แก๊งสาวใสปิ้งรักนายตัวแสบ

ลำดับตอนที่ #1 : โดนรุม

“เฮ้ย! ไอ้ยูโกะแกไปตามพวกชีเน่มาดิ พวกเราสู้พวกมันไม่ได้แน่”พรีมพูดด้วยความกลัวว่าพวกเราจะสู้พวกมันไม่ได้เนื่องจากพรีมกับพวกเพื่อนๆเก่งได้ไม่เท่าครึ่งหนึ่งของจีนี่ กับ ชีเน่เลยด้วยซ้ำ

“เออ ได้ๆจะรีบไปเดี๋ยวนี้แหละกันพวกเราไว้ด้วยล่ะดูแลตัวเองด้วยน่ะ จะรีบมา” ยูโกะพูดขึ้น และ รีบวิ่งออกไปด้วยความรวดเร็ว

“เฮ้ย...แล้วพวกชีนอยู่ไหนล่ะเนี่ย โอ๊ยพวกเราจะแย่อยู่แล้วน่ะ” ยูพูดขึ้นคนเดียว

แต่ทางด้านจี กับ ชีนไม่ได้รู้เรื่องอะไรเลย นี่เป็นครั้งแรกที่พวกเขาต้องอยู่ห่างกัน

“ฮะ...ฮัดเช้ย ใครนินทาวะ แม้งเซ็งเลยน่ะเนี่ย” หลังจากที่ยูพูดถึงจี จีก็เลยฮัดเช้ย

“เป็นไรล่ะแก” ชีนพูดด้วยความเป็นห่วง กลัวว่าเพื่อนจะไม่สบาย

“เปล่าๆ ฉันว่ามันต้องมีคนนินทาเราแน่เลย”

“แกคิดมากไปแล้ว เออ...แต่ว่าวันนี้มีลางสังหรณ์ไม่ค่อยดีเลยอ่ะ เราเป็นห่วงพวกยูอ่ะ เราว่ามันต้องเกิดเรื่องแน่เลย” ชีนพูดเรื่องนี้ขึ้น ขณะที่จี กำลังทำน่า งงๆ

“ฉันว่าแกกำลังจะเป็นคนที่คิดมากแทนฉันแล้วน่ะ ฉันว่าป่านนี้น่ะพวกยัยยูโกะอ่ะ ต้องกำลังดื่มรอพวกเราอยู่แน่ๆเลย” จีพูดด้วยท่าทีว่า พวกนั้นไม่มีทางเป็นอะไรไปได้หรอก

ระหว่างที่สองคนนี้เดินไป ทะเลาะกันไป ก็ได้มีเสียงโทรศัพท์ของยัยชีนดังเพื่อเป็นการสงบศึกชั่วคราว

โมชิ โมชิ กล้าโทรก็กล้ารับสิ โมชิ โมชิ แปปนึง น่า น่า น่า

 “โทรมาทำไม มีอะไรรึเปล่า ถ้าไม่มีก็รีบวางไปซะ ฉันไม่วางมาคุยหรอกน่ะ” ชีนพูดด้วยสีหน้าที่โมโหสุดๆ

“ก็ต้องมีน่ะสิ พวกแกต้องรีบมาที่ สมานข้างโรงเรียนเดี๋ยวนี้เลยน่ะ” ยูทำน้ำเสียงเหนื่อยสุดๆ

“ไปทำไม มีอะไรรึเปล่า ฉันยังไปไม่ได้อ่ะ ต้องไปพบท่านประธานก่อน” ชีนพูดขึ้น ด้วยสีหน้าเรียบเฉย เพราะชีนรู้แล้วว่าใครโทรมา

“แกจะเลือกใครระหว่างเพื่อน ที่กำลังจะตาย กับท่านประธาน มาสึเกะ” ยูพูดด้วยน้ำเสียงผิดหวังเล็กน้อย

“อะไรน่ะ พวกเราโดนรุมเหรอเป็นไปได้ไง ใครเป็นคนทำ มันกล้าดียังไง” ชีนที่กำลังเดือดสุด กระทืบเท้าไม่พอใจ จีเริ่มมองเห็นเรื่องราวอยู่ลางๆ ก็ถามขึ้น

