ลำดับตอนที่ #21
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #21 : ย้อนอดีต พ่อ...แม่...
แสงแดดส่องสว่างกระทบใบหน้าขาวของหัวขโมยหนุ่มที่นอนแผ่หลาอยู่บนพื้น แสงอ่อนๆทำให้เจ้าตัวยกมือขึ้นบังก่อนจะค่อยๆกระพริบตาช้าๆอย่างงวยงง...
เด็กหนุ่มขยี้ตาพร้อมลุกขึ้นนั่ง มองสำรวจไปรอบๆตัว พลางลำดับเหตุการณ์ที่ผ่านมา...
...แสงแดด?...พื้นหญ้า?...
...จำไม่เห็นได้ว่าออกมาจากห้องใต้ดินนั่นตั้งแต่เมื่อไหร่?...
...แล้วที่นี่มันที่ไหนกัน?...
นัยน์ตาสีฟ้ากวาดมองไปทั่วบริเวณ บรรยากาศรอบข้างช่างดึงดูดสายตานัก ต้นไม้น้อยใหญ่เรียงรายอย่างเป็นระเบียบ ที่กลางสนามหญ้ามีลานน้ำพุกว้างพร้อมสวนหินที่งดงาม ราวกับว่าเป็นสวนของบ้านเศรษฐีที่ได้รับการจัดตกแต่งอย่างดีเยี่ยม...มองแล้วให้ความรู้สึกผ่อนคลายดีเหลือเกิน...
...สงสัยจะหลุดมาอยู่ที่บ้านเศรษฐีที่ไหนซักแห่ง...
...แต่อย่างน้อยก็ดีที่หลุดออกมาจากห้องมืดๆนั่นได้...
...แต่ทำไม...ถึงได้รู้สึกคุ้นเคย...เหมือนมายังสถานที่แห่งนี้แล้ว?...
เด็กหนุ่มยืนขึ้นบิดขี้เกียจน้อยๆพลางนึกในใจ...
...ไว้ค่อยคิดหาทางกลับอีกทีละกัน...
ดวงตาสีฟ้าเหม่อมองขึ้นไปเบื้องบนก่อนจะชะงักทันทีกับภาพที่ได้เห็น...
...หญิงสาวแสนงามคนนั้น...คนที่ได้เห็นในลูกแก้วนั่น...กำลังยืนอยู่ที่ระเบียงไม่ห่างจากจุดที่เด็กหนุ่มยืนอยู่นัก...
ร่างบางในชุดกระโปรงยาวสีครีมเข้ากับเส้นผมสีน้ำตาลเข้มที่ยาวมาถึงกลางหลังกับใบหน้าสวยหวานช่างดูงดงามราวกับภาพวาด...
...แม้ว่าเจ้าตัวจะทำหน้าบูดอยู่ก็ตาม...
หัวขโมยหนุ่มกระโดดหลบเข้าไปซ่อนตัวอยู่ในพุ่มไม้อย่างรวดเร็วตามสัญชาติญาณ พลางเลือกตำแหน่งที่ทำให้มองเห็นหญิงสาวตรงหน้าได้ถนัดตา...
...สวยจริงๆ...เป็นใครกันนะ...รู้สึกคุ้นตา...เหมือนเคยได้พบกันที่ไหนมาก่อน...
ทันใดนั้น ที่ด้านหลังของหญิงสาวก็ปรากฏร่างของชายหนุ่มผู้หนึ่ง ร่างสูงในชุดหรูหราเต็มยศแสดงให้เห็นถึงความสง่างามราวกับเป็นบุรุษผู้สูงศักดิ์แห่งดินแดนใดดินแดนหนึ่ง ผิวสีขาวราวหิมะกับเส้นผมสีเงินเป็นประกายยามต้องกับแสงแดด...ดวงตาสีฟ้าน้ำทะเลที่มีประกายดุน้อยๆ แต่กลับไม่ให้ความรู้สึกน่ากลัวเลยซักนิด...
