คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : การกลับมาของพี่ชาย
~หน้าชมรม เทควันโด~
“นี่ชีน พวกแกจะตามฉันมาทำไม” ฉันพูดขึ้นหลังที่หอบเสร็จ
“เธอจะบ้าเหรอ เธอนั่นแหละที่บอกให้ฉันรีบมาซ้อมที่ชมรมเองนะ”
-_- ลืมได้ไงเนี่ย
“อ่อ เออ ฉันรู้ แต่ตอนนี้มีคนมาหาฉัน ฉันต้องรีบเข้าไป รอตรงนี้นะ” โมโห ฉันจะให้ยัยพวกนี้เจอกับคนที่อยู่ในนั้นไม่ได้
“ไม่...พวกเราจะเข้าไป” โอ้โห ยู, ชีน, แอล, พรีม, มิ้ลค์ พูดพร้อมกัน มันเป็นประวัติศาสตร์ที่น่าจดจำมาก
“แก...เบาๆก็ได้ แต่ฉันจะเข้าไปเองรอแปป แล้วเดี๋ยวจะพาไปเลี้ยงข้าวนะ หมาน้อยที่น่า...” เป็นความคิดที่ดีมากเลยยัยจีเอ๋ย
“ก็ดี แต่เลี้ยงเอ็มเคนะเพื่อน กินอะไร กินอะไร กินอะไรไปกิน M.k. งั้นรีบเข้าไปเลย” แหม ฉันพึ่งรู้นะเนี่ยว่ายัยพรีมจะเป็นไปกับเขาด้วยเนี่ย
“อืมๆ นั่งอยู่เฉยๆล่ะ” พอพูดเสร็จฉันก็รีบวิ่งเข้าไปข้างในทันที
ภาพที่ปรากฏอยู่ตรงหน้าฉันตอนนี้ คือ ผู้ชายคนนึง นั่นหันหลังอยู่ผมยาวประไหล่ ซอยจนเป็นทรงสวย พร้อมด้วยชุดเทควันโดสุดเท่ห์ พอเขาหันมาสิ่งที่ฉันตกใจที่สุดคือ หน้าตาของเขาหล่อมากทีเดียว ปากสีชมพู ตากลม จมูกโด่งเป็นสัน คิ้วเข้ม ผมข้างหน้าแสกข้าง สุดยอดค่ะ พูดได้คำเดียวว่าหล่อมากๆ แต่มนความรู้สึกของฉันตอนนี้ เขาหน้าคล้ายๆ ใครหว่า...จำมะได้ค่ะ เอ๋คุ้นๆนะ ใครหว่า...
“นี่น้อง จะมองพี่ชายอีกนานไหม” เอ๊ะนาย ฉันไม่เคยมีพี่ชายนี่น่า เอ๊ะหรือว่ามี แต่ที่รู้ๆพี่ฉันนะโหดจะตาย ไม่ใจดีแบบนี้หรอก
“นายเป็นใคร อย่ามาแอบอ้างเป็นพี่ชายฉันนะ”จิ้มๆ จิ้ม ฉันแกล้งเดินไปจิ้มนายนั่น แต่ถ้าเป็นพี่ชายฉันปานนี้มันเตะฉันแล้ว แต่ไม่มีกริยาตอบโต้ใดๆทั้งสิน
“อยากโดนเตะเหรอไงฮะ นี่ฉันไม่ใช่...นะจิ้มอยู่ได้ แล้วไอ้จีแกจะจิ้มฉันหาป๊ะป๋าแกไง” โหยแบบนี้คล้ายๆแหะ แต่อาจไม่ใช่
“งั้นบอกความลับ ของเราสองคนมา ว่าคืออะไร” อิอิ ฮ่าๆ ไม่มีใครรู้หรอกค่ะว่าความลับของฉันคืออะไร นอกจากพี่ชายของฉัน
“ได้ เธอนะเคยโดนเพื่อนเปิดกระโปรงตอนป.5 และที่สำคัญมันเป็นผู้ชาย” อึ้งค่ะ อึ้ง ดิฉันพูดได้คำเดียวเลยค่ะว่าอึ้ง
“ยังไม่หมดนะ เธอมาบอกฉัน ฉันเลยไปตืบมันจนมันเข้าโรงพยาบาลไป 3 อาทิตย์เลยล่ะ”
“รู้ได้ไงอ่ะ นี่พี่ชายฉันจริงๆหรือเนี่ย” ไอ้เฮียมันมาได้ไงอ่ะ
“รู้สิ และฉันก็เป็นพี่ชายแกจริงๆ” พี่ชายสุดที่ Love ++
“คิดถึงเฮียจัง ขอกอดหน่อยสิ น้าๆ”
แล้วฉันก็รีบวิ่งเข้าไปแต่...
