ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : หลบหนี...
“กลับมาแล้วครับ…”เสียงปิดประตูลงตามหลังเจ้าตัวที่เดินเข้ามา
“กลับมาแล้วหรอจ๊ะ”หญิงสาววัยกลางคนเดินเข้ามาหา รูปร่างบอบบาง เส้นผมสีดำขลับกับดวงตาสีเขียวมรกตเช่นเดียวกับของเด็กหนุ่ม ผิดกันเพียงแค่แววตาเป็นประกายเจ้าเล่ห์เท่านั้น
“กลับมาแล้วครับคุณแม่”เด็กหนุ่มหันมายิ้มให้หญิงสาว
“ไปไหนมาน่ะเรา...กลับซะเย็นขนาดนี้”เสียงตำหนิเล็กๆของหญิงสาวดังขึ้นขณะที่เด็กหนุ่มยังคงยิ้มแย้ม
“ครับๆผมขอโทษครับ ว่าแต่คุณพ่ออยู่ไหนหรอครับ?”
“พ่อคงอยู่ที่ห้องสมุดมั้งจ๊ะ...อ้าว เดี๋ยวสิเรมิล!!!”สิ้นเสียงของหญิงสาว ร่างของเด็กหนุ่มก็หายไปทางห้องสมุดในทันที
“เฮ้อ...พ่อลูกคู่นี้นี่นะ...เป็นเจ้าความลับเหมือนกันจริงๆ”หญิงสาวได้แต่ถอนหายใจอย่างระอาก่อนเดินกลับไปทำงานของตนที่ทำค้างไว้ต่อ
เสียงเคาะประตูแผ่วเบาดังขึ้นก่อนบานประตูจะถูกเปิดออก...
ท่ามกลางตู้หนังสือขนาดใหญ่รอบห้องที่สูงจรดเพดาน ปรากฏร่างของชายหนุ่มท่าทางคงแก่เรียน เส้นผมสีทองเป็นประกายยาวระต้นคอซึ่งเจ้าตัวรวบไว้หลวมๆเพื่อไม่ให้เกะกะ นัยน์ตาสีเขียวสดตวัดมองผู้มาเยือนแวบหนึ่งก่อนละสายตาจากหนังสือตรงหน้าพร้อมถอดแว่นตาที่สวมอยู่ออก
“ว่าไงเรมิล...กลับมาแล้วหรอ…”ชายหนุ่มทักขึ้นขณะที่เด็กหนุ่มเดินเข้าไปหา
“ครับพ่อ...”เด็กหนุ่มตอบเบาๆ ในตอนนี้นัยน์ตาสีเขียวสดสองคู่จ้องประสานกัน
“พบหรือยังล่ะ...คนที่ตามหา...”ชายหนุ่มเอ่ยถาม
“ครับ...ผมพบแล้ว...”เรมิลตอบแผ่วเบา
นัยน์ตาสีเขียวของผู้เป็นพ่อกระตุกน้อยๆก่อนจะกลับไปนิ่งสงบดั่งปกติ
“งั้นหรอ?...พาตัวมาด้วยหรือเปล่า?”
“เปล่าครับ...แต่ทราบสถานที่อยู่อย่างแน่นอนแล้ว”
“งั้นก็ดี...พรุ่งนี้ไปหาเขากัน…”ชายหนุ่มพูดพลางปิดหนังสือเล่มหนาที่อ่านเมื่อครู่แล้วเดินมาหาลูกชาย
“แน่ใจนะว่าเขาคนนั้นคือคนที่ลูกตามหา”
“ครับพ่อ...เลือดในกายของผมบอกว่าใช่แน่นอน ไม่มีทางผิดพลาด”เรมิลยิ้มน้อยๆให้บิดา
“อย่างนั้นก็ดี...”ชายหนุ่มตบบ่าลูกชายเบาๆอย่างพอใจก่อนถามต่อ
“เด็กคนนั้นชื่ออะไรล่ะ?...”