หญิงสาวหันไปมองชายหนุ่มเล็กน้อยก่อนจะสะบัดหน้าหนีอย่างงอนๆ
“นายเป็นอะไรไปอีกล่ะ?...”เสียงเข้มของชายหนุ่มผมเงินถามขึ้นด้วยน้ำเสียงหงุดหงิดน้อยๆ
“ก็แกมันบ้า!!!ชั้นพูดอะไรไปแกเคยฟังชั้นบ้างไหม???”เสียงหวานตอบกลับ
เคนินได้แต่เบิ่งตากว้างกับภาษาบ่งบอกความเป็นกุลสตรีติดลบที่หญิงสาวเอ่ย...
...พูดแบบนั้นมีหวังโดนชายหนุ่มคนนั้นลงโทษแน่ๆ!!!
แต่ชายหนุ่มผมเงินทำแค่ถอนหายใจเบาๆเหมือนจะเคยชิน ก่อนจะเอ่ยต่อ
“นายต้องการอะไรไหนลองว่ามาสิ...เฟริน...”
คำเอ่ยชื่อเรียกหญิงสาวทำเอาหัวขโมยหนุ่มหายใจไม่ทั่วท้อง...
...เฟริน???...เฟริน???...ผู้หญิงคนนี้คือเฟริน???...
...ถ้าอย่างนั้น...ถ้าอย่างนั้นเธอก็เป็น...
...แม่...ของเขา...
เสียงหัวใจเต้นแรงและถี่ขึ้นเรื่อยๆราวกับจะระเบิด...
...แม่...แม่ของเขากำลังยืนอยู่ตรงหน้านี่แล้ว?...
...อยากเข้าไปหา...อยากเข้าไปถาม...มีเรื่องที่ไม่เข้าใจมากมายเหลือเกิน...
...และที่สำคัญ...อยากเข้าไปกอดแน่นๆซักที...
...อยากรู้ว่าความอบอุ่นของแม่...มันเป็นยังไง?...
เด็กหนุ่มสูดหายใจลึกๆพลางค่อยๆสงบใจลง...ก่อนเสียงบทสนทนาจะแว่วเข้ามาในโสตประสาทอีกครั้ง
“ก็แกไม่เคยฟังที่ชั้นพูดซักทีไอ้น้ำแข็งบ้า!!!”หญิงสาวตะโกน
“เรื่องอะไรอีกล่ะ???”ชายหนุ่มถามด้วยน้ำเสียงนิ่งเรียบสนิท
“ก็...เรื่อง...งานเลี้ยงของลูก...”เสียงหวานเอ่ยตอบเบาๆแม้จะยังค้อนบุรุษตรงหน้าอย่างงอนๆ
“งานเลี้ยงทำไม?”
“อย่าจัดเลย...”คำตอบแผ่วเบาราวกับเสียงกระซิบ คิ้วบางขมวดน้อยๆ
“ทำไมหละ?”
“คาโล...แกก็รู้ดีว่าทำไม...”หญิงสาวเงยหน้าขึ้นสบตากับชายหนุ่ม ดวงตาสีน้ำตาลสวยฉายแววกังวล
...คาโล?...งั้นผู้ชายคนนี้ก็คงเป็น...พ่อ...
...ความรู้สึกชื่นชมและเทิดทูนแผ่ซ่านขึ้นมาในหัวใจของเด็กหนุ่ม...
เสียงหัวใจที่เจ้าตัวพยายามสงบมันลงเมื่อครู่เริ่มเต้นแรงขึ้นอีกครั้ง...
“นายไม่จำเป็นต้องห่วงเรื่องนั้นหรอก...”ชายหนุ่มเอ่ยขึ้นเบาๆ
“ไม่ห่วง??? แกบอกว่าชั้นไม่ต้องห่วงงั้นหรอ????”เสียงหวานเถียงขึ้นอย่างโมโห
“นั่นเกี่ยวกับความเป็นความตายของแกนะ? ข้าศึกประชิดชายแดนแบบนี้ยังจะมีหน้ามาจัดงานเลี้ยงฉลองอีกงั้นหรอ???”
