ลำดับตอนที่ #9
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : นักรบตาเดียว
บรรยากาศเรียบง่ายในกระท่อมหลังน้อย ดูเงียบสงบและสุขสบาย ไม่เหมือนว่าที่นี่จะเป็นบ้านของนักรบบ้าเลือดอย่างที่จินตนาการไว้แม้แต่น้อย
“เชิญตามสบายนะ ไม่ต้องเกรงใจ”แองเจลินาพาแขกทั้งสามมาที่ห้องรับแขกก่อนจะเชิญให้ทั้งหมดนั่งลงบนโซฟานุ่ม
“หิวอะไรรึปล่าว? รับน้ำชาหน่อยมั้ย?”หญิงสาวเอ่ยถามตามมารยาทและได้รับคำตอบรับทันทีจากเด็กหนุ่มผมสีน้ำตาล
โรยิ้มน้อยๆเมื่อนึกถึงเมื่อครั้งหญิงสาวตรงหน้าเคยเป็นเจ้าแม่คทาพิฆาตแห่งป้อมอัศวิน...เวลาเปลี่ยนคนไปได้เยอะจริงๆ จากห้าวหาญ กล้าแกร่ง เป็น เรียบร้อย สมเป็นแม่บ้านแม่เรือน
...เมื่อนึกย้อนถึงอดีตก็พาลนึกไปถึงคนที่เคยเป็นคู่กัดกับหญิงสาวได้ทุกวี่ทุกวัน...
...เด็กหนุ่มหัวขโมยผมสีน้ำตาลที่มักจะโดนคทาอาญาสิทธิ์ประทับลงกลางกบาลเป็นประจำ...
...คนที่ทำให้ยิ่งนึกถึงยิ่งเศร้าใจยิ่งนัก...
...จะมีอีกไหม...ที่ฉันจะได้รับใช้นาย...ในฐานะทาสผู้ซื่อสัตย์...
“แล้วนายล่ะโร?...เอากาแฟซักถ้วยไหม?”แองจี้หันมาถามเรียกสติที่หลุดลอยของชายหนุ่มให้กลับคืนมา
“ไม่หละขอบใจ...ว่าแต่...ครี้ดอยู่ที่ไหนหรอ?”โรถาม
“อืม...น่าจะอยู่ที่โรงเก็บของหลังบ้านนะ”แองเจลิน่าตอบ
“อืม...งั้นชั้นไปคุยกับครี้ดก่อนก็แล้วกัน”โรพูดพลางลุกขึ้นจะเดินออกไป เรมิลลุกขึ้นทำท่าจะเดินตามแต่โรห้ามไว้
“เด็กๆก็เล่นกับเด็กๆไปก่อนแล้วกันนะ”โรยิ้มก่อนจะเดินหายไปทางหลังบ้าน
“เหอะ...น้าโร...อ๋ม15แอ้วนะ ไอ่เอ็กอะอ่อย”เคนินพูดพลางยัดขนมที่แองจี้นำมาให้เข้าปากอย่างเอาเป็นเอาตาย
เรมิลนั่งลงตามเดิม สำหรับเขาที่อยู่ในฐานะลูกชายมากว่า15ปีเข้าใจดีว่าการห้ามนี้หมายถึงเรื่องที่จะคุยกันต้องไม่ธรรมดา...และไม่ควรให้คนรุ่นหลังอย่างเขาต้องรับรู้...
“กินอย่างนั้นเดี๋ยวก็ได้ติดคอตายหรอกน่ะ เคนิน”เรมิลหันมามองยิ้มๆพลางยกชาขึ้นมาจิบนิดๆ
กริยาท่าทางที่ไม่ทิ้งลายพ่อแม่ของเด็กหนุ่มทั้งสองทำเอาหญิงสาวลอบยิ้มน้อยๆ ก่อนจะเดินกลับไปทำธุระของตนอย่างอื่นต่อ…
...หากวันเวลาย้อนคืนกลับไปได้...แก้ไขข้อผิดพลาดที่เกิดขึ้นได้...ก็คงจะดี...
**********
ชายหนุ่มเดินอ้อมตัวบ้านไปทางด้านหลังและได้พบกับโรงไม้เล็กๆหลังหนึ่งที่สร้างอยู่ในมุมมืดของร่มไม้...
โรเดินตรงไปก่อนจะเคาะประตูที่ทำจากไม้เนื้อแข็งเบาๆ
ก๊อก...ก๊อก...
