คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : 1 - กลับมาอีกครั้ง
(มุมมอง : เคนดอล)
ความวุ่นวายรอบๆ ตัว เป็นสิ่งเดียวที่ฉันจำได้หลังจากลืมตาขึ้นมา เสียงไกปืนปนเสียงกรีดร้องของทุกคนในสงครามเป็นเสียงแรกที่ได้ยิน ภาพฉายในมุมกล้องจากหุ่นยนต์ตัวหนึ่งสะท้อนร่างของผู้คนร่วงหล่นลงพื้นต่อหน้าต่อตา
เกิด แก่ เจ็บ ตาย ถือว่าเป็นวัฏจักรของเหล่าสิ่งมีชีวิตต่างๆ เลย แต่แบบนี้คงไม่น่าใช่วัฏจักรพรรคนั้นหรอก น่าจะเป็นการสังเวยชีวิตกันเสียมากกว่า ทหารในชุดเครื่องแบบยังต่อสู้กันอย่างไม่มีใครยอมใครเลย ต่อให้ตนเองเหลือคนเดียวแล้ว พวกเขาก็พร้อมจะสู้ต่อจนกว่าจะตายไปข้าง ถ้าถามว่าทำไมพวกเขาถึงมาสู้กันแบบนี้?
อำนาจอันหวานหอมที่หลายฝ่ายต่างต้องการได้มา...
การแบ่งอำนาจที่สุดท้ายก็ต้องแย่งชิงกัน...
ฉันไม่เข้าใจของแบบนั้นหรอก ฉันเป็นแค่หุ่นยนต์ที่ดันหลงเข้ามาในสงครามแบบนี้ซะมากกว่า ความคิดของมนุษย์นะ ฉันไม่มีวันเข้าใจหรอก เพราะความรู้สึกไม่ได้ถูกสร้างให้พวกเราสัมผัสมันได้เลย ตัวฉันผู้ยืนท่ามกลางสงครามได้แต่หันมองทางนั้นที ทางนู้นที ดูๆ แล้วไม่ต่างจากสุสานคนเป็นสีเลือดเลย..
ไม่ทันได้รู้ตัวก็รู้สึกว่าจะมีคนวิ่งมาจากทางด้านหลัง กับการลั่นปืนเรียงคนจนล้มกันไป ฉันหันไปมองด้วยความสงสัยก็พบกับหญิงสาวคนหนึ่ง สภาพของเธอเต็มไปด้วยสีแดง ไม่รู้ว่าหยดสีชาดนั้น...เป็นของเธอหรือของพวกเขา แต่ที่รู้ๆ แขนข้างหนึ่งที่ไม่ได้จับปืนนั้นถูกยิงเสียแล้วแม้ว่าจะใช้เศษผ้าห้ามเลือดไว้ก็ตาม เสียงต่อมาที่ได้ยินนอกจากทั้งหมดที่กล่าวก็คงเป็นเสียงของเธอต่อจากนี้...
" ....อีกแล้ว ทางเลือกนี้ไม่ถูกต้องเลย เรามาผิดทางแล้ว... "
" ..... " เธอหมายถึงอะไรกันนะ?
" หื้ม? หุ่นยนต์??? " เธอมองมาที่ผมด้วยสายตาเรียบนิ่ง สักพักแววตานั้นก็กลายเป็นมิตรแทน
" หุ่นยนต์ที่ท่านพ่อพูดถึงสินะ อยู่ตรงนี้เอง " เธอเดินเข้ามาอุ้มผมก่อนจะหันหลังเดินกลับไป ผมยังคงสับสนประกอบกับคำถามต่างๆ ในหัวแล้ว ตอนนี้เกิดอะไรขึ้นกันแน่ ตัวเธอสูง179ซม. เป็นผู้หญิงสูงหุ่นดี หน้าตามองไม่ชัดเพราะเต็มด้วยสีแดง ส่วนเครื่องแต่งกายก็น่าจะเป็นพวกทหารแหละนะ
" ดูเหมือนว่าจะทำพลาดอีกแล้วนะ ขอโทษด้วย... ฉันไม่อยากให้เป็นแบบนี้เลย... "
" ....? "
" พูดไม่ได้สินะ ไม่เป็นไรหรอก ยังไงซะตอนนี้ฉันต้องเอานายไปซ่อนสักที่ และฉันจะกลับมารับนายอีกครั้ง... " ....กลับมารับเหรอ ไม่เข้าใจอะไรเลย หมายความว่าไงกัน?
" หุ่นยนต์จะไม่มีวันลืมเรื่องทั้งหมด หากไม่ถูกลบโดยเจ้าของ เพราะงั้น...ช่วยจำผลลัพธ์ทั้งหมดของฉันทีนะ... "
ถึงจะมีอะไรหลายอย่างที่อยากจะพูด แต่ทุกอย่างก็ดับไปก่อน และนับแต่นั้นก็เจอแต่ภาพเธอคนเดิมต้องมาตายอนาถทุกครั้งที่เราเจอกัน อยากจะช่วยบ้างจัง แต่ขยับไม่ได้เลย ทรมานจังเลยนะ...
ทรมาน... คำพูดแบบนั้นออกมาจากปากเราได้ไงกัน?
.
.
.
" ตื่นได้แล้ว ฉันมารับนายแล้วนะ " ระบบของฉันกลับมาทำงานอีกครั้งหลังจากได้ยินเสียงใครสักคน ภาพแรกที่ได้เห็นคือเพดานสีขาวสะอาดตากับหลอดไฟแท่งให้ความสว่าง ก่อนหน้านี้หนวกหูอยู่แท้ๆ ทำไมสงบแบบนี้ได้?
