ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : เหตุเกิดในตลาด
เสียงตะโกนขายสินค้าของเหล่าพ่อค้าแม่ค้าดังมาไม่ขายสาย ถนนสายเล็กแน่นแออัดไปด้วยผู้คนที่พากันมาจับจ่ายซื้อของ ผู้คนมากหน้าหลายตาเดินสวนไปมาอย่างไม่ใส่ใจ…
เด็กหนุ่มผมสีน้ำตาลเดินปะปนเข้าไปกับฝูงชน มือน้อยตวัดหยิบกระเป๋าสตางค์ของคนรอบข้างที่มุงกันซื้อของโดยไม่ทันได้ระวังตัวไปพลาง นัยน์ตาสีฟ้าเข้มก็สอดส่ายหาเหยื่อรายต่อไปเรื่อยๆ...
...โดยหารู้ไม่ว่ามีใครบางคนกำลังจับตามองอยู่...
ทันใดนั้นเสียงหนึ่งก็ดังขึ้นจากซอกตึกเล็กๆ เรียก ความสนใจของเด็กหนุ่มให้หันไปมอง
“กรี๊ดด...อย่านะ...ไปให้พ้น”
เสียงของสาวน้อยที่กำลังถูกอันธพาล2-3คนจับตัวไว้ร้องดังพลางดิ้นรนขัดขืนแต่ไร้ผล
“เอาน่าน้องสาว...อยู่เล่นด้วยกันก่อนสิ หึๆๆ”
“หึๆ...ไปเที่ยวกับพวกพี่ดีกว่ามั้ง...555+ อุ๊บ!”
พัวะ!
สิ้นเสียงหัวเราะน่ารังเกียจ ร่างใหญ่นั้นก็ลงไปกองกับพื้น ท่ามกลางความตกใจของอันธพาลคนอื่นๆ
“อ๊ะ...โทษทีพี่ชาย คือผมไม่ทันระวัง” เคนินพูดพลางแกว่งไม้หน้าสามในมือไปมาอย่างอารมณ์ดี
“หนอย...แก...ไอ้เด็กบ้า!!!” พวกอันธพาลคนหนึ่งละมือจากการจับหญิงสาวหันมาต่อยเด็กหนุ่ม แต่ด้วยวิชาตีนเบาที่สืบทอดกันมาของตระกูล เคนินจึงกระโดดหลบได้อย่างสบายก่อนฟาดไม้ลงไปกลางหัวของผู้โจมตี
“อ๊อก...”
“แก!!!...ตายซะเถอะ!!!” ชายคนสุดท้ายที่เหลือรอดคว้ามีดออกมาแทงสวนเคนิน แต่เด็กหนุ่มใช้ไม้รับไว้ได้ทันก่อนจะเตะก้านคอคนสุดท้ายให้ลงไปนอนกองกับคนอื่นที่พื้น
“เฮ้อ...เล่นอะไรอันตรายชะมัด...”เคนินพูดพลางโยนไม้ทิ้งไปแล้วหันกลับมามองสาวน้อยที่ตนช่วยไว้
ใบหน้าสวยหวาน ดวงตาสีม่วงเข้มเข้ากับเส้นผมยาวสีชมพูอ่อน ดูน่ารักอ่อนหวาน ร่างบางหันมองตอบก่อนจะเอ่ยขึ้น
“นายนี่เกะกะจริง...มาขัดขวางงานของชั้นซะได้”เสียงบ่นอย่างอารมณ์เสียพลางเจ้าตัวก็ถอนหายใจอย่างหงุดหงิด
“หา???”เคนินได้แต่อึ้งกับภาพพจน์สาวน้อยน่าสงสารที่เปลี่ยนไป
“นายทำเหยื่อชั้นหนีไปหมด...”สาวน้อยทำท่าจะเดินหนี
“แต่...เมื่อกี้เธอโดนรุมทำร้ายไม่ใช่หรอ?”เคนินถามอย่างงงๆ
“จะบ้าหรอ? นั่นมันส่วนหนึ่งของแผนของชั้น คนอย่างชั้นไม่โดนไอ้พวกปลายแถวนี่ทำอะไรได้ง่ายๆหรอกย่ะ”
สาวน้อยตอบก่อนจะสะบัดตัวเดินหนีไป แต่โดนมือของเคนินรั้งไว้
ฉับพลันใบมีดคมกริบที่ซ่อนอยู่ในชุดกระโปรงหวานสวยก็ถูกตวัดออกมา ตัดเฉี่ยวแก้มของเด็กหนุ่มไปเพียงนิดเดียว ถ้าหากไม่ได้ใครซักคนดึงตัวช่วยเอาไว้ก่อนละก็ ตอนนี้เครื่องในของเด็กหนุ่มคงได้ออกมากองเต็มพื้นไปแล้ว
“อะ...อะไรกัน?”เคนินได้แต่อึ้งพลางปาดเลือดที่แก้มก่อนหันกลับไปมองสาวน้อยผู้ประเคนคมมีดให้
...หายไปแล้ว...รวดเร็ว...ไร้ร่องรอย...