“เกิดเรื่องอะไรขึ้น มีอะไรบอกฉันมาสิ!!!” จีพูดด้วยความโมโหที่มีคนมาทำร้ายเพื่อนของเธอแบบนี้

“มีคนมารุมตบพวกเราอยู่ แต่พรีมกำลังต้านรับอยู่ แต่คนอื่นอาจจะบาดเจ็บมาก” ชีนเริ่มทำสีหน้าเศร้าๆ แต่ในขณะนั้นเอง จีรีบวิ่งไปสนามข้างโรงเรียนด้วยความรวดเร็ว

พวกแก บังอาจมากเลย พวกแกทำอะไรไม่ไว้หน้าฉัน รู้สึกว่าพวกแกจะรู้จักฉันน้อยไปหน่อยน่ะ ฉันไม่ยอมให้พวกแกทำร้ายเพื่อนของฉันไปมากกว่านี้แล้ว เตรียมตัวให้ดีๆเถอะ

“จี แกเคยรอฉันบ้างไหมเนี่ย รอก่อนดิ เฮ้ยแค่นี้ก่อนน่ะพวกฉันกำลังไป ดูแลตัวเองดีๆล่ะ” ชีนเริ่มพูด ก่อนที่จะรีบวิ่งตามจีไป

ใครมันกล้าทำแบบนี้วะ กล้าดียังไงเนี่ยบังอาจมากเลยนะ ทำไมต้องมาทำกับเพื่อนฉันแบบนี้ด้วย โอ๊ยอยากจะบ้าตาย เพื่อนๆรอฉันก่อนนะ ฉันจะรีบไปเดี๋ยวนี้เลย

ไม่นานนัก ทั้งสองคนก็มาถึงสนามที่อยู่ข้างโรงเรียนของตัวเองเรียบร้อยแล้ว

“ชีน แกไปช่วยไอ้ยูที่โดนรุมอยู่ด้านนู้นนะ ส่วนฉันจะไปช่วยยัยมิลค์ก่อน” จีเริ่มวางแผน

“ได้ๆระวังตัวด้วยล่ะ แล้วอย่าลืมเวลาด้วยล่ะ” ชีนทำสีหน้าเป็นห่วง

“แกไม่ต้องมาเป็นห่วงฉันหรอกน่า แกอ่ะสู้ให้เต็มที่ อย่าปล่อยพวกมันให้หลุดมือแกไปได้นะ”>_^ จีพูดด้วยสีหน้ายิ้มแย้มสุดๆ

“เออๆ รีบไปเถอะไอ้มิลค์มันสู้ไม่เก่งเดี๋ยวตายซะก่อน” ชีนพูด

หลังจากนั้นเราสองคนก็แยกออกจากกัน ชีนไปช่วยยูโกะ ส่วนฉันไปช่วย ยัยมิลค์ ยัยนี่มันไม่เก่งเรื่องพวกนี้ออกจะเก่งเรื่องทำครัวซะมากกว่า เรื่องที่เด่นที่สุดคือมันรวย 555+

“เฮ้ยแกปล่อยยัยนี่เดี๋ยวนี้เลยนะ” จีพูดขึ้นด้วยความโมโห

“ไม่ปล่อย พอดียังไม่ได้ตัดสินเลย” ยัยหน้าแร๊กคูนพูดขึ้น

มันพูดเหมือนกับไม่รู้จักฉันเลยนะ เดี๋ยวคอยดูนะ แม่จะจับมัดมือมัดเท้าซะให้เข็ด

“ฉันจะให้โอกาสแกอีกสักครั้งแกจะปล่อยหรือไม่” จีพูดด้วยความยั่วสุดๆ

แต่จีไม่เปิดโอกาสให้มันพูดเลยสักนิด จีเข้าไปกระชากผมของยัยแร๊กคูนออกมา และตบซะจนยับเยน ไม่เกินสองนาที ยัยนั้นก็นวมเรียบร้อยแล้ว หลังจากที่เธอจัดการมันเสร็จ เธอก็เอาโบมัดผมมามัดมือของยัยนี่ไว้แทนเชือก

