ลำดับตอนที่ #11
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : ลอบฟัง...
เด็กหนุ่มผมสีน้ำตาลปัดฝุ่นผงและใบหญ้าที่ติดตามตัวออก ก่อนลุกขึ้นเดินสำรวจช้าๆพลางชมทัศนียภาพรอบด้านไปเรื่อยๆ ก่อนนัยน์ตาสีฟ้าใสจะหยุดที่กระท่อมเล็กๆมืดครึ้มหลังหนึ่งที่มุมสุดของตัวบ้าน...
เสียงคุยกันดังแว่วออกมาให้ได้ยิน เรียกความอยากรู้อยากเห็นของเด็กหนุ่มให้เดินเข้าไปใกล้...
...แม้เพิ่งผ่านการหนีมาสดๆร้อนๆ แต่เรื่องน่าตื่นเต้นตรงหน้าก็ดึงดูดใจเหลือเกิน...
...เกินกว่าที่จะห้ามใจไม่ให้แอบฟัง...
เคนินแนบใบหูลงกับบานประตูไม้พลางตั้งใจฟัง ทันใดนั้นเสียงเข้มก็ดังขึ้นจากด้านในประตู
“...มีอะไร...แกได้เบาะแสอะไรเพิ่มงั้นหรอ?...”
“ชั้น...หาทายาทของธิดาแห่งความมืดพบแล้ว...”เสียงของโรตอบ
“..............”
ชั่วครู่ที่สรรพเสียงในห้องมืดๆอับชื้นนั้นจะหายไปราวกับไร้ซึ่งสิ่งมีชีวิตใดๆทั้งสิ้น...
“แกหมายความว่าไง?...”ครี้ดถามเบาๆ
“นายจำได้รึปล่าว...ในวันนั้นลูกของเฟรินหายไป...”
“แล้วยังไง?...”
“ชั้นหาเด็กนั่นเจอแล้ว...”
เคนินขมวดคิ้วมุ่น...หาเจอแล้ว?...หมายถึงเค้างั้นหรอ?...
“.........................”
“นายคิดจะทำอะไรกันแน่...โร?”
“คืนเค้าสู่บัลลังก์...”
“นายหมายถึงคาโลหรอ?...”ครี้ดถาม
“ทายาทแห่งความมืดต่างหาก...”
“เพื่ออะไร?...โร...นายก็รู้ดี...มีคนต้องการชีวิตเด็กนั่นมากแค่ไหน?...”ครี้ดหันไปจ้องโร
“มันเป็นสิทธิที่เค้าควรได้...เค้าเป็นทายาทคนเดียวของ3ดินแดน...”
“ตอนนี้ดินแดนทั้งสามนั่นก็มีกษัตริย์ปกครองอยู่แล้วนี่ บารามอส ก็มีไฮคิงชามัล เดมอส ก็มี เจ้าปีศาจเอวิเดส คาโนวาล ก็มี คิงบาโรที่ขึ้นครองราชย์อีกครั้ง...แล้วนายคิดว่าใครที่ไหนจะยอมให้เด็กอายุแค่15ปีเป็นคิงของสามดินแดน?”ครี้ดแย้ง
“...แต่มันก็ควรเป็นของเด็กนั่นโดยถูกต้องไม่ใช่รึไง...เมื่อคิงแห่งสามดินแดนคนก่อน...สละราชบัลลังก์...ก็เป็นสิทธิขององค์รัชทายาท เคนิน วาเนบลี เดอะ ปริ้นซ์ ออฟ ไตรคิงดอม...”
เด็กหนุ่มที่ยืนฟังอยู่ด้านนอกถึงกับสะดุ้งเฮือก
...เคนิน วาเนบลี เดอะ ปริ้นซ์ ออฟ ไตรคิงดอม...???
...เด็กหนุ่มที่ยืดอาชีพหัวขโมยมาตลอด15ปีอย่างเขา...คือเจ้าชายแห่งสามดินแดน?...