" เคนดอล... ชื่อของนายต่อจากนี้ไปนะ " ฉันมองไปยังหญิงสาวข้างเตียงคนหนึ่ง เธอมีรูปร่างที่ตัวเล็กประมาณ150ซม. ดวงตาสีฟ้าสดใสเข้ากับลุคทรงผมครอบยาวได้ดีเลย พอเธอหันมาก็พบว่าผมสองเธอถูกแบ่งครึ่งเป็นสองสีด้วย มองจากหัวจรดเท้าแล้วก็พอคาดได้จากชุดกาวน์สีขาวได้ว่าเธอเป็นใคร พวกนักวิทยาศาสตร์ที่จับฉันมาทดลองเหรอ... ปกติจะเป็นเธอมารับฉันเหมือนทุกทีไม่ใช่เหรอ?
" ฉันมาที่นี่ได้ไง? "
" จำฉันไม่ได้สินะ ฉันคนที่นายมักจะเจอประจำนะ ลงทุนทำหุ่นให้นายขยับได้แท้ๆ " เธอแอบพองแก้มประมาณน้อยใจ แล้วก็กลับมายิ้มแย้มพลางหยิบแก้มฉัน
" เอาเถอะ นายรอตรงนี้ให้ร่างกายทำงาน100% แล้วฉันจะพานายไปข้างนอกนะ " เธอถอดเสื้อกาวน์ออก ทำให้เหลือแค่เสื้อเซิ้ตไร้แขนครึ่งตัวกับกางเกงสั้นสีดำแค่นั้น พึ่งสังเกตว่าหน้าอกเธออวบอึ๋มมากเลย ผ่านไปสักพักก็รู้สึกว่าร่างกายจะขยับได้แล้วแหละนะ แปลก...แปลกมาก ความหนักอึ้งในตอนนั้นหายออกไปหมดเลย ระบบคิดอะไร ร่างกายขยับได้ตามหวังเลย สุดยอด... ขยับได้แล้ว!
" ดูท่าทางจะขยับร่างกายได้แล้วสินะ " เธอคนเดิมโผล่เข้ามาอีกครั้ง ที่หายไปเมื่อกี้คงไปใส่เสื้อคลุมตัวนี้มาสินะ ฉันพยักหน้าช้าๆ แทนคำตอบ จึงทำให้เธอยิ้มอีกรอบออกมา
" โล่งใจไปทีนะ เอาล่ะๆ ฉันแต่งตัวให้นายก่อนหน้านี้แล้วนะ เพราะงั้นหลังจากนี้เดินตามมาก็พอแล้วกัน " เธอเดินไปสักแป๊ปก็หยุดนิ่งหันมา
" จริงสิ..ฉันไม่เคยแนะนำตัวเองเลย ฉันชื่อเดน จากนี้ฝากตัวด้วยนะ " เดนหันมายิ้มแย้มหรี่ตาชวนให้เอ็นดูแปลกๆ ถึงกระนั้นเธอก็กวักมือย้ำให้เดินตามมา จากมุมมองตอนนี้...รู้สึกว่าเราจะสูงขึ้นมา แล้วยังเคลื่อนไหวคล่องอีกด้วย
เดนได้พาฉันออกมาจาก...คฤหาสน์?
คฤหาสน์สไตล์โรมันผสมโมเดิร์นโทนขาวขนาดใหญ่ รอบๆ ไม่ได้มีต้นไม้หรือของตกแต่งอะไรมาก ถ้าให้พูด...ทั้งในตัวคฤหาสน์และข้างนอก ไม่ค่อยมีของตกแต่งเท่าที่ควรจะมีเลย อย่างกับเดนพึ่งย้ายเข้ามาใหม่...
" ย้ายเข้ามาที่นี่วันแรกเหรอ? "
" ไม่เชิงหรอก จริงๆ ย้ายมาที่นี่ได้5วันแล้ว แต่เพราะติดโปรเจควิจัยที่มหาลัย เลยยังไม่มีเวลาตกแต่งบ้าน "
" ....เท่าที่ดูแล้ว ดูเหมือนจะจัดของมั่วชั่วไปหมดนะครับ "
" ..... "
" ทำไมเดนทำหน้าแปลกๆ แบบนั้นกันครับ? "
" ลืมๆ เรื่องเมี่อกี้ไปได้ไหมคะ? "
" เอ๋?? " ฉันไม่รู้ว่าฉันพูดอะไรผิดไป แต่คงเพราะ...คำพูดฉันมันแปลกๆ หรือเปล่านะ เอาเถอะ...ฉันรู้สึกว่าเดนจะอยู่คนเดียวแล้วยังไม่มีเวลาอีก เธอเป็นใครกันแน่....
ตัวคฤหาสน์อยู่ไม่ไกลจากตัวเมืองเท่าไหร่ แม้ว่ารอบๆ จะมีป่าล้อมเอาไว้ก็ตาม ลองค้นหาGPSบนแผนที่ดูก็พบว่าที่นี่คือ1ในประเทศใหม่ใกล้ๆ รัฐฟลอริด้าของสหรัฐฯ นามว่าฟิวเซอร์โทเปีย โดยเป็นประเทศที่ได้รับการสนับสนุนจากประเทศต่างๆ ให้มีความทันสมัยและเป็นประเทศศูนย์กลางของโลกอีกด้วย แล้วรู้สึกว่ามันจะใหญ่ด้วย
เดนพาออกมาดูข้างนอกได้สักพักก็เข้าสู่ตัวเมือง.. ตึกอาคารสูงเหยีบดฟ้าเต็มไปหมดเลย เทคโนโลยีจอภาพจำลองสามมิติไร้จอทีวีลอยตามจุดต่างๆ ยังไม่รวมรถไร้ล้อที่เคลื่อนที่โดยลอยตัวไปตามทาง และอื่นๆ มากมายเหมือนเวทย์มนต์ในชีวิตจริง อยากจะบอกว่าแต่ละอย่างสุดยอดมากๆ เลย
" ..... " ป้ายประกาศหาคนร้ายแปะจนไม่เห็นเสาไฟข้างทางเลยแหะ แถมไม่ได้มีเสาเดียวด้วยสิ
เกิดอะไรขึ้นกัน ทำไมจำนวนคนหายไปเยอะแบบนั้น?