“ฝันไปเถอะน้องรัก” ไอ้เฮียมันจับหัวเขาไว้นะสิ เลยกอดมันไม่ถึง (เฮียมันแขนยาวอ่ะ สูงกว่าฉันอีก)
“ไอ้เฮียบ้า เขาโกรธเฮียแล้ว...เออ กลับมามีอะไรรึเปล่าเนี่ย”
“...” มันจะเงียบหาป๊ะป๋าเหรอไงเนี่ย
“เฮียเงียบทำไม บอกเขาดิ”
“ก็กลับมาหาแก กับ...ช่างมันเถอะ เขาคงไม่อยากเจอเฮียหรอก”
“เฮียหมายถึง...อืมเขาเข้าใจและ” สงสารพี่ตัวเองชะมัด
“เออวันนี้เดี๋ยวไปงานเลี้ยงต้องรับเฮียกันนะ เจอกันที่งานนะ” งง งานอะไหว่า
“เฮีย เขาจะบอกว่า เขามีนัดแล้วอ่ะ กับไอ้โรคจิตมัยบังคับให้เขาไปกับมันอ่ะ”
“ใคร บอกบอกเฮียมาเดี๋ยวนี้ เดี๋ยวเฮียเคลียร์ให้ มันชื่อไร” ฉันจะบอกดีไหมเนี่ย
“มันชื่อนาย เคน วันนี้นายเคนมันบอกว่าเขาต้องไปงานเลี้ยงกับมัน และเพื่อนของเขาก็ไปด้วยนะและในก็บอกอีกว่าให้พวกเขาแต่งตัวให้สวยๆด้วยล่ะ” อยากบอกว่าตอนนี้พี่ชายของฉันมันกำลังทำหน้าแบบนี้ค่ะ =_=/ นี่ฉัน -_-
“อืมช่างมัน งั้นไว้เจอกันนะ” เอ๊ะ บอกว่าไปไม่ได้แล้วมันจะยังให้ไปเนี่ยนะ ไม่เข้าใจใช่ไหมเนี่ย
“เฮียไม่เข้าใจที่เขาพูดเหรอ.../เข้าใจแล้ว” น่าเบื่อ
********************(ชีเน่ ออกโรง)
“เฮ้ยเข้าไปดูหน่อยเถอะ เป็นห่วงมันอ่ะ” นี่เสียงของยูโกะ
“ใช่ๆ เพื่อมันโดน...” ส่วนเสียงนี้คือ เสียงของยัยแอล
“ไม่ต้องห่วงมันหรอกน่า...แต่เข้าไปดูก็ดีอยากเห็น ฮ่าๆ” และนี่เสียงของชีน หรือฉันเองค่ะ
ตอนนี้พวกเรากำลังนั่งอยู่หน้าชมรมเทควันโด ของกลุ่มเรา และตอนนี้ทุกคนกำลังเป็นห่วงยัยจีอยู่ มันคือเพื่อนของพวกเราเอง
“งั้นเข้าไปเลยนะ.../อย่าพึ่ง ฉันนำนะจ๊ะ O.k.” ฉันไม่มีวันที่จะให้ ยัยแอลนำหน้าพวกเราหรอก
“ไม่ฉันจะเข้าไปก่อน”
“งั้นก็นั่งอยู่นี่แหละ” เดี๋ยวคอยดูนะค่ะ ว่ามันจะต้องให้ฉันเข้าไปก่อน
“เออๆ ก็ได้...รีบๆเข้าไปสิ” โอ๊ยฉันล่ะเบื่อ ยัยแอลนี่จริงๆเลย เซ็งชะมัด
“รู้แล้ว ตามมาสิ”