...นี่มันอะไรกันเนี่ย???....
“แต่คาโลมันก็ยังอยู่...มันอาจจะกลับมาก็ได้...”ครี้ดเอ่ยเสียงเข้มขึ้น
“นายแน่ใจหรอครี้ด?...คิงคาโลหายสาบสูญไปและไม่เคยมีข่าวคราวตลอด15ปีที่ผ่านมา...นายคิดว่า...เขาจะยังอยู่หรอ?”โรถามเบาๆ ราวกับจะย้ำความไม่แน่ใจของตน
“......................”
“ตั้งแต่วันนั้น...มันก็ไม่เคยกลับมา”ครี้ดเอ่ยต่อ
“......................”คราวนี้ฝ่ายที่เงียบกลับเป็นขอทานกิตติมศักดิ์แห่งทริสทอร์...
“โร...ชั้นเชื่อว่ามันต้องกลับมา...ถึงจะเกิดเรื่องแบบนั้นขึ้นแต่มันก็ต้องกลับมา...แน่นอน...”
“ครี้ด...นายช่วยอะไรหน่อยได้ไหม?”โรถามเบาๆ
“ชั้นจะช่วยยังไง?...จะทำอะไรได้?”ครี้ดถามเสียงเข้ม
“บอกที่อยู่ของนักฆ่าแห่งซาเรสให้ที...”
“เพื่ออะไร...?”
“ชั้นต้องการให้นายช่วยแค่นั้น...ครี้ด...”โรตอบเสียงเรียบสงบ
“ถ้าห้องสมุดเคลื่อนที่อย่างนายยังไม่รู้แล้วนักรบบ้าเลือดอย่างชั้นจะไปรู้ได้ยังไงล่ะ?”ครี้ดย้อนถาม
“..................”
ครี้ดถอนหายใจเบาๆอย่างเข้าใจ ช่วงเวลานั้น...ตอนที่เกิดเรื่องนั้นขึ้น...คนที่เสียใจมากที่สุดคงจะไม่พ้นขอทานกิตติมศักดิ์คนนี้...ถึงขนาดปิดกั้นตัวเองออกจากโลกภายนอกไปเป็นปีกกว่าจะกลับมาเหมือนเดิมได้...
“...ก็ได้...แต่ชั้นไม่แน่ใจหรอกนะว่านายจะได้เจอรึเปล่า...ชั้นก็ไม่ได้เจอกับเจ้านั่นมานานแล้วเหมือนกัน”ครี้ดพูดพลางหยิบเศษกระดาษมาเขียนแผนที่แบบง่ายๆ ก่อนส่งให้โร
“ขอบใจ...”
เด็กหนุ่มผมสีน้ำตาลที่นั่งฟังบทสนทนาทั้งหมดถึงกับหายใจไม่ทั่วท้อง...จะไปไหน?...จะไปหาใคร?...นักฆ่าแห่งซาเรส?...
...ภาพเหตุการณ์ในตลาดระหว่างเด็กหนุ่มกับนักฆ่าสาวน้อยปรากฏขึ้นอีกครั้ง...
...รู้สึกชะตาชีวิตจะถูกโฉลกกับนักฆ่าซะจริง...ให้ตายสิ...
...นักฆ่า?...รึน้าโรต้องการจะฆ่าเขา?...
“ออกมาได้แล้วเคนิน...ชั้นรู้ว่าเธออยู่ตรงนั้น...”โรเอ่ยเสียงเรียบทำเอาเคนินสะดุ้งเฮือก
ขณะที่เด็กหนุ่มกำลังคิดใช้วิชาตีนเบาประจำตระกูลให้เป็นประโยชน์ ประตูกระท่อมก็เปิดออกพร้อมชายร่างใหญ่ที่มีหนวดเครารุงรังคว้าตัวเขาไว้ทันที...
