ลำดับตอนที่ #10
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : ก่อกวน...???
ว้า!~เบื่อชะมัดเลย...นั้งรอเฉยๆอย่างงี้ไม่ถูกวิสัยขโมยอย่างชั้นเลยนะเนี่ย” เคนินบ่นพลางกวาดสายตามองไปรอบๆบ้าน
ข้าวของตกแต่งบ้านช่างล่อตาล่อใจให้ฉกฉวยเสียเหลือเกิน...หากไม่ติดดวงตาสีเขียวมรกตที่จ้องเค้าไว้วางตาเหมือนกับจะรู้ทัน...
“นายจะไปหรอเคนิน?” เรมิลเอ่ยถามเมื่อเห็นเคนินลุกขึ้นบิดขี้เกียจพลางกวาดตาไปมองรอบบ้านอย่างถูกใจ
“ไปส้วม...”หัวขโมยหนุ่มยิ้มแยกเขี้ยวก่อนเดินฉิวไปตามตัวบ้านอย่างกะเป็นบ้านตัวเองซะอย่างนั้น
“คงไม่พ้นไปก่อเรื่องยุ่งอีกแหงๆ” เรมิลถอนหายใจเบาๆก่อนลุกตามไปอย่างเสียไม่ได้...
...หัวขโมยก็ยังเป็นหัวขโมยอยู่วันยังค่ำ...
**********
สองหนุ่มเดินไปเรื่อยๆ ผ่านเข้าห้องนู้น ออกห้องนี้เรื่อยเปื่อย โดยมีหัวขโมยหนุ่มเดินนำตามมาด้วยนักพเนจรอย่างติดๆ
“เฮ้อ...นายไม่ต้องมาตามดูชั้นก็ได้น่า...”เคนินบ่นเบาๆพลางถูมือไปมาอย่างคันไม้คันมือ
เดินผ่านของที่น่าเอาไปเป็นที่ระลึกก็หลายอย่าง ติดแค่ไอ้ดวงตาสีเขียวๆที่คอยจ้องไม่วาง ทำเอาหมดโอกาสหยิบฉวยไปโดยปริยาย
“ไม่เป็นไรหรอก...ชั้นก็อยากเดินเล่นเหมือนกัน”เรมิลตอบพลางยิ้มอย่างรู้ทัน
“ชิ...ให้ตายสิน่า”เคนินบ่นอุบ
“มีอะไรหรอเคนิน?” เรมิลถามยิ้มๆ
“ป๊าววว...ไม่มีไร”เคนินยักไหล่พลางแกล้งหันไปดูของอย่างอื่นต่อ
“ว่าแต่นาย...เมื่อกี้บอกว่าอยากไปห้องน้ำไม่ใช่หรอ?” เรมิลถามทำเอาหัวขโมยหนุ่มสะดุ้งไปนิด
“นะ...น่านสินะ...ฮะๆๆๆ”เคนินหัวเราะกลบเกลื่อน ก็ไอ้ที่ว่าจะไปส้วมน่ะก็แค่ข้ออ้างแวบมาจิ๊กอะไรติดไม้ติดมือ ไม่ได้คิดจะไปปลดทุกข์จริงๆซะหน่อย...
“งั้นไปสิ...ชั้นจะไปด้วย”เรมิลยิ้ม
“ไอ้บ้า!...ไอ้นั่นชั้นไม่ได้ติดกะนายนะเฟ้ย!!! จะไปด้วยทำแป๊ะอะไร?”เคนินบ่น ทำเอาเรมิลหัวเราะท้องแข็งกับเหตุผลปนเรทๆของเด็กหนุ่มผมสีน้ำตาล
“เอาๆ...ชั้นรออยู่แถวนี้ก็ได้...รีบไปรีบมาล่ะ”เรมิลพูดหลังจากจบการหัวเราะมาราธอน
“เหอะ...พูดยังกะภรรยาส่งสามีไปรบ”เคนินยิ้มแหย่ก่อนเดินไปตามเส้นทางสู่ห้องส้วม…
**********
เด็กหนุ่มเดินไปตามทางพร้อมกวาดสายตามองเครื่องประดับตกแต่งบ้านที่มีแต่แจกันกับรูปภาพอย่างเซ็งๆ...ก็ไอ้ของแบบนี้มันน่าจิ๊กซะที่ไหนกัน...
เคนินเดินไปเรื่อยๆจนถึงประตูห้องน้ำที่หมายปลายทาง
“ไหนๆก็เดินมาแล้ว...เข้าไปล้างมือซะหน่อยก็ดี...”เคนินบ่นเบาๆพลางจับลูกบิดประตูเปิดเข้าไป...