หลังจากที่ฉันพูดเสร็จฉันก็รีบนำเข้าไปทันที ตอนนี้ฉันรู้สึกว่ามีลางสังหรณ์แปลกๆจัง ชักไม่อยากจะเข้าไปในนั้นแล้วสิ ทำไงดีถ้ามันเป็นอย่างที่ฉันคิดล่ะ อยู่ๆขาของฉันก็เกิดก้าวไม่ออกเอาดื้อๆ ตอนนี้ฉันยืนอยู่ตรงหน้าประตูชมรมเรียบร้อย และตอนนี้เอง
ผลักๆ ตุบ
อย่าให้พูดเลย ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ที่อยากจะบอกก็คือ ฉันเกลียดยัยแอลที่สุดเลย ฮื่อ เจ็บชะมัด
“เธอทำบ้าอะไรของเธอเนี่ย” ฉันที่กองอยู่กับพื้น รีบตะโกนด่ายัยแอลบ้าที่กำลังยืน งง อยู่
“นี่แก เป็นบ้าอะไร ดูทำหน้าดิ ทำหน้าเหมือนหมาเห็นผีไปได้” ดูมัน ดูมัน ยังไม่ตอบอีก
“ฉันไม่ได้เห็นผี แต่...” โอ๊ย มันจะหยุดพูดทำไมเนี่ย
“แต่อะไรของแกล่ะ ไม่พูดแล้วจะรู้ไหมเนี่ย” พอฉันพูดจบ มันก็ชี้ไปข้างหลังของฉันทันที พอมันชี้เสร็จเรียบร้อยฉันก็ค่อยๆหันไปดู ภาพที่เห็นคือ ผู้ชายสูงประมาณ 182 ผมยาวประมาณบ่า ซอยจนเป็นทรงสวย ผมปัดหน้านิดหน่อย ตอนนี้ทั้งฉันและเขาหันมามองหนากันสักพัก อยู่ๆฉันก็รู้สึกว่าปวดหัวขึ้นมาฉลับพลัน เลยร้องขึ้นเสียงดังมาก เน้นค่ะเน้น ดังมาก
“โอ๊ยปวดหัวอ่ะ แก ปวดหัว จีช่วยด้วย” ไม่ไหวแล้วค่ะ ปวดหัวมากค่ะ
“เฮ้ยอยู่ๆ ก็ปวดหัว มาๆเดี๋ยวฉันพาไปนั่งที่ห้องประชุมกลุ่มก่อนล่ะกัน แล้วพวกแกจะไม่มาช่วยฉันเลยใช่ไหม” เสียงนี่คือเสียงของยัยจี ที่โวยวายใหญ่ แต่ตอนนี้ฉันโดนนายคนที่ยัยแอลชี้ให้ดูอุ้มขึ้นมา แต่ฉันจำเขาไม่ได้ ยิ่งอยู่ใกล้ก็ยิ่งปวดหัว และฉันก็สลบไปคาอ้อมอกของผู้ชายคนนั้น
และตื่นขึ้นมาอีกทีฉันก็แทบช็อค เพราะฉันนอนอยู่บนตักของเขา และเขาก็กำลังหลับ หน้าของฉันกับเขาก็อยู่ใกล้กันมาก พอฉันขยับ เขาก็ละเมออกมาว่า
“ชีน อย่าไปนะ กลับมาหาพี่เถอะ อย่าไปเลยนะ อย่า...” แล้วก็เงียบไป
ฉันเลยพยายามที่จะลุกออกมาโดยที่จะไม่ให้เขารู้ตัว แล้วในที่สุดก็ออกมาได้ พอออกมาถึงข้างนอกฉันก็เห็นยัยจียืนรออยู่
“จี ทำไมแกทิ้งให้ฉันอยู่กับนายคนนั้นล่ะ” จีทำสีหน้าไม่ค่อยดีเลย
