คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ยารักษาหรือยาพิษ -*-
“อืม...”เสียงครางเบาๆดังขึ้นก่อนเจ้าตัวจะขยับตัวเล็กน้อย แต่ก็ต้องชะงักกับความเจ็บปวดที่ไหล่ซ้าย ทำให้ต้องล้มตัวลงตามเดิม คนบาดเจ็บจึงทำได้แค่ขมวดคิ้วมุ่นแสดงความไม่พอใจ
ดวงตาสีม่วงกวาดมองไปรอบๆด้านที่มืดสนิท มีเพียงแสงสว่างจากเทียนไขเล่มเล็กที่มุมหนึ่งของห้อง
...ที่นี่...ห้องพักหัวหน้าชั้นปี1...
กลับมาที่ห้องนี้ได้ยังไง เจ้าตัวก็ยังงงๆ ขณะที่กำลังคิดทบทวนเรื่องต่างๆ เสียงประตูห้องก็เปิดขึ้น ก่อนจะปิดลงอย่างแผ่วเบา...
ร่างของเด็กหนุ่มผมสีดำใส่แว่นสะท้อนแสงเทียนและแสงจันทร์ดูลึกลับประหลาด ในมือของเด็กหนุ่มมีขวดรูปร่างแปลกๆต่างๆมากมายที่เจ้าตัวหอบติดมือมา
ดูเหมือนว่าผู้ที่เพิ่งเข้ามาจะไม่รู้ว่าร่างบนเตียงตื่นแล้วจึงง่วนกับการเอาของเหลวในขวดนั้นขวดนี้มาผสมกัน พลางเหลือบมองตำราเล่มใหญ่ที่เปิดอยู่...
...ทำอะไรของมัน?...
นัยน์ตาสีม่วงตวัดมองการกระทำนั่นพลางขมวดคิ้วมากขึ้นไปอีก ขนาดว่าถ้าคิ้วรวมกันได้มันคงรวมกันไปแล้ว
ทันใดนั้นสายตานักบวชหนุ่มก็ต้องเบิกกว้างด้วยความตกใจ เมื่อเด็กหนุ่มผมดำหยิบมีดสั้นที่เคยปักที่ไหล่ซ้ายของเขาขึ้นมากรีดข้อมือตัวเองเป็นทางยาว เลือดสดๆไหลรินเป็นทาง...
“แกทำบ้าอะไร???!!!”เสียงตวาดดังลั่นแต่ยังเจือความตกใจอย่างรู้สึกได้เรียกให้ดวงตาสีนิลหันกลับมามอง
“ฟื้นแล้วหรอลอเรนซ์”เสียงทักอย่างร่าเริง ดวงตาสีดำฉายแววยินดี เหมือนไม่ใส่ใจเลือดที่ไหลทะลักจากข้อมือตน
“ชั้นถามว่าแกทำบ้าอะไร??? อุ๊บ!!”ลอเรนซ์ตะโกนถาม เนื่องจากออกแรงมากทำให้อาการเจ็บที่ไหล่เพิ่มขึ้นจนเจ้าตัวต้องคว้าไว้เพื่อห้ามเลือดที่เริ่มไหลออกมาอีก
“อย่าขยับสิลอเรนซ์ แผลนายไม่อันตรายถึงชีวิตแต่ก็ลึกเอาการ ถ้าขยับมาเดี๋ยวแผลเปิดนะ...” ลูคัสเดินเข้ามาหมายจะประคองร่างบนเตียงที่พยายามฝืนลุกขึ้นมานั่ง แต่ทันทีที่เอื้อมมือไปก็ถูกคนเจ็บปัดทิ้งทันที
“ไม่ต้องมายุ่งกับชั้น ห่วงตัวแกเองซะก่อนเถอะ”เสียงกร้าวจนเกือบจะเป็นออกคำสั่งดังขึ้นทำให้ลูคัสชะงักไป
“แผลแค่นี้ไม่ใช่เรื่องใหญ่หรอกน่า...เดี๋ยวก็หายแล้ว”รอยยิ้มสบายๆปรากฏขึ้นบนใบหน้าขาว เรียกให้ดวงตาสีม่วงทวีความหงุดหงิดยิ่งขึ้นไปอีก
“แกจะงี่เง่ากรีดข้อมือฆ่าตัวตายรึอะไรก็ช่าง แต่อย่ามาทำต่อหน้าชั้น”
“หืม?...ทำไมหละลอเรนซ์? หรือว่านายกลัวเลือด?”ลูคัสยิ้มน้อยๆให้คนหน้าบูด
“ไม่ใช่ว้อย...ชั้นขี้เกียจเก็บศพแก!!!”คำเถียงข้างๆคูๆเรียกรอยยิ้มจากซาตานได้ไม่น้อย ทำเอานักบวชที่ร่างกายไม่อำนวยได้แต่แยกเขี้ยวกัดฟันกรอด
...นี่ถ้าไม่บาดเจ็บอยู่ คงได้เห็นดีกันซักตั้ง...
