ลำดับตอนที่ #26
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #26 : ย้อนอดีต งานเลี้ยงครบเดือน...
เสียงพูดคุยจอแจดังขึ้นเรื่อยๆเมื่อผู้ได้รับเชิญค่อยๆทยอยกันมาร่วมงานเลี้ยงมงคลที่แสนยิ่งใหญ่ที่สุดในประวัติศาสตร์แห่งเอเดนและเดมอส เพราะนอกจากจะเป็นงานเลี้ยงฉลองครบรอบขวบเดือนให้แก่องค์รัชทายาทแห่งสามดินแดนแล้ว งานเลี้ยงนี้ยังถือเป็นเครื่องหมายแสดงถึงสันติภาพระหว่างเอเดนและเดมอสที่เป็นเคยศัตรูกันมาช้านาน ผู้คนมากมายตั้งแต่กษัตริย์แห่งดินแดนต่างๆไปจนถึงข้าราชบริภารชั้นผู้น้อยที่ได้รับเชิญมาเป็นกรณีพิเศษ โดยเฉพาะอย่างยิ่ง...แขกรับเชิญกิตติมศักดิ์ร่วมรุ่นแห่งป้อมอัศวินที่ขาดไม่ได้ทั้ง 16 คน...
ที่หน้าประตูพระราชวังแห่งคาโนวาล พระราชาและราชินีแห่งสามดินแดนกำลังยืนต้อนรับแขกคนสำคัญต่างๆที่ทยอยกันมาไม่ขาดสาย...
“นี่...เฟริน...นายจะยิ้มบ้างไม่ได้รึไง?...”คาโลเอ่ยเสียงเรียบเมื่อเห็นว่าแม่ตัวยุ่งทำหน้าบูดสนิท
“ก็ใครใช้ให้แกมาเล่นอะไรบ้าๆแบบนั้นแต่หัววันหละวะ!!!???”เฟรินตะโกนด้วยความโมโหปนอายผสมกัน
...ให้ตายสิ...อยากเอาหัวโขกกำแพงแรงๆซักร้อยที...แต่ต้องไม่ใช่หัวของเธอแน่นอน!!!
...มันต้องเป็นหัวของอีตาน้ำแข็ง คาโล วาเนบลี สามีสุดที่จะรักของเธอนั่นแหละ!!!
“ก็นายอยากดื้อเองนี่...”คาโลตอบเรียบๆ แม้ในใจจะแอบคิดขำใบหน้าหวานๆที่บัดนี้กลับขึ้นสีแดงระเรื่อดูน่ารัก
“ไอ้บ้า!!! ไอ้น้ำแข็งลามก!!! ไอ้...”หญิงสาวทำท่าจะด่าต่อแต่ดวงตาสีน้ำตาลใสเหลือบไปเห็นแขกผู้มาเยือนคนหนึ่งที่ทำเอาเธอหยุดความคิดที่จะด่าคนตรงหน้าเอาไว้ก่อน...
“สวัสดีเพคะพี่หญิง...เอ้อ...องค์ราชินีเฟลิโอนา”เสียงหวานๆของจักพรรดินีวิเวียนนานียาเอ่ยขึ้น ร่างบางในชุดราตรีสีเขียวมรกตเช่นเดียวกับสีของดวงตากลมโตเป็นประกาย ใบหน้าสวยหวานชวนให้ที่พบเห็นต้องหลงใหล เส้นผมสีทองยาวสลวยถูกรวบไว้ที่ด้านหลังพร้อมประดับประดาด้วยเพชรพลอยล้ำค่าสมกับฐานะจักรพรรดินีแห่งเวนอล...ดินแดนแห่งแร่พลอยของเอเดน...
“แหม...วิเวียน ราชินงราชินีอะไรกันหละ? เรียกผมว่าพี่หญิงอย่างเดิมแหละดีแล้ว...” แม้จะจบการศึกษาจากโรงเรียนพระราชามานานหลายปี แต่ความรู้ที่ได้จากวิชาหน้ากากฟาโรห์บวกกับอาชีพเดิมของเจ้าตัวทำให้แม่ตัวดีปรับสีหน้าบูดบึ้งเมื่อครู่ให้แทนที่ด้วยรอยยิ้มหวานหยดได้ในทันที
“แต่ฐานะของท่านในตอนนี้...หม่อมฉันมิอาจเรียกขานตีตัวเสมอได้เช่นนั้น...”จักรพรรดินีสาวเอ่ยพลางก้มหน้าน้อยๆ
“ไม่ว่าผมจะอยู่ในฐานะไหน...วิเวียนก็ยังเป็นน้องสาวคนสำคัญที่ผมรักอยู่ดี ขึ้นอยู่กับวิเวียนว่าจะยอมให้ผมเป็นพี่หญิงคนเดิมของวิเวียนหรือเปล่า?...”เฟรินมองสบตาจักรพรรดินีสาวพลางยิ้มให้อย่างอ่อนโยน
“...เพคะ...พี่หญิง...”วิเวียนยิ้มหวานอย่างดีใจพลางกระโดดเข้ากอดพี่หญิงคนดีของเธอ
“หญิงขอแสดงความยินดีกับองค์รัชทายาทด้วยนะเพคะ”วิเวียนเอ่ยต่อ
“แล้วเมื่อไหร่วิเวียนจะมีหลานมาเล่นกับลูกผมซะทีหละ?”เฟรินแซวน้อยๆ ทำเอาคนถูกแซวหน้าขึ้นสี
“พี่หญิงละก็...ไม่เอาแล้ว...หญิงขอตัวเข้าไปในงานก่อนนะเพคะ”พูดจบจักรพรรดินีสาวก็เดินเข้าไปในงานเลี้ยงทันทีก่อนจะโดนพี่หญิงคนดีแซวให้ได้อายไปมากกว่านี้
“ไม่เจอกันนานปากแกก็ยังเหมือนเดิมเลยนะ...เฟริน...”เสียงเข้มๆที่แสนจะคุ้นหูของคนๆหนึ่งที่เป็นเพื่อนร่วมห้องนอนร่วมทุกข์ร่วมสุขฝ่าฟันภัยอันตรายและ...ร่วมทำเรื่องไร้สาระมาด้วยกันหลายปีแต่ก็แยกย้ายกันไปเมื่อจบการศึกษา ร่างสูงของชายหนุ่มผมสีดำ นัยน์ตาสีม่วงเป็นประกายบ่งบอกถึงความรักสนุกไร้ซึ่งความรักตัวกลัวตาย ผิวสีแทนเข้ม ตัดกับชุดสูทสีคลีมออกขาวที่ดูเป็นชุดลำลองมากกว่าชุดราตรี...แต่เจ้าตัวคงหาได้แค่นี้หละนะ...
