ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : เพื่อนร่วมห้อง
“ที่นี่คือห้องพักของนักเรียนป้อมอัศวินปี 1…ทางด้านซ้ายคือ...”เสียงบรรยายแนะนำห้องต่างๆในป้อมอัศวินดังเข้าโสตประสาทเป็นระยะๆ แต่หาได้เข้าไปรบกวนสมองของเด็กหนุ่มผมดำแม้แต่น้อย...
ตั้งแต่เดินตามรุ่นพี่ที่นำทางมาเขาก็เอาแต่จ้องมองคนผมทองเจ้าของนัยน์ตาสีอาธีมิส
...ไม่รู้ว่าทำไม...แต่คนตรงหน้าเขาให้ความรู้สึกดึงดูดอย่างประหลาด...
...ถึงใบหน้าบูดๆนั่นจะทำให้ความน่าคบลดลงไปจนเกือบจะติดลบเลยก็ตามแต่...
“และนี่คือห้องหัวหน้าชั้นปี1ป้อมอัศวิน ผู้ที่อยู่ห้องนี้คือผู้ที่ได้คะแนนสูงสุดในการสอบเข้า...”รุ่นพี่หยุดอยู่ที่หน้าประตูห้องๆหนึ่งก่อนจะหยิบรายชื่อในกระดาษแผ่นเล็กออกมาดู
“ปีนี้เรามีหัวหน้าชั้นปี2คน...ลูคัส ซาโดเรีย และ ลอเรนซ์ ดอว์น...”สิ้นเสียงเรียกเจ้าของชื่อแรกถึงกับสะดุ้งนิดๆอย่างไม่ทันตั้งตัวขณะที่เจ้าของชื่อที่สองกลับทำหน้าบูดพาวเวอร์อัพ
“แยกห้องไม่ได้หรอ?...ชั้นไม่อยากอยู่ร่วมกับใคร...”เสียงเรียบๆปนเย็นชามาจากนักบวชผมทอง
“ไม่ได้...รายชื่อของพวกเธอ ชั้นไม่ได้เป็นคนกำหนด ในเมื่อพวกเธอได้คะแนนสูงสุด ก็ต้องอยู่ที่ห้องนี้”เสียงรุ่นพี่ตอบกลับ
“ชั้นจะย้าย...”น้ำเสียงเฉียบขาดดังขึ้นทำเอาคนรอบข้างหลายคนเริ่มถอยหนีบรรยากาศอึมครึม
“ไม่ได้...”เสียงตอบเรียบๆจากรุ่นพี่ที่ดูจะไม่สนสายตาดุๆที่ส่งมาซะเท่าไหร่
“แต่ก็ไม่ใช่ว่าไม่มีทางหรอกนะ...ป้อมอัศวินมีกฎว่าหัวหน้าชั้นคือผู้ที่แข็งแกร่งที่สุดในชั้นปี...”เสียงอธิบายของรุ่นพี่เรียกความหงุดหงิดเป็นริ้วๆขึ้นมาบนใบหน้าของหนุ่มน้อยนักบวช
“แล้วไง?...”
