ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : นักพเนจรแห่งทริสทอร์
“...ว้า...แก้มเป็นรอยแผลเลย”เสียงบ่นเบาๆของเด็กหนุ่มผมสี้น้ำตาลดังขึ้นพลางลูบแก้มที่โดนคมมีดปาดไปอย่างฉิวเฉียด
“แผลแค่นี้ไม่เห็นต้องบ่นเลย”เด็กหนุ่มผมดำที่เดินมาด้วยกันเอ่ยตอบอย่างขำๆ
“เหอะ...มันเจ็บนะเฟ้ย...อีกอย่าง...ใบหน้าหล่อๆน่ะใช้เรียกสาวๆได้ตรึม” คำตอบของเคนินทำเอาเรมิลระเบิดเสียงหัวเราะดังลั่น ...หมอนี่เกือบตายเพราะแม่สาวน้อยคนนั้นแท้ๆ ยังจะคิดถึงสาวๆได้อีกแน่ะ...
“ว่าแต่นายมาทำอะไรที่นี่น่ะ?”เคนินหันมาถาม
“...แล้วนายล่ะ?...”คำตอบที่เป็นคำถามทำเอาเคนินขมวดคิ้วมุ่น
“ชั้นเป็นหัวขโมยก็มาขโมยน่ะสิ ถามได้”
เรมิลยิ้มน้อยๆกับคำตอบที่ได้
“ว่าแต่นาย...จะบอกได้รึยังว่ามาทำอะไร?”เคนินหันมาจ้องอย่างคาดคั้น
“...แล้วนายคิดว่าชั้นมาทำอะไร...”เรมิลถามกลับอีก
“นักพเนจรอย่างนายคงมาเดินเล่นมั้ง...ไอ้บ้า! ชั้นถามแกนะไม่ได้ให้แกมาถามกลับ”เคนินเริ่มฉุน แต่เรมิลกลับหัวเราะท้องคัดท้องแข็ง ทำเอาเคนินหน้าขึ้นสี...มันตลกอะไรนักหนาฟะ?...
“เอาๆ...บอกก็ได้...ชั้นมาตามหาคน...”เรมิลตอบพร้อมกลับมาตีสีหน้าสงบนิ่งเหมือนเดิม
“ใครล่ะ?...ให้ชั้นช่วยมะ?”เคนินถามต่อ
“เผื่อคนที่ชั้นตามหาจะเป็นหนึ่งในเหยื่อของนายรึไง?”เรมิลแหย่
“ไม่ใช่เฟ้ย...อย่าดูถูกหัวขโมยเซ่...เห็นอย่างงี้ก็มีคนรู้จักเยอะนะจะบอกให้”เคนินอวด
“หึๆ...ขอบใจนะที่จะช่วย แต่ไม่ต้องหรอก”
“อ้าว...ทำไมล่ะ?”เคนินงง
“เพราะว่าชั้น...พบเขาแล้ว...”เรมิลตอบพลางมองเคนินอย่างมีความหมาย
“...หมายความว่าไง?...”เคนินจ้องตอบ
“ช่างเหอะ...เอาเป็นว่าชั้นหาคนๆนั้นเจอแล้วละกัน”เรมิลยิ้มให้
“ว่าแต่...นี้มันเย็นแล้วนายจะพักที่ไหนหรอ?”
“อืม...ปกติชั้นอยู่กะปู่ที่นอกเมืองน่ะ”เคนินตอบ
“อยู่กัน2คน?” เรมิลถามต่อ
“อืม 2 คน”เคนินตอบ
“พ่อแม่นายล่ะ?”
