เจ้าหัวใจจอมเถื่อน ซีรี่ส์ ยอดเสน่หาจอมเถื่อน No.3
ผู้ชายไม่ว่าจะใครก็ไม่น่าไว้ใจทั้งนั้น แม้แต่เฮียหรือเปล่า... แม้แต่เฮียก็ไม่มีข้อยกเว้น เสียงห้าวพร่าลงไปจนรู้สึกได้
ผู้เข้าชมรวม
9,263
ผู้เข้าชมเดือนนี้
13
ผู้เข้าชมรวม
ข้อมูลเบื้องต้น
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ฝนห่าใหญ่ผ่านไปแล้ว
เหลือความเปียกชุ่มทิ้งไว้ทั่วทั้งบริเวณ และ
เม็ดฝนที่มองไม่เห็นชัดผ่านความมืดยังคงทิ้งตัวโปรยปรายอยู่เหนือกระต๊อบไม้ไผ่หลังคาหญ้าแฝก
สายน้ำที่หยาดไหลรินลงมาตามชายคา สายน้ำยาวบ้างสั้นบ้าง แต่มีความงามยามสะท้อนแสงตะเกียงน้ำมันก๊าด
ทว่า...
ฝนฟ้าไม่ใช่สิ่งที่ทำให้เธอกลัว เธอชอบสายฝน สายลม แสงแดด
แต่มัดกล้ามเนื้อคร้ามแดดของลำแขนใหญ่ที่สอดเข้ามารัดตรงเอวกับหน้าท้องแบนเรียบนี่สิ
เรียกเสียงหัวใจเธอเต้นระทึกก้องหู
“อย่ามาทำเป็นอารมณ์พาไปกับเค้านะ”
“เค้าไหนกัน...
แล้วไอ้อารมณ์พาไปนี่มันยังไง หืม...” เสียงห้าวของเจ้าของลำแขนเย้าเสียงทุ้มพร่า
คล้ายว่าแค่ลำแขนแกร่งยังสร้างความหวั่นไหวระทึกใจให้สาวเจ้าไม่พอ ร่างหนาใหญ่บึกบึนเพราะออกกำลังทำงานเป็นนิจขยับเข้าชิด
แผ่นอกแข็งกระด้างติดแผ่นหลังบาง กระชับลำแขน แถมซุกหน้าระคายเคราลงข้างแก้มนิ่ม
“ก็...
ก็... ฝนตก อากาศเย็นๆ ชวนเหงาๆ
คนอกหักอย่างเฮียก็คงเข้าโหมดเปล่าเปลี่ยวเดียวดายคิดถึงคนรักที่เข้าหอกับคนอื่นคืนนี้ไง
ปล่อยเค้าเลยนะ”
คนรู้ดีเสียงสั่น ปากได้รูปกระตุกยิ้ม
“ไม่อยากรู้เหรอ
เวลาอารมณ์พาไปมันเป็นยังไง”
สาวน้อยสะดุ้ง ดันหน้าคมออกห่าง เบี่ยงบ่ายส่ายหน้าหลบเลี่ยงหนีคนฉวยโอกาสที่คอยกดปลายจมูกดมดอมผิวหน้า
ผลงานอื่นๆ ของ Dakanda2557 ดูทั้งหมด
ผลงานอื่นๆ ของ Dakanda2557
ยังไม่มีคำนิยมของเรื่องนี้
ยังไม่มีคำนิยมของเรื่องนี้
ความคิดเห็น