“แต่งานเลี้ยงนี่เป็นของลูกเรานะ...เฟริน”เสียงเข้มเอ่ยเบาๆ
“ไว้จัดทีหลังก็ได้!”หญิงสาวยังไม่วายเถียงต่อ
“ไม่ได้...มันเป็นธรรมเนียมที่ต้องจัดงานเลี้ยงครบเดือนให้กับเจ้าชายรัชทายาท”
“ก็ช่างหัวธรรมเนียมมันสิ!!!สถานการณ์ตอนนี้มันสำคัญกว่านะ???”
“เฟริน...นายไม่อยากจัดงานเลี้ยงให้ลูกงั้นหรอ?...”
“ไอ้อยากมันก็อยากหรอกน่ะ...แต่...”
“สำหรับฉัน...นายกับลูกสำคัญกว่าชีวิต...”ชายหนุ่มเดินเข้ามาหาหญิงสาวที่เริ่มจะโอนอ่อนตาม
“แต่...คาโล...”
“อย่าคิดมากไปเลยน่า...เฟริน...ชั้นทำเพื่อนายกับลูกนะ...”เสียงเข้มที่เคยเจือน้ำเสียงดุๆบัดนี้กลับฟังดูอ่อนโยนยิ่งนัก...
หญิงสาวก้มหน้าลงนิ่งก่อนพยักหน้าน้อยๆ ชายหนุ่มโอบร่างบางเข้ามาในอ้อมแขนอย่างแผ่วเบา
“อีกอย่างนะ...อย่างอนบ่อยนักได้ไหม?...นายก็รู้ว่าชั้นง้อไม่เป็น...”
คำพูดจากชายหนุ่มผมเงินเรียกรอยยิ้มเจ้าเล่ห์จากหญิงสาวได้ไม่น้อย
แต่ก่อนที่คนตรงหน้าจะทำเรื่องวุ่นวายให้ได้ปวดหัว ริมฝีปากบางได้รูปก็ประทับลงบนริมฝีปากหวานเป็นการยุติเรื่องราวทั้งหมดลงเพียงเท่านั้น...
**********
หุๆๆๆ ในที่สุดก้อมาอัพต่อซ้าที แหะๆ(หลังจากหลับเปนตายปาย2วัน)
หุๆๆ เฟรินออกมาแย้ววว คาโลออกมาแย้ววว
555+ ยังไงก้อขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นนะค้าบบบ >w<
เด็กหนุ่มขยี้ตาพร้อมลุกขึ้นนั่ง มองสำรวจไปรอบๆตัว พลางลำดับเหตุการณ์ที่ผ่านมา...
...แสงแดด?...พื้นหญ้า?...
...จำไม่เห็นได้ว่าออกมาจากห้องใต้ดินนั่นตั้งแต่เมื่อไหร่?...
...แล้วที่นี่มันที่ไหนกัน?...
นัยน์ตาสีฟ้ากวาดมองไปทั่วบริเวณ บรรยากาศรอบข้างช่างดึงดูดสายตานัก ต้นไม้น้อยใหญ่เรียงรายอย่างเป็นระเบียบ ที่กลางสนามหญ้ามีลานน้ำพุกว้างพร้อมสวนหินที่งดงาม ราวกับว่าเป็นสวนของบ้านเศรษฐีที่ได้รับการจัดตกแต่งอย่างดีเยี่ยม...มองแล้วให้ความรู้สึกผ่อนคลายดีเหลือเกิน...
...สงสัยจะหลุดมาอยู่ที่บ้านเศรษฐีที่ไหนซักแห่ง...
...แต่อย่างน้อยก็ดีที่หลุดออกมาจากห้องมืดๆนั่นได้...
...แต่ทำไม...ถึงได้รู้สึกคุ้นเคย...เหมือนมายังสถานที่แห่งนี้แล้ว?...
เด็กหนุ่มยืนขึ้นบิดขี้เกียจน้อยๆพลางนึกในใจ...
...ไว้ค่อยคิดหาทางกลับอีกทีละกัน...
ดวงตาสีฟ้าเหม่อมองขึ้นไปเบื้องบนก่อนจะชะงักทันทีกับภาพที่ได้เห็น...
