ลำดับตอนที่ #14
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : ในความผูกพัน
เคร้ง! เคร้ง! เคร้ง!
เสียงคมดาบกระทบร่างของศัตรู พร้อมเสียงร่างมนตร์สร้างพลังเวทย์สีดำทะมึนพุ่งเข้าใส่ร่างเหยื่อที่อยู่ในรัศมี ดังไม่ขาดสาย แม้จะโดนคมดาบเชือดเฉือนจนได้เลือดมาก็ไม่อาจลบเลือนความโกรธแค้นในจิตใจไปได้...
ทั้งพลังเวทย์และคมดาบถูกใช้อย่างไม่เสียดายด้วยเป้าหมายเดียวคือ...ทำลายศัตรูตรงหน้า...
แต่แม้จะเก่งกล้าสามารถเพียงใด แต่เพียงแค่กำลังของเด็กหนุ่มสองคนปะทะกับชายฉกรรจ์กว่าสิบมิอาจต้านทานได้นานนัก
เสียงร่ายมนต์ปนเสียงหอบหายใจถี่ขึ้นเรื่อยๆ เช่นเดียวกับเด็กหนุ่มผมทองข้างๆที่เหนื่อยอ่อนไม่แพ้กัน...
ดาบสีเงินเล่มยาวที่บิดามอบให้ปักลงกับพื้นขณะที่เจ้าตัวหอบหายใจอย่างอ่อนล้า เส้นผมสีทองชุ่มไปด้วยเหงื่อ
...ไม่เข้าใจตัวเองว่าทำไมต้องโมโหถึงเพียงนี้...
...เพียงเพื่อคนที่ได้พบไม่ถึงวัน...คนที่กัดกันตลอดยกเว้นเวลานอน...
...คนที่เพิ่งได้เจอ...แต่กลับรู้สึกเหมือนรู้จักกันมาแสนนาน...
ขณะที่เด็กหนุ่มปัดเส้นผมที่ชุ่มเหงื่อให้พ้นสายตา ฉับพลันดาบเล่มหนึ่งก็ตวัดวาบเข้าหาโดยไม่ทันตั้งตัว!!!
“คาร์สสส!!!”เรมิลร้องเตือนหากแต่ไม่ไวเท่าวิถีดาบที่พุ่งเข้าใส่ร่างของเด็กหนุ่ม
...ไม่มีโอกาสแม้แต่จะได้ร้อง...
...ทำได้แค่หลับตาและนิ่งรอความเจ็บปวด...
เคร้ง!!!
เสียงโลหะกระทบกันเรียกสติให้เด็กหนุ่มผมทองค่อยๆลืมตาขึ้นช้าๆ
ภาพตรงหน้าคือเด็กหนุ่มผมสีน้ำตาลเข้มพร้อมดาบสนิมกินในมือที่ยกขึ้นรับคมดาบนั้นไว้ให้เขา
“มัวแต่นั่งเหม่ออยู่ได้...นายนี่เป็นนักรบจริงป่าวเนี่ย?”เสียงกวนๆดังขึ้นในโสตประสาทเรียกอารมณ์ฉุนได้เป็นอย่างดี
“ไอ้บ้า!!!บาดเจ็บแล้วยังทำปากดีอีก!!!”คาร์สตวาดพลางหยิบดาบกลับมากระชับในมือ
“แผลอะไรไหนมี???”เคนินฟันตอบโต้ศัตรูก่อนหันมายิ้มกวนๆให้คาร์ส
นัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มกวาดมองแขนขวาของหัวขโมยปากดีที่เมื่อครู่ยังมีเลือดสดๆทะลักให้เห็น แต่บัดนี้กลับเหลือเพียงคราบเลือดกับรอยฉีกของเสื้อเท่านั้น...