ไม่รู้ว่าเดนกำลังพาไปที่ไหน แต่ตลอดทางพบกับใบติดประกาศหาคนหายเต็มไปหมดเลย ตอนไหนไม่รู้...เดนพามายังสำนักงานของเจ้าหน้าที่?
" เดน!! กำลังถามหาไอ้ตัวแสบแบบเธอพอดีเลย! " เสียงตวาดเล่นเอาสะดุ้งเฮือกขึ้นมา เมื่อชายอ้วนวัยกลางคนชี้หน้าด่าเดนแบบไม่ไว้หน้ากัน
" เรียกหาทำไมเหรอคะ? "
" ไอ้องค์กรปัญหาอ่อนของเธอ ยุบมันไปซะ! "
" พูดอะไรกันนะคะ เรื่องนั้นทางสำนักงานหลักเขาอนุมัติแล้วนะ อีกอย่าง...มันคือองค์กรจิตอาสาต่างหาก "
" แล้วแกคิดว่าเรื่องผีสางปีศาจมันมีจริงหรือไง?? "
" บอกไปแล้วไงว่าเรื่องเหนือธรรมชาติมันมีจริงๆ ตอนนี้หลักฐานรองรับก็มากขึ้นแล้ว แถมจะให้ผู้คนหายตัวเพิ่มอีกเหรอ? " เดนอธิบายอย่างใจเย็นในขณะที่อีกคนหน้าบูดบิดเบี้ยวไปหมด
" ยังไงฉันก็ไม่ยอมรับองค์กรของแก ทางเจ้าหน้าที่คนอื่นก็เห็นด้วย ยังไงพวกเราจะนำเรื่องนี้ไปรายงานผู้บังคับบัญชา!! "
" เรื่องของเด็ก ทำไมชอบทำให้มันวุ่นวายกัน! "
" แกคิดว่ามันง่ายเหรอที่จะช่วยใครสักคนนะ " และแล้วลุงแก่ก็เดินออกไปด้วยอารมณ์หงุดหงิดสุดๆ
" .... " เดนเงียบไปสักพักแล้วหันหลังเดินออกมาเงียบๆ ฉันยังสับสนอยู่แต่ก็ทำได้แค่เดินตามเดนออกมา ตอนแรกก็งงว่าเธอจะเดินไปไหน แต่สุดท้ายก็พามายังร้านคาเฟ่ใกล้ๆ สั่งเครื่องดื่มกันเสร็จก็พากันไปหาโต๊ะนั่ง สไตล์ร้านออกแนวโมเดิร์นที่มีความเรียบง่ายในตัวเอง ข้างนอกก็มีต้นไม้ให้รู้สึกปลอดโปร่งขึ้นมา...
" เฮ้อ... เถียงเขาไปก็ไม่ได้ช่วยอะไรเลย จะค้านจะเอาแต่ความคิดฝั่งตัวเองอย่างเดียว ทั้งๆ ที่ก็เห็นกันอยู่แท้ๆ ... "
" ....เขาดูจะคัดค้านให้ได้เลยนะ "
" เป็นลุงที่รู้จักตั้งแต่สมัยมัธยมแล้วด้วย เขาไม่ค่อยเชื่อความคิดกันมาตั้งแต่ไหนแล้ว แถมตอนนี้เขาต้องมาเลี้ยงเดนอีก " เดนทำหน้ามุ่ยเชิงน้อยใจลุงคนนั้นแล้วกระดกนมอุ่นๆ พรวดเดียวโดยลืมเป่า
" แค่กๆ ---- ร้อนๆๆๆๆ "
" กะว่าอยู่ว่าทำไมคุณเดนไม่เป่าก่อน? "
" ลืมไปสนิทเลย มัวแต่กังวลเรื่ององค์กรที่ทำ... "
" ....อธิบายได้ไหมว่าองค์กรที่คุณกำลังทำคืออะไรกันแน่ ตอนนี้ผมงงไปหมดแล้ว "
" จริงด้วย เคนดอลพึ่งตื่นแล้วยังไม่รู้อะไร งั้นจะอธิบายให้ฟังนะ " เดนวางแก้วลงแล้วจึงเริ่มอธิบายรายละเอียด...
" โลกของเรากำลังเผชิญกับปรากฏการณ์ประหลาดที่ยังหาคำตอบไม่ได้อยู่นะ โดยพวกเราจะเรียกมันว่า Dream or Real โดยผู้คนที่เจอกับปรากฏการณ์นี้ล้วนแล้วหายไปอย่างปริศนา ยิ่งทำให้ทั้งหมดเป็นเรื่องลึกลับที่ยากจะหาคำตอบ เมื่อเร็วๆ นี้เดนเลยยื่นคำขอในการตั้งองค์กรจิตอาสานี้ขึ้นมาเผื่อระดมคนในการสืบเรื่องเหนือธรรมชาติพวกนี้ แต่ก็โดนเจ้าหน้าที่หลายคนมองว่ายังเด็ก ไร้ประสบการณ์ เพราะงั้นปัญหาก็เลย... "
" ...เข้าใจแล้ว " ฉันพยักหน้าเข้าใจถึงสิ่งที่เกิดขึ้นในตอนนี้ ฟังแล้วทุกอย่างมันแปลกมากๆ การหายตัวของผู้คนเกิดจากปรากฏการณ์เหรอ?
