คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทที่1
#อิราห์ฟ้าราม
"ปล่อยเราไปเถอะนะ...เราอร้อ"
เธอวาามอใบหน้าอนที่ยืน้ำหัวเธอ้วยวาเปียื้น น้ำเสียอเธอสั่นเลือ เธอยมือึ้นพนมที่อ้วยมือสั่นๆ หยน้ำาไหลริน แ้มที่เยาวเนียนบันี้มันลับเ็มไป้วยรอยนิ้วมือที่เิาารบีบอย่าไม่ออมแรนแไปหม
ายนหนึ่้มมอเธอ้วยแววาหื่นระหาย เาุเ่านั่ลรหน้าเธอแล้วเยาเธอึ้นพร้อมับโน้มใบหน้าไปหาเธอ เาสูมวามหอมาแ้มเธอไปฟอให่ แล้วเปลี่ยนมาสูมวามหอมาออเธอ
"เธอน่ะ...หอมไปทั้ัวเลยนะ" เาผละใบหน้าออมาาออเธอ แล้วพู้วยรอยยิ้ม แ่แววาอายหนุ่มนั้นยัเ็มไป้วยวามหื่นระหาย
"ฮึ...ปล่อยเราไปเถอะ เราลัวแล้ว ระ เราสัาว่าถ้าพวนายปล่อยเราไป ฮึ เราะไม่แ้ำรว"
"ฮึ!...เธอิว่าพวเราโ่หรือไ ฮ่าฮ่า ไ้อีมาทั้ที ใระโ่ปล่อยไปล่ะวะ" ายอีนที่ยืนอยู่้าน้ายพูแล้วมอเธอ้วยแววาล้ายลบันับำพูอเธอ
"เฮ้ย!...พวมึะเริ่มันไ้รึยั ูทนไม่ไหวแล้วนะ" ายอีนที่ยืนเท้าเอวทำหน้าไม่สบอารม์อยู่้านวาล่าวออมาอย่านไล้ะหมวามอทนอยู่รอมร่อ ายนทีุ่เ่าอยู่รหน้าเธอหันไปมอายอีนเสร็็หันลับมามอเธอ เาใ้สายาโลมเลียมอไปทั่วร่าายเธอพราแลบลิ้นออมาเลียริมฝีแห้เผืออเา านั้นเา็ผลัเธอล้มนอนบนเียแล้วามึ้นมาร่อมเธอไว้ทันที ส่วนายอีสอน็ามึ้นมานั่นละฝั่อเีย
เธอส่ายหน้านผมเฝ้ายุ่เหยิ แล้วพยายามถอยออห่าผู้ายพวนั้น เธอปล่อยเสียโฮออมาอย่านหวาลัว
"ฮืออออ ปล่อยเรานะ ไอ้พวนสปร ฮือ"
"หึ สปรหรอ ั้นเี๋ยวันะทำให้เธอสปรไปพร้อมพวเราเลยละัน" หลับำพูนั้นายหนุ่ม็้มลมาุไร้ออเธอ้วยอารม์รุนแรเ็มที่ส่วนายอีสอนพอเห็นว่าเพื่อนเริ่มลมือแล้ว็เ้าไปับาและแนเธอไว้ไม่ให้ิ้น
เวลานี้เธอไม่นึถึใรอีนอาายนรัอเธอที่ไม่เยแม้แ่ะล่วเินัวเธอ เานนั้นอบอุ่นอ่อนโยนและอยอยู่เีย้าเธอเสมอในยามที่เธอเอเรื่อเลวร้าย
เธอรัเียสัมผัสนี้ รัเียมือสปรพวนี้ รัเีย...ผู้ายพวนี้
"ฮือ...ปล่อยนะ ไอ้พวาิหมา ไอ้พวโสโร ันรัเียพวแ! " เธอพยายามิ้นแรสุีนมืออเธอหลุาพันธาร แล้วออแรบลบนใบหน้าอายหนุ่มที่เธอรู้ัีอย่าเ็มแร ายหนุ่มหน้าหันามแรบอเธอแล้ว้านิ่อย่านั้นแ่เพียไม่ี่วิถัมาเา็่อยๆหันใบหน้าลับมามอเธอมุมปาอเามีเลือิบอยู่นิหน่อย ายหนุ่มมอเธอ้วยแววาวาวโรน์ แล้วยมือ้าหนึ่ึ้นมาบีบอเธอ เาพูับเธอ้วยน้ำเสียเยือเย็นว่า
"ำ็สปร....สอำ็โสโร เธอ็ไม่่าาันหรอ!"ประโยสุท้ายเาระแทรน้ำเสียุันมาึ้น
"อึ...แ่แ แเท่านั้น อึ ที่สปรโสโร ไปลนระ ถุ้ย!" เธอถ่มน้ำลายใส่หน้าายหนุ่ม วามอทนสุท้ายอายหนุ่มาผึ่ทันที เาเหยียยิ้มมุมปาใส่เธอแล้ว้มลมาพูไล้ใบหูเธอ้วยน้ำเสียโธรึ่เบาๆ
"ไ้...ั้นไอ้นสปรนนี้นี่แหละที่ะเป็นนพาเธอไปลนร้วยัน!" เาหันไปมอายนที่นั่อยู่หัวเียเหยิหน้ามาทามืออเธอ ายนนั้น็รู้หน้าทัน สอมืออเธออยู่ในพันธารอีแล้ว!
แว!
เาีเสื้อผ้าอเธอออแล้วออแรึเสื้อในอเธอนะอหลุ านั้น็ใ้มือลูบไล้รส่วนเนินหน้าออเธอ
"เย้...าวั๊วะเลยว่ะ เี่ยแม่! ูอึ้นเลยเนี่ย" ายที่อยู่หัวเียมอหน้าอเธอ้วยแววาหื่นระหาย เธอิ้นพล่านอยู่ใ้ร่าผู้ายน่ารัเียนนั้น เธอรีร้อ้วยวามยะแยมัน!
"เอามืออแออไปาัวัน! ันยะแยแ!" วาลมสวยอเธอไม่หยน้ำเปือื้นประับอยู่แล้วบันี้วาอเธอมีแ่วามโธรแ้นและสายาที่สุแสนะรัเียผู้ายพวนี้!
"เห้ย...ัแม่เลยิวะ มึะั้าอะไรอี ูี้เียฟัมันพร่ำแล้วนะ ูอยาฟัเสียราหวานๆอมันมาว่า" ายที่นั่เียบอยู่ท้ายเียพูโพร่ออมาอย่านึหัวเสีย ทำไมไม่รีบลมือัทีวะ! ั้า ให้เา่อน็ไ้เริ่มั้นานแล้ว!
"็ะเริ่มแล้วไวะ!" ายที่ล่อมเธอไว้วัสายาไปมอเพื่อนแล้วหันลับมามอเธอัเิม านั้นเา็้มลมาูเม้มออเธอ แล้วใ้มือ้าหนึ่ยำหน้าอเธออย่าเมามัน น้ำาอเธอร่วแผละลบนฝู เธอเยหน้าึ้นมอเพาน้วยแววาหมอาลัย แล้วรีร้อื่อนรัออมา เผื่อนรัอเธอะไ้ยินเสียเธอ แ่เธอรู้ ว่าไม่มีทาเป็นันั้น นรัอเธอไม่มีทารู้ว่าเธออยู่ที่นี่แน่
"่วยเรา้วย!!!....ินน์!!!"
"หมายเลทีุ่เรียไม่สามารถใ้บริารไ้ในะนี้ รุา- " ิ๊!
เป็นเวลาห้าวันแล้ว ที่เธอหายไป ผมไม่รู้ว่าเธอหายไปไหน ผมิ่อเธอไม่ไ้ ไปหาที่อนโ็ไม่เอ แถมเธอยัไม่มาเรียนอี้วย ผมรู้ีว่าเธอไม่ใ่นเถลไถล เธอเป็นนที่ใส่ใเรียนมา เวลาที่เธอะไปไหนมาไหนเธอมัะบอให้ผมรู้เสมอ เธอไม่เยหายไปแบบนี้ ผมและเพื่อนๆ่า็ลุ้มใันทั้นั้นทีู่่ๆเธอ็หายไปแบบนี้ เราทุน่า็ามหาเธอันทั้นั้น ทุนล้วนแ่ห่วใยเธอ
"เธอหายไปไหน มีอะไรทำไมไม่บอัน เธออยู่ไหนันนะ....ปริม" นี่ือื่ออเธอ นรัอผม
แ่ายหนุ่มะรู้ัวหรือไม่ ว่าที่รนี้ไม่ไ้มีเานั่อยู่นเียว รนี้ยัมีร่าอหิสาวในุเรสเปียปอนสีมพูเปื้อนเลือวนะเป็นสีน้ำาลอยู่รอมร่อ เนื้อัวเปื่อยและบวมน้ำนเียวไปหม วาแ่ำอเธอถลนออมา ใบหน้าอเธอบวม้ำแลมีน้ำหนอออมาในบาุ ศรีษะอเธอบุบไป้าหนึ่ล้ายโนอแ็ทุบอย่าแร
เธอนั่ร้อไห้และสวมอายหนุ่มอยู่้านหลั แ่เสียอเธอไม่สามารถแผ่มาถึายหนุ่มไ้เลย
"ฮืออ ินน์ ปริมอยู่นี่ไ ่วยปริม้วย..."
"่วยปริม้วย..."
"่วยปริม้วย..."
แ่แนวนี้รั้แรเลย อ่านแล้วันไหม ไม่รู้ว่าใ้ำถูรึเปล่าแ่ะพันาฝีมือ่อไป่ะ???? ิมันไ้นะะ อบุที่เ้ามาอ่าน่ะ????❤
ความคิดเห็น