ลำดับตอนที่ #24
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #24 : ย้อนอดีต ความในใจของแม่...
เสียงหอบหายใจดังเป็นระยะจากเด็กหนุ่มผมสีน้ำตาลที่ผ่านการวิ่งร้อยเมตรชายสุดชีวิตมาสดๆร้อนๆ พลันดวงตาสีฟ้าใสก็มองเห็นห้องๆหนึ่งที่เปิดประตูค้างไว้ เจ้าตัวดีเลยถือโอกาสวิ่งเข้าไปหลบทันที...
“เฮ้อ...เกือบไป...หัวใจจะวาย...”เคนินบ่นพลางลูบหน้าอกให้หัวใจเต้นกลับมาอยู่จังหวะเดิม
“ใครน่ะ?...ป้านาเดียหรอ?”เสียงหวานๆดังมาจากด้านหลังทำเอาหัวขโมยตัวดีสะดุ้งสุดชีวิต!!!
“..............”เคนินหน้าซีดสนิท นี่มันอะไรกันนักหนาเนี่ย???...
...หนีปะป๊าปะหม่าม้าจริงๆ...(=_=”)
“ป้ามาก็ดีแล้ว...มาหวีผมให้ผมหน่อย...” เจ้าตัวเอ่ยพลางนั่งลงที่ด้านหนึ่งของเตียงนอนหันหลังให้เด็กหนุ่มที่ยืนประหลาดใจกับคำแทนตัวอย่างกับผู้ชายของหญิงสาวตรงหน้า...
“ป้า? เป็นอะไรไปรึเปล่าครับ?”เสียงหวานเอ่ยขึ้นอีกทำให้เด็กหนุ่มจำใจเดินเข้าไปหยิบหวีมาเริ่มหวีให้อย่างเสียไม่ได้
...อย่างน้อยถูกใช้ให้หวีผมให้ก็ดีกว่าโดนจับได้หละนะ...
เส้นผมยาวสลวยสีน้ำตาลเข้มเนียนนุ่มราวกับเส้นไหม...สีน้ำตาลเข้ม...เช่นเดียวกับเส้นผมของเขา...
“เฮ้อ...ผมยาวอย่างงี้ผมหละรำคาญเป็นบ้าเลย...”พระชายาแห่งคาโนวาลบ่นเบาๆ
“เอ่อ...แล้วทำไมไม่ตัดหละครั...เอ้อ...เพคะ?”เคนินแถบจะอยากกัดลิ้นตัวเองที่เผลอถามออกไป ก่อนเจ้าตัวจะแกล้งดัดเสียงให้สูงขึ้น
“โธ่...ป้าก็รู้ว่าไอ้น้ำแข็งบ้านั่นมันยอมให้ผมตัดที่ไหนหละ?...”เฟรินบ่นพลางหน้าแดงน้อยๆ ขณะที่เคนินลอบถอนหายใจเบาๆที่คนตรงหน้าไม่เอะใจกับเสียงแปร่งๆของเขา
“แถมวันนี้มันยังดื้อไม่ยอมฟังที่ผมเตือนมันอีก...”เสียงหวานๆบ่นพลางเจ้าตัวก็ทำท่างอนอย่างน่ารัก
“...ระ...หรอเพคะ...”เคนินเอ่ยรับตะกุกตะกักเพราะเขานี่แหละเป็นผู้ร่วมเห็นเหตุการณ์ที่ว่า...ถึงจะไม่ได้ตั้งใจก็เหอะ...
“ไอ้เรารึอุตส่าห์เป็นห่วง มันยังมีหน้ามีพูดว่าอย่าคิดมาก...”พูดจบแก้มขาวๆก็ขึ้นสีเรื่อๆเมื่อนึกถึงวิธีที่กษัตริย์น้ำแข็งทำให้ตนเถียงต่อไม่ออก...
ทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบชั่วครู่เมื่อไม่มีใครเอ่ยอะไร มีเพียงเสียงแปรงหวีผมลากผ่านเส้นผมเบาๆเป็นจังหวะ
หญิงสาวนิ่งเงียบราวกับจะคิดอะไรอยู่บางอย่าง ฉับพลันเสียงหวานก็เอ่ยขึ้นเบาๆท่ามกลางความเงียบนั้น...
“นี่...ป้านาเดีย...”
