คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ชะตากรรม
“เาว่าอย่าไรบ้า ไอิ” เ้าหิเนเฟอร์เเนรับสั่ถามเบา ๆ ะเินเ้ามาในห้อทรพระอัษรโยมีนา้าหลวนโปรามเส็เ้ามา
“เาฝาราบทูลมาว่าะสวมน์อ้อนวอนมหาเทพราให้อ์ฟาโรห์หายประวรโยเร็วเพะ”
“อย่านั้นหรือ” ระแสเสียเนือย ๆ แล้วพระอ์็เส็ไปประทับนั่ที่พระเ้าอี้แล้ว็ะัไปนิ“เรือลำนี้ อใร สวยมา” หัถ์เรียวบาหยิบเรือลำเล็ึ้นมาพิาราใล้ ๆ“ฝีมือามทำใหู้เสมือนริ”
“เพะ เาฝาถวาย”
ำพูนั้นทำให้ทระันิหนึ่ ่อนถอนพระทัยยาว วาลไว้ที่เิมแล้วึหยิบปาานนึ้นมา้วยหัถ์อันสั่นนิ ๆ รลไปบนระาษปาปิรัส หารู่หนึ่ ็ทรวาปาาปั! รัส้วยเสียริ้วว่า
“ไอิ !!”
“เพะ” นาไอิมีสีหน้าื่นระหน
“เ้าเอาอะไรมาวาไว้บนโ๊ะเียนหนัสืออ้า มันทำให้้าไม่มีสมาธิะเียนหนัสือ เ้าใไหม”
“หม่อมันอประทานอภัย” นาไอิพูึ้น้วยเสียระล่ำระลั ่อนะรีบเ้ามาหยิบเรือำลอมาถือไว้โยเร็ว
“ำไว้นะ โ๊ะเียนหนัสืออ้า ห้ามเอาอะไรมาวาไว้โยที่้าไม่สั่เป็นอันา” สุรเสียเ้มว “แล้วเรือลำนั้น...เ้าเอาไปเถอะ้าไม่้อาร”
“เพะ” นาไอิรับำเสียสั่น่อนะรีบถอยออไปาห้ออย่าลนลาน
เ้าหิเนเฟอร์เเนทรเอนปฤษา์พิับพนัพระเ้าอี้
“สิ้นวาสนาันเสียที” แม้ะทรบออ์เออย่านั้น หาอัสสุล็ยัไหลรินลบนสอปรา แล้วหลัานั้น็ทรรรแสสะอื้นนอ์โยน...
พระนมานัห์เินเ้ามาในห้อทรพระสำรา แล้ว็้อมวิ้วนิหนึ่เมื่อเห็นเ้าหิทรนั่ทอพระเนรเหม่อไปยับานพระบัรเบื้อหน้า เบื้อล่ามีนาไอินั่เฝ้าอยู่ไม่ห่า
“ทูลหม่อมเพะ รถม้าาวัหลวที่ะมารับพระอ์ไปมหาวิหารมาถึแล้วเพะ” เสียทำให้เ้าหิเนเฟอร์เเนื่นาภวั์
“อบใ้ะนม” เสียทอถอนพระทัยยาว่อนะทรลุึ้นาพระเ้าอี้ในห้อทรพระสำรา“ไปันเถอะไอิ”
“เพะ” นาไอิรับำ แล้วรีบลุามเส็ไปโยเร็ว โยมีำพูอพระนมัามมาแว่ว ๆ ว่า
“สวมน์อพรเทพไอิสเสร็แล้ว็รีบลับมานะเพะ อย่าไปเถลไถลที่ไหนล่ะทูนหัว”
รถม้าสอันมีทหารประำันละ 1 นาย อรออยู่แล้ว เ้าหิเนเฟอร์เเนมวน...ไม่เห็นบวนอเส็แม่ามที่ไ้รับแ้มา...ทรเส็ึ้นรถม้าพระที่นั่แล้วรับสั่ถามโยไม่ทันมอนายทหารที่ประำอยู่ที่บัับรถ
“แล้วเส็แม่ล่ะ๊ะ”
“พระอาารอ์ฟาโรห์ไม่่อยีนั พระราินีทรรับสั่ให้้าพระอ์ราบทูลเ้าหิว่าไม่สามารถเส็ไ้พระเ้า่ะ”
น้ำเสียห้าว ๆ นั้นุ้นหูนเ้าหิเนเฟอร์เเนะั เมื่อเยพระพัร์ึ้นมอนายทหารผู้ึ่ำลัราบทูล แล้ว็เหมือนมีระแสร้อนวาบผ่านวาบเ้าไปในวราย
“รามิส” โอษ์อิ่มเ็มมุบมิบ
“พระราินีโปรให้้าพระอ์ ามเส็เ้าหิไปที่มหาวิหารแทนพระเ้า่ะ” น้ำเสียนั้นแ่มใสนั วาเป็นประายวับ“ทรพร้อมแล้วนะพระเ้า่ะ ้าพระอ์ะออรถเี๋ยวนี้”
แล้วเา็หันไป้านหน้าระุ้นม้าให้ออรถไป โยมีรถม้าอนา้าหลวไอิแล่นามมา้าหลัิ ๆ
“เ้าหิเนเฟอร์เเน มหาวิหารยินี้อนรับพระเ้า่ะ” สัราาบาราล่าว้อนรับ้วยน้ำเสียเรียบ ๆ
สัราาบารามวิ้วนิ ๆ“แล้วพระราินีไม่ไ้เส็้วยหรือพระเ้า่ะ”
“เส็แม่ทรเฝ้าพระอาารอเส็พ่อ ทำให้เส็มาไม่ไ้”
“ั้นหรือพระเ้า่ะ เอ๊ะ!” เสียอุทานเมื่อเห็นนายทหารผู้ามเส็ พูออมาอย่าแปลใว่า “นี่เ้าเอหรือรามิส”
“อรับท่านพ่อ” รามิส้มศีรษะนิ ๆ
“เิเส็พระเ้า่ะ” สัราหันไปล่าวแ่เ้าหิเนเฟอร์เเน แล้วึเินนำหน้าไปยัห้อโถว้าให่สูระห่านึ่ัเป็นที่ทำพิธีสวมน์อ้อนวอนอพราเทพไอิส
ในห้อพิธีมีเพียเ้าหิเนเฟอร์เเนและสัราาบาราผู้ทำพิธีเท่านั้น เนื่อาห้อศัิ์สิทธิ์ไม่อนุาให้ผู้ที่ไม่ใ่นับวและราวศ์เ้าไปไ้ ทุนึ้อรออยู่ภายนอ
ในที่สุ พิธีสวมน์อ้อนวอนเทพไอิสใหุ้้มรออ์ฟาโรห์เสร็สิ้นลแล้ว...