“ไม่รู้สิ...ตายไปแล้วมั้ง”เคนินตอบเรียบๆ ขณะที่คนฟังหันไปมองคนตอบ
“หรอ...ขอโทษที่ถาม”เรมิลเอ่ย
“ช่างเหอะ...ชั้นเองก็จำอะไรเกี่ยวกับพ่อแม่ไม่ได้หรอก...จำความได้ก็มาอยู่กะปู่แล้ว”
“ปู่นายเป็นคนยังไงหรอ?”เรมิลถาม
“อืม...ก้อแก่ๆ หัวเหม่งๆ ถ้าหนุ่มกว่านี้ชั้นคงเรียกว่าพ่อแล้วมั้ง”เคนินตอบพลางหัวเราะ
“ปู่นายชื่ออะไร?”เรมิลถามต่อ
“หืม?...นายจะรู้ไปทำไม?”เคนินหันมามอง
“เผื่อรู้จักไง อย่าดูถูกนักพเนจรสิ”เรมิลหันมาตอบยิ้มๆที่ได้ย้อนคนตรงหน้า
“เอาๆ...ไม่ต้องมาย้อน ปู่ชั้นชื่อมาดัส พอใจยัง?”เคนินตอบกวนๆ
“อืม....”เรมิลคิดอะไรบางอย่างพลางยิ้มอย่างพอใจ
“ไม่ถามถึงต้นตระกูลไปด้วยเลยล่ะ?”เคนินประชด
“ไม่ต้องหรอก...ไม่อยากรู้”เรมิลตอบ
“หึๆ...ไม่แน่ต้นตระกูลชั้นอาจเป็นเชื้อเจ้า แล้วชั้นอาจจะเป็นเจ้าชายตกอยากก็ได้นะ555+”เคนินหัวเราะ เรมิลก็ร่วมหัวเราะไปด้วย แต่ในเสียงหัวเราะนั้นอาจมีความหมายบางอย่างซ่อนอยู่...
“หึๆ...รู้อะไรไหมเคนิน...ชั้นว่านายเป็นคนที่ตลกดีนะ”เรมิลกล่าวพลางขยับรอยยิ้มนิดๆที่มุมปาก
“อ้อหรอ...ขอบใจที่ชม”เคนินไม่สะกิดใจ
“การที่บอกข้อมูลคนที่เพิ่งรู้จัก....บางทีอาจเป็นอันตรายได้นะ...”เสียงเย็นๆของเด็กหนุ่มผมดำทำให้เคนินหันไปมองอย่างสงสัย
“นายหมายความว่าไง”เคนินขมวดคิ้วน้อยๆ ไอ้เพื่อนใหม่คนนี้มันยังไงกัน ชอบพูดอะไรก้ำกึ่งอยู่เรื่อย
“หึๆ...ไม่มีอะไรหรอก...อย่าใส่ใจเลย”เรมิลละสายตาไปมองสองข้างทาง ร้านค้าเริ่มเก็บข้าวของเตรียมปิดร้าน
“ตายหละ...ลืมเลย...ข้าวเย็น!!!”เคนินร้อง มัวแต่ต้องมาเจอเรื่องแปลกๆจนลืมไปเลยว่าต้องมาซื้อข้าวเย็น
“หืม?...มีอะไรหรอ?”เรมิลหันมามองเคนินที่ทำท่าสติแตก
“ก็ๆๆ...ชั้นต้องมาหาข้าวเย็นตามคำสั่งปู่อะ...กะว่าจะมาขโมยอะไรซัก2-3อย่างแล้วกลับ แต่ดันต้องมาเจอเรื่องอะไรเนี่ยเลยลืมไปเลย...”
