5 <3 ..........intro

ลำดับตอนที่ #6 : 5

เสียงอึกทึกครึกโครมที่ดังออกมาจากภายในบ้านทำให้คนที่เพิ่งลงจากรถอย่างจียงและแดซองถึงกับชะงักรีบปิดประตูรถและวิ่งเข้าไปข้างในบ้านอย่างรวดเร็ว สภาพที่พูดได้เพียงคำเดียวว่าเละเทะเข้าใจโดยหมดข้อสงสัยก็วันนี้ ตู้ไม้ที่บรรจุของโชว์ต่างๆล้มขวางทางอยู่หน้าประตูเศษกระจกที่น่าจะมาจากตู้ไม้กระจายอยู่เต็มทางเดินทั้งชิ้นเล็กชินใหญ๋ เศษอาหารที่เกลื่อนพื้นทั้งที่อยู่บริเวณห้องรับแขกกระจายจนไม่น่าเดินมีน้ำที่หลากหลายสีนองเจิ่งอยู่หลายจุดไม่รวมหมอนอิงและนุ่นที่หลุดออกมาจากโซฟากระจายเต็มพื้นทั้งยังมีบางส่วนปลิวขึ้นไปติดตามจุดต่างๆ มองสภาพแล้วสงสารคนเก็บกวาดที่วันนึงไม่น่าจะเสร็จ ลึกเข้าไปจากห้องรับแขกที่เป็นโถงของบ้านก็มียองเบกับผู้เป็นพ่อรวมถึงผู้หญิงที่น่าจะอายุยี่สิบต้นๆในสภาพกึ่งเปลือยยืนอยู่ด้านหลังนายใหญ่ของบ้านก็มีเหล่าแม่บ้านยืนตัวสั่นกันอยู่ไม่ไกล แดซองและจียงมองหน้ากันอย่างพอจะคาดเดาเหตุการณ์ได้ก็ไปยืนข้างๆยองเบที่ยืนหอบหายใจ
"ผมบอกแล้วไงว่าอย่าพาพวกขายตัวมาที่นี่"
"ฉันจริงจังกับผู้หญิงค...."
"แต่ต้องไม่ทับรอยแม่"คนเป็นพ่อยังพูดไม่จบยองเบก็ตวาดกลับดังลั่นร้อนให้เพื่อนทั้งสองคนยึดแขนไว้คนละข้างกันยองเบจะเข้าไปทำร้ายพ่อของตัวเอง
"จะรักใครจริงจังกับใครผมไม่สน แต่เชิญออกไปมั่วกันข้างนอกซื้อบ้านหรือจะจัดงานแต่งประกาศความหน้าหนาผมก็ไม่ว่าแต่อย่ามามั่วกันที่นี่ ผมทำตามความต้องการของพ่อมาตลอดไม่เคยขัด แต่ผมขอพ่อแค่อย่างเดียวที่นี่เป็นที่ของแม่กับผมทำไมถึงให้ไม่ได้"ประโยคแรกๆที่ฟังนั้นเต็มไปด้วยโทสะแต่ประโยคหลังที่พุูดออกมาสั่นเครือจนใจคนฟังหล่นวูบน้ำตาของยองเบที่ไม่เห็นมาตั้งแต่งานศพของแม่กำลังไหลออกมาอย่างไม่ขาดสายส่งสายตาผิดหวังตัดพ้อไปถึงผู้เป็นพ่อที่รุ้สึกชาไปทั้งใจขยับเข้าไปจะกอดปลอบลูกชายเพียงคนเดียวของเค้าที่กำลังยืนร้องไห้ในอ้อมกอดของเพื่อนทั้งสองคนแต่ยองเบกลับถอยห่างออกไป
"แต่ตอนนี้ผมรู้แล้วว่าพ่อทำไม่ได้ งั้นผมจะไปเองขอให้โชคดีครับ"โค้งคำนับราวกับเป็นการทำความเคารพครั้งสุดท้ายก่อนจะเดินออกไปทิ้งคนเป็นพ่อให้ยืนค้างอยู่อย่างนั้น
"ผมว่าครั้งนี้คุณอาผิดนะครับ แต่ไม่ต้องห่วงมันพวกผมจะคอยดูแลเอง"พูดจบแดซองกับจียงก็เดินตามยองเบออกไป ตอนนี้คงมีเพียงราวบันไดที่พอจะช่วยยึดเหนี่ยวร่างกายของคนเป็นพ่อไม่ให้ล้มลงไปได้ ผิดกับใจที่ยังมองไม่เห็นทางที่จะกลับมาตั้งตรงดังเดิม กลัวว่าการเสียลูกไปครั้งนี้จะทำให้เสียไปตลอดกาล ความผิดที่เค้าทำครั้งนี้มันสมควรแล้ว สมควรจริงๆ
...........................
