ลำดับตอนที่ #5
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ซาตาน...แห่งป้อมอัศวิน
เฟี้ยว! ฉึก! อ้ากกกกก!!!
ลูคัสได้แต่ตั้งท่ารับค้างไว้ ในใจคิดว่าคงโดนฟันแน่ๆ แต่เสียงร้องอย่างเจ็บปวดกลับเป็นของผู้หมายจะทำร้ายเขา
เมื่อมองที่ร่างใหญ่ที่บัดนี้นั่งกุมมือที่เลือดไหลไม่หยุดก็ได้เห็นมีดสั้นสีเงินเป็นประกายวาบวับปักอยู่ที่มือนั่น...
...มีดสั้น...คนที่ใช้มีดสั้นคือ...
ลูคัสหันไปมองทางที่มีดบินถูกส่งมาก็ได้พบกับบุคคลที่นึกอยู่ หนุ่มน้อยผมทองยืนหน้าบูดอยู่ตรงนั้น...
“...ลอเรนซ์...”ลูคัสได้แต่อึ้ง...2ครั้งแล้ววันนี้ที่เขาได้รับการช่วยเหลือจากคนตรงหน้า
“นายมาทำอะไรที่นี่?...”เสียงหงุดหงิดถามขึ้น
“เอ่อ...คือ...”ความอึ้งยังคงอยู่ในห้วงความคิด จึงได้แต่อ้ำอึ้ง
“นี่มันดึกแล้วนะ...ป้อมปิด2ทุ่ม เป็นถึงหัวหน้าชั้นปีต้องรักษากฎสิ...”เสียงหงุดหงิดดังขึ้นเป็นเชิงตำหนิ
“...เอ่อ...ชั้น...”ความประหลาดใจทำให้ไม่อาจสรรหาคำพูดใดมาตอบโต้
“อีกอย่าง...ป้อมอัศวินไม่ได้รวยเหมือนปราสาทขุนนาง อยากสู้กันก็ไปสู้กันไกลๆ อย่าเที่ยวทำลายข้าวของส่วนรวม”นักบวชหนุ่มพูดทิ้งท้ายก่อนทำท่าจะเดินหนี
“เดี๋ยว...ลอเรนซ์”ลูคัสเอ่ยรั้งไว้
“มีอะไรอีก?...ชั้นง่วงแล้ว จะไปนอน”ลอเรนซ์หันมามองอย่างอารมณ์เสีย
“คือ...ขอบใจที่ช่วยนะ ต้องรบกวนนายอีกแล้ว”ลูคัสยิ้มให้
“เหอะ...ใครช่วยนาย?...ชั้นแค่ไม่ชอบพวกลอบกัด”ลอเรนซ์ตอบส่งๆ
โดยไม่คาดคิด มีดสั้นเปื้อนเลือดเล่มนั่นก็ถูกส่งกลับมาให้เจ้าของ โดยยึดเอาเด็กหนุ่มผมดำเป็นเป้าหมาย!!!
ดวงตาสีม่วงอ่อนตวัดไปเห็นอันตรายที่ถูกส่งเข้ามา...
“หลบไป!!!”ลอเรนซ์ผลักลูคัสออกไปทำให้มีดนั่นเปลี่ยนเป้าหมายมาเป็นไหล่ซ้ายของหนุ่มผมทอง
“ลอเรนซ์!!!”ลูคัสไม่ได้ตกใจที่โดนลอบทำร้าย แต่ตกใจที่คนๆนี้เอาตัวเข้าบัง
...คิดอะไรของนาย ลอเรนซ์ ชั้นไม่เข้าใจจริงๆ...
ทันใดนั้นดวงตาสีนิลก็เหลือบไปเห็นเลือดสดๆที่ทะลักออกจากบาดแผลของผู้ที่บังเขาไว้
...ความโกรธพุ่งขึ้นเป็นริ้วๆ...ก่อนเปลี่ยนเป็นรังสีแห่งการเข่นฆ่า...
ลูคัสหันมามองร่างใหญ่ผู้ที่กำลังหาทางหนีหลังจากการโจมตีพลาดเป้า
ทันทีที่หนุ่มร่างหมีสบนัยน์ตาสีดำคู่นั้น พละกำลังอันเหลือล้นก็มีอันต้องหดหายไป ขาอ่อนปวกเปียกลงไปนั่งกองอยู่กับพื้น ร่างกายสั่นสะท้านอย่างควบคุมไม่อยู่
...ดวงตานั่น...สายตานั่น...รังสีการฆ่าที่แผ่กระจาย...
...คำเดียวในความคิด...ปีศาจ...
คนตรงหน้าที่ก้าวเข้ามาดูเหมือนซาตานที่พร้อมจะมอบความตายให้เขาทุกเมื่อ
...ซาตาน...แห่งป้อมอัศวิน...
ริมฝีบากบางขยับเป็นรอยยิ้มอำมหิต ก่อนเจ้าตัวจะค่อยๆถอดแว่นที่บังดวงตาสีนิลออก
“ชั้นบอกแล้วไง...ว่านายจะต้องเสียใจ...”