“ว้ากกก!!!...”เคนินร้องอย่างตกใจเมื่อถูกยกตัวลอยขึ้นในอากาศ
“เด็กเนี่ยหรอ?...ลูกของเจ้าหญิงหมาบ้าเลือดนั่น?”ครี้ดยกเคนินขึ้นมาเผชิญหน้ากับตน ก่อนจะอุทานเบาๆ
“โห...เหมือนยังกะแกะ...ยกเว้นตานั่นของเจ้าชายน้ำแข็งมัน”ครี้ดหัวเราะเบาๆ ขณะที่โรยิ้มน้อยๆ
“ไปเถอะเคนิน...เราต้องรีบออกเดินทาง...”โรเอ่ย
“เราจะไปไหนกันหรอน้าโร?...คงไม่ได้เอาผมไปส่งให้นักฆ่าหรอกใช่มั้ย?”เคนินตะครุบปากตัวเองทันที แต่ก็ช้าไปเสียแล้ว ให้ตายสิ...ขุดหลุมฝังตัวเองชัดๆ...
โรหันไปมองครี้ดก่อนจะยิ้มให้เด็กหนุ่ม
“อืม...ใช่เลย”โรตอบ ทำเอาเคนินร้องโวยวาย
“อะไรกันน้าโร...เกิดมาแค่ 15 ปี ผมยังไม่ได้ไปเที่ยวเกาะสวรรค์แดนใต้ ยังไม่ได้ไปเที่ยวเดมอสเลยนะ ใจคอจะให้ผมตายแล้วหรอ?”
โรมองหน้าครี้ดอีกครั้งก่อนหัวเราะพร้อมกันอย่างขบขัน
...นิสัยขี้โวยวายตีโพยตีพายไปเอง ก็ก๊อปแม่มาจริงๆ...
**********
อ๊ากกก...ข่าวด่วน...ข้าน้อยจะหายตัวไป2อาทิตย์...แล้วจะกลับมาอัพให้แน่นอนครับ...
ป.ล.จะพยายามกล่าวถึงคาโลกะเฟรินครับ
คาโล - เมื่อไหร่จะถึงตาชั้นแสดง?...(-_-\")
ผู้แต่ง - น่า...อีกแปปนึง...(^_^\")
เฟริน - แกแปปมาเป็นสิบตอนแล้วนะ...(=_=x)
ผู้แต่ง - โทดค้าบ...(=_=\")
เสียงคุยกันดังแว่วออกมาให้ได้ยิน เรียกความอยากรู้อยากเห็นของเด็กหนุ่มให้เดินเข้าไปใกล้...
...แม้เพิ่งผ่านการหนีมาสดๆร้อนๆ แต่เรื่องน่าตื่นเต้นตรงหน้าก็ดึงดูดใจเหลือเกิน...
...เกินกว่าที่จะห้ามใจไม่ให้แอบฟัง...
เคนินแนบใบหูลงกับบานประตูไม้พลางตั้งใจฟัง ทันใดนั้นเสียงเข้มก็ดังขึ้นจากด้านในประตู
“...มีอะไร...แกได้เบาะแสอะไรเพิ่มงั้นหรอ?...”
“ชั้น...หาทายาทของธิดาแห่งความมืดพบแล้ว...”เสียงของโรตอบ
“..............”
ชั่วครู่ที่สรรพเสียงในห้องมืดๆอับชื้นนั้นจะหายไปราวกับไร้ซึ่งสิ่งมีชีวิตใดๆทั้งสิ้น...
“แกหมายความว่าไง?...”ครี้ดถามเบาๆ
“นายจำได้รึปล่าว...ในวันนั้นลูกของเฟรินหายไป...”
“แล้วยังไง?...”
“ชั้นหาเด็กนั่นเจอแล้ว...”
เคนินขมวดคิ้วมุ่น...หาเจอแล้ว?...หมายถึงเค้างั้นหรอ?...
“.........................”
“นายคิดจะทำอะไรกันแน่...โร?”
“คืนเค้าสู่บัลลังก์...”
“นายหมายถึงคาโลหรอ?...”ครี้ดถาม
“ทายาทแห่งความมืดต่างหาก...”