" แล้วเดนมั่นใจได้ไงว่าจะสืบเรื่องพวกนี้ได้ ดูจากบุคลิคและรูปร่างหน้าตาแล้ว คุณก็ยังเด็กจริงๆ แหละนะ... "
" เดนอายุ 21 ปีแล้วนะ และเดนมั่นใจว่าตัวเองจะตามหาทุกคนที่หายไป รวมถึงปรากฏการณ์อื่นๆ ที่เกิดขึ้นในตอนนี้ด้วย "
" ไม่ได้ตั้งองค์กรเพราะจุดประสงค์เดียวเหรอ?? "
" จริงๆ มีหลายอย่างที่อยากทำเพื่อทุกคนนะ เพราะเป็นองค์กรจิตอาสาด้วย น่าจะช่วยได้หลายอย่าง "
" ..... " สรุปมันคือองค์กรอีหยังวะ
" เอาเถอะๆ งั้นเราไปแจกใบปลิวสำหรับรับสมาชิกดีกว่านะ! "
" ทำเอาไว้แล้วเหรอ? "
" แน่นอนสิ ระดับหัวหน้าเชียวนะ! "
" ครับๆ แล้วใบปลิวได้เอามาด้วยไหม? "
" ....ลืมใบปลิวไว้ที่คฤหาสน์ งั้นพรุ่งนี้แล้วกัน วันนี้อยากให้เคนดอลพักผ่อนเยอะๆ "
" แฉสินะ แต่เอาเถอะ... ถึงจะเข้าใจยาก แต่ผมจะช่วยคุณ "
" ขอบคุณนะ " เดนยิ้มบางๆ แล้วจิบนมในแก้วอีกรอบ
" ร้อนๆ! "
" เป่าสิครับ คุณเดน... " จะมาแนวไหนกันแน่นะ แต่เอาเถอะ... ผมจะช่วยเธอเท่าที่ได้ก็แล้วกันนะ..
(จบมุมมองของเคนดอล)
.
.
.
.
" คนในวงการหายไปอีกแล้วนะเนี่ย "
" น่ากลัวมากเลยเนอะ เมื่อไหร่จะจบเรื่องนี้สักที "
" กลัวว่าพวกเราจะเป็นรายต่อไปจังเลย "
บทสนทนาของสาวๆ จากอีกโต๊ะเกือบทำสาวสวยคนหนึ่งสำลักน้ำออกมา เธอปรายตามองประหนึ่งว่าเรื่องที่พวกเธอพูดนั้นน่าสนใจ จึงได้เอ่ยถามชายร่วมโต๊ะที่ดูดชานมไข่มุกแบบไม่สนใจอะไร
" บอนนี่ได้ยินหรือเปล่า? "
" ได้ยิน.... "
" นายคิดว่าไง ฉันว่ามันเริ่มหนักขึ้นแล้วนะ "
" พวกรัฐบาลบอกจะหาทางแก้เองไม่ใช่หรือไง? "
" แล้วเมื่อไหร่? "
" จะไปรู้ไหม? "
" นายจะอยู่นิ่งๆ ไปถึงเมื่อไหร่...? " เบธร่า หญิงสาวคนสวยที่กำลังมาแรงในตอนนี้ ผมสีเทายาวปลายปนม่วงขุ่น ดวงตาสองสีทั้งสองข้างเป็นต้องสะกดให้มองแทบทุกราย ยิ่งไปกว่านั้นคือรูปร่างหน้าตาสมบูรณ์แบบเอาเรื่องอีก คาเฟ่หรูภายในสตูดิโอที่มักจะมีพวกดารานักแสดงแวะมากันบ่อย 1ในนั้นก็เป็นชายร่วมโต๊ะของเธอ เขาเป็นนักแสดงหน้าใหม่ที่กำลังมาแรงในตอนนี้เช่นกัน ผมสีม่วงอ่อนตัดสั้นแฉกข้าง เข้ากับดวงตาสีแดงจังนะ...
" เธอจะให้ฉันทำอะไร ฉันเป็นแค่มนุษย์ธรรมดานะ "
" เจ้าบ้า ฉันหมายถึงจะทำยังไงต่อหลังจากเหตุการณ์นี้มันหนักขึ้นต่างหาก... อยู่เฉยๆ? "
" ..... "
" เอาเถอะ ฉันหวังว่าจะมีวิธีแก้สักที "
" .... " เขานิ่งไปสักพักก็ดูจะนึกอะไรบางอย่างออกมาได้
" หลังจากเหตุการณ์นี้มันหนักขึ้นนะเหรอ... " เขาถามเธอกลับ
" คงงั้น... "
" งั้นถ้า....หากทุกอย่างจะจบลง... ขอให้ฉันเจอกับเธอคนนั้นอีกครั้ง แค่นั้นแหละ ยังไงก็ไม่มีอะไรที่อยากจะได้แล้ว... "
" ถามหาเธอคนนั้นอีกแล้วนะ... " เบธร่าส่ายหน้าเบาๆ เหมือนจะรู้คำตอบตั้งแต่แรกแล้ว ถึงจะไม่รู้ว่าเธอคนนั้นคือใครแต่ก็คงจะสำคัญกับเขาแหละ
" เมื่อวานมีคนเข้ามาแจ้งว่าเจอคนที่หายในความฝันของตัวเองอีกแล้ว ตลกชะมัด " วงสนทนาจากกลุ่มเดิมทำเอาเบธร่าที่แอบฟังถึงกับประหลาดใจออกมา เรื่องแบบนี้มันมีด้วยเหรอ?
จะว่าไป... ช่วงนี้ก็มีคนฝันถึงคนที่หายไปเยอะอยู่นะ น่าแปลกจังเลย
ความฝันไม่ควรจำหน้าผู้คนได้แท้ๆ ...
.
.
.
.