“ไอ้คิล!!! คิดถึงเป็นบ้าเลยว่ะ!!!” แม่ตัวดียิ้มกว้างอย่างดีใจก่อนกระโดดเข้ากอดคอเพื่อนรักที่ไม่ได้เจอกันนานด้วยความคิดถึง ทำเอาคนโดนกอดแบบไม่ทันตั้งตัวถึงกับอึ้งไปนิด
“เฮ้ยๆ...ใจเย็นๆก่อนเว้ย...พระสวามีสุดที่รักของแกจ้องชั้นตาเขียวปั้ดอยู่ข้างหลังโน่นแน่ะ”นักฆ่าหนุ่มหัวเราะน้อยๆพลางดันเจ้าเพื่อนซี้ตัวแสบออกเบาๆก่อนที่คนชอบผลิตน้ำแข็งจะเกิดอาการ ‘ผู้หญิงข้าใครอย่าแตะ!’ แล้วเสกงานเลี้ยงฉลองให้กลายเป็นงานเลี้ยงน้ำแข็งใสแห่งชาติไปซะก่อน
“เออ...ไม่ค่อยติดต่อมาเลยนะแก...ว่าแต่เรนอนเป็นไงมั่ง?” พอถูกดันออกมาได้ ก็เริ่มยิงคำถามใส่เพื่อนรักทันที
“เอ่อ...ก็...”
“ก็อะไร?...”เฟรินขมวดคิ้วน้อยๆเมื่อเห็นเพื่อนรักนักฆ่าทำท่าอึกอัก
“สวัสดีค่ะ คุณเฟลิโอนา...”เสียงหวานๆดังขึ้นจากด้านหลังของนักฆ่าหนุ่ม ร่างบางของอดีตเจ้าหญิงคนงามแห่งป้อมอัศวินในชุดคลุมท้องสีชมพูอ่อนเป็นระบายน่ารัก ดวงตาสีม่วงอ่อนๆฉายแววอ่อนโยนอย่างเคย เส้นผมยาวสลวยของเจ้าตัวถูกมัดเป็นมวยผมรวบเอาไว้ที่ด้านหลัง...
...แต่เดี๋ยวก่อน!...ชุดคลุมท้องงั้นหรอ?...งั้นก็หมายความว่า????...
“ไอ้คิล...ตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่บอกไม่กล่าวกันมั่งเลยนะแก...”แม่ตัวดีหันไปยิ้มแยกเขี้ยวให้ไอ้เพื่อนรักที่แกล้งเกาหัวเป็นเชิงไม่รู้ไม่ชี้
“ก็ว่าจะบอกทีเดียวตอนคลอดแล้วหน่ะ...”คิลตอบพลางยักไหล่นิดๆ
“เออนะ...ไม่บอกเอาตอนที่แกมีลูกคนที่10คนแล้วเลยหละหา?”เฟรินประชด ทำเอาคนถูกประชดสองคนหน้าขึ้นสีไปตามๆกัน
“ไอ้บ้า!!! ถ้าแกอยากได้ซัก10คนก็ไปขอสามีสุดที่รักของแกโน่นไป!”คิลพูดพลางผิวเข้มๆก็ขึ้นสีแดงเรื่อๆ ทำเอาคนเริ่มประชดก่อนหน้าขึ้นสีบ้างเมื่อนึกถึงคนหัวเงินๆที่กำลังต้อนรับแขกอยู่ข้างหลังอย่างไม่รู้เรื่องรู้ราวว่าถูกจับมานินทาเอาซะแล้ว...