เ้าหิเนเฟอร์เเนประทับนั่อยู่บนแท่นหิน ับสายพระเนรไปยัรูปปั้นเทพไอิสึ่เป็นราินีโมามที่ั้อยู่เบื้อหน้า ่อนะพึมพำเบา ๆ
“อพระอ์โปร่วยเหลือเส็พ่ออหม่อมันให้หายประวรเถิเพะ” แล้ว็ทรถอนพระทัยยาว ประทับยืน
สัราาบาราเินเ้ามาถามใล้ ทูลึ้น้วยน้ำเสียอ่อนโยนว่า“ทรทำพระทัยี ๆไว้นะพระเ้า่ะ อ์มหาเทพราะ้อุ้มรออ์ฟาโรห์ แล้วนี่ เ้าหิะเส็ลับเลยหรือ”
“ใ่ท่านสัรา เพราะ้าะเลยไปเ้าเฝ้าเส็พ่อ้วย” เสียรับสั่อบเนือย ๆ
วาสีำสนิททรอำนาในรอบลึับอยู่ที่พระพัร์อเ้าหินิ่ แล้วึทูลึ้นเรียบ ๆ ว่า“เ้าหิเนเฟอร์เเน ้าพระอ์อบัอาราบทูลถามบาสิ่ับพระอ์เล็น้อย”
“เรื่ออะไรหรือท่านสัรา” พระพัร์ามมีแววประหลาพระทัย แ่็รัส่อ้วยเสียปริว่า“เิท่านสัราถามมาเถิ”
“อ์ฟาโรห์ทรรับสั่ับพระอ์เรื่อารอภิเษับเ้าายเนเฟรเิแล้ว ใ่หรือไม่พระเ้า่ะ”
เ้าหิทรอึ้ไปั่วรู่่อนอบว่า“ใ่ เส็พ่อรับสั่ับ้าแล้ว”
“พระอ์ทรมีพระำริประารใ”
“้าะมีวามิอะไรไ้นอา้อสนอพระบรมราโอาร…้าลับ่อนล่ะท่านสัรา” แล้ว็เส็ออาห้อไป
สัราาบาราแลามวรายบอบบานลับสายา และแล้วริมฝีปาบาเียบ็ปรารอยยิ้มนิ ๆ อย่าลึลับ!!
“ะทรเส็ลับเลยใ่ไหมพระเ้า่ะ” รามิสทูลถาม เมื่อเ้าหิเนเฟอร์เเนทรึ้นมานั่บนรถม้าเรียบร้อยแล้ว
“พา้าไปที่ายฝั่แม่น้ำไนล์ไ้ไหม” เสียรับสั่เนือย ๆ
“รับสั่ว่าอะไรนะพระเ้า่ะ”
“้าไม่สบายใ” เสียทอถอนพระหฤทัย“อยาะอยู่ในที่ ๆ สบ ๆ สัพั แล้ว่อยไปเ้าเฝ้าเส็พ่อ อ้อ! รามิส เ้าไปบอทหารประำรถให้ไปส่ไอิที่ำหนัอ้า แล้วบอับนาว่า้าะเ้าวัหลว”
รามิสอึ้เล็น้อย ่อน้มศีรษะอบว่า“พระเ้า่ะ ้าพระอ์ะทำามรับสั่”
วรายบอบบานั่อยู่บนพื้นห้านุ่มภายใ้ร่มเาไม้ให่ ท่าที่ึพระ์ึ้นมาันเ่า ในะที่สายพระเนรมอเหม่อไปยัแม่น้ำไนล์เบื้อหน้าบ่บอถึพระอารม์ที่ไม่เป็นปริอย่าเห็นไ้ั...
