5 <3 ..........intro

ลำดับตอนที่ #8 : 5

RrrrrrrRrrrrrr

“แด โทรศัพท์มา”

“อือออ”

RrrrrrRrrrr

“ไอแดรับสิวะ หนวกหู”

“เออ”เสียงตอบรับจากเจ้าของโทรศัพท์ตอบรับกลับมาแต่ร่างกายไม่ขยับไปไหนทำให้จียงหงุดหงิดเป็นเท่าตัวเมื่อคืนกว่าจะได้นอนกันก็ดึกดื่นใครมันยังโทรมาแต่เช้าอีก คนจะนอนนะเว้ยยยยย

ยองเบที่หลับสนิทก็ปิดตัวเองออกจากโลกภายนอกไปแล้วส่วนแดซองที่ยังพอรู้สึกตัวแต่สู้ความง่วงไม่ไหวก็พลิกตัวหนีจียงที่เอาเท้าเขี่ยให้เจ้าของมันไปรับสายสักที

“ใครครับ”ในที่สุดก็ทนไม่ไหวตัดใจลุกมารับเองซะเลย ยังดีที่ไม่หลุดคำหยาบคายออกไปเพราะอาจจะเป็นญาติผู้ใหญ่ของเพื่อนก็เป็นได้ แต่น้ำเสียงเหวี่ยงๆก็ทำเอาปลายสายสะดุ้งได้เหมือนกัน

(ซึงรีครับ แดซองฮยองไม่อยู่หรอครับ)

“ซึงรี”ดูเหมือนชื่อนี้จะทำให้ตาสว่างขึ้นมาทันทีแถมน้ำเสียงยังอ่อนลงจนแทบจะไม่ได้ยินจียงขยี้หัวตัวเองแรงๆอย่างจะตีอกชกหัวตัวเองที่ไม่รีบรับสายให้ไวกว่านี้

“มันนอนอยู่หน่ะ จะฝากอะไรมั้ย”พอตั้งสติได้ก็ตอบกลับไปด้วยใจลุ้นระทึก

(ไม่เป็นไรฮะ แค่นี้นะฮะ)แล้วปลายสายก็ตัดไปจียงแค่นยิ้มกับตัวเองอย่างท้อแท้ขนาดเรื่องที่โทรมายังไม่ไว้ใจจะฝากเค้าบอกทั้งที่เพื่อนเค้ามันก็นอนอยู่ข้างๆ จียงมองคนที่หลับไม่รู้เรื่องก็ได้แต่ถอนหายใจเพราะว่ามันไม่รู้เรื่องนี่แหละเลยโกรธไม่ลง แต่ถึงยังไงก็โกรธไม่ลงอยู่ดี สงสัยคงต้องรอเวลาเผื่อจะเจอใครที่ถูกใจสักคนล่ะมั้ง

ตัดใจจากเตียงนอนแล้วลุกไปแปรงฟันล้างหน้าให้หายฟุ้งซ่าน เพราะถึงจะข่มตาหลับยังไงก็หลับไม่ลงแล้วจริงๆ

…………………….

“ทำไมอาบน้ำช้าอย่างนี้วะ หิวนะเว้ยยย”

“จะบ่นทำไมวะ คนหล่อมักดูแลตัวเอง”

“ดูแลไปก็ได้แค่นี้แหละ ท้องไส้ฉันประท้วงจนจะพังอยู่แล้ว”

“แล้วทำไมไม่ตื่นให้เร็วกว่านี้”ยองเบมองซ้ายทีขวาทีอย่างไม่รู้จะพูดแทรกตรงไหนดีเพราะแดซองที่ตื่นมาก็มองหาของกินผิดกับจียงที่ขังตัวเองอยู่ในห้องน้ำเป็นชั่วโมงกำลังเถียงกันอย่างเอาเป็นเอาตายทั้งคู่ยังไม่พูดไม่ทันจบประโยคดีอีกฝ่ายก็สวนขึ้นมาใหม่ ยองเบอยากจะบ้า