“แค่นี้ก็เรียบร้อย” จีพูดพร้อมกับสีหน้าพอใจสุดๆ

“แกนี้เก่งจริงๆเลยนะ” มิลค์แซว

“แน่นอน ใช้เวลาแค่ 2 นาทีเองนะเนี่ย” จีพูดด้วยน้ำเสียงภูมิใจ

“เฮ้ยแกสองคนจะคุยอีกนานไหม ฉันไม่ไหวแล้วนะ เร็วๆหน่อย” เสียงอันโหดร้ายดังขึ้นมาจาก ยัยแอลนั่นเอง

“รู้แล้วล่ะน่า กำลังจะไปอยู่เนี่ยไง” จีรีบพูด

“แกรีบไปช่วยมันก่อนเถอะ เดี๋ยวฉันจะอยู่ตรงนี้” มิลค์พูด

“อ่ะอืม” จีพูดด้วยสีน่าเรียบเฉย

“กว่าจะมา” แอลพูด

“ก็มาแล้วนี่ไง ไม่เห็นเหรอ เฮ้ยแกปล่อยเพื่อนฉันแล้วรีบไปซะ หรือไม่ก็โดนอย่างเพื่อนของแก เลือกเอา” จีพูดด้วยความโมโหโถ่นึกว่าจะแน่ ที่ไหนได้ ก็ปอด

“มันไปแล้ว เป็นไงบ้างล่ะแก”จีพูดในสีหน้าเป็นห่วง

“ไม่เป็นไรแล้ว แต่ยัยมิลค์เป็นไงบ้างล่ะ” แอลพูดด้วยความเป็นห่วง

“ก็แผลเต็มเลยอ่ะ เออแกไปดูมันหน่อฉันจะไปช่วยไอ้พรีมหน่อย” จีพูด

“อืมๆ ได้เดี๋ยวเดินไปดู” แต่ยังไม่ทันเดินไปเลยยัยพรีมก็เดินโซเซมา พร้อมกับเลือดเต็ม

“เฮ้ย! ไอ้พรีม แกไปโดนอะไรมา เกิดไรขึ้นทำไมเป็นแบบนี้ล่ะ” จีพูดเพราะเห็นน่าตาของยัยพรีมไม่ค่อยดีเท่าไหร่

“จีนี่ฉันไม่ไหวแล้ว ช่วยยยยด้วยยยยย” พรีมพูดเสร็จก็ล้มลงไปกองอยู่กับกองเลือด

“เฮ้ยพวกเรามานี่เร็ว มาช่วยไอ้พรีมหน่อยดิมันแย่แล้ว” จีตะโกน

“เฮ้ยเกิดอะไรขึ้นอ่ะจี เฮ้ยนั่นมันไอ้พรีมนี่” ชีนทำสีหน้าตกใจ

“พวกแกรออยู่นี่นะ เดี๋ยวมา” จีพูดด้วยความโมโหมาก

แกบังอาจเพื่อนฉันเลือดไหล เต็มไปหมด

“นี่แก ใครเป็นคนส่งพวกแกมา บอกมาเดี๋ยวนี้เลยนะ” จีพูดพร้อมกับกระชากผมของยัยแร๊กคูนขึ้นมา

“ก็พวกแก๊ง White Rose ไง” ยัยแร๊กคูนพูดขึ้น

“แล้วพวกแกต้องการอะไร บอกมาไม่งั้นฉันจะพาแกไปพบท่านประธาน” จีพูด

กะแล้วเชียวว่าต้องเป็นยัยกลุ่มนี้ มันต้องการอะไรกันแน่ คราวนั้นก็ตบแพ้ไป รู้แล้วกะจะมาแก้แค้นล่ะสิกับไปก็แพ้อีก ช่วยไม่ได้

“งั้นแกต้องไปกับฉันเดี๋ยวนี้เลย ฉันจะพาแกไปหาท่านประธานกลุ่ม” จีพูดพร้อมกับลากตัวมันมาตรงข้างหน้าเพื่อนๆ

“แกฉันจะพามันไปหาท่านมาสึเกะ พวกเธอทุกคนต้องไปด้วยกันหมดโดยเฉพาะพรีม พามันไปรักษากับท่านมาสึเกะ” จีพูดพร้อมกับชี้ไปทางพรีมที่นอนจมกองเลือดอยู่

“งั้นก็รีบพามันไปก่อนเถอะ ก่อนที่มันจะเสียเลือดไปมากกว่านี้” รองหัวหน้าพูดขึ้นก็จะใครซะอีกล่ะ ก็ยัยชีนน่ะสิ