“แล้วจะเป็นอะไรรึป่าว?”เรมิลถามยิ้มๆ
“ก็คงโดนปู่เทศ แล้วก็ทนท้องร้องไป”เคนินขยี้หัวเบาๆอย่างหงุดหงิดนิดๆ
“อ้อ....”เรมิลยิ้มให้พลางเดินไปที่แผงแอปเปิลที่กำลังจะเก็บร้าน
“น้าครับ...ผมขอเหมาแอปเปิลหมดนี่เลยนะครับ” เรมิลยิ้มพลางยื่นถุงเงินให้เจ้าของร้านที่ทำตาโตพร้อมกวาดแอปเปิลบนแผงทั้งหมดใส่ถุงให้เคนิน
“...............”เคนินได้แต่ยืนอึ้ง เรมิลยิ้มพลางยื่นถุงแอปเปิลให้
“ชั้นให้...ถือว่าเป็นของขวัญจากเพื่อนที่ได้เจอกันครั้งแรกแล้วกัน”เรมิลหัวเราะเบาๆ เคนินรับถุงใบใหญ่ไปถือไว้
“...............”เคนินได้แต่สงสัยในใจ หมอนี่ซื้อแอปเปิลได้ทั้งร้าน? ไม่ใช่เงินน้อยๆเลยนะนั่น...
“เอ้อ...ชั้นคงขอตัวก่อนละนะ”เรมิลพูดพลางหันไปมองพระอาทิตย์ที่กำลังจะตกดิน
“...เดี๋ยว...ค่าแอปเปิลนี่...”เคนินเอ่ยเบาๆ ถึงเขาจะไม่มีปัญญาหาเงินมาจ่ายให้ได้ก็ตาม
“บอกแล้วไงว่าชั้นให้...อีกอย่าง...ซักวันเราคงได้เจอกันอีกแน่นอน...”เรมิลยิ้มอย่างมีเล่ห์นัยก่อนจะเดินหายไปกับฝูงชนรอบข้างทิ้งให้เคนินยืนอึ้งแบกถุงแอปเปิลอยู่ตรงนั้น
...ใครจะเชื่อว่านักพเนจรที่เพิ่งได้เจอกลับลงทุนเหมาแอปเปิลทั้งร้านให้เป็นของขวัญ...
...แล้วนักพเนจรนั่น...รู้ได้ไงว่าชั้นชอบแอปเปิล???...(-_-“)
ยิ่งคิดยิ่งปวดหัว เคนินเลยตัดสินใจหอบถุงแอปเปิลกลับไปซะงั้น
...น่าสงสัยจริงๆ...เรมิล เซวาเรส เดอะวากาบอน ออฟ ทริสทอร์
*********
ติชมด้วยน้าๆๆๆ หุๆๆๆ
“แผลแค่นี้ไม่เห็นต้องบ่นเลย”เด็กหนุ่มผมดำที่เดินมาด้วยกันเอ่ยตอบอย่างขำๆ
“เหอะ...มันเจ็บนะเฟ้ย...อีกอย่าง...ใบหน้าหล่อๆน่ะใช้เรียกสาวๆได้ตรึม” คำตอบของเคนินทำเอาเรมิลระเบิดเสียงหัวเราะดังลั่น ...หมอนี่เกือบตายเพราะแม่สาวน้อยคนนั้นแท้ๆ ยังจะคิดถึงสาวๆได้อีกแน่ะ...
“ว่าแต่นายมาทำอะไรที่นี่น่ะ?”เคนินหันมาถาม
“...แล้วนายล่ะ?...”คำตอบที่เป็นคำถามทำเอาเคนินขมวดคิ้วมุ่น
“ชั้นเป็นหัวขโมยก็มาขโมยน่ะสิ ถามได้”
เรมิลยิ้มน้อยๆกับคำตอบที่ได้
“ว่าแต่นาย...จะบอกได้รึยังว่ามาทำอะไร?”เคนินหันมาจ้องอย่างคาดคั้น
“...แล้วนายคิดว่าชั้นมาทำอะไร...”เรมิลถามกลับอีก
“นักพเนจรอย่างนายคงมาเดินเล่นมั้ง...ไอ้บ้า! ชั้นถามแกนะไม่ได้ให้แกมาถามกลับ”เคนินเริ่มฉุน แต่เรมิลกลับหัวเราะท้องคัดท้องแข็ง ทำเอาเคนินหน้าขึ้นสี...มันตลกอะไรนักหนาฟะ?...