“นายไม่น่าไปยุ่งกับหล่อนเลยนะ...”
เคนินหันกลับไปมองต้นเสียงผู้ที่ช่วยชีวิตตนไว้และก็ได้พบกับเด็กหนุ่มอายุรุ่นราวคราวเดียวกับเขา เส้นผมสีดำสนิทตัดกับผิวหน้าสีขาว ดวงตาสีเขียวมรกตฉายแววฉลาดเจ้าเล่ห์ บางอย่างในนัยน์ตาสีเขียวคู่นั้นทำให้เคนินรู้สึกราวกับถูกอ่านทะลุไปถึงหัวใจ
“นี่มันอะไรกัน?...”เคนินได้แต่ยืนงง สาวน้อยปริศนาที่พยายามฆ่าเขา กับเด็กหนุ่มประหลาดที่โผล่มาช่วยเขาได้ทันท่วงที
เด็กหนุ่มประหลาดมองเคนินที่ยังสับสนกับเหตุการณ์เมื่อครู่ก่อนจะยิ้มให้แล้วอธิบาย
“แม่สาวคนเมื่อกี้ชื่อ รีเน่ ฟิลมัส เป็นนักฆ่ามืออาชีพ”
“นักฆ่ามืออาชีพ???” เคนินอึ้ง นี่เขาจะเอาไปโม้ได้ไหมเนี่ยว่าตัวเองช่วยนักฆ่าสาวจากการถูกอันธพาลรังแกเลยจะโดนฆ่าทิ้งเป็นการตอบแทน...
เคนินรวบรวมสติก่อนจะนึกถึงกฎประจำตระกูลที่ได้รับการปลูกฝังมาตั้งแต่น้อย...
...จงมองให้เห็นโอกาสในทุกสถานการณ์...
“เอาเหอะ...ชั้นรู้อยู่แล้วหละน่า ว่าแต่นายเป็นใครกันล่ะ?”เคนินได้ทีถามกลับพร้อมเรียกท่าทางกวนอารมณ์ของตนคืนกลับมา
เด็กหนุ่มผมดำมองท่าทีที่เปลี่ยนไปทันทีทันใดก่อนจะหัวเราะหึๆอย่างชอบใจ
“ชั้นชื่อ เรมิล เซวาเรส เป็นนักพเนจรแห่งทริสทอร์”เด็กหนุ่มแนะนำตัว
“หืม? นักพเนจร?”เคนินเอ่ยอย่างงงๆ คนตรงหน้าดูไม่เหมือนนักพเนจรซักนิด ดูการแต่งกายและทรัพย์สินที่มีคงไม่มีทางเป็นนักพเนจรจนๆได้อย่างแน่นอน สายตาหัวขโมยอย่างเขาไม่เคยมีพลาดอยู่แล้ว
“แล้วนายล่ะ?”