“เฮ้ยย!!!!”เสียงของทั้งคนที่อยู่ในห้องน้ำและคนที่อยู่หน้าห้องน้ำตะโกนขึ้นพร้อมกันอย่างตกใจ ทันทีที่เคนินเห็นสภาพคนตรงหน้าก็ถึงกับระเบิดเสียงหัวเราะไม่เกรงใจฟ้าดิน
“ไอ้บ้า!!! แกจะหัวเราะหาพระแสงเรอะ?”เสียงทุ้มตวาดพร้อมใบหน้าขึ้นสี ก็สภาพตอนนี้มันน่าให้หัวเราะน้อยซะที่ไหน
ร่างสูงโปร่งที่กระโดดลงมาจากต้นไม้อย่างงดงามบัดนี้กลับสวมผ้ากันเปื้อนลายดอกไม้ ในมือมีแปรงขัดส้วมกับน้ำยาทำความสะอาดพร้อม...
สภาพเมื่อแรกพบกับสภาพตอนนี้ต่างกันลิบลับทำเอาเคนินหัวเราะหนักเข้าไปอีก
โป๊ก!!! “โอ๊ยย!!!”
เสียงหัวเราะชะงักกึกเมื่อมีแปรงแข็งๆบินมากระแทกหัว เป็นตัวระงับอาการได้ชะงัด...
แต่ตามตำราทายาทตระกูลหัวขโมย นอกจากจะตีนเบา มือเบาแล้วยัง...ปากเบา...
“นายในชุดนี้ก็ดูดีนะคาร์ส...ดูเป็นแม่ศรีเรือนดี”เคนินพูดพลางกลั้นหัวเราะ โดยไม่สังเกตเห็นใบหน้าขึ้นสีด้วยความฉุนปนอายผสมกัน
“แหมๆ...อยากถ่ายรูปเก็บไว้เป็นที่ระลึกแหะ...นานทีจะได้เห็นหนุ่มมาดเข้มเป็นแม่บ้านแม่เรือน...”จบคำเคนินก็มีอันต้องวิ่งหลบอุปกรณ์ใน
ห้องน้ำที่บินตามมาโดยมีเป้าหมายอยู่ที่กลางกบาลอย่างพัลวัน พลางส่งเสียงหัวเราะลั่นไปตลอดทาง
“แก...ชั้นจะฆ่าแก!!!ด้วยเกียรติของนักรบ!!!”คาร์สตะโกนลั่นพร้อมหยิบไม้สูบส้วมมาเป็นอาวุธ
“เหอๆๆ....จับชั้นได้รึเปล่าล่ะ?”เคนินวิ่งหลบพลางยิ้มยั่วโมโห
“แก!!!”คาร์สวิ่งตามก่อนจะชะงักเมื่อเห็นเด็กหนุ่มผมสีน้ำตาลนั่งแกว่งเท้าเล่นที่ขอบหน้าต่าง
“นายไม่มีวันจับชั้นได้หรอกน่า”เคนินยิ้มกวนประสาท
“แกหนีไม่พ้นหรอก...”คาร์สกระชับอาวุธ(?)ในมือพลางก้าวตรงเข้ามา
“แหมๆๆ...เล่นกับนายน่าสนุกก็จริง...แต่ชั้นไม่เสี่ยงดีกว่า” เคนินยิ้มให้พลางก้าวขาข้างหนึ่งออกไปนอกหน้าต่าง
“เดี๋ยว...แกจะทำอะไร?...นี่มันชั้นสองนะ...ตกไปไม่ตายแต่ก็เจ็บได้นะเฟ้ย”คาร์สเตือนเมื่อเห็นเคนินก้าวขาที่สองออกไป
“หึๆ...อย่าดูถูกกันนักสิ...ปราสาทสูงๆกว่านี้ชั้นก็เคยโดดมาแล้วนะ”เคนินอวดน้อยๆ
“แกคิดจะทำอะไร?...กลับเข้ามาเดี๋ยวนี้นะ”คาร์สเริ่มหน้าซีดนิดๆ
“อ้อ...อีกอย่างนะ...เกียรติยศน่ะมันกินไม่ได้นะ...”เคนินยิ้มให้ก่อนกระโดดหายไปจากหน้าต่าง
“เฮ้ยยย!!!!”เด็กหนุ่มผมทองถลาไปที่หน้าต่าง แต่ก็พบกับความว่างเปล่า...
...หายไปแล้ว...รวดเร็ว...ราวกับสายลม...