รามิสถอนหายใะทรุัวลนั่้า ๆ วามเยือเย็นอสถานที่ อปรไป้วยวามเียบสบที่ไพเราะไป้วยเสียนร้อับาน ็ไม่ทำให้เ้าหิเนเฟอร์เเนสื่นึ้นมาไ้เลย…
“ใ้ฝ่าพระบาทพระเ้า่ะ ทรมีเรื่ออะไรไม่สบายพระทัยหรือเปล่า” ในที่สุเา็อไม่ไ้ที่ะทูลถาม หาพระอ์็เหมือนะไม่ไ้ยินำพูอเา
“เ้าหิเนเฟอร์เเน” เาเรียอีรั้ เป็นผลให้ทรสะุ้น้อย ๆ
“ว่าอะไรนะ”
“้าพระอ์ทูลถามว่า ทรมีเรื่อไม่สบายพระทัยหรือพระเ้า่ะ”
เ้าหิทรถอนพระทัยยาว“ไม่มี”
“ถ้าพระทัยอพระอ์ยัรุ่มร้อนนานี้ ็น่าสสารแม่น้ำไนล์นะพระเ้า่ะ” เาพูเสียเรื่อย ๆ
แววเนรอเ้าหิเนเฟอร์เเนมีแววน“เ้าำลัพูให้้าไม่เ้าใ”
“็ลุ่มแม่น้ำไนล์มีแ่วามสวยาม สบเียบ สร้าวามสบายใให้แ่ทุนที่มาเยี่ยมม แ่ถ้าพระอ์ยัไม่สบายพระทัยอยู่อย่านี้ เห็นทีแม่น้ำน้อยใแย่นะพระเ้า่ะ”
ปรารอยแย้มสรวลึ้นมานพระพัร์แ่มระ่า “เ้า็่ามีำพูให้้ายิ้มออมานไ้นะ”
“ฝ่าพระบาทพระเ้า่ะ”
“ว่าอย่าไร”
“ทรไ้รับเรือที่้าพระอ์ฝาไปแล้วใ่ไหมพระเ้า่ะ” เสียนั้นเบาอย่ายิ่
“็...” เ้าหิทรอึ้ไปเล็น้อย รับสั่เสียเบาเท่าันว่า“ไ้รับแล้ว”
“ีริ ้าพระอ์นั่ทำวันละเล็ละน้อย่อนเ้านอนพระเ้า่ะใ้เวลาเือบอาทิย์ึเสร็ เรือลำนั้นถ้าทรเอาไปลอยน้ำะเห็นว่าลอยไ้ริ ๆ” เสียเล่าอย่ายินี
“อย่านั้นหรือ”
“อีสามวัน ้าพระอ์ะไ้พั...ทรรู้ไหมพระเ้า่ะ อไม้ที่ฝั่ทาโน้นที่รั้่อนพระอ์ทรเห็นว่าเพิ่แใบใหม่ แ่ราวที่แล้วที่้าพระอ์มานเียวไ้พายเรือไปู เห็นเป็นอูมเล็ ๆ ...อีสามวันะบานเ็มทุ่แล้ว”
เสียทอถอนพระทัย่อนะรัสว่า“้ามาไม่ไ้หรอรามิส”
“้าพระอ์็ไม่ไ้หวัว่าะเส็มาไ้หรอพระเ้า่ะ” เสียอบเรียบ ๆ“แ่็หวัไว้ว่าสัวันหนึ่เมื่ออ์ฟาโรห์ทรหายาอาารประวร พระอ์ะเส็มาไ้”
“วันไหน็ไม่ไ้ เ้าใไหม” เ้าหิเนเฟอร์เเนรัสเสียัอย่าลืมพระอ์ “แล้ว็ำไว้้วยว่า่อไปนี้ ้าะไม่มาพบเ้าอี่อไป”
ทระัเมื่อเห็นอีฝ่ายผะอย่าใ ใบหน้าอเาีาว
“้าพระอ์้ออพระราทานอภัย” รามิสพูเสีย่ำแล้ว็นิ่อั้นไป
อัสสุลหยาลบนสอ้าปรา...เ้าหิเนเฟอร์เเน็ทรรรแสเบา ๆ
ในที่สุ ็มีเสียพูึ้นมาอย่าแผ่วเบา“ะทรรรแสไปทำไม ในเมื่อพระอ์รัสไ้ถู้อแล้ว”
“รามิส ้าอโทษ” พระพัร์ที่หันมา่ำไป้วยอัสสุล ทรสะอื้นนปฤษา์ไหวสะเทือน
รามิสถอนใยาว เหมือนลืมัวไปั่วะเมื่อรั้วรายนั้นเ้ามาอิแอบแนบแผ่นอว้าอัวเอแล้วสวมอประทับไว้แน่น ใบหน้าัวเอลบนเรือนเศาหอมรุ่น
นานเท่านานว่าเสียรรแสะาล...เ้าหิเนเฟอร์เเนเยพระพัร์ึ้นสบเนรับนัยน์าสีำสนิทที่แลลมา พระอ์เมินหลบแล้วึืนอ์เอออาอ้อมแนอันอบอุ่นอเา หา็ไม่สามารถทำไ้เนื่อาแนทั้สอ้าที่แน่นหนาราวปลอเหล็อเาไม่ลายออ่าย ๆ
“้ารู้สึีึ้นแล้วล่ะรามิส ปล่อย้าเถิ” เสียรัสอย่าเ้อ ๆ พระพัร์แ่ำ
“พอทรีึ้น ็ะทิ้ันไป่าย ๆ เลยหรือพระเ้า่ะ” น้ำเสียเรียบ ๆ นั้นระิบึ้น้าพระรร