“เออๆพอๆ ไม่พูดเรื่องนี้แล้ว...ว่าแต่กี่เดือนแล้วหละ?”เฟรินเปลี่ยนหัวข้อสนทนาก่อนที่มันจะพาดพิงไปถึงกษัตริย์น้ำแข็งไปมากกว่านี้
“เอ่อ...5เดือนได้แล้วค่ะ...”เรนอนตอบเบาๆพลางก้มหน้าอย่างอายๆ
“5เดือน...งั้นอีก4เดือนก็มาเป็นเพื่อนเล่นกับลูกชั้นได้แล้วสิ?”เฟรินยิ้มให้
“ไม่เอาหรอก...เดี๋ยวลูกชั้นติดเชื้อหมาบ้าพันธุ์หิมะของลูกแกมาก็แย่สิ”คิลพูดพลางยิ้มแหย่
“เหอะ...ลูกชั้นเป็นถึงทายาทแห่งสามดินแดนเชียวนะเฟ้ย!...ตีซี้ไว้รับรอง...เรียกลมได้ลมเรียกฝนได้ฝนแน่ๆหละแกเอ๋ย ฮ่าๆๆ...” คนเป็นแม่ดันยกเอาฐานะลูกชายมาขายซะดื้อๆ
“ไม่เอาหว่ะ...กลัวเรียกลมได้พายุหิมะ เรียกฝนได้สายฟ้ามาสิไม่ว่า ฮ่าๆๆๆ”พูดจบนักฆ่าหนุ่มก็ระเบิดเสียงหัวเราะลั่น
“แต่อย่างน้อยก็ดีกว่าไม่ได้อะไรเลย...จริงไหม?”เสียงเรียบๆของใครบางคนดังขึ้นจากด้านหลังของทั้งสาม
“นายจะเลิกแอบมาโผล่เงียบๆซักทีไม่ได้รึไงหา? โร เซวาเรส...”เฟรินบ่นเบาๆเมื่อเห็นว่าผู้มาเยือนไม่ใช่ใครอื่นหากเป็นอดีตขอทานกิตติมศักดิ์แห่งป้อมอัศวินนั่นเอง...
“ชั้นก็แค่มาแสดงความยินดีกับนาย...ในฐานะข้ารับใช้ผู้ซื่อสัตย์...”โรพูดยิ้มๆ พลางหันมองนักฆ่าหนุ่มที่ยืนอยู่ไม่ห่างเล็กน้อย...
...นัยน์ตาสีเขียวมรกตสบนัยน์ตาสีม่วงเข้มอย่างสื่อความหมาย...
คิลยักไหล่พลางหันมองเฟรินก่อนจะเอ่ยขอตัวเข้างานเลี้ยงไปพร้อมกับเรนอน...
“ฐานะข้ารับใช้บ้าบออะไรกันเล่า? ไอ้บ้า! ชั้นเชิญแกมาในฐานะเพื่อนร่วมรุ่นเข้าใจปะ?”เฟรินบ่น
“แต่หน้าที่ของชั้นคือรับใช้นาย...ธิดาแห่งความมืด...”โรยังคงยิ้มให้
คำว่า ‘เพื่อน’จากปากของหญิงสาวทำให้เขาเกิดความรู้สึกบางอย่างลึกๆในหัวใจ...
...ดีใจ...กับคำว่าเพื่อน...ที่แสดงให้เห็นว่าคนๆนี้ยอมรับเขาในฐานะเพื่อนคนหนึ่ง...
...เศร้าใจ...กับคำว่าเพื่อน...ที่แสดงให้เห็นว่าคนๆนี้ยอมให้เขาเป็นได้แค่เพื่อนเท่านั้น...
“แกนี่นะ...เห็นๆอยู่ว่าชั้นไม่ใช่ธิดาแห่งความมืดอะไรนั่นแล้ว! ตอนนี้ชั้นคือเฟลิโอนา วาเนบลี เดอะ ควีน ออฟ ไตรคิงดอม เข้าใจ๋???” ว่าแล้วแม่ตัวดีที่ไม่เคยสำนึกฐานะของตนก็ยกฐานะมาอ้างได้หน้าตาเฉย
“พันธสัญญาแห่งเดมอสและทริสทอร์ไม่อาจลบล้างได้...ยังไงชั้นก็เป็นทาสรับใช้ของนายอยู่ดีนั่นแหละเฟริน...”
“แกนี่...ทำไมเข้าใจอะไรยากหยั่งงี้ฟะ??? สมองห้องสมุดของแกโดนปลวกแทะกลวงหมดแล้วหรอไงถึงได้ไม่เข้าใจที่ชั้นพูดน่ะ???”เฟรินเริ่มจะฉุน...ว่าตัวเองเป็นพวกเข้าใจยากระดับหาตัวจับยากแล้วไอ้บ้านี่ยังเข้าใจอะไรยากกว่าซะอีก...
“นายอยากให้ชั้นเป็นเจ้านายมากนักใช่มั้ย??? ได้!!! งั้นฟังคำสั่งของชั้นนะไอ้คุณขอทานกิตติมศักดิ์ที่เคารพยิ่ง!...”หญิงสาวตะโกนพร้อมจ้องหน้าชายหนุ่มอย่างเอาเรื่อง...ดวงตาสีน้ำตาลสวยมองลึกเข้าไปในดวงตาสีเขียวสด...
“ชั้นขอสั่งให้นายมีหน้าที่คอยช่วยเหลือชั้น รับฟังคำขอร้องของชั้น และอยู่ในฐานะ‘เพื่อน’ของชั้น ได้ยินชัดมั้ยเพคะ ท่านโร เซวาเรส???”เฟรินตะโกนใส่
นัยน์ตาสีเขียวมองสำรวจอาการโมโหของคนตรงหน้ายิ้มๆพลางเจ้าตัวก็โค้งตัวให้น้อยๆเป็นการทำความเคารพ
“...รับบัญชา...”