" พอเข้าใจเกี่ยวกับเมืองนี้หรือยัง? "
" เข้าใจแล้ว ขอบคุณนะ... " เคนดอลยังคงหน้านิ่งเช่นเดิม ตัวเขาพยักหน้าขอบคุณเดนหลังจากที่เธอพาทัวร์ในเมืองคร่าวๆ เมืองที่นี่เป็นจุดศูนย์การค้าที่มีแขกบ้านแขกเมืองปะปนในฝูงชนเป็นเรื่องธรรมดา ยอมรับเลยว่าหลายอย่างมันทันสมัยเกินจะบรรยายออกมาได้ เอาเป็นว่าทั้งหมดล้วนแล้วสะดวกสบายมากกว่าที่อื่นที่ไปเยือนมาเลย
ช่วงเย็นที่ใกล้จะถึงนั้น เดนมีแผนที่จะพาเคนดอลไปกินเนื้อย่างร้านโปรดกันสองคนโดยใช้ทางลัดของสนามฝึกที่น้อยคนจะรู้ว่ามีทางไปต่อด้วย เดนเดินยิ้มตลอดทางผิดกับเคนดอลที่ยังคงทำหน้านิ่งต่อไป แต่พอเดินไปได้ไม่กี่ก้าว เดนก็หยุดนิ่งทำเอาเคนดอลประหลาดใจ
" มีอะไรเหรอ? "
" ลุงทักมานะ บอกว่าจะเอาใบอนุญาตในการก่อตั้งองค์กร ให้ตายสิ...เขาดื้อด้านจริงๆ ... "
" ยังคงมั่นใจคำตอบเดิมสินะครับ... "
" เขาชอบเอาคนนั้นมาขู่มาอะไรด้วยสิ รอบนี้จะมาแนวไหน--- ....ได้ยินเสียงเท้าของผู้คนจำนวนมาก "
" เอ๋---- มีคนวิ่งมา! "
" วิ่งเร็ว เคนดอล! " เดนคว้ามือเคนดอลแล้วพาวิ่งหนีกลุ่มคนจากด้านหลังที่วิ่งตามมาติดๆ พอสังเกตดีๆ กลับพวกเจ้าหน้าที่ตำรวจนับสิบนายนะสิ
" เร็วเข้า! เอาใบขออนุญาตองค์กรจากเธอมาเร็ว! "
" อ-อะไรนะ " เคนดอลเบิกตากว้างเล็กน้อย แล้วจับคอเสื้อเดนมาเพื่อุ้มท่าเจ้าหญิง ตัวเขาได้เปิดโหมดความเร็ว จึงทำให้วิ่งไวกว่าเดิมจนแทบมองไม่ทัน
" เฮ้ย! เจ้านั้นมีหุ่นยนต์ บอกให้เจ้าหน้าที่ไปดักข้างหน้าเร็ว!! "
" ครับ! " ความไม่ยอมแพ้ต่อพวกเจ้าหน้าที่ที่มีต่อตัวของเดนอดทำให้เคนดอลคิดไม่ได้ว่าทำไมพวกเขาถึงต้องทำขนาดนี้....กับเด็กผู้หญิงคนเดียวถึงกับรุมกันเลยเหรอ?
" เดน!! ยอมเอาใบขออนุญาตนั้นมาให้พวกเราซะดีๆ เด็กแบบเธอเอาเวลาไปตั้งใจเรียนไป๊! "
" ทำไมต้องรุนแรงกันแบบนี้ด้วยคะ? "
" เธอต่างหาก นอกจากกระทืบรุ่นน้องฉันซะเละแล้วยังจะดื้อด้านอีก ส่งใบขออนุญาตมาซะดีๆ! "
" อะไรกัน... " เดนเม้มปากแน่นด้วยความเคืองใจ เขาลงทุนตามติดขนาดนี้เพราะยกเลิกเรื่องพวกนี้เนี่ยนะ?
" เคนดอล ระวัง! "
" ตายซะไอ้หุ่นเหล็ก! " เคนดอลหลบเสาเหล็กที่ร่วงลงมาตลอดทาง นอกจากชลุงทนตามติดแล้วยังลงทุนสิ่งของด้วยเหรอ!?
" เกินไปแล้วนะ! "
" ยอมมอบตัวให้ยกใบนั้นให้ผู้บังคับบัญชาพิจารณาซะเดน!! "
" พิจารณา? " เคนดอลพูดทวนคำอยู่สักพักก็โดนเสาเหล็กโผล่ขึ้นมาจากพื้น มันกระแทกร่างของเขาเต็มๆ จึงทำให้เดนร่วงหลุดออกจากมือเขา...เธอลงมาตกที่พื้นแบบจังๆ ท่ามกลางชายในชุดเครื่องแบบ
" จับเธอเอาไว้ เราจะล้วงหาใบขออนุญาต " เหล่าชายในเครื่องแบบค่อยๆ ล้วงตามร่างกายของเธอ และก็ได้เจอใบอนุญาตตามที่คาดเอาไว้ เคนดอลพยายามคลานมาดูเดน แต่เขาตอนนี้เจ็บระทมไปหมด ความรู้สึกเจ็บของมนุษย์ช่างน่าหดหู่ชะมัด....
" หึ... เย็นนี้แกเตรียมปิดองค์กรได้เลย คนไร้ประสบการณ์อย่าได้หิวแสงไปหน่อย ให้พวกฉันจัดการทั้งหมดจะดีกว่านะ " ลุงคนนั้นหัวเราะสะใจแล้วเดินจากไปโดยไม่สนร่างกายที่บอบซ้ำของเดนเลย ส่วนเคนดอลเองก็ร่วงลงหล่นมาเช่นกัน
จบแบบนี้อีกแล้วเหรอ?
