ลำดับตอนที่ #22
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #22 : ย้อนอดีต การตัดสินใจ
เสียงบทสนทนาหยุดลง พร้อมแทนที่ด้วยเสียงร้องของเด็กทารกดังขึ้นจากด้านในทำให้หญิงสาววิ่งเข้าไปดูขณะที่
ชายหนุ่มผมเงินยังคงยืนนิ่งอยู่ตรงนั้นชั่วครู่ราวกับจะใช้ความคิด...
เคนินมองภาพตรงหน้าพลางพยายามลำดับเหตุการณ์เหลือเชื่อที่ประดังเข้ามาอย่างรวดเร็ว...
... คนที่ตั้งแต่จำความได้ก็ไม่เคยได้เห็นหน้า...ไม่แม้แต่จะรู้จักชื่อ....
...มีเพียงคำบอกเล่าของปู่...ที่มักจะทำหน้าไม่สบายใจทุกครั้งที่เขาถามเรื่องนี้...
...คนที่เชื่อว่าหายสาบสูญไปและทิ้งเขาไว้เป็นเด็กกำพร้า...
...คนที่คิดอยู่เสมอว่า...ถ้าได้เจอซักครั้ง...ก็คงจะดี...
...ท่านแม่เฟริน...ท่านพ่อคาโล...
เด็กหนุ่มถอนหายใจแผ่วเบาพลางลูบๆหน้าอกด้านซ้ายที่หัวใจยังเต้นรัวไม่หยุด...
...อยากเข้าไปหา...แต่ก็ไม่กล้าพอ...
...แถมยังมีฉากสวีทวี้ดวิ้วให้ได้ดูกันสดๆอีกตะหาก...(>///<)
ด้วยความตื่นเต้นเกินไป ทำให้เจ้าตัวดีดันเผลอถอยหลังไปเหยียบกิ่งไม้เล็กๆแถวนั้นหัก!
แกร๊บ!...
คิ้วเรียวของชายหนุ่มขมวดมุ่นทันทีพลางหันมามองทางต้นเสียง...ซึ่งก็คือพุ่มไม้ที่หัวขโมยตัวดีซ่อนอยู่!
“นั่นใคร?...”เสียงเข้มถามขึ้น ท่ามกลางความเงียบ
เด็กหนุ่มสะดุ้งเฮือกพลางมองหาทางหนีทีไล่...แต่ท่าทางจะไม่ทันเพราะคนที่เอ่ยถามเมื่อไม่ได้รับคำตอบก็เริ่มเดินลงมาสำรวจด้วยตนเอง!!!
...ตาย...ตาย...ตาย...อย่างงี้มีแต่ตายแน่ๆ!!!...
ทันใดนั้น สมองน้อยๆของหัวขโมยหนุ่มก็คิดไปถึงแผนการหนีสุดคลาสสิกที่มักจะใช้ได้ผลดีเสมอ...
เคนินสูดหายใจเข้าลึกๆก่อนจะดำเนินการตามแผนที่บรรพบุรุษหัวขโมยกระซิบมา(?)
“เมี้ยว~~~”
เสียงร้องที่เจ้าตัวคิดว่ามันเหมือนแมวมากที่สุดในโลกดังขึ้น แต่เจ้าตัวคงลืมอะไรไปอย่าง...
...แมวบ้าที่ไหนมันจะหลุดเข้ามาอยู่ในเขตพระราชวังได้กันหละ?...
ดังนั้นแทนที่มันจะทำให้นักสำรวจหัวเงินหายสงสัย แต่กลับส่งผลให้คิ้วเรียวๆบนใบหน้าคมเข้มนั้นผูกเป็นโบมากยิ่งขึ้น พลางเจ้าตัวก็เดินจ้ำเข้า
มาใกล้มากขึ้นเรื่อยๆ.!!!
...ตาย...ตาย...ตาย...โว้ย!!!...ไหนปู่เคยบอกว่าแผนนี้ได้ผลดีเสมอไงฟะ??? (>_< ;;;)
จะหนีก็คงหนีไม่ทันแล้ว เด็กหนุ่มจึงได้แต่นั่นกลั้นหายใจรอ...โดยหวังว่าคงจะขาดอากาศหายใจตายไปก่อนดีกว่าที่จะถูกพบตัว...(-_-“)
...ทำไงดี?...ทำไงดี???...
