ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : วันแรกของการเริ่มต้น
ตอนที่ 1 : วันแรกของการเริ่มต้น
ฉันสาวน้อยน่ารักมีนามว่า ฮาน มินเจ เป็นสาวน้อยที่สุดแสนจะธรรมดาแต่มีความใฝ่ฝันที่จะมีความรักที่สดใสเหมือนหนุ่มสาวทั่วไป
ณ. ร.ร.ดองยางซุน วันนี้อากาศแจ่มใสเหมาะแก่การเรียนที่สุด >.< ครูประจำวิชาเดินเข้ามาในห้องเรียนและกำลังจะเช็คชื่อนักเรียน
“ อ่ะ....นักเรียนทุกคนจ๊ะ ครูจะเช็คชื่อก่อนน้ะ นักเรียนทุกคนยกมือน้ะจ๊ะ ไม่ต้องขาน ซอง คิมโพ หยาน มินฮง จุน ดองเจ คาน มิยวน ฮาน มินเจ ฮาน มินเจ เธอได้ยินครูรึปล่าว มินเจ”
“ ค่ะๆๆๆๆ ได้ยินค่ะ”
“ ได้ยินทำไมไม่ยกมือล่ะ นั่งเหม่อมองอะไรอยู่น่ะ”
“อ๋อ....ปล่าวค่ะ แค่มองต้นไม้เพลินๆน่ะค่ะ”
“อืมม ต้นไม้เธอนี่หล่อจังเลยน้ะ มินเจ ดูซิ ผมสีทองด้วย”
“--O.o--“ ตอนนี้หน้าฉันเป็นอย่างนี้ล่ะค่ะ
ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮิ้ว ฮิ้ว กิ้ว กิ้ว มินเจสนใจหรอเดี๊ยวพวกเราจีบให้เอามะ เพื่อนในห้องต่างหากันแซวฉันจนฉันหน้าแดงไปหมดแล้ว
“ อ่ะๆๆๆ พอแล้วทุกคนเงียบได้แล้ว วันนี้ครูจะแนะนำให้รู้จักเพื่อนใหม่ของเราน้ะ คิม ฮานซอง เชิญเลยจ๊ะ ทุกคนปรบมือให้ ฮานซอง หน่อยซิ”
เฮ้ ๆๆๆๆๆๆ วิ้วๆๆๆๆ ฮิ้วๆๆๆๆ
นายคนที่ครูเรียกว่าเพื่อนใหม่ของเราเดินเข้ามาในห้องอย่างยิ้มแย้ม แต่เอ๊ะ O.o นั่นมันนายผมทองที่เรานั่งมองอยู่นี่ ทำไมถึงได้มาเรียนห้องเดียวกันอย่างนี้ล่ะ เอาแล้วซิ จะทำไงดีเนี่ย
“อ้าว ฮานซอง แนะนำตัวให้เพื่อนรู้จักหน่อยซิจ๊ะ”
“คร้าบบ สวัสดีครับทุกคน ผม คิม ฮานซอง เพิ่งย้ายมาจากโรงเรียน ฮองเจวอน. . . คร้าบผมมมมม”
นักเรียนทุกคนต่างเงียบไม่มีเสียงปรบมือต้อนรับใดๆแต่เป็นเสียงเพื่อนๆที่ซุบซิบกัน!!?เพราะอะไรฉันก็ยังไม่รู้
“มิยวน . . . ทำไมถึงไม่ปรบมือล่ะ”
“นี่. . มินเจ เธอไม่รู้เลยเหรอ ว่าโรงเรียน ฮองเจวอน เป็นโรงเรียนที่ขึ้นชื่อชกต่อยอันดับหนึ่งในโซลเลยนะ”
“--O.o--“ ห๊า ไม่จริง เจ้าชายผมทองของช้านนนนน “หรอ. . . ฉันไม่เคยรู้มาก่อนเลยอ่ะ”