**********
หุๆๆ...ขอบคุณที่ติดตามอ่านนะค้าบบ...ช่วงนี้งานเยอะคงอัพช้า...ขออภัยยิ่งนัก...
ข้าวของตกแต่งบ้านช่างล่อตาล่อใจให้ฉกฉวยเสียเหลือเกิน...หากไม่ติดดวงตาสีเขียวมรกตที่จ้องเค้าไว้วางตาเหมือนกับจะรู้ทัน...
“นายจะไปหรอเคนิน?” เรมิลเอ่ยถามเมื่อเห็นเคนินลุกขึ้นบิดขี้เกียจพลางกวาดตาไปมองรอบบ้านอย่างถูกใจ
“ไปส้วม...”หัวขโมยหนุ่มยิ้มแยกเขี้ยวก่อนเดินฉิวไปตามตัวบ้านอย่างกะเป็นบ้านตัวเองซะอย่างนั้น
“คงไม่พ้นไปก่อเรื่องยุ่งอีกแหงๆ” เรมิลถอนหายใจเบาๆก่อนลุกตามไปอย่างเสียไม่ได้...
...หัวขโมยก็ยังเป็นหัวขโมยอยู่วันยังค่ำ...
**********
สองหนุ่มเดินไปเรื่อยๆ ผ่านเข้าห้องนู้น ออกห้องนี้เรื่อยเปื่อย โดยมีหัวขโมยหนุ่มเดินนำตามมาด้วยนักพเนจรอย่างติดๆ
“เฮ้อ...นายไม่ต้องมาตามดูชั้นก็ได้น่า...”เคนินบ่นเบาๆพลางถูมือไปมาอย่างคันไม้คันมือ
เดินผ่านของที่น่าเอาไปเป็นที่ระลึกก็หลายอย่าง ติดแค่ไอ้ดวงตาสีเขียวๆที่คอยจ้องไม่วาง ทำเอาหมดโอกาสหยิบฉวยไปโดยปริยาย
“ไม่เป็นไรหรอก...ชั้นก็อยากเดินเล่นเหมือนกัน”เรมิลตอบพลางยิ้มอย่างรู้ทัน
“ชิ...ให้ตายสิน่า”เคนินบ่นอุบ
“มีอะไรหรอเคนิน?” เรมิลถามยิ้มๆ
“ป๊าววว...ไม่มีไร”เคนินยักไหล่พลางแกล้งหันไปดูของอย่างอื่นต่อ
“ว่าแต่นาย...เมื่อกี้บอกว่าอยากไปห้องน้ำไม่ใช่หรอ?” เรมิลถามทำเอาหัวขโมยหนุ่มสะดุ้งไปนิด
“นะ...น่านสินะ...ฮะๆๆๆ”เคนินหัวเราะกลบเกลื่อน ก็ไอ้ที่ว่าจะไปส้วมน่ะก็แค่ข้ออ้างแวบมาจิ๊กอะไรติดไม้ติดมือ ไม่ได้คิดจะไปปลดทุกข์จริงๆซะหน่อย...
“งั้นไปสิ...ชั้นจะไปด้วย”เรมิลยิ้ม
“ไอ้บ้า!...ไอ้นั่นชั้นไม่ได้ติดกะนายนะเฟ้ย!!! จะไปด้วยทำแป๊ะอะไร?”เคนินบ่น ทำเอาเรมิลหัวเราะท้องแข็งกับเหตุผลปนเรทๆของเด็กหนุ่มผมสีน้ำตาล
“เอาๆ...ชั้นรออยู่แถวนี้ก็ได้...รีบไปรีบมาล่ะ”เรมิลพูดหลังจากจบการหัวเราะมาราธอน
“เหอะ...พูดยังกะภรรยาส่งสามีไปรบ”เคนินยิ้มแหย่ก่อนเดินไปตามเส้นทางสู่ห้องส้วม…
**********
เด็กหนุ่มเดินไปตามทางพร้อมกวาดสายตามองเครื่องประดับตกแต่งบ้านที่มีแต่แจกันกับรูปภาพอย่างเซ็งๆ...ก็ไอ้ของแบบนี้มันน่าจิ๊กซะที่ไหนกัน...
เคนินเดินไปเรื่อยๆจนถึงประตูห้องน้ำที่หมายปลายทาง
“ไหนๆก็เดินมาแล้ว...เข้าไปล้างมือซะหน่อยก็ดี...”เคนินบ่นเบาๆพลางจับลูกบิดประตูเปิดเข้าไป...
