ลำดับตอนที่ #15
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : เผยตัว
“ทำไมสู้เท่าไหร่มันก็ไม่หมดซะทีเนี่ย???”คาร์สบ่นเสียงดัง สู้กันมาตั้งนานสองนานไม่มีทีท่าว่าศัตรูจะลดจำนวนลงแม้แต่น้อย
“นั่นสิ...ว่าแต่น้าโรหายไปไหนล่ะเนี่ย???”เคนินบ่นบ้าง
“เราแค่ถ่วงเวลาเอาไว้ก่อน...ตอนนี้พ่อกำลังจัดการอยู่”เรมิลตอบเบาๆ
คาร์สกับเคนินหันมามองหน้ากันอย่างสื่อความหมายว่า...ไม่เห็นเข้าใจเล้ย?...
เรมิลมองหน้าเพื่อนทั้งสองยิ้มๆ...ท่าทางสองคนนี้จะเข้ากันได้...ระดับสมองเท่ากันจริงๆ...
**********
“ฮ่าๆๆๆ อีกไม่นานพวกแกก็จะหมดแรง แล้วถึงตอนนั้นข้าจะจัดการไปทีละคน...ฮ่าๆๆๆ”เสียงหัวเราะอย่างบ้าคลั่งของชายชราที่นั่งมองการต่อสู้ของเด็กหนุ่มทั้งสามในระยะที่ห่างไกลพอสมควร
“อ้อ...อย่างนี้นี่เอง...”เสียงเรียบๆดังขึ้นจากด้านหลังทำเอาชายชราสะดุ้งสุดตัวก่อนหันไปพบกับชายหนุ่มผมสีน้ำตาลอ่อนที่ไม่รู้ว่ามายืนอยู่ตรงนั้นตั้งแต่เมื่อไหร่...
“แก...ทำไมถึง?...”ชายชราเอ่ยด้วยเสียงสั่นพร่า อาการตกใจส่งผลให้ร่างกายเหี่ยวย่นขยับไปไหนไม่ได้
“ใช้เวทย์มนตร์กางข่ายเวทย์แล้วสร้างภาพลวงตาขึ้นมาเพื่อล่อให้เราต่อสู้จนอ่อนแรงแล้วจัดการเก็บ...เป็นแผนที่เจ้าเล่ห์ดีทีเดียว”โรเอ่ย
“หึ...รู้ก็ดีแล้วนี่”ชายชราแสยะยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ แม้จะประหลาดใจไม่น้อยที่คนตรงหน้าหนีออกมาจากข่ายเวทย์ได้โดยที่ตนไม่รู้ตัวซักนิด
“ใช้เวทย์ควบคุมร่างจิตได้นับสิบแถมยังสร้างให้ต่อสู้ทำร้ายศัตรูได้เหมือนจริงขนาดนั้น...คงมีฝีมือไม่เบา”โรพูดเรียบๆ
“ฮ่าๆๆๆ...แน่นอนอยู่แล้ว...ข้านี่แหละ เดอะเกรทวิซาร์ท ออฟ ทริสทอร์!!!”ฉับพลันในมือของชายชราก็ปรากฏคทาสีเทาดูเก่าแก่และมีไอเวทย์รุนแรง
“อืม...งั้นหรอ...”โรยังคงนิ่งเฉยเหมือนไม่สนใจแม้แต่น้อยว่าคนตรงหน้าเป็นใครมาจากไหน
“แกต้องตายอยู่ที่นี่แหละ...ทั้งแกและเจ้าชายสามดินแดนนั่นด้วย!!!”เสียงตะโกนลั่นจากชายชราพร้อมเสียงร่ายเวทย์ดังขึ้น ลมเริ่มพัดรุนแรง ท้องฟ้าปกคลุมด้วยเมฆดำทะมึน
แววตาสีเขียวมรกตฉายแววประหลาดก่อนรอยยิ้มน้อยๆจะปรากฏขึ้นที่มุมปากของชายหนุ่ม
“จะบอกอะไรให้นะ...คทาน่ะ...ไม่จำเป็นหรอก...”
