ลำดับตอนที่ #5
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ตามล่า...
เกวียนไม้เก่าๆใกล้พังมิพังแหล่เทียมม้าแก่ๆสองตัวแล่นไปตามเส้นทางแสนขรุขระ
เสียงล้อไม้ผุๆแล่นเอี๊ยดๆดังเป็นระยะ บรรยากาศสองข้างทางเต็มไปด้วยต้นไม้สูงชะลูด
ร่มไม้ครึ้มบดบังแสงแดดทำให้มีแสงสว่างรางๆเล็ดลอดเข้ามาเพียงเล็กน้อยจนไม่อาจบอกได้ว่าตอนนี้เป็นเวลาอะไร
ที่หน้าเกวียน ชายชราผมเงินกำลังนั่งกุมบังเหียนบังคับทิศทางไปเรื่อยๆ นานๆทีจะมีบทสนทนาระหว่างชายชรากับหลานชายที่นั่งอยู่ภายในเกวียนบ้าง
ภายในเกวียนไม้อับชื้น เด็กหนุ่มร่างบางกำลังใช้หลังมือปาดเม็ดเหงื่อที่ผุดขึ้นตามใบหน้า เส้นผมสีน้ำตาลไหม้ที่เคยพลิ้วไปตามลมแต่บัดนี้กลับเปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อ เช่นเดียวกับเสื้อกล้ามตัวบางที่เขาใส่
“นี่ปู่...อีกนานไหมกว่าจะถึงเมืองข้างหน้าน่ะ?”เสียงบ่นดังจากในเกวียน
“อีกสี่ชั่วโมงเราจะไปถึงไนล์”เสียงตอบกลับจากชายชรา
“สี่ชั่วโมง??? ชั้นก็สุกพร้อมกินพอดีนะสิปู่!!!”เคนินบ่นพลางชะโงกหน้าออกมาจากเกวียน
“บ๊ะ!...ไม่ต้องมาบ่นเลยนะแก ข้าต้องมานั่งคุมบังเหียนอย่างงี้คิดว่าเย็นสบายนักรึไงหา?”
“โธ่...ปู่ก็ให้ชั้นขับแทนสิ”เคนินเสนอ
“ไม่ต้องเลย...แกยังเด็กไปเฟ้ย”นายมาดัสตอบ เคนินทำหน้าบูดพลางบ่นอุบอิบเบาๆ
“อีกอย่าง...อย่าโผล่หน้าออกมาจนกว่าจะถึงเมืองข้างหน้า”เสียงของชายชราแฝงด้วยความเคร่งเครียด
“ทำไมหละปู่?”เคนินถาม
“บอกว่าไม่ต้องออกมาไงวะ? พูดไม่รู้เรื่องเรอะ?”นายมาดัสตวาด เคนินได้แต่ทำหน้างงๆ แล้วก็กลับเข้าเกวียนไปแต่โดยดี
...ต้องหนีไปให้พ้นให้ได้...หนีจากชะตากรรมนี้ให้ได้...
**********
สายลมพัดผ่านร่างของบุรุษสองคนอย่างแผ่วเบา ดวงตาสีเขียวมรกตสองคู่จ้องมองพื้นดินที่ครั้งหนึ่งเคยมีเกวียนไม้เก่าๆตั้งอยู่แต่บัดนี้เหลือเพียงความว่างเปล่า...
แม้จะไม่เอ่ยคำพูดใดแต่ในดวงตาสีเขียวของเด็กหนุ่มก็ฉายแววผิดหวัง ขณะที่ดวงตาของชายหนุ่มยังคงสงบนิ่ง...