ครูประจำวิชาก็พูดขึ้นขัดเสียงที่เงียบสงบในห้องเรียน
“เออ. . . ฮานซอง เธอไปนั่งที่ว่างข้างๆมินเจก็ได้”
“คะ. . ครูครับ แล้วคนไหนคือ มินเจ ล่ะครับ”
“นั่นน่ะ นั่งอยู่หลังห้องผมสีน้ำตาล ตาโตๆ น่ารักๆน่ะ เมื่อกี้ มินเจ เค้ายังมองเทอยู่เลยนะ ”
“--O.o--“ < ----- นี่คือหน้าของฉันในตอนนี้ เป็นอย่างนี้ทุกทีเลย
“ อ๋อ.......ครับ ขอบคุณครับคุณครู” ฮานซองเดินมานั้งข้างฉัน ว๊ายย!!ทำไงดีใกล้ๆเค้าดูหล่อมากเลยอะ ฉันล่ะเขินไปเลย ผมสีทองของเค้าทำให้ฉันมองเค้านานมากจนเค้าหลบสายตาฉันไป กลิ่นน้ำหอมของเค้าหอมมากเลยล่ะ
“อะแฮ่มมม. . . . มินเจ มองต้นไม้ทำไมหน้าแดงจังล่ะ หืมม ” คุณครูแซวฉัน
“อะ. . . อ๋อ ต้นไม้สวยดีค่ะครู ใบสีทองด้วยค่ะ เท่ห์จัง เอ้ย! สวยจังเลยค้า”
ฮานซองไม่ได้พูดอะไรได้แต่นั่งอมยิ้มอยู่เงียบๆ
กริ๊งๆๆๆ ออดดัง คือสัญญานของเวลาพักกลางวัน
“มินเจ ไปทานข้าวกันเถอะ” มิยวนเอ่ยชวนแล้วเข้ามาดึงแขนเค้าออกไปจากห้อง
“เด๊วสิ มิยวน ฉันขอเก็บของก่อนได้ม๊ายยยย เธอนี่พอถึงเวลากินเนี่ยเร็วทุกทีเลยนะ”
“มินเจ ฮานซองเค้าไม่ไปทานข้าวหรอ หรืว่าเค้าไม่มีเพื่อน”
ใช่แล้วและค่ะ เค้าไม่มีเพื่อน เพราะว่าเค้ามีแววตาเหมือนเหยี่ยวดูน่ากลัวมากแต่พอเวลาเค้ายิ้มน้ะ เหมือนกับเทพบุตรเลยล่ะ ตรงนี้แล่ะที่ฉันชอบ
“เอ่อ.......ฮานซองไปทานข้าวด้วยกันมั๊ย”
ฮานซองมองหน้าฉันอย่างน่ากลัวเหลือเกิน เค้าจะฆ่าฉันม้ายเนี่ยยยยยยยยยย >.<”
“อืมมมมมมมมมม ขอบใจมากน้ะ มินเจ เธอนี่น่ารักจริงๆ ไปซิ งั้นฉันไปกับเธอน้ะ โอเค มั๊ย”
เฮ้อออออออออ ที่แท้เค้ามองหน้าฉันเพราะว่าเค้าตกใจต่างหากล่ะที่ฉันชวนเขาไปทานข้าวด้วยกัน อ๊ายยยยย >.< คนอะไรไม่รู้น่ารักจริงๆเลย
“ไปซิไป ไปกันเถอะมิยวน วันนี้เรามีเพื่อนใหม่ที่มานั่งทานข้าวกับเราเพิ่มอีกหนึ่งคนแล้ว”
เราทั้งสามคนเดินเข้าไปในโรงอาหารพร้อมกัน แต่เอ๊ะ -_-? ทำไมคนพวกนี้ต้องมองพวกเราแปลกๆด้วยล่ะเราไปทำอะไรผิดหรอ
“มิยวนเธอดูซิ ทำไมทุกคนเค้าต้องมองมาทางเราด้วยล่ะ หรือว่าเค้าเห็นพวกเราเป็นเส้นอุด้งสามเส้น พวกเค้าเลยอยากกินเราอ่ะ”