“ยังจะมารับบัญชงบัญชาอะไรอีกหละแกนี่!!! ที่ร่ายไปเมื่อกี้น่ะผ่านเข้าสมองทื่อๆเห็นตัวหนังสือของแกบ้างรึเปล่าหา? รึอยากให้ชั้นช่วยกระทืบซ้ำให้มันซึมซับเข้าสมองแกซักที?” คนที่ไม่ค่อยสำนึกว่าตัวเองเป็นหญิงเริ่มทำตัวไม่สมหญิงด้วยการถกชายกระโปรงยาวขึ้นมาเตรียมประทานบาทาให้ไอ้คนตรงหน้าซักทีสองที...
“อืมๆ เข้าใจแล้วๆ...ชั้นว่านายเอากระโปรงลงเถอะ...ไม่งั้นคนข้างหลังนายอาจฆ่าชั้นทิ้งได้นา”โรพูดยิ้มๆ พลางมองไปทางประติมากรรมน้ำแข็งใสที่ยืนอยู่ไม่ไกลนักและกำลังจ้องมาทางเขาอย่างไม่ไว้ใจ...
“เออ...เข้าใจก็ดีแล้ว...ว่าแต่มาทิลดาไม่มาด้วยหรอ?”เฟรินเริ่มกลับสู่โหมดเจ้าบ้านที่ดีถามไถ่สารทุกข์สุขดิบ
“ไม่มา...อยู่บ้านเลี้ยงลูก...”โรตอบเรียบๆ
“หา??? เลี้ยงลูก???...แกมีลูกตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่เห็นบอกเลย???”เฟรินเหวใส่...มันอะไรกันนักหนา...ไม่เจอกันแปปเดียวเพื่อนๆพากันมีลูกหมดแล้ว...
“ลูกชั้นเกิดไม่โด่งดังเท่าลูกนายเกิดนี่นา...ไม่มีใครจัดงานเลี้ยงฉลองยิ่งใหญ่แบบนี้ให้ด้วย...”โรแซวยิ้มๆ
“เออนะ...แล้วไม่พามาด้วยหละ?”
“ยังเล็กอยู่เลยไม่อยากให้ออกมาข้างนอก...อีกอย่าง...แม่กับยายเค้าหวง”โรตอบยิ้มๆ
“อืม...แล้วตั้งชื่อให้รึยังหละ?”เฟรินถามต่อ
“อืม...ตั้งแล้ว...”
“ชื่ออะไรหรอ? โรนี่? โรน้อย? โรเบบี้???”เฟรินยิ้มแหย่
“ชื่อ...เรมิล...”โรตอบยิ้มๆ
“อื้ม...ชื่อพ้องกับลูกชั้นเลยแหะ...เรมิล...เคนิน...”เฟรินทำท่าคิดก่อนจะหันมายิ้มให้
“โตขึ้นถ้าลูกนายมาเป็นเพื่อนเล่นกับลูกชั้นก็ดีสิ”
“ลูกชั้นต้องได้พบกับลูกนายแน่นอน...ชั้นสัญญา...”โรเอ่ยเบาๆ
...ลูกของชั้น...เกิดมาในฐานะข้ารับใช้ผู้ซื่อสัตย์ของลูกนาย...เฟริน...
“จะคุยกันอีกนานไหม?...แขกมากับครบจะหมดแล้ว...เข้าไปข้างในกันได้แล้ว”เสียงเย็นๆดังขึ้นขัดบทสนทนาระหว่างทั้งสองคน นัยน์ตาสีฟ้าสบกับนัยน์ตาสีเขียวชั่วครู่แต่ไม่เอ่ยคำทักทายใดๆ
“เฮ้ย???...มาครบแล้วหรอ?...ชั้นยังไม่ได้ต้อนรับแขกซะเท่าไหร่เลยนา?”เฟรินแย้ง
“ก็นายมัวแต่คุยเล่นกับพวกเพื่อนๆอยู่ได้ตั้งนาน...ชั้นก็รับแขกแทนไปหมดแล้ว...”คาโลตอบ
“ไหงงั้นว้า???...ช่างเหอะ...เข้าไปข้างในดีกว่า ของกินเยอะแยะ”ว่าแล้วแม่ตัวยุ่งก็วิ่งเข้างานเลี้ยงไปเหมือนเด็กๆ ทิ้งบุรุษหนุ่มสองคนไว้เบื้องหลัง...
“...เป็นคนที่ยากจะเดาใจเหมือนเดิมนะ...มหากษัตริย์คาโล...”
“...นายก็ไม่ต่างจากชั้นนักหรอก...โร เซวาเรส...”
“สถานการณ์ชายแดนคาโนวาลไม่สู้ดี กองทัพอัศวินดำบุกยึดสี่แคว้นใกล้เคียงได้หมดแล้ว สงครามกำลังร้อนระอุ แต่นายก็ยังทำใจเย็นจัดงานเลี้ยงนี้ได้อีกนะ...”
“เรื่องของชั้น...ปัญหาของชั้น...ไม่เกี่ยวกับนาย...”
นัยน์ตาสีฟ้าที่มีแววตาเยือกเย็นสบกับนัยน์ตาสีเขียวที่มีแววตามากเล่ห์นิ่ง ก่อนทั้งสองจะเดินเข้างานเลี้ยงไปพร้อมกันโดยไม่เอ่ยคำใดอีก...