“พอดีฉันไปเรียนนะ ตอนนี้ก็เลิกเรียนพอดีเลย ฉันก็เลยจะมาตามให้แกกลับไปที่คอนโดของพวกเรากัน แกลืมไปแล้วเหรอว่าแกจะต้องไปงานเลี้ยงกับนายพวกนั้นนะ เอออีกอย่างนะนายคนนั้นเป็นพี่ชายของฉันเรียกให้ถูกด้วยนะ” เออ ฉันลืมไปได้ไงเนี่ยว่ายัยจีทีพี่ชาย
“เออ ขอโทษที ฉันจำไม่ได้เลยนะว่าเธอมีพี่ชาย แล้วรีบไปเปลี่ยนเสื้อผ้ากันเถอะ”
“อืม ฉันขอโทษทีใช่อารมณ์กับเธอนะ”
“ไม่เป็นไร แล้วเราต้องไปซื้อเสื้อผ้าก่อนนะ เพราะพวกเราไม่ค่อยมีชุดออกงานด้วย”
“รู้แล้ว รีบไปก่อนที่พวกนายเคนมันจะโทรมาตามเถอะ”
“เออ แล้วพรีมล่ะ” พรีมไม่รู้จักกับพวกนั้นนี่น่า
“เออ ฉันลืมไปเลย เดี๋ยวฉันพาไปรู้จักเอง”
*******************(จีนี่ กลับมาแล้วค่า)
น่าสงสารพี่ชายของฉันจัง อุส่าห์นั่งเฝ้ายัยชีนตลอดวันเลย ทั้งๆที่บอกว่าต้องไปเตรียมงานต้อนรับของตัวเองแท้ๆ แต่ก็ไม่ยอมไป กลัวยัยชีนจะเป็นไรไป
“เฮ้ยจี คิดไรอยู่อ่ะ ไปเร็วฉันอยากไปดูชุดเร็วๆนะ” โถ่ไอ้...พวกเห็นแกคนหล่อ ฉันรู้หรอกนะว่าแกจะรีบซื้อชุดไปอ้วดพวกนั้น
“เออ รู้แล้วมาขับเองไหมล่ะ” อิอิ พวกมันไม่กล้าขับรถเพราะ...เดี๋ยวในไม่ช้าเรื่องนี้ก็จะเปิดเผย
“แกก็รู้ว่าพวกเราไม่กล้าขับรถ” นั่นไง
“เออ งั้นเตรียมตัวได้เลย จะไปแล้วน้า รัดเข็มขัดดีๆล่ะ” และแล้วฉันก็เยียบซะมิดเลย ฉันเป็นพวกชอบแกลังชาวบ้าน ก็เลยขับรถเร็ว พวกนั้นนั่งกอดกันกลมเลยล่ะ ฮ่าๆ ขำชะมัดเลย
“แก ขับช้าๆหน่อยดิ ฉันกลัวนะ” ดูหน้ายัยแอลตอนนี้สิ ไม่มีเคล้าของความเซ็กซี่อยู่เลย
“กลัวเหรอ อย่ากลัวไปเลยนะเดี๋ยวก็ถึงแล้ว”
เอี๊ยดดดดดดดดด
“ถึงแล้ว เห็นไหมว่าแปปเดี๋ยว” ตอนนี้พวกมันทำหน้าจะฆ่าฉันกันใหญ่เลย
“แกเล่นอะไรก็ไม่รู้ อยากให้เป็นเหมือนวันนั้นใช่ไหม” ยูโกะตะโกนเสียงดังมาก แต่คนที่งง ก็คือยัยชีน
“เออ ฉันขอโทษ ฉันไม่ได้ตั้งใจ ก็ฉันเห็นพวกแกอยากมาซื้อชุดเร็วๆนี่”
“ก็แกมั่วแต่เล่น มั่วแต่อยากจะแกล้งคนอื่นตลอดเวลานิ” โหแค่นี้ต้องดุด้วย
“อย่าทะเลาะกันเลยนะค่ะ มิลค์ว่าเรารีบไปซื้อชุดดีกว่านะ”
“ใช่ๆ อย่าทะเลาะกันเลย ขนาดฉันกลัวฉันยังไม่โกรธมันเลย” ฉันรักแกอ่ะแอล