ฉับพลันรอบบรรยากาศรอบข้างก็บิดเบี้ยวและมืดสนิท ก่อนก่อตัวเป็นหลุมดำขนาดใหญ่ที่พร้อมดูดกลืนทุกอย่างเข้าไป
“อะ...แก...แกเป็นใครกันแน่???”เสียงของพ่อมดชราแหบพร่าด้วยความตื่นตระหนก
“ก็เป็นทริสทอร์ที่เจ๋งกว่าแกไงล่ะ…”โรยิ้มอย่างเยือกเย็นก่อนจะร่ายเวทย์ดูดกลืนทุกอย่างในรัศมีของเวทย์ให้หายไปกับตา…
**********
ร่างของชายฉกรรจ์ทั้งหมดหายวับไปในทันที พร้อมกับเมฆหมอกที่มืดครึ้มก็หายไปจากท้องฟ้า
“หา?...เกิดอะไรขึ้นเนี่ย?”เคนินถามขึ้นอย่างงงๆ
“อืม...พ่อคงจัดการเรียบร้อยแล้วหละ”เรมิลหันมายิ้มให้
ร่างของชายหนุ่มผมสีน้ำตาลปรากฏขึ้นพร้อมรอยยิ้มและแววตาสีเขียวที่เหมือนกับมองทะลุทุกสิ่งทุกอย่าง
“เอาหละ...หมดเรื่องแล้ว...”โรพูดยิ้มๆ
“หมดอะไรล่ะน้าโร...เกวียนพังแบบนี้แล้วเราจะเดินทางต่อยังไง???”เคนินโวยวาย
“ก็ไม่ยากนะ...”โรยิ้มน้อยๆให้เคนินที่ทำท่างงรอฟังคำตอบ...
...แม้เบื้องนอกจะฉายด้วยรอยยิ้มแต่ในใจกลับมีแต่ความกระวนกระวายมากมาย...
...ความลับของเจ้าชายแห่งสามดินแดนรั่วไหลออกไปแล้ว...
...ต้องรีบทำภารกิจให้สำเร็จเร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้...
...ก่อนที่ทุกอย่าง...จะสายเกินไป...
**********
เหอๆๆๆ...แล้วเราก้อจะหายตัวไปอีกระยะ...พบกันใหม่เมื่อชาติต้องการเน้อ...หุๆๆๆ
“นั่นสิ...ว่าแต่น้าโรหายไปไหนล่ะเนี่ย???”เคนินบ่นบ้าง
“เราแค่ถ่วงเวลาเอาไว้ก่อน...ตอนนี้พ่อกำลังจัดการอยู่”เรมิลตอบเบาๆ
คาร์สกับเคนินหันมามองหน้ากันอย่างสื่อความหมายว่า...ไม่เห็นเข้าใจเล้ย?...
เรมิลมองหน้าเพื่อนทั้งสองยิ้มๆ...ท่าทางสองคนนี้จะเข้ากันได้...ระดับสมองเท่ากันจริงๆ...
**********
“ฮ่าๆๆๆ อีกไม่นานพวกแกก็จะหมดแรง แล้วถึงตอนนั้นข้าจะจัดการไปทีละคน...ฮ่าๆๆๆ”เสียงหัวเราะอย่างบ้าคลั่งของชายชราที่นั่งมองการต่อสู้ของเด็กหนุ่มทั้งสามในระยะที่ห่างไกลพอสมควร
“อ้อ...อย่างนี้นี่เอง...”เสียงเรียบๆดังขึ้นจากด้านหลังทำเอาชายชราสะดุ้งสุดตัวก่อนหันไปพบกับชายหนุ่มผมสีน้ำตาลอ่อนที่ไม่รู้ว่ามายืนอยู่ตรงนั้นตั้งแต่เมื่อไหร่...
