คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : ปิดฉาก...อดีตและมิตรภาพ
สายลมยังคงพัดผ่านอย่างแผ่วเบา กลิ่นอายความหลังอันคุ้นเคยหวนให้รำลึก พลันรอยยิ้มน้อยๆก็ปรากฏขึ้น เมื่อยามนึกถึงภาพความทรงจำต่างๆมากมายที่เกิดขึ้น ณ ที่แห่งนี้
...หากเพียงมีนายอยู่ตรงนี้...ลอเรนซ์ ดอร์น
...ขอเพียงมีนายอยู่เคียงข้างฉัน...
หากแต่รอยยิ้มเศร้ากลับเป็นคำตอบให้แก่ตนเองได้เป็นอย่างดี
...อดีตไม่อาจเปลี่ยนแปลงได้...เช่นเดียวกับสายลมที่ไม่เคยหวนกลับ...
“พระเจ้าช่างใจร้ายนัก...” เสียงเอ่ยพึมพำเบาๆแว่วหายไปกับสายลม
...พระเจ้า...เหตุใดท่านจึงได้พรากแสงสว่างเดียวในชีวิตเขาไป...
...หรือต้องการให้ซาตานอย่างเขา จมอยู่ในความมืดมิดไปตลอดกาล...
ร่างสูงถอนหายใจเบาๆ พลางสูดหายใจรับลมเย็นยามค่ำคืนอีกครั้ง
“ฉันคิดถึงนาย...ลอเรนซ์...”
“ไอ้บ้า...พูดอะไรน้ำเน่าชะมัด...”
เสียงเรียบเจือความหงุดหงิดอันคุ้นเคยดังขึ้นจากเบื้องหลัง เรียกหันคนรำพันหันกลับไปมองต้นเสียงทันที
ร่างสูงโปร่งในชุดสีน้ำเงินอ่อนๆยืนกอดอกพิงกับต้นไม้สูงใหญ่ห่างไปไม่ไกลนัก เส้นผมสีทองพลิ้วไสวสะท้อนแสงจันทร์เช่นเดียวกับกางเขนสีทองที่เจ้าตัวสวมไว้ นัยน์ตาสีม่วงอาทิมิสต์ฉายแววหงุดหงิดเล็กๆอย่างที่เคยเป็นประจำ ใบหน้าขาวเปลี่ยนเป็นสีแดงน้อยๆจากคำพูดเมื่อครู่
“...ลอเรนซ์...”
บุรุษตรงหน้าทำเอาอดีตซาตานแห่งป้อมอัศวินแทบกระโดดเข้าไปหาด้วยความยินดี หากแต่อีกใจหนึ่งก็กลัวว่ามันจะเป็นเพียงภาพลวงตาของเขาเองเท่านั้น
“เออ...หัดเรียกชื่อคนอื่นให้มันถูกๆก็เป็นนี่”
ลูคัสลุกขึ้นพลางเดินเข้าไปหาคนที่เขาคิดถึงมาแสนนาน...คนที่เขาคิดว่าชาตินี้คงไม่มีวันได้พบอีก...
“ลอเรนซ์...เป็นนายจริงๆหรอ???” ลูคัสเอ่ยพลางสัมผัสแก้มของคนตรงหน้า อย่างที่ถ้าเป็นเมื่อก่อนคงโดนมีดบินกลับไปหลายชุดอยู่
“ก็ชั้นน่ะสิ หรือแกคิดว่าชั้นเป็นผี???” ลอเรนซ์ตอกกลับ
“แต่ว่านาย...จะเป็นไปได้ยังไงในเมื่อนาย...ตายไปต่อหน้าต่อตาชั้น...”เสียงถามแผ่วลงราวกับไม่อยากนึกถึงภาพเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในอดีต
“ชั้นไม่ได้ตาย...แต่บาดเจ็บหนัก ต้องพักรักษาตัวอยู่นานเป็นปี แล้วพ่อชั้นก็มารับตัวกลับไปรักษาที่บ้านเกิดชั้น กว่าจะหายแล้วขออนุญาตกลับมาได้ก็นานอยู่” คำอธิบายของคนไม่ชอบพูดมากทำเอาหัวใจกลับมาพองโตขึ้นอีกครั้ง
“แต่...หลุมศพ...”
“อ้อ...ไอ้นั่นน่ะฉันก็ไปแย้งแล้วว่าไม่เอา จะทำมาทำไมก็ไม่รู้...”นักบวชหน้าบูดเอ่ยพลางถอนหายใจอย่างหงุดหงิด...สงสัยจะเปลืองงบประมาณในการรื้อถอน
“แต่ความจริงแล้ว...ลอเรนซ์ ดอร์น...อาจจะตายไปแล้วจริงๆก็เป็นได้...”
คำเอ่ยที่ทำให้คนฟังขมวดคิ้วมุ่นอย่างไม่ค่อยเข้าใจนัก หากแต่ไม่อาจลบรอยยิ้มยินดีให้จางหายไปได้ จะเอ่ยตอบ
“แต่ก็ยังมีชีวิตอยู่เสมอ ในหัวใจของชั้น”
“ไอ้บ้านี่ อย่ามาพูดจาน้ำเน่าแถวนี้นะเฟ้ย” ลอเรนซ์พูดพลางดันร่างสูงตรงหน้าออกห่างอย่างไม่สบอารมณ์...ไม่เจอกันหลายปีไหงปากมันกลายเป็นแม่น้ำเจ้าพระยาไปซะแล้ว
“นายกลับมาหาชั้นใช่ไหม???” คำถามที่เรียกความเงียบจากคนตอบ ก่อนนักบวชหนุ่มจะเสยเส้นผมสีทองพลางถอนหายใจเบาๆ
“อืม”
คำตอบแสนสั้นหากแต่ทำให้คนฟังยิ้มแก้มแทบปริ...การรอคอยตลอดเวลา 5 ปี ไม่ทำให้รู้สึกสูญเปล่าแม้แต่น้อย
“นายจะอยู่กับชั้นจากนี้และตลอดไปใช่ไหม???”
“โว้ยย จะถามอะไรมากมายนักหนา ทำอย่างกะแกจะขอชั้นแต่งงาน” ลอเรนซ์โวยวาย ขณะที่ซาตานหนุ่มยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อย่างอารมณ์ดี
“ชั้นรักนายนะ...ลอรี่”
จบคำพายุมีดบินที่ห่างหายไปแสนนานก็แผลงฤทธิ์ใส่คนปากดี เสียงหัวเราะเบาๆสลับเสียงตัดอากาศของใบมีดบินดังเป็นระยะๆ
แสงตะวันยามเช้าเริ่มส่องประกายขับไล่ความมืดมิดแห่งราตรีกาล...รวมถึงความมืดมิดในหัวใจของอดีตซาตานแห่งป้อมอัศวิน
...ขอเพียงมีนายอยู่เคียงข้างฉัน...
...ชีวิตนี้ของฉันก็ไม่ต้องการสิ่งอื่นใดอีกแล้ว...
จบ
***************
หุๆๆๆๆ ในที่สุด ฟิคที่ดองมานานแสนนานก็ปิดฉากลงอย่างสวยงาม(หรอ???)
เหอๆๆ ตอนจบแอบวายไปหน่อยอะป่าวเนี่ย??? หึๆๆๆ
ยังไงก็ขอบคุณคนที่เข้ามาอ่านทุกคนนะคับ
รักคนอ่านคับ หุๆๆ
ความคิดเห็น