กิ่งก่องๆๆ

เหมือนเสียงกริ่งจะช่วยชีวิตเสียงจากหน้าบ้านเรียกความสนใจจากทั้งสามคนได้เป็นอย่างดีซึ่งนั่นทำให้ยองเบพอใจเพราะเค้าหนวกหูและกำลังจะทนไม่ไหว

“เป็นเจ้าของบ้านก็ไปดูเลยไป”

“เออ”แดซองตอบรับเพียงแค่นั้นก่อนจะออกไปที่หน้าบ้านแต่พอออกมาแล้วก็อยากจะวิ่งเข้ากลับไปข้างในให้รู้แล้วรู้รอด

“มีอะไรรึเปล่าครับอาจารย์”แดซองถามท็อปที่มายืนเกาะรั้วบ้านแต่เช้าไม่สิมันเที่ยงแล้วต่างหาก แต่ก็ต้องคิ้วกระตุกเมื่อได้ยินเสียงถอนหายใจดังมา มันควรจะเป็นผมที่ต้องถอนหายใจมากกว่ามั้ย

“เลิกเรียกพี่แบบนั้นซักทีเถอะ ไว้เรียกที่โรงเรียนก็พอ”

“ไม่ล่ะครับอาจารย์”เหมือนจะรู้ว่าไม่ชอบเลยต้องย้ำพร้อมทำหน้ากวนโมโหให้อีกคน ท็อปถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่าย เค้ารู้ตัวว่าเค้าทำผิดแต่แดซองจะไม่ให้โอกาสเค้าแก้ตัวสักครั้งเลยรึไง

“แม่ให้มาตามไปกินข้าว เพื่อนเราด้วยนั่นแหละ”ท็อปที่พอจะเดาได้ว่าแดซองจะพูดอะไรก็รีบดักคอเอาไว้กลัวอีกคนจะไม่ตอบตกลง

“ให้อีก5นาทีผู้ใหญ่รอนานมันไม่ดี”พูดจบก็หมุนตัวกลับบ้านตัวเองไปแดซองมองตามหลังของอีกคนก่อนจะสะบัดหน้าเดินกลับเข้าบ้านตัวเองบ้าง เหอะ มาดเยอะชะมัดอยากจะชกให้หน้าหงาย แต่ตอนนี้มาตามไปกินข้าวก็ดีเหมือนกันท้องเค้าประท้วงจนจะไม่ไหวอยู่แล้ว

…………………….

“มาแล้วหรอน้องน้อย”สรรพนามที่ได้ยินทำเอาแดซองชะงักพลางหันมองเพื่อนของตัวเองที่ยืนกลั้นขำกันอยู่ด้านหลัง

“น้องน้อยอ่ะได้ยินป้ะไอเบ้”แดซองจิกตาใส่จียงที่ล้อเลียนเค้าก่อนจะเนียนเอาเท้ายกขึ้นกระทุ้งกลางลำตัวเพื่อนเมื่อคุณป้าเผลอจียงที่โดนเต็มๆก็จุกจนตัวงอยังดีที่ยองเบช่วยเอาไว้ถึงจะมีเสียงหัวเราะลอดออกมาให้ได้ยินก็ตาม

“อรุณสวัสดิ์ตอนนี้ได้มั้ยฮะ”แดซองพูดพร้อมยิ้มหวานก่อนจะโค้งให้ผู้หญิงใบหน้าโกงอายุตรงหน้า

“ได้สิ วันนี้ของโปรดเราทั้งนั้นเลยนะ”

“ผมก็เห็นแม่ทำของโปรดให้น้อง…เค้าทุกวัน”ท็อปที่กำลังจะหลุดปากเรียกตามแม่ตัวเองต้องชะงักแล้วพูดข้ามไปเพราะสายตาแดซองที่ส่งมา เปล่าเค้าไม่ได้กลัวแค่ไม่อยากทะเลาะเท่านั้นเอง

“เอาล่ะๆแม่ว่าเราไปกินข้าวกันดีกว่าเนอะ”

“แดซองฮยองงงงงง”ขณะที่ทุกคนกำลังจะไปที่โต๊ะอาหารก็สะดุ้งเพราะเสียงเรียกจากหน้าบ้านของแดซอง