“แก...ทำไมถึง?...”ชายชราเอ่ยด้วยเสียงสั่นพร่า อาการตกใจส่งผลให้ร่างกายเหี่ยวย่นขยับไปไหนไม่ได้
“ใช้เวทย์มนตร์กางข่ายเวทย์แล้วสร้างภาพลวงตาขึ้นมาเพื่อล่อให้เราต่อสู้จนอ่อนแรงแล้วจัดการเก็บ...เป็นแผนที่เจ้าเล่ห์ดีทีเดียว”โรเอ่ย
“หึ...รู้ก็ดีแล้วนี่”ชายชราแสยะยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ แม้จะประหลาดใจไม่น้อยที่คนตรงหน้าหนีออกมาจากข่ายเวทย์ได้โดยที่ตนไม่รู้ตัวซักนิด
“ใช้เวทย์ควบคุมร่างจิตได้นับสิบแถมยังสร้างให้ต่อสู้ทำร้ายศัตรูได้เหมือนจริงขนาดนั้น...คงมีฝีมือไม่เบา”โรพูดเรียบๆ
“ฮ่าๆๆๆ...แน่นอนอยู่แล้ว...ข้านี่แหละ เดอะเกรทวิซาร์ท ออฟ ทริสทอร์!!!”ฉับพลันในมือของชายชราก็ปรากฏคทาสีเทาดูเก่าแก่และมีไอเวทย์รุนแรง
“อืม...งั้นหรอ...”โรยังคงนิ่งเฉยเหมือนไม่สนใจแม้แต่น้อยว่าคนตรงหน้าเป็นใครมาจากไหน
“แกต้องตายอยู่ที่นี่แหละ...ทั้งแกและเจ้าชายสามดินแดนนั่นด้วย!!!”เสียงตะโกนลั่นจากชายชราพร้อมเสียงร่ายเวทย์ดังขึ้น ลมเริ่มพัดรุนแรง ท้องฟ้าปกคลุมด้วยเมฆดำทะมึน
แววตาสีเขียวมรกตฉายแววประหลาดก่อนรอยยิ้มน้อยๆจะปรากฏขึ้นที่มุมปากของชายหนุ่ม
“จะบอกอะไรให้นะ...คทาน่ะ...ไม่จำเป็นหรอก...”
ฉับพลันรอบบรรยากาศรอบข้างก็บิดเบี้ยวและมืดสนิท ก่อนก่อตัวเป็นหลุมดำขนาดใหญ่ที่พร้อมดูดกลืนทุกอย่างเข้าไป
“อะ...แก...แกเป็นใครกันแน่???”เสียงของพ่อมดชราแหบพร่าด้วยความตื่นตระหนก
“ก็เป็นทริสทอร์ที่เจ๋งกว่าแกไงล่ะ…”โรยิ้มอย่างเยือกเย็นก่อนจะร่ายเวทย์ดูดกลืนทุกอย่างในรัศมีของเวทย์ให้หายไปกับตา…
**********
ร่างของชายฉกรรจ์ทั้งหมดหายวับไปในทันที พร้อมกับเมฆหมอกที่มืดครึ้มก็หายไปจากท้องฟ้า
“หา?...เกิดอะไรขึ้นเนี่ย?”เคนินถามขึ้นอย่างงงๆ
“อืม...พ่อคงจัดการเรียบร้อยแล้วหละ”เรมิลหันมายิ้มให้
ร่างของชายหนุ่มผมสีน้ำตาลปรากฏขึ้นพร้อมรอยยิ้มและแววตาสีเขียวที่เหมือนกับมองทะลุทุกสิ่งทุกอย่าง
“เอาหละ...หมดเรื่องแล้ว...”โรพูดยิ้มๆ
“หมดอะไรล่ะน้าโร...เกวียนพังแบบนี้แล้วเราจะเดินทางต่อยังไง???”เคนินโวยวาย
“ก็ไม่ยากนะ...”โรยิ้มน้อยๆให้เคนินที่ทำท่างงรอฟังคำตอบ...
...แม้เบื้องนอกจะฉายด้วยรอยยิ้มแต่ในใจกลับมีแต่ความกระวนกระวายมากมาย...
...ความลับของเจ้าชายแห่งสามดินแดนรั่วไหลออกไปแล้ว...
...ต้องรีบทำภารกิจให้สำเร็จเร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้...
...ก่อนที่ทุกอย่าง...จะสายเกินไป...
**********
เหอๆๆๆ...แล้วเราก้อจะหายตัวไปอีกระยะ...พบกันใหม่เมื่อชาติต้องการเน้อ...หุๆๆๆ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น