ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : มิตรภาพ...???
ณ ห้องอาหารดราก้อน
“ขอนั่งด้วยคนสิ...”เสียงปนความร่าเริงของเด็กหนุ่มผมดำดังขึ้น แล้วเจ้าตัวก็วางถาดลงตรงที่นั่งว่างๆฝั่งตรงข้ามกับผู้ที่นั่งอยู่ก่อนแล้ว โดยไม่สนใจรังสีอาฆาตที่แผ่กระจายมาแม้แต่น้อย
ที่นั่งโดยรอบเด็กหนุ่มผมทองใบหน้าบึ้งตึงว่างเป็นแถว เนื่องจากทุกคนตระหนักดีว่าถ้าเข้าใกล้เกินรัศมี100เมตรอาจถูกฆ่าได้...
...น่าสนุกจริงๆ...จะดุขนาดไหนคงต้องขอลองดูซักที...
“นั่งกับนายนี่ดีนะ...ที่ว่างเยอะดี ไม่ต้องเบียดใคร”พูดจบลูคัสก็หันไปยิ้มกว้างให้คนตรงหน้าที่ก้มหน้าก้มตากินไม่สนใจเขาแม้แต่น้อย
“เรียนวันแรกเป็นไงมั่ง? รู้เรื่องไหม?”ลูคัสพยายามหาเรื่องมาคุย
“จะรู้เรื่องรึไม่ มันไม่เกี่ยวกับนาย”น้ำเสียงเย็นชาไร้เยื่อใยเช่นเคย
...ทำไมดื้อด้านไร้น้ำใจได้ขนาดนี้นะ..
“แหม...ชั้นก็ถามตามมารยาทน่า...ไม่เห็นต้องหงุดหงิดเลยนี่ลอเรนซ์”ลูคัสทำสีหน้าปลงนิดๆ
“ใครใช้ให้นายเรียกชื่อชั้น?”เสียงหงุดหงิดพร้อมสายตาดุๆมองอย่างไม่สบอารมณ์
ลูคัสเลิกคิ้วเป็นเชิงสงสัย อะไรกัน แค่ชื่อก็หวงด้วยหรอ?
“เป็นเพื่อนกัน เรียกชื่อกันไม่เห็นแปลกเลยนี่ลอเรนซ์”ลูคัสตอบเสียงสบายๆ
“ชั้นจำไม่ได้ว่าไปเป็นเพื่อนกับนายตอนไหน...”พูดจบเจ้าตัวก็เดินหนีไปซะอย่างนั้น ทิ้งให้เด็กหนุ่มผมดำมองตามไปอย่างปลงอนิจจัง
************
ในชั่วโมงเรียนวิชาประวัติศาสตร์เวทมนตร์ของอาจารย์ชามัล
ลูคัสไม่ได้สนใจฟังการบรรยายเรื่องสงครามระหว่างแม่มดสโนว์แลนด์กับคนแคระดำแห่งเดมอสซะเท่าไหร่เพราะนัยน์ตาสีนิลจับจ้องอยู่ที่ใบหน้าเครียดๆของหนุ่มผมทองที่นั่งอยู่ไม่ไกลนัก
...หน้าตาก็ดูออกจะดี...ยิ้มซักหน่อยคงดีกว่านี้...
แต่ทันใดนั้น ข้อศอกเจ้ากรรมดันเกิดลื่นไถลไปกับโต๊ะ ทำให้หัวกลมๆของเด็กหนุ่มผมดำร่วงลงบนโต๊ะตามกฎแรงโน้มถ่วงของโลก บังเกิดเสียงกระทบระหว่างหน้าผากกับพื้นไม้ดังไปทั่วห้อง
โป๊ก!!!
ทุกสายตาหันมามองกันเป็นจุดเดียว ลูคัสได้แต่ก้มหน้าก้มตาอยู่กับโต๊ะ คิดอยากขอบพระทัยไอ้คนขัดโต๊ะที่ขัดได้ลื่นเป็นมันวับตามด้วยหมัดลุ่นๆซักที แต่เหตุการณ์ตรงหน้านี่เขาควรจะทำยังไงต่อไปดี!!!
วิชาประวัติศาสตร์เวทมนตร์ใครจะหลับไปก็ได้ แต่ห้ามขัดจังหวะระหว่างอาจารย์พูดเป็นอันขาด!!!
ทันใดนั้นเสียงสวรรค์ก็ดังขึ้น
“นี่...ยางลบของนาย...” เสียงเย็นๆเอ่ยพลางยื่นยางลบก้อนเล็กที่ไม่ใช่ของเขามาให้
ลูคัสเงยหน้าขึ้นมองหน้าผู้ช่วยชีวิตเขา เสียงที่คุ้นหูดูจะเป็นใครไปไม่ได้นอกจาก
...นักบวชหนุ่ม ลอเรนซ์ ดอว์น...
...คนที่ไม่เคยคิดว่าจะยื่นมือเข้ามาช่วยเขา ไม่ว่ากรณีใดๆทั้งสิ้น...
เสียงอาจารย์เริ่มบรรยายต่ออีกครั้ง ห้องเรียนเริ่มกลับไปสู่ความสงบเช่นเดิม
...ทิ้งไว้เพียงดวงตาสีนิลในกรอบแว่นดำที่ยังคงฉายแววประหลาดใจ…
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น