แดซองจำได้ทันทีว่าเสียงนี้เป็นของใครแดซองเอียงคอเล็กน้อยอย่างสงสัยเพราะซึงรีไม่ได้นัดเค้าเอาไว้

“เดี๋ยวผมขอตัวไปดูก่อนนะฮะ ทานกันไปก่อนเลยก็ได้”แดซองบอกคุณป้าด้วยความเกรงใจเพราะไม่รู้ว่าเจ้าตัวป่วนมีอะไรถึงได้มาถึงที่นี่

“ไปชวนมากินด้วยกันสิหลายๆคนสนุกดีออก”

“เอางั้นก็ได้ฮะ”แดซองว่าก่อนจะเดินออกไป สายตาทุกคู่พุ่งตรงไปที่แดซองแต่หลากหลายความรู้สึกก่อนทีทุกคนจะหันกลับไปยังโต๊ะอาหารอีกครั้ง

“นี่ป้าทำเองหมดเลยนะ ติชมได้นะจ๊ะ”รอยยิ้มสดใสของผู้ที่นั่งหัวโต๊ะตอนนี้เรียกขวัญกำลังใจที่เพิ่งกระเจิงให้กลับเข้าสู่สภาพปกติได้อย่างไม่ยากถึงแม่จะเกร็งๆแต่ก็สัมผัสได้ว่าคนตรงหน้าใจดีและอ่อนโยนมาก

ถึงจะไม่ชอบท็อปแต่จียงและยองเบก็เก็บความขุ่นเคืองไว้ข้างในเพราะตอนนี้อยู่นอกโรงเรียนและกำลังอยู่ในบ้านของอีกคน ความสัมพันธ์ที่ซับซ้อนทั้งลูกศิษย์และอาจารย์หรือเพื่อนเล่นตอนเด็กมันทำให้วางตัวค่อนข้างลำบากแถมตอนนี้อีกคนก็ดูจะโตเป็นผู้ใหญ่ที่อยู่คนละวัยกันแล้วยิ่งหาคำพูดมาคุยกันยากขึ้นหลายเท่าตัว

“ฮยองอ่ะนี่ผมโทรมาตั้งนานก็ไม่รับ”

“ใครจะรู้ว่าเราจะมาหล่ะ”

“กลัวฮยองไม่มีข้าวกิน”

“รู้ได้ไงว่าไม่มีข้าวกิน”

“ก็เพื่อนฮยองถ่ายรูปตู้เย็นโล่งๆลงไอจีผมก็เป็นห่วงเดี๋ยวฮยองอดตาย โอ๊ยย เจ็บนะ”ซึงรีเบะปากใส่แดซองที่เขกลงมาบนหัวไม่เบาแต่ก็ไม่แรง แดซองหรี่ตามองคนขี้อ้อนก่อนจะดันให้เข้าไปข้างในบ้านสักทีเพราะตอนนี้ทุกคนคงรออยู่รวมถึงกะเพราะเค้าด้วยเช่นกัน

“สวัสดีฮะ”พอมาถึงโต๊ะอาหารซึงรีก็ทำความเคารพผู้ใหญ่ของบ้านที่ฉีกยิ้มหวานทักทายก่อนจะอ้าปากค้างเมื่อเห็นอาจารย์สอนพละมานั่งอยู่ที่นี่

“นี่คุณป้าเป็นแม่ของอาจารย์ซึงฮยอนพี่ชายข้างบ้านพี่หน่ะ”

“โลกกลมจังเลยนะฮะ”ซึงรีพูดก่อนจะทำความเคารพอาจารย์โดยท็อปแค่โบกไม้โบกมือเชิงว่าตามสบาย เพราะจียงนั่งกับยองเบที่ฝั่งตรงข้ามเลยทำให้แดซองต้องนั่งต่อจากท็อปและตามด้วยซึงรี

“ถ้าพร้อมแล้วก็ทานกันเถอะจ้ะ”