“จะบ้าหรอ มินเจ เธอนี่ไม่รู้อะไรเลย ก็เป็นเพราะ ฮานซอง ต่างหากล่ะที่พวกนี้มอง เธอดูซิแต่ล่ะคนมองด้วยสายตาที่บ่งบ่อกว่า ฮานซอง คือเจ้าชายน่ะ เธอเห็นมั๊ยล่ะ”
“อืมมมมมม ใช่จริงๆด้วย” ไม่ใช่แค่คนพวกนี้หรอกน้ะฉันก็เหมือนกันที่มองเค้าด้วยสายตาบ่งบอกว่าเค้าคือเจ้าชายน่ะ “เอ่อออออ... ฮานซองพวกเราไปนั่งตรงนู้นกันเถอะ ดีมั๊ย มิยวน” O.o….เอ๊ะมิยวนหายไปไหนล่ะ
“นู้นน่ะ อยู่นู้น” ฮานซองชี้ไปทางมิยวนที่กำลังถูกกลุ่มสาวๆรุมถามอยู่เกี่ยวกับฮานซอง
“รอฉันแป๊บนึงน้ะ ฮานซอง เดี๊ยวไปเรียกมิยวนก่อน”
“อื้อ เร็วๆล่ะ ฉันขาดเธอไม่ได้รู้มั๊ย” >.<
ห๊า อะไรน้ะ ฉันหูฝาดไปรึเปล่าเนี้ย เอ่อ ไม่ซิ ตอนนี้ฉันต้องไปตามมิยวนก่อน แต่พอเดินไปหามิยวนปุ๊บ!!!!ก็โดนยัยพวกนี้ลากตัวไปถามประวัติฮานซองซะละเอียดเลย ฉันจะทำไงดีล่ะ ฮานซองอยู่คนเดียวซะด้วย แต่แล้วกลิ่นน้ำหอมที่ฉันชอบที่สุดก็โชยมาเตะจมูกฉัน ใช่แล้วค่ะ เป็นกลิ่นน้ำหอมของฮานซองนั้นเอง ฮือๆๆๆเค้ามาช่วยฉันแล้ว (นี่ๆๆๆอย่าเวอร์ไปหน่อยเลยจริงๆแล้วฮานซองเค้าหิวข้าวต่างหากย่ะ)
“เอ่อ..โทดนะครับ ผมขอตัวมินเจสุดที่รักของผมคืนด้วยครับ แล้วก็มิยวนเพื่อนที่น่ารักด้วยครับ”
แค่คำพูดแค่เนี้ยกลับทำให้ยัยพวกนี้จะละลายเหมือนไอศกรีมที่ถูกแดดเผาซะงั้นน่ะ และก็ปล่อยฉันกับมิยวนไปในที่สุด
“โทดน้ะฮานซองที่ทำให้เป็นภาระน่ะ” ฉันกับมิยวนพูดขึ้นพร้อมกัน-_-“
“โธ่แค่นี้เองภารงภาระอะไรกันไม่เลย แต่เธออยากรู้มั๊ยทำไมฉันถึงเดินไปตามเธอ”พร้อมกับทำสายตาเจ้าเล่ห์
“(- -) (_ _)”
“ก็คือว่าฉัน หิวข้าวน่ะ แล้วที่สำคัญมันก็จะถึงเวลาเข้าเรียนแล้วด้วย” (น้านนนนนน เห็นมั๊ยล่ะนัง มินเจ ชั้นบอกแกแล้วว่าเค้าหิวข้าว ฮ่าๆๆๆๆๆ)
“ไปซิไป ฉันก็หิวเหมือนกันน่ะ” เฮ้อออออออ ฉันนึกว่าฮานซองเป็นห่วงฉันซะอีก
“ล้อเล่นน่ะ มินเจ ฉันเป็นห่วงเธอกับมิยวนต่างหากล่ะ”
“จริงหรอฮานซอง ฉันนึกว่าเธอหิวข้าวมากจนไปตามฉันซะอีก” (ฮ่าๆๆๆๆคัยบอกว่าเค้าหิวข้าวล่ะจริงๆแล้วเค้าเป็นห่วงฉันต่างหากล่ะ แบร้รรรรรรรรร) “ ปะ พวกเราไปทานข้าวกันเถอะ ”
