ลำดับตอนที่ #23
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #23 : ย้อนอดีต - วุ่นวาย
แสงสีทองจากพระอาทิตย์ส่องสว่างไปทั่วอาณาบริเวณบ่งบอกว่าเป็นเวลาเย็นแล้ว...
เด็กหนุ่มผมสีน้ำตาลยังคงนั่งอยู่ที่เดิมพลางคิดหาทางกลับ แต่จนแล้วจนรอดสมองน้อยๆอันปราศจากความเปรื่องของเจ้าตัวก็ยังคิดไม่ออกอยู่ดี...
ความมืดเริ่มโรยตัวเข้ามาเรื่อยๆพร้อมความหิวที่เริ่มประดังเข้ามาอีกครั้ง...
ครืด~~ดดด
เสียงท้องน้อยๆก็เริ่มส่งเสียงประท้วงขึ้นอีกครั้งหลังเสร็จกิจการย่อยอาหารมื้อที่แล้ว...
“โอย...หิวชะมัดยาด...”หัวขโมยหนุ่มบ่นพลางลูบๆท้องของตนเบาๆ
...ขืนนั่งอยู่ตรงนี้ต่อไปเรื่อยๆมีแต่ต้องหิวตายแน่ๆ...
คิดได้ดังนั้นเด็กหนุ่มผมสีน้ำตาลก็เริ่มออกจากที่ซ่อนพร้อมเดินสำรวจสิ่งต่างๆรอบข้างไปเรื่อยๆ...
ทันใดนั้น ฝีเท้าเบาสนิทของเจ้าตัวดีก็ชะงักกึก พร้อมทำจมูกฟุดฟิด(อย่างกะตัวอะไรซะอย่าง...)
...กลิ่นนี้...ไม่ผิดแน่...
...อาหาร!!!...
ว่าแล้วเจ้าตัวก็วิ่งไปตามทางที่หัวใจ(และกระเพาะ)เรียกร้อง...
ร่างเพรียวของเด็กหนุ่มหยุดยืนอยู่หน้าห้องๆหนึ่งที่คาดว่าคงเป็นห้องครัวไม่ผิดแน่...
เคนินถูมือไปมาพลางนึกในใจ...สงสัยมื้อนี้คงได้อิ่มสมใจอยากซะที...
แต่ก่อนที่เจ้าตัวดีจะได้ทำตามใจนึก มือใหญ่ของใครคนหนึ่งก็ตะปบเข้าที่บ่าทำเอาหัวขโมยหนุ่มสะดุ้งเฮือก!!!
เมื่อหันมาก็ต้องพบกับร่างใหญ่ของคนที่คาดว่าเป็นพ่อครัว เนื่องจากชุดและหมวกพ่อครัวที่เจ้าตัวใส่อยู่ แต่ของในมือของชายร่างใหญ่ก็ทำเอาหัวขโมยตัวดีหายใจไม่ทั่วท้อง
...มีดอีโต้ที่คมกริบวาววับจับจิตยิ่งนัก...
“คือๆๆ ผมไม่ได้ตั้งใจ อย่าจับตัวผมไปเลยน้า (TT^TT)”เคนินร้องพลางทำหน้าน่าสงสารสุดชีวิต
“พูดอะไรของแกหะไอ้หนู? คิดจะมาอู้งานรึไง???”เสียงทุ้มๆของชายร่างใหญ่ถามขึ้น
“เปล่าครับลุง...ผมแค่แวะมาทัศนศึกษาเฉยๆ...”เคนินตอบเสียงสั่น
“ชั้นว่าแก...หน้าตาคุ้นๆแหะ”พ่อครัวเอ่ยพลางก้มหน้ามาจ้องเด็กหนุ่มใกล้ๆ
“อย่าแกล้งเด็กสิ ฟรานซิส!”เสียงเข้มๆแต่เจือความอ่อนโยนดังขึ้นขัดจังหวะ
เคนินหันไปมองคนที่เหมือนจะมาช่วยชีวิตเขาไว้ได้ทันท่วงที และก็พบกับหญิงวัยกลางคนในชุดรับใช้ ผมสีน้ำตาลทองที่เริ่มแซมสีเทารวบไว้เป็นมวยผมด้านหลัง ใบหน้าที่มีริ้วรอยเล็กน้อยตามวัยดูอ่อนโยน...และที่สำคัญ...