“ผู้ที่พักอยู่ที่ห้องนี้ มีกฎว่าต้องตอบรับคำท้ารบจากนักเรียนห้องอื่นไม่ว่ากรณีใดๆทั้งสิ้น ผู้ชนะเท่านั้นที่จะมีสิทธิ์อยู่ห้องนี้ต่อไป...”เสียงฮือจากนักเรียนรอบข้างกลบเสียงถอนใจอย่างอารมณ์เสียของลอเรนซ์
“จะได้อยู่ห้องนี้ต่อไปหรือไม่...ขึ้นอยู่กับความสามารถของพวกเราสินะครับ?”เสียงเรียบๆเอ่ยขึ้นพร้อมรอยยิ้มบางๆที่มุมปากเรียกให้สายตาทุกคู่หันไปมองเด็กหนุ่มผมดำเป็นตาเดียว รวมทั้งนัยน์ตาสีม่วงที่ตวัดมองอย่างดุๆ
“ใช่แล้ว...เอาหละ ทุกคนคงเหนื่อยกันแล้ว แยกย้ายกันไปพักผ่อนเถอะนะ”สิ้นเสียงรุ่นพี่ นักเรียนปีหนึ่งทุกคนก็ต่างแยกย้ายกันเข้าห้องตัวเองไป
*************
“....................”บรรยากาศในห้องพักหัวหน้าชั้นปี1 เงียบสนิท มีเพียงเสียงกุกกักเบาๆเป็นระยะจากการขนย้ายข้าวของเข้าห้อง
“เอ่อ...สวัสดี...”ลูคัสลองเสี่ยงเอ่ยปากทักขึ้นก่อน แต่สิ่งที่ได้รับกลับเป็นความเงียบไร้เสียงตอบกลับใดๆ
...ไม่น่าคบเลย ให้ตายสิ...
ลูคัสนึกในใจพลางส่ายหัวเบาๆอย่างระอาแล้วคิดเริ่มบทสนทนาใหม่
“ไหนๆเราก็อยู่ห้องเดียวกันแล้ว มาทำความรู้จักกันหน่อยดีมั้ย?”
“..............”
“ชั้นชื่อลูคัส ซาโดเรีย...แล้วนายละ?”ลูคัสยังไม่ลดละความพยายามยิงคำถามต่อไป
“...............”
“นายมาจากแอเรียสหรอ? ที่นั้นดีมั้ย? ชั้นไม่เคยไปแอเรียสเลยนะ”เสียงของลูคัสยังคงเอ่ยต่อไปโดยไม่ทันสังเกตว่าสีหน้าของผู้ฟังเริ่มบูดขึ้นทุกที
“...............”
“นายมีเพื่อนแล้วรึยัง? ถ้ายังไม่มียังไงเรามาเป็นเพื่อน......”
ก่อนที่จะทันได้พูดจบ มีดบินเล่มเล็กสีเงินเป็นประกายวาววับแสดงถึงความคมกริบของใบมีดก็บินผ่านหน้าไปอย่างฉิวเฉียด
สัญชาติญาณบอกให้ร่างกายหลบได้ทัน แต่ก็ถูกใบมีดเฉี่ยวแก้มซ้าย เรียกเลือดได้เล็กน้อย
ขณะที่ลูคัสยังงงๆไม่คิดว่าจะโดนปามีดใส่ เสียงเย็นชาก็ดังขึ้นพร้อมสายตาหงุดหงิด
“หนวกหูเป็นบ้า...นายจะอยู่เงียบๆไม่เป็นรึยังไง?”
“เอ่อ....คือ....”
“แล้วไอ้มิตรภาพน้ำเน่าอะไรนั่น ชั้นไม่สน ไม่ต้องมายุ่งกับชั้นเป็นพอ”พูดจบเจ้าตัวก็หันไปจัดของต่อโดยไม่สนใจคนที่ได้แต่อึ้ง…
...แต่แล้วความคิดหนึ่งก็ผุดขึ้นมา...
“หึๆ...”เสียงหัวเราะเย็นๆก่อนจะปาดเลือดที่ซึมออกมาตามบาดแผลอย่างไม่ใส่ใจ
...เลือดปีศาจในกายกำลังร่ำร้อง...
...มันเป็นความรู้สึกแปลกๆในร่างกาย รู้สึกยินดี...
...น่าสนใจ...น่าค้นหา...น่าสนุก...
รอยยิ้มเหี้ยมเกรียมปรากฏขึ้นบนใบหน้าขาว ดวงตาสีนิลในกรอบแว่นเป็นประกายกล้า
...ลอเรนซ์ ดอว์น...
...น่าสนุกจริงๆ ป้อมอัศวิน โรงเรียนพระราชา...