“เมื่อวาน...ผมมาตรวจดูแล้ว...แต่ว่า...”เสียงสั่นๆของเด็กหนุ่มเอ่ยขึ้นเบาๆก่อนจะถูกขัดด้วยเสียงเรียบๆของชายหนุ่ม
“ความผิดพลาดเพียงอย่างเดียวของเธอคือมั่นใจเกินไป...เหมือนราชสีห์ที่ตะครุบเหยื่อไว้เพียงหลวมๆเพราะคิดว่าเหยื่อจะหนีไปไม่ได้...สุดท้ายก็ต้องเสียเหยื่อไป...”
“...................”
“ความผิดพลาดคือบทเรียนที่มีค่า จำความผิดพลาดนี้ไว้...แล้วซักวันเธอจะได้เป็นราชสีห์โดยสมบูรณ์”
“.......ครับ......”
ชายหนุ่มตบบ่าของเด็กหนุ่มเบาๆอย่างปลอบใจ
“ไม่มีใครในโลกนี้ไม่เคยทำผิดพลาดหรอกนะลูก...แม้แต่พ่อเอง ก็เคยทำผิดพลาดมาแล้ว...”
...ใช่...มันเป็นความผิดพลาดของฉันเอง...ที่ทำให้นายต้องเป็นแบบนั้น...
...มันเป็นความผิดพลาดของฉันเอง...ที่ดูแลนายได้ไม่ดีพอ...
...มันเป็นความผิดพลาดของฉันเอง...เฟริน...
เด็กหนุ่มเงยหน้าขึ้นมอง ดวงตาสีเขียวของชายหนุ่มฉายแววเศร้าหมองก่อนจะกลับมาสงบนิ่งเช่นเดิม
“เรารีบตามไปดีกว่า...พวกนั้นคงยังไปได้ไม่ไกลนัก...”
“.......ครับ......”
สิ้นเสียงรับคำ ร่างทั้งสองก็หายวับไปในทันที...
...เลือดในกายกำลังร่ำร้อง...บอกว่าผู้เป็นนายอยู่ไม่ไกล...
...นี่อาจเป็นสิ่งเดียวที่ฉันจะชดใช้ให้นายได้...เฟริน...
**********
ขอบคุณทุกท่านที่กรุณาเปิดฟิคเรื่องนี้ขึ้นมาอ่านนะค้าบบบ>w<
เสียงล้อไม้ผุๆแล่นเอี๊ยดๆดังเป็นระยะ บรรยากาศสองข้างทางเต็มไปด้วยต้นไม้สูงชะลูด
ร่มไม้ครึ้มบดบังแสงแดดทำให้มีแสงสว่างรางๆเล็ดลอดเข้ามาเพียงเล็กน้อยจนไม่อาจบอกได้ว่าตอนนี้เป็นเวลาอะไร
ที่หน้าเกวียน ชายชราผมเงินกำลังนั่งกุมบังเหียนบังคับทิศทางไปเรื่อยๆ นานๆทีจะมีบทสนทนาระหว่างชายชรากับหลานชายที่นั่งอยู่ภายในเกวียนบ้าง
ภายในเกวียนไม้อับชื้น เด็กหนุ่มร่างบางกำลังใช้หลังมือปาดเม็ดเหงื่อที่ผุดขึ้นตามใบหน้า เส้นผมสีน้ำตาลไหม้ที่เคยพลิ้วไปตามลมแต่บัดนี้กลับเปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อ เช่นเดียวกับเสื้อกล้ามตัวบางที่เขาใส่
“นี่ปู่...อีกนานไหมกว่าจะถึงเมืองข้างหน้าน่ะ?”เสียงบ่นดังจากในเกวียน
“อีกสี่ชั่วโมงเราจะไปถึงไนล์”เสียงตอบกลับจากชายชรา
“สี่ชั่วโมง??? ชั้นก็สุกพร้อมกินพอดีนะสิปู่!!!”เคนินบ่นพลางชะโงกหน้าออกมาจากเกวียน
“บ๊ะ!...ไม่ต้องมาบ่นเลยนะแก ข้าต้องมานั่งคุมบังเหียนอย่างงี้คิดว่าเย็นสบายนักรึไงหา?”
