ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : คำท้าประลอง...
“ลอเรนซ์ ...รอชั้นก่อนสิ ลอเรนซ์” เสียงตะโกนเรียกของลูคัสไม่ได้ทำให้เด็กหนุ่มผมทองชะลอฝีเท้าลงแม้แต่น้อย ทำให้เขาต้องวิ่งตามถึงจะทัน
“เอ่อ...เมื่อกี้ขอบใจนะ”ลูคัสพูดพร้อมใบหน้ายิ้มแย้ม ดวงตาสีอาธีมิสตวัดมองเล็กน้อยอย่างไม่สบอารมณ์เช่นเคย
“ไม่จำเป็น...”
“น่า...ถ้าไม่ได้นายช่วยไว้ชั้นคงแย่”ลูคัสพูดต่อ แต่คนฟังกลับเร่งฝีเท้าเดินเร็วขึ้น
“เดี๋ยวลอเรนซ์...นายจะรีบไปไหนน่ะ?”
“ไปห้องสมุด ไม่ต้องแส่ตามมานะ”พูดจบลอเรนซ์ก็เดินหายไป
ลูคัสทำท่าจะเดินตามแต่ถูกฝ่ามือใหญ่จับบ่ายั้งไว้ซะก่อน
“ลูคัส ซาโดเรีย...ชั้นจะขอท้าประลองกับนาย”เสียงเข้มของเด็กหนุ่มท่าทางน่ากลัวเอ่ยขึ้น ร่างกายใหญ่โตราวหมียักษ์ ที่ดวงตาสีเข้มข้างขวามีรอยแผลเป็นยาวพาดจากศีรษะมาถึงคาง รอบข้างมีเด็กชายวัยเดียวกัน4-5คนล้อมรอบ คาดว่าคงเป็นลูกน้อง
...ช่วยไม่ได้นะ...ท้ามาคงต้องรับ...
“ก็ได้...แต่ไว้วันหลังไม่ได้หรอ? วันนี้ชั้นไม่ว่าง...”ลูคัสตอบเซ็งๆ สายตามองตามลอเรนซ์ไปอย่างเสียดาย
“ไม่ได้...ตำแหน่งหัวหน้าชั้นปี ต้องเป็นของชั้นวันนี้แหละ”เสียงฮึดฮัดจากหนุ่มร่างหมี ตามด้วยเสียงเฮสนับสนุนจากลูกสมุนรอบข้าง
“วันนี้ชั้นเหนื่อยแล้ว ไว้ค่อยว่ากันวันอื่นนะ”ลูคัสปัดมือใหญ่ที่บ่าออกก่อนทำท่าจะเดินหนี
“อ้างเหตุผลอย่างนั้นอย่างนี้ จริงๆแกคงกลัวหัวหดไม่กล้าสู้ละสิท่า?”เสียงเย้ยหยัน ทำให้ลูคัสหยุดนิ่ง
“ชั้นเพิ่งรู้ว่าหัวหน้าชั้นปีอย่างแกกับไอ้หัวทองเหลืองนั่น มันไร้น้ำยา”เสียงหัวเราะน่ารังเกียจดังขึ้น ก่อนที่จะชะงักลงกับสายตาเย็นเยียบที่จ้องมา
...ดวงตาสีนิลที่ส่อแววเลือดเย็น...และรังสีแห่งการเข่นฆ่า...
“...แล้วนายจะเสียใจ...”
**************
ที่ด้านหนึ่งของป้อมอัศวินถูกจัดให้กลายเป็นสนามต่อสู้จำเป็นระหว่างหนุ่มร่างยักษ์หน้าตาดุดันกับเด็กหนุ่มผมดำใส่แว่นที่ตัวเล็กแค่ครึ่งของคู่ต่อสู้...
เนื่องจากเป็นมุมอับจึงยากต่อการมองเห็นของใคร มีเพียงลูกน้องของหนุ่มร่างใหญ่4-5คนล้อมรอบอยู่
...เสียเปรียบชะมัดยาด...
เด็กหนุ่มผมดำคิดเซ็งๆ ไม่น่าบ้าจี้รับคำท้ามาวันนี้เล้ย...
...ถ้าไม่ใช่ไอ้บ้านี่เอ่ยพาดพิงถึงคนๆนั้น...
