ลำดับตอนที่ #8
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : เพื่อนเก่า
“ที่นี่หรอครับ?”เรมิลหันไปถามโร
“ที่นี่แหละ...บ้านของคนที่เราจะมาหา”โรตอบ
“เฮ้ออ...มาอยู่ในที่แบบนี้ท่าทางจะบ่จี๊น่าดูแหะ”เคนินยักไหล่ก่อนเดินนำหน้าตรงเข้าไปสู่กระท่อม...
เฟี้ยว~ ฉึก!
ก่อนที่เด็กหนุ่มจะทันได้ก้าวเข้าไปในเขตของตัวบ้าน ดาบเล่มวาววับก็พุ่งตรงมาจากต้นไม้ใหญ่ด้านข้าง
“เฮ้ย!!!”เคนินกระโดดหลบได้ทัน ก่อนจะหันไปที่ต้นตอของคมมีด
“พวกนายเป็นใคร?...”เสียงห้าวของเด็กหนุ่มผมสีทอง นัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มเอ่ยถามขึ้น ใบหน้าคมเข้มดูมีอำนาจ ที่กลางใบหน้ามีรอยแผลเป็นทางยาว ร่างเพรียวสูงยืนอยู่บนกิ่งที่แข็งแรงของต้นไม้ใหญ่ที่อยู่ใกล้ๆหน้ากระท่อม ดวงตาของเด็กหนุ่มจับจ้องมาที่ผู้มาเยือนทั้งสามอย่างไม่ไว้ใจ
“พวกเรามาหา ครี้ด ธันเดอร์ เดอะ เกรทวอริเออร์ ออฟ ไนล์”โรตอบด้วยเสียงเรียบสงบ
“มีธุระอะไรกับพ่อชั้น?...”
ก่อนที่โรจะได้ตอบคำถาม เสียงก้องกัมปนาทของหญิงสาวก็ดังขึ้นจากในกระท่อม
“คาร์สสส~~~มานี่เดี๋ยวนี้เลยนะเจ้าลูกตัวดี!!!”
เด็กหนุ่มบนยอดไม้ถึงกับสะดุ้งเฮือก พลางหันไปมองอย่างหวาดๆที่กระท่อม
ทันใดนั้น ร่างบางของหญิงสาววัยกลางคนในชุดผ้ากันเปื้อนแบบแม่บ้านที่ดี เส้นผมสีทองยาวสยายถึงกลางหลัง ดวงตาสีฟ้าสวยฉายแววหงุดหงิด ดูโดยรวมแล้วคงเป็นแม่ศรีเรือนที่ดี หากเจ้าหล่อนไม่ถืออีโต้แกว่งไปมาอย่างนั้น...
“คาร์ส! ลงมาจากต้นไม้เดี๋ยวนี้เลยนะ! เผลอหน่อยเดียวก็หนีไปอู้ซะแล้วเจ้าลูกคนนี้!”หญิงสาวหันไปตวาดเด็กหนุ่มโดยไม่ทันสังเกตเห็นแขกผู้มาเยือนแม้แต่น้อย
“โธ่...แม่...ไม่ไปไม่ได้หรอ?”เด็กหนุ่มนามคาร์สบ่น
“ไม่ได้! ไปช่วยแม่ขัดห้องน้ำเดี๋ยวนี้เลย!”สิ้นเสียงของหญิงสาว เด็กหนุ่มผมทองก็จำใจกระโดดลงมาจากต้นไม้โดยดี ก่อนจะเดินจ้ำอ้าวหายเข้าไปในบ้าน
หญิงสาวถอนหายใจอย่างหงุดหงิดก่อนทำท่าจะเดินเข้าบ้าน แต่ก็ต้องชะงักกับแขกทั้งสาม
“ไม่ได้เจอกันนานนะ...แองเจลิน่า...”โรเอ่ยเสียงเรียบพร้อมรอยยิ้มน้อยๆ
“นาย...โร เซวาเรส?”แองเจลิน่ามองชายหนุ่มผมทองตรงหน้าอย่างอึ้งๆ
“อืม...ไม่ได้เจอกันตั้งเกือบ15ปี ยังไม่ลืมกันนะ?”โรแซว
“นาย...มาได้ยังไงเนี่ย? แล้วมาทิลดาสบายดีไหม?”เสียงตื่นเต้นพร้อมรอยยิ้มหวานด้วยความดีใจปรากฏขึ้นบนในหน้าของหญิงสาว ก่อนจะชะงักอีกครั้งเมื่อเห็นเด็กหนุ่มอีกสองคนที่ยืนไร้บทพูดอยู่ด้านหลัง
นัยน์ตาสีฟ้าใสกวาดมองผ่านเด็กหนุ่มผมดำ ดวงตาของหญิงสาวเบิกกว้างขึ้นเมื่อได้เห็นเด็กหนุ่มผมสีน้ำตาลที่ยืนอยู่ข้างๆ มือเรียวที่ถือมีดอีโต้เมื่อครู่สั่นอย่างควบคุมไม่อยู่...
