คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : 5
“เหม็นเหงื่อหน่าลูก มีแต่ของโปรดลูกทั้งนั้นแหละ”
“ลูกคนไหนครับเนี่ย”ท้อปถามพร้อมหัวเราะก็ที่เค้าเห็นๆเนี่ยของโปรดเด็กข้างบ้านเค้าทั้งนั้น
“เรานี่ล่ะก็ ไปอาบน้ำไปวันนี้สอนวันแรกไม่ใช่หรอ ไปสายมันไม่ดีนะ”
“ครับๆ ทราบแล้วคร้าบบบ”
“เร็วๆนะจะได้มากินข้าวพร้อมน้อง”ท้อปพยักหน้าทั้งที่เดินขึ้นข้างบนไปแล้ว 5 ปีแล้วสินะที่ไม่ได้เจอเด็กแสบของเค้าตอนนี้จะยังเหมือนเดิมอยู่มั้ยนะ
.........................
“น้องยังไม่มาหรอฮะ”ท้อปที่เห็นแม่นั่งที่โต๊ะอาหารคนเดียวก็ออกปากถาม
“น้องไปแล้วล่ะจ่ะ เพื่อนมารับ”
“แล้วเค้ากินอะไรล่ะฮะ”
“แม่ใส่กล่องให้แล้วล่ะ”ท้อปพยักหน้าหงึกหงักก่อนจะนั่งลงทานอาหารเช้ากับแม่ของเค้าก่อนจะมองไปที่บ้านข้างๆงั้นที่มีเสียงเอะอะโวยวายก็มาจากบ้านนายสินะ
“รีบทานเข้าเถอะ เราหน่ะเดี๋ยวจะสายเอานะ”ท้อปยิ้มรับก่อนจะลงมือจัดการกับอาหารตรงหน้าทันที
...........................
“เดี๋ยวครูซึงฮยอนเตรียมตัวนะคะ ท่านผู้อำนวยการอยากจะให้ไปพูดแนะนำตัวกับเด็กๆหน้าเสาธงหน่อยหน่ะค่ะ”
“ครับ”ท้อปตอบรับครูผู้หญิงที่เดินเข้ามาบอกในห้องพักครูฝ่ายพละก่อนจะเปิดแฟ้มที่วางอยู่บนโต๊ะดูแล้วสะดุดกับแฟ้มที่มีตัวหนังสือแดงๆคาดหัวข้อ “ระวังอันตราย” ท้อปอ่านชื่อหัวข้ออย่างสงสัยก่อนจะเปิดดู
“อืม เหลือทัณบนอีกแค่คนละครั้งซินะ โจวซึงอา เบทซึงโจ ชิมชางมิน ลีมินโฮ คังแดซอง ... คังแดซอง อาาาาาาาา เด็กน้อยของเราอยู่ในเขตอันตรายหรอเนี่ย”ท้อปที่พอจะรู้คร่าวๆว่าโรงเรียนนี้ค่อนข้างเข้มงวดเรื่องการทำโทษ แต่ถ้าขึ้นปีใหม่ก็จะยอมปลดโทษทุกอย่างออกเพื่อเป็นของขวัญให้กับนักเรียน เพราะถือว่ายังสามารถประครองตัวได้อยู่
“ครูซึงฮยอนคะ ได้เวลาแล้วค่ะ”
“ครับ”ท้อปตอบรับก่อนจะลุกออกไปแดซองจะจำเค้าได้มั้ยนะอยากเห็นหน้าจัง
..................................