“ใคร?...”เสียงแหบทุ้มดังขึ้นจากด้านในของประตู
โรไม่ตอบพร้อมเปิดประตูเข้าไป
บรรยากาศด้านในอับชื้นและมืดทึบ มีเพียงแสงสลัวๆจากแสงเทียนที่มุมหนึ่งของห้อง พร้อมร่างสูงใหญ่ของชายหนุ่มสะท้อนแสงเทียนเป็นเงาตะคุ่มที่ผนังดูน่ากลัว
“แองจี้หรอ? บอกแล้วไงว่าชั้นไม่หิว...ตอนนี้กำลังยุ่ง”เสียงทุ้มจากหนุ่มดังขึ้น
“กำลังทำอะไรยุ่งอยู่หรอครี้ด?”โรถามเบาๆ
ชายหนุ่มร่างใหญ่สะดุ้งก่อนจะหันกลับมา ใบหน้าคมเข้มมีหนวดเครารุงรัง ที่ดวงตาด้านขวามีผ้าคาดตาปิดอยู่ แม้รูปร่างหน้าตาของชายหนุ่มตรงหน้าจะดูกร้านแดดลมมากมายแต่ก็ยังไม่ทิ้งเค้ารูปของเด็กหนุ่มบ้าเลือดแห่งป้อมอัศวินในอดีต
“นาย...โร?...”
“อืม...ไม่เจอกันนาน...ท่าทางสบายดีนะครี้ด”โรยิ้มให้
“เฮ้ย...มาไงเนี่ยโร?...ไม่ได้เจอกันตั้งนาน”ครี้ดลุกขึ้นมาทักทายอย่างยินดี
“อืม...มีเรื่องอยากให้นายช่วยหน่อย...”โรบอก
“ว้า...นานๆมาเยี่ยมกันที...มีเรื่องมาอีกแล้วหรอ?...”ครี้ดทำหน้าบูดพร้อมเกาหัวแกรกๆอย่างรำคาญใจ
โรลอบยิ้มน้อยๆกับท่าทีของเพื่อนที่ดูจะไม่สำนึกเลยว่าอายุเลยเลข 3 แล้วแท้ๆ...
“งานอะไรอีกล่ะ?...ว่ามา...ถ้าช่วยได้จะช่วย”ครี้ดถาม
“เกี่ยวกับ...เฟริน...”โรพูดเสียงเข้มขึ้น
“.......................”
**********
ขออภัยที่อัพช้าคับ ขอบคุณทุกท่านที่ติดตามอ่านค้าบบ >w< จะพยายามเขียนให้ถึงที่สุดครับ
ป.ล.คำถามว่าคาโลหายไปไหน...อ้อ...คาโลน่ะอยู่ที่...อิอิ...ไม่บอกคับ ติดตามอ่านจะรู้เอง หุๆๆ(หลบบาทา)
“เชิญตามสบายนะ ไม่ต้องเกรงใจ”แองเจลินาพาแขกทั้งสามมาที่ห้องรับแขกก่อนจะเชิญให้ทั้งหมดนั่งลงบนโซฟานุ่ม
“หิวอะไรรึปล่าว? รับน้ำชาหน่อยมั้ย?”หญิงสาวเอ่ยถามตามมารยาทและได้รับคำตอบรับทันทีจากเด็กหนุ่มผมสีน้ำตาล
โรยิ้มน้อยๆเมื่อนึกถึงเมื่อครั้งหญิงสาวตรงหน้าเคยเป็นเจ้าแม่คทาพิฆาตแห่งป้อมอัศวิน...เวลาเปลี่ยนคนไปได้เยอะจริงๆ จากห้าวหาญ กล้าแกร่ง เป็น เรียบร้อย สมเป็นแม่บ้านแม่เรือน
...เมื่อนึกย้อนถึงอดีตก็พาลนึกไปถึงคนที่เคยเป็นคู่กัดกับหญิงสาวได้ทุกวี่ทุกวัน...
...เด็กหนุ่มหัวขโมยผมสีน้ำตาลที่มักจะโดนคทาอาญาสิทธิ์ประทับลงกลางกบาลเป็นประจำ...
...คนที่ทำให้ยิ่งนึกถึงยิ่งเศร้าใจยิ่งนัก...
...จะมีอีกไหม...ที่ฉันจะได้รับใช้นาย...ในฐานะทาสผู้ซื่อสัตย์...