“ชื่อ เคนิน เดอเบอโรว์ หัวขโมยแห่งคาโนวาล…”
สิ้นเสียงตอบ รอยยิ้มพึงพอใจก็ปรากฏบนใบหน้าของชายหนุ่ม
...ในที่สุดก็หาพบ...ทายาทคนเดียวผู้สืบสายเลือดของคนผู้นั้น...
...ทายาทของธิดาแห่งความมืด...
**********
ขณะเดียวกันที่เกวียนไม้เก่าๆนอกเมือง...
“เคนิน เดอเบอโรว์ !!!แกไปทำอะไรมาถึงได้แอปเปิลมาเยอะแยะขนาดนั้น!!!” เสียงหงุดหงิดของชายชราตวาดใส่เจ้าหลานชายตัวแสบที่บัดนี้นั่งทำหน้าเจี๋ยมเจี้ยมอยู่ที่ มุมเกวียน
“โธ่ปู่...ก็บอกแล้วไงว่ามีคนให้มา” เคนินแย้ง
“ใครมันจะให้แกฟรีๆวะ? โกหกก็หัดให้มันมีชั้นเชิงหน่อย เสียชื่อหัวขโมยหมด!!!”นายมาดัสตวาดลั่น ศีรษะแล้งเส้นผมสะท้อนแสงแดดยามเย็นเป็นสีแดงทำเอาเคนินแอบนั่งขำ
“หัวเราะบ้าอะไรของแก? จะบอกได้รึยังว่าแกไปทำอะไรมา?”
“โธ่ๆๆๆ ปู่ก็...ผมบอกแล้วว่ามีคนให้มาก็ไม่ยอมเชื่อ”เคนินส่ายหัวพลางถอนหายใจน้อยๆ ทำไมไม่เชื่อกันบ้างน้า...
“แล้วใครมันจะบ้าเอาให้หัวขโมยอย่างแกฟรีๆหะ? แกลองบอกสิว่าคนที่ให้แกเขาชื่ออะไร”นายมาดัสถามต่อ
“อืม...ชื่อเรมิล เซวาโรส รึ เซวาเรส นี่แหละ”เคนินทำท่านึก
“ซะ...เซวาเรส?...”เสียงของนายมาดัสกะตุก ใบหน้าอวบอูมกลับดูซีดขาว
“เป็นอะไรไปน่ะปู่?”เคนินสังเกตเห็นอาการของปู่แล้วถามด้วยความเป็นห่วง
“แกไปเจอ...คนที่ว่านั่นมาหรอ?...”เสียงสั่นๆถามขึ้นแผ่วเบา
“เจอมาแล้วนะสิปู่...ไม่งั้นเขาจะให้แอปเปิลมาหรอ?” เคนินตอบ
“ไปเก็บของ เราจะออกเดินทาง…”สิ้นเสียงนายมาดัสก็หันไปเก็บข้าวของขึ้นเกวียนเตรียมออกเดินทาง
“หา?...จะรีบไปไหนน่ะปู่? เราเพิ่งมาถึงทริสทอร์ได้2วันเองนะ”เคนินแย้ง
“บอกให้ไปก็ไปสิวะ! เดี๋ยวก็ทิ้งไว้ที่นี่ซะหรอก!!!!”
“อะ...จ้าๆ ไปก็ไป”เคนินรับคำอย่างงงๆแต่ก็ยอมไปเก็บข้าวของโดยดี
ทันทีที่เด็กหนุ่มลับตาไป...มือกร้านที่เหี่ยวย่นไปตามวัยสั่นระริกอย่างควบคุมไม่อยู่...
...หาพบจนได้สินะ...ผู้รับใช้แห่งเดมอส...
...คราวนี้ฉันไม่ยอมอีกแล้ว...จะไม่ทำให้ผิดพลาดเหมือนคราวนั้นอีก...
...จะไม่ให้มันต้องจบลงเหมือนอย่างคราวของแก...เฟริน...
