ อิโนะ เสียงโทรศัพท์ฉันดังขึ้น มิยวนโทรมา
“ฮัลโหลลลลลลล”
“นี่มินเจ ครูบอกว่าพี่ชายมาตามหาเธอที่ห้องเรียน เค้ามีเรื่องจะคุยกับเธอ”
“เอ๊ะ...ตายล่ะ พี่มินโจมาตามหาฉัน ฉันต้องตายแน่ๆเลย”
“เอาไงดีล่ะ”
“บอกพี่ว่าฉันท้องเสียไปเข้าห้องน้ำอยู่ สงสัยโดนส้วมดูไปแล้วมั้ง”
“เอางั้นเหรอ O.o นี่เธอจะบ้าเหรอ เบ๊อะจังเธอนี่เอาเป็นว่าฉันจะบอกว่าเธอท้องเสียแล้วกันเลยขอกลับไปนอนรอที่บ้านก่อนนะ”
“จ้า >.< ขอบ.......O.o”
ฉันพูดไม่ทันจบก็มีคนมาดึงโทรศัพท์ฉันไป เอ๊ะ หรือว่าจะเป็นขโมย เอ๊ะ ไม่ใช่นี่ฉันหันไปเห็นฮานซองกำลังกดโทรศัพท์ฉันอยู่
“เฮ้ นี่นายจะทำอะไรเนี่ย”
“ก็วางสายไง คุยอะไรนานจัง เสียเวลาสนุกหมด”
อิโนะ อิโนะ อิโนะ เสียงโทรศัพท์ของฉันดังขึ้น เอ๊ะๆๆ ไม่ใช่นี่ฉันเห็นนายตัวแสบล้วงกระเป๋าใช่แล้ววว เสียงโทรศัพท์ของฮานซองนั่นเอง เค้าใช้เสียงเดียวกับฉันเลย ฉันว่าเสียงโทรศัพท์ของฉันไม่ซ้ำใครแล้วนะเพราะมันเก่ามาก และคงมีฉันคนเดียวที่ใช้ในเกาหลีเนี่ย แต่ทำไมเสียงเหมือนกันเลยล่ะ
“นี่มินเจ นี่เบอร์ฉัน ฉันเมมเบอร์ให้แล้วและตั้งแต่นี้ไปฉันจะโทรหาเธอทุกวัน เข้าใจ ถ้าฉันไม่โทรไปเธอต้องโทรมา”
“ เอ่อ...” ฉันยังไม่ทันพูด ฮานซอง ก็ลากฉันไปแถวโซลซะแล้ว โห!!!!ในโซลนี้มีแต่ร้านของน่ารักๆทั้งนั้นเลยแต่เอ๊ะ แถวนี้อันธพาลยิ่งเยอะๆอยู่ด้วยฉันจะโดนรุมมั๊ยเนี่ย เอ๊ะ แหวนวงนั้นสวยจังอยากไปดูอ่ะ >.< แต่คงไม่ได้เพราะนายผมทองนี้ลากฉันยังกับท่อนซุงแน่ะ
“มองอะไรยัยเบ๊อะ มองอะไรอยู่หรอ” น่านนนนน -_- คราบซาตานหายไปแล้ว
“ อ๋อ..........มองแหวนน่ะน่ารักดีแต่คงแพงไม่มีตังค์ซื้อหรอก”
“หรอ....อือ ไปเหอะ ข้างหน้าก็ถึงแล้ว”
ฮานซองลากฉันมาถึงร้านอาหาร โหร้านนี้หรูจังเลย สงสัยจะแพงมาก
“นี่ ฮานซอง นายพาฉันมาที่นี้มีตังค์หรอ”
“ ไม่ต้องจ่าย”
“เอ๊ะ....O.o หรือว่านายจะชิ้งอ่ะ”
“จะบ้าหรอฉันไม่ใช่โจรน้ะ แล้วร้านนี้ก็เป็นของพ่อฉันน่ะ”
“โห..........พ่อนานท่าทางจะรวยเนอะ”
“ฉันก็รวยเหมือนกันน้ะ อิอิ >.<” ดูซิ เค้าหัวเราะน่ารักจัง
ฮานซองพาฉันเดินเข้ามาในห้อง VIP แต่ระหว่างที่เราเดินเข้ามานั้น มีแต่คนก้มหัวให้ฉันทั้งนั้นเลยอ่ะ ทำไมเค้าถึงก้มให้ฉันล่ะ (นี้หลงตัวเองอีกแล้วนังมินเจเค้าก้มให้ฮานซองย่ะไม่รู้เรื่องเลย)
พอเดินมาถึงห้อง VIP พี่สาวคนนึงก็พูดขึ้น
“สวัสดีค่ะ คุณหนูเชิญค่ะ”
อ๋อ...จริงๆแล้วน้าๆป้าๆพวกนี้ก้มให้ฮานซองนี้เอง ฉันก็คิดซะเวอร์เลย (ย่ะ เพิ่งรู้หรอยะ)