“โร...เด็กนี่...เด็กนี่คือ...”
“นี่เรมิล ลูกชายของชั้นเอง...”โรผายมือไปทางเด็กหนุ่มผมดำที่โค้งตัวน้อยๆเป็นเชิงทำความเคารพ
“ส่วนนี่...เคนิน เดอเบอโรว์...ลูกชายของเฟริน...”มือใหญ่ผายไปทางเด็กหนุ่มผมสีน้ำตาลที่ยืนทำหน้างงอยู่
ใบหน้าหวานของแองเจลิน่าซีดลง มือสั่นจนมีดอีโต้ที่ถืออยู่นั้นร่วงลงกับพื้น ก่อนเอ่ยถามด้วยเสียงสั่นเครือ
“หมายความว่าเฟริน...เฟรินยังอยู่?...ใช่ไหมโร?”
“เรื่องนั้น...ชั้นเองก็ไม่รู้...”
น้ำตาใสๆปริ่มขอบตาของหญิงสาวก่อนเจ้าตัวจะรีบปาดมันทิ้งไป และเปลี่ยนเป็นรอยยิ้มแทนที่
“นั่นสินะ...เรื่องมันตั้ง15ปีมาแล้ว...คงหวังอะไรมากมายไม่ได้...”
“ว่าแต่นายมาทำอะไรที่นี่หรอ?”แองเจลิน่าถามต่อ
“อืม...ครี้ดอยู่รึปล่าว?”โรถาม
“อ้อ...อีตานั้นหรอ?...อยู่สิ เข้ามาข้างในก่อนไหม?”แองเจลินาเชิญให้ทั้งสามเข้าไปในกระท่อม
ทิ้งไว้เพียงความเงียบเหงาและสายลมแผ่วเบาที่พัดเอาความหวังอันน้อยนิดให้เลือนหายไป…
************
ขอบคุณมากสำหรับเม้นนะคับทุกเม้นนะคับ ทำให้มีกำลังใจแต่งต่อปาย เหอๆๆๆ ขอบคุณค้าบบบบ Q(^ -^)Q
“ที่นี่แหละ...บ้านของคนที่เราจะมาหา”โรตอบ
“เฮ้ออ...มาอยู่ในที่แบบนี้ท่าทางจะบ่จี๊น่าดูแหะ”เคนินยักไหล่ก่อนเดินนำหน้าตรงเข้าไปสู่กระท่อม...
เฟี้ยว~ ฉึก!
ก่อนที่เด็กหนุ่มจะทันได้ก้าวเข้าไปในเขตของตัวบ้าน ดาบเล่มวาววับก็พุ่งตรงมาจากต้นไม้ใหญ่ด้านข้าง
“เฮ้ย!!!”เคนินกระโดดหลบได้ทัน ก่อนจะหันไปที่ต้นตอของคมมีด
“พวกนายเป็นใคร?...”เสียงห้าวของเด็กหนุ่มผมสีทอง นัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มเอ่ยถามขึ้น ใบหน้าคมเข้มดูมีอำนาจ ที่กลางใบหน้ามีรอยแผลเป็นทางยาว ร่างเพรียวสูงยืนอยู่บนกิ่งที่แข็งแรงของต้นไม้ใหญ่ที่อยู่ใกล้ๆหน้ากระท่อม ดวงตาของเด็กหนุ่มจับจ้องมาที่ผู้มาเยือนทั้งสามอย่างไม่ไว้ใจ
“พวกเรามาหา ครี้ด ธันเดอร์ เดอะ เกรทวอริเออร์ ออฟ ไนล์”โรตอบด้วยเสียงเรียบสงบ
“มีธุระอะไรกับพ่อชั้น?...”
ก่อนที่โรจะได้ตอบคำถาม เสียงก้องกัมปนาทของหญิงสาวก็ดังขึ้นจากในกระท่อม
“คาร์สสส~~~มานี่เดี๋ยวนี้เลยนะเจ้าลูกตัวดี!!!”
เด็กหนุ่มบนยอดไม้ถึงกับสะดุ้งเฮือก พลางหันไปมองอย่างหวาดๆที่กระท่อม
ทันใดนั้น ร่างบางของหญิงสาววัยกลางคนในชุดผ้ากันเปื้อนแบบแม่บ้านที่ดี เส้นผมสีทองยาวสยายถึงกลางหลัง ดวงตาสีฟ้าสวยฉายแววหงุดหงิด ดูโดยรวมแล้วคงเป็นแม่ศรีเรือนที่ดี หากเจ้าหล่อนไม่ถืออีโต้แกว่งไปมาอย่างนั้น...