*********
ขอบคุณสำหรับคอมเม้นนะค้าบบ แค่มีคนอ่านก็ดีจัยแย้ว หุๆๆ
“กลับมาแล้วหรอจ๊ะ”หญิงสาววัยกลางคนเดินเข้ามาหา รูปร่างบอบบาง เส้นผมสีดำขลับกับดวงตาสีเขียวมรกตเช่นเดียวกับของเด็กหนุ่ม ผิดกันเพียงแค่แววตาเป็นประกายเจ้าเล่ห์เท่านั้น
“กลับมาแล้วครับคุณแม่”เด็กหนุ่มหันมายิ้มให้หญิงสาว
“ไปไหนมาน่ะเรา...กลับซะเย็นขนาดนี้”เสียงตำหนิเล็กๆของหญิงสาวดังขึ้นขณะที่เด็กหนุ่มยังคงยิ้มแย้ม
“ครับๆผมขอโทษครับ ว่าแต่คุณพ่ออยู่ไหนหรอครับ?”
“พ่อคงอยู่ที่ห้องสมุดมั้งจ๊ะ...อ้าว เดี๋ยวสิเรมิล!!!”สิ้นเสียงของหญิงสาว ร่างของเด็กหนุ่มก็หายไปทางห้องสมุดในทันที
“เฮ้อ...พ่อลูกคู่นี้นี่นะ...เป็นเจ้าความลับเหมือนกันจริงๆ”หญิงสาวได้แต่ถอนหายใจอย่างระอาก่อนเดินกลับไปทำงานของตนที่ทำค้างไว้ต่อ
เสียงเคาะประตูแผ่วเบาดังขึ้นก่อนบานประตูจะถูกเปิดออก...
ท่ามกลางตู้หนังสือขนาดใหญ่รอบห้องที่สูงจรดเพดาน ปรากฏร่างของชายหนุ่มท่าทางคงแก่เรียน เส้นผมสีทองเป็นประกายยาวระต้นคอซึ่งเจ้าตัวรวบไว้หลวมๆเพื่อไม่ให้เกะกะ นัยน์ตาสีเขียวสดตวัดมองผู้มาเยือนแวบหนึ่งก่อนละสายตาจากหนังสือตรงหน้าพร้อมถอดแว่นตาที่สวมอยู่ออก
“ว่าไงเรมิล...กลับมาแล้วหรอ…”ชายหนุ่มทักขึ้นขณะที่เด็กหนุ่มเดินเข้าไปหา
“ครับพ่อ...”เด็กหนุ่มตอบเบาๆ ในตอนนี้นัยน์ตาสีเขียวสดสองคู่จ้องประสานกัน
“พบหรือยังล่ะ...คนที่ตามหา...”ชายหนุ่มเอ่ยถาม
“ครับ...ผมพบแล้ว...”เรมิลตอบแผ่วเบา
นัยน์ตาสีเขียวของผู้เป็นพ่อกระตุกน้อยๆก่อนจะกลับไปนิ่งสงบดั่งปกติ
“งั้นหรอ?...พาตัวมาด้วยหรือเปล่า?”
“เปล่าครับ...แต่ทราบสถานที่อยู่อย่างแน่นอนแล้ว”
“งั้นก็ดี...พรุ่งนี้ไปหาเขากัน…”ชายหนุ่มพูดพลางปิดหนังสือเล่มหนาที่อ่านเมื่อครู่แล้วเดินมาหาลูกชาย
“แน่ใจนะว่าเขาคนนั้นคือคนที่ลูกตามหา”
“ครับพ่อ...เลือดในกายของผมบอกว่าใช่แน่นอน ไม่มีทางผิดพลาด”เรมิลยิ้มน้อยๆให้บิดา
“อย่างนั้นก็ดี...”ชายหนุ่มตบบ่าลูกชายเบาๆอย่างพอใจก่อนถามต่อ
“เด็กคนนั้นชื่ออะไรล่ะ?...”