“เอ้อ...พะ...เพคะ?...”เคนินรับคำพลางเบาๆแกล้งทำเป็นสนใจหวีผมไปเรื่อยๆ
“ป้าคิดว่าคนอย่างผม...จะเลี้ยงเคนินได้ดีพอไหม?” คำถามที่ทำเอาคนถูกถามถึงกับสะอึก
“ผมเอง...ชีวิตนี้ก็ไม่เคยคิดว่าจะได้เป็นแม่คนกับเขา...”
“..................”
“ตอนเด็กๆ...ผมก็ไม่เคยได้อยู่กับท่านแม่อลิเชีย...เลยไม่รู้ว่าคนเป็นแม่เขาต้องทำตัวกันยังไง...”
“..................”
“แต่ที่ผมรู้คือ...ผมรักเคนินมาก...รักมากยิ่งกว่าสิ่งใด...รักมากยิ่งกว่าชีวิตของผมเองเสียอีก...”
“.................”
“นี่คงเป็น...ความรู้สึกของคนที่เป็นแม่...ใช่มั้ยป้านาเดีย?”
“...เพคะ...”เสียงรับคำที่ฟังดูสั่นๆชอบกลทำให้เฟรินหันมามองอย่างสงสัย แต่ก็พบเพียงความว่างเปล่า กับบานประตูที่ถูกเปิดทิ้งไว้...
...เหลือไว้เพียงหวีที่ใช้หวีผมให้หญิงสาวเมื่อครู่...กับคราบน้ำตาที่เปียกอยู่บนผืนผ้าห่มเท่านั้น...
**********
ง่า...ตอนนี้มันสั้นมากๆแต่อยากให้จบบทลงแค่นี้...
...คือว่า...อยากสื่อความรู้สึกของเคนินที่ได้รับรู้ถึงความรักความห่วงใยที่เฟรินมีให้
ง่า...ถ้าสื่อออกมาได้ไม่ดีก็ขออภัยด้วยเน้อ...แหะๆ
ป.ล. ผมคงหายตัวไปอีกซักพักเนื่องจากฟิคตอนต่อไปที่แต่งไว้มันหาย!!!(ได้ยังไงๆๆๆๆ>x<)
ขอเวลาไปนั่งทำใจ+รำลึกว่าแต่งอะไรลงไปมั่งก่อนนะคับ...ฮือๆๆๆ(TT^TT)
พบกันใหม่เมื่อผมระลึกชาติได้สำเร็จนะคับ...ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นน้าค้าบบบ ฮือออ(เศร้า...)
“เฮ้อ...เกือบไป...หัวใจจะวาย...”เคนินบ่นพลางลูบหน้าอกให้หัวใจเต้นกลับมาอยู่จังหวะเดิม
“ใครน่ะ?...ป้านาเดียหรอ?”เสียงหวานๆดังมาจากด้านหลังทำเอาหัวขโมยตัวดีสะดุ้งสุดชีวิต!!!
“..............”เคนินหน้าซีดสนิท นี่มันอะไรกันนักหนาเนี่ย???...
...หนีปะป๊าปะหม่าม้าจริงๆ...(=_=”)
“ป้ามาก็ดีแล้ว...มาหวีผมให้ผมหน่อย...” เจ้าตัวเอ่ยพลางนั่งลงที่ด้านหนึ่งของเตียงนอนหันหลังให้เด็กหนุ่มที่ยืนประหลาดใจกับคำแทนตัวอย่างกับผู้ชายของหญิงสาวตรงหน้า...
“ป้า? เป็นอะไรไปรึเปล่าครับ?”เสียงหวานเอ่ยขึ้นอีกทำให้เด็กหนุ่มจำใจเดินเข้าไปหยิบหวีมาเริ่มหวีให้อย่างเสียไม่ได้
...อย่างน้อยถูกใช้ให้หวีผมให้ก็ดีกว่าโดนจับได้หละนะ...
เส้นผมยาวสลวยสีน้ำตาลเข้มเนียนนุ่มราวกับเส้นไหม...สีน้ำตาลเข้ม...เช่นเดียวกับเส้นผมของเขา...