“ทานละนะคร้าบบ”พอมีซึงรีมาดูเหมือนโต๊ะอาหารจะมีสีสันขึ้นมากเพราะคุยกับคุณป้าถูกคอแต่บางครั้งก็ทำให้ใครหลายคนอึดอัดเพราะโลกของซึงรีที่มีเพียงแดซองที่ได้เข้าไป อย่างตอนนี้ก็เช่นกัน

“ฮยองปากเลอะอ่ะ”

“หือ”แดซองเลิกคิ้วแล้วรับทิชชู่มาเช็ดแต่ดูเหมือนจะไม่ถูกใจคนบอกเจ้าตัวเลยเอานิ้วเช็ดให้แทน

“เช็ดเองได้หน่า”

“ก็ฮยองเช็ดไม่โดนสักที”แดซองส่ายหน้าเบาๆแต่ก็ไม่ได้ว่าอะไรก่อนจะดันแว่นของอีกคนให้เข้าที่รอยยิ้มบางๆของแดซองก็ทำเอาซึงรียิ้มกว้างตลอดเวลา และอีกหลายๆอย่างๆที่ทำเอาคนทั้งโต๊ะต้องนั่งกินอย่างเงียบๆ ท็อปนิ่งมองท่าทางสนิทสนมนั่นเงียบๆในใจเค้าอยากจะถามว่าซึงรีมาทำไม มาทำอะไร มาที่นี่บ่อยมั้ย ทำไมต้องมา แต่เพราะเค้าไม่มีสิทธิจะถามเลยทำได้แค่อยากแล้วเก็บความสงสัยเอาไว้ในใจ จียงก็กินข้าวไม่ค่อยลงเพราะอึดอัดกับภาพตรงหน้า ยองเบก็ทำตัวให้ใกล้เคียงคำว่าปกติมากที่สุดเพราะเค้าไม่ได้อยู่ในช่วงที่จะปลอบใจใครได้ ส่วนคุณป้าก็ดูจะชอบความวุ่นวายภายในบ้านแถมยังติดใจซึงรีชวนกันพูดไม่หยุด หลังจากทานเสร็จแดซองกับเพื่อนก็อาสาล้างจานโดยซึงรีไปช่วยคุณป้าทำคุ้กกี้จนเสร็จถึงได้แยกย้ายยองเบที่เห็นว่าซึงรีมาก็ลากจียงออกไปซื้อของเข้าบ้านซึ่งจียงก็เต็มใจเพราะรู้สึกอึดอัดเต็มที

“ผมว่าจะไปเอาคอนแท็กเลนส์มาใส่แหละ”ซึงรีที่เอาของกินมาให้แดซองไปใส่ในตู้เย็นเสร็จก็เดินมาหาแดซองที่ห้องรับแขกก่อนจะนั่งลงตรงพื้นใกล้กับแดซองที่นั่งอยู่บนโซฟา

“ทำไมล่ะ”

“แว่นตามันเกะกะ เดี๋ยวฮยองเห็นหน้าผมไม่ชัด”

“แก่แดด”ไม่ว่าเปล่านิ้วเรียวยังดีดลงกลางหัวให้อีกคนดึงสติ

“ฮยองอ่ะ”หันกลับมาส่งค้อนวงโตให้คนชอบใช้กำลังแต่ค้อนได้ไม่นานก็ส่งยิ้มให้

“เป็นแบบนี้ก็ดีแล้วนี่ ใส่คอนแท็กต้องระวังหลายอย่าง อย่างเราไม่ไหวหรอก”

“เป็นห่วงใช่ป้ะ”

“อืม”แดซองตอบสั้นๆแต่เรื่องนี้เค้าเป็นห่วงจริงๆเพราะซึงรีไม่ค่อยจะระมัดระวังในเรื่องอย่างนี้มากนักตาบอดมาคงจะไม่คุ้ม

งั้นใส่แว่นก็ได้”ลากเสียงยาวพลางยิ้มหวานเรียกฝ่ามือให้มาประทับบนศรีสะอีกรอบ

“ฮยองอ่ะมือไม่ใช่เบาๆเลยนะ”