“เพื่ออะไร?...โร...นายก็รู้ดี...มีคนต้องการชีวิตเด็กนั่นมากแค่ไหน?...”ครี้ดหันไปจ้องโร
“มันเป็นสิทธิที่เค้าควรได้...เค้าเป็นทายาทคนเดียวของ3ดินแดน...”
“ตอนนี้ดินแดนทั้งสามนั่นก็มีกษัตริย์ปกครองอยู่แล้วนี่ บารามอส ก็มีไฮคิงชามัล เดมอส ก็มี เจ้าปีศาจเอวิเดส คาโนวาล ก็มี คิงบาโรที่ขึ้นครองราชย์อีกครั้ง...แล้วนายคิดว่าใครที่ไหนจะยอมให้เด็กอายุแค่15ปีเป็นคิงของสามดินแดน?”ครี้ดแย้ง
“...แต่มันก็ควรเป็นของเด็กนั่นโดยถูกต้องไม่ใช่รึไง...เมื่อคิงแห่งสามดินแดนคนก่อน...สละราชบัลลังก์...ก็เป็นสิทธิขององค์รัชทายาท เคนิน วาเนบลี เดอะ ปริ้นซ์ ออฟ ไตรคิงดอม...”
เด็กหนุ่มที่ยืนฟังอยู่ด้านนอกถึงกับสะดุ้งเฮือก
...เคนิน วาเนบลี เดอะ ปริ้นซ์ ออฟ ไตรคิงดอม...???
...เด็กหนุ่มที่ยืดอาชีพหัวขโมยมาตลอด15ปีอย่างเขา...คือเจ้าชายแห่งสามดินแดน?...
...นี่มันอะไรกันเนี่ย???....
“แต่คาโลมันก็ยังอยู่...มันอาจจะกลับมาก็ได้...”ครี้ดเอ่ยเสียงเข้มขึ้น
“นายแน่ใจหรอครี้ด?...คิงคาโลหายสาบสูญไปและไม่เคยมีข่าวคราวตลอด15ปีที่ผ่านมา...นายคิดว่า...เขาจะยังอยู่หรอ?”โรถามเบาๆ ราวกับจะย้ำความไม่แน่ใจของตน
“......................”
“ตั้งแต่วันนั้น...มันก็ไม่เคยกลับมา”ครี้ดเอ่ยต่อ
“......................”คราวนี้ฝ่ายที่เงียบกลับเป็นขอทานกิตติมศักดิ์แห่งทริสทอร์...
“โร...ชั้นเชื่อว่ามันต้องกลับมา...ถึงจะเกิดเรื่องแบบนั้นขึ้นแต่มันก็ต้องกลับมา...แน่นอน...”
“ครี้ด...นายช่วยอะไรหน่อยได้ไหม?”โรถามเบาๆ
“ชั้นจะช่วยยังไง?...จะทำอะไรได้?”ครี้ดถามเสียงเข้ม
“บอกที่อยู่ของนักฆ่าแห่งซาเรสให้ที...”
“เพื่ออะไร...?”
“ชั้นต้องการให้นายช่วยแค่นั้น...ครี้ด...”โรตอบเสียงเรียบสงบ
“ถ้าห้องสมุดเคลื่อนที่อย่างนายยังไม่รู้แล้วนักรบบ้าเลือดอย่างชั้นจะไปรู้ได้ยังไงล่ะ?”ครี้ดย้อนถาม
“..................”
ครี้ดถอนหายใจเบาๆอย่างเข้าใจ ช่วงเวลานั้น...ตอนที่เกิดเรื่องนั้นขึ้น...คนที่เสียใจมากที่สุดคงจะไม่พ้นขอทานกิตติมศักดิ์คนนี้...ถึงขนาดปิดกั้นตัวเองออกจากโลกภายนอกไปเป็นปีกกว่าจะกลับมาเหมือนเดิมได้...