“อืม ฉันขอโทษนะจี ที่ฉันใช้อารมณ์กับแก”
“ไม่เป็นไร เรามันเพื่อนกัน”
และหลังจากนั้นพวกเราก็ซื้อเสื้อผ้าสักพัก แต่ไม่นานนะเพราะว่าพวกเราเป็นเซียนการช็อปเสื้อผ้า พอซื้อเสร็จฉันก็รีบขับรถไปที่คอนโดของพวกเรา แล้วรีบเปลี่ยนเสื้อผ้าทันที เพราะว่าอีก 30 นาที นายเคนบ้ามันจะมารับแล้ว พร้อมพวกเอนๆของมันด้วยฉันต้องทำเวลา ตอนนี้ฉันอยู่ในชุดสีชมพูอ่อนๆเป็นเกาะอกยาวเลยเข่าไปนิดหน่อย เกล้าผมสูง ปล่อยไว้ข้างหน้านิดๆ ส่วนชีนใส่ชุดสีฟ้าอ่อนขับกับผิว ทำผมทรงเดียวกันหมดเลย 6 คน ส่วนยูโกะใส่ชุดสีดำสวยเหมาะกับหน้าตาของเธอมาก ยัยแอลใส่ชุดสีเหลืองออกทองนิดๆ พรีมใส่ชุดสีม่วงอ่อน สุดท้ายยัยมิลค์ใส่ชุดสีขาว ตอนนี้ทุกคนพร้อมจะไปออกงานแล้ว แต่ที่ลืมไม่ได้คือเครื่องประดับพวกเราไม่มีสร้อยเลย มีแต่ต่างหู แต่ช่างมัน ไม่นานก็มีคนโทรมาตามให้เราลงไปข้างล่าง พอลงมาถึงก็เจอกับพวกนายเคน+บ้า ทุกคนมองฉันตาค้างหมดเลย พอมองฉันเสร็จก็ทำหน้าตาแบบว่า เธอสวยขึ้น (นิดหน่อยเองนะ) พอยัยแอลลงมาเท่านั้นแหละ มันก็แย่งกันเดินไปรับ แหมหมั่นไส้ กรี๊ด
“รีบขึ้นรถเถอะ ฉันมีอะไรจะให้เธอ” มันเดินมาลากฉันไปขึ้นรถ (มันก็คือ นายเคน) แต่ก็ไม่ลืมที่จะเปิดประตูให้
“หลับตาก่อนสิ แล้วฉันจะให้” ไม่เชื่อหรอกน่าตามันน่ากลัวมาก
“ไม่เอา กลัว”
“บอกให้หลับตาก็หลับเถอะ” ทำดุ
“ก็ได้ หลับแล้วนะ”
“นับ
“อืม” ฉันมีความรู้สึกว่า ที่คอมันมีอะไรหนักๆนะ หรือว่า
“1...2...3 ลืมตาได้แล้ว” ตอนนี้ที่คอของฉันมีสร้อยคออยู่ มันสวยมากๆเลยนะ
“นายให้ฉันเหรอ”
“อืม ใช่”
“ขอบคุณนะ สวยมากๆเลย” ใช่มันสวยมากๆ
“แต่มันมีขอแลกเปลี่ยน” กะแล้ว ว่ามันต้องไม่ธรรมดา
“อะไรล่ะ”
“เธอต้อง...”
“งั้นฉันไม่เอาแล้ว”
“ไม่ได้ ฉันพูดต่อนะ เธอต้องเป็นแฟนฉัน 3 เดือน แต่ถ้าหลังจากนั้นเราเกิดชอบกันขึ้นมาจริงๆล่ะก็ เราก็ไม่ต้องเลิกกัน”
“ไม่มีทาง ฉันบอกได้เลยว่าฉันไม่มีทางชอบนายแน่” มันก็ไม่แน่นะ
“แต่ฉันจะทำให้เธอชอบฉัน” พูดไม่ออกเลยค่ะ
ความคิดเห็น