ฮานซองจับมือฉันมานั่งที่เก้าอี้ เค้าดูเป็นสุภาพบุรุษมากเลยล่ะ >.<
“ เอ่อ.... นายพาผู้หญิงมาที่นี้กี่คนแล้ว” ฉันถามเค้าด้วยความอยากรู้
“หือ...กี่คนไม่สำคัญ แต่ฉันรักเธอน้ะ มินเจ” ฮานซอง พูดพร้อมกับส่งสายตาอ่อนโยนมาทางฉัน เย้ๆๆๆๆ เจ้าชายกลับมาแล้ว
“นายนี้เอาอีกแล้ว แกล้งฉันอีกแล้ว”
“ก็ฉันจำไม่ได้นี่ เอาเป็นว่าเธอเป็นคนสุดท้ายละกัน”
“หึ....หึ....หึ สงสัยจะเยอะมากล่ะซิ” ฮานซองไม่ตอบแต่กับทำแววตาเศร้าๆ นี้ฉันไปพูดสะกิดแผลใจเค้ารึเปล่าน้า
“นี้มินเจ เธอหิวรึยังฉันจะได้สั่งให้”
“ไม่อ่ะ ฉันอยากทานเค้กมากวกว่า >.<” แฮ่ะๆๆๆ เค้กสตรอเบอร์รี่ฉันชอบที่สุดเลย
“งั้นเอาเค้กสตรอเบอร์รี่แล้วกัน” ฮานซองสั่งขึ้นมาอย่างคล่องแคล่วเหมือนเค้ารู้ใจฉันซะอย่างนั้น
“เอ๊ะ....O.o นายรู้ได้ยังไงว่าฉันชอบเค้กสตรอเบอร์รี่น่ะ”
“ เดาน่ะ ไม่รู้ว่าจะฟลุ๊คจริงๆ”
“ใช่หรอไม่ใช่นายชอบเองหรอกหรอถึงสั่งน่ะ” ฉันถามเค้าด้วยสายตามีเลศนัย
“จะบ้าหรอ ก็ผู้หญิงส่วนมากชอบสตรอเบร์รี่กันนี้ ก็เลยสั่ง”
“หรอ....” แต่ฉันไม่สนใจคำพูดของฮานซองเท่าไหร่ ฉันนั่งดูบรรยากาศในห้องนี้ สวยดีแหะมันเป็นสีชมพูดูน่ารักจังเลยอ่ะ
“ นี่...ฮานซองนายเล่าเรื่องนายให้ฉันฟังหน่อยสิ ” ฉันพูดทำลายความเงียบในห้องสุดหรูนี่
“เฮ้อ....เธอจะอยากรู้ไปทำไม มันไม่ดีหรอก” ฮานซองตอบพร้อมกับเอามือเสยผมที่ปกหน้าเค้าอยู่ ว้าวววววมันช่างเท่ห์จริงๆเลยอ่ะ
อิโนะ อิโนะ อิโนะ เสียงโทรศัพท์ใครหว่า ก็มันเหมือนกันทั้งคู่นี้ แต่แล้วฮานซองก็หยิบโทรศัพท์ฉันมากด
“อ๊ายยยยยยยย โทรศัพท์ฉันดังนี้แล้วนายไปกดวางทำไมล่ะ”
“ก็มันหนวกหูนี่ วางซะเลย อ่อๆๆ นายมินโจอะไรโทรมาน่ะ”
อ๊ายยยยยยยยยยย O.o นั้นพี่ชายฉันนี่ทำไงดีล่ะฉันต้องตายแน่เลย
“นายตัวแสบ ฉันจะไม่ให้อภัยนายเด็ดขาด” ฉันนั่งเงียบตลอดจนพี่สาวคนเดิมเอาเค้กสตรอเบอร์รี่มาเสริฟ์
“ว้าวววววววว >.< น่าทานจัง” ฉันมองเค้กอย่างไม่กล้าละสายตา
“นี่......หายงอนแล้วหรอมินเจ” ฮานซองพูดแนวทะเล้น
“อื้อ....หายแล้วล่ะเห็นเค้กแล้วหายเลยล่ะ” ฉันน่ะจะใจอ่อนกับของกินอยู่เรื่อยเลย เฮ้อออ เราทำไมเห็นแก่กินอย่างนี้ อิอิ
“งั้นทานให้อร่อยนะ ฉันจะนั่งดูเธอ ถ้าเธอทานเสร็จแล้วฉันมีเรื่องจะเล่าให้ฟัง”
“หืมม อะไรเหรอเล่าให้ฉันฟังก่อนได้ม๊า อยากรู้อ่ะ”
“ไม่ได้ เธอต้องกินให้หมดก่อนฉันถึงจะเล่าให้เธอฟัง นะนะ”
ทำหน้าน่ารักอีกแล้ว ใจอ่อนอีกแล้วเรา
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น