“แล้วนายล่ะโร?...เอากาแฟซักถ้วยไหม?”แองจี้หันมาถามเรียกสติที่หลุดลอยของชายหนุ่มให้กลับคืนมา
“ไม่หละขอบใจ...ว่าแต่...ครี้ดอยู่ที่ไหนหรอ?”โรถาม
“อืม...น่าจะอยู่ที่โรงเก็บของหลังบ้านนะ”แองเจลิน่าตอบ
“อืม...งั้นชั้นไปคุยกับครี้ดก่อนก็แล้วกัน”โรพูดพลางลุกขึ้นจะเดินออกไป เรมิลลุกขึ้นทำท่าจะเดินตามแต่โรห้ามไว้
“เด็กๆก็เล่นกับเด็กๆไปก่อนแล้วกันนะ”โรยิ้มก่อนจะเดินหายไปทางหลังบ้าน
“เหอะ...น้าโร...อ๋ม15แอ้วนะ ไอ่เอ็กอะอ่อย”เคนินพูดพลางยัดขนมที่แองจี้นำมาให้เข้าปากอย่างเอาเป็นเอาตาย
เรมิลนั่งลงตามเดิม สำหรับเขาที่อยู่ในฐานะลูกชายมากว่า15ปีเข้าใจดีว่าการห้ามนี้หมายถึงเรื่องที่จะคุยกันต้องไม่ธรรมดา...และไม่ควรให้คนรุ่นหลังอย่างเขาต้องรับรู้...
“กินอย่างนั้นเดี๋ยวก็ได้ติดคอตายหรอกน่ะ เคนิน”เรมิลหันมามองยิ้มๆพลางยกชาขึ้นมาจิบนิดๆ
กริยาท่าทางที่ไม่ทิ้งลายพ่อแม่ของเด็กหนุ่มทั้งสองทำเอาหญิงสาวลอบยิ้มน้อยๆ ก่อนจะเดินกลับไปทำธุระของตนอย่างอื่นต่อ…
...หากวันเวลาย้อนคืนกลับไปได้...แก้ไขข้อผิดพลาดที่เกิดขึ้นได้...ก็คงจะดี...
**********
ชายหนุ่มเดินอ้อมตัวบ้านไปทางด้านหลังและได้พบกับโรงไม้เล็กๆหลังหนึ่งที่สร้างอยู่ในมุมมืดของร่มไม้...
โรเดินตรงไปก่อนจะเคาะประตูที่ทำจากไม้เนื้อแข็งเบาๆ
ก๊อก...ก๊อก...
“ใคร?...”เสียงแหบทุ้มดังขึ้นจากด้านในของประตู
โรไม่ตอบพร้อมเปิดประตูเข้าไป
บรรยากาศด้านในอับชื้นและมืดทึบ มีเพียงแสงสลัวๆจากแสงเทียนที่มุมหนึ่งของห้อง พร้อมร่างสูงใหญ่ของชายหนุ่มสะท้อนแสงเทียนเป็นเงาตะคุ่มที่ผนังดูน่ากลัว
“แองจี้หรอ? บอกแล้วไงว่าชั้นไม่หิว...ตอนนี้กำลังยุ่ง”เสียงทุ้มจากหนุ่มดังขึ้น
“กำลังทำอะไรยุ่งอยู่หรอครี้ด?”โรถามเบาๆ
ชายหนุ่มร่างใหญ่สะดุ้งก่อนจะหันกลับมา ใบหน้าคมเข้มมีหนวดเครารุงรัง ที่ดวงตาด้านขวามีผ้าคาดตาปิดอยู่ แม้รูปร่างหน้าตาของชายหนุ่มตรงหน้าจะดูกร้านแดดลมมากมายแต่ก็ยังไม่ทิ้งเค้ารูปของเด็กหนุ่มบ้าเลือดแห่งป้อมอัศวินในอดีต
“นาย...โร?...”
“อืม...ไม่เจอกันนาน...ท่าทางสบายดีนะครี้ด”โรยิ้มให้
“เฮ้ย...มาไงเนี่ยโร?...ไม่ได้เจอกันตั้งนาน”ครี้ดลุกขึ้นมาทักทายอย่างยินดี
“อืม...มีเรื่องอยากให้นายช่วยหน่อย...”โรบอก
“ว้า...นานๆมาเยี่ยมกันที...มีเรื่องมาอีกแล้วหรอ?...”ครี้ดทำหน้าบูดพร้อมเกาหัวแกรกๆอย่างรำคาญใจ
โรลอบยิ้มน้อยๆกับท่าทีของเพื่อนที่ดูจะไม่สำนึกเลยว่าอายุเลยเลข 3 แล้วแท้ๆ...
“งานอะไรอีกล่ะ?...ว่ามา...ถ้าช่วยได้จะช่วย”ครี้ดถาม
“เกี่ยวกับ...เฟริน...”โรพูดเสียงเข้มขึ้น
“.......................”
**********
ขออภัยที่อัพช้าคับ ขอบคุณทุกท่านที่ติดตามอ่านค้าบบ >w< จะพยายามเขียนให้ถึงที่สุดครับ
ป.ล.คำถามว่าคาโลหายไปไหน...อ้อ...คาโลน่ะอยู่ที่...อิอิ...ไม่บอกคับ ติดตามอ่านจะรู้เอง หุๆๆ(หลบบาทา)
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น