“เอาๆ...บอกก็ได้...ชั้นมาตามหาคน...”เรมิลตอบพร้อมกลับมาตีสีหน้าสงบนิ่งเหมือนเดิม
“ใครล่ะ?...ให้ชั้นช่วยมะ?”เคนินถามต่อ
“เผื่อคนที่ชั้นตามหาจะเป็นหนึ่งในเหยื่อของนายรึไง?”เรมิลแหย่
“ไม่ใช่เฟ้ย...อย่าดูถูกหัวขโมยเซ่...เห็นอย่างงี้ก็มีคนรู้จักเยอะนะจะบอกให้”เคนินอวด
“หึๆ...ขอบใจนะที่จะช่วย แต่ไม่ต้องหรอก”
“อ้าว...ทำไมล่ะ?”เคนินงง
“เพราะว่าชั้น...พบเขาแล้ว...”เรมิลตอบพลางมองเคนินอย่างมีความหมาย
“...หมายความว่าไง?...”เคนินจ้องตอบ
“ช่างเหอะ...เอาเป็นว่าชั้นหาคนๆนั้นเจอแล้วละกัน”เรมิลยิ้มให้
“ว่าแต่...นี้มันเย็นแล้วนายจะพักที่ไหนหรอ?”
“อืม...ปกติชั้นอยู่กะปู่ที่นอกเมืองน่ะ”เคนินตอบ
“อยู่กัน2คน?” เรมิลถามต่อ
“อืม 2 คน”เคนินตอบ
“พ่อแม่นายล่ะ?”
“ไม่รู้สิ...ตายไปแล้วมั้ง”เคนินตอบเรียบๆ ขณะที่คนฟังหันไปมองคนตอบ
“หรอ...ขอโทษที่ถาม”เรมิลเอ่ย
“ช่างเหอะ...ชั้นเองก็จำอะไรเกี่ยวกับพ่อแม่ไม่ได้หรอก...จำความได้ก็มาอยู่กะปู่แล้ว”
“ปู่นายเป็นคนยังไงหรอ?”เรมิลถาม
“อืม...ก้อแก่ๆ หัวเหม่งๆ ถ้าหนุ่มกว่านี้ชั้นคงเรียกว่าพ่อแล้วมั้ง”เคนินตอบพลางหัวเราะ
“ปู่นายชื่ออะไร?”เรมิลถามต่อ
“หืม?...นายจะรู้ไปทำไม?”เคนินหันมามอง
“เผื่อรู้จักไง อย่าดูถูกนักพเนจรสิ”เรมิลหันมาตอบยิ้มๆที่ได้ย้อนคนตรงหน้า
“เอาๆ...ไม่ต้องมาย้อน ปู่ชั้นชื่อมาดัส พอใจยัง?”เคนินตอบกวนๆ
“อืม....”เรมิลคิดอะไรบางอย่างพลางยิ้มอย่างพอใจ
“ไม่ถามถึงต้นตระกูลไปด้วยเลยล่ะ?”เคนินประชด
“ไม่ต้องหรอก...ไม่อยากรู้”เรมิลตอบ
“หึๆ...ไม่แน่ต้นตระกูลชั้นอาจเป็นเชื้อเจ้า แล้วชั้นอาจจะเป็นเจ้าชายตกอยากก็ได้นะ555+”เคนินหัวเราะ เรมิลก็ร่วมหัวเราะไปด้วย แต่ในเสียงหัวเราะนั้นอาจมีความหมายบางอย่างซ่อนอยู่...