“…เริ่มเลยแล้วกัน...”เสียงเอ่ยอย่างเรียบง่ายก่อนเดินเข้าเขตที่กันไว้เป็นที่ประลอง
“หึๆๆ...ตำแหน่งของนาย ยกให้ชั้นเถอะลูคัส ซาโดเรีย!!!”เสียงเข้มตะโกนลั่นก่อนเรียกดาบมาไว้ในมือแล้วพุ่งเข้าหาเด็กหนุ่มผมดำที่ไม่ทันตั้งตัว
ฟึบ!
ลูคัสเอี้ยวตัวหลบได้ทันท่วงที พร้อมเรียกดาบของตนมาเช่นกัน
เคร้ง!
เสียงคมดาบปะทะกันจนเกิดประกายไฟแลบออกมา ร่างเล็กกว่าออกแรงสะบัดร่างใหญ่ออกไปได้ไม่ยากเย็น หนุ่มร่างหมีโกรธจัด แยกเขี้ยวให้ลูคัสก่อนพุ่งเข้าใส่อีก...
เสียงประดาบดังขึ้นติดต่อกันหลายครั้ง จนกระทั่งเสียงสุดท้ายที่ดังขึ้น
เคร้ง!
ดาบในมือของคนตัวใหญ่กระเด็นหวืดออกจากมือผู้เป็นเจ้าของก่อนปักลงบนพื้นไกลออกไป
คมดาบวาววับทาบลงบนลำคอหนาของผู้ท้าทายที่หน้าซีดสนิท
“ยอมแพ้แล้วไสหัวไปซะ..”เสียงเรียบๆกับสายตาเย็นๆทำเอาพวกลูกสมุนที่ยืนล้อมรอบวิ่งหนีไม่เป็นท่า
...นี่หรือ...นักรบแห่งป้อมอัศวิน...
...ความคิดสมเพชคนตรงหน้าและคนที่วิ่งหายไป...
ลูคัสลดดาบลงก่อนจะหันหลังเดินจากไป โดยไม่รู้ว่าเหยื่อที่ปล่อยไปจะกลับมาแว้งกัดเขาอีก
เสียงเรียกดาบดังขึ้น และก่อนที่ลูคัสจะทันได้ตั้งรับ ดาบนั่นก็พุ่งหวืดตรงมาที่เขา!!!
“เอ่อ...เมื่อกี้ขอบใจนะ”ลูคัสพูดพร้อมใบหน้ายิ้มแย้ม ดวงตาสีอาธีมิสตวัดมองเล็กน้อยอย่างไม่สบอารมณ์เช่นเคย
“ไม่จำเป็น...”
“น่า...ถ้าไม่ได้นายช่วยไว้ชั้นคงแย่”ลูคัสพูดต่อ แต่คนฟังกลับเร่งฝีเท้าเดินเร็วขึ้น
“เดี๋ยวลอเรนซ์...นายจะรีบไปไหนน่ะ?”
“ไปห้องสมุด ไม่ต้องแส่ตามมานะ”พูดจบลอเรนซ์ก็เดินหายไป
ลูคัสทำท่าจะเดินตามแต่ถูกฝ่ามือใหญ่จับบ่ายั้งไว้ซะก่อน
“ลูคัส ซาโดเรีย...ชั้นจะขอท้าประลองกับนาย”เสียงเข้มของเด็กหนุ่มท่าทางน่ากลัวเอ่ยขึ้น ร่างกายใหญ่โตราวหมียักษ์ ที่ดวงตาสีเข้มข้างขวามีรอยแผลเป็นยาวพาดจากศีรษะมาถึงคาง รอบข้างมีเด็กชายวัยเดียวกัน4-5คนล้อมรอบ คาดว่าคงเป็นลูกน้อง
...ช่วยไม่ได้นะ...ท้ามาคงต้องรับ...