“หมั่นไส้มีไรมั้ย”ซึงรียื่นปากใส่คนที่นั่งข้างบนก่อนจะยิ้ม ไม่รู้ว่ายิ้มทำไมแต่พออยู่กับแดซองฮยองทีไรปากมักจะขยับไปเองทุกที

“พ่อกับแม่รู้รึเปล่าว่ามานี่”

“รู้ฮะ แม่ช่วยทำกับข้าวด้วยนะพอผมเอารูปตู้เย็นที่เพื่อนฮยองอัพลงไอจีให้แม่ดูแม่ก็ช่วยคิดเมนูใหญ่เลย แถมยังขับรถมาส่งอีก แต่มีมีธุระเลยอยู่ด้วยไม่ได้”

“ฝากขอบคุณคุณน้าด้วยนะ”

“แค่กินให้หมดก็พอแล้วล่ะฮะ แม่ชอบทำกับข้าวให้คนอื่นทานแม่บอกว่ามองคนกินอาหารที่ทำแล้วชมว่าอร่อยก็มีความสุขแล้ว”ซึงรีพูดไปยิ้มหวานไปแดซองเลยยิ้มตาม

“ไม่อยากให้ถึงวันจันทร์เลยเนอะ”

“ทำไมล่ะ ขี้เกียจเรียนหรอ”

“ไม่ใช่ซะหน่อย เป็นห่วงฮยองต่างหากพรุ่งนี้พวกรุ่นพี่เกรด 12 ก็จะกลับจากเค้าค่ายแล้วนะฮะถ้าพวกพี่อนยูรู้ว่ามีคนมาหาเรื่องพี่เป็นเรื่องใหญ่แน่”

“อาจจะไม่มีอะไรรุนแรงหรอก อย่าคิดมากสิ”

“แต่ผมก็ห่วงอยู่ดี ฮยองต้องดูแลตัวเองดีๆนะฮะ”

“รู้แล้วหน่า เราก็เหมือนกันระวังตัวเอาไว้ด้วยไอพวกนั้นมันไม่สนใจคนอื่นนอกจากพวกตัวเองหรอกนะ”

“ฮยองก็ดูแลผมสิ”

โป๊ก

“โอ๊ย เจ็บนะ”

“ยังจะมามัวพูดเล่นอยู่อีก เอาอีกสักทีมั้ย”

“ผมรู้แล้วหน่า”แดซองส่ายหัวเบาๆให้กับเด็กตรงหน้า มันน่าจะมาตีสักทีสองทีให้หายหมั่นเขี้ยวจริงๆ

“ขึ้นมานั่งดีๆมาไปนั่งทำไมตรงนั้น”

“ไม่เอา ตรงนี้ก็ดี”ไม่พูดเปล่า ซึงรียังทิ้งหัวมาวางไว้ที่หน้าตักแดซองอีกต่างหากแดซองที่ตกใจแต่ก็ไม่ได้ชักขาหนีเพราะมีเสียงหนึ่งขัดขึ้นมาซะก่อน

“วันนี้เหนื่อยจัง”เสียงหวานแหลมที่ออกมาจากเด็กตรงหน้าทำให้แดซองชะงักก็พอจะรู้หรอกว่าเหนื่อยเพราะอะไร ก็ของกินที่ขนมาซะเต็มตู้เย็นแล้วบ้านเค้ากับซึงรีก็ไม่ใช่ใกล้ๆ

“เหนื่อยก็พัก”ซึงรียิ้มหวานให้กับเสียงนุ่มน่าฟังที่มาพร้อมกับมือที่ลูบเบาๆอยู่ที่หัวถึงเจ้าของการกระทำจะไม่เห็นรอยยิ้มนี้ก็ตาม ซึงรีทิ้งน้ำหนักลงไปที่ขาแดซอง ยืดขาเหยียดไปข้างหน้าสอดเค้ากับโต๊ะกระจกก่อนจะหลับตาลงช้าๆ แค่นี้ก็พอแล้ว แค่ความอ่อนโยนของอีกคนก็พอแล้วสำหรับซึงรี

.........

TBC