สิ้นเสียงเย็นเยือก ในมือของเด็กหนุ่มผมดำก็ปรากฏงูสีดำตัวเขื่อง ก่อนที่มันจะหายจากมือของเขาไปรัดอยู่ที่คอของเหยื่อ
“อะ...หยุด...ขอร้อง...ชั้นยอมแพ้”เสียงวิงวอนขอชีวิตเหมือนจะไร้ค่า ดวงตาสีนิลมองเหยื่อที่ดิ้นทุรนทุรายอย่างพอใจ
...สนุก...ที่ได้ทรมานใครซักคน...
...ความยินดีในสายเลือดเรียกร้องให้เจ้าตัวทรมานเหยื่อมากขึ้น ยิ่งร้องขอชิวิต ยิ่งทุรนทุราย ยิ่งยินดี...
แต่ทันใดนั้นทุกอย่างก็วืดไป เมื่อมีหมัดหนักๆกระแทกเข้าที่กรามซ้าย ใบหน้าของซาตานหนุ่มชาไปเป็นแถบ
“นายทำบ้าอะไร เลิกทรมานไอ้บ้านั่นได้แล้ว!!!”เสียงตะโกนอย่างโมโหดังขึ้นทำให้ลูคัสหันไปมองต้นเสียง ที่ยืนหอบหายใจอย่างเหนื่อยล้า มือข้างหนึ่งกุมบาดแผลที่ไหล่ เลือดยังไหลทะลักไม่หยุด
ฉับพลันงูสีดำที่รัดอยู่ที่ลำคอของร่างใหญ่ก็หายวับไป...ทิ้งไว้เพียงเหยื่อที่สลบไปแล้ว...
“ถ้านายฆ่าคนในเอดินเบิร์ก นายจะอยู่ในเอดินเบิร์กต่อไปไม่ได้”เสียงเข่นเขี้ยวแข่งกับความเจ็บปวดดังขึ้นก่อนร่างเจ้าของเสียงจะทรุดลง
...แผลหนักกว่าที่คิด...ดาบของตนคืนสนองเอาเสียแล้ว...
คิดได้แค่นั้น ร่างของลอเรนซ์ก็ร่วงลงไป แต่ก่อนจะถึงพื้นก็มีมือมารับไว้ได้ทัน
“ชั้นขอโทษ...ลอเรนซ์...ทำนายลำบากอีกแล้วใช่มั้ย...”ลูคัสเอ่ยเบาๆพลางอุ้มคนตรงหน้าที่สลบไปเพราะเสียเลือด แล้วกระตุกยิ้มนิดๆอย่างเอ็นดู
...หน้าตอนหลับของหมอนี่ก็น่ารักดีแหะ...
ลูคัสได้แต่ตั้งท่ารับค้างไว้ ในใจคิดว่าคงโดนฟันแน่ๆ แต่เสียงร้องอย่างเจ็บปวดกลับเป็นของผู้หมายจะทำร้ายเขา
เมื่อมองที่ร่างใหญ่ที่บัดนี้นั่งกุมมือที่เลือดไหลไม่หยุดก็ได้เห็นมีดสั้นสีเงินเป็นประกายวาบวับปักอยู่ที่มือนั่น...
...มีดสั้น...คนที่ใช้มีดสั้นคือ...
ลูคัสหันไปมองทางที่มีดบินถูกส่งมาก็ได้พบกับบุคคลที่นึกอยู่ หนุ่มน้อยผมทองยืนหน้าบูดอยู่ตรงนั้น...
“...ลอเรนซ์...”ลูคัสได้แต่อึ้ง...2ครั้งแล้ววันนี้ที่เขาได้รับการช่วยเหลือจากคนตรงหน้า
“นายมาทำอะไรที่นี่?...”เสียงหงุดหงิดถามขึ้น
“เอ่อ...คือ...”ความอึ้งยังคงอยู่ในห้วงความคิด จึงได้แต่อ้ำอึ้ง
“นี่มันดึกแล้วนะ...ป้อมปิด2ทุ่ม เป็นถึงหัวหน้าชั้นปีต้องรักษากฎสิ...”เสียงหงุดหงิดดังขึ้นเป็นเชิงตำหนิ
“...เอ่อ...ชั้น...”ความประหลาดใจทำให้ไม่อาจสรรหาคำพูดใดมาตอบโต้
“อีกอย่าง...ป้อมอัศวินไม่ได้รวยเหมือนปราสาทขุนนาง อยากสู้กันก็ไปสู้กันไกลๆ อย่าเที่ยวทำลายข้าวของส่วนรวม”นักบวชหนุ่มพูดทิ้งท้ายก่อนทำท่าจะเดินหนี
“เดี๋ยว...ลอเรนซ์”ลูคัสเอ่ยรั้งไว้
“มีอะไรอีก?...ชั้นง่วงแล้ว จะไปนอน”ลอเรนซ์หันมามองอย่างอารมณ์เสีย
“คือ...ขอบใจที่ช่วยนะ ต้องรบกวนนายอีกแล้ว”ลูคัสยิ้มให้
“เหอะ...ใครช่วยนาย?...ชั้นแค่ไม่ชอบพวกลอบกัด”ลอเรนซ์ตอบส่งๆ
โดยไม่คาดคิด มีดสั้นเปื้อนเลือดเล่มนั่นก็ถูกส่งกลับมาให้เจ้าของ โดยยึดเอาเด็กหนุ่มผมดำเป็นเป้าหมาย!!!