ความคิดสุดท้ายของเคนดอลก่อนที่ระบบจะปิดลง ทุกอย่างเข้าสู่ความมืดอีกครั้ง แต่ความรู้สึกเจ็บยังคงรู้สึกได้อยู่
หุ่นยนต์ควรไร้ความรู้สึกไม่ใช่เหรอ?
.
.
.
???
เคนดอลเริ่มรู้สึกตัวหลังจากได้ยินเสียงของใครสักคนพูดคุยกันปานทะเลาะหาเรื่อง (?) ตั้งใจฟังดูดีๆ กลับพบว่าเป็นเสียงของชายหญิงสองคนกำลังยืนคุยอะไรกันอยู่
" จะเอายังไงต่อกันแน่ ไปอุ้มใครกลับมามั่วเนี่ย!? "
" ขอโทษที แต่เขานอนอยู่กลางถนน จะทิ้งเขาไว้หรือไงกัน? "
" เฮ้อ... เอาเถอะๆ อย่างแรกเลยนะ ทำไมนายไปที่นั่น ตรงนั้นมันคือทางลัดเก่าที่พวกเจ้าหน้าที่ปิดตายกันไปแล้ว " เบธร่าเท้าเอวยืนบ่นใส่โทรศัพท์แล้วถอนหายใจ เคนดอลค่อยๆ ลืมตามองก็พบว่าตัวเองไม่อยู่กลางถนน...
" เขาตื่นแล้ว.. " เบธร่าเดินเข้ามาดูอาการของเคนดอล เคนดอลมองไปรอบๆ ว่าที่ไหน กลับมีความประหลาดใจ เพราะที่นี่ดูหรูหราแต่เรียบง่ายในตัวได้ดีสุดๆ ....
" ที่นี่...? "
" บ้านของฉันเอง พอดีนายนอนกลางถนน บอนนี่เลยช่วยนายขึ้นรถมา "
" บอนนี่เหรอ.... เธอ?? "
" ฉันชื่อเบธร่าค่ะ ตอนนี้บอนนี่ไม่รู้หรอก คนงานยุ่งก็แบบนี้แหละนะ "
" ...... "
" เบธร่า... สวัสดีนะครับ "
" สวัสดีเช่นกันนะ ว่าแต่นายชื่ออะไรเหรอ? " เบธร่าถามเคนดอล
" เคนดอล...ชื่อของผม.. "
" ยินดีที่ได้รู้จักนะ--- จริงสิ บอนนี่ฝากเอาขนมให้นายด้วยนะ " เบธร่าวางตะกร้าที่มีถุงขนมมากมายหลากหลายอย่าง เคนดอลถึงตาลุกวาวด้วยความหิว ไม่รู้ทำไม เขาไม่แน่ใจระบบของตัวเอง แต่ตอนนี้น้ำลายมันไหลแล้ว เธอยิ้มบางๆ ให้เคนดอลแล้วจึงจะย่อตัวลงนั่งโซฟาข้างๆ เตียง
" ว่าแต่นายไปนอนอะไรกลางถนน เจอเรื่องอะไรมาหรือเปล่า? " คำพูดของเบธร่าทำให้เคนดอลคิดทบทวนว่าตัวเองลืมอะไรไปหรือเปล่า แต่พอมองไปรอบๆ ดขาก็คิดได้ถึงเรื่องของเดนที่พึ่งเจอกับเขา...
" ...เดน... จริงด้วย? "
" เดน??? " เบธร่าพูดทวนซ้ำ
" ....ครับ เดนหายไปไหน? "
" ....พวกเราไม่เจอใครนอกจากนายเลยนะ "
" หมายความว่าไง?! "
.
.
.
.
.
" ทำไมท่านถึงต้องทำขนาดนี้? " ลูกน้องในชุดเครื่องแบบเอ่ยถามนายของตนหลังจากไปชิงใบขออนุญาตเปิดองค์กรมาได้ เขานั่งมองเอกสารอยู่สักพักทั้งตรวจสอบลายเซ็น ตรวจสอบรายละเอียดต่างๆ ทั้งหมดล้วนเป็นความจริงหมด เจ้าเด็กนั้นได้รับให้เปิดองค์กรบ้าๆ นั้นจริงๆ แต่ประเด็นไม่ใช่เรื่องนี้....
" แกยังอยากทำงานต่อไหม? "
" ครับ... เอ่อ...หมายความว่าไง? "
" อย่าลืมสิว่าแกทุจริตในการรับตำแหน่ง ถ้าไม่มีเส้นสายแกคงไม่ได้รับโอกาสนี้หรอกนะ "
" แล้ว...มันเกี่ยวอะไรกับเรื่องที่เราทำไปในวันนี้? " ลูกน้องของเขายังคงไม่เข้าใจถึงจุดประสงค์หลัก เอาจริงๆ ...ถ้าเขตนั้นอยู่ภายในเมือง พวกเรามีสิทธิ์โดนเรียกร้องไม่ก็แจ้งไปยังหน่วยงานใหญ่แน่ๆ เล่นหมาหมู่กับเด็กผู้หญิงซะขนาดนี้
" แกไม่รู้จักยัยเด็กนั้นได้ไง ลูกศิษย์ของอาญากรแบบมอริอาร์ตี้เชียวนะ... "
" มอริอาร์ตี้!? " หลังได้ทราบข้อมูล ผู้คนภายในห้องเริ่มตระหนักถึงอนาคตที่จะตามมา ชายผู้เป็นคู่อรินักสืบชื่อดังคนนั้น...มีลูกศิษย์ด้วยงั้นเหรอ...?