“...ก็ได้...แต่ชั้นไม่แน่ใจหรอกนะว่านายจะได้เจอรึเปล่า...ชั้นก็ไม่ได้เจอกับเจ้านั่นมานานแล้วเหมือนกัน”ครี้ดพูดพลางหยิบเศษกระดาษมาเขียนแผนที่แบบง่ายๆ ก่อนส่งให้โร
“ขอบใจ...”
เด็กหนุ่มผมสีน้ำตาลที่นั่งฟังบทสนทนาทั้งหมดถึงกับหายใจไม่ทั่วท้อง...จะไปไหน?...จะไปหาใคร?...นักฆ่าแห่งซาเรส?...
...ภาพเหตุการณ์ในตลาดระหว่างเด็กหนุ่มกับนักฆ่าสาวน้อยปรากฏขึ้นอีกครั้ง...
...รู้สึกชะตาชีวิตจะถูกโฉลกกับนักฆ่าซะจริง...ให้ตายสิ...
...นักฆ่า?...รึน้าโรต้องการจะฆ่าเขา?...
“ออกมาได้แล้วเคนิน...ชั้นรู้ว่าเธออยู่ตรงนั้น...”โรเอ่ยเสียงเรียบทำเอาเคนินสะดุ้งเฮือก
ขณะที่เด็กหนุ่มกำลังคิดใช้วิชาตีนเบาประจำตระกูลให้เป็นประโยชน์ ประตูกระท่อมก็เปิดออกพร้อมชายร่างใหญ่ที่มีหนวดเครารุงรังคว้าตัวเขาไว้ทันที...
“ว้ากกก!!!...”เคนินร้องอย่างตกใจเมื่อถูกยกตัวลอยขึ้นในอากาศ
“เด็กเนี่ยหรอ?...ลูกของเจ้าหญิงหมาบ้าเลือดนั่น?”ครี้ดยกเคนินขึ้นมาเผชิญหน้ากับตน ก่อนจะอุทานเบาๆ
“โห...เหมือนยังกะแกะ...ยกเว้นตานั่นของเจ้าชายน้ำแข็งมัน”ครี้ดหัวเราะเบาๆ ขณะที่โรยิ้มน้อยๆ
“ไปเถอะเคนิน...เราต้องรีบออกเดินทาง...”โรเอ่ย
“เราจะไปไหนกันหรอน้าโร?...คงไม่ได้เอาผมไปส่งให้นักฆ่าหรอกใช่มั้ย?”เคนินตะครุบปากตัวเองทันที แต่ก็ช้าไปเสียแล้ว ให้ตายสิ...ขุดหลุมฝังตัวเองชัดๆ...
โรหันไปมองครี้ดก่อนจะยิ้มให้เด็กหนุ่ม
“อืม...ใช่เลย”โรตอบ ทำเอาเคนินร้องโวยวาย
“อะไรกันน้าโร...เกิดมาแค่ 15 ปี ผมยังไม่ได้ไปเที่ยวเกาะสวรรค์แดนใต้ ยังไม่ได้ไปเที่ยวเดมอสเลยนะ ใจคอจะให้ผมตายแล้วหรอ?”
โรมองหน้าครี้ดอีกครั้งก่อนหัวเราะพร้อมกันอย่างขบขัน
...นิสัยขี้โวยวายตีโพยตีพายไปเอง ก็ก๊อปแม่มาจริงๆ...
**********
อ๊ากกก...ข่าวด่วน...ข้าน้อยจะหายตัวไป2อาทิตย์...แล้วจะกลับมาอัพให้แน่นอนครับ...
ป.ล.จะพยายามกล่าวถึงคาโลกะเฟรินครับ
คาโล - เมื่อไหร่จะถึงตาชั้นแสดง?...(-_-\")
ผู้แต่ง - น่า...อีกแปปนึง...(^_^\")
เฟริน - แกแปปมาเป็นสิบตอนแล้วนะ...(=_=x)
ผู้แต่ง - โทดค้าบ...(=_=\")
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น