*************
ลงให้อีกตอน หุๆๆ ยังไงก็จะรีบปั่นทั้งเรื่องนี้และ เรื่องเดอะทีฟ นะครับ
ยังไงก็ขอขอบคุณทุกท่านที่ติดตามอ่านนะค้าบบ
ขอบคุณค้าบบบ^^
ตั้งแต่เดินตามรุ่นพี่ที่นำทางมาเขาก็เอาแต่จ้องมองคนผมทองเจ้าของนัยน์ตาสีอาธีมิส
...ไม่รู้ว่าทำไม...แต่คนตรงหน้าเขาให้ความรู้สึกดึงดูดอย่างประหลาด...
...ถึงใบหน้าบูดๆนั่นจะทำให้ความน่าคบลดลงไปจนเกือบจะติดลบเลยก็ตามแต่...
“และนี่คือห้องหัวหน้าชั้นปี1ป้อมอัศวิน ผู้ที่อยู่ห้องนี้คือผู้ที่ได้คะแนนสูงสุดในการสอบเข้า...”รุ่นพี่หยุดอยู่ที่หน้าประตูห้องๆหนึ่งก่อนจะหยิบรายชื่อในกระดาษแผ่นเล็กออกมาดู
“ปีนี้เรามีหัวหน้าชั้นปี2คน...ลูคัส ซาโดเรีย และ ลอเรนซ์ ดอว์น...”สิ้นเสียงเรียกเจ้าของชื่อแรกถึงกับสะดุ้งนิดๆอย่างไม่ทันตั้งตัวขณะที่เจ้าของชื่อที่สองกลับทำหน้าบูดพาวเวอร์อัพ
“แยกห้องไม่ได้หรอ?...ชั้นไม่อยากอยู่ร่วมกับใคร...”เสียงเรียบๆปนเย็นชามาจากนักบวชผมทอง
“ไม่ได้...รายชื่อของพวกเธอ ชั้นไม่ได้เป็นคนกำหนด ในเมื่อพวกเธอได้คะแนนสูงสุด ก็ต้องอยู่ที่ห้องนี้”เสียงรุ่นพี่ตอบกลับ
“ชั้นจะย้าย...”น้ำเสียงเฉียบขาดดังขึ้นทำเอาคนรอบข้างหลายคนเริ่มถอยหนีบรรยากาศอึมครึม
“ไม่ได้...”เสียงตอบเรียบๆจากรุ่นพี่ที่ดูจะไม่สนสายตาดุๆที่ส่งมาซะเท่าไหร่
“แต่ก็ไม่ใช่ว่าไม่มีทางหรอกนะ...ป้อมอัศวินมีกฎว่าหัวหน้าชั้นคือผู้ที่แข็งแกร่งที่สุดในชั้นปี...”เสียงอธิบายของรุ่นพี่เรียกความหงุดหงิดเป็นริ้วๆขึ้นมาบนใบหน้าของหนุ่มน้อยนักบวช
“แล้วไง?...”
“ผู้ที่พักอยู่ที่ห้องนี้ มีกฎว่าต้องตอบรับคำท้ารบจากนักเรียนห้องอื่นไม่ว่ากรณีใดๆทั้งสิ้น ผู้ชนะเท่านั้นที่จะมีสิทธิ์อยู่ห้องนี้ต่อไป...”เสียงฮือจากนักเรียนรอบข้างกลบเสียงถอนใจอย่างอารมณ์เสียของลอเรนซ์
“จะได้อยู่ห้องนี้ต่อไปหรือไม่...ขึ้นอยู่กับความสามารถของพวกเราสินะครับ?”เสียงเรียบๆเอ่ยขึ้นพร้อมรอยยิ้มบางๆที่มุมปากเรียกให้สายตาทุกคู่หันไปมองเด็กหนุ่มผมดำเป็นตาเดียว รวมทั้งนัยน์ตาสีม่วงที่ตวัดมองอย่างดุๆ
“ใช่แล้ว...เอาหละ ทุกคนคงเหนื่อยกันแล้ว แยกย้ายกันไปพักผ่อนเถอะนะ”สิ้นเสียงรุ่นพี่ นักเรียนปีหนึ่งทุกคนก็ต่างแยกย้ายกันเข้าห้องตัวเองไป
*************
“....................”บรรยากาศในห้องพักหัวหน้าชั้นปี1 เงียบสนิท มีเพียงเสียงกุกกักเบาๆเป็นระยะจากการขนย้ายข้าวของเข้าห้อง
“เอ่อ...สวัสดี...”ลูคัสลองเสี่ยงเอ่ยปากทักขึ้นก่อน แต่สิ่งที่ได้รับกลับเป็นความเงียบไร้เสียงตอบกลับใดๆ
...ไม่น่าคบเลย ให้ตายสิ...