**********
ง่า...ขออภัยที่หายไปนานคับ...คือว่าคอมมันเสียอ่า...เกือบได้เอาคอมไปทุบทิ้งแล่ว...-*-
แหะๆ...มีคนมาอ่านมากมายดีใจจริงๆค้าบบบ>w< ถึงแม้จะมีเพื่อนผมบางคนแอบมาอ่านแล้วเอาไปแซวเล็กน้อย
เหอๆ...ถึงเปนเพื่อนก็ไม่บอกหรอกว่าตอนต่อไปจะเป็นยังไง อิอิ(โดนเพื่อนสุดที่รักกระทืบ)
555+ รู้สึกตอนนี้จะยาวไปหน่อย ยังไงก็ขอขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นน้าค้าบบ^^
ที่หน้าประตูพระราชวังแห่งคาโนวาล พระราชาและราชินีแห่งสามดินแดนกำลังยืนต้อนรับแขกคนสำคัญต่างๆที่ทยอยกันมาไม่ขาดสาย...
“นี่...เฟริน...นายจะยิ้มบ้างไม่ได้รึไง?...”คาโลเอ่ยเสียงเรียบเมื่อเห็นว่าแม่ตัวยุ่งทำหน้าบูดสนิท
“ก็ใครใช้ให้แกมาเล่นอะไรบ้าๆแบบนั้นแต่หัววันหละวะ!!!???”เฟรินตะโกนด้วยความโมโหปนอายผสมกัน
...ให้ตายสิ...อยากเอาหัวโขกกำแพงแรงๆซักร้อยที...แต่ต้องไม่ใช่หัวของเธอแน่นอน!!!
...มันต้องเป็นหัวของอีตาน้ำแข็ง คาโล วาเนบลี สามีสุดที่จะรักของเธอนั่นแหละ!!!
“ก็นายอยากดื้อเองนี่...”คาโลตอบเรียบๆ แม้ในใจจะแอบคิดขำใบหน้าหวานๆที่บัดนี้กลับขึ้นสีแดงระเรื่อดูน่ารัก
“ไอ้บ้า!!! ไอ้น้ำแข็งลามก!!! ไอ้...”หญิงสาวทำท่าจะด่าต่อแต่ดวงตาสีน้ำตาลใสเหลือบไปเห็นแขกผู้มาเยือนคนหนึ่งที่ทำเอาเธอหยุดความคิดที่จะด่าคนตรงหน้าเอาไว้ก่อน...
“สวัสดีเพคะพี่หญิง...เอ้อ...องค์ราชินีเฟลิโอนา”เสียงหวานๆของจักพรรดินีวิเวียนนานียาเอ่ยขึ้น ร่างบางในชุดราตรีสีเขียวมรกตเช่นเดียวกับสีของดวงตากลมโตเป็นประกาย ใบหน้าสวยหวานชวนให้ที่พบเห็นต้องหลงใหล เส้นผมสีทองยาวสลวยถูกรวบไว้ที่ด้านหลังพร้อมประดับประดาด้วยเพชรพลอยล้ำค่าสมกับฐานะจักรพรรดินีแห่งเวนอล...ดินแดนแห่งแร่พลอยของเอเดน...
“แหม...วิเวียน ราชินงราชินีอะไรกันหละ? เรียกผมว่าพี่หญิงอย่างเดิมแหละดีแล้ว...” แม้จะจบการศึกษาจากโรงเรียนพระราชามานานหลายปี แต่ความรู้ที่ได้จากวิชาหน้ากากฟาโรห์บวกกับอาชีพเดิมของเจ้าตัวทำให้แม่ตัวดีปรับสีหน้าบูดบึ้งเมื่อครู่ให้แทนที่ด้วยรอยยิ้มหวานหยดได้ในทันที
“แต่ฐานะของท่านในตอนนี้...หม่อมฉันมิอาจเรียกขานตีตัวเสมอได้เช่นนั้น...”จักรพรรดินีสาวเอ่ยพลางก้มหน้าน้อยๆ
“ไม่ว่าผมจะอยู่ในฐานะไหน...วิเวียนก็ยังเป็นน้องสาวคนสำคัญที่ผมรักอยู่ดี ขึ้นอยู่กับวิเวียนว่าจะยอมให้ผมเป็นพี่หญิงคนเดิมของวิเวียนหรือเปล่า?...”เฟรินมองสบตาจักรพรรดินีสาวพลางยิ้มให้อย่างอ่อนโยน
“...เพคะ...พี่หญิง...”วิเวียนยิ้มหวานอย่างดีใจพลางกระโดดเข้ากอดพี่หญิงคนดีของเธอ
“หญิงขอแสดงความยินดีกับองค์รัชทายาทด้วยนะเพคะ”วิเวียนเอ่ยต่อ
“แล้วเมื่อไหร่วิเวียนจะมีหลานมาเล่นกับลูกผมซะทีหละ?”เฟรินแซวน้อยๆ ทำเอาคนถูกแซวหน้าขึ้นสี
“พี่หญิงละก็...ไม่เอาแล้ว...หญิงขอตัวเข้าไปในงานก่อนนะเพคะ”พูดจบจักรพรรดินีสาวก็เดินเข้าไปในงานเลี้ยงทันทีก่อนจะโดนพี่หญิงคนดีแซวให้ได้อายไปมากกว่านี้
“ไม่เจอกันนานปากแกก็ยังเหมือนเดิมเลยนะ...เฟริน...”เสียงเข้มๆที่แสนจะคุ้นหูของคนๆหนึ่งที่เป็นเพื่อนร่วมห้องนอนร่วมทุกข์ร่วมสุขฝ่าฟันภัยอันตรายและ...ร่วมทำเรื่องไร้สาระมาด้วยกันหลายปีแต่ก็แยกย้ายกันไปเมื่อจบการศึกษา ร่างสูงของชายหนุ่มผมสีดำ นัยน์ตาสีม่วงเป็นประกายบ่งบอกถึงความรักสนุกไร้ซึ่งความรักตัวกลัวตาย ผิวสีแทนเข้ม ตัดกับชุดสูทสีคลีมออกขาวที่ดูเป็นชุดลำลองมากกว่าชุดราตรี...แต่เจ้าตัวคงหาได้แค่นี้หละนะ...