“โธ่...ปู่ก็ให้ชั้นขับแทนสิ”เคนินเสนอ
“ไม่ต้องเลย...แกยังเด็กไปเฟ้ย”นายมาดัสตอบ เคนินทำหน้าบูดพลางบ่นอุบอิบเบาๆ
“อีกอย่าง...อย่าโผล่หน้าออกมาจนกว่าจะถึงเมืองข้างหน้า”เสียงของชายชราแฝงด้วยความเคร่งเครียด
“ทำไมหละปู่?”เคนินถาม
“บอกว่าไม่ต้องออกมาไงวะ? พูดไม่รู้เรื่องเรอะ?”นายมาดัสตวาด เคนินได้แต่ทำหน้างงๆ แล้วก็กลับเข้าเกวียนไปแต่โดยดี
...ต้องหนีไปให้พ้นให้ได้...หนีจากชะตากรรมนี้ให้ได้...
**********
สายลมพัดผ่านร่างของบุรุษสองคนอย่างแผ่วเบา ดวงตาสีเขียวมรกตสองคู่จ้องมองพื้นดินที่ครั้งหนึ่งเคยมีเกวียนไม้เก่าๆตั้งอยู่แต่บัดนี้เหลือเพียงความว่างเปล่า...
แม้จะไม่เอ่ยคำพูดใดแต่ในดวงตาสีเขียวของเด็กหนุ่มก็ฉายแววผิดหวัง ขณะที่ดวงตาของชายหนุ่มยังคงสงบนิ่ง...
“เมื่อวาน...ผมมาตรวจดูแล้ว...แต่ว่า...”เสียงสั่นๆของเด็กหนุ่มเอ่ยขึ้นเบาๆก่อนจะถูกขัดด้วยเสียงเรียบๆของชายหนุ่ม
“ความผิดพลาดเพียงอย่างเดียวของเธอคือมั่นใจเกินไป...เหมือนราชสีห์ที่ตะครุบเหยื่อไว้เพียงหลวมๆเพราะคิดว่าเหยื่อจะหนีไปไม่ได้...สุดท้ายก็ต้องเสียเหยื่อไป...”
“...................”
“ความผิดพลาดคือบทเรียนที่มีค่า จำความผิดพลาดนี้ไว้...แล้วซักวันเธอจะได้เป็นราชสีห์โดยสมบูรณ์”
“.......ครับ......”
ชายหนุ่มตบบ่าของเด็กหนุ่มเบาๆอย่างปลอบใจ
“ไม่มีใครในโลกนี้ไม่เคยทำผิดพลาดหรอกนะลูก...แม้แต่พ่อเอง ก็เคยทำผิดพลาดมาแล้ว...”
...ใช่...มันเป็นความผิดพลาดของฉันเอง...ที่ทำให้นายต้องเป็นแบบนั้น...
...มันเป็นความผิดพลาดของฉันเอง...ที่ดูแลนายได้ไม่ดีพอ...
...มันเป็นความผิดพลาดของฉันเอง...เฟริน...
เด็กหนุ่มเงยหน้าขึ้นมอง ดวงตาสีเขียวของชายหนุ่มฉายแววเศร้าหมองก่อนจะกลับมาสงบนิ่งเช่นเดิม
“เรารีบตามไปดีกว่า...พวกนั้นคงยังไปได้ไม่ไกลนัก...”
“.......ครับ......”
สิ้นเสียงรับคำ ร่างทั้งสองก็หายวับไปในทันที...
...เลือดในกายกำลังร่ำร้อง...บอกว่าผู้เป็นนายอยู่ไม่ไกล...
...นี่อาจเป็นสิ่งเดียวที่ฉันจะชดใช้ให้นายได้...เฟริน...
**********
ขอบคุณทุกท่านที่กรุณาเปิดฟิคเรื่องนี้ขึ้นมาอ่านนะค้าบบบ>w<
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น