...รู้สึกคุ้นเคยเหลือเกิน...
“เอ้อ...คุณนาเดีย...เจ้าเด็กนี่มัน...”พ่อครัวนามฟรานซิสเอ่ยตอบตะกุกตะกัก
“หน้าที่เจ้ามีอะไรก็ไปทำเถอะ เด็กนี้เดี๋ยวปล่อยให้ชั้นจัดการเอง…”นาเดียเอ่ยพลางเดินมาดึงตัวหัวขโมยหนุ่มไปไว้กับตัว
พ่อครัวร่างใหญ่รับคำอย่างนอบน้อมก่อนผละจากไป...ทิ้งไว้เพียงหญิงวัยกลางคนกับเด็กหนุ่ม...
“เรามาจากไหนล่ะ? เป็นเด็กรับใช้สังกัดใครเขา?”นาเดียเอ่ยถาม
“เอ่อ...สังกัด...ห้องครัวครับ!!!” เคนินตอบทันที แม้ไม่แน่ใจว่าไอ้สังกัดห้องครัวนี่มันมีอยู่รึเปล่า?
“...อย่างนั้นหรอ?...”นาเดียหันมามองเด็กหนุ่มตรงหน้าอย่างพิจารณา
...ใบหน้ากับดวงตาที่เหมือนกับเจ้าชายน้ำแข็งน้อยๆที่ตนเลี้ยงมากับมือ ที่บัดนี้เป็นถึงกษัตริย์แห่งสามดินแดน...
...เส้นผมที่เหมือนกับพระชายาแห่งคาโนวาล...ที่ตนคอยรับใช้และรักเหมือนลูกสาวคนหนึ่ง...
“ใบหน้าของเจ้า...ดวงตาของเจ้า...เหมือนกับ...”
เคนินกลั้นหายใจด้วยความกังวลว่าคนตรงหน้านี้จะรู้ความจริงว่าเขาเป็นเพียงหัวขโมยที่หลุดเข้ามาเท่านั้น???
“องค์รัชทายาท...”เสียงที่เอ่ยแผ่วเบาจนแทบเป็นเพียงเสียงกระซิบ...
ทั้งสองยืนนิ่งอยู่ตรงนั้นด้วยความรู้สึกที่ต่างกัน คนหนึ่งตื่นกลัวว่าจะถูกจับได้ ส่วนอีกคนประหลาดใจกับสิ่งที่รู้สึก...
“นาเดีย...อยู่หรือเปล่า?”เสียงเข้มของใครคนหนึ่ง ดึงสติของนาเดียให้คืนกลับมา
“อยู่นี่เพคะ ท่านคาโล”นาเดียขานตอบพลางสลัดความคิดเมื่อครู่ออกจากหัว
...ก็มันจะเป็นไปได้ยังไง?...เมื่อองค์รัชทายาทเพิ่งจะอายุไม่ครบเดือนด้วยซ้ำ...
...คงเป็นเพียงความบังเอิญบวกกับความรักที่ทำให้มองใครเหมือนเป็นทารกน้อยที่เพิ่งลืมตาดูโลกคนนั้นไปหมด...
...องค์รัชทายาท เคนิน วาเนบลี เจ้าชายองค์น้อยแห่งสามดินแดน...
“เฟรินกำลังตามหาอยู่น่ะ...”ร่างสูงของกษัตริย์แห่งสามดินแดนเดินเข้ามาหาพลางเอ่ยต่อ
“รู้สึกจะเป็นเรื่องลูก...” รอยยิ้มพร้อมเสียงถอนหายใจน้อยๆดังขึ้นเมื่อนึกถึงเจ้าหญิงตัวดีที่ตอนนี้เป็นแม่คนไปแล้ว...
...แถมยังเห่อลูกซะยิ่งกว่าอะไรดี...(อันนี้แอบน้อยใจนิดๆ...)
“เพคะ...หม่อมฉันจะไปเดี๋ยวนี้”พูดจบนาเดียก็เดินจากไป เหลือหัวขโมยหนุ่มกับกษัตริย์แห่งสามดินแดน
ตึกตักๆๆๆ
เสียงหัวใจของเคนินเต้นไม่เป็นจังหวะ...ก็เพราะคนที่อุตส่าห์ซ่อนตัวหนีแทบตายเมื่อกลางวัน ตอนนี้กลับมายืนอยู่ตรงหน้าห่างออกไปนิดเดียวเท่านั้น!!!...