“หึๆ...รู้อะไรไหมเคนิน...ชั้นว่านายเป็นคนที่ตลกดีนะ”เรมิลกล่าวพลางขยับรอยยิ้มนิดๆที่มุมปาก
“อ้อหรอ...ขอบใจที่ชม”เคนินไม่สะกิดใจ
“การที่บอกข้อมูลคนที่เพิ่งรู้จัก....บางทีอาจเป็นอันตรายได้นะ...”เสียงเย็นๆของเด็กหนุ่มผมดำทำให้เคนินหันไปมองอย่างสงสัย
“นายหมายความว่าไง”เคนินขมวดคิ้วน้อยๆ ไอ้เพื่อนใหม่คนนี้มันยังไงกัน ชอบพูดอะไรก้ำกึ่งอยู่เรื่อย
“หึๆ...ไม่มีอะไรหรอก...อย่าใส่ใจเลย”เรมิลละสายตาไปมองสองข้างทาง ร้านค้าเริ่มเก็บข้าวของเตรียมปิดร้าน
“ตายหละ...ลืมเลย...ข้าวเย็น!!!”เคนินร้อง มัวแต่ต้องมาเจอเรื่องแปลกๆจนลืมไปเลยว่าต้องมาซื้อข้าวเย็น
“หืม?...มีอะไรหรอ?”เรมิลหันมามองเคนินที่ทำท่าสติแตก
“ก็ๆๆ...ชั้นต้องมาหาข้าวเย็นตามคำสั่งปู่อะ...กะว่าจะมาขโมยอะไรซัก2-3อย่างแล้วกลับ แต่ดันต้องมาเจอเรื่องอะไรเนี่ยเลยลืมไปเลย...”
“แล้วจะเป็นอะไรรึป่าว?”เรมิลถามยิ้มๆ
“ก็คงโดนปู่เทศ แล้วก็ทนท้องร้องไป”เคนินขยี้หัวเบาๆอย่างหงุดหงิดนิดๆ
“อ้อ....”เรมิลยิ้มให้พลางเดินไปที่แผงแอปเปิลที่กำลังจะเก็บร้าน
“น้าครับ...ผมขอเหมาแอปเปิลหมดนี่เลยนะครับ” เรมิลยิ้มพลางยื่นถุงเงินให้เจ้าของร้านที่ทำตาโตพร้อมกวาดแอปเปิลบนแผงทั้งหมดใส่ถุงให้เคนิน
“...............”เคนินได้แต่ยืนอึ้ง เรมิลยิ้มพลางยื่นถุงแอปเปิลให้
“ชั้นให้...ถือว่าเป็นของขวัญจากเพื่อนที่ได้เจอกันครั้งแรกแล้วกัน”เรมิลหัวเราะเบาๆ เคนินรับถุงใบใหญ่ไปถือไว้
“...............”เคนินได้แต่สงสัยในใจ หมอนี่ซื้อแอปเปิลได้ทั้งร้าน? ไม่ใช่เงินน้อยๆเลยนะนั่น...
“เอ้อ...ชั้นคงขอตัวก่อนละนะ”เรมิลพูดพลางหันไปมองพระอาทิตย์ที่กำลังจะตกดิน
“...เดี๋ยว...ค่าแอปเปิลนี่...”เคนินเอ่ยเบาๆ ถึงเขาจะไม่มีปัญญาหาเงินมาจ่ายให้ได้ก็ตาม
“บอกแล้วไงว่าชั้นให้...อีกอย่าง...ซักวันเราคงได้เจอกันอีกแน่นอน...”เรมิลยิ้มอย่างมีเล่ห์นัยก่อนจะเดินหายไปกับฝูงชนรอบข้างทิ้งให้เคนินยืนอึ้งแบกถุงแอปเปิลอยู่ตรงนั้น
...ใครจะเชื่อว่านักพเนจรที่เพิ่งได้เจอกลับลงทุนเหมาแอปเปิลทั้งร้านให้เป็นของขวัญ...
...แล้วนักพเนจรนั่น...รู้ได้ไงว่าชั้นชอบแอปเปิล???...(-_-“)
ยิ่งคิดยิ่งปวดหัว เคนินเลยตัดสินใจหอบถุงแอปเปิลกลับไปซะงั้น
...น่าสงสัยจริงๆ...เรมิล เซวาเรส เดอะวากาบอน ออฟ ทริสทอร์
*********
ติชมด้วยน้าๆๆๆ หุๆๆๆ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น