พวกเราสามคนนั่งทานข้าวด้วยกันอย่างมีความสุขมากแต่เอ๊ะ O.o ฉันมีคำบางคำมันทำให้ฉันนึกขึ้นมาได้
“เอ่อ....สาวๆ เอาน้ำมั๊ยเดี๊ยวสุภาพบุรุษจะไปซื้อให้” ฮานซองถามด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม
“เอาจ๊ะเอา ฉันเอาน้ำแดงน้ะ ส่วน มินเจ เอาน้ำส้มจ๊ะ” มิยวนบอกฮานซอง
“ คร้าบผม” ฮานซองรีบวิ่งไปซื้อน้ำ ผมสีทองของเค้าพอปะทะกับลมทำให้เค้าดูเท่ห์มากเลยล่ะ
และฉันก็ได้โอกาสถามมิยวนซะเลย
“นี่ๆๆ มิยวน ตอนที่ฮานซองเค้าไปตามพวกเราออกมาจากพวกยัย คยองมิน(ยัยพวกนั้นแหละ) น่ะ เธอได้ยินอะไรมั๊ย” คำพูดของฉันทำให้เส้นอุด้งที่มิยวนทานอยู่นั้นเกือบจะสำลักออกมาทางจมูก
“เออ...ใช่ ฉันได้ยินว่าสุดที่รัก แล้วก็มิยวนเพื่อนสุดที่รักน้ะ”
“ใช่ฉันก็ได้ยิน ฉันนึกว่าฉันหูฝาดซะอีก”
“ชัวร์ป้าบ.... ฉันว่า ฮานซอง เค้าปิ๊งเธอเค้าแล้วน่ะซิ”
“ O.o……….O.o”
++++ไม่เจง สาวน้อยน่ารักแสนจะธรรมดาเนี้ยน้ะจะมีเจ้าชายผมทองมาหลงรัก ถ้าอยากรู้ว่าความรักวุ่นๆของ มินเจ และ ฮานซอง จะเป็นอย่างไร โปรดติดตามตอนหน้าน้าก๊ะ
ฉันสาวน้อยน่ารักมีนามว่า ฮาน มินเจ เป็นสาวน้อยที่สุดแสนจะธรรมดาแต่มีความใฝ่ฝันที่จะมีความรักที่สดใสเหมือนหนุ่มสาวทั่วไป
ณ. ร.ร.ดองยางซุน วันนี้อากาศแจ่มใสเหมาะแก่การเรียนที่สุด >.< ครูประจำวิชาเดินเข้ามาในห้องเรียนและกำลังจะเช็คชื่อนักเรียน
“ อ่ะ....นักเรียนทุกคนจ๊ะ ครูจะเช็คชื่อก่อนน้ะ นักเรียนทุกคนยกมือน้ะจ๊ะ ไม่ต้องขาน ซอง คิมโพ หยาน มินฮง จุน ดองเจ คาน มิยวน ฮาน มินเจ ฮาน มินเจ เธอได้ยินครูรึปล่าว มินเจ”
“ ค่ะๆๆๆๆ ได้ยินค่ะ”
“ ได้ยินทำไมไม่ยกมือล่ะ นั่งเหม่อมองอะไรอยู่น่ะ”
“อ๋อ....ปล่าวค่ะ แค่มองต้นไม้เพลินๆน่ะค่ะ”
“อืมม ต้นไม้เธอนี่หล่อจังเลยน้ะ มินเจ ดูซิ ผมสีทองด้วย”
“--O.o--“ ตอนนี้หน้าฉันเป็นอย่างนี้ล่ะค่ะ
ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮิ้ว ฮิ้ว กิ้ว กิ้ว มินเจสนใจหรอเดี๊ยวพวกเราจีบให้เอามะ เพื่อนในห้องต่างหากันแซวฉันจนฉันหน้าแดงไปหมดแล้ว