...กระโดดจ๊ะเอ๋ออกไปแล้วทักว่า ‘สวัสดีปะป๊า สบายดีเปล่า?’ ดีมั้ยฟะ???...
เสียงฝีเท้าของร่างสูงดังใกล้เข้ามาเรื่อยๆ...
...ตายแน่!...ตายแน่!!...ตายแน่!!!...(กรุณาคิดให้มันเป็นเสียงหวอรถพยาบาล...)
เสียงฝีเท้าใกล้เข้ามาเรื่อยๆ...เรื่อยๆ...จนอยู่ห่างกันไม่ถึงเมตรแล้ว!!!
“ท่านมหากษัตริย์คาโล...มีพระราชสาสน์คำอวยพรมาจากบารามอสพระเจ้าค่ะ...” เสียงเสนาบดี รึใครซักคนดังขึ้น ทำให้ฝีเท้าที่ก้าวเข้ามา
ใกล้เรื่อยๆชะงักลง
“ว่ามา...”เสียงผู้เป็นกษัตริย์สั่งเรียบๆ
“กษัตริย์ชามัลแห่งบารามอส แจ้งมาว่าไม่สามารถเดินทางมาร่วมงานเลี้ยงได้ และฝากคำอวยพรให้แด่องค์รัชทายาท เคนิน ให้ทรงพระเจริญพระเจ้าค่ะ” สิ้นเสียงกล่าวของผู้รับใช้ ผู้เป็นนายก็พยักหน้าน้อยๆเป็นเชิงรับรู้...
“เอ่อ...ฝ่าบาท...กระหม่อมมีเรื่องจะทูลอีกเรื่องหนึ่งพระเจ้าค่ะ...”เสียงเดิมเอ่ยขึ้นเบาๆอย่างเกรงในอำนาจของคนตรงหน้า
“เรื่องอะไร?...”
“คือ...สถานการณ์ที่ชายแดนไม่สู้ดีนัก...กองทัพอัศวินดำยังคงรุกรานเข้ามาในดินแดนของเรา การปะทะเริ่มรุนแรงมากขึ้นเรื่อยๆ และเราก็
เหลือกำลังทหารอยู่อีกไม่มากนัก...เอ่อ...ทางที่ดี...กระหม่อมว่า...ฝ่าบาททรงยกเลิกงานเลี้ยงไปก่อนจะไม่ดีกว่าหรือพระเจ้าค่ะ?” พูดจบเจ้า
ตัวก็รอฟังคำตอบจากชายหนุ่มสูงศักดิ์ตรงหน้า
“ไม่...”เสียงตอบเฉียบขาดจนผู้เสนอความคิดถึงกับลงไปหมอบทำความเคารพกับพื้นด้วยความเกรงพระอาญา
“แต่ฝ่าบาท...ขอทรงไตร่ตรองอีกครั้ง...”
“เราไตร่ตรองดีแล้ว...งานเลี้ยงจะต้องมีขึ้นตามกำหนด”
“แต่ฝ่าบาท...”
“อย่าให้ใครหน้าไหนมาหยามได้ว่าคาโนวาลของเรากลัวศัตรูหัวหดจนถึงกับต้องยกเลิกงานมงคลนี้!!!”
เสียงคำสั่งเฉียบขาดทำให้ข้ารับใช้ไม่อาจเอ่ยคำใดได้อีก...เพราะรู้ดีว่าถึงเอ่ยไปก็คงเปลี่ยนใจคนตรงหน้าไม่ได้...
...ก็ขนาดเตาหลอมน้ำแข็งมืออาชีพยังโดนหลอมซะเอง...
...นับประสาอะไรกับข้าราชการผู้น้อยอย่างเรา...
เมื่อเห็นว่าไม่มีเสียงทักท้วงอีก ร่างสูงของมหากษัตริย์แห่งสามดินแดนก็เดินจากไป ตามด้วยข้ารับใช้สูงวัยที่เดินหายไปอีกคน ทิ้งให้บุคคลที่ยังคงอยู่ตรงนั้นถอนหายใจเฮือกอย่างโล่งอก...
...อย่างน้อยก็รอดตายไปได้หวุดหวิด...