“ไอ้คิล!!! คิดถึงเป็นบ้าเลยว่ะ!!!” แม่ตัวดียิ้มกว้างอย่างดีใจก่อนกระโดดเข้ากอดคอเพื่อนรักที่ไม่ได้เจอกันนานด้วยความคิดถึง ทำเอาคนโดนกอดแบบไม่ทันตั้งตัวถึงกับอึ้งไปนิด
“เฮ้ยๆ...ใจเย็นๆก่อนเว้ย...พระสวามีสุดที่รักของแกจ้องชั้นตาเขียวปั้ดอยู่ข้างหลังโน่นแน่ะ”นักฆ่าหนุ่มหัวเราะน้อยๆพลางดันเจ้าเพื่อนซี้ตัวแสบออกเบาๆก่อนที่คนชอบผลิตน้ำแข็งจะเกิดอาการ ‘ผู้หญิงข้าใครอย่าแตะ!’ แล้วเสกงานเลี้ยงฉลองให้กลายเป็นงานเลี้ยงน้ำแข็งใสแห่งชาติไปซะก่อน
“เออ...ไม่ค่อยติดต่อมาเลยนะแก...ว่าแต่เรนอนเป็นไงมั่ง?” พอถูกดันออกมาได้ ก็เริ่มยิงคำถามใส่เพื่อนรักทันที
“เอ่อ...ก็...”
“ก็อะไร?...”เฟรินขมวดคิ้วน้อยๆเมื่อเห็นเพื่อนรักนักฆ่าทำท่าอึกอัก
“สวัสดีค่ะ คุณเฟลิโอนา...”เสียงหวานๆดังขึ้นจากด้านหลังของนักฆ่าหนุ่ม ร่างบางของอดีตเจ้าหญิงคนงามแห่งป้อมอัศวินในชุดคลุมท้องสีชมพูอ่อนเป็นระบายน่ารัก ดวงตาสีม่วงอ่อนๆฉายแววอ่อนโยนอย่างเคย เส้นผมยาวสลวยของเจ้าตัวถูกมัดเป็นมวยผมรวบเอาไว้ที่ด้านหลัง...
...แต่เดี๋ยวก่อน!...ชุดคลุมท้องงั้นหรอ?...งั้นก็หมายความว่า????...
“ไอ้คิล...ตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่บอกไม่กล่าวกันมั่งเลยนะแก...”แม่ตัวดีหันไปยิ้มแยกเขี้ยวให้ไอ้เพื่อนรักที่แกล้งเกาหัวเป็นเชิงไม่รู้ไม่ชี้
“ก็ว่าจะบอกทีเดียวตอนคลอดแล้วหน่ะ...”คิลตอบพลางยักไหล่นิดๆ
“เออนะ...ไม่บอกเอาตอนที่แกมีลูกคนที่10คนแล้วเลยหละหา?”เฟรินประชด ทำเอาคนถูกประชดสองคนหน้าขึ้นสีไปตามๆกัน
“ไอ้บ้า!!! ถ้าแกอยากได้ซัก10คนก็ไปขอสามีสุดที่รักของแกโน่นไป!”คิลพูดพลางผิวเข้มๆก็ขึ้นสีแดงเรื่อๆ ทำเอาคนเริ่มประชดก่อนหน้าขึ้นสีบ้างเมื่อนึกถึงคนหัวเงินๆที่กำลังต้อนรับแขกอยู่ข้างหลังอย่างไม่รู้เรื่องรู้ราวว่าถูกจับมานินทาเอาซะแล้ว...
“เออๆพอๆ ไม่พูดเรื่องนี้แล้ว...ว่าแต่กี่เดือนแล้วหละ?”เฟรินเปลี่ยนหัวข้อสนทนาก่อนที่มันจะพาดพิงไปถึงกษัตริย์น้ำแข็งไปมากกว่านี้
“เอ่อ...5เดือนได้แล้วค่ะ...”เรนอนตอบเบาๆพลางก้มหน้าอย่างอายๆ
“5เดือน...งั้นอีก4เดือนก็มาเป็นเพื่อนเล่นกับลูกชั้นได้แล้วสิ?”เฟรินยิ้มให้
“ไม่เอาหรอก...เดี๋ยวลูกชั้นติดเชื้อหมาบ้าพันธุ์หิมะของลูกแกมาก็แย่สิ”คิลพูดพลางยิ้มแหย่
“เหอะ...ลูกชั้นเป็นถึงทายาทแห่งสามดินแดนเชียวนะเฟ้ย!...ตีซี้ไว้รับรอง...เรียกลมได้ลมเรียกฝนได้ฝนแน่ๆหละแกเอ๋ย ฮ่าๆๆ...” คนเป็นแม่ดันยกเอาฐานะลูกชายมาขายซะดื้อๆ
“ไม่เอาหว่ะ...กลัวเรียกลมได้พายุหิมะ เรียกฝนได้สายฟ้ามาสิไม่ว่า ฮ่าๆๆๆ”พูดจบนักฆ่าหนุ่มก็ระเบิดเสียงหัวเราะลั่น
“แต่อย่างน้อยก็ดีกว่าไม่ได้อะไรเลย...จริงไหม?”เสียงเรียบๆของใครบางคนดังขึ้นจากด้านหลังของทั้งสาม
“นายจะเลิกแอบมาโผล่เงียบๆซักทีไม่ได้รึไงหา? โร เซวาเรส...”เฟรินบ่นเบาๆเมื่อเห็นว่าผู้มาเยือนไม่ใช่ใครอื่นหากเป็นอดีตขอทานกิตติมศักดิ์แห่งป้อมอัศวินนั่นเอง...