“นาย?...ทำได้ยังไง?”คาร์สออกอาการอึ้งเล็กน้อย ไอ้นี่นอกจากจะดูงี่เง่ากวนประสาทแล้วไม่คิดว่าจะรักษาตัวเองได้ด้วย
“เวทย์รักษาหรอ?...”เรมิลละมือจากการโจมตีศัตรูพร้อมเดินเข้ามาเคนินหาก่อนเปิดแขนเสื้อขึ้นดู
“โห...รักษาหายสนิทซะด้วย อย่างงี้คงเป็นเวทย์ขั้นสูงพอสมควร...”เรมิลพิจารณา
“เฮ้ย!!!นี่ไม่ใช่เวลามานั่งสำรวจแขนคนอื่นนะเฟ้ย! เดี๋ยวก็ได้ตายกันหมด!”เคนินร้องขึ้น ทำให้เด็กหนุ่มอีกสองคนนึกได้ว่ากำลังต่อสู้ติดพันอยู่
“เป็นนักรบก็ต้องสู้จนวินาทีสุดท้าย...ไม่ใช่มานั่งรอความตายแบบเมื่อกี้”เคนินเอ่ยกวนๆ
เส้นความฉุนพุ่งขึ้นเป็นริ้วๆในสมองของเด็กหนุ่มผมทอง
...อุตส่าห์ช่วยแล้วยังมาทำเป็นปากดีสั่งสอนอีก...
“นักรบอย่างชั้นไม่ต้องการคำสั่งสอนจากหัวขโมยไร้สมองอย่างนายหรอก”คาร์สโต้กลับพร้อมเตรียมรับคำตอบโต้จากคนปากดี
“ช่าย!...มันต้องอย่างนั้นสิ! คำพูดถากถางน่ะ เขามีไว้ให้ฮึดสู้นะเฟ้ย!” เคนินยิ้มให้ ก่อนหันไปต่อสู้กับศัตรูที่ดาหน้าเข้ามา ทิ้งให้นักรบหนุ่มที่คาดหวังคำโต้ตอบยืนงงอยู่คนเดียว
...คิดจะเถียงก็เถียง...คิดจะเข้าข้างก็เข้าข้าง...
...เป็นคนที่สบประมาท...แต่กลับช่วยให้กำลังใจ...
...คนที่ไม่เคยบอกให้เข้าใจว่าตั้งใจจะทำอะไรอยู่กันแน่...
...หัวขโมยที่อาจจะไม่ใช่แค่ปากดีอย่างนาย...เคนิน เดอเบอโรว์...
**********
อัพเยอะๆเอาให้สะจัยไปเลย หุๆๆ
เสียงคมดาบกระทบร่างของศัตรู พร้อมเสียงร่างมนตร์สร้างพลังเวทย์สีดำทะมึนพุ่งเข้าใส่ร่างเหยื่อที่อยู่ในรัศมี ดังไม่ขาดสาย แม้จะโดนคมดาบเชือดเฉือนจนได้เลือดมาก็ไม่อาจลบเลือนความโกรธแค้นในจิตใจไปได้...
ทั้งพลังเวทย์และคมดาบถูกใช้อย่างไม่เสียดายด้วยเป้าหมายเดียวคือ...ทำลายศัตรูตรงหน้า...
แต่แม้จะเก่งกล้าสามารถเพียงใด แต่เพียงแค่กำลังของเด็กหนุ่มสองคนปะทะกับชายฉกรรจ์กว่าสิบมิอาจต้านทานได้นานนัก
เสียงร่ายมนต์ปนเสียงหอบหายใจถี่ขึ้นเรื่อยๆ เช่นเดียวกับเด็กหนุ่มผมทองข้างๆที่เหนื่อยอ่อนไม่แพ้กัน...
ดาบสีเงินเล่มยาวที่บิดามอบให้ปักลงกับพื้นขณะที่เจ้าตัวหอบหายใจอย่างอ่อนล้า เส้นผมสีทองชุ่มไปด้วยเหงื่อ
...ไม่เข้าใจตัวเองว่าทำไมต้องโมโหถึงเพียงนี้...
...เพียงเพื่อคนที่ได้พบไม่ถึงวัน...คนที่กัดกันตลอดยกเว้นเวลานอน...
...คนที่เพิ่งได้เจอ...แต่กลับรู้สึกเหมือนรู้จักกันมาแสนนาน...
ขณะที่เด็กหนุ่มปัดเส้นผมที่ชุ่มเหงื่อให้พ้นสายตา ฉับพลันดาบเล่มหนึ่งก็ตวัดวาบเข้าหาโดยไม่ทันตั้งตัว!!!