**********
เอาปายก่อน2ตอน อิอิ แล้วจาพยายามมาอัพอีกน้าค้าบบบ
เม้นด้วยน้า แหะๆ ขอบคุณทุกท่านที่ติดตามอ่านน้าค้าบบบบ
ชายหนุ่มผมเงินยังคงยืนนิ่งอยู่ตรงนั้นชั่วครู่ราวกับจะใช้ความคิด...
เคนินมองภาพตรงหน้าพลางพยายามลำดับเหตุการณ์เหลือเชื่อที่ประดังเข้ามาอย่างรวดเร็ว...
... คนที่ตั้งแต่จำความได้ก็ไม่เคยได้เห็นหน้า...ไม่แม้แต่จะรู้จักชื่อ....
...มีเพียงคำบอกเล่าของปู่...ที่มักจะทำหน้าไม่สบายใจทุกครั้งที่เขาถามเรื่องนี้...
...คนที่เชื่อว่าหายสาบสูญไปและทิ้งเขาไว้เป็นเด็กกำพร้า...
...คนที่คิดอยู่เสมอว่า...ถ้าได้เจอซักครั้ง...ก็คงจะดี...
...ท่านแม่เฟริน...ท่านพ่อคาโล...
เด็กหนุ่มถอนหายใจแผ่วเบาพลางลูบๆหน้าอกด้านซ้ายที่หัวใจยังเต้นรัวไม่หยุด...
...อยากเข้าไปหา...แต่ก็ไม่กล้าพอ...
...แถมยังมีฉากสวีทวี้ดวิ้วให้ได้ดูกันสดๆอีกตะหาก...(>///<)
ด้วยความตื่นเต้นเกินไป ทำให้เจ้าตัวดีดันเผลอถอยหลังไปเหยียบกิ่งไม้เล็กๆแถวนั้นหัก!
แกร๊บ!...
คิ้วเรียวของชายหนุ่มขมวดมุ่นทันทีพลางหันมามองทางต้นเสียง...ซึ่งก็คือพุ่มไม้ที่หัวขโมยตัวดีซ่อนอยู่!
“นั่นใคร?...”เสียงเข้มถามขึ้น ท่ามกลางความเงียบ
เด็กหนุ่มสะดุ้งเฮือกพลางมองหาทางหนีทีไล่...แต่ท่าทางจะไม่ทันเพราะคนที่เอ่ยถามเมื่อไม่ได้รับคำตอบก็เริ่มเดินลงมาสำรวจด้วยตนเอง!!!
...ตาย...ตาย...ตาย...อย่างงี้มีแต่ตายแน่ๆ!!!...
ทันใดนั้น สมองน้อยๆของหัวขโมยหนุ่มก็คิดไปถึงแผนการหนีสุดคลาสสิกที่มักจะใช้ได้ผลดีเสมอ...
เคนินสูดหายใจเข้าลึกๆก่อนจะดำเนินการตามแผนที่บรรพบุรุษหัวขโมยกระซิบมา(?)
“เมี้ยว~~~”
เสียงร้องที่เจ้าตัวคิดว่ามันเหมือนแมวมากที่สุดในโลกดังขึ้น แต่เจ้าตัวคงลืมอะไรไปอย่าง...
...แมวบ้าที่ไหนมันจะหลุดเข้ามาอยู่ในเขตพระราชวังได้กันหละ?...
ดังนั้นแทนที่มันจะทำให้นักสำรวจหัวเงินหายสงสัย แต่กลับส่งผลให้คิ้วเรียวๆบนใบหน้าคมเข้มนั้นผูกเป็นโบมากยิ่งขึ้น พลางเจ้าตัวก็เดินจ้ำเข้า
มาใกล้มากขึ้นเรื่อยๆ.!!!
...ตาย...ตาย...ตาย...โว้ย!!!...ไหนปู่เคยบอกว่าแผนนี้ได้ผลดีเสมอไงฟะ??? (>_< ;;;)
จะหนีก็คงหนีไม่ทันแล้ว เด็กหนุ่มจึงได้แต่นั่นกลั้นหายใจรอ...โดยหวังว่าคงจะขาดอากาศหายใจตายไปก่อนดีกว่าที่จะถูกพบตัว...(-_-“)
...ทำไงดี?...ทำไงดี???...
...กระโดดจ๊ะเอ๋ออกไปแล้วทักว่า ‘สวัสดีปะป๊า สบายดีเปล่า?’ ดีมั้ยฟะ???...