“ อ่ะๆๆๆ พอแล้วทุกคนเงียบได้แล้ว วันนี้ครูจะแนะนำให้รู้จักเพื่อนใหม่ของเราน้ะ คิม ฮานซอง เชิญเลยจ๊ะ ทุกคนปรบมือให้ ฮานซอง หน่อยซิ”
เฮ้ ๆๆๆๆๆๆ วิ้วๆๆๆๆ ฮิ้วๆๆๆๆ
นายคนที่ครูเรียกว่าเพื่อนใหม่ของเราเดินเข้ามาในห้องอย่างยิ้มแย้ม แต่เอ๊ะ O.o นั่นมันนายผมทองที่เรานั่งมองอยู่นี่ ทำไมถึงได้มาเรียนห้องเดียวกันอย่างนี้ล่ะ เอาแล้วซิ จะทำไงดีเนี่ย
“อ้าว ฮานซอง แนะนำตัวให้เพื่อนรู้จักหน่อยซิจ๊ะ”
“คร้าบบ สวัสดีครับทุกคน ผม คิม ฮานซอง เพิ่งย้ายมาจากโรงเรียน ฮองเจวอน. . . คร้าบผมมมมม”
นักเรียนทุกคนต่างเงียบไม่มีเสียงปรบมือต้อนรับใดๆแต่เป็นเสียงเพื่อนๆที่ซุบซิบกัน!!?เพราะอะไรฉันก็ยังไม่รู้
“มิยวน . . . ทำไมถึงไม่ปรบมือล่ะ”
“นี่. . มินเจ เธอไม่รู้เลยเหรอ ว่าโรงเรียน ฮองเจวอน เป็นโรงเรียนที่ขึ้นชื่อชกต่อยอันดับหนึ่งในโซลเลยนะ”
“--O.o--“ ห๊า ไม่จริง เจ้าชายผมทองของช้านนนนน “หรอ. . . ฉันไม่เคยรู้มาก่อนเลยอ่ะ”
ครูประจำวิชาก็พูดขึ้นขัดเสียงที่เงียบสงบในห้องเรียน
“เออ. . . ฮานซอง เธอไปนั่งที่ว่างข้างๆมินเจก็ได้”
“คะ. . ครูครับ แล้วคนไหนคือ มินเจ ล่ะครับ”
“นั่นน่ะ นั่งอยู่หลังห้องผมสีน้ำตาล ตาโตๆ น่ารักๆน่ะ เมื่อกี้ มินเจ เค้ายังมองเทอยู่เลยนะ ”
“--O.o--“ < ----- นี่คือหน้าของฉันในตอนนี้ เป็นอย่างนี้ทุกทีเลย
“ อ๋อ.......ครับ ขอบคุณครับคุณครู” ฮานซองเดินมานั้งข้างฉัน ว๊ายย!!ทำไงดีใกล้ๆเค้าดูหล่อมากเลยอะ ฉันล่ะเขินไปเลย ผมสีทองของเค้าทำให้ฉันมองเค้านานมากจนเค้าหลบสายตาฉันไป กลิ่นน้ำหอมของเค้าหอมมากเลยล่ะ
“อะแฮ่มมม. . . . มินเจ มองต้นไม้ทำไมหน้าแดงจังล่ะ หืมม ” คุณครูแซวฉัน
“อะ. . . อ๋อ ต้นไม้สวยดีค่ะครู ใบสีทองด้วยค่ะ เท่ห์จัง เอ้ย! สวยจังเลยค้า”
ฮานซองไม่ได้พูดอะไรได้แต่นั่งอมยิ้มอยู่เงียบๆ
กริ๊งๆๆๆ ออดดัง คือสัญญานของเวลาพักกลางวัน
“มินเจ ไปทานข้าวกันเถอะ” มิยวนเอ่ยชวนแล้วเข้ามาดึงแขนเค้าออกไปจากห้อง
“เด๊วสิ มิยวน ฉันขอเก็บของก่อนได้ม๊ายยยย เธอนี่พอถึงเวลากินเนี่ยเร็วทุกทีเลยนะ”
“มินเจ ฮานซองเค้าไม่ไปทานข้าวหรอ หรืว่าเค้าไม่มีเพื่อน”