" มอริอาร์ตี้ไม่น่าจะยอมรับเด็กผู้หญิงไม่ใช่เหรอครับ ดูก็รู้ว่าเธอไม่มีความสามารถขนาดนั้น " 1ในลูกน้องของเขาแย้ง
" หึ... ถ้ามองจากภายนอกก็จะดูเหมือนเด็กสาวทั่วๆ ไปอยู่หรอก แต่รู้ไหมว่ายัยนั้นเคยไขคดีให้กับทางหน่วยงานเมื่อ6ปีก่อน คดีที่แม้แต่ตำรวจยังคาดไม่ถึงกัน มีแค่ยัยเด็กนั้นมันไขได้ " เจ้าลุงคนเดิมหยิบบุหรี่ขึ้นมาจุดไฟแล้วก็เล่าเรื่องราวต่อ...
" ตัวเธอได้ยื่นคำขอกับทางรัฐบาลในการสร้างองค์กรเพื่อการช่วยเหลือทุกคน แต่ว่า...นั้นอาจทำให้ความลับของพวกเราหลุดกันได้ เด็กนั้นไม่มีทางเปลี่ยนฝั่งแน่นอน "
" ยังไงตอนนี้ทางฝั่งพวกเราก็มีมากกว่า แถมตัวเธอเป็นแค่เด็กข้างบ้านของคุณใช่ไหม... พวกประชาชนที่ด้อยอำนาจในยุคนี้ ไม่มีทางที่จะทำอะไรเราได้หรอก... " ลูกน้องของเขายังคงมีมุมมองเหมือนเดิมแม้ว่าจะทราบถึงความอันตรายของเธอก็ตาม ที่เขาพูดมันก็ถูกแหละ นอกจากปรากฏการณ์แปลกๆ ที่โลกกำลังเผชิญแล้ว ปัญหาในสังคมเองก็ไม่ต่างอะไรกับภัยพิบัติด้วยเช่นกัน ไม่มีเงิน ไม่มีอำนาจก็เหมือนเศษเดนบนดินตัวหนึ่ง
สังคมที่บอกจะทำเมืองให้เป็นดั่งยูโทเปีย
จริงๆ แล้วมันคือ ดิสโทเปีย ต่างหาก...
" เอาเถอะ... ยังไงอย่าประมาทจากเจ้าเด็กนั้นดีกว่านะ "
" แล้วท่านกำลังจะเอาใบนี้ไปเก็บที่ไหน? "
" จะให้ท่านผู้บังคับเก็บ ไม่สิ... รายงานเรื่องนี้ให้ท่านทราบ อย่างน้อยทำแบบนี้จะมีโอกาสที่พวกเราจะโดนแฉน้อยลงไปนะ " พวกเขาพากันเดินมาจนถึงหน้าห้องของผู้บังคับบัญชาฯก็เคาะประตูเป็นมารยาท เสียงขานตอบจากข้างในทำให้พวกเขาเปิดประตูเข้าไปกัน
" มีธุระอะไรหรือเปล่า...? " เสียงทุ้มนิ่งเล่นเอากลุ่มชายถึงกับกลืนน้ำลายลงคอ ชายหนุ่มผมสีขาวยาวประมาณกลางหลังส่งสายตามองมาอย่างกับราชสีห์ปรากฏตัว ทุกคนโค้งคำนับกันทันที ทั้งเป็นเกียรติที่ได้มายังห้องผู้บัญชาการและพบกับเขาอีกครั้ง ไลออส ผู้บังคับบัญชาการสูงสุดที่ทั้งโลกต่างเคารพในความสามารถของเขา เจ้าชายแก่ยื่นใบเอกสารให้กับเขาแล้วเริ่มอธิบาย...
" ในตอนนี้สถานการณ์มันก็วุ่นวายพอแล้วแท้ๆ จะให้สร้างองค์กรจิตอาสาพวกนี้ขึ้นมาทำไม ในเมื่อตอนนี้เจ้าหน้าที่กับกำลังพลก็เพียงพอ เหตุผลของเธอมันไม่น่าเชื่อถือเลยด้วยซ้ำ เด็ก21ปีแบบนั้นจะทำอะไรได้ ประสบการณ์ก็ไม่มีแล้วจะหวังให้เราช่วยงั้นเหรอ คิดว่าพวกเราว่ามีเวลาว่างในเรื่องนี้เหรอท่าน? "
" ..... " ไลออสมองชายแก่ตรงหน้าพร้อมยิ้มบางๆ หลังจากที่รับเอกสารจากมือของเขามา เขาก็พยักหน้าเชิงเข้าใจแล้วถามกลับ...