“ชั้นก็แค่มาแสดงความยินดีกับนาย...ในฐานะข้ารับใช้ผู้ซื่อสัตย์...”โรพูดยิ้มๆ พลางหันมองนักฆ่าหนุ่มที่ยืนอยู่ไม่ห่างเล็กน้อย...
...นัยน์ตาสีเขียวมรกตสบนัยน์ตาสีม่วงเข้มอย่างสื่อความหมาย...
คิลยักไหล่พลางหันมองเฟรินก่อนจะเอ่ยขอตัวเข้างานเลี้ยงไปพร้อมกับเรนอน...
“ฐานะข้ารับใช้บ้าบออะไรกันเล่า? ไอ้บ้า! ชั้นเชิญแกมาในฐานะเพื่อนร่วมรุ่นเข้าใจปะ?”เฟรินบ่น
“แต่หน้าที่ของชั้นคือรับใช้นาย...ธิดาแห่งความมืด...”โรยังคงยิ้มให้
คำว่า ‘เพื่อน’จากปากของหญิงสาวทำให้เขาเกิดความรู้สึกบางอย่างลึกๆในหัวใจ...
...ดีใจ...กับคำว่าเพื่อน...ที่แสดงให้เห็นว่าคนๆนี้ยอมรับเขาในฐานะเพื่อนคนหนึ่ง...
...เศร้าใจ...กับคำว่าเพื่อน...ที่แสดงให้เห็นว่าคนๆนี้ยอมให้เขาเป็นได้แค่เพื่อนเท่านั้น...
“แกนี่นะ...เห็นๆอยู่ว่าชั้นไม่ใช่ธิดาแห่งความมืดอะไรนั่นแล้ว! ตอนนี้ชั้นคือเฟลิโอนา วาเนบลี เดอะ ควีน ออฟ ไตรคิงดอม เข้าใจ๋???” ว่าแล้วแม่ตัวดีที่ไม่เคยสำนึกฐานะของตนก็ยกฐานะมาอ้างได้หน้าตาเฉย
“พันธสัญญาแห่งเดมอสและทริสทอร์ไม่อาจลบล้างได้...ยังไงชั้นก็เป็นทาสรับใช้ของนายอยู่ดีนั่นแหละเฟริน...”
“แกนี่...ทำไมเข้าใจอะไรยากหยั่งงี้ฟะ??? สมองห้องสมุดของแกโดนปลวกแทะกลวงหมดแล้วหรอไงถึงได้ไม่เข้าใจที่ชั้นพูดน่ะ???”เฟรินเริ่มจะฉุน...ว่าตัวเองเป็นพวกเข้าใจยากระดับหาตัวจับยากแล้วไอ้บ้านี่ยังเข้าใจอะไรยากกว่าซะอีก...
“นายอยากให้ชั้นเป็นเจ้านายมากนักใช่มั้ย??? ได้!!! งั้นฟังคำสั่งของชั้นนะไอ้คุณขอทานกิตติมศักดิ์ที่เคารพยิ่ง!...”หญิงสาวตะโกนพร้อมจ้องหน้าชายหนุ่มอย่างเอาเรื่อง...ดวงตาสีน้ำตาลสวยมองลึกเข้าไปในดวงตาสีเขียวสด...
“ชั้นขอสั่งให้นายมีหน้าที่คอยช่วยเหลือชั้น รับฟังคำขอร้องของชั้น และอยู่ในฐานะ‘เพื่อน’ของชั้น ได้ยินชัดมั้ยเพคะ ท่านโร เซวาเรส???”เฟรินตะโกนใส่
นัยน์ตาสีเขียวมองสำรวจอาการโมโหของคนตรงหน้ายิ้มๆพลางเจ้าตัวก็โค้งตัวให้น้อยๆเป็นการทำความเคารพ
“...รับบัญชา...”
“ยังจะมารับบัญชงบัญชาอะไรอีกหละแกนี่!!! ที่ร่ายไปเมื่อกี้น่ะผ่านเข้าสมองทื่อๆเห็นตัวหนังสือของแกบ้างรึเปล่าหา? รึอยากให้ชั้นช่วยกระทืบซ้ำให้มันซึมซับเข้าสมองแกซักที?” คนที่ไม่ค่อยสำนึกว่าตัวเองเป็นหญิงเริ่มทำตัวไม่สมหญิงด้วยการถกชายกระโปรงยาวขึ้นมาเตรียมประทานบาทาให้ไอ้คนตรงหน้าซักทีสองที...