ใช่แล้วและค่ะ เค้าไม่มีเพื่อน เพราะว่าเค้ามีแววตาเหมือนเหยี่ยวดูน่ากลัวมากแต่พอเวลาเค้ายิ้มน้ะ เหมือนกับเทพบุตรเลยล่ะ ตรงนี้แล่ะที่ฉันชอบ
“เอ่อ.......ฮานซองไปทานข้าวด้วยกันมั๊ย”
ฮานซองมองหน้าฉันอย่างน่ากลัวเหลือเกิน เค้าจะฆ่าฉันม้ายเนี่ยยยยยยยยยย >.<”
“อืมมมมมมมมมม ขอบใจมากน้ะ มินเจ เธอนี่น่ารักจริงๆ ไปซิ งั้นฉันไปกับเธอน้ะ โอเค มั๊ย”
เฮ้อออออออออ ที่แท้เค้ามองหน้าฉันเพราะว่าเค้าตกใจต่างหากล่ะที่ฉันชวนเขาไปทานข้าวด้วยกัน อ๊ายยยยย >.< คนอะไรไม่รู้น่ารักจริงๆเลย
“ไปซิไป ไปกันเถอะมิยวน วันนี้เรามีเพื่อนใหม่ที่มานั่งทานข้าวกับเราเพิ่มอีกหนึ่งคนแล้ว”
เราทั้งสามคนเดินเข้าไปในโรงอาหารพร้อมกัน แต่เอ๊ะ -_-? ทำไมคนพวกนี้ต้องมองพวกเราแปลกๆด้วยล่ะเราไปทำอะไรผิดหรอ
“มิยวนเธอดูซิ ทำไมทุกคนเค้าต้องมองมาทางเราด้วยล่ะ หรือว่าเค้าเห็นพวกเราเป็นเส้นอุด้งสามเส้น พวกเค้าเลยอยากกินเราอ่ะ”
“จะบ้าหรอ มินเจ เธอนี่ไม่รู้อะไรเลย ก็เป็นเพราะ ฮานซอง ต่างหากล่ะที่พวกนี้มอง เธอดูซิแต่ล่ะคนมองด้วยสายตาที่บ่งบ่อกว่า ฮานซอง คือเจ้าชายน่ะ เธอเห็นมั๊ยล่ะ”
“อืมมมมมม ใช่จริงๆด้วย” ไม่ใช่แค่คนพวกนี้หรอกน้ะฉันก็เหมือนกันที่มองเค้าด้วยสายตาบ่งบอกว่าเค้าคือเจ้าชายน่ะ “เอ่อออออ... ฮานซองพวกเราไปนั่งตรงนู้นกันเถอะ ดีมั๊ย มิยวน” O.o….เอ๊ะมิยวนหายไปไหนล่ะ
“นู้นน่ะ อยู่นู้น” ฮานซองชี้ไปทางมิยวนที่กำลังถูกกลุ่มสาวๆรุมถามอยู่เกี่ยวกับฮานซอง
“รอฉันแป๊บนึงน้ะ ฮานซอง เดี๊ยวไปเรียกมิยวนก่อน”
“อื้อ เร็วๆล่ะ ฉันขาดเธอไม่ได้รู้มั๊ย” >.<
ห๊า อะไรน้ะ ฉันหูฝาดไปรึเปล่าเนี้ย เอ่อ ไม่ซิ ตอนนี้ฉันต้องไปตามมิยวนก่อน แต่พอเดินไปหามิยวนปุ๊บ!!!!ก็โดนยัยพวกนี้ลากตัวไปถามประวัติฮานซองซะละเอียดเลย ฉันจะทำไงดีล่ะ ฮานซองอยู่คนเดียวซะด้วย แต่แล้วกลิ่นน้ำหอมที่ฉันชอบที่สุดก็โชยมาเตะจมูกฉัน ใช่แล้วค่ะ เป็นกลิ่นน้ำหอมของฮานซองนั้นเอง ฮือๆๆๆเค้ามาช่วยฉันแล้ว (นี่ๆๆๆอย่าเวอร์ไปหน่อยเลยจริงๆแล้วฮานซองเค้าหิวข้าวต่างหากย่ะ)