“จะพิธีการอะไรนักหนาวะ เมื่อยก็เมื่อยร้อนก็ร้อน”จียงบ่นออกมาอย่างหงุดหงิดที่เช้านี้มีครูผลัดกันมาพูดไม่หยุดนี่ยืนมาจะครบครึ่งชั่วโมงแล้วนะครับ ยังพูดกันไม่ครบอีกหรอ
“ฮยองร้อนมากมั้ยฮะ”
“พัดตัวเองไปเถอะหน่า”แดซองบอกซึงรีที่ยืนในแถวข้างๆ
“ก็กลัวฮยองร้อน เอาน้ำมั้ยฮะ”จียงที่ยืนข้างหน้าแดซองได้ยินเสียงเอาใจของซึงรีที่ส่งให้แดซองก็หงุดหงิดใจเป็นอีกเท่าตัวส่วนยองเบมองทั้งสามคนแล้วก็ถอนหายใจเห็นมาจนชิน เข้ายานดีกว่า
“ผมเช็ดให้นะ”ซึงรีบอกแล้วซับเหงื่อให้แดซองก่อนจะยิ้มกว้าง
โป๊ก
“เจ็บนะฮะ แว่นแทบหลุด”
“อย่าเวอร์ ดูแลตัวเองก่อนเถอะก่อนจะมาสนใจคนอื่นหน่ะ”
“ก็ผมเป็นห่วงฮยองหนิ”แดซองที่รำคาญเลยคว้าพัดจากมือซึงรีมาถือแล้วพัดซะเองโดยเผื่อแผ่ลมถึงเพื่อนรักอีกสองคนของเค้าด้วย จียงหันมาขอบใจส่วนยองเบที่หลับกลางอากาศไปแล้วก็ส่งยิ้มหวานมาให้ ไหวมั้ยวะ
“เฮ้ย ไอตี่ คิดว่าหน้าตาครูพละคนใหม่จะเป็นไงวะ”ระหว่างที่รอครูคนใหม่มาปราศัย? จียงเลยหันมาชวนเพื่อนคุย
“ไม่รู้สิ คงจะแก่ๆเหี่ยวๆละมั้ง”
“แก่ที่ไหนล่ะฮยองผมบอกว่าเค้าเพิ่งจบมา”
“รู้ดีจังนะ”
“ฮยองลืมต่างหาก”จียงหงุดหงิดอีกครั้งบางที่เค้าก็อดเบื่อซึงรีไม่ได้นี่เค้าจะคุยกับเพื่อนก็ดันจูงเพื่อนเค้าเข้าโลกส่วนตัวซะงั้น
“นั่นไงฮะ มาแล้ว”พอซึงฮยอนเดินออกมาก็เกิดเสียงฮือฮาจากเหล่านักเรียนทันทีโดยเฉพาะสาวๆที่ส่งเสียงวี้ดว้ายกันใหญ่
“เห็นมั้ยผมบอกแล้วว่าหล่อ”แดซองไม่ได้สนใจอะไรมากนักแค่ให้รู้หน้าว่าเป็นครูไว้ก็พอ ซึงรีที่ดูสนอกสนใจคนบนเวทีหน้าเสาธงห็หัวเราะคิกคักกับเพื่อนในห้อง ส่วนจียง แดซอง และแทยัง (ที่กลับมาจากยานแม่) ก็คุยกันถึงเรื่องเกมฟีฟ่าเวอร์ชั่นใหม่ล่าสุดอย่างออกรส
“ยังไงครูก็ขอฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะครับ มีอะไรก็ช่วยแนะนำด้วยนะครับนักเรียน”
“ฝากใจได้มั้ยค้า ครู”เสียงนักเรียนหญิงโห่แซวกันอย่างครึกครื้น
“อ้อ ส่วนนักเรียนที่เข้าข่ายอันตรายก็มาปรึกษาครูได้นะ ครูรับช่วงต่อมาจากครูจองฮวาระหว่างท่านหายจากอาการบาดเจ็บด้วยนะครับ เข้าใจนะคัง แดซอง”จากตอนแรกที่มีเสียงคึกครื้นกลับเงียบลงจนน่าใจหาย แดซองและเพื่อนตวัดตามองคนบนเวทีอย่างไม่สบอารมณ์ ความแตกแล้วสินะ
“แดซองฮยอง”ซึงรีลูบแขนอีกคนเบาๆก่อนจะมองจิกคนบนเวทีนั่นไม่ต่างกัน ตอนแรกก็ดูน่าสนใจดี แต่ตอนนี้น่าเตะมากกว่า
“ตามนี้นะเด็ก”ท้อปที่รับรู้ได้ถึงความผิดปกติก็บอกก่อนจะเดินออกไปจากเวทีและครูเวรที่ทำหน้าที่ก็รีบบอกให้นักเรียนแยกย้ายขึ้นห้องเรียนทันที