“เอ้อ...ชั้นชื่อ เคนิน เดอเบอโรว์ หัวขโมยแห่งคาโนวาลน่ะ”เคนินแนะนำตัวอย่างเสียไม่ได้ก่อนจะหัวเราะกลบเกลื่อน
“อ้อ...หัวขโมยนึกอยากเป็นฮีโร่ขึ้นมารึไง?”เรมิลเอ่ยแซว
“บ้าน่า...ชั้นมันสุภาพบุรุษตะหากล่ะ”เคนินตอบ ก่อนทั้งคู่จะหัวเราะกันอย่างถูกคอ
*********
tbc ติชมได้นะค้าบบบ
เด็กหนุ่มผมสีน้ำตาลเดินปะปนเข้าไปกับฝูงชน มือน้อยตวัดหยิบกระเป๋าสตางค์ของคนรอบข้างที่มุงกันซื้อของโดยไม่ทันได้ระวังตัวไปพลาง นัยน์ตาสีฟ้าเข้มก็สอดส่ายหาเหยื่อรายต่อไปเรื่อยๆ...
...โดยหารู้ไม่ว่ามีใครบางคนกำลังจับตามองอยู่...
ทันใดนั้นเสียงหนึ่งก็ดังขึ้นจากซอกตึกเล็กๆ เรียก ความสนใจของเด็กหนุ่มให้หันไปมอง
“กรี๊ดด...อย่านะ...ไปให้พ้น”
เสียงของสาวน้อยที่กำลังถูกอันธพาล2-3คนจับตัวไว้ร้องดังพลางดิ้นรนขัดขืนแต่ไร้ผล
“เอาน่าน้องสาว...อยู่เล่นด้วยกันก่อนสิ หึๆๆ”
“หึๆ...ไปเที่ยวกับพวกพี่ดีกว่ามั้ง...555+ อุ๊บ!”
พัวะ!
สิ้นเสียงหัวเราะน่ารังเกียจ ร่างใหญ่นั้นก็ลงไปกองกับพื้น ท่ามกลางความตกใจของอันธพาลคนอื่นๆ
“อ๊ะ...โทษทีพี่ชาย คือผมไม่ทันระวัง” เคนินพูดพลางแกว่งไม้หน้าสามในมือไปมาอย่างอารมณ์ดี
“หนอย...แก...ไอ้เด็กบ้า!!!” พวกอันธพาลคนหนึ่งละมือจากการจับหญิงสาวหันมาต่อยเด็กหนุ่ม แต่ด้วยวิชาตีนเบาที่สืบทอดกันมาของตระกูล เคนินจึงกระโดดหลบได้อย่างสบายก่อนฟาดไม้ลงไปกลางหัวของผู้โจมตี
“อ๊อก...”
“แก!!!...ตายซะเถอะ!!!” ชายคนสุดท้ายที่เหลือรอดคว้ามีดออกมาแทงสวนเคนิน แต่เด็กหนุ่มใช้ไม้รับไว้ได้ทันก่อนจะเตะก้านคอคนสุดท้ายให้ลงไปนอนกองกับคนอื่นที่พื้น
“เฮ้อ...เล่นอะไรอันตรายชะมัด...”เคนินพูดพลางโยนไม้ทิ้งไปแล้วหันกลับมามองสาวน้อยที่ตนช่วยไว้
ใบหน้าสวยหวาน ดวงตาสีม่วงเข้มเข้ากับเส้นผมยาวสีชมพูอ่อน ดูน่ารักอ่อนหวาน ร่างบางหันมองตอบก่อนจะเอ่ยขึ้น
“นายนี่เกะกะจริง...มาขัดขวางงานของชั้นซะได้”เสียงบ่นอย่างอารมณ์เสียพลางเจ้าตัวก็ถอนหายใจอย่างหงุดหงิด
“หา???”เคนินได้แต่อึ้งกับภาพพจน์สาวน้อยน่าสงสารที่เปลี่ยนไป
“นายทำเหยื่อชั้นหนีไปหมด...”สาวน้อยทำท่าจะเดินหนี
“แต่...เมื่อกี้เธอโดนรุมทำร้ายไม่ใช่หรอ?”เคนินถามอย่างงงๆ
“จะบ้าหรอ? นั่นมันส่วนหนึ่งของแผนของชั้น คนอย่างชั้นไม่โดนไอ้พวกปลายแถวนี่ทำอะไรได้ง่ายๆหรอกย่ะ”
สาวน้อยตอบก่อนจะสะบัดตัวเดินหนีไป แต่โดนมือของเคนินรั้งไว้
ฉับพลันใบมีดคมกริบที่ซ่อนอยู่ในชุดกระโปรงหวานสวยก็ถูกตวัดออกมา ตัดเฉี่ยวแก้มของเด็กหนุ่มไปเพียงนิดเดียว ถ้าหากไม่ได้ใครซักคนดึงตัวช่วยเอาไว้ก่อนละก็ ตอนนี้เครื่องในของเด็กหนุ่มคงได้ออกมากองเต็มพื้นไปแล้ว
“อะ...อะไรกัน?”เคนินได้แต่อึ้งพลางปาดเลือดที่แก้มก่อนหันกลับไปมองสาวน้อยผู้ประเคนคมมีดให้
...หายไปแล้ว...รวดเร็ว...ไร้ร่องรอย...