“คาร์ส! ลงมาจากต้นไม้เดี๋ยวนี้เลยนะ! เผลอหน่อยเดียวก็หนีไปอู้ซะแล้วเจ้าลูกคนนี้!”หญิงสาวหันไปตวาดเด็กหนุ่มโดยไม่ทันสังเกตเห็นแขกผู้มาเยือนแม้แต่น้อย
“โธ่...แม่...ไม่ไปไม่ได้หรอ?”เด็กหนุ่มนามคาร์สบ่น
“ไม่ได้! ไปช่วยแม่ขัดห้องน้ำเดี๋ยวนี้เลย!”สิ้นเสียงของหญิงสาว เด็กหนุ่มผมทองก็จำใจกระโดดลงมาจากต้นไม้โดยดี ก่อนจะเดินจ้ำอ้าวหายเข้าไปในบ้าน
หญิงสาวถอนหายใจอย่างหงุดหงิดก่อนทำท่าจะเดินเข้าบ้าน แต่ก็ต้องชะงักกับแขกทั้งสาม
“ไม่ได้เจอกันนานนะ...แองเจลิน่า...”โรเอ่ยเสียงเรียบพร้อมรอยยิ้มน้อยๆ
“นาย...โร เซวาเรส?”แองเจลิน่ามองชายหนุ่มผมทองตรงหน้าอย่างอึ้งๆ
“อืม...ไม่ได้เจอกันตั้งเกือบ15ปี ยังไม่ลืมกันนะ?”โรแซว
“นาย...มาได้ยังไงเนี่ย? แล้วมาทิลดาสบายดีไหม?”เสียงตื่นเต้นพร้อมรอยยิ้มหวานด้วยความดีใจปรากฏขึ้นบนในหน้าของหญิงสาว ก่อนจะชะงักอีกครั้งเมื่อเห็นเด็กหนุ่มอีกสองคนที่ยืนไร้บทพูดอยู่ด้านหลัง
นัยน์ตาสีฟ้าใสกวาดมองผ่านเด็กหนุ่มผมดำ ดวงตาของหญิงสาวเบิกกว้างขึ้นเมื่อได้เห็นเด็กหนุ่มผมสีน้ำตาลที่ยืนอยู่ข้างๆ มือเรียวที่ถือมีดอีโต้เมื่อครู่สั่นอย่างควบคุมไม่อยู่...
“โร...เด็กนี่...เด็กนี่คือ...”
“นี่เรมิล ลูกชายของชั้นเอง...”โรผายมือไปทางเด็กหนุ่มผมดำที่โค้งตัวน้อยๆเป็นเชิงทำความเคารพ
“ส่วนนี่...เคนิน เดอเบอโรว์...ลูกชายของเฟริน...”มือใหญ่ผายไปทางเด็กหนุ่มผมสีน้ำตาลที่ยืนทำหน้างงอยู่
ใบหน้าหวานของแองเจลิน่าซีดลง มือสั่นจนมีดอีโต้ที่ถืออยู่นั้นร่วงลงกับพื้น ก่อนเอ่ยถามด้วยเสียงสั่นเครือ
“หมายความว่าเฟริน...เฟรินยังอยู่?...ใช่ไหมโร?”
“เรื่องนั้น...ชั้นเองก็ไม่รู้...”
น้ำตาใสๆปริ่มขอบตาของหญิงสาวก่อนเจ้าตัวจะรีบปาดมันทิ้งไป และเปลี่ยนเป็นรอยยิ้มแทนที่
“นั่นสินะ...เรื่องมันตั้ง15ปีมาแล้ว...คงหวังอะไรมากมายไม่ได้...”
“ว่าแต่นายมาทำอะไรที่นี่หรอ?”แองเจลิน่าถามต่อ
“อืม...ครี้ดอยู่รึปล่าว?”โรถาม
“อ้อ...อีตานั้นหรอ?...อยู่สิ เข้ามาข้างในก่อนไหม?”แองเจลินาเชิญให้ทั้งสามเข้าไปในกระท่อม
ทิ้งไว้เพียงความเงียบเหงาและสายลมแผ่วเบาที่พัดเอาความหวังอันน้อยนิดให้เลือนหายไป…
************
ขอบคุณมากสำหรับเม้นนะคับทุกเม้นนะคับ ทำให้มีกำลังใจแต่งต่อปาย เหอๆๆๆ ขอบคุณค้าบบบบ Q(^ -^)Q
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น