เสียงฝีเท้าของร่างสูงดังใกล้เข้ามาเรื่อยๆ...
...ตายแน่!...ตายแน่!!...ตายแน่!!!...(กรุณาคิดให้มันเป็นเสียงหวอรถพยาบาล...)
เสียงฝีเท้าใกล้เข้ามาเรื่อยๆ...เรื่อยๆ...จนอยู่ห่างกันไม่ถึงเมตรแล้ว!!!
“ท่านมหากษัตริย์คาโล...มีพระราชสาสน์คำอวยพรมาจากบารามอสพระเจ้าค่ะ...” เสียงเสนาบดี รึใครซักคนดังขึ้น ทำให้ฝีเท้าที่ก้าวเข้ามา
ใกล้เรื่อยๆชะงักลง
“ว่ามา...”เสียงผู้เป็นกษัตริย์สั่งเรียบๆ
“กษัตริย์ชามัลแห่งบารามอส แจ้งมาว่าไม่สามารถเดินทางมาร่วมงานเลี้ยงได้ และฝากคำอวยพรให้แด่องค์รัชทายาท เคนิน ให้ทรงพระเจริญพระเจ้าค่ะ” สิ้นเสียงกล่าวของผู้รับใช้ ผู้เป็นนายก็พยักหน้าน้อยๆเป็นเชิงรับรู้...
“เอ่อ...ฝ่าบาท...กระหม่อมมีเรื่องจะทูลอีกเรื่องหนึ่งพระเจ้าค่ะ...”เสียงเดิมเอ่ยขึ้นเบาๆอย่างเกรงในอำนาจของคนตรงหน้า
“เรื่องอะไร?...”
“คือ...สถานการณ์ที่ชายแดนไม่สู้ดีนัก...กองทัพอัศวินดำยังคงรุกรานเข้ามาในดินแดนของเรา การปะทะเริ่มรุนแรงมากขึ้นเรื่อยๆ และเราก็
เหลือกำลังทหารอยู่อีกไม่มากนัก...เอ่อ...ทางที่ดี...กระหม่อมว่า...ฝ่าบาททรงยกเลิกงานเลี้ยงไปก่อนจะไม่ดีกว่าหรือพระเจ้าค่ะ?” พูดจบเจ้า
ตัวก็รอฟังคำตอบจากชายหนุ่มสูงศักดิ์ตรงหน้า
“ไม่...”เสียงตอบเฉียบขาดจนผู้เสนอความคิดถึงกับลงไปหมอบทำความเคารพกับพื้นด้วยความเกรงพระอาญา
“แต่ฝ่าบาท...ขอทรงไตร่ตรองอีกครั้ง...”
“เราไตร่ตรองดีแล้ว...งานเลี้ยงจะต้องมีขึ้นตามกำหนด”
“แต่ฝ่าบาท...”
“อย่าให้ใครหน้าไหนมาหยามได้ว่าคาโนวาลของเรากลัวศัตรูหัวหดจนถึงกับต้องยกเลิกงานมงคลนี้!!!”
เสียงคำสั่งเฉียบขาดทำให้ข้ารับใช้ไม่อาจเอ่ยคำใดได้อีก...เพราะรู้ดีว่าถึงเอ่ยไปก็คงเปลี่ยนใจคนตรงหน้าไม่ได้...
...ก็ขนาดเตาหลอมน้ำแข็งมืออาชีพยังโดนหลอมซะเอง...
...นับประสาอะไรกับข้าราชการผู้น้อยอย่างเรา...
เมื่อเห็นว่าไม่มีเสียงทักท้วงอีก ร่างสูงของมหากษัตริย์แห่งสามดินแดนก็เดินจากไป ตามด้วยข้ารับใช้สูงวัยที่เดินหายไปอีกคน ทิ้งให้บุคคลที่ยังคงอยู่ตรงนั้นถอนหายใจเฮือกอย่างโล่งอก...
...อย่างน้อยก็รอดตายไปได้หวุดหวิด...
**********
เอาปายก่อน2ตอน อิอิ แล้วจาพยายามมาอัพอีกน้าค้าบบบ
เม้นด้วยน้า แหะๆ ขอบคุณทุกท่านที่ติดตามอ่านน้าค้าบบบบ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น