“ไง แกปิดฉันซะเนียนเลยนะ”แดซองกับยองเบและจียงที่กำลังจะเข้าห้องก็เจอพวกที่คอยหาเรื่องเค้ามาขวางไว้ก่อน
“ขวางทาง หลบเด้ะ”จียงที่เดินไปปัดๆพวกนั้นเพื่อแหวกทางให้เพื่อนของเค้าก็ชะงักเพราะเสียงหัวเราะไม่น่าฟัง
“หึหึหึ น่าสนุกจริงโว้ยยย ระวังตัวไว้ให้ดีเหอะไอแดซอง”
“จะไปขอส่วนบุญที่ไหนก็ไปเถอะไป”
“พูดจาไม่ดีเลยนะเพื่อน ว่าแต่จะไปขอจากใครดีล่ะ”
“ไอยุนโฮ มึง”แดซองที่โดนอีกคนเกาคางก็เตรียมจะใส่ทันที
“ไอแดอย่า”ยองเบและจียงรีบคว้าตัวเพื่อนเอาไว้สุดกำลังถ้าอีกฝ่ายบาดเจ็บล่ะก็ จบชีวิต
“หึหึ55555 แกได้มีเรื่องแน่ไม่ต้องรีบหรอก”ยุนโฮกับพวกเดินหัวเราะอารมณ์ดีออกไปจากตรงนั้นทิ้งไว้เพียงแดซองที่กำหมัดแน่น
“ไอบ้านั่นมันเป็นใครวะ”พูดอย่างอารมณ์เสียทันทีนี่เค้าอุตสาห์ตั้งใจไม่มีเรื่องมาสองเดือนแล้วแท้ๆอีกแค่ สองเดือนกว่าก็จะกลับมามีสถานะทางการเรียนที่ปกติ อยู่ๆก็มีใครไม่รู้มาป่าวประกาศเนี่ยนะ
“ใจเย็นนะเว้ยย”แดซองถอนหายใจแล้วพยักหน้าให้ยองเบ
“มึงอย่าอยู่ห่างจากพวกกูเชียวนะ”จียงเตือนแล้วนั่งลงข้างๆเพื่อนแล้วตบบ่าเบาๆ จะว่าไปไอครูพละนั่นแหละตัวปัญหาทั้งที่ขอให้ครูคนอื่นช่วยกันปิดข่าวแล้วแท้ๆ
...........................
“ครูซึงฮยอนทำไมไปพูดแบบนั้นหล่ะครับ”
“ครับ?”ซึงฮยอนรับคำงงๆแบบนั้นนี่แบบไหนล่ะ
“ก็เรื่องเด็กที่อยู่ในข่ายอันตรายหน่ะสิครับ”ท้อปทำหน้างงหนักก่อนจะคิ้วขมวดทันทีที่ครูอีกคนพูดจบ นี่เค้าทำแดซองซวยสินะ
“นี่ผมทำเด็กคนนั้นให้เจอเรื่องแย่สินะครับ”
“ก็ประมาณนั้นแหละครับ แต่ว่าแดซองก็เป็นเด็กดีคอยช่วยงานโรงเรียนแล้วก็เป็นหัวกะทิของโรงเรียนครูทุกคนเลยยอมช่วยปิดเรื่องนี้เอาไว้ อันที่จริงแดซองก็ต้องเตรียมรับมืออย่างหนักเลยล่ะครับ แต่พวกครูและนักเรียนคนอื่นๆก็เหมือนกัน ไหนจะต้องเตรียมการรับมือหากเกิดเหตุทะเลาะวิวาท หรือเด็กไก้รับบาดเจ็บ เด็กๆพวกนี้เค้ามีเรื่องกันมานานจะปมมันเยอะเกินไปที่จะแก้ พวกครูที่เหลือเลยได้แค่ประครองสถานการณ์จะเกิดอะไรต่อไปก็ต้องรอดู แต่คงรอไม่นานหรอกครับ”
“ผมขอโทษจริงๆนะครับที่ทำอะไรแย่ๆแบบนั้นลงไป”
“เอาตรงๆก็คงแก้อะไรไม่ได้ คงได้แค่ภาวนาให้แดซองไม่ศีลแตกล่ะครับทนมาตั้งหลายเดือน””ทิ้งท้ายไว้อย่างนั้นก่อนจะเดินจากไปทิ้งท้อปให้ยืนรุ้สึกผิดในห้องพักครูคนเดียว
“แดซอง โธแว้ย ทำอะไรลงไปว่ะเนี่ย”
..........................
