ลำดับตอนที่ #20
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #20 : ลูกแก้ววิเศษ?...
เด็กหนุ่มสาวเท้าเข้าไปใกล้บานประตูยิ่งขึ้น ก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบแม่กุญแจขึ้นมาพิจารณา...
“หืม?”เคนินอุทานเบาๆ
เมื่อสังเกตดีๆที่แม่กุญแจอันใหญ่นั้นดูเหมือนจะมีอะไรบางอย่างสลักไว้เหมือนเป็นตัวอักขระโบราณ นัยน์ตาสีฟ้าพยายามเพ่งมองใกล้ๆแต่ด้วยความเก่าแก่และสนิมเกาะมากมายบวกกับความมืดมิดทำให้ไม่สามารถอ่านได้...
เคนินขมวดคิ้วพลางยักไหล่น้อยๆอย่างไม่ใส่ใจ
...จะเขียนว่าอะไรก็ช่าง...ที่สำคัญกว่านั้นคือจะเปิดมันยังไง...
มือหนึ่งของเด็กหนุ่มถือแม่กุญแจไว้ขณะที่อีกมือหนึ่งควานหาอะไรบางอย่างในกระเป๋า
เคนินยิ้มน้อยๆที่มุมปากเมื่อควานหาสิ่งที่ตนต้องการเจอก่อนจะหยิบออกมา
เส้นลวดสีเงินในมือของเด็กหนุ่มสะท้อนแสงเล็กน้อยท่ามกลางความมืดรอบด้าน
...เส้นลวดเหล็ก...หนึ่งในอุปกรณ์ของหัวขโมยที่ควรพกติดตัวไว้เสมอ...
นัยน์ตาสีฟ้าพิจารณารูกุญแจก่อนจะส่งเส้นลวดเข้าไปแล้วขยับไปมาเล็กน้อย
กริ๊ก...
เสียงกลไกภายในกุญแจถูกปลดออกพร้อมรอยยิ้มอย่างพอใจของเด็กหนุ่ม
...เล่นกับใครไม่เล่น...มาเล่นกับทายาทหัวขโมยอย่างเขา...
เคนินเก็บลวดเหล็กลงกระเป๋าตามเดิมก่อนดึงแม่กุญแจออกจากห่วงที่คล้องประตูไว้
แต่ทันทีที่แม่กุญแจหลุดพ้นจากห่วงคล้องประตู แสงสีทองก็สว่างวาบเป็นลายอักขระตามที่ถูกสลักไว้ที่แม่กุญแจ
“เฮ้ย!!!” เด็กหนุ่มร้องลั่นอย่างตกใจพร้อมโยนแม่กุญแจโลหะในมือทิ้งไปทันที พลางถอยออกห่าง
แสงสีทองสว่างวาบไปทั่วห้องก่อนจะค่อยๆจางลงเรื่อยๆก่อนและหายไปในที่สุด ขณะที่เคนินยืนนิ่งหายใจไม่ทั่วท้อง...
...รู้สึกเหมือนไปแตะต้องสิ่งที่ไม่ควรจะแตะ...
เคนินสูดหายใจลึกๆก่อนจะยิ้มเครียดๆให้กับตัวเอง
...แตะต้องสิ่งที่ไม่ควรแตะ...นี่แหละวิสัยของหัวขโมย...
เด็กหนุ่มกลับมายืนที่หน้าบานประตูบานใหญ่อีกครั้งพลางสูดหายใจเข้าลึกๆก่อนเอื้อมมือไปจับลูกบิดประตู...
แอ้ด...
เสียงประตูไม้บานใหญ่ค่อยๆเปิดออกตามแรงผลัก...บานประตูที่ไม่ได้ผ่านการใช้มาแสนนานทำให้ต้องออกแรงมากกว่าเดิม
เด็กหนุ่มผมสีน้ำตาลก้าวเข้ามาภายในห้องก่อนกวาดสายตามองไปรอบๆ
...มืดสนิท...มืดมิดจนมองไม่เห็นอะไรใดๆทั้งสิ้น...
