เจ็ดบุพผากับมิติต่างโลก

เมื่อชีวิตของเราไม่ใช่ของเราอีกต่อไป

ประโยคสั้นๆ ที่ดังก้องอยู่ในหัวของเด็กสาว จนทำให้สะดุ้งตื่นขึ้นมาอีกครั้งภายในห้องที่คุ้นเคย แต่กลับให้ความรู้สึกแปลกๆ เธอเลิกผ้าห่มผืนบางออกและนั่งบริเวณขอบเตียง

เสียงเล็กๆ ดัขึ้นจากด้านหลังตู้เสื้อผ้าที่กั้นห้องของเธอไว้ เมื่อเธอเดินไปก็พบกับเด็กสองคนที่เล่นกันอย่างมีความสุข ภาพของเธอและเพื่อนคนสนิทเมื่อครั้งยังเป็นเด็กทำให้อดยิ้มไม่ได้

“หุบปาก!” เสียงทุ้มใหญ่ดังขึ้นจากอีกฟากหนึ่งของห้อง ภาพของชายวัยกลางคนที่ตบตีทำร้ายแม่ของเธออย่างรุนแรง โดยมีเธอในวัยประถมที่นั่งสะอึกสะอื้นอยู่มุมห้อง

และอีกมากมายที่เกิดขึ้นวนกลับไปกลับมาเหมือนไม่มีวันหยุด

ความรู้สึกที่ดีและไม่ดีกำลังเกิดขึ้นภายในหัว มือเรียวยาวที่กุมศรีษะไว้แน่นด้วยความเจ็บปวด ร่างกายผอมบางบิดงอจากความเจ็บปวดนั้น และยิ่งปวดมากยิ่งขึ้นเมื่อความรู้สึก ความทรงจำต่างๆ เกิดขึ้นเร็วขึ้นเรื่อยๆ

“ไม่!!!” เธอตะโกนพร้อมกับหายใจหอบอย่างรุนแรงด้วยความเหนื่อยล้า และพบว่าทุกสิ่งที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้หายไป

และเธอเองก็จำอะไรไม่ได้เลยว่าเคยเกิดขึ้นในชีวิตเธอบ้าง แม้ว่าเธอจะพยายามนึกอย่างไรก็ไม่สามารถทวงคืนความทรงจำที่เคยเกิดขึ้นกลับมาได้ น้ำตาที่ไหลรดเข่าและแขนความรู้สึกที่บอกไม่ได้ว่าเศร้า โกรธ หรือตกใจ เธอทำได้เพียงร้องไห้ และร้องไห้ต่อไปกับความว่างเปล่าภายในหัวของเธอ

สิ่งเดียวที่เธอยังคงจำได้เหลือเพียงชื่อที่ใครซักคนเคยเรียกเธอ “เดซี่”