คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : เปิดฉาก...
ดวงตาสีนิลกวาดมองไปรอบด้านที่มืดสนิท กลิ่นอับชื้นเอียนๆลอยขึ้นแตะจมูก เด็กหนุ่มผมดำไล้มือไปตามกำแพงดำๆที่มีตะไคร่น้ำจับ ก่อนจะถอนหายใจเบาๆ...
...ห้องใต้ดินของปราสาทสินะ...จะส่งมาทั้งทีส่งไปที่ดีๆกว่านี้ไม่ได้รึไงกัน...
ลูคัสคิดพลางเหลือบเห็นแสงส่องมาจากด้านบนของบันไดหินเก่าๆที่ทอดสู่ด้านบน เด็กหนุ่มจึงเดินตรงไปเพื่อขึ้นไปเพื่อหนีจากอากาศอับชื้นของห้องใต้ดิน แต่ก่อนจะถึงก็ดันสะดุดกับอะไรบางอย่างจนต้องล้มลง
“โอ๊ย...ใครเอาอะไรมาทิ้งไว้แถวนี้เนี่ย?” มือบางกวาดไปหยิบสิ่งที่ตนสะดุดขึ้นมาดู วัตถุสีเทาหม่นยาวในมือเด็กหนุ่มดูไม่ออกว่าเป็นอะไร แต่ทันทีที่มองชัดๆก็ได้รู้ว่ามันคือ...
...กระดูก!!! กระดูกมนุษย์!!!!...
คิ้วบางขมวดเข้าหากัน ไม่ใช่ด้วยความตกใจแต่เป็นความสงสัย...
...ท่าทางที่นี่จะไม่ใช่ห้องใต้ดินธรรมดา...
...คุกใต้ดินที่ใช้กักขังนักโทษแห่งเอดินเบิร์ก...
...ส่งมายังที่ๆน่าพิสมัยเป็นบ้า!!!...
ลูคัสยืนขึ้นพลางโยนกระดูกทิ้งแล้วเริ่มปัดเสื้อของตนที่เปื้อนฝุ่นดิน ฉับพลันมือของเขาก็ปัดถูกบางอย่างที่อกเสื้อ
...อัญมณีสีเหลืองอำพันสะท้อนแสงน้อยๆ...สัญลักษณ์ธาตุลม...
...ถ้าจำไม่ผิดของลอเรนซ์คงจะเป็นทับทิมแห่งธาตุไฟ...
ลูคัสไล้มือไปตามอัญมณีที่อกเสื้อเบาๆ...
...เพียงเพื่อสิ่งนี้ จึงต้องต่อสู้แย่งชิง...แย่งชิงในสิ่งที่ตนไม่มีเพื่อให้ได้มาซึ่งสิ่งที่ต้องการ...
...อำนาจ...เกียรติยศ...ศักดิ์ศรี...มีไว้เพื่ออะไรกัน...
...บางทีมันอาจเป็นเพียงสิ่งลวงตาให้มนุษย์เข่นฆ่ากันเพื่อความเป็นใหญ่...
...ถ้าเป็นอย่างนั้นแล้ว...อำนาจที่ได้มาจะมีประโยชน์อะไร...หากต้องแลกมาด้วยสิ่งที่สำคัญกว่า...
ลูคัสถอนหายใจเบาๆก่อนเดินขึ้นไปตามบันไดหินตรงหน้า...
...หากต้องสู้กันเพื่อแย่งซึ่งอำนาจ...ขอเป็นเพียงคนธรรมดาไร้เกียรติ์ไม่ดีกว่าหรือ?...
...แต่สุดท้ายแล้ว...บทสรุปแห่งอำนาจ...ใครเลยจะเป็นผู้กำหนด...
เสียงฝีเท้ากระทบแผ่นหินเปียกชื้นดังก้องไปทั่วความมืดในคุกใต้ดิน ก่อนที่ร่างของผู้มาเยือนเพียงชั่วคราวจะหายไปกับแสงสว่างที่ส่องผ่านประตูเข้ามา...
**************
ดวงอาทิตย์ขึ้นสูงอยู่กลางขอบฟ้า เสียงลมแผ่วเบาพัดผ่านส่วนต่างๆของปราสาทที่ดูจะเงียบสนิท ไม่เหมือนกับว่ามีผู้เข้าชิงตำแหน่งสี่ผู้คุมกฎกำลังหลบซ่อน ต่อสู้ และแย่งชิงกัน อยู่ภายในนั้นเลยแม้แต่น้อย...
ร่างสูงโปร่งของเด็กหนุ่มผมสีดำสนิทเดินสำรวจไปรอบๆอย่างเบื่อหน่าย...เดินมาตั้งนานแล้วยังไม่เจอใครซักคน สงสัยคงพลัดหลงกันไปซะแล้วละมั้ง...
ทันใดนั้นเสียงกรีดร้องอย่างเจ็บปวดของใครบางคนก็ดังขึ้น เสียงโหยหวนดังก้องไปทั่วปราสาทก่อนจะหยุดลงและทิ้งไว้เพียงความเงียบที่เข้ามาปกคลุมเช่นเดิม...
...จบไปหนึ่ง...เหลืออีก 14 ...หนึ่งในนั้นคือคนที่ไม่คิดจะสู้ด้วย เพราะงั้นเหลือ 13...