ปัง!
เคนินสะดุ้งสุดตัวก่อนกระโดดมายืนตั้งหลักเตรียมพร้อม...เสียงเมื่อครู่คงเป็นเสียงประตูปิดที่ปิดลง...
เด็กหนุ่มเบิกตากว้างพลางเดินไปทางที่เคยเป็นประตูที่เขาเดินเข้ามาพร้อมเอื้อมมือไปควานหาลูกบิดประตู
...ไม่มี...ไม่มีลูกบิดประตู?...แล้วจะออกไปยังไง?...
...หมายความว่าเขาคงโดนขังอยู่ในนี้แล้วงั้นหรอ?...
เคนินหายใจเข้าลึกๆพยายามสงบจิตสงบใจ...เสียงหัวใจเต้นด้วยความแตกตื่นดังรัวเร็วราวกับจะหลุดออกมา
“ให้ตายสิ...” เด็กหนุ่มสบถเบาๆ...ไม่น่าสอดรู้สอดเห็นเข้ามาในที่นี้เลย...
...ใจเย็นๆ...ค่อยๆนึก...ต้องมีทางออกสิ...
เด็กหนุ่มคิดปลอบใจตัวเองพลางควานหาสิ่งที่อาจจะเหมือนเป็นทางออกท่ามกลางความมืด
...ห้องเก็บสมบัติของปราสาทโบราณที่ทั้งมืดทึบและอับชื้นมากกว่านี้ก็เคยเข้าไปขโมยมาแล้ว...
...นับประสาอะไรกับห้องใต้ดินของโบสถ์เก่าๆแบบนี้...
“.........”
...ความมืดมิดเป็นต้นเหตุของความกลัวทุกชนิด...
...เมื่อไม่รู้ว่าชะตาชีวิตข้างหน้าจะเป็นอย่างไร...
...เมื่อไม่รู้ว่าชะตาชีวิตข้างหน้าจะอยู่หรือจะตาย...
มือที่ควานหาไปท่ามกลางความมืดเริ่มสั่นน้อยๆ...ความรู้สึกบางอย่างเริ่มเข้าครอบคลุมจิตใจ...
...รู้สึกกลัว...
...กลัว...ปู่...ผมกลัว...ผมควรจะทำยังไงดี?...
ทันใดนั้น...มือเรียวของเด็กหนุ่มก็ควานไปถูกวัตถุบางอย่างที่เย็นเชียบ เคนินสะดุ้งพร้อมชักมือกลับทันที
เด็กหนุ่มยืนนิ่งพลางชั่งใจก่อนเอื้อมมือไปหยิบวัตถุนั้นขึ้นมาอย่างกล้าๆกลัวๆ
...เอาวะ...เป็นไงเป็นกัน...
วัตถุกลมเนียนเย็นเชียบอยู่ในมือของหัวขโมยหนุ่มพลางเจ้าตัวก็ไล้มือลูบไปเบาๆตามผิวเนียนเรียบนั้น...
...กลมๆ...เหมือนจะทำจากแก้ว?...มันคืออะไร?...
...ลูกแก้วงั้นหรอ?...
ทันใดนั้นแสงสีฟ้าอ่อนๆก็สว่างวาบออกมาจากลูกกลมๆนั้น
“เฮ้ย???” เคนินสะดุ้งจนเกือบจะทำลูกแก้วตกแต่เจ้าตัวคว้าไว้ได้ทัน
ดวงตาสีฟ้าใสเบิกกว้างเมื่อเห็นสิ่งที่อยู่ในมือ...ไม่ใช่สิ...สิ่งที่อยู่ในสิ่งที่อยู่ในมืออีกที...
ควันสีขาวอ่อนๆในลูกแก้วกลมใสเริ่มหมุนวนและรวมตัวกัน ก่อนจะเกิดเป็นสิ่งที่ไม่น่าเชื่อ!!!