“อืมๆ เข้าใจแล้วๆ...ชั้นว่านายเอากระโปรงลงเถอะ...ไม่งั้นคนข้างหลังนายอาจฆ่าชั้นทิ้งได้นา”โรพูดยิ้มๆ พลางมองไปทางประติมากรรมน้ำแข็งใสที่ยืนอยู่ไม่ไกลนักและกำลังจ้องมาทางเขาอย่างไม่ไว้ใจ...
“เออ...เข้าใจก็ดีแล้ว...ว่าแต่มาทิลดาไม่มาด้วยหรอ?”เฟรินเริ่มกลับสู่โหมดเจ้าบ้านที่ดีถามไถ่สารทุกข์สุขดิบ
“ไม่มา...อยู่บ้านเลี้ยงลูก...”โรตอบเรียบๆ
“หา??? เลี้ยงลูก???...แกมีลูกตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่เห็นบอกเลย???”เฟรินเหวใส่...มันอะไรกันนักหนา...ไม่เจอกันแปปเดียวเพื่อนๆพากันมีลูกหมดแล้ว...
“ลูกชั้นเกิดไม่โด่งดังเท่าลูกนายเกิดนี่นา...ไม่มีใครจัดงานเลี้ยงฉลองยิ่งใหญ่แบบนี้ให้ด้วย...”โรแซวยิ้มๆ
“เออนะ...แล้วไม่พามาด้วยหละ?”
“ยังเล็กอยู่เลยไม่อยากให้ออกมาข้างนอก...อีกอย่าง...แม่กับยายเค้าหวง”โรตอบยิ้มๆ
“อืม...แล้วตั้งชื่อให้รึยังหละ?”เฟรินถามต่อ
“อืม...ตั้งแล้ว...”
“ชื่ออะไรหรอ? โรนี่? โรน้อย? โรเบบี้???”เฟรินยิ้มแหย่
“ชื่อ...เรมิล...”โรตอบยิ้มๆ
“อื้ม...ชื่อพ้องกับลูกชั้นเลยแหะ...เรมิล...เคนิน...”เฟรินทำท่าคิดก่อนจะหันมายิ้มให้
“โตขึ้นถ้าลูกนายมาเป็นเพื่อนเล่นกับลูกชั้นก็ดีสิ”
“ลูกชั้นต้องได้พบกับลูกนายแน่นอน...ชั้นสัญญา...”โรเอ่ยเบาๆ
...ลูกของชั้น...เกิดมาในฐานะข้ารับใช้ผู้ซื่อสัตย์ของลูกนาย...เฟริน...
“จะคุยกันอีกนานไหม?...แขกมากับครบจะหมดแล้ว...เข้าไปข้างในกันได้แล้ว”เสียงเย็นๆดังขึ้นขัดบทสนทนาระหว่างทั้งสองคน นัยน์ตาสีฟ้าสบกับนัยน์ตาสีเขียวชั่วครู่แต่ไม่เอ่ยคำทักทายใดๆ
“เฮ้ย???...มาครบแล้วหรอ?...ชั้นยังไม่ได้ต้อนรับแขกซะเท่าไหร่เลยนา?”เฟรินแย้ง
“ก็นายมัวแต่คุยเล่นกับพวกเพื่อนๆอยู่ได้ตั้งนาน...ชั้นก็รับแขกแทนไปหมดแล้ว...”คาโลตอบ
“ไหงงั้นว้า???...ช่างเหอะ...เข้าไปข้างในดีกว่า ของกินเยอะแยะ”ว่าแล้วแม่ตัวยุ่งก็วิ่งเข้างานเลี้ยงไปเหมือนเด็กๆ ทิ้งบุรุษหนุ่มสองคนไว้เบื้องหลัง...
“...เป็นคนที่ยากจะเดาใจเหมือนเดิมนะ...มหากษัตริย์คาโล...”
“...นายก็ไม่ต่างจากชั้นนักหรอก...โร เซวาเรส...”
“สถานการณ์ชายแดนคาโนวาลไม่สู้ดี กองทัพอัศวินดำบุกยึดสี่แคว้นใกล้เคียงได้หมดแล้ว สงครามกำลังร้อนระอุ แต่นายก็ยังทำใจเย็นจัดงานเลี้ยงนี้ได้อีกนะ...”
“เรื่องของชั้น...ปัญหาของชั้น...ไม่เกี่ยวกับนาย...”
นัยน์ตาสีฟ้าที่มีแววตาเยือกเย็นสบกับนัยน์ตาสีเขียวที่มีแววตามากเล่ห์นิ่ง ก่อนทั้งสองจะเดินเข้างานเลี้ยงไปพร้อมกันโดยไม่เอ่ยคำใดอีก...
**********
ง่า...ขออภัยที่หายไปนานคับ...คือว่าคอมมันเสียอ่า...เกือบได้เอาคอมไปทุบทิ้งแล่ว...-*-
แหะๆ...มีคนมาอ่านมากมายดีใจจริงๆค้าบบบ>w< ถึงแม้จะมีเพื่อนผมบางคนแอบมาอ่านแล้วเอาไปแซวเล็กน้อย
เหอๆ...ถึงเปนเพื่อนก็ไม่บอกหรอกว่าตอนต่อไปจะเป็นยังไง อิอิ(โดนเพื่อนสุดที่รักกระทืบ)
555+ รู้สึกตอนนี้จะยาวไปหน่อย ยังไงก็ขอขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นน้าค้าบบ^^
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น