...หญิงสาวแสนงามคนนั้น...คนที่ได้เห็นในลูกแก้วนั่น...กำลังยืนอยู่ที่ระเบียงไม่ห่างจากจุดที่เด็กหนุ่มยืนอยู่นัก...
ร่างบางในชุดกระโปรงยาวสีครีมเข้ากับเส้นผมสีน้ำตาลเข้มที่ยาวมาถึงกลางหลังกับใบหน้าสวยหวานช่างดูงดงามราวกับภาพวาด...
...แม้ว่าเจ้าตัวจะทำหน้าบูดอยู่ก็ตาม...
หัวขโมยหนุ่มกระโดดหลบเข้าไปซ่อนตัวอยู่ในพุ่มไม้อย่างรวดเร็วตามสัญชาติญาณ พลางเลือกตำแหน่งที่ทำให้มองเห็นหญิงสาวตรงหน้าได้ถนัดตา...
...สวยจริงๆ...เป็นใครกันนะ...รู้สึกคุ้นตา...เหมือนเคยได้พบกันที่ไหนมาก่อน...
ทันใดนั้น ที่ด้านหลังของหญิงสาวก็ปรากฏร่างของชายหนุ่มผู้หนึ่ง ร่างสูงในชุดหรูหราเต็มยศแสดงให้เห็นถึงความสง่างามราวกับเป็นบุรุษผู้สูงศักดิ์แห่งดินแดนใดดินแดนหนึ่ง ผิวสีขาวราวหิมะกับเส้นผมสีเงินเป็นประกายยามต้องกับแสงแดด...ดวงตาสีฟ้าน้ำทะเลที่มีประกายดุน้อยๆ แต่กลับไม่ให้ความรู้สึกน่ากลัวเลยซักนิด...
หญิงสาวหันไปมองชายหนุ่มเล็กน้อยก่อนจะสะบัดหน้าหนีอย่างงอนๆ
“นายเป็นอะไรไปอีกล่ะ?...”เสียงเข้มของชายหนุ่มผมเงินถามขึ้นด้วยน้ำเสียงหงุดหงิดน้อยๆ
“ก็แกมันบ้า!!!ชั้นพูดอะไรไปแกเคยฟังชั้นบ้างไหม???”เสียงหวานตอบกลับ
เคนินได้แต่เบิ่งตากว้างกับภาษาบ่งบอกความเป็นกุลสตรีติดลบที่หญิงสาวเอ่ย...
...พูดแบบนั้นมีหวังโดนชายหนุ่มคนนั้นลงโทษแน่ๆ!!!
แต่ชายหนุ่มผมเงินทำแค่ถอนหายใจเบาๆเหมือนจะเคยชิน ก่อนจะเอ่ยต่อ
“นายต้องการอะไรไหนลองว่ามาสิ...เฟริน...”
คำเอ่ยชื่อเรียกหญิงสาวทำเอาหัวขโมยหนุ่มหายใจไม่ทั่วท้อง...
...เฟริน???...เฟริน???...ผู้หญิงคนนี้คือเฟริน???...
...ถ้าอย่างนั้น...ถ้าอย่างนั้นเธอก็เป็น...
...แม่...ของเขา...
เสียงหัวใจเต้นแรงและถี่ขึ้นเรื่อยๆราวกับจะระเบิด...
...แม่...แม่ของเขากำลังยืนอยู่ตรงหน้านี่แล้ว?...
...อยากเข้าไปหา...อยากเข้าไปถาม...มีเรื่องที่ไม่เข้าใจมากมายเหลือเกิน...
...และที่สำคัญ...อยากเข้าไปกอดแน่นๆซักที...
...อยากรู้ว่าความอบอุ่นของแม่...มันเป็นยังไง?...
เด็กหนุ่มสูดหายใจลึกๆพลางค่อยๆสงบใจลง...ก่อนเสียงบทสนทนาจะแว่วเข้ามาในโสตประสาทอีกครั้ง
“ก็แกไม่เคยฟังที่ชั้นพูดซักทีไอ้น้ำแข็งบ้า!!!”หญิงสาวตะโกน
“เรื่องอะไรอีกล่ะ???”ชายหนุ่มถามด้วยน้ำเสียงนิ่งเรียบสนิท
“ก็...เรื่อง...งานเลี้ยงของลูก...”เสียงหวานเอ่ยตอบเบาๆแม้จะยังค้อนบุรุษตรงหน้าอย่างงอนๆ
“งานเลี้ยงทำไม?”