...ภาพของหญิงสาวผมสีน้ำตาลเข้มยาวถึงกลางหลังกำลังยืนอยู่ที่ระเบียงของสถานที่แห่งหนึ่ง...
เด็กหนุ่มเพ่งมองให้ใกล้ยิ่งขึ้นด้วยความอยากรู้อยากเห็น
...ใบหน้าหวานที่บัดนี้มีสีหน้าบูดบึ้งแต่แม้กระนั้นก็ยังเรียกได้ว่างดงามกว่าหญิงใดที่เคยได้พบเจอ...
...เธอผู้นี้เป็นใครกันแน่?...ทำไม...ถึงได้รู้สึกคุ้นเคยขนาดนี้?...
ริมฝีปากของเด็กหนุ่มขยับน้อยๆตามความคิดในจิตใจที่เจ้าตัวนึกได้ลางๆ...
“...เฟ...ริน...”
ฉับพลันแสงจากลูกแก้วก็สว่างเจิดจ้าไปรอบห้อง เคนินโยนลูกแก้วทิ้งอย่างตกใจแต่แสงนั้นก็ยังคงส่องสว่างและสว่างมากขึ้นเรื่อยๆจนมองไม่เห็นอะไรทั้งสิ้นนอกจากแสงสีขาว
...ความรู้สึกเบาหวิวเหมือนลอยได้พร้อมกับความอ่อนเพลียที่ประดังเข้ามาทำให้เด็กหนุ่มปรือตาน้อยๆ...
...แล้วสติทั้งหมด...ก็ดับวูบไป...
**********
เหอๆๆขอเวลาไปนั่งปั่นฟิคอีกซักพักน้อ...หุๆๆ(หาทางอู้...)
แต่...เฟรินมาแว้วววว...เหอๆๆ(>,<)
เฟริน - แค่โผล่หน้ามาจิ๊ดเดียวเนี่ยนะ?...(=_=x)
คนแต่ง - น่า..อีกแปปเดะขอไปจิ้นพล๊อตต่อก่อน...
หุๆๆ เพราะง้าน อีก2-3วันเจอกันน้า แหะๆๆ
ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นอีกทีน้อ~~~o(_ _)o
“หืม?”เคนินอุทานเบาๆ
เมื่อสังเกตดีๆที่แม่กุญแจอันใหญ่นั้นดูเหมือนจะมีอะไรบางอย่างสลักไว้เหมือนเป็นตัวอักขระโบราณ นัยน์ตาสีฟ้าพยายามเพ่งมองใกล้ๆแต่ด้วยความเก่าแก่และสนิมเกาะมากมายบวกกับความมืดมิดทำให้ไม่สามารถอ่านได้...
เคนินขมวดคิ้วพลางยักไหล่น้อยๆอย่างไม่ใส่ใจ
...จะเขียนว่าอะไรก็ช่าง...ที่สำคัญกว่านั้นคือจะเปิดมันยังไง...
มือหนึ่งของเด็กหนุ่มถือแม่กุญแจไว้ขณะที่อีกมือหนึ่งควานหาอะไรบางอย่างในกระเป๋า
เคนินยิ้มน้อยๆที่มุมปากเมื่อควานหาสิ่งที่ตนต้องการเจอก่อนจะหยิบออกมา
เส้นลวดสีเงินในมือของเด็กหนุ่มสะท้อนแสงเล็กน้อยท่ามกลางความมืดรอบด้าน
...เส้นลวดเหล็ก...หนึ่งในอุปกรณ์ของหัวขโมยที่ควรพกติดตัวไว้เสมอ...
นัยน์ตาสีฟ้าพิจารณารูกุญแจก่อนจะส่งเส้นลวดเข้าไปแล้วขยับไปมาเล็กน้อย
กริ๊ก...
เสียงกลไกภายในกุญแจถูกปลดออกพร้อมรอยยิ้มอย่างพอใจของเด็กหนุ่ม
...เล่นกับใครไม่เล่น...มาเล่นกับทายาทหัวขโมยอย่างเขา...