“เจ้า...ยืนรออะไรอยู่หรือ?”คาโลเอ่ยถามเบาๆเมื่อเห็นว่าเด็กหนุ่มเอาแต่ก้มหน้าก้มตาไม่พูดไม่จาอะไร
“เอ่อ...ข้า...”เคนินตอบอย่างตะกุกตะกัก ในหัวที่เคยเต็มไปด้วยกลเม็ดเด็ดๆที่ใช้เอาตัวรอดได้เสมอ บัดนี้กลับว่างเปล่า คิดอะไรไม่ออกซักอย่าง
“เจ้าเป็นอะไรไปหรือเปล่า?”คาโลถามต่อเมื่อเห็นว่าเด็กหนุ่มท่าทางไม่ดี เหมือนจะไม่สบาย
“คือ...ข้า...ข้าขอตัวก่อนนะพระเจ้าค่ะ” สิ้นเสียงคำราชาศัพท์แบบแปลกๆเจ้าตัวดีก็วิ่งหนีหายไปทันที
“อ้าว...เดี๋ยวก่อนสิ?”คาโลร้องเรียกแต่ไม่เป็นผลเพราะคนตรงหน้าหายไปซะแล้ว ทิ้งให้กษัตริย์หนุ่มหัวเงินมองตามไปด้วยความสงสัย
...อยากจะรู้ว่าเป็นใคร...ทำไมถึงได้ให้ความรู้สึกคุ้นเคยยิ่งนัก...
**********
แหะๆ...มาอัพแล้วคับ...ขออภัยที่หายไป2วัน บังเอิญไข้หวัด(นก)รับประทานเล็กน้อย หุๆๆๆ
หุๆๆ ตอนนี้คนแต่งกำลังสุขภาพกายสุขภาพจิตไม่ค่อยสมบูรณ์
ตอนนี้จะย้อนอดีตไปอีกซักหน่อยแต่รับรองจะมาแก้ข้อสงสัยที่ว่า...
...เฟรินเป็นอะไร? คาโลหายไปไหน? เกิดอะไรขึ้นกับเคนิน?...
ยังไงก้อขอขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นน้าค้าบบบ หุๆๆ
เด็กหนุ่มผมสีน้ำตาลยังคงนั่งอยู่ที่เดิมพลางคิดหาทางกลับ แต่จนแล้วจนรอดสมองน้อยๆอันปราศจากความเปรื่องของเจ้าตัวก็ยังคิดไม่ออกอยู่ดี...
ความมืดเริ่มโรยตัวเข้ามาเรื่อยๆพร้อมความหิวที่เริ่มประดังเข้ามาอีกครั้ง...
ครืด~~ดดด
เสียงท้องน้อยๆก็เริ่มส่งเสียงประท้วงขึ้นอีกครั้งหลังเสร็จกิจการย่อยอาหารมื้อที่แล้ว...
“โอย...หิวชะมัดยาด...”หัวขโมยหนุ่มบ่นพลางลูบๆท้องของตนเบาๆ
...ขืนนั่งอยู่ตรงนี้ต่อไปเรื่อยๆมีแต่ต้องหิวตายแน่ๆ...
คิดได้ดังนั้นเด็กหนุ่มผมสีน้ำตาลก็เริ่มออกจากที่ซ่อนพร้อมเดินสำรวจสิ่งต่างๆรอบข้างไปเรื่อยๆ...
ทันใดนั้น ฝีเท้าเบาสนิทของเจ้าตัวดีก็ชะงักกึก พร้อมทำจมูกฟุดฟิด(อย่างกะตัวอะไรซะอย่าง...)
...กลิ่นนี้...ไม่ผิดแน่...
...อาหาร!!!...
ว่าแล้วเจ้าตัวก็วิ่งไปตามทางที่หัวใจ(และกระเพาะ)เรียกร้อง...
ร่างเพรียวของเด็กหนุ่มหยุดยืนอยู่หน้าห้องๆหนึ่งที่คาดว่าคงเป็นห้องครัวไม่ผิดแน่...
เคนินถูมือไปมาพลางนึกในใจ...สงสัยมื้อนี้คงได้อิ่มสมใจอยากซะที...