“นายไม่น่าไปยุ่งกับหล่อนเลยนะ...”
เคนินหันกลับไปมองต้นเสียงผู้ที่ช่วยชีวิตตนไว้และก็ได้พบกับเด็กหนุ่มอายุรุ่นราวคราวเดียวกับเขา เส้นผมสีดำสนิทตัดกับผิวหน้าสีขาว ดวงตาสีเขียวมรกตฉายแววฉลาดเจ้าเล่ห์ บางอย่างในนัยน์ตาสีเขียวคู่นั้นทำให้เคนินรู้สึกราวกับถูกอ่านทะลุไปถึงหัวใจ
“นี่มันอะไรกัน?...”เคนินได้แต่ยืนงง สาวน้อยปริศนาที่พยายามฆ่าเขา กับเด็กหนุ่มประหลาดที่โผล่มาช่วยเขาได้ทันท่วงที
เด็กหนุ่มประหลาดมองเคนินที่ยังสับสนกับเหตุการณ์เมื่อครู่ก่อนจะยิ้มให้แล้วอธิบาย
“แม่สาวคนเมื่อกี้ชื่อ รีเน่ ฟิลมัส เป็นนักฆ่ามืออาชีพ”
“นักฆ่ามืออาชีพ???” เคนินอึ้ง นี่เขาจะเอาไปโม้ได้ไหมเนี่ยว่าตัวเองช่วยนักฆ่าสาวจากการถูกอันธพาลรังแกเลยจะโดนฆ่าทิ้งเป็นการตอบแทน...
เคนินรวบรวมสติก่อนจะนึกถึงกฎประจำตระกูลที่ได้รับการปลูกฝังมาตั้งแต่น้อย...
...จงมองให้เห็นโอกาสในทุกสถานการณ์...
“เอาเหอะ...ชั้นรู้อยู่แล้วหละน่า ว่าแต่นายเป็นใครกันล่ะ?”เคนินได้ทีถามกลับพร้อมเรียกท่าทางกวนอารมณ์ของตนคืนกลับมา
เด็กหนุ่มผมดำมองท่าทีที่เปลี่ยนไปทันทีทันใดก่อนจะหัวเราะหึๆอย่างชอบใจ
“ชั้นชื่อ เรมิล เซวาเรส เป็นนักพเนจรแห่งทริสทอร์”เด็กหนุ่มแนะนำตัว
“หืม? นักพเนจร?”เคนินเอ่ยอย่างงงๆ คนตรงหน้าดูไม่เหมือนนักพเนจรซักนิด ดูการแต่งกายและทรัพย์สินที่มีคงไม่มีทางเป็นนักพเนจรจนๆได้อย่างแน่นอน สายตาหัวขโมยอย่างเขาไม่เคยมีพลาดอยู่แล้ว
“แล้วนายล่ะ?”
“เอ้อ...ชั้นชื่อ เคนิน เดอเบอโรว์ หัวขโมยแห่งคาโนวาลน่ะ”เคนินแนะนำตัวอย่างเสียไม่ได้ก่อนจะหัวเราะกลบเกลื่อน
“อ้อ...หัวขโมยนึกอยากเป็นฮีโร่ขึ้นมารึไง?”เรมิลเอ่ยแซว
“บ้าน่า...ชั้นมันสุภาพบุรุษตะหากล่ะ”เคนินตอบ ก่อนทั้งคู่จะหัวเราะกันอย่างถูกคอ
*********
tbc ติชมได้นะค้าบบบ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น