ลูคัสเร่งฝีเท้าขึ้นเพื่อหาเหยื่อให้ได้ ยิ่งช้าเท่าไหร่ก็ยิ่งเหลือเหยื่อน้อยเท่านั้น....
...ต้องรีบหาสัญลักษณ์ให้ครบก่อนที่จะจำเป็นต้องสู้กับคนๆนั้น...
ฉับพลันร่างของเด็กหนุ่มก็ถูกกระชากไปด้านหลังก่อนถูกลากหายไปในเงามืดของกำแพง...
ลูคัสขมวดคิ้วมุ่น มือใหญ่หยาบกร้านล๊อคอยู่ที่ลำคอจนแถบหายใจไม่ออก ปลายมีดคมกริบจ่ออยู่ที่คอก่อนจะปาดเฉี่ยวไปเบาๆ เลือดสีสดซึมออกมาจากรอยกรีดน้อยๆ เสียงหยาบที่เคยได้ยินดังขึ้นที่ข้างหู
“โชคดีที่ได้แกเป็นเหยื่อ...ลูคัส ซาโดเรีย...ชั้นจะแก้แค้นที่แกเคยทำกับชั้นไว้เมื่อก่อนให้สะใจเลย....”
ลูคัสเหลือบมองใบหน้าของผู้ที่จู่โจมเขา ในแววตาสีนิลไม่มีแววแห่งความตกใจ มีแต่แววแห่งความรำคาญเท่านั้น
“อ้อ...นายน่ะเอง...”ลูคัสยักไหล่นิดๆเมื่อเห็นว่าคนที่ล๊อคเขาอยู่คือหนุ่มร่างหมีที่เคยมาท้าสู้กับเขาเพื่อแย่งตำแหน่งหัวหน้าชั้นปีก่อนหน้านี้
“โชคดีนะที่ได้นายเป็นเหยื่อ...กำลังเซ็งเลยที่ไม่เจอใครซักคน...ว่าแต่นายมีสัญลักษณ์ธาตุอะไรล่ะ?”
“แกไม่ดูตัวเองเลยรึไง?...หึๆ...ใครกันแน่ที่เป็นเหยื่อ?...”หนุ่มร่างใหญ่ล๊อคคอลูคัสแน่นขึ้นพร้อมจ่อคมมีดจนกรีดลึกเข้าไปอีก แต่ไม่มีเสียงกรีดร้องด้วยความกลัวหรือท่าทางทรมานจากเด็กหนุ่มผมดำแม้แต่น้อย...
“นั่นสินะ...ใครกันแน่ที่เป็นเหยื่อ...”ฉับพลันมือเล็กของลูคัสก็จับเข้าที่ท่อนแขนใหญ่ที่อยู่รอบคอก่อนออกแรงบีบจนร่างใหญ่ต้องร้องลั่น รีบปล่อยมือทันที
“อันที่จริงนายก็เคยสู้กับชั้นมาแล้ว...ไม่รู้จักจำเลยนะ...”งูตัวใหญ่สีดำสนิทปรากฏขึ้นที่ฝ่ามือของเด็กหนุ่มผมดำ ดวงตาสีอำพันของอสรพิษฉายแววเลือดเย็น ก่อนมันจะหายไปรัดอยู่ที่ลำคอของหนุ่มร่างใหญ่
“รู้ไหม...รัดคอคนอื่นน่ะ...มันอึดอัดนะ”ลูคัสกำมือแน่นขึ้นเช่นเดียวกับงูที่รอบคอของชายหนุ่มก็รัดแน่นขึ้นด้วย
“อ่ะ...แก...อ๊อก...”เสียงดิ้นรนทุรนทุรายแทบขาดใจดังไม่หยุด ความยินดีในสายเลือดเรียกร้องให้ทรมานเหยื่อมากยิ่งขึ้นเรื่อยๆ ไม่อยากหยุดไม่อยากพอ...
//นายทำบ้าอะไร เลิกทรมานไอ้บ้านั่นได้แล้ว!!!//
เสียงที่คุ้นเคยดังขึ้นในโสตประสาททำเอาซาตานหนุ่มที่กำลังทรมานเหยื่อชะงักกึกไปทันที มือที่กำแน่นค่อยๆคลายออกก่อนจะร่ายมนต์ให้อสรพิษสีดำหายไปในพริบตา ทิ้งไว้เพียงเหยื่อที่หายใจรวยริน หากแต่ร่างของเด็กหนุ่มผมดำยังคงยืนนิ่งอยู่อย่างนั้น ริมฝีปากบางเม้มแน่นสนิทก่อนจะกลายเป็นรอยยิ้มน้อยๆ...
“ลอเรนซ์...นายช่วยเตือนชั้นไว้ได้อีกแล้วนะ...ถึงจะไม่มีหมัดหนักๆแบบตอนนั้นก็เถอะ...”
ลูคัสเดินเข้าไปหาร่างใหญ่ที่นอนสลบอยู่ มือเรียวกระตุกอัญมณีสีเขียวมรกตสัญลักษณ์แห่งธาตุดินจากร่างเหยื่อ ก่อนก้มลงมองอัญมณีที่ส่องประกายในมือของตน...
...หากอัศวินต้องเข่นฆ่าเพื่อให้ได้มาซึ่งอำนาจ...ข้าก็ไม่ขอเป็นอัศวิน...
***********
ความคิดเห็น