แต่ก่อนที่เจ้าตัวดีจะได้ทำตามใจนึก มือใหญ่ของใครคนหนึ่งก็ตะปบเข้าที่บ่าทำเอาหัวขโมยหนุ่มสะดุ้งเฮือก!!!
เมื่อหันมาก็ต้องพบกับร่างใหญ่ของคนที่คาดว่าเป็นพ่อครัว เนื่องจากชุดและหมวกพ่อครัวที่เจ้าตัวใส่อยู่ แต่ของในมือของชายร่างใหญ่ก็ทำเอาหัวขโมยตัวดีหายใจไม่ทั่วท้อง
...มีดอีโต้ที่คมกริบวาววับจับจิตยิ่งนัก...
“คือๆๆ ผมไม่ได้ตั้งใจ อย่าจับตัวผมไปเลยน้า (TT^TT)”เคนินร้องพลางทำหน้าน่าสงสารสุดชีวิต
“พูดอะไรของแกหะไอ้หนู? คิดจะมาอู้งานรึไง???”เสียงทุ้มๆของชายร่างใหญ่ถามขึ้น
“เปล่าครับลุง...ผมแค่แวะมาทัศนศึกษาเฉยๆ...”เคนินตอบเสียงสั่น
“ชั้นว่าแก...หน้าตาคุ้นๆแหะ”พ่อครัวเอ่ยพลางก้มหน้ามาจ้องเด็กหนุ่มใกล้ๆ
“อย่าแกล้งเด็กสิ ฟรานซิส!”เสียงเข้มๆแต่เจือความอ่อนโยนดังขึ้นขัดจังหวะ
เคนินหันไปมองคนที่เหมือนจะมาช่วยชีวิตเขาไว้ได้ทันท่วงที และก็พบกับหญิงวัยกลางคนในชุดรับใช้ ผมสีน้ำตาลทองที่เริ่มแซมสีเทารวบไว้เป็นมวยผมด้านหลัง ใบหน้าที่มีริ้วรอยเล็กน้อยตามวัยดูอ่อนโยน...และที่สำคัญ...
...รู้สึกคุ้นเคยเหลือเกิน...
“เอ้อ...คุณนาเดีย...เจ้าเด็กนี่มัน...”พ่อครัวนามฟรานซิสเอ่ยตอบตะกุกตะกัก
“หน้าที่เจ้ามีอะไรก็ไปทำเถอะ เด็กนี้เดี๋ยวปล่อยให้ชั้นจัดการเอง…”นาเดียเอ่ยพลางเดินมาดึงตัวหัวขโมยหนุ่มไปไว้กับตัว
พ่อครัวร่างใหญ่รับคำอย่างนอบน้อมก่อนผละจากไป...ทิ้งไว้เพียงหญิงวัยกลางคนกับเด็กหนุ่ม...
“เรามาจากไหนล่ะ? เป็นเด็กรับใช้สังกัดใครเขา?”นาเดียเอ่ยถาม
“เอ่อ...สังกัด...ห้องครัวครับ!!!” เคนินตอบทันที แม้ไม่แน่ใจว่าไอ้สังกัดห้องครัวนี่มันมีอยู่รึเปล่า?
“...อย่างนั้นหรอ?...”นาเดียหันมามองเด็กหนุ่มตรงหน้าอย่างพิจารณา
...ใบหน้ากับดวงตาที่เหมือนกับเจ้าชายน้ำแข็งน้อยๆที่ตนเลี้ยงมากับมือ ที่บัดนี้เป็นถึงกษัตริย์แห่งสามดินแดน...
...เส้นผมที่เหมือนกับพระชายาแห่งคาโนวาล...ที่ตนคอยรับใช้และรักเหมือนลูกสาวคนหนึ่ง...
“ใบหน้าของเจ้า...ดวงตาของเจ้า...เหมือนกับ...”
เคนินกลั้นหายใจด้วยความกังวลว่าคนตรงหน้านี้จะรู้ความจริงว่าเขาเป็นเพียงหัวขโมยที่หลุดเข้ามาเท่านั้น???
“องค์รัชทายาท...”เสียงที่เอ่ยแผ่วเบาจนแทบเป็นเพียงเสียงกระซิบ...
ทั้งสองยืนนิ่งอยู่ตรงนั้นด้วยความรู้สึกที่ต่างกัน คนหนึ่งตื่นกลัวว่าจะถูกจับได้ ส่วนอีกคนประหลาดใจกับสิ่งที่รู้สึก...