เ้าหิเนเฟอร์เเนเบิเนรโ รับสั่เสียร้อนรน “ปล่อยนะรามิส”
“ไม่พระเ้า่ะ”
“เี๋ยวใรมาเห็นเ้า รถม้า็ออยู่รนั้น”
“ไม่มีใรมาที่นี่หรอพระเ้า่ะ”
“รามิส! ้าะลับ...” หายัรับสั่ไม่บ้อวามี็้อทรสะุ้ เมื่อริมฝีปา่อน้าบาที่ร้อนรุ่มอเาแนบลมาที่โอษ์อิ่มเ็มอพระอ์อย่าสุะหลีหนีไปไ้ เหมือนระแสร้อนวาบไหลผ่านไปทั่ววรายแล้วไปอบอุ่นที่วหทัย
เ้าหิเนเฟอร์เเนหลับพระเนรล รู้สึอ่อนแรลน้อเอนอ์แอบอิอว้าอเาปล่อยทุอย่าให้อยู่ในวามสุ…มารู้สึอ์เออีรั้เมื่อรามิสถอนริมฝีปา
“้าพระอ์้ออพระราทานอภัย” เสียพูนั้น่ำ
“เราไม่วรเอันามลำพัอี่อไปแล้ว” เสียรับสั่พึมพำเหมือนบอับัวเอ ่อนะทรืนัวึ้นมาาอ้อมอเา รั้นี้ไม่มีารัวาอี่อไป
พระอ์ประทับยืนรัสโยไม่มอหน้าอีฝ่ายว่า “้าะลับำหนั”
“พระเ้า่ะ” เสียอบรับเรียบ ๆ ่อนะลุึ้นเินนำไปที่รถม้าพระที่นั่“เิเส็”
“ทูลหม่อมเพะ ทูลหม่อม” เสียระล่ำระลัที่ัึ้นใล้ ๆ พระแท่นบรรทม ทำให้เ้าหิเนเฟอร์เเนทรลืมพระเนรว้า ผวาลุึ้นนั่
“๊ะ เิอะไรึ้นนม”
ภายในห้อบรรทมพลันสว่า้วยบเพลิ้าผนัที่ถูุิอย่ารีบร้อนโยนาไอิ
“ฟาโรห์...เพะ” นาานัห์พูเสียแหบแห้“ประวรหนั อ์ราินีให้ามพระอ์เ้าเฝ้า่วน”
เ้าหิเนเฟอร์เเนเส็เินเ้ามาในโถหน้าห้อบรรทมอ์ฟาโรห์อย่ารีบเร่้วย สีพระพัร์ีาว ผู้ที่เส็ามมาิ ๆ ือเ้าายเนเฟรเิึ่มีพระอาารไม่แ่าัน
“พระอาารเส็พ่อเป็นอย่าไรบ้าเพะ” เ้าหิทรรัสถามพระมารา ที่ประทับยืนอยู่อย่าระวนระวายพระทัย ในห้อโถนั้นมีเพียเหล่าทหารอรัษ์ที่ยืนรัษาารอยู่หน้าบานพระทวาร แล้ว็้อทระันิหนึ่ เมื่อเห็นร่าสูเพรียวในุทหารราอรัษ์ทีุ่้นพระเนรเป็นอย่าีเป็นหนึ่ในนั้น้วย
“รามิส” ือื่อที่พระอ์รัสบออ์เอภายในพระทัย
พระราินีเมริไอิสทรรรแส่อนะสวมอพระธิา แล้วึทรหันไปสวมอพระโอรส่อนะรัส้วยเสียสั่นว่า
“เส็พ่อหมสิไปลูทำอย่าไร็ไม่รู้สึพระอ์ แ่ยัีที่ยัทรหายพระทัยอยู่”
“หมอำลัรวูพระอาารอยู่หรือพระเ้า่ะ” เ้าายเนเฟรเิทรทูลถามอย่าหนัพระทัย
“ใ่ลู เสียายเหลือเินที่ท่านอฮา็ยัไม่ลับมา”
ทันในั้น สัราาบารา ุนพลาอา และุนพลเเนมุท็เินเ้ามา้าในอย่าร้อนรน หลัาทำวามเารพทั้สามพระอ์แล้ว ุนพลเเนมุท็เป็นฝ่ายราบทูลึ้น่อนว่า
“ะแพทย์ยัไม่ออมาเลยหรือพระเ้า่ะ”
ราินีเมริไอิสทรทอพระเนรไปยัพระทวารห้อบรรทมอ์ฟาโรห์ที่ปิสนิท ่อนรับสั่อบพลาถอนพระทัย“ใ่ ท่านเเนมุท ้าเอ็ำลัรออยู่ ะแพทย์เ้าไปนานเ็มที”
“ะไม่ทรเป็นอะไรมาพระเ้า่ะ ทำพระทัยี ๆ ไว้เถิ”
“ท่านอฮาอยู่ในะแพทย์หรือเปล่าพระเ้า่ะ” ุนพลาอาราบทูลเสียเรียบ
“ไม่...เห็นว่าท่านอฮายัไม่ลับมาานอมส์ทาเหนือเลย…ท่านอฮาไปนานน้าเป็นห่วเหลือเินไม่รู้เิเหุอันใหรือเปล่า” ราินีเมริไอิสรัสเสียแผ่วเบา
“อย่าทรเป็นพระัวลพระเ้า่ะ พรุ่นี้้าพระอ์ะส่ทหารไปสืบหาะไ้่าวลับมาบ้า”