“เอาเป็นว่านายพักผ่อนไปก่อนเหอะนะ...เดี๋ยวชั้นทำยาเสร็จแล้วจะเอาไปให้”ลูคัสยิ้มพลางพยายามช่วยให้คนเจ็บลงไปนอนนิ่งๆอย่างที่คนเจ็บที่ดีควรทำ...
เด็กหนุ่มผมทองได้แต่ทำหน้าบึ้ง ก่อนจะยอมนอนลง พลางคิดในใจ....
...ทำยา?...ไอ้บ้าเนี่ยนะจะทำยา?...จำได้ว่ามันหลับตลอดวิชาสอนทำยาเลยนี่นา...
“แล้วแกกรีดแขนตัวเองทำไม?”เสียงดุๆดังขึ้นเรียกให้คนที่จะทำยาหันมามองอีกที แล้วยิ้มให้ก่อนตอบ
“คือในตัวยานี้น่ะ... มันเขียนว่าเลือดซาตานเป็นส่วนประกอบ...ชั้นเลยคิดว่าเลือดชั้นคงใช้ได้น่ะ”
“....เลือดซาตานเนี่ยนะ?...ชั้นจำได้ว่าส่วนประกอบยาที่ใช้กันมันมีแต่เลือดนักบวช...”เสียงเอ่ยเบาๆก่อนจะเข้มขึ้น
“นายแน่ใจว่าอ่านส่วนประกอบยาถูกแล้ว?”คำถามที่ถูกส่งมาเรียกให้ลูคัสหันกลับไปอ่านตำราอีกที ก่อนจะผงะแล้วขยับแว่นตาเบาๆเป็นเชิง ไม่ให้เสียฟอร์ม
“เอ่อ...เลือดนักบวชจริงๆด้วย”เสียงตอบพร้อมเสียงหัวเราะแหะๆทำให้อารมณ์หงุดหงิดของนักบวชพุ่งขึ้นเป็นริ้วๆก่อนจะกัดฟันถามต่อ...
“แล้วในยารักษาแผล...มันไม่ต้องใช้เลือดนักบวชไม่ใช่หรอ?”
“เอ๋?...แต่มันเขียนว่าเลือดนักบวชนะ นี่ไงๆ”ลูคัสแย้งพลางหิ้วหนังสือเล่มใหญ่ที่เปื้อนเลือดหยดเป็นทาง แต่เจ้าตัวก็ไม่สนใจ(ชักสยองแหะ)
ลอเรนซ์รับหนังสือตำรามาอย่างเสียไม่ได้ก่อนจะกวาดสายตาอ่านคราวๆ
“ไอ้บ้า!!! นี่มันยาคืนร่างกรณีถูกคำสาป ไม่ใช่ยารักษาบาดแผลเฟ้ยยย!!!!”เสียงโมโหถึงขีดสุดของนักบวชตวาดขึ้นพลางเขวี้ยงหนังสือกลับไปให้เจ้าของที่วิ่งหลบเป็นพัลวัน ตามด้วยข้าวของข้างเตียงที่บินตามไปเป็นกำลังเสริม
.
นักบวชหนุ่มอารมณ์เสียปาข้าวของต่างๆจนไม่เหลือให้ปา ครั้นจะยกโต๊ะข้างเตียงขึ้นมาปาแรงมันก็ยังไม่พอ จะเป็นการฝืนสังขารซะเปล่าๆ เลยได้แต่นั่งหอบหายใจระบายความหงุดหงิด
...ดีที่ถามมันก่อน ไม่งั้นยานั่นจะท่าจะอันตรายกว่าบาดแผลตอนนี้ซะอีก...
*************
ความคิดเห็น