“เฮ้อ...ผมยาวอย่างงี้ผมหละรำคาญเป็นบ้าเลย...”พระชายาแห่งคาโนวาลบ่นเบาๆ
“เอ่อ...แล้วทำไมไม่ตัดหละครั...เอ้อ...เพคะ?”เคนินแถบจะอยากกัดลิ้นตัวเองที่เผลอถามออกไป ก่อนเจ้าตัวจะแกล้งดัดเสียงให้สูงขึ้น
“โธ่...ป้าก็รู้ว่าไอ้น้ำแข็งบ้านั่นมันยอมให้ผมตัดที่ไหนหละ?...”เฟรินบ่นพลางหน้าแดงน้อยๆ ขณะที่เคนินลอบถอนหายใจเบาๆที่คนตรงหน้าไม่เอะใจกับเสียงแปร่งๆของเขา
“แถมวันนี้มันยังดื้อไม่ยอมฟังที่ผมเตือนมันอีก...”เสียงหวานๆบ่นพลางเจ้าตัวก็ทำท่างอนอย่างน่ารัก
“...ระ...หรอเพคะ...”เคนินเอ่ยรับตะกุกตะกักเพราะเขานี่แหละเป็นผู้ร่วมเห็นเหตุการณ์ที่ว่า...ถึงจะไม่ได้ตั้งใจก็เหอะ...
“ไอ้เรารึอุตส่าห์เป็นห่วง มันยังมีหน้ามีพูดว่าอย่าคิดมาก...”พูดจบแก้มขาวๆก็ขึ้นสีเรื่อๆเมื่อนึกถึงวิธีที่กษัตริย์น้ำแข็งทำให้ตนเถียงต่อไม่ออก...
ทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบชั่วครู่เมื่อไม่มีใครเอ่ยอะไร มีเพียงเสียงแปรงหวีผมลากผ่านเส้นผมเบาๆเป็นจังหวะ
หญิงสาวนิ่งเงียบราวกับจะคิดอะไรอยู่บางอย่าง ฉับพลันเสียงหวานก็เอ่ยขึ้นเบาๆท่ามกลางความเงียบนั้น...
“นี่...ป้านาเดีย...”
“เอ้อ...พะ...เพคะ?...”เคนินรับคำพลางเบาๆแกล้งทำเป็นสนใจหวีผมไปเรื่อยๆ
“ป้าคิดว่าคนอย่างผม...จะเลี้ยงเคนินได้ดีพอไหม?” คำถามที่ทำเอาคนถูกถามถึงกับสะอึก
“ผมเอง...ชีวิตนี้ก็ไม่เคยคิดว่าจะได้เป็นแม่คนกับเขา...”
“..................”
“ตอนเด็กๆ...ผมก็ไม่เคยได้อยู่กับท่านแม่อลิเชีย...เลยไม่รู้ว่าคนเป็นแม่เขาต้องทำตัวกันยังไง...”
“..................”
“แต่ที่ผมรู้คือ...ผมรักเคนินมาก...รักมากยิ่งกว่าสิ่งใด...รักมากยิ่งกว่าชีวิตของผมเองเสียอีก...”
“.................”
“นี่คงเป็น...ความรู้สึกของคนที่เป็นแม่...ใช่มั้ยป้านาเดีย?”
“...เพคะ...”เสียงรับคำที่ฟังดูสั่นๆชอบกลทำให้เฟรินหันมามองอย่างสงสัย แต่ก็พบเพียงความว่างเปล่า กับบานประตูที่ถูกเปิดทิ้งไว้...
...เหลือไว้เพียงหวีที่ใช้หวีผมให้หญิงสาวเมื่อครู่...กับคราบน้ำตาที่เปียกอยู่บนผืนผ้าห่มเท่านั้น...
**********
ง่า...ตอนนี้มันสั้นมากๆแต่อยากให้จบบทลงแค่นี้...
...คือว่า...อยากสื่อความรู้สึกของเคนินที่ได้รับรู้ถึงความรักความห่วงใยที่เฟรินมีให้
ง่า...ถ้าสื่อออกมาได้ไม่ดีก็ขออภัยด้วยเน้อ...แหะๆ
ป.ล. ผมคงหายตัวไปอีกซักพักเนื่องจากฟิคตอนต่อไปที่แต่งไว้มันหาย!!!(ได้ยังไงๆๆๆๆ>x<)
ขอเวลาไปนั่งทำใจ+รำลึกว่าแต่งอะไรลงไปมั่งก่อนนะคับ...ฮือๆๆๆ(TT^TT)
พบกันใหม่เมื่อผมระลึกชาติได้สำเร็จนะคับ...ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นน้าค้าบบบ ฮือออ(เศร้า...)
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น