“ก็ได้...แต่ไว้วันหลังไม่ได้หรอ? วันนี้ชั้นไม่ว่าง...”ลูคัสตอบเซ็งๆ สายตามองตามลอเรนซ์ไปอย่างเสียดาย
“ไม่ได้...ตำแหน่งหัวหน้าชั้นปี ต้องเป็นของชั้นวันนี้แหละ”เสียงฮึดฮัดจากหนุ่มร่างหมี ตามด้วยเสียงเฮสนับสนุนจากลูกสมุนรอบข้าง
“วันนี้ชั้นเหนื่อยแล้ว ไว้ค่อยว่ากันวันอื่นนะ”ลูคัสปัดมือใหญ่ที่บ่าออกก่อนทำท่าจะเดินหนี
“อ้างเหตุผลอย่างนั้นอย่างนี้ จริงๆแกคงกลัวหัวหดไม่กล้าสู้ละสิท่า?”เสียงเย้ยหยัน ทำให้ลูคัสหยุดนิ่ง
“ชั้นเพิ่งรู้ว่าหัวหน้าชั้นปีอย่างแกกับไอ้หัวทองเหลืองนั่น มันไร้น้ำยา”เสียงหัวเราะน่ารังเกียจดังขึ้น ก่อนที่จะชะงักลงกับสายตาเย็นเยียบที่จ้องมา
...ดวงตาสีนิลที่ส่อแววเลือดเย็น...และรังสีแห่งการเข่นฆ่า...
“...แล้วนายจะเสียใจ...”
**************
ที่ด้านหนึ่งของป้อมอัศวินถูกจัดให้กลายเป็นสนามต่อสู้จำเป็นระหว่างหนุ่มร่างยักษ์หน้าตาดุดันกับเด็กหนุ่มผมดำใส่แว่นที่ตัวเล็กแค่ครึ่งของคู่ต่อสู้...
เนื่องจากเป็นมุมอับจึงยากต่อการมองเห็นของใคร มีเพียงลูกน้องของหนุ่มร่างใหญ่4-5คนล้อมรอบอยู่
...เสียเปรียบชะมัดยาด...
เด็กหนุ่มผมดำคิดเซ็งๆ ไม่น่าบ้าจี้รับคำท้ามาวันนี้เล้ย...
...ถ้าไม่ใช่ไอ้บ้านี่เอ่ยพาดพิงถึงคนๆนั้น...
“…เริ่มเลยแล้วกัน...”เสียงเอ่ยอย่างเรียบง่ายก่อนเดินเข้าเขตที่กันไว้เป็นที่ประลอง
“หึๆๆ...ตำแหน่งของนาย ยกให้ชั้นเถอะลูคัส ซาโดเรีย!!!”เสียงเข้มตะโกนลั่นก่อนเรียกดาบมาไว้ในมือแล้วพุ่งเข้าหาเด็กหนุ่มผมดำที่ไม่ทันตั้งตัว
ฟึบ!
ลูคัสเอี้ยวตัวหลบได้ทันท่วงที พร้อมเรียกดาบของตนมาเช่นกัน
เคร้ง!
เสียงคมดาบปะทะกันจนเกิดประกายไฟแลบออกมา ร่างเล็กกว่าออกแรงสะบัดร่างใหญ่ออกไปได้ไม่ยากเย็น หนุ่มร่างหมีโกรธจัด แยกเขี้ยวให้ลูคัสก่อนพุ่งเข้าใส่อีก...
เสียงประดาบดังขึ้นติดต่อกันหลายครั้ง จนกระทั่งเสียงสุดท้ายที่ดังขึ้น
เคร้ง!
ดาบในมือของคนตัวใหญ่กระเด็นหวืดออกจากมือผู้เป็นเจ้าของก่อนปักลงบนพื้นไกลออกไป
คมดาบวาววับทาบลงบนลำคอหนาของผู้ท้าทายที่หน้าซีดสนิท
“ยอมแพ้แล้วไสหัวไปซะ..”เสียงเรียบๆกับสายตาเย็นๆทำเอาพวกลูกสมุนที่ยืนล้อมรอบวิ่งหนีไม่เป็นท่า
...นี่หรือ...นักรบแห่งป้อมอัศวิน...
...ความคิดสมเพชคนตรงหน้าและคนที่วิ่งหายไป...
ลูคัสลดดาบลงก่อนจะหันหลังเดินจากไป โดยไม่รู้ว่าเหยื่อที่ปล่อยไปจะกลับมาแว้งกัดเขาอีก
เสียงเรียกดาบดังขึ้น และก่อนที่ลูคัสจะทันได้ตั้งรับ ดาบนั่นก็พุ่งหวืดตรงมาที่เขา!!!
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น