ลูคัสนึกในใจพลางส่ายหัวเบาๆอย่างระอาแล้วคิดเริ่มบทสนทนาใหม่
“ไหนๆเราก็อยู่ห้องเดียวกันแล้ว มาทำความรู้จักกันหน่อยดีมั้ย?”
“..............”
“ชั้นชื่อลูคัส ซาโดเรีย...แล้วนายละ?”ลูคัสยังไม่ลดละความพยายามยิงคำถามต่อไป
“...............”
“นายมาจากแอเรียสหรอ? ที่นั้นดีมั้ย? ชั้นไม่เคยไปแอเรียสเลยนะ”เสียงของลูคัสยังคงเอ่ยต่อไปโดยไม่ทันสังเกตว่าสีหน้าของผู้ฟังเริ่มบูดขึ้นทุกที
“...............”
“นายมีเพื่อนแล้วรึยัง? ถ้ายังไม่มียังไงเรามาเป็นเพื่อน......”
ก่อนที่จะทันได้พูดจบ มีดบินเล่มเล็กสีเงินเป็นประกายวาววับแสดงถึงความคมกริบของใบมีดก็บินผ่านหน้าไปอย่างฉิวเฉียด
สัญชาติญาณบอกให้ร่างกายหลบได้ทัน แต่ก็ถูกใบมีดเฉี่ยวแก้มซ้าย เรียกเลือดได้เล็กน้อย
ขณะที่ลูคัสยังงงๆไม่คิดว่าจะโดนปามีดใส่ เสียงเย็นชาก็ดังขึ้นพร้อมสายตาหงุดหงิด
“หนวกหูเป็นบ้า...นายจะอยู่เงียบๆไม่เป็นรึยังไง?”
“เอ่อ....คือ....”
“แล้วไอ้มิตรภาพน้ำเน่าอะไรนั่น ชั้นไม่สน ไม่ต้องมายุ่งกับชั้นเป็นพอ”พูดจบเจ้าตัวก็หันไปจัดของต่อโดยไม่สนใจคนที่ได้แต่อึ้ง…
...แต่แล้วความคิดหนึ่งก็ผุดขึ้นมา...
“หึๆ...”เสียงหัวเราะเย็นๆก่อนจะปาดเลือดที่ซึมออกมาตามบาดแผลอย่างไม่ใส่ใจ
...เลือดปีศาจในกายกำลังร่ำร้อง...
...มันเป็นความรู้สึกแปลกๆในร่างกาย รู้สึกยินดี...
...น่าสนใจ...น่าค้นหา...น่าสนุก...
รอยยิ้มเหี้ยมเกรียมปรากฏขึ้นบนใบหน้าขาว ดวงตาสีนิลในกรอบแว่นเป็นประกายกล้า
...ลอเรนซ์ ดอว์น...
...น่าสนุกจริงๆ ป้อมอัศวิน โรงเรียนพระราชา...
*************
ลงให้อีกตอน หุๆๆ ยังไงก็จะรีบปั่นทั้งเรื่องนี้และ เรื่องเดอะทีฟ นะครับ
ยังไงก็ขอขอบคุณทุกท่านที่ติดตามอ่านนะค้าบบ
ขอบคุณค้าบบบ^^
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น