ดวงตาสีม่วงอ่อนตวัดไปเห็นอันตรายที่ถูกส่งเข้ามา...
“หลบไป!!!”ลอเรนซ์ผลักลูคัสออกไปทำให้มีดนั่นเปลี่ยนเป้าหมายมาเป็นไหล่ซ้ายของหนุ่มผมทอง
“ลอเรนซ์!!!”ลูคัสไม่ได้ตกใจที่โดนลอบทำร้าย แต่ตกใจที่คนๆนี้เอาตัวเข้าบัง
...คิดอะไรของนาย ลอเรนซ์ ชั้นไม่เข้าใจจริงๆ...
ทันใดนั้นดวงตาสีนิลก็เหลือบไปเห็นเลือดสดๆที่ทะลักออกจากบาดแผลของผู้ที่บังเขาไว้
...ความโกรธพุ่งขึ้นเป็นริ้วๆ...ก่อนเปลี่ยนเป็นรังสีแห่งการเข่นฆ่า...
ลูคัสหันมามองร่างใหญ่ผู้ที่กำลังหาทางหนีหลังจากการโจมตีพลาดเป้า
ทันทีที่หนุ่มร่างหมีสบนัยน์ตาสีดำคู่นั้น พละกำลังอันเหลือล้นก็มีอันต้องหดหายไป ขาอ่อนปวกเปียกลงไปนั่งกองอยู่กับพื้น ร่างกายสั่นสะท้านอย่างควบคุมไม่อยู่
...ดวงตานั่น...สายตานั่น...รังสีการฆ่าที่แผ่กระจาย...
...คำเดียวในความคิด...ปีศาจ...
คนตรงหน้าที่ก้าวเข้ามาดูเหมือนซาตานที่พร้อมจะมอบความตายให้เขาทุกเมื่อ
...ซาตาน...แห่งป้อมอัศวิน...
ริมฝีบากบางขยับเป็นรอยยิ้มอำมหิต ก่อนเจ้าตัวจะค่อยๆถอดแว่นที่บังดวงตาสีนิลออก
“ชั้นบอกแล้วไง...ว่านายจะต้องเสียใจ...”
สิ้นเสียงเย็นเยือก ในมือของเด็กหนุ่มผมดำก็ปรากฏงูสีดำตัวเขื่อง ก่อนที่มันจะหายจากมือของเขาไปรัดอยู่ที่คอของเหยื่อ
“อะ...หยุด...ขอร้อง...ชั้นยอมแพ้”เสียงวิงวอนขอชีวิตเหมือนจะไร้ค่า ดวงตาสีนิลมองเหยื่อที่ดิ้นทุรนทุรายอย่างพอใจ
...สนุก...ที่ได้ทรมานใครซักคน...
...ความยินดีในสายเลือดเรียกร้องให้เจ้าตัวทรมานเหยื่อมากขึ้น ยิ่งร้องขอชิวิต ยิ่งทุรนทุราย ยิ่งยินดี...
แต่ทันใดนั้นทุกอย่างก็วืดไป เมื่อมีหมัดหนักๆกระแทกเข้าที่กรามซ้าย ใบหน้าของซาตานหนุ่มชาไปเป็นแถบ
“นายทำบ้าอะไร เลิกทรมานไอ้บ้านั่นได้แล้ว!!!”เสียงตะโกนอย่างโมโหดังขึ้นทำให้ลูคัสหันไปมองต้นเสียง ที่ยืนหอบหายใจอย่างเหนื่อยล้า มือข้างหนึ่งกุมบาดแผลที่ไหล่ เลือดยังไหลทะลักไม่หยุด
ฉับพลันงูสีดำที่รัดอยู่ที่ลำคอของร่างใหญ่ก็หายวับไป...ทิ้งไว้เพียงเหยื่อที่สลบไปแล้ว...
“ถ้านายฆ่าคนในเอดินเบิร์ก นายจะอยู่ในเอดินเบิร์กต่อไปไม่ได้”เสียงเข่นเขี้ยวแข่งกับความเจ็บปวดดังขึ้นก่อนร่างเจ้าของเสียงจะทรุดลง
...แผลหนักกว่าที่คิด...ดาบของตนคืนสนองเอาเสียแล้ว...
คิดได้แค่นั้น ร่างของลอเรนซ์ก็ร่วงลงไป แต่ก่อนจะถึงพื้นก็มีมือมารับไว้ได้ทัน
“ชั้นขอโทษ...ลอเรนซ์...ทำนายลำบากอีกแล้วใช่มั้ย...”ลูคัสเอ่ยเบาๆพลางอุ้มคนตรงหน้าที่สลบไปเพราะเสียเลือด แล้วกระตุกยิ้มนิดๆอย่างเอ็นดู
...หน้าตอนหลับของหมอนี่ก็น่ารักดีแหะ...
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น