“ชื่อ เคนิน เดอเบอโรว์ หัวขโมยแห่งคาโนวาล…”
สิ้นเสียงตอบ รอยยิ้มพึงพอใจก็ปรากฏบนใบหน้าของชายหนุ่ม
...ในที่สุดก็หาพบ...ทายาทคนเดียวผู้สืบสายเลือดของคนผู้นั้น...
...ทายาทของธิดาแห่งความมืด...
**********
ขณะเดียวกันที่เกวียนไม้เก่าๆนอกเมือง...
“เคนิน เดอเบอโรว์ !!!แกไปทำอะไรมาถึงได้แอปเปิลมาเยอะแยะขนาดนั้น!!!” เสียงหงุดหงิดของชายชราตวาดใส่เจ้าหลานชายตัวแสบที่บัดนี้นั่งทำหน้าเจี๋ยมเจี้ยมอยู่ที่ มุมเกวียน
“โธ่ปู่...ก็บอกแล้วไงว่ามีคนให้มา” เคนินแย้ง
“ใครมันจะให้แกฟรีๆวะ? โกหกก็หัดให้มันมีชั้นเชิงหน่อย เสียชื่อหัวขโมยหมด!!!”นายมาดัสตวาดลั่น ศีรษะแล้งเส้นผมสะท้อนแสงแดดยามเย็นเป็นสีแดงทำเอาเคนินแอบนั่งขำ
“หัวเราะบ้าอะไรของแก? จะบอกได้รึยังว่าแกไปทำอะไรมา?”
“โธ่ๆๆๆ ปู่ก็...ผมบอกแล้วว่ามีคนให้มาก็ไม่ยอมเชื่อ”เคนินส่ายหัวพลางถอนหายใจน้อยๆ ทำไมไม่เชื่อกันบ้างน้า...
“แล้วใครมันจะบ้าเอาให้หัวขโมยอย่างแกฟรีๆหะ? แกลองบอกสิว่าคนที่ให้แกเขาชื่ออะไร”นายมาดัสถามต่อ
“อืม...ชื่อเรมิล เซวาโรส รึ เซวาเรส นี่แหละ”เคนินทำท่านึก
“ซะ...เซวาเรส?...”เสียงของนายมาดัสกะตุก ใบหน้าอวบอูมกลับดูซีดขาว
“เป็นอะไรไปน่ะปู่?”เคนินสังเกตเห็นอาการของปู่แล้วถามด้วยความเป็นห่วง
“แกไปเจอ...คนที่ว่านั่นมาหรอ?...”เสียงสั่นๆถามขึ้นแผ่วเบา
“เจอมาแล้วนะสิปู่...ไม่งั้นเขาจะให้แอปเปิลมาหรอ?” เคนินตอบ
“ไปเก็บของ เราจะออกเดินทาง…”สิ้นเสียงนายมาดัสก็หันไปเก็บข้าวของขึ้นเกวียนเตรียมออกเดินทาง
“หา?...จะรีบไปไหนน่ะปู่? เราเพิ่งมาถึงทริสทอร์ได้2วันเองนะ”เคนินแย้ง
“บอกให้ไปก็ไปสิวะ! เดี๋ยวก็ทิ้งไว้ที่นี่ซะหรอก!!!!”
“อะ...จ้าๆ ไปก็ไป”เคนินรับคำอย่างงงๆแต่ก็ยอมไปเก็บข้าวของโดยดี
ทันทีที่เด็กหนุ่มลับตาไป...มือกร้านที่เหี่ยวย่นไปตามวัยสั่นระริกอย่างควบคุมไม่อยู่...
...หาพบจนได้สินะ...ผู้รับใช้แห่งเดมอส...
...คราวนี้ฉันไม่ยอมอีกแล้ว...จะไม่ทำให้ผิดพลาดเหมือนคราวนั้นอีก...
...จะไม่ให้มันต้องจบลงเหมือนอย่างคราวของแก...เฟริน...
*********
ขอบคุณสำหรับคอมเม้นนะค้าบบ แค่มีคนอ่านก็ดีจัยแย้ว หุๆๆ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น