" ในตอนนั้นเธอบอกว่าเธอทำได้ แถมอ้างว่าพ่อของเธอสนับสนุนด้วย ไม่เห็นต้องทำขนาดนั้นเลย พวกเราไว้ใจเธอกันมากในฐานะนักสืบเยาวชน... "
" งั้นเหรอ... ช่วงนี้พวกคุณคงเหนื่อยกับการทำผลงานมากเลยสินะ... " คำชมจากปากผู้เป็นใหญ่ทำเอาพวกเขายิ้มกันออกมา แม้ว่าผลงานจะมาจากน้ำพักน้ำแรงของคนอื่นด้วยก็ตาม
" จริงๆ ผมจะให้ตัวแทนพูดคุยให้ก็ได้นะ แต่เพราะตัวผมอยากมาเห็นหน้าตาของพวกเราจริงๆ เพราะงั้น...ผมเตรียมมอบยศใหม่ให้กับพวกคุณเอง "
" อะไรนะครับ!! " เสียงโหวกแหวกทำนองดีใจเล่นเอายิ้มไม่หุบกันมากกว่าเดิม ผู้บังคับบัญชาฯหันไปเอาใบกระดาษยื่นให้คุณลุงตรงหน้าตน ท่ามกลางรอยยิ้มชื่นบานนั้นเอง ก็ต้องสตั้นไปกันสักพักใหญ่
' ยศ : นักโทษ '
" ห-หมายความว่ายังไงกัน..? "
" ผลงานดีเด่นมากมายอย่าง ทุจริตการสอบสวน รับเงินใต้โต๊ะ โกงการเลื่อนขั้นและอื่นๆ ตามกระดานเลยนะครับ~ " ตัวเขาไม่เพียงแค่พูดเปล่าๆ ยังผายมือไปทางกระดานมุมห้องที่รวมภาพหลักฐานต่างๆ ที่พวกเขาได้กันไว้
" แม้กระทั่งไฟล์วีดีโอและเสียงเอง ก็มีหมดแล้ว คุณเจ้าหน้าที่ดีเด่น~ "
" เป็นไปไม่ได้ พวกเราโดนใส่--- " ไม่ทันได้หันไปขอความเห็นจากคนในทีมก็พบว่าพวกเขานอนลงไปกับพื้นหมดแล้ว
" อะไรกัน ตั้งแต่ตอนไหน--- อ๊าก!! " เข็มยานิรนามได้พุ่งเข้าที่คอของเขาเต็มๆ เป็นอันทำให้นอนลงไปตามลูกน้องจนได้ เมื่อทุกอย่างเป็นไปตามกลลวง เจ้าของเข็มยาค่อยๆ เดินออกมาจากความมืดแล้วมองดูผลงานตัวเอง
" ไลออส... ให้เจ้าหน้าที่มาเอาพวกเขาไปขังในคุกรอพิพากษาก่อน ส่วนเรื่องหลักฐานต่างๆ จะส่งให้ครบอีกทีนะ " แท้จริงดันเป็น เดน ที่วางแผนดักจับลุงตัวเองพร้อมลูกน้องของเขานี้เอง เรื่องทั้งหมดที่แสดงออกมา ล้วนมาจากแผนการของเธอทั้งหมด...
" นายท่านสุดยอดจริงๆ ตามสืบจนได้เรื่องครบเลยนะครับ "
" ไม่ขนาดนั้นหรอก คนในวง...คุ้ยไม่นานก็เจอแล้ว " เดนพูดแล้วยื่นมือเชิงขออะไรบางอย่าง
" เอาใบอนุญาตให้ฉันที ยังไงขอบคุณนะที่ยอมทำตามแผน "
" ไม่เป็นไรครับ ยินดีเสมอเลย... " ไลออสเงียบไปสักพักแล้วเอ่ยถามเดน...
" จะไม่กลับมาทำหน้าที่ผู้บังคับบัญชาการจริงๆ เหรอครับ ทั้งๆ ที่ท่านอาราธานตั้งใจฝากตำแหน่งให้ท่านแท้ๆ "
" ....แน่นอน ฉันจะไม่กลับมาแล้ว ขอโทษนะ " เดนยิ้มจางๆ ให้ไลออส เพราะเธอรู้ว่าเขาเคารพรักเธอแค่ไหน แต่เพราะเธอรับรู้อนาคตหลังจากนั้นนะสิ เรื่องทั้งหมดเธอให้ไลออสทำหน้าที่แทนเธอ รวมถึงชื่อเสียงผลงานต่างๆ เธอก็เอาชื่อของไลออสบังหน้าไว้ ผู้บ้าอำนาจกลายเป็นเด็กสาวธรรมดาที่มีความสามารถเฉพาะตัว
ยอมละทิ้งตำแหน่ง
ยอมทิ้งเกียรยศของตัวเอง
ยอมเพื่อให้เส้นทางอนาคตเปลี่ยนไปจากเดิม
" ถ้าเราไม่ทำแบบนี้ อนาคตก็จะไม่เปลี่ยน วันสิ้นโลกก็จะมาเยือน เพราะงั้น... รับบทบาทแทนฉันด้วยนะ... นอกจากนายแล้วก็นึกถึงใครไม่ออกเลย "
" นายท่าน... เป็นเกียรติมากๆ ผมจะทำหน้าที่นี้ให้ดีที่สุด หากท่านต้องการกำลังพลหรืออะไร บอกพวกเราได้ทุกเมื่อนะครับ... " ไลออสจับมือของเดนและจูบให้ความเคารพต่อเธอ แม้ร่างกายจะไม่เหมือนแบบเดิม แต่ยังไงเธอก็จะเป็นนายหญิงของเขาตลอดไป เขาเฝ้าติดตามเธอตั้งแต่เข้ามาในหน่วยใหม่ๆ แล้ว เพราะงั้นเลยเข้าใจเดนดี
" จริงสิ... ผมว่าสิ่งนี้นายท่านควรไปตรวจสอบนะครับ " เขายื่นใบปลิวแผ่นหนึ่งให้กับเธอ พอเธอรับมาก็อ่านคร่าวๆ แล้วทำหน้าตาสงสัย
" ห้างสรรพสินค้า.... ฉันนึกว่าจะเกี่ยวกับสิ่งเหนือธรรมชาตินะ... "
"ผมรู้ว่าคุณอาจจะมองว่าปกติ แต่ห้างกลางป่าแห่งนี้...ไม่ได้เปิดตอนกลางวัน และมันมีกฎอยู่ว่า... "
(ติดตามตอนต่อไป)
#มุมพูดคุยกับไรท์
สวัสดีท่านผู้อ่านทุกคนที่แวะเข้ามากันด้วยนะครับ ก็กระผมกลับมาอีกครั้งพร้อมสตอรี่หลักประจำของตัวละครบ้านนี้เอง ก็พึ่งกลับมาแต่งจริงจังเพราะงั้นภาษาอาจจะแปลกๆหน่อยนะ ยังไงหวังว่าทุกคนจะชอบกันนะ ช่วงนี้อาการเดี๋ยวร้อนเดี๋ยวหนาว อย่าลืมใส่ใจตัวเองด้วยนะ~
จากไรท์ทริส
ความคิดเห็น