“คาร์สสส!!!”เรมิลร้องเตือนหากแต่ไม่ไวเท่าวิถีดาบที่พุ่งเข้าใส่ร่างของเด็กหนุ่ม
...ไม่มีโอกาสแม้แต่จะได้ร้อง...
...ทำได้แค่หลับตาและนิ่งรอความเจ็บปวด...
เคร้ง!!!
เสียงโลหะกระทบกันเรียกสติให้เด็กหนุ่มผมทองค่อยๆลืมตาขึ้นช้าๆ
ภาพตรงหน้าคือเด็กหนุ่มผมสีน้ำตาลเข้มพร้อมดาบสนิมกินในมือที่ยกขึ้นรับคมดาบนั้นไว้ให้เขา
“มัวแต่นั่งเหม่ออยู่ได้...นายนี่เป็นนักรบจริงป่าวเนี่ย?”เสียงกวนๆดังขึ้นในโสตประสาทเรียกอารมณ์ฉุนได้เป็นอย่างดี
“ไอ้บ้า!!!บาดเจ็บแล้วยังทำปากดีอีก!!!”คาร์สตวาดพลางหยิบดาบกลับมากระชับในมือ
“แผลอะไรไหนมี???”เคนินฟันตอบโต้ศัตรูก่อนหันมายิ้มกวนๆให้คาร์ส
นัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มกวาดมองแขนขวาของหัวขโมยปากดีที่เมื่อครู่ยังมีเลือดสดๆทะลักให้เห็น แต่บัดนี้กลับเหลือเพียงคราบเลือดกับรอยฉีกของเสื้อเท่านั้น...
“นาย?...ทำได้ยังไง?”คาร์สออกอาการอึ้งเล็กน้อย ไอ้นี่นอกจากจะดูงี่เง่ากวนประสาทแล้วไม่คิดว่าจะรักษาตัวเองได้ด้วย
“เวทย์รักษาหรอ?...”เรมิลละมือจากการโจมตีศัตรูพร้อมเดินเข้ามาเคนินหาก่อนเปิดแขนเสื้อขึ้นดู
“โห...รักษาหายสนิทซะด้วย อย่างงี้คงเป็นเวทย์ขั้นสูงพอสมควร...”เรมิลพิจารณา
“เฮ้ย!!!นี่ไม่ใช่เวลามานั่งสำรวจแขนคนอื่นนะเฟ้ย! เดี๋ยวก็ได้ตายกันหมด!”เคนินร้องขึ้น ทำให้เด็กหนุ่มอีกสองคนนึกได้ว่ากำลังต่อสู้ติดพันอยู่
“เป็นนักรบก็ต้องสู้จนวินาทีสุดท้าย...ไม่ใช่มานั่งรอความตายแบบเมื่อกี้”เคนินเอ่ยกวนๆ
เส้นความฉุนพุ่งขึ้นเป็นริ้วๆในสมองของเด็กหนุ่มผมทอง
...อุตส่าห์ช่วยแล้วยังมาทำเป็นปากดีสั่งสอนอีก...
“นักรบอย่างชั้นไม่ต้องการคำสั่งสอนจากหัวขโมยไร้สมองอย่างนายหรอก”คาร์สโต้กลับพร้อมเตรียมรับคำตอบโต้จากคนปากดี
“ช่าย!...มันต้องอย่างนั้นสิ! คำพูดถากถางน่ะ เขามีไว้ให้ฮึดสู้นะเฟ้ย!” เคนินยิ้มให้ ก่อนหันไปต่อสู้กับศัตรูที่ดาหน้าเข้ามา ทิ้งให้นักรบหนุ่มที่คาดหวังคำโต้ตอบยืนงงอยู่คนเดียว
...คิดจะเถียงก็เถียง...คิดจะเข้าข้างก็เข้าข้าง...
...เป็นคนที่สบประมาท...แต่กลับช่วยให้กำลังใจ...
...คนที่ไม่เคยบอกให้เข้าใจว่าตั้งใจจะทำอะไรอยู่กันแน่...
...หัวขโมยที่อาจจะไม่ใช่แค่ปากดีอย่างนาย...เคนิน เดอเบอโรว์...
**********
อัพเยอะๆเอาให้สะจัยไปเลย หุๆๆ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น