“อย่าจัดเลย...”คำตอบแผ่วเบาราวกับเสียงกระซิบ คิ้วบางขมวดน้อยๆ
“ทำไมหละ?”
“คาโล...แกก็รู้ดีว่าทำไม...”หญิงสาวเงยหน้าขึ้นสบตากับชายหนุ่ม ดวงตาสีน้ำตาลสวยฉายแววกังวล
...คาโล?...งั้นผู้ชายคนนี้ก็คงเป็น...พ่อ...
...ความรู้สึกชื่นชมและเทิดทูนแผ่ซ่านขึ้นมาในหัวใจของเด็กหนุ่ม...
เสียงหัวใจที่เจ้าตัวพยายามสงบมันลงเมื่อครู่เริ่มเต้นแรงขึ้นอีกครั้ง...
“นายไม่จำเป็นต้องห่วงเรื่องนั้นหรอก...”ชายหนุ่มเอ่ยขึ้นเบาๆ
“ไม่ห่วง??? แกบอกว่าชั้นไม่ต้องห่วงงั้นหรอ????”เสียงหวานเถียงขึ้นอย่างโมโห
“นั่นเกี่ยวกับความเป็นความตายของแกนะ? ข้าศึกประชิดชายแดนแบบนี้ยังจะมีหน้ามาจัดงานเลี้ยงฉลองอีกงั้นหรอ???”
“แต่งานเลี้ยงนี่เป็นของลูกเรานะ...เฟริน”เสียงเข้มเอ่ยเบาๆ
“ไว้จัดทีหลังก็ได้!”หญิงสาวยังไม่วายเถียงต่อ
“ไม่ได้...มันเป็นธรรมเนียมที่ต้องจัดงานเลี้ยงครบเดือนให้กับเจ้าชายรัชทายาท”
“ก็ช่างหัวธรรมเนียมมันสิ!!!สถานการณ์ตอนนี้มันสำคัญกว่านะ???”
“เฟริน...นายไม่อยากจัดงานเลี้ยงให้ลูกงั้นหรอ?...”
“ไอ้อยากมันก็อยากหรอกน่ะ...แต่...”
“สำหรับฉัน...นายกับลูกสำคัญกว่าชีวิต...”ชายหนุ่มเดินเข้ามาหาหญิงสาวที่เริ่มจะโอนอ่อนตาม
“แต่...คาโล...”
“อย่าคิดมากไปเลยน่า...เฟริน...ชั้นทำเพื่อนายกับลูกนะ...”เสียงเข้มที่เคยเจือน้ำเสียงดุๆบัดนี้กลับฟังดูอ่อนโยนยิ่งนัก...
หญิงสาวก้มหน้าลงนิ่งก่อนพยักหน้าน้อยๆ ชายหนุ่มโอบร่างบางเข้ามาในอ้อมแขนอย่างแผ่วเบา
“อีกอย่างนะ...อย่างอนบ่อยนักได้ไหม?...นายก็รู้ว่าชั้นง้อไม่เป็น...”
คำพูดจากชายหนุ่มผมเงินเรียกรอยยิ้มเจ้าเล่ห์จากหญิงสาวได้ไม่น้อย
แต่ก่อนที่คนตรงหน้าจะทำเรื่องวุ่นวายให้ได้ปวดหัว ริมฝีปากบางได้รูปก็ประทับลงบนริมฝีปากหวานเป็นการยุติเรื่องราวทั้งหมดลงเพียงเท่านั้น...
**********
หุๆๆๆ ในที่สุดก้อมาอัพต่อซ้าที แหะๆ(หลังจากหลับเปนตายปาย2วัน)
หุๆๆ เฟรินออกมาแย้ววว คาโลออกมาแย้ววว
555+ ยังไงก้อขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นนะค้าบบบ >w<
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น