เคนินเก็บลวดเหล็กลงกระเป๋าตามเดิมก่อนดึงแม่กุญแจออกจากห่วงที่คล้องประตูไว้
แต่ทันทีที่แม่กุญแจหลุดพ้นจากห่วงคล้องประตู แสงสีทองก็สว่างวาบเป็นลายอักขระตามที่ถูกสลักไว้ที่แม่กุญแจ
“เฮ้ย!!!” เด็กหนุ่มร้องลั่นอย่างตกใจพร้อมโยนแม่กุญแจโลหะในมือทิ้งไปทันที พลางถอยออกห่าง
แสงสีทองสว่างวาบไปทั่วห้องก่อนจะค่อยๆจางลงเรื่อยๆก่อนและหายไปในที่สุด ขณะที่เคนินยืนนิ่งหายใจไม่ทั่วท้อง...
...รู้สึกเหมือนไปแตะต้องสิ่งที่ไม่ควรจะแตะ...
เคนินสูดหายใจลึกๆก่อนจะยิ้มเครียดๆให้กับตัวเอง
...แตะต้องสิ่งที่ไม่ควรแตะ...นี่แหละวิสัยของหัวขโมย...
เด็กหนุ่มกลับมายืนที่หน้าบานประตูบานใหญ่อีกครั้งพลางสูดหายใจเข้าลึกๆก่อนเอื้อมมือไปจับลูกบิดประตู...
แอ้ด...
เสียงประตูไม้บานใหญ่ค่อยๆเปิดออกตามแรงผลัก...บานประตูที่ไม่ได้ผ่านการใช้มาแสนนานทำให้ต้องออกแรงมากกว่าเดิม
เด็กหนุ่มผมสีน้ำตาลก้าวเข้ามาภายในห้องก่อนกวาดสายตามองไปรอบๆ
...มืดสนิท...มืดมิดจนมองไม่เห็นอะไรใดๆทั้งสิ้น...
ปัง!
เคนินสะดุ้งสุดตัวก่อนกระโดดมายืนตั้งหลักเตรียมพร้อม...เสียงเมื่อครู่คงเป็นเสียงประตูปิดที่ปิดลง...
เด็กหนุ่มเบิกตากว้างพลางเดินไปทางที่เคยเป็นประตูที่เขาเดินเข้ามาพร้อมเอื้อมมือไปควานหาลูกบิดประตู
...ไม่มี...ไม่มีลูกบิดประตู?...แล้วจะออกไปยังไง?...
...หมายความว่าเขาคงโดนขังอยู่ในนี้แล้วงั้นหรอ?...
เคนินหายใจเข้าลึกๆพยายามสงบจิตสงบใจ...เสียงหัวใจเต้นด้วยความแตกตื่นดังรัวเร็วราวกับจะหลุดออกมา
“ให้ตายสิ...” เด็กหนุ่มสบถเบาๆ...ไม่น่าสอดรู้สอดเห็นเข้ามาในที่นี้เลย...
...ใจเย็นๆ...ค่อยๆนึก...ต้องมีทางออกสิ...
เด็กหนุ่มคิดปลอบใจตัวเองพลางควานหาสิ่งที่อาจจะเหมือนเป็นทางออกท่ามกลางความมืด
...ห้องเก็บสมบัติของปราสาทโบราณที่ทั้งมืดทึบและอับชื้นมากกว่านี้ก็เคยเข้าไปขโมยมาแล้ว...
...นับประสาอะไรกับห้องใต้ดินของโบสถ์เก่าๆแบบนี้...
“.........”
...ความมืดมิดเป็นต้นเหตุของความกลัวทุกชนิด...
...เมื่อไม่รู้ว่าชะตาชีวิตข้างหน้าจะเป็นอย่างไร...
...เมื่อไม่รู้ว่าชะตาชีวิตข้างหน้าจะอยู่หรือจะตาย...
มือที่ควานหาไปท่ามกลางความมืดเริ่มสั่นน้อยๆ...ความรู้สึกบางอย่างเริ่มเข้าครอบคลุมจิตใจ...