“ดีนะเว้ยที่วันนี้ไอพวกนั้นไม่มาหาเรื่องอีก”จียงที่พูดออกมาอย่างคลายกังวลที่วันนี้ผ่านไปด้วยดี
“มันก็คงจะระวังตัวเหมือนกันนั่นแหละ อย่าว่าแต่เราเลยมันก็คงจะมีคนที่เหลือทัณบนอีกใบเดียวเหมือนกันไม่งั้นไอยุนโฮคงไม่ทำแค่มาเห่า”ยองเบพูอย่างมีหลักการระหว่างทางเดินกลับบ้าน
“ก็จริงว่ะ”
“แล้วใครล่ะที่เหลือทัณบนอีกแค่ใบเดียว”
“นั่นแหละที่เราต้องรุ้ก่อนมันจะลงมือทำอะไร”ยองเบตอบรับแดซองที่เดินเครียดๆ คงไม่ดีเท่าไหร่ถ้าจะให้พ่อแม่บินมาหาเพราะเค้าถูกไล่ออกล่ะนะ
ติ้ดๆๆ
“เวรเอ๊ย”แดซองวบทหลังจสกเปิดข้อความขึ้นอ่าน
“”ลืมอะไรรึเปล่าว่ะเพื่อน *SR”
“อะไรวะ”
“ซึงรี”แดซองพูดได้แค่นั้นก็หันหลังกลับวิ่งเข้าโรงเรียนทันทียองเบกับจียงมองหน้ากันแล้วรีบตามเพื่อนเข้าไปทันที คราวนี้ไอพวกนั้นกัดไม่ปล่อยแน่
แดซองที่วิ่งผ่านโรงอาหารไม่เจอซึงรีก็หัวเสียกดโทรหาเจ้าตัวหลายสายแต่ก็ไม่ติด
“บ้าเอ๊ย”จริงสิ ห้องสมุด คิดได้ดังนั้นก็สาวเท้าไปอย่างไว ขอร้องล่ะอย่าเป็นอะไรนะ
“ซึงรี!!”แดซองที่วิ่งมาถึงก็ผลักประตูเข้าไปก่อนจะเรียกหาแล้วยืนหอบอยู่หน้าประตู
“ฮยอง ไปทำอะไรมาฮะ”แดซองที่เห็นอีกคนปลอดภัยก็ถอนหายใจอย่างโล่งอก
“โทรมาทำไมไม่ติด”
“แบตผมหมดหน่ะฮะ ฮยองมีอะไรรึเปล่า”
“กลับบ้านเถอะ จะไปส่ง”
“ได้ฮะ ฮยองเอาน้ำมั้ย”
“มาเร็วเถอะหน่า”
“ฮะๆงั้นผมไปเอากระป๋าแปปนะฮะ”
“อืม”แดซองพยักหน้าให้ซึงรีที่ยิ้มกว้างอย่างดีใจ
“เจอมั้ยวะ”
“เออ ปลอดภัยดี”
“โล่งไปที”ยองเบบอกก่อนจะยืนหอบหายใจ
ติ้ดๆๆ
“วิ่งหางตูบเชียวนะ หึหึ”
“มันส่งมาอีกแล้วหรอ”แดซองพยักหน้าก่อนจะมองไปที่ข้างบนระเบียงห้องเรียนก็เห็นยุนโฮกับเพื่อนยืนโบกมือหยอยๆอยู่บนนั้น กวนประสาทสินะ
“งานหนักแล้วล่ะว่ะ”ยองเบพูดเพราะดูแล้วคงต้องมีพวกรุ่นพี่เล่นด้วยแน่ๆถึงได้กล้าประกาศศึกรวดเร็วขนาดนี้
“กูจะทำไงดีวะ”แดซองถามอย่างเหนื่อยๆ
……………….