“เอ่อ..โทดนะครับ ผมขอตัวมินเจสุดที่รักของผมคืนด้วยครับ แล้วก็มิยวนเพื่อนที่น่ารักด้วยครับ”
แค่คำพูดแค่เนี้ยกลับทำให้ยัยพวกนี้จะละลายเหมือนไอศกรีมที่ถูกแดดเผาซะงั้นน่ะ และก็ปล่อยฉันกับมิยวนไปในที่สุด
“โทดน้ะฮานซองที่ทำให้เป็นภาระน่ะ” ฉันกับมิยวนพูดขึ้นพร้อมกัน-_-“
“โธ่แค่นี้เองภารงภาระอะไรกันไม่เลย แต่เธออยากรู้มั๊ยทำไมฉันถึงเดินไปตามเธอ”พร้อมกับทำสายตาเจ้าเล่ห์
“(- -) (_ _)”
“ก็คือว่าฉัน หิวข้าวน่ะ แล้วที่สำคัญมันก็จะถึงเวลาเข้าเรียนแล้วด้วย” (น้านนนนนน เห็นมั๊ยล่ะนัง มินเจ ชั้นบอกแกแล้วว่าเค้าหิวข้าว ฮ่าๆๆๆๆๆ)
“ไปซิไป ฉันก็หิวเหมือนกันน่ะ” เฮ้อออออออ ฉันนึกว่าฮานซองเป็นห่วงฉันซะอีก
“ล้อเล่นน่ะ มินเจ ฉันเป็นห่วงเธอกับมิยวนต่างหากล่ะ”
“จริงหรอฮานซอง ฉันนึกว่าเธอหิวข้าวมากจนไปตามฉันซะอีก” (ฮ่าๆๆๆๆคัยบอกว่าเค้าหิวข้าวล่ะจริงๆแล้วเค้าเป็นห่วงฉันต่างหากล่ะ แบร้รรรรรรรรร) “ ปะ พวกเราไปทานข้าวกันเถอะ ”
พวกเราสามคนนั่งทานข้าวด้วยกันอย่างมีความสุขมากแต่เอ๊ะ O.o ฉันมีคำบางคำมันทำให้ฉันนึกขึ้นมาได้
“เอ่อ....สาวๆ เอาน้ำมั๊ยเดี๊ยวสุภาพบุรุษจะไปซื้อให้” ฮานซองถามด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม
“เอาจ๊ะเอา ฉันเอาน้ำแดงน้ะ ส่วน มินเจ เอาน้ำส้มจ๊ะ” มิยวนบอกฮานซอง
“ คร้าบผม” ฮานซองรีบวิ่งไปซื้อน้ำ ผมสีทองของเค้าพอปะทะกับลมทำให้เค้าดูเท่ห์มากเลยล่ะ
และฉันก็ได้โอกาสถามมิยวนซะเลย
“นี่ๆๆ มิยวน ตอนที่ฮานซองเค้าไปตามพวกเราออกมาจากพวกยัย คยองมิน(ยัยพวกนั้นแหละ) น่ะ เธอได้ยินอะไรมั๊ย” คำพูดของฉันทำให้เส้นอุด้งที่มิยวนทานอยู่นั้นเกือบจะสำลักออกมาทางจมูก
“เออ...ใช่ ฉันได้ยินว่าสุดที่รัก แล้วก็มิยวนเพื่อนสุดที่รักน้ะ”
“ใช่ฉันก็ได้ยิน ฉันนึกว่าฉันหูฝาดซะอีก”
“ชัวร์ป้าบ.... ฉันว่า ฮานซอง เค้าปิ๊งเธอเค้าแล้วน่ะซิ”
“ O.o……….O.o”
++++ไม่เจง สาวน้อยน่ารักแสนจะธรรมดาเนี้ยน้ะจะมีเจ้าชายผมทองมาหลงรัก ถ้าอยากรู้ว่าความรักวุ่นๆของ มินเจ และ ฮานซอง จะเป็นอย่างไร โปรดติดตามตอนหน้าน้าก๊ะ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น