“เฮ้ยย!!!!”เสียงของทั้งคนที่อยู่ในห้องน้ำและคนที่อยู่หน้าห้องน้ำตะโกนขึ้นพร้อมกันอย่างตกใจ ทันทีที่เคนินเห็นสภาพคนตรงหน้าก็ถึงกับระเบิดเสียงหัวเราะไม่เกรงใจฟ้าดิน
“ไอ้บ้า!!! แกจะหัวเราะหาพระแสงเรอะ?”เสียงทุ้มตวาดพร้อมใบหน้าขึ้นสี ก็สภาพตอนนี้มันน่าให้หัวเราะน้อยซะที่ไหน
ร่างสูงโปร่งที่กระโดดลงมาจากต้นไม้อย่างงดงามบัดนี้กลับสวมผ้ากันเปื้อนลายดอกไม้ ในมือมีแปรงขัดส้วมกับน้ำยาทำความสะอาดพร้อม...
สภาพเมื่อแรกพบกับสภาพตอนนี้ต่างกันลิบลับทำเอาเคนินหัวเราะหนักเข้าไปอีก
โป๊ก!!! “โอ๊ยย!!!”
เสียงหัวเราะชะงักกึกเมื่อมีแปรงแข็งๆบินมากระแทกหัว เป็นตัวระงับอาการได้ชะงัด...
แต่ตามตำราทายาทตระกูลหัวขโมย นอกจากจะตีนเบา มือเบาแล้วยัง...ปากเบา...
“นายในชุดนี้ก็ดูดีนะคาร์ส...ดูเป็นแม่ศรีเรือนดี”เคนินพูดพลางกลั้นหัวเราะ โดยไม่สังเกตเห็นใบหน้าขึ้นสีด้วยความฉุนปนอายผสมกัน
“แหมๆ...อยากถ่ายรูปเก็บไว้เป็นที่ระลึกแหะ...นานทีจะได้เห็นหนุ่มมาดเข้มเป็นแม่บ้านแม่เรือน...”จบคำเคนินก็มีอันต้องวิ่งหลบอุปกรณ์ใน
ห้องน้ำที่บินตามมาโดยมีเป้าหมายอยู่ที่กลางกบาลอย่างพัลวัน พลางส่งเสียงหัวเราะลั่นไปตลอดทาง
“แก...ชั้นจะฆ่าแก!!!ด้วยเกียรติของนักรบ!!!”คาร์สตะโกนลั่นพร้อมหยิบไม้สูบส้วมมาเป็นอาวุธ
“เหอๆๆ....จับชั้นได้รึเปล่าล่ะ?”เคนินวิ่งหลบพลางยิ้มยั่วโมโห
“แก!!!”คาร์สวิ่งตามก่อนจะชะงักเมื่อเห็นเด็กหนุ่มผมสีน้ำตาลนั่งแกว่งเท้าเล่นที่ขอบหน้าต่าง
“นายไม่มีวันจับชั้นได้หรอกน่า”เคนินยิ้มกวนประสาท
“แกหนีไม่พ้นหรอก...”คาร์สกระชับอาวุธ(?)ในมือพลางก้าวตรงเข้ามา
“แหมๆๆ...เล่นกับนายน่าสนุกก็จริง...แต่ชั้นไม่เสี่ยงดีกว่า” เคนินยิ้มให้พลางก้าวขาข้างหนึ่งออกไปนอกหน้าต่าง
“เดี๋ยว...แกจะทำอะไร?...นี่มันชั้นสองนะ...ตกไปไม่ตายแต่ก็เจ็บได้นะเฟ้ย”คาร์สเตือนเมื่อเห็นเคนินก้าวขาที่สองออกไป
“หึๆ...อย่าดูถูกกันนักสิ...ปราสาทสูงๆกว่านี้ชั้นก็เคยโดดมาแล้วนะ”เคนินอวดน้อยๆ
“แกคิดจะทำอะไร?...กลับเข้ามาเดี๋ยวนี้นะ”คาร์สเริ่มหน้าซีดนิดๆ
“อ้อ...อีกอย่างนะ...เกียรติยศน่ะมันกินไม่ได้นะ...”เคนินยิ้มให้ก่อนกระโดดหายไปจากหน้าต่าง
“เฮ้ยยย!!!!”เด็กหนุ่มผมทองถลาไปที่หน้าต่าง แต่ก็พบกับความว่างเปล่า...
...หายไปแล้ว...รวดเร็ว...ราวกับสายลม...
**********
หุๆๆ...ขอบคุณที่ติดตามอ่านนะค้าบบ...ช่วงนี้งานเยอะคงอัพช้า...ขออภัยยิ่งนัก...
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น