“แดซองฮยอง อย่าเครียดขนาดนั้นสิฮะ”ซึงรีที่เดินเกาะนิ้วแดซองพยายามพูดปลอบใจหลังจากเห็นแดซองหน้าเครียดตั้งแต่โรงเรียนจนตอนนี้มาถึงบ้านเค้าแล้ว
“ลุงผมใหญ่นะฮะ ต้องช่วยได้แน่ๆ”
“เฮ้อออ ตอนนี้อันตรายแล้วนะซึงรี อยู่ห่างๆพี่ไว้จะดีกว่ามั้ย”
“ไม่”
“อย่าดื้อหน่า วันนี้มันแค่เตือน พี่ว่ามันต้องเอาจริงสักวัน เราจะเป็นอันตราย อยู่ห่างพี่เอาไว้”
“ไม่เอา”
“พี่ไม่อยากให้เรามาเสี่ยงเพราะคนไม่ดีอย่างพี่หรอกนะ”
ซึงรีที่เห็นแดซองเครียดและจริงจังจนสรรพนามของพวกเค้าเปลี่ยนไปขนาดนั้ก็รู้สึกไม่ดีตามไปด้วย เค้าไม่เคยกลัวอันตรายเลยถ้ามีแดซองฮยองอยู่ด้วย ซึงรีสอดมือประสานจับกับมือแดซองแน่นก่อนจะยิ้มบางๆ
“อุ่นมั้ยฮะ”ถามแล้วยกมือที่กุมกันอยู่ขึ้นมาเป่าลมอุ่นๆลงไปน่าหนาวทำแบบนี้ได้ผลเสมอ แดซองพยักหน้าเบาๆ
“ฮยองรู้มั้ยผมก็อุ่นเวลามีฮยองอยู่ด้วยนะฮะ ผมรู้สึกปลอดภัยรู้ผมรุ้ว่าฮยองจะต้องดูแลผมได้แน่ๆถึงผมจะตกอยู่ในอันตรายผมเชื่อ เชื่อใจฮยองว่าจะมาช่วยผมจากอันตรายพวกนั้นได้ ให้ผมออกห่างฮยองไม่ใช่วิธีที่ดีสักหน่อย ถ้าคนที่เราเป็นห่วงอยู่ในสายตาจะดีกว่าไม่ใช่หรอฮะ จะได้รู้ว่าเค้าปลอดภัยไง” แดซองเงียบกับคำพุดที่ดุจะมีน้ำหนักของอีกคนก่อนจะถอนหายใจออกมาเบาๆ
“อย่าไล่ผมเลยนะฮะ ใจหายแปลก”
“เข้าใจแล้วล่ะหน่า ขอโทษนะซึงรี”
“เติมพลังมั้ยฮะ”แดซองเลิกคิ้วสงสัยก่อนจะผงะที่ซึงรีเข้ามากอดเค้าไว้แต่ก็ไม่ได้ผลักออก
“ไม่ต้องขอโทษหรอก รุ้มั้ยฮะผมเต็มใจนะ”
“ขอโทษนะ”
“ฮยองอ่า”ทั้งสองคนหัวเราะออกมาเบาๆ ซึงรีลูบหลังแดซองอย่างให้กำลังใจไม่รู้ว่าเค้าให้พลังหรือสูบพลังมาจาดแดซองฮยองกันแน่รู้สึกมีความสุขจัง
“อีกอย่างฮยองเป็นคนดีนะฮะ ผมพูดได้เต็มปากยืนยันจาดประสบการณ์ตรงเลยล่ะ”
“พูดเก่งนะ”แดซองบอกก่อนจะผละออกจากกอด
“เติมพลังเต็มแล้วหรอฮะ”
โป๊ก
“แก่แดด”
“ป่าวสักหน่อยนะ อีกนิดได้มั้ยฮะผมยังเติมไม่เต็มเลย”
“เยอะนะ ไอโก๊ะ”ซึงรียิ้มกว้างที่แดซองคนเดิมกลับมาแล้วก่อนจะแกล้งงอนอีกฝ่ายที่ปฏิเศษอ้อมกอดของเค้า
“อย่าคิดมากนะฮะ ผมอยู่ข้างฮยองนะ”
“รู้แล้วหน่า เข้าบ้านไปเดี๋ยวเป็นหวัด”
“ก็ได้ฮะ กลับบ้านดีๆนะ ถึงแล้วบอกผมด้วยนะฮะ”แดซองพยักๆหน้าก่อนจะดันซึงรีที่อิดออดให้เข้าบ้านไปก่อนจะส่ายหัวเบาๆเมื่ออีกคนส่งจูบผ่านอากาศมา อืม เหมือนจะมีพลังขึ้นมาเลยแฮะ
ความคิดเห็น