"ล้างหน้าสักหน่อยเหอะว่ะ เผื่อจะรู้สึกดีขึ้นบ้าง"
"อืม"ยองเบรับขวดน้ำจากแดซองมาก่อนจะใช้มันล้างหน้าตามที่เพื่อนแนะนำแล้วทิ้งตัวลงนั่งที่พื้นข้างๆรถของจียงที่จอดอยู่ตรงสวนสาธารณะตอนนี้รู้สึกไมม่อยากจะทำอะไร ขนาดหายใจยังรู้สึกเหนื่อยจนอยากจะหยุดพัก ด้วยรู้ว่าเพื่อนต้องการจะอยู่เงียบๆทั้งแดซองและจียงจึงทำเพียงตบบ่าเพื่อนเบาเป็นเชิงว่าพวกเค้ายังอยู่ตรงนี้เสมอ ยองเบหลับตาลงพิงประตูรถอย่างเหนื่อยอ่อน หมดแล้วทุกอย่างไม่เคยคิดว่าเรื่องที่กลัวจะเกิดขึ้นมาจริงๆตั้งแต่แม่เสียไปยองเบกับพ่อก็ไม่ได้คุยอะไรกันมากมายนักแต่ก็ไม่ได้ไม่ลงรอยกันแต่อย่างใดด้วยการที่พ่อทำงานหนักแต่ก็เที่ยวจัดไม่แพ้กันที่ผ่านมาพ่อไม่เคยพูดว่าจริงจังกับใครและทำตามคำขอของเค้ามาตลอดสิ่งยองเบก็เป็นเด็กดีในโอวาทมาตลอดเช่นกัน ด้วยความที่เป็นนักเที่ยวเหมือนกันเลยไม่จำกัดเรื่องนี้มากนัก นั่นเค้าก็นึกขอบคุณแต่ไม่คิดว่าจะโดนรุกล้ำพื้นที่ขนาดนี้ อะไรที่พ่อของเค้าคิดจะจริงจังกับใครสักคนขึ้นมา อะไรที่ทำให้พ่อไม่รักษาสัญญา แค่คิดก็พาลให้น้ำตาไหลยองเบไม่ได้กลัวความลำบากหากต้องอยู่ข้างนอกเพียงลำพังไม่ได้กลัวเวลากลางคืนเพราะรู้สึกคุ้นชินไม่ได้กลัวจะเหงาเพราะเค้ามีทั้งแดซองและจียง แต่พ่อคือคนในครอบครัวที่เค้าเหลืออยู่เพียงคนเดียวถึงจะมีญาติหรือลูกพี่ลูกน้องก็เทียบกับคำว่าพ่อไม่ได้ 
"อยากร้องก็ร้องเถอะ อย่าไปเก็บไว้"จียงพูดเมื่อยองเบลืมตาขึ้นมาเพราะมือของเค้ากับแดซองที่เช็ดน้ำตาให้
"ระบายออกมาเถอะไม่ต้องเก็บมันไว้หรอก เชื่อสิถึงแกจะนั่งร้องไห้ตรงนี้ยันเช้าพวกฉันก็จะอยู่ยันเช้าเหมือนกัน"แรงกอดรัดที่พาให้รู้สึกอุ่นใจว่ายองเบไม่โดดเดี่ยวมากจนเกินไปนัก