...รู้สึกกลัว...
...กลัว...ปู่...ผมกลัว...ผมควรจะทำยังไงดี?...
ทันใดนั้น...มือเรียวของเด็กหนุ่มก็ควานไปถูกวัตถุบางอย่างที่เย็นเชียบ เคนินสะดุ้งพร้อมชักมือกลับทันที
เด็กหนุ่มยืนนิ่งพลางชั่งใจก่อนเอื้อมมือไปหยิบวัตถุนั้นขึ้นมาอย่างกล้าๆกลัวๆ
...เอาวะ...เป็นไงเป็นกัน...
วัตถุกลมเนียนเย็นเชียบอยู่ในมือของหัวขโมยหนุ่มพลางเจ้าตัวก็ไล้มือลูบไปเบาๆตามผิวเนียนเรียบนั้น...
...กลมๆ...เหมือนจะทำจากแก้ว?...มันคืออะไร?...
...ลูกแก้วงั้นหรอ?...
ทันใดนั้นแสงสีฟ้าอ่อนๆก็สว่างวาบออกมาจากลูกกลมๆนั้น
“เฮ้ย???” เคนินสะดุ้งจนเกือบจะทำลูกแก้วตกแต่เจ้าตัวคว้าไว้ได้ทัน
ดวงตาสีฟ้าใสเบิกกว้างเมื่อเห็นสิ่งที่อยู่ในมือ...ไม่ใช่สิ...สิ่งที่อยู่ในสิ่งที่อยู่ในมืออีกที...
ควันสีขาวอ่อนๆในลูกแก้วกลมใสเริ่มหมุนวนและรวมตัวกัน ก่อนจะเกิดเป็นสิ่งที่ไม่น่าเชื่อ!!!
...ภาพของหญิงสาวผมสีน้ำตาลเข้มยาวถึงกลางหลังกำลังยืนอยู่ที่ระเบียงของสถานที่แห่งหนึ่ง...
เด็กหนุ่มเพ่งมองให้ใกล้ยิ่งขึ้นด้วยความอยากรู้อยากเห็น
...ใบหน้าหวานที่บัดนี้มีสีหน้าบูดบึ้งแต่แม้กระนั้นก็ยังเรียกได้ว่างดงามกว่าหญิงใดที่เคยได้พบเจอ...
...เธอผู้นี้เป็นใครกันแน่?...ทำไม...ถึงได้รู้สึกคุ้นเคยขนาดนี้?...
ริมฝีปากของเด็กหนุ่มขยับน้อยๆตามความคิดในจิตใจที่เจ้าตัวนึกได้ลางๆ...
“...เฟ...ริน...”
ฉับพลันแสงจากลูกแก้วก็สว่างเจิดจ้าไปรอบห้อง เคนินโยนลูกแก้วทิ้งอย่างตกใจแต่แสงนั้นก็ยังคงส่องสว่างและสว่างมากขึ้นเรื่อยๆจนมองไม่เห็นอะไรทั้งสิ้นนอกจากแสงสีขาว
...ความรู้สึกเบาหวิวเหมือนลอยได้พร้อมกับความอ่อนเพลียที่ประดังเข้ามาทำให้เด็กหนุ่มปรือตาน้อยๆ...
...แล้วสติทั้งหมด...ก็ดับวูบไป...
**********
เหอๆๆขอเวลาไปนั่งปั่นฟิคอีกซักพักน้อ...หุๆๆ(หาทางอู้...)
แต่...เฟรินมาแว้วววว...เหอๆๆ(>,<)
เฟริน - แค่โผล่หน้ามาจิ๊ดเดียวเนี่ยนะ?...(=_=x)
คนแต่ง - น่า..อีกแปปเดะขอไปจิ้นพล๊อตต่อก่อน...
หุๆๆ เพราะง้าน อีก2-3วันเจอกันน้า แหะๆๆ
ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นอีกทีน้อ~~~o(_ _)o
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น