“นาเดีย...อยู่หรือเปล่า?”เสียงเข้มของใครคนหนึ่ง ดึงสติของนาเดียให้คืนกลับมา
“อยู่นี่เพคะ ท่านคาโล”นาเดียขานตอบพลางสลัดความคิดเมื่อครู่ออกจากหัว
...ก็มันจะเป็นไปได้ยังไง?...เมื่อองค์รัชทายาทเพิ่งจะอายุไม่ครบเดือนด้วยซ้ำ...
...คงเป็นเพียงความบังเอิญบวกกับความรักที่ทำให้มองใครเหมือนเป็นทารกน้อยที่เพิ่งลืมตาดูโลกคนนั้นไปหมด...
...องค์รัชทายาท เคนิน วาเนบลี เจ้าชายองค์น้อยแห่งสามดินแดน...
“เฟรินกำลังตามหาอยู่น่ะ...”ร่างสูงของกษัตริย์แห่งสามดินแดนเดินเข้ามาหาพลางเอ่ยต่อ
“รู้สึกจะเป็นเรื่องลูก...” รอยยิ้มพร้อมเสียงถอนหายใจน้อยๆดังขึ้นเมื่อนึกถึงเจ้าหญิงตัวดีที่ตอนนี้เป็นแม่คนไปแล้ว...
...แถมยังเห่อลูกซะยิ่งกว่าอะไรดี...(อันนี้แอบน้อยใจนิดๆ...)
“เพคะ...หม่อมฉันจะไปเดี๋ยวนี้”พูดจบนาเดียก็เดินจากไป เหลือหัวขโมยหนุ่มกับกษัตริย์แห่งสามดินแดน
ตึกตักๆๆๆ
เสียงหัวใจของเคนินเต้นไม่เป็นจังหวะ...ก็เพราะคนที่อุตส่าห์ซ่อนตัวหนีแทบตายเมื่อกลางวัน ตอนนี้กลับมายืนอยู่ตรงหน้าห่างออกไปนิดเดียวเท่านั้น!!!...
“เจ้า...ยืนรออะไรอยู่หรือ?”คาโลเอ่ยถามเบาๆเมื่อเห็นว่าเด็กหนุ่มเอาแต่ก้มหน้าก้มตาไม่พูดไม่จาอะไร
“เอ่อ...ข้า...”เคนินตอบอย่างตะกุกตะกัก ในหัวที่เคยเต็มไปด้วยกลเม็ดเด็ดๆที่ใช้เอาตัวรอดได้เสมอ บัดนี้กลับว่างเปล่า คิดอะไรไม่ออกซักอย่าง
“เจ้าเป็นอะไรไปหรือเปล่า?”คาโลถามต่อเมื่อเห็นว่าเด็กหนุ่มท่าทางไม่ดี เหมือนจะไม่สบาย
“คือ...ข้า...ข้าขอตัวก่อนนะพระเจ้าค่ะ” สิ้นเสียงคำราชาศัพท์แบบแปลกๆเจ้าตัวดีก็วิ่งหนีหายไปทันที
“อ้าว...เดี๋ยวก่อนสิ?”คาโลร้องเรียกแต่ไม่เป็นผลเพราะคนตรงหน้าหายไปซะแล้ว ทิ้งให้กษัตริย์หนุ่มหัวเงินมองตามไปด้วยความสงสัย
...อยากจะรู้ว่าเป็นใคร...ทำไมถึงได้ให้ความรู้สึกคุ้นเคยยิ่งนัก...
**********
แหะๆ...มาอัพแล้วคับ...ขออภัยที่หายไป2วัน บังเอิญไข้หวัด(นก)รับประทานเล็กน้อย หุๆๆๆ
หุๆๆ ตอนนี้คนแต่งกำลังสุขภาพกายสุขภาพจิตไม่ค่อยสมบูรณ์
ตอนนี้จะย้อนอดีตไปอีกซักหน่อยแต่รับรองจะมาแก้ข้อสงสัยที่ว่า...
...เฟรินเป็นอะไร? คาโลหายไปไหน? เกิดอะไรขึ้นกับเคนิน?...
ยังไงก้อขอขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นน้าค้าบบบ หุๆๆ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น