“อบใท่านเเนมุท”
บานพระทวารถูเปิออ แพทย์หลวนหนึ่เินออมาพลา้มศีรษะนิ ๆ ่อนเอ่ยึ้นว่า
“ทูลเิเส็้าในไ้แล้วพระเ้า่ะ”
“เิทุท่านเ้าไปับ้า้วย” ราินีทรหันมารับสั่่อนะเส็เ้าไปเป็นพระอ์แรโยมีพระโอรส พระธิาเส็ามไปิ ๆ านั้นึเป็นสัราาบาราผู้มีวามสำัในแผ่นินและสอุนพล้ายวาผู้้ำราบัลลั์
“ร้ายแรถึนานั้นเลยหรือ” ราินีเมริไอิสทรผะทันที พระเนรเบิว้าอย่าพระทัยีสุ ทอพระเนรไปยัอ์ฟาโรห์ที่บรรทมเหยียยาวบนพระแท่น ผิวพระพัร์รวมทั้พระวีทั่วพระวรายมีุำล้ำเป็น้ำ ๆ
เ้าหิเนเฟอร์เเนทรเ้าไปประอพระมารา พึมพำว่า“ทรทำพระทัยี ๆ ไว้เพะเส็แม่”
“พระเ้า่ะ” หัวหน้าะแพทย์หลวึ่รัษาารแทนท่านอฮาล่าวอบพลา้มศีรษะนิ ๆ
“แสว่าเรา้อรอวามหวัาท่านอฮาเพียนเียวใ่ไหมท่านหมอ” เ้าายเนเฟรเิรับสั่ถาม้วยพระพัร์าวเผือ
“นั่นือวามหวัสุท้ายอะแพทย์พระเ้า่ะ”
“ถ้าไม่ไ้ยาถอนพิษมา พระอ์ะทรมีพระนม์ีพไ้นานเท่าไหร่” สัราาบาราล่าวถามึ้น้วยเสียเรียบ ๆ เป็นผลให้ทุพระอ์และทุน่าลั้นใรอฟัำอบ
“ไม่เิน 7 วัน”
เพียเท่านั้นเอวรอ์อราินีเมริไอิส็ล้มพับอยู่ในอ้อมพระรพระธิา วามวุ่นวายโลาหล็เิึ้น...
“ท่านุนพลเเนมุทอรับ ทหารที่เราส่ไปามแพทย์หลวอฮาลับมาแล้ว”
ุนพลเเนมุทเยหน้าาารอ่านระาษปาปิรัส พูเร็วปรื๋อับนายทหารสูอายุนสนิท“รีบเ้ามาหา้าเร็ว”
อีฝ่ายรีบออาประูห้อทำานไป ่อนะเ้ามาใหม่พร้อมับนายทหารหนุ่มรูปร่าำยำ
“ท่านอฮาเป็นอย่าไรบ้า แล้วไ้ัวยามาหรือยั” ุนพลผู้เ่าถามอย่าร้อนใภายหลัพยัหน้ารับวามเารพแล้ว
“ท่านอฮาเสียีวิแล้วอรับท่าน ที่นอมส์เหนือ”
ำอบนั้นทำให้ผะทันที าเบิโพล“อะไรนะ”
“ถูสัหารอรับ ้าวอเรื่อใ้ถูปล้มสมภ์ไปนหม”
“ใรเป็นนลมือ” ุนพลเเนมุทถามเสียร้าว เนื้อัวสั่น้วยวามโรธ
“าวบ้านแถวนั้นบอว่า เป็นน่าถิ่นมีรูปร่าลัษะล้ายทหารอรับ”
“เลวมา !!” เ้าายเนเฟรเิรับสั่้อ พระพัร์ีเผือ“ท่านรู้ไหม มันเป็นฝีมืออใร”
“้าพระอ์แน่ใถึะไม่มีหลัาน” ุนพลเเนมุทพูเสียลึ
“มันเป็นใร”
“สัราาบาราับุนพลาอาพระเ้า่ะ”
เ้าายเนเฟรเิพระศอแ็ ทรนิ่อั้นไปทันที
“ที่้าพระอ์ับาู ทั้สอนนี้มีารพบปะันมานานแล้ว ุนพลาอามัไปสนทนาับสัราาบาราที่มหาวิหารบ่อย ๆ แ่นั่นไม่ใ่ประเ็นสำัพระเ้า่ะ”
“ท่านว่า่อมาเลย”
“ูสอนนั้นไม่ไ้วิัวลับพระอาารออ์ฟาโรห์เลย อีทั้เรื่อนวายาพิษ้วย ป่านนี้็ยัับนไม่ไ้…้าพระอ์เสียใเหลือเิน ที่เยั้านอ์ฟาโรห์ไม่ให้ทรสละราย์เพื่อแ่ั้พระอ์เป็นฟาโรห์อ์่อไปในรั้นั้น” แววาุนพลผู้เ่ามีแววเสียใลึึ้
“ท่านอย่าโทษัวเอเลย มันไม่ใ่วามผิอท่าน ไม่มีใรรู้อนาที่ะเิึ้นนี่” เ้าายถอนพระทัยยาว“ว่าแ่เราะทำอย่าไรันี เส็พ่อะ...สิ้นพระนม์ในอีไม่นานแน่ ๆ” ประโยสุท้ายรัสเหมือนระิบ
“้าพระอ์ะเรียทหารึ้นมาานอมส์ทั้หม ถ้ามีปัหาอะไรเิึ้นมาเราะไ้มีอทหารหนุนพระเ้า่ะ เพราะอนนี้ทหารในเมือเือบทั้หมเป็นอาอา” เสียราบทูลปนถอนใ
“รบวนท่านรีบัารให้้วยนะท่านเเนมุท...ถ้าเส็พ่อทรรับรู้ไ้ ะอบใท่านมาริ ๆ” เ้าายเนเฟรเิรัส้วยน้ำเสียลึ
เสร็าปรึษาับุนพลเเนมุท เ้าายเนเฟรเิ็เส็มาที่ห้อบรรทมอพระมาราพร้อมรัสถามพระพี่นาที่ำลัประทับนั่อยู่ที่โ๊ะทรพระอัษรอย่าร้อนรน “พี่หิ เส็แม่ทรเป็นอย่าไรบ้าพระเ้า่ะ”
เ้าหิเนเฟอร์เเนทรลุึ้นาพระเ้าอี้พลารัสเสียแผ่วเบา “ทรบรรทมไปเมื่อรู่นี่เอ เนเฟรเิ”
พระนมานัห์และนาไอินั่อยู่บนพื้นลุึ้นมาถวายวามเารพ “ถวายบัมเพะ เ้าาย หม่อมันับไอิะออไป้านอ่อนนะเพะ
เ้าายพยัพระพัร์รับแล้วทรหันไปทาพระพี่นา “แล้วนี่มาันหมเลยหรือพระเ้า่ะ”
“ใ่ พี่ย้ายเ้ามาพัในวัหลว ะไู้แลพระอาารเส็พ่อ เส็แม่ไ้สะว” รับสั่อบเนือย ๆ
“ีแล้วพระเ้า่ะ” รัสบเ้าายเนเฟรเิเส็เ้าไปทอพระเนรพระมาราที่พระแท่นบรรทม้านใน แล้วึเินออมา
“พี่หิ แล้วสรุปหมอหลวเาว่าเส็แม่ทรประวรเป็นอะไร”
“อ่อนเพลียเพราะทรพัผ่อนไม่พอ”
เ้าายเนฟรเิมวพระน แล้วึรัสอย่าริ้ว ๆ“อีแล้วหรือ...ทำไมอาารเหมือนเส็พ่อ่อนประวรเลยพระเ้า่ะ”
“อย่าพูอย่านั้น เนเฟรเิ” เ้าหิเนเฟอร์เเนพระพัร์ีล
“อประทานอภัยพี่หิ หม่อมันไม่ั้ใ”
“ห่วแ่เรื่ออท่านหมออฮาไม่รู้ว่าอนนี้ไ้ัวยาแ้พิษเรียบร้อยหรือยั เราไม่มีเวลาอีแล้วนะเนเฟรเิ”
“พี่หิ” เ้าายเนเฟรเิพระเนรแ่ำ เป็นผลให้เ้าหิทรทอพระเนรมออย่าประหลาพระทัยแล้วสัหร์็วาบึ้นมา
“มีอะไรหรือ บอพี่”
“ท่านหมอเสียีวิแล้วพระเ้า่ะ”
“อะไรนะ” พระเนรเบิโพลอย่าะลึ
“ท่านหมอโนลอบสัหารที่ระท่อมในนอมส์ทาเหนือ ะำลัเรียมัวลับเมือหลว…เรามีเลือเป็นหนอน” เสียรับสั่อย่าเ็บแ้น“สัราาบาราับาอาับมือันว่ำราบัลั์”
“เ้าแน่ใหรือ” เสียรัสแทบเป็นระิบ
“แน่เสียยิ่ว่าแน่ อนนี้หม่อมันับท่านเเนมุทำลัเรียมำลัทหารอยู่”
“แ่ถึอย่าไรเส็พ่อ เส็แม่ยัอยู่นะ ทำอะไรไม่ไ้” เ้าหิรับสั่แม้ในพระทัยะวาบลึว่าสิ่ที่พระอ์พูปลอบใอ์เอนั้น ูเหมือนะห่าไลาวามเป็นริเหลือเิน
“เส็พ่อให้ำปรึษาเราไม่ไ้อีแล้วพระเ้า่ะ ส่วนเส็แม่...หม่อมันเรว่าในไม่้านี้ ะทรประวรหนัลไปอี” เ้าายเนเฟรเิรวบพระหัถ์เย็นเียบอพระพี่นามาุมไว้อย่าปลอบพระทัย
”หม่อมันับุนพลเเนมุท ะพยายามรัษาราบัลลั์อเราไว้อย่าีที่สุ อย่าทรัวลไปเลย”
เ้าหิเนเฟอร์เเนทอพระเนรพระอนุา้วยวามห่วใย “เนเฟรเิ เรื่อนี้อันรายมา ระวััว้วย”
พระเนรสีเหล็เป็นประายเ็มื้น“พระเ้า่ะ หม่อมันะ้อนะ ทรเป็นำลัใให้หม่อมัน้วย”
“้าเห็นว่าเราะ้อประาศเรื่อประวรอเส็พ่อให้ประานไ้รับรู้แล้ว” เ้าายเนเฟรเิรับสั่ึ้นในห้อเล็ ๆ ห้อหนึ่ ึ่ัเป็นห้อประุมลับ สายพระเนรวาไปที่สัราาบารา ุนพลาอาที่นั่อยู่รหน้าสลับไปมา
“มีใรมี้อโ้แย้บ้า”
“้าพระอ์เห็น้วยพระเ้า่ะ นอานั้นยัิว่านอาประาศเรื่อพระประวรออ์ฟาโรห์แล้ว วระประาศเรื่อแ่ั้พระอ์เป็นผู้สำเร็ราารแทนไป้วยเลย”
“้าพระอ์เห็น้วยที่ะประาศเรื่อพระประวร แ่ไม่เห็น้วยที่ะประาศแ่ั้พระอ์เป็นผู้สำเร็ราารแทนในอนนี้”
“มันเป็นวัและำลัใอประาน” ุนพลเเนมุทพูเสียั
“สร้าวามสับสนให้ประานมาว่า ท่านเเนมุท” ุนพลาอาแย้เรียบ ๆ
สัราาบารายิ้มเยาะ“มันไม่ใ่สิ่ำเป็น...ในเมื่อำแหน่วิเียร์ ็เป็นหลัประันสำหรับเ้าายในารึ้นรอบัลลั์เป็นฟาโรห์พระอ์่อไปอยู่แล้วไม่ใ่หรือ...หรือว่าท่านลัวอะไร เเนมุท อ้อ แล้วไ้่าวว่าท่านสั่ทหารานอมส์ ทั้เหนือ ใ้ ให้มารวมัวที่วัหลว ท่านิาร์อย่าไร บอ้าไ้ไหม”
ุนพลเเนมุทอึ้ หาเ้าายเนเฟรเิรับสั่ึ้นทันวันว่า
“้าเป็นนสั่ท่านเเนมุทเอ เส็พ่อำลัประวร เราวรมีอทหารไว้รัษาวามสบเรียบร้อยอบ้านเมือ”
นัยน์ามีแววล้ำลึอสัราาบาราเบนับมาที่เ้าายอย่าลึึ้ “อย่านั้นหรือพระเ้า่ะ”
“ใ่ ท่านสัรามีปัหาประารใหรือ”
“ไม่มีพระเ้า่ะ เพียแ่้าพระอ์เห็นเป็นเหุาร์ที่ไม่ปริเท่านั้น” เสียอบเรียบ ๆ“แ่ถ้านั่นเป็นพระประส์อเ้าาย ้าพระอ์ะไ้สบายใว่าุนพลเเนมุทมิไ้บัอาำเนินารเอโยลำพั”
ุนพลาอามอไปทีุ่นพลเเนมุท“แ่ารที่เรียทหารานอมส์หัวเมือ วระผ่านารปรึษาหารือัน่อนมิใ่หรือเเนมุท ท่านัารเอเ่นนี้ทำใหู้เหมือนว่ามุบมิบทำ”
“าอา เ้าพูเินไปแล้ว” เ้าายเนเฟรเิทรลุึ้นาพระแท่นหินทันที พระเนรลุโนุเปลวเพลิ
ุนพลาอาแสยะยิ้ม่อน้มศีรษะนิ ๆ“ถ้าทำให้เ้าายทรริ้ว ้าพระอ์็้ออพระราทานอภัย”
“้าพระอ์ะให้ฝ่ายวัประาศเรื่อารประวรออ์ฟาโรห์” สัราาบาราพูแทรึ้น
“ล...รบวนท่าน้วย” เ้าายรัสอย่า่มพระทัย
“ถ้าเ้าายไม่ทรมีเรื่ออื่นใอี ้าพระอ์ับท่านาอา้ออถวายบัมลา” แล้วโยไม่รอำอนุาสัราและุนพลาอา็ลุึ้นถวายำนับและพาันเินออไปาห้อทันที
เ้าายเนเฟราิพระศอแ็ะทอพระเนรแลามสัราและุนนานสำั
“เ้าายเนเฟรเิพระเ้า่ะ” เสียอุนพลเเนมุททำให้พระอ์พลันรู้สึัว
“ว่าอย่าไรท่านเเนมุท”
“้าพระอ์ิว่าพวมันเริ่มะระแวฝ่ายเราแล้วพระเ้า่ะ…แล้ว็ูมันรู้้อมูลวามเลื่อนไหวอฝ่ายเรา้วย” ุนพลเเนมุทล่าวอย่าหนัใ
“ทหารานอมส์ ะมาถึเมื่อไหร่ท่านเเนมุท” รับสั่พลาถอนพระทัยยาว
“นอมส์ใล้สุะมาถึภายในสามวัน แ่ถ้าอยู่ไลไป ้อใ้เวลาเินทานานว่านั้น แ่อย่าน้อยภายใน 1 เือนน่าะมารบันหมพระเ้า่ะ”
“มันะสายไปหรือเปล่า”
“อให้อ์ราินีทรเป็นเสาหลัอยู่อย่านี้่อไป... เราพอยื้อเวลาไ้พระเ้า่ะ”
เ้าายทรถอนพระทัยอีรั้“แ่พระอาารเส็แม่ไม่่อยีเลย ท่านเเนมุท”
“ทรประวรมาหรือพระเ้า่ะ” เสียทูลถามอย่าใ
“พระอาารเหมือน...เส็พ่อ เมื่อเริ่มประวร” เ้าายเนเฟรเิรัส้วยเสียยาลำบา แ่็เป็นผลใหุ้นพลผู้เ่าเบิาโพล...
“ฟาโรห์เนเฟอร์าเรสวรรแล้วพระเ้า่ะ!!”
เสียราบทูลอแพทย์หลว ทำให้เ้าหิเนเฟอร์เเนทรทรุพระอ์ลรรแส้าพระแท่นบรรทมอพระราบิา ในะที่เ้าายเนเฟรเิมีพระพัร์ีเผือ
ะแพทย์หลว้อมศีรษะ่อนถอยหลัออมาาพระแท่น
สามบุลสำัผู้้ำูราบัลลั์หมอบเรียันบนพื้น้านหน้าพระแท่น ุนพลเเนมุทน้ำาไหล ในะที่สัราาบาราและุนพลาอามีใบหน้าที่เรียบสนิท
เ้าายเนเฟรเิทรเส็ออมา้วยพระเนรแ่ำ รัสออมาว่า“เิท่านทั้สามาม้ามาที่ห้อ้า ๆ หน่อย ้ามีเรื่อปรึษา”
“พระเ้า่ะ” เสียอบรับพร้อมเพรียัน
“แล้ว่อานี้ เราะทำอย่าไร่อไป” เ้าายเนเฟรเิถอนพระทัยยาว
สัราาบาราราบทูลเสียบเรียบ“้าพระอ์ะไปรวูวามพร้อมในารอาบยาพระศพอ์ฟาโรห์ที่มหาวิหาร...ารเลื่อนย้ายพระศพไปมหาวิหาะเป็นเวลาเ้าพรุ่นี้ อีสัรู่ะนับวะมาียารัษาพระวรายให้ฟาโรห์เนเฟอาเร่อน”
“เรียมารไว้เรียบร้อยเียวนะ ท่านสัรา” ุนพลเเนมุทยิ้มเย็น
“้าทำหน้าที่อ้าโยไม่าบพร่อ” เสียอบเรียบ ๆ
“แล้วพระอาารอ์ราินีเป็นอย่าไรบ้าพระเ้า่ะ เ้าาย” ุนพลาอาทูลถาม
เ้าายเนเฟรเิทรเียบไปรู่ ่อนรับสั่อบว่า“ทรุหนัล ะนี้ยัไม่ไ้พระสิ”
เป็นผลให้เิวามเียบึ้น...
“ถ้าอย่านั้น ้อประาศเรื่อสวรรและอาารพระประวรออ์ราินีพร้อมัน” สัราาบาราเอ่ยทำลายวามเียบ
“้าไม่เห็น้วย ในเรื่อารประาศพระอาารประวรออ์ราินี เพราะะทำให้ประานเสียวั”
“ท่านเเนมุท...แ่ารให้ประานทำใไว้็น่าะเป็นวิธีที่ีไม่ใ่หรือ” ุนพลาอาโ้“แ่นั่น็อยู่ที่ารัสินพระทัยอเ้าายพระเ้า่ะ”
"ประาศเพียเรื่อสวรร แ่อย่าเพิ่ประาศเรื่อพระอาารประวรอเส็แม่” เ้าายเนเฟรเิทรัสิน นั่น็เป็นผลให้สัราาบาราและุนพลาอาหันมาสบาัน้วยสีหน้าเรียบสนิท
“พี่หิ” เ้าายเนเฟรเิทร้าวเ้ามาหาพระพี่นาที่ทรนั่อยู่บนพระเ้าอี้้าพระแท่นบรรทมอพระมารา
“เนเฟรเิ” พระพัร์ที่เบือนลับมานั้นหม่นหมอ พระเนรแ้ำเนื่อาผ่านารรรแสมานาหนั“อนนี้ะนับวำลันำพระศพอเส็พ่อไปัเรียมารั้นแร ่อนะเลื่อนย้ายไปมหาวิหารพรุ่นี้เ้า”
“พระเ้า่ะ หม่อมันทราบแล้ว” เสียรับำ
“เส็แม่็ประวรหนัเ็มที ูะทรุเร็วว่าเส็พ่อเสียอี พี่ลัวเหลือเิน” อัสสุลใส ๆ เริ่มลอออมาอี
เ้าายทรพิาราูพระมาราเห็นไ้ถนัว่าพระวีเริ่มเป็น้ำ ๆ สีล้ำอันเป็นอาารระยะสุท้ายอผู้ถูพิษเนหา็รัสปลอบพระพี่นา้วยัวานเสียที่ไม่วายสั่น
“พี่หิ้อเ้มแ็นะพระเ้า่ะ ถึอย่าไรเรา็้อผ่านเราะห์ร้ายนี้ไปให้ไ้”
“พี่ะพยายาม” สุรเสียุระิบ
“พรุ่นี้หม่อมันะ้อเ้าร่วมพิธีแห่พระศพเส็พ่อไปยัมหาวิหาร และ้อทำพิธีอยู่ในนั้นอีสามวัน พี่หิทรอยู่ับเส็แม่นะพระเ้า่ะ”
เ้าหิเนเฟอร์เเนพยัพระพัร์อย่าเ้าพระทัย
...เป็นโบราราประเพี ที่ผู้เป็นทายาทอผู้ายะ้อเ้าไปอยู่ร่วมารประอบพิธีรรม ในารพิพาษาววิาอผู้าย่อหน้าเทพเ้า 42 อ์ โยมีเทพโอสิริสเป็นประธาน ึ่ะมีารพิาราวามีวามั่ว าัมภีร์มระและสุท้ายะเป็นารั่น้ำหนัหัวใ ปรียบเทียบับนนเพื่อพิพาษา ่อนะทำารอาบยาศพเพื่อีวิอันเป็นนิรันร...
“หม่อมันเป็นห่วพี่หิ เป็นห่วเส็แม่เหลือเิน”
“ไม่้อเป็นห่ว พี่ะถวายวามูแลเส็แม่เป็นอย่าี” เ้าหิเนเฟอร์เเนยิ้มให้พระอนุา้วยพระโอษ์ที่สั่นระริ “เ้าไปทำหน้าที่เพื่อเส็พ่ออเราให้เรียบร้อย ้วยวามเ้มแ็...อย่าลืมว่า เมื่อลับออมาามหาวิหารเ้า็ือฟาโรห์พระอ์่อไป”
เ้าายเนเฟรเิถอนพระทัยยาว
“อบพระทัยพี่หิ แ่หม่อมันรู้สึสัหร์อย่าประหลาว่า เวลานั้น...มันะไม่มีวันมาถึ” สุรเสียประโยสุท้ายมีัวานเศร้า
ความคิดเห็น