คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : 3 ฝัน 2 nc
“สวย...”
ผมไม่ไ้มอหรอว่าเธอมีสีหน้าแบบไหน มัว้อวามนวลเนียนอมมพูระเรื่อไร้และเลี้ยเลา สิ่ที่เห็นยิ่ทำให้ไอ้ัวื้ออผมมันีิ้นอยาออมานอาเ ผมรูิป ับัมันออมาวาลาร่อเนื้อนาสีามา ส่ายเอวส่ให้แนรัถูไถเบียไ้ร่อสวยและัเล้าเสรอ่อน
“วะ วา! อ๊า...ี้...”
หน้าามที่ผึ้นมอ้อหลับาส่เสียรวออมาเบา ๆ ผมเลื่อนลึไม่ี่นาที เธอ็ัวระุ หวีเสียสั่น หยาหลั่น้ำสีใสออมาโลมลีบายสาวและเรือนลำแ่นำยำ
“แม่ โรยั่วเลยว่ะ”
วามอลั้นสะบั้นผึ วามระหายหิวพลุ่พล่านนลำอแห้ผา ลำายแ็ั ผมับประอมัน รูสาวสอสามรั้แล้ว่อยั่อทาุ่ม่ำสีหวาน เธอเล็มาพอเทียบับเ้าื้อนผม้อใ้มือเ้าไปลี่ยายแล้วอัระแทวามเป็นายเ้าใส่ามวามระสันอยาอย่าแรล้า
เสียรีร้อหลุาปาบวมเ่อ แม้ผมเอ็ยัสบถออมา ทันทีที่ส่วนปลายอวบหนาล่วลึเ้าไป วามับแน่นโอบระับรอบทิศทานแทบหายใไม่ออ อึอัและเสียวะมั
“อา...”
End Talk.
ันรู้สึเหมือนร่าะี เนื้อัวเร็ หลับาปี๋ ะปบเล็บิบ่าและท้ายทอยให่ไปเ็มแร วามเ็บและแสบสันทำเอาสมอสว่าวาบ าที่ฝ้าฟาหมอมัวเสียวระสันพลันระ่าใส พอรู้อยู่ว่าวามเ็บปวอาเิึ้นไ้ับิรรมแบบนี้ เพียแ่ไม่ิว่าะเ็บมานานี้ อาเพราะเธอยัิ ไม่็เาให่เินไป
น้ำาร่วไหลออมาทาหาา นอนัวเร็ไม่ล้ายับ ทำไ้แ่เม้มปาแน่น แม้ะไ้ยินารเลื่อนไหวบาอย่า ่อนที่แผอเปลือยร้อนัะแนบลมาหา
“ู่...”
สุ้มเสียแหบพร่าัอยู่ริมรอบหูพร้อมับารพรมูบและบลึิ่หูเบา ๆ
“เธอแน่นมา”
ันอยาะร้อบอให้เาเอาสิ่นั้นออไป แ่็รู้ไม่มีประโยน์ ร่าหนา่อยยับัสาวแ่นแ็ร้าวเ้าออเนิบนาบ ปาร้อนทาบลูุนลำอ เลื้อยไล้มาหาแนวา ผิวแ้ม ลิ้นื้นยื่นออมาเลียลามุมหาาราวับ่วยับน้ำาที่ไหลออมา ูบพรมมาหาวาอี้า ทำแบบเียวัน นที่สุปาเาประบปาัน ลิ้นอุ่นื้นุนันวัเลียเปิปาันออนไ้็สอล่วเ้าไปแะไล้ลิ้น ะที่มือให่เลื่อนไล้ไ้ลึไปามเนื้อัว บีบเล้นเฟ้นยำทรวอราวับะปลุปั่นอารม์ที่ลระับให้ลับปะทุึ้นมาใหม่ ึ่มันไ้ผล วาันเริ่มพร่าเบลอ ลมหายใระเส่าเมื่อเาูบันูื่ม่อนะลาปาลิ้นลไปโอบรัพุ่มเนื้อนุ่มหยุ่น โลมเลียและูึอย่าเร่เร้าและะละะราม ู้าหนึ่็ใ้มือบีบเล้นอี้าเี่ยลึปลายยอ วามหวิวหวาม่านในโพรอน้อบิัวส่าย แอ่นอใส่ปาร้อนอย่าลืมัว ะที่ส่วนล่า่อย ๆ ถูล่วลึทีละนิ เนื้ออุ่นอ่อนถูรูลึแนบเน้น วามเ็บถูผสมผสาน้วยวามเสียวระสัน วามเนิบนาบ่อย ๆ ยับระับระั้นัหวะหนัสลับเบา ลึสลับื้น ระาระั้นนัวันไถลเลื่อนเลื่อนลอนอยู่บนที่นอน
“บะ เบา เบาหน่อย”
สมอันอื้ออึล่อลอย ปล่อยเสียราแห่วามวาบหวามออมาอย่าสุะ้านทาน
“เบาไปไม่มัน”
“...”
“เสียวีไหม”
ำถามที่แสนรนั้นทำให้้อเบือนหน้าหนีไป้าน้า มันน่าอายเินว่าะอบและสมอ็ประมวลผลหาำอบที่เ้าท่าไม่ไหว มันพรึเพริไปในระแสระสันอันแรร้อน อารม์พลุ่พล่านไ่ระับึ้นสูเรื่อย ๆ ส่วนนถามไม่้อารำอบาันหรอ เาหัวเราะลอลำอแผ่วเบาสลับสูปาเสียั
“ันโรเสียวเลย”
ัหวะที่บาในัวันเหมือนะแหลระเบิ เาระุัวันึ้นไปนั่ร่อมั อัระแทเ้าใส่หนัเน้นเร่รัว เนื้อัวันระเ้ระอน ่อนทะยานสู่วามเสีย่านพร่าพราย ายแร่แ็ร้าวระทั้นระแทลึแรอีไม่ี่รั้ ร่าาย็สะท้าน สัส่วนแ็ืนระุุบอยู่ลาวามนุ่มุ่ม่ำ
ความคิดเห็น