[ FANFIC | HAIKYUU ] #MiyaSanemi : มิยะซาเนมิ

อีกด้านหนึ่งของกำแพงใหญ่

ร่างบางแสนจะเหน็บหนาว

เธอตัวคนเดียวมานานเหลือเกิน

ไม่มีใครได้ยินเสียงของเธอเลย

ไม่มีเลย

เธอเลยเลือกที่จะหยุดร้อง

มัน...เปล่าประโยชน์

เธอพอแล้ว

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

เสียงแปลกประหลาดดังขึ้นเรียกให้เธอหันไปมอง

นั่นใครน่ะ

"ฮ่าๆ มีจริงๆด้วยสินะ ไอ้กำแพงเนี่ย"

เอาล่ะ เธอรู้แล้วว่าใคร

เสียงเคาะแรงขึ้นจากอีกฝั่งจนกลายเป็นเสียงทุบ

หญิงสาวเบือนหน้าหนี คิดว่ามันเปล่าโยชน์ เดี๋ยวอีกไม่นานเขาก็ไป

แต่มันก็ไม่เป็นไร

เพราะเธอไม่สนใจเรื่องนั้นแล้ว

จะเป็นยังไงก็ช่างหัวมันเถอะ

"เฮ้สาวสวยที่อยู่หลังกำแพงตรงนั้นน่ะ! " ー "ถ้ามัวแต่ทำหน้าเหม่อระวังน้ำลายยืดไม่รู้ตัวนะ"

เจ้านี่!

เธอกัดฟันกรอด เตรียมหันไปสาปแช่งแล้วไล่ให้เขาไปพ้นๆ

เพียงแต่ว่า

"รอแปปนะ เดี๋ยวฉันจะช่วยจะเธอออกมาเอง ช่วยหวังอีกสักครั้งเถอะ"

"นะ โทมิเอะจัง"

"..."

...ให้ตายเถอะ หัวใจของเธอมันบ้าเหลือเกิน เริ่มหวังได้ยังไงกันว่าเขาจะทำได้ เขาจะช่วยเธอได้

"..."

ความรู้สึกผิดบาปมีมากมายเสียจนล้นอก

ทุกอย่างมันเป็นความผิดของเธอ

เล็บมือคมจิกเนื้อตัวเองแน่นจนเลือดซิป

แต่ไม่นานก็ปล่อยออกเพราะความเจ็บปวด

...ทำไมถึงอ่อนแออย่างนี้นะ...

ทำไมถึงได้อ่อนแอขนาดนี้!

หญิงสาวคิดว่าถ้าไม่มีเธอสักคน 'คนๆนั้น' คงมีความสุขมากกว่านี้

ถ้าเธอเข้มแข็งมากกว่านี้

ถ้าเธอแข็งแรงมากกว่านี้

ถ้าเธอ...ไม่เอาแต่ร้องขอให้คนอื่นช่วย

ฉันจะต้องไม่ร้องไห้

ฉันจะทำทุกอย่างด้วยตัวเอง

ฉันจะไม่อ่อนแออีกแล้ว

ร่างบางตัวสั่นเทา พยายามสะกดกั้นเสียงไม่ให้เล็ดลอดออกไป

ไม่นะ...ฉัน...ฉันจะต้องไม่ร้อง

กลิ่นคาวเลือดคละคลุ้งอยู่เต็มปาก

ฮึก...อีกนิดเดียว อย่านะ อย่าเพิ่งนะ

"แคลร์"

!?

หัวเล็กผงกขึ้นด้วยความตกใจ

"ทำไมเป็นอย่างนี้"

แม้จะเห็นหน้าได้ไม่ชัด เพราะแสงในห้องช่างลิบหรี่

แต่เสียงแผ่วที่กระซิบมาช่างอ่อนโยนเหลือเกิน...

"ร้องออกมา ฉันจะเป็นคนปกป้องเธอเอง"

"